This Could Be Texas. English Teacher

English Teacher played support for Dublin's SPRINTS in the winter and made quite an impression with its live show, without having an album out. The set was as diverse as This Could Be Texas proves to be. English Teacher may be lumped into the post punk class of the last six, seven years, it is not that easy to classify as many of its contemporaries.

The members of English Teacher met at university in Leeds and started the band in 2020. My guess is that not a lot studying is being done lately. Through a string of singles and an EP that band drew enough attention to itself to be able to tour and land a record contract. The result of all this work in the past few years is now in front of me.

What strikes me overhearing the whole, is the diversity of songs. Pure post punk, sure but also songs that seem more like poetry set to music. Take 'Broken Biscuits'. Singer Lily Fontaine declaims her lyrics while the band plays more improvising that with a true structure. The song is allowed to go in any desired direction, moving towards a hint of free jazz or something like it. Without losing focus and that reveals the class this band already has. The title song is another example of how differently this band approaches its songs.

Musically, you will find hints at Wet Leg and Porridge Radio. Sometimes an echo on Fontaine's voice reveals a clear influence in the sound. This makes English Teacher a more modern band than a lot of its contemporaries. The influences are modern ones and not 1980s band like with so many others. This is their own teenage record collection, not their (grand)parents'.

Another influence is Wolf Alice. Like that band English Teacher is not afraid to tone down. 'Mastermind Specialism' is an alternative ballad of the kind that seems to work towards an explosion, like Porridge Radio is extremely good at. But does it? It also shows the delicate use of the piano that can be heard in other songs as well. Softly drifting piano parts that deliver a specific sound to that diversity I already pointed to. (I also remember the drummer moving to the piano during the live show with a stand-in drummer taking his seat.)

These moods make it hard for me to state that English Teacher is a post punk band. It's just one side to the band. Without comparing the band to The Beatles, it is not that good, I can point to the fact that this band dares to experiment and very likely wound up a few times with a totally different outcome than it started with. Just listen to 'This Could Be Texas', the song. A lot happens here and more than you would think possible for a debut album. In that sense an early Bowie album like 'Hunky Dory' is certainly a reference where the anything goes attitude is concerned. Musically the two are far and wide apart. What ties the two albums is that this band proves that a lot is possible as long as you try.

English Teacher is Lily Fontaine (vocals, rhythm guitar, synth), Douglas Frost (drums, piano), Nicholas Eden (bass) and Lewis Whiting (lead guitar, synth). Together they have undoubtedly started a musical adventure. With This Could Be Texas English Teacher has set itself firmly on the roster of modern bands. Like SPRINTS, like Tramhaus, English Teacher is something different. Very talented and all underway to making it bigger and then really big.

Wout de Natris

You can listen to and order This Could Be Texas here:

https://englishteacher.bandcamp.com/album/this-could-be-texas

Festina Lente. Dog Park

"The jingle-jangle morning comes following you". Most lovers of 1960s pop and folk music will recognise this famous line. I'm reminded of it because of the way guitars are played on Dog Park's debut album. It is all over Festina Lente.

Dog Park is an indie pop/rock band from Paris, that made its debut on this blog several weeks ago with the singe 'Time', a song that made me curious to hear the album. That album is now here and does not disappoint. In fact, most of it is pretty good. For a few reasons, the songs, the variety, the sound. An album can do a lot worse.

Dog Park is Erica Ashleson, Isabella Cantani, Sarah Pitet and Jean Duffour, from the US, Brazil and France. They all play multiple instruments and sing. So don't ask me who does what, where. I don't know. It explains the variety I heard before realising the band's set up. They all met at a live show in 2021 and decided to start making music together. As good a place as any.

Musically the band's bio mentions Veronica Falls, Real Estate and Beach Fossils. I have reviewed albums of all three bands on this blog, so writing on Dog Park should not come as a surprise. The influences I hear go back all the way back to the 1960s but the 90s, 00s and 10s indie music is the most obvious.

Dog Park always plays a softer form of indie rock/pop with very dreamy vocals. Always soft and relaxed, looking at the world from a distance. My guess is that Erica Ahleson is singing then, based on the accentless English. Like in 'lalala', one of my favourite songs on Festina Lente. On top of it all a The Cure like guitar line comes in adding that final, fine coating to it, making the song perfect.

This is just one example. I could mention 'Mirror' as another example. With its fine slow bass, Robert Smith guitar and a smooth carpet from the keyboard, the song will allow for a swaying form of dancing at a live show.

With Festina Lente Dog Park has released a fine album. Not one I associate with Paris nor France. (Ok, 'Stimulation' may have a chanson side to it.) Good music can come from anywhere. The challenge is to make it reach my ears. Dog Park succeeded and I'm glad for it to have done so.

Wout de Natris

You can listen to and order Festina Lente here:

https://geographie.bandcamp.com/album/festina-lente

Feathers. Alówan

Alówan debuted on these pages with the single 'Let It Flow'. A beautiful ballad with a passive aggressive power contained within it, captured in the voice of Chantal Acda and the music of Alówan and Jean Yves Tola. Now Alowan's debut album is out and 'Let It Flow' indeed was a fantastic introduction to this beautiful album.

Jean Yves Tola over 20 years ago played in 16 Horsepower, Dave Eugene Edwards' band at the time. Tola plays on that fantastic dvd that I still play regularly, contributing to the broodingly dark atmosphere Edwards pours out over the listeners.

19 Years after the band disbanded Tola now returns with an album that leans on the sound of his former band, without copying it, while proving himself to be an excellent songwriter in his own right. What comes out on Feathers, is exactly what he brought to his former band. The dressing of the cake as it were. What comes out on Feathers is brooding music without the fear of the devil running behind your tail end, about to catch it. This still makes for intense listening, but also includes rays of light coming from Chantal Acda's voice and the electric piano notes or softly strummed acoustic strings. While the violin brings that darkness, that moodiness drawing me even more into Alówan's world.

There's more. Regularly Acda's pleasant voice is matched by the tough voice Calvin Dover of Dover Brothers. The contrast is enormous but more importantly matches. Bridging the light and the dark on Feathers. The balance between the two is excellent. Jean Yves Tola has created a delicate musical world where the two sides come together. The choice to invite Chantal Acda to sing on his songs is an excellent one. It creates a warmth the album deserves. Just listen to 'Horsewind' and you will understand why.

Musically, Feathers could be put in the folk department. Do however not expect flutes, and bells and upbeat U.K. folk tunes. Alówan is far too experimental for that. The most folky song, 'Kevnidenn' is driven off the rails when darkness sets in. From that moment I'm reminded more of Nick Cave not in the least because of Dover's voice and the exploding lead guitar. Acda's sweet voice is ostracized by the dark side of the album. She faintly tries a new role in the background without truly succeeding.

I'll admit, I had all but forgotten about Jean Yves Tola. Thanks to Feathers he is firmly back in my attention span. Feathers is a good album and surprising in a few ways. Alówan presents a lot to listen to and explore. It is an album to bond with.

Wout de Natris

You can listen to and order Feathers here:

https://glitterhouserecords.bandcamp.com/album/feathers

Desert Pavement. ISMAY

Het is al weer dringen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar het zou echt doodzonde zijn als het bijzonder klinkende en in alle opzichten uitstekende Desert Pavement van ISMAY zou blijven liggen.

Binnen de Amerikaanse rootsmuziek wordt niet al te veel geëxperimenteerd, waardoor subtiele uitstapjes buiten de paden al een duidelijk ander album opleveren. Desert Pavement van ISMAY, het alter ego van de Californische muzikant Avery Hellman, is zo’n album. Het tweede album van ISMAY klinkt in vocaal en muzikaal opzicht net wat anders dan gebruikelijk in het genre en ook de songs van Avery Hellman wijken net wat af van de norm. Het pakt allemaal prachtig uit, want Desert Pavement is een geweldig album, dat deels vertrouwd en deels eigenzinnig klinkt, maar dat steeds weer het oor streelt met een mooie en bijzondere stem, fraaie warme klanken en sterke songs.

Het muziektijdschrift No Depression vind ik de laatste jaren een stuk minder interessant dan in de hoogtijdagen in de tweede helft van de jaren 90, waarin met name ontwikkelingen binnen de destijds nieuwe alt-country op de voet werden gevolgd. De website van het tijdschrift is echter met enige regelmaat nog wel een bron van interessante tips, zeker wanneer de wat obscuurdere nieuwe releases binnen de Amerikaanse rootsmuziek onder de aandacht worden gebracht. Recentelijk kwam No Depression met een geweldige tip, want ik ben echt compleet verslingerd geraakt aan Desert Pavement van ISMAY.

ISMAY is een project van singer-songwriter Avery Hellman, die zichzelf ziet als een non-binair persoon. Desert Pavement is het tweede album van ISMAY, want in 2020 verscheen, vlak voor de start van de coronapandemie, Songs Of Sonoma Mountain, al kan dat vanwege de speelduur van 25 minuten ook worden gezien als een mini-album. Het is een (mini-)album dat ik destijds niet tegen ben gekomen en dat is jammer, want de muziek van ISMAY was ook in 2020 al bijzonder.

Het is muziek die zich laat beïnvloeden door de wat traditionelere Amerikaanse rootsmuziek, maar die vervolgens wordt voorzien van een eigentijdse en ook eigenzinnige twist. Dat doet ISMAY op Desert Pavement nog een stuk indrukwekkender dan op Songs Of Sonoma Mountain. Die eigentijdse en eigenzinnige twist in de songs van ISMAY is overigens best lastig te beschrijven, want de Amerikaanse muzikant overdrijft de uitstapjes niet.

Het eigenzinnige zit deels in de stem van Avery Hellman, die anders klinkt dan de gemiddelde singer-songwriter in het genre. Het is een stem met net wat meer expressie en emotie dan gebruikelijk, waardoor de zang op Desert Pavement onmiddellijk de aandacht trekt. Ik vind het echt bijzonder mooie zang, want de stem van Avery Hellman heeft iets verslavends en tilt de songs op het album een flink stuk op.

Ook in muzikaal opzicht is niet altijd duidelijk waar ISMAY zich buiten de grenzen van de wat traditionelere Amerikaanse rootsmuziek begeeft. De percussie is meestal wat zwaarder aangezet dan gebruikelijk en hier en daar klinken ook de gitaren wat ruwer, maar Desert Pavement blijft altijd een warm klinkend rootsalbum. Daar drijft het album nog het verst van weg wanneer bijzondere soundscapes worden ingezet en de stem van Avery Hellman wel wat doet denken aan Suzanne Vega, maar ook dan is de rootsmuziek nooit ver weg.

Wat overblijft zijn de songs en die zijn net als de zang en de instrumentatie op subtiele wijze eigenzinnig, waardoor Desert Pavement de fantasie sterker prikkelt dan gebruikelijk in het genre. Het tweede album van ISMAY klinkt door de verschillende subtiele zijpaden net wat anders dan de meeste andere albums in het genre en zal hierdoor ook liefhebbers van wat minder traditionele Amerikaanse rootsmuziek aanspreken.

ISMAY verruilde de geboortegrond in Californië voor het opnemen van Desert Pavement voor de studio van producer Andrew Marlin van de band Watchhouse (voorheen Mandolin Orange) in Asheville, North Carolina, die ook flink wat instrumenten voor zijn rekening nam en het album binnen een paar dagen op de band zette. Dit deed hij zonder in te leveren op kwaliteit, want Desert Pavement klinkt echt geweldig.

ISMAY heeft met Desert Pavement een album gemaakt dat er in alle opzichten in positieve zin uit springt en dat bij herhaalde beluistering zeker niet aan kracht inboet. Integendeel zelfs. Alle reden dus om No Depression als interessante en relevante tipgever te blijven volgen. Ik ga mijn abonnement toch nog maar een jaartje verlengen.

Erwin Zijleman

Je kunt Desert Pavement hier luisteren en bestellen:

https://ismay.bandcamp.com/album/desert-pavement

Johan live. Paard, Den Haag. Donderdag 18 april 2024

Foto: Hared

Zoals door Wout op 29 januari jl. op dit blog besproken, heeft Johan een nieuwe plaat uit, The Great Vacation. Je moet er wat moeite voor doen. Dus meerdere keren luisteren, in mijn geval ook een paar maal in de auto, dan hoor ik het pas echt lekker. Maar die inzet wordt beloond, het is een echt fijne Johan CD, met wat vernieuwing hier en daar, maar wel duidelijk Johan.

Nieuwe plaat, nieuwe tour. Dus de vijf heren die momenteel deel uit maken van de band -zanger Jacob de Greeuw is de enige constante sinds het begin in 1990, eerst als Visions of Johanna en vanaf 1996 als Johan- trekken sinds begin maart door het clubcircuit. Hoewel slechts met 1 optreden per week, is het wel een bijna volledig uitverkochte tour. Petje af dus. En goed nieuws, want de tour gaat verder in november, met speciaal voor Wout het laatste optreden in het Patronaat. Deze zomer staan ze ook op enkele festivals (zie www.johantheband.com).

Foto: Hared

Aan belangstelling voor Johan dus geen gebrek en ook de grote zaal van het Paard was uitverkocht. Veel generatiegenoten, vijftigers en zestigers derhalve. Het leek wel of Johan zich aanpaste aan dit publiek, want na de verrassende opening met hun oudste single Swing (een van mijn meest favoriete Johan-nummers) werd een mix van oud en nieuw werk gespeeld. Opvallend vaak maakte De Greeuw gebruik van een stemvervormer, die ik niet in die mate op de CD had gehoord. Had voor mij ook niet gehoeven, maar goed. De nieuwe nummers passen naadloos in het oude werk, zeker So it Goes, Time for Change en I Don’t Know Man. Fijn om ijzersterke songs als Pergola, In the Park, How Does it Feel, of Coming in From the Cold weer live te horen. Nieuw nummer Cincinnati en titelsong The Great Vacation zijn ook lekker. Maar toch, het kabbelde, het was zeker mooi gebracht, er was eigenlijk niks op aan te merken, maar er ontstond ook geen uitgelaten sfeer. Het was een beetje mat, of zoals mijn vriendin zei: ‘De Greeuw staat er bij alsof hij zo snel naar huis moet om zijn powerpoint voor morgen tijdens de accountantsoverleg af te maken’.

 
Daar kwam eigenlijk pas op het laatst verandering in, te beginnen bij Oceans, Day is Done en een mooie uitgerekte uitvoering van Why Don’t We. In de toegift ging het pas echt los. Fly on the Wall is wat mij betreft het beste nummer van de nieuwe plaat en dat klink echt heel lekker live. De afsluiters Tumble and Fall en Everybody Knows zorgden ervoor dat iedereen met een blij en tevreden gevoel de Haagse avond inging. Al met al, ondanks het rustige en overbeschaafde eerste deel, toch een aanrader. Johan blijft top.

HareD