End And Means. HOWRAH

Ends And Means is HOWRAH's third album and the third on this blog. 'Self-Serving Strategies' (2018) was the first, followed by 'Bliss' (2021). The first went down best with me, but as I found the album receives some fierce competition with End And Means. Although it is always hard to compare music, as it so much depends on the moment I listen, added by the mood one is in at any specific time how music lands, repeated listening sessions do tell me something. End And Means has a consistent level of quality but more than that. The cohesion of the album takes it to another level I find. Something that the other two albums, at least in hindsight, seem to lack.

In the bio it is mentioned, I notice, that the band worked on the album together from beginning to end for the first time. This may explain the feeling I've had first just listening to the music. If one thing shows here, it is that writing, recording and playing good music has little to do with age. HOWRAH's members are all past a certain age. Then listen to how inspired Ends And Means sounds. Here's a band with a message alright.

Label mates Tramhaus may be the flagship of Subroutine Records and has still decades to develop itself, should the band do what most young bands do not do these days, have a long career. HOWRAH presents an album that is filled with glinstering alternative rock on the edge of postpunk. Alternative rock that is compared to bands at a time I did not listen to it, in the 1980s. That changed a decade later but I never went back to what I missed. There was too much to explore already.

Promo photo

Let's focus some on the album. It starts with the melodic intro of 'The Outsider', where melody meets power (chord). Singer Cees van Appeldoorn sings with a slightly lighter tone. In the year when there is real cause for doom and gloom, Van Appeldoorn lights a much needed, if small, candle. And it works.  The band creates a huge sound, there is a tremendous active drummer, a present bass player and guitars are everywhere. The sound is filled to the brim, a wall of post punk so to say. 'The Outsider' is a song that drives over you at full speed, grabbing you by the lapels, shaking you up and over, to totally undergo in other words. Only after six minutes the band lets you go.

And moves on to 'Here I Am'. Again a fairly long intro, where all band members play their role in a prominent way. It is the singer who only is a part of everything when he starts singing. As if it isn't necessary to put extra attention to him. The song has a The Cure vibe in the way the lead guitar is played, but can be put into the 80s in general, with one exception, the delay on the sound is not there. The sound is far more direct.

The quality of the first two songs is maintained with ease. There's no need to pull out any further details. One songs rocks a little more than the next, but always that melody is combined with power, creating a force that is fairly irresistible. With End And Means HOWRAH has produced a fine third album. The band is on tour until early February, so get your fill!

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order End And Means here:

https://howrah.bandcamp.com/album/ends-and-means

Lost En Route. Sorrel Nation

De Britse muzikante Sorrel Nation gaat op haar debuutalbum onder andere aan de haal met Britse folk(rock) en maakt indruk met mooie en melodieuze klanken en met een van de mooiere stemmen van het moment.

Sorrel Nation is in het Verenigd Koninkrijk een graag geziene gast op folkfestivals, maar met haar debuutalbum Lost En Route lonkt een breder publiek. Het is een debuutalbum waarop folk en folkrock een belangrijke rol spelen, maar de Britse muzikante kan ook uit de voeten met country, soul en blues. Lost En Route is voorzien van een zeer aangenaam geluid, maar het is vooral de stem van Sorrel Nation die de aandacht trekt. Het is een krachtige en veelzijdige stem, die prachtig kleurt bij de muziek op het album en die de songs op het album een flink stuk optilt. Ik kwam de debuutsingle van Sorrel Nation bij toeval tegen, maar haar debuutalbum schaar ik onder de verrassingen van het muziekjaar 2024.

In september kreeg ik een track toegestuurd van het debuutalbum van Sorrel Nation. Nu luister ik meestal niet naar singles en wacht ik op het volledige album, maar om onduidelijke redenen maakte ik dit keer een uitzondering. Crazy For You maakte vervolgens direct diepe indruk door de opvallend mooie stem van de Britse muzikante met de bijzondere naam en zeker ook door het minstens even fraaie gitaarspel in de track. In oktober verscheen het debuutalbum van Sorrel Nation en het album opent met het inmiddels bekende Crazy For You, dat me de afgelopen weken alleen maar dierbaarder is geworden.

Ik weet niet zo heel veel over Sorrel Nation, behalve dat ze is geboren in Kent, al vanaf hele jonge leeftijd muziek maakt en de afgelopen jaren met haar camper het Verenigd Koninkrijk doorkruist op zoek naar optredens. Haar debuutalbum Lost En Route werd mogelijk na een succesvolle crowdfunding campagne en moet Sorrel Nation op de kaart gaan zetten als groot talent.

Sorrel Nation maakte haar debuutalbum met de mij onbekende producer Owen Turner en een ruime handvol muzikanten, die onder andere viool, cello, banjo en citer toevoegen aan het geluid op Lost En Route, dat verder vooral bestaat uit gitaren en piano. In de openingstrack Crazy For You verleidt Sorrel Nation meedogenloos met elektrisch gitaarspel dat zowel aan David Gilmour als aan Gary Moore doet denken, maar de meeste songs op het album hebben een akoestischer geluid, al komt ook het zeer melodieuze elektrische gitaarspel nog een paar keer terug.

Veel songs op het album hebben zich laten inspireren door Britse folk en folkrock uit de jaren 70, maar Sorrel Nation voegt ook invloeden uit de Americana toe aan haar muziek en zeker wanneer de elektrische gitaar opduikt heb ik voorzichtige associaties met Pink Floyd. Lost En Route is voorzien van een authentiek klinkend en vol maar ook opvallend warm geluid.

Het is een geluid waarin de stem van Sorrel Nation uitstekend gedijt. De Britse muzikante beschikt over een krachtige stem en het is een stem die meerdere kanten op kan. Ik hoor er soms wat van Stevie Nicks in, maar de zang doet me ondanks het duidelijk andere geluid ook een enkele keer aan Kate Bush denken en zo kan ik nog wel wat namen noemen. De stem van de Britse muzikante is niet alleen krachtig, maar het is ook een stem vol soul, wat de verleidingskracht van de muziek van Sorrel Nation verder vergroot.

De songs van de muzikante uit Kent putten zoals gezegd stevig uit de archieven van de Britse folk(rock) uit de jaren 70, maar Lost En Route bevat zoveel uitstapjes naar omliggende genres dat je het debuutalbum van Sorrel Nation tekort doet met slechts één etiket. Zeker wanneer je het album vaker beluistert hoor je hoe veelzijdig het is.

Er verschijnen de laatste tijd heel veel albums die zich bewegen in de genres waarin ook Sorrel Nation haar inspiratie zoekt en ook albums met invloeden uit de jaren 70 zijn momenteel verre van schaars, maar Lost En Route van Sorrel Nation heeft een duidelijk ander geluid. Het album had zomaar uit de jaren 70 kunnen stammen, maar de muziek van de Britse muzikante klinkt zeker niet belegen of retro.

De eerste single van Sorrel Nation sprak me zowel in muzikaal als in vocaal opzicht zeer aan en de rest van het album doet er niet voor onder. Sorrel Nation heeft al met al een uitstekend debuutalbum afgeleverd. Ik denk dat we nog veel van haar gaan horen.

Erwin Zijleman

Je kunt Lost En Route hier bestellen:

https://sorrelnationmusic.bandcamp.com/album/lost-en-route-cd-album

Kiss Your Friends. No Ninja Am I

Kiss Your Friends is an album in which No Ninja Am I, once again, captured sheer beauty in digits. Between the home family recordings at its start and at the end No Ninja Am I takes its listeners on a musical trip that takes them all the way to Laurel Canyon in the early 1970s, as if times haven't changed since.

We hear a child say "wakker worden" (wake up) at the beginning and the end of the record. The question I remain with is, is Sander van Munster dreaming in between the two points of reference. It seems like it, as Kiss Your Friends is an album with a dreamlike quality. (This state includes the album art, obviously.) It starts with the title track and it is sheer beauty, there's no other word for it. Van Munster taps even deeper into his inner Crosby Stills and Nash and finds some The Beatles there as well, as the rest of the album shows in abundance.

No Ninja Am I is one of the vehicles he makes music under, Showdog, De Breek are others, but I opt to see No Ninja Am I as his main one. Here he works mainly on his own to produce perfect pop songs, with help from friends who may sing a harmony vocal, add a trompet, viola or flute, the rest is Van Munster you hear.

Since I got acquainted with No Ninja Am I, the music progressed from somewhat electronic pop to 70s pop on 'Plenty Of Blankets' (2022). With Kiss Your Friends this switch is taken next level. There is clearly a desire to tap into the level of the perfect pop song. With '1969', the 'Woodstock' and CSN(&Y) breakthrough year, No Ninja Am I moves totally into Mountaineer territory. Both bands have a 'De Nieuwe Anita' connection as well. Although in some songs others sing with Van Munster, we mostly hear him harmonise with himself. That makes it the more baffling that he reaches that level of expertise in singing harmonies with CSN star quality.

With Kiss Your Friends No Ninja Am I has made an album that serves you the option to just lie down, close your eyes and listen to every single nuance in the music. You will discover so many, I promise you. Kiss Your Friends is an album to submerge in and totally undergo. It is an album that will get under your skin and not let you go. Pure by the power of soft pop songs that only get better with each spin.

Previous album 'Power Of Blankets' was nice, no doubt about it, but with Kiss Your Friends No Ninja Am I has crossed a line, one that ought to make it a household name in the western world. Believe me, it is this good. Perfection if I ever heard it. So yes, the whole album is the dream in between the two "wakker worden" sequences on this album.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Kiss Your Friends here:

https://noninjaami.bandcamp.com/album/kiss-your-friends

All Pleasure. Thus Love

Listening to All Pleasure my first idea was this is another cheeky, new alternative rock band from The Netherlands. It sounds so much like it, with a singer that is laying on his English that little extra. I was very wrong, thousands of kilometers and a lot of water. Thus Love is from Brattleboro in Vermont.

The impact of the album did not change because of this discovery. I really, really like it. Thus Love manages to mix alternative rock, a little emo and a punky attitude with what I opt to call compassion and optimism. Somehow singer Echo Mars (they/them) manages to put it all into his voice. The music reflects it all.

Thus Love has released its second album recently. Mars and drummer Lu Racine (he/they) are joined by new members bassist Ally Juleen (she/they) and guitarist/keyboardist Shane Blank (he/him). Listening to their album, they are ready to take on the world. All made from the motto “If it's not joyful, don't do it.” It shows.

Slowly but surely I am becoming convinced that it is becoming impossible to create truly new music in rock music. There are decades of it by now and children learn songs from their grandparents and some of them may have inherited the music from their parents. The difference with me growing up is that nearly everything is available to youngsters for free. Even when they don't really like the music, I notice that they like an awful lot, from all sorts of genres and times. Why am I writing this? Because it all shines through so evidently on All Pleasure. Although I'll put the album in the alternative rock corner with a little postpunk here and there, this band knows a lot of great pop songs as well. It is what makes most songs on All Pleasure shine and sparkle.

Photo: Shervin Lainez

I am going to take single 'Birthday Song' as an example. It starts with a slightly fuzzed guitar and then Mars starts singing and we are taken to pop heaven. The light and the shade is all over Birthday Song. The voice is mixed right up front making sure the light prevails in every way. It is an example that can be taken to any of the songs. When a female voice is added to Echo Mars' in 'All Pleasure' the fun only grows and grows. The music may develop towards a Green Day style song without the punk attack, a glam Bowie appears to be discarded for a more relaxed part of the song and when Ally Juleen adds an Air style bass playing mixed with angel styled ahh ahh background vocals by Mars, the song takes off into the stratosphere. To never return, as it's mixed out slowly.

There's simply nothing that I can add that would explain the quality of All Pleasure better. Yes, some songs are tougher than the example, but just as good. Go out and find out for yourself. This is an extremely promising album, recorded in a barn home studio in Vermont. It's all Thus Love needed to record a great album.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order All Pleasure here:

https://thuslove.bandcamp.com/album/all-pleasure

Pain & More. Lily Kershaw

De Amerikaanse singer-songwriter Lily Kershaw maakte al twee uitstekende albums, maar zet een volgende stap op het zeer persoonlijke Pain & More, waarop ze in muzikaal en vocaal opzicht excelleert.

Lily Kershaw worstelt al een groot deel van haar leven met depressies en geeft deze nu op indrukwekkende wijze een plek op haar nieuwe album Pain & More. Het levert een intiem en intens album op waarop de muzikante uit Los Angeles makkelijk indruk maakt met haar mooie stem en gevoelige voordracht. Net als haar vorige album is ook Pain & More een bijzonder fraai ingekleurd album, waarop subtiele klanken worden gecombineerd met fraaie arrangementen. Het komt allemaal samen in bijzonder sterke songs. Pain & More is een ijzersterk album dat Lily Kershaw dan eindelijk op de kaart moet gaan zetten als het enorme talent dat ze inmiddels al ruim tien jaar is.

Ik heb tot dusver nog geen aandacht besteed aan de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Lily Kershaw. Op een of andere manier is ze tot dusver aan mijn aandacht ontsnapt, wat best bijzonder is gezien het aantal streams op Spotify en het feit dat de albums van Lily Kershaw zijn verschenen op het aansprekende Nettwerk label.

Als ik Midnight In The Garden in 2013 wel had opgemerkt had ik er echter zeker aandacht aan besteed. Hetzelfde geldt voor het in 2019 uitgebrachte Arcadia dat ik nog wat hoger inschat en dat zomaar in mijn jaarlijstje terecht had kunnen of moeten komen. Op beide albums laat Lily Kershaw horen dat ze beschikt over een aansprekend stemgeluid en dat ze haar songs met veel gevoel vertolkt. Op Arcadia maakt de singer-songwriter uit Los Angeles bovendien indruk met een bijzonder geluid, waarin invloeden uit de klassieke muziek een belangrijke rol spelen.

Ik ben de afgelopen dagen behoorlijk onder de indruk geraakt van het fascinerende Arcadia, maar de reden dat ik naar dit album ben gaan luisteren is de release van het derde album van Lily Kershaw. Ook voor het in spetember verschenen Pain & More heeft Lily Kershaw weer de tijd genomen en dat is te horen, want alles op het album klinkt even mooi en verzorgd.

Ook op haar derde album trekt Lily Kershaw onmiddellijk de aandacht met haar stem. Het is een bijzondere stem, die iets krachtigs maar ook iets breekbaars heeft. Het is ook een stem die aan de ene kant mooi is en aan de andere kant ruw. Het zijn tegenstellingen die prachtig uitpakken.

De muzikante uit Los Angeles zingt ook op haar nieuwe album bovendien weer met heel veel gevoel. Dat is ook niet zo gek, want Pain & More is een heel persoonlijk album, waarop Lily Kershaw zingt over de strijd tegen depressies, die een groot deel van haar leven hebben bepaald en die ze tot dusver voor zichzelf hield. Ook als Lily Kershaw trieste liefdesliedjes zou zingen op haar nieuwe album zou ze je al stevig vastgrijpen met haar stem, maar door de zware thematiek op het nieuwe album grijpen de songs op Pain & More je stuk voor stuk bij de strot.

De zang van Lily Kershaw is zonder enige twijfel het sterkste wapen van de Amerikaanse muzikante op Pain & More, maar het album heeft meer te bieden. De instrumentatie is wat minder opvallend dan op voorganger Arcadia, maar ook op het nieuwe album is de muziek zeer smaakvol en sfeervol. Het album bevat een aantal wat soberder klinkende en folky songs, maar de muzikante uit Los Angeles heeft haar songs ook dit keer verrijkt met klassiek aandoende arrangementen of subtiele wolken elektronica, die het album voorzien van een stemmig maar ook bijzonder geluid.

De songs van Lily Kershaw zijn niet alleen zeer persoonlijk, maar het zijn ook hele goede songs die tijdloze ingrediënten combineren met eigenzinnige elementen. Gezien de kwaliteit van haar vorige twee albums zou Lily Kershaw al lang veel bekender moeten zijn, maar het verleden kunnen we niet veranderen. Het in een behoorlijk drukke releaseweek verschenen Pain & More is echter een album dat het verdient om uitvoerig geprezen te worden. Er verschijnen momenteel heel veel goede singer-songwriter albums, maar dit intieme en intense album heeft iets heel bijzonders.

Erwin Zijleman

Je kunt Pain & More hier luisteren en bestellen:

https://lilykershaw.bandcamp.com/album/pain-more

The Levellers live. Melkweg Amsterdam, woensdag 13 november 2024

Foto: HareD

Echt groot zijn The Levellers in Nederland nooit geweest, qua hits of albums. Toch hebben ze dit jaar al drie keer in Nederland opgetreden en hebben ze sinds hun oprichting in Brighton in 1988 tientallen malen in ons land op podia gestaan, inclusief Pinkpop in juni 1995. Het zegt iets over de podiumprestaties van de heren en dat werd bevestigd in de Melkweg.

Volgens de Wikipedia-omschrijving  is de naam The Levellers afgeleid van een radicale fractie van de New Model Army van Oliver Cromwell. De naam verwijst ook naar het relatief vlakke gebied in Brighton waar de meeste bandleden opgroeiden. Hun repertoire omvat  voornamelijk folkrock en indierock, met invloeden uit de punk en traditionele Engelse volksmuziek. Vandaar ook de dominantie van de viool in hun liedjes, net als bij generatiegenoot The Wonderstuff. Net als zij waren ze erg groot in Engeland, met hun headline optreden op Glastonbury in 1994 voor 300,000 mensen als hoogtepunt, waarvan ook een live CD beschikbaar is.

Al 36 jaar actief en geen spatje versleten. Anderhalf uur vooral up-tempo songs, met slechts een korte pauze. Lekker luid ook, dus het gepraat van sommige aanwezigen werd prima overstemd. De Max was bijna uitverkocht, de sfeer was goed, net als het geluid. Er stond logischerwijs een geoliede machine op het podium, met Mark Chadwick (zang, gitaar), Simon Friend (gitaar, banjo, zang, mandoline, harmonica), Jeremy Cunningham (basgitaar, zang), Charlie Heather (drum), Jon Sevink (viool), Matt Savage (keyboards, backing vocals). Speciaal geval was Stephen Boakes die het ultieme jaren negentig instrument bespeelde: de didgeridoo. Die had ik al een tijdje niet meer op een podium gezien!

The Levellers gaven het publiek waar het voor kwam. Ze speelden een mooie selectie van hun gehele werk. Het zwaartepunt lag bij top-album Levelling The Land (1991), dat bijna in zijn geheel werd gespeeld, zo door de show heen, inclusief de start met The Riverflow, Fifteen Years, and Battle of the Beanfield, en slotnummer Liberty Song. Debuut A Weapon Called The Word was onder ander vertegenwoordigd met Carry Me, en van Peace uit 2020 kwam ook het nodige langs, zoals Four Boys Lost en Food, Roof, Family. Er werd weinig gespeeld van de meeste recente CD Together All The Way (2023). Blijkbaar werd terecht ingeschat dat de meeste aanwezigen vooral voor een sentimental journey naar hun jaren negentig jeugd kwamen, hoewel het publiek vanuit mijn plekje in het midden van de zaal nog aardig gemêleerd leek qua leeftijd.

Ik had een heerlijke avond, top-band, lekkere muziek. Voor herhaling vatbaar en gelukkig is de kans levensgroot dat dit een dezer jaren weer kan!

HareD

2024, week 46. 10 singles

In front of my window it is again greyish, dry and little wind. The remaining leaves are slowly falling from the tress by their own accord as autumn storms are not here so far this year. A few more days and they will be gone and lay on the pavements and in the gardens. With all the other stuff going on in this world, the weather's greyness matches all else. It is hard to see some light these days it seems. Things are changing extremely fast and masks and gloves come of. Luckily, we still have music. It is becoming less and less a consolation or distraction though.

The Back Of The Beyond. JC Miller

To me JC Miller came out of nowhere. Yet since a couple of months he's cranking out one nice country/folk rock songs after the other and all are pretty nice and good. The Back Of The Beyond is no different. Having made a career out of writing music for commercials, he now produces music that makes more of an impression on me. Expect an acoustic guitar/dobro, a banjo, a lap or pedal steel and an easy going rhythm that does not go fast but gets rider and horse through the desert. This song is like the chugging freight train in the video, with JC Miller sounding like he's ready for a drink after a long, thirsty day. It is surprising how a song that sounds like as if there are another thousands to replace it, makes an instant impression based on that rhythm and little solo notes coming from the three, very different kind of guitars. When is the album coming? Not much more and we'll have enough singles for one.

Closing Time. Remy van Kesteren feat. Cape Sleep

Remy van Kasteren in the past years found his way into my inbox with instrumental harp, modern classical music. In other words, not exactly my cup of tea. Today you do find him on the blog, in a collaboration with Kim Janssen, a.k.a. Cape Sleep since this year. Together they work on an old track Van Kesteren was unable to finish himself. There was always something missing and that something was a lot it seems. Together they created a song in the style of Patrick Watson, where the harp is one of the instruments. Present but not overly so. Strings and percussion play a role and not to forget Kim Janssen's voice. The result is a nice alternative ballad that touches the right strings with me.

Nothing Would Change. The Linda Lindas

The Linda Linda's is a punk band from L.A. and with Nothing Would Change announced the release of its sophomore album 'No Problem', which released on 11 October. Nothing Would Change is a perfect punk pop single. The song has a golden melody and all the strength it needs. In Lucia del Garza the band has a singer that has that female innocence in her voice while not giving an inch on the punk front. The result is a song that fits in a long line of songs from The Go-Go's, The Bangles and 'Walking On Sunshine'. While at the same time running with the big boys as well. The list of the band's support slots is endless. If the other songs on 'No Problem' are as nice as Nothing Would Change, the support slots will be replaced by headlining shows pretty soon. This is good, period.

Lowdown, parts i and ii. Michael Kiwanuga

Michael Kiwanuga entered my life when I had to find a third album in those buy three for two offers. I had heard the name and read about his reputation. That was it. It turned out to be the best buy of the three. That was quite some time ago when 'Kiwanuga' entered my home. Finally, there's a new song and one that resonates immediately. Lowdown has this ultra relaxed atmosphere. Filled with a warm sound all over and that soulful voice. Lowdown has the mood that fits the title. But then, just start listening to that warm Hammond, that weird guitar solo. The song moves fairly predictably, beautiful but not surprising. That is kept for part ii, when the sound, not the mood, changes. This is pure Pink Floyd, with a guitar solo that could have been played by David Gilmour. If this is the quality of the new album, 'Small Changes', count me in, game on.

Ultra. Neànder

And another instrumental guitar band from Germany finds its way to this blog (and one without Nick DiSalvo in it). It does feature Jan Korbach, see 'Concrete Adem' on this blog in 2022. Ultra knows a few moods Neànder share with the listener. Underneath it all is a very firm rhythm section as tough as a hardrock, metal band should have. The intro doesn't give anything away though. A piano intro with keyboard (effect) underneath, giving the piano a lot of sustain. Then the band kicks in, full force with a tough chord progression. From there melody and power combat for the first position. This ends in a draw, I'd say, making the song far more interesting to listen to. The loud riff is replaced by melodic playing and shredding. No matter how tough Ultra is, there's enough going on to keep the song interesting and good. If anything, I'm interested in hearing more and that more is there already. Album 'III' was released on 9 November.

The Line (Redux) feat. Marissa Nadler. Vera Sola

Vera Sola, Dan Aykroyd's daughter, debuted on this blog this spring with thanks to Erwin Zijleman. She already is releasing a new EP called 'Ghostmaker'. The Line (Redux) is the single. The word redux made me want to check and yes, 'The Line' is a tough alternative rocker on her album 'Peacemaker'. Here it isn't. As it were, The Line (Redux) is a ghost version of the original. This version is acoustic and thanks to the singing with Marissa Nadler a modern version of The Andrew Sisters. Although it is a more serious song and the orchestra is missing, the harmony singing matches. I liked 'The Line' as it is an interesting rock song. I like the redux version better. It has more mystery and stands out far more. Vera Sola's voice stands out more as well. It is always a bit weird to hear a totally different version of a song, so soon after the original and not on the 10, 25, 50 year anniversary edition. In this case it is a good decision, as it adds to what already is. The strangest thing is, that, so I found in an old email, had I not have to rehearse with my own band due to an unexpected gig, I would have seen Vera Sola play live in 2019 together with a Dutch band. Without ever having heard of her at the time.

Dangomushi. Mei Semones

Mei Semones debuted on this blog with (the singles of) her EP 'Kabatomushi EP'. This EP now knows a vinyl release with on the b-side her previous EP 'Tsukino'. With her new single she, again, does everything different from what the average singer-songwriter around the world does. Were it not that I recently had the pleasure of having a Japanese singer-songwriter playing in my own living room in October. It sounded different than usual as well, despite it being a girl with a guitar. Mei Semones, a Brooklyn based artist from Japanese descent, sets herself apart through on the one side the arrangement of her songs and on the other the way she uses these instruments. It sounds different. Yes, there is bossa nova in the rhythm of her song(s) but there is so much more. It's just where the story starts. Also Dangomushi holds all this adventure in the way notes glide, smooth playing ends abruptly in stop-start notes before it all starts flowing again. Next, the way instruments are played changes and so the song changes a little at the time. In my EP review I compared Semones to Steely Dan. Not the music as such but the approach to and effect of both artist's music. Dangomushi shows that I was not far of the mark.

Strand EP. Aursjoen

Ria Aursjoen made her debut on this blog as a solo artist with her single 'Nytár' in early October. Today the member of San Francisco band Octavian Winters returns with her debut EP Strand. She takes the mood of her single to greater depths. She creates atmospheric moods with the help of synthesizers making me think of the music of Clannad and Enya around 1990. Celtic in other words. Her voice is not. I place that more in a gothic sort of music. Aursjoen's music is electronic in nature and that gives it its own vibe. Everything else has to subject itself to the electronic source of the instruments. To create this sound, she worked with producer William Faith (The Bellwether Syndicate, Faith and the Muse). The result is that all songs hover somewhere between direct and mystery. From the tough guitar opening of 'Apollo' to the soft floating of 'Lilypad'. The influences here go right back to the 1980s synth bands that scored a few hits at the time, like A Flock of Seagulls, Nik Kershaw or Thomas Dolby. Ria Aursjoen has picked up what she needs to create her own musical universe that fits her voice and gives the listener an experience to slowly undergo and submerge in.

Sister. Arthur Ahbez & The Flaming Ahbez

More music from New Zealand. I had never heard of Arthur Ahbez & The Flaming Ahbez. I read that Ahbez is around musically since 1987. INXS' big year in music to name one. With Sister I get a strong Love vibe. This is very, very 60s and eclectic. Just like Arthur Lee's band from the 60s. Combine this with a Rickenbacker (then) Jim McGuinn style and you come close to what Sister sounds like. Ahbez c.s. throw in a dozen moods changes into a few minutes. It is almost too hard to follow rationally. It's best to just go with the flow and let the band take you where it wants to go. I promise you, you will get there as well. Sister has nothing to do with 2024 and everything with the second half of the 60s. There's even a little The Monkees thrown in for good measure. People used to take trips at the time that were far out and groovy, a description that does right to Sister. Album 'Arthur Ahbez & The Flaming Ahbez' is out since last week.

Big D*** Energy. Lambrini Girls

Lambrini Girls, the Brighton duo (and a mighty drummer I suppose), returns to WoNoBlog with an aggressive punk song. I'd almost say Amyl and The Sniffers on steroids. The D*** in D***Energy as the label advertises it, most likely to avoid conservative filters, stands for dick of course. Phoebe Lunny (vocals/guitar) and Lilly Macieira (bass) have a message to share and do not hesitate to do so. What an energy is unleashed in this song. I have a hard time to conceive how they cope live should all Lambini Girls' songs be like this. They do build in a musical breather into the second half of the song before it all stops. And then things go at it full force once again. There's no way this song gets played on a radio anywhere in the world is my guess. It should be played in the home of every punk rock lover though. Things do not get much closer to the real thing of nearly 50 years ago. What a storm!

Wout de Natris - van der Borght

De Kift live. Patronaat Haarlem, donderdag 14 november 2024

Photo: Wout de Natris

Op de releasedatum van het nieuwe album 'Niemandsland', zie onze recensie van 14 november, presenteerde De Kift het album in een bomvolle grote zaal van het Patronaat in Haarlem. Het publiek was er duidelijk klaar voor en de band ook. Na jaren van voorbereiding is het dan zover, de nieuwe muziek kan live worden gespeeld. Spannend, zeker, maar al gauw kwam de zekerheid in het spel.

Zoals ik schreef, is 'Niemandsland' een zeer ingetogen plaat. Al het kenmerkende geschetter van het koper en de uitbundige woorden, zang en gebaren, zijn vrijwel afwezig. Het is een plaat die de aandacht vestigt op de verstilde schoonheid van al hetgeen dat van zichzelf niet mooi of schoon is. Een plaat die zich verzoend lijkt te hebben met de ondergang van de mensheid, waar niets meer te redden valt.

Zo was ook de sfeer op het podium. Weg waren de grote gebaren. Als bassist Mathijs Houwink de meest "woeste" man op het podium is, tijdens wat veel weg heeft van een bassolo, dan zegt het alles. Wat we te horen kregen, klonk ingetogen en was gericht op schoonheid. De Kift staat bekend om zijn hoekige en dwarse muziek, gecreëerd door soms onnavolgbare maatsoorten, waar eerlijk gezegd zelfs voor iemand die veel muziek luistert en zelf speelt, zoals ik, soms geen voor- noch achterkant aan te ontdekken valt. Maar wat bovenal opvalt in een paar nummers; het lukt De Kift om iets wat heel veel en onregelmatige hoeken heeft, perfect rond te maken. Dat is de beste omschrijving die ik kan verzinnen. Meer dan eens stond ik verwonderd en bewonderend te kijken. De Kift is een band die een, twee, drie, vier, kan aftellen, zoals alle bands doen en daarna losbarsten in een ritme waar die een, twee, drie, vier vast ergens diep onder verstopt zal liggen, maar wat het wel is? Zelfs tijdens een nummer wijzigt het. Ik probeerde percussionist Marko Heijne te volgen in een van de oudere nummers, maar het lukte me niet. Ik ga ervan uit dat hij wist wat hij deed. Accenten verschuiven per maat, zoals volgens mij ook één keer in de achtergrondzang.

Schoonheid ligt in de klanken van een xylofoon of een steel drum. In de menselijke metronoom die gitarist Pim Heijne is. In prachtige drie-, vier-, vijfstemmige samenzang en in de vele, vele toeters die in continu wisselende samenstelling gespeeld worden. Wat wel echt nieuw was, was de saxofoon van Roos Janssens. Dat geeft een geheel ander geluid aan de blazerssectie van De Kift en is een verrijking. Net als haar zangpartijen dat zijn. Janssens geeft een geheel andere toon aan De Kift en die mag er zeker zijn.

Photo: Wout de Natris

Nadat het applaus voor 'Niemandsland' in ontvangst was genomen, werd er een greep uit ouder werk gedaan. Zelfs tijdens het applaus werd er aan een distortion apparaat gedraaid. Dat kan eigenlijk maar een ding betekenen en inderdaad: "feeste!" De groene gitaar kwam naar voren en de enorm harde riff werd gespeeld. Ferry Heine kon eindelijk zijn ADHD kant los laten gaan en drummer Wim ter Weele zijn Braziliaanse carnavals trommels om hangen. Iedere keer als ik 'Bal' hoor verschijnt er een lach op mijn gezicht. Er bestaat geen ultiemer feestnummer dan dit. Daar tegenover staat het meest melancholische nummer van De Kift, waarmee de set werd afgesloten, 'Hoofdkaas'. Het was heel grappig om te merken dat er mensen in de zaal waren die nog nooit bij een De Kift show waren geweest. Dat viel op toen Ter Weele met zijn kartonnen doos vol lege conservenblikken begon te schudden in de maat van het nummer. Woester en woester. De Kift kan beroeren tussen deze twee enorme uitersten en dat is vrijwel geen band gegeven en misschien wel niet een andere.

Sinds de kindervoorstelling over Nova Zembla heb ik met uitzondering van 'Hoogriet' alle shows gezien. Covid voorkwam dat. Samen met mijn zoon van toen vier. We zijn ruim 26 jaar later, maar de indruk die De Kift live maakt is zo constant. Het zijn de albums die steeds beter geworden zijn door de jaren heen. 'Niemandland' is daar geen uitzondering op. We zijn allemaal grijzer en ouder geworden, maar ik hoop er nog jaren bij te kunnen zijn.

De show trekt nog tot en met januari door het land heen. Gaat dat zien!

Wout de Natris - van der Borght

De muziek van De Kift kun je hier bestellen:

https://winkel.dekift.nl/

 

Fish live. The Farewell tour. Muziekgebouw Eindhoven, 9 november 2024

Foto: HareD

Derek Walter Dick houdt ermee op. Nog een paar optredens op het Europese vasteland en een tour in het Verenigd Koninkrijk. Dan is de carrière voorbij van de voormalige voorman van Marillion, beter bekend als Fish. Hij was 7 jaar (1981-1988) aan die band verbonden, en startte zijn solocarrière in 1990. In beide gedaanten heeft hij successen gehad, met name met de albums Script for a Jester’s Tear (1983), Misplaced Childhood (1985), Vigil in a Wilderness of Mirrors (1990), Internal Exile (1991) en Weltschmerz (2020). Maar zonder dat Marillion of hij tot de absolute populariteitstop doorstootten. Ik vermoed dat hij dat niet zo erg vond, Fish staat toch vooral bekend om zijn wat moeilijke, literaire teksten, in lang uitgerekte nummers, in de beste prog-rock traditie.

De afscheidstour deed verschillende plekken in Nederland aan, dus zijn publiek is hem trouw gebleven. Zo ook in het uitverkochte Muziekgebouw in Eindhoven, waar hij de 1750 aanwezigen verduveld goed vermaakte, daarbij geholpen door het perfecte geluid. Dat is wel een groot voordeel van dergelijke zalen.

Hij begon het concert verrassend, want Vigil werd door hem achterin de zaal gestart, waarna hij zich langzaam door het publiek naar het podium bewoog. De volgende twee uur en een kwartier gaf hij een mooie selectie uit zijn grote oeuvre ten beste, daarbij geassisteerd door zijn min of meer vaste band (Robin Boult – gitaar, Steve Vantsis – bas, Mickey Simmonds – keyboard en Gavin Griffiths – drum) en geholpen door zangeres Liz Antwi, die reeds in 1999 een duet met Fish zong op het album Raingods with Zippos, en in 2013 op Feast of Consequences, albums waarvan de titelsongs ook voorbij kwamen. 

Foto: HareD

Andere hoogtepunten waren Credo en Big Wedge en hoewel het zesdelige Plague of Ghosts het tempo danig uit het concert haalde, was dat ook wel interessant en mooi. Gelukkig ging hij eruit met een big bang, want na het prachtige en ontroerende A Gentleman’s Excuse Me, dat hij alleen met Simmonds speelde, volgden de Marillion toppers Kayleigh, Lavender, en Heart of Lothian. De tweede toegift bestond uit het heerlijke The Company. 

Helaas weer een muziekheld die de mottenballen ingaat, maar de herinneringen aan een heerlijke avond blijven gelukkig!

HareD