Forever Howlong. Black Country, New Road

Ha, Forever, Howlong starts with the song that thoroughly confused me when I listened to it a few weeks back for the weekly singles section of this blog. The song shoots off in many directions and seldom stays on course to take the listener from point a to b in a comfortable way.

We are weeks later and I have had the pleasure of being able to listen to the album and 'Besties' for a while now. Lo and behold!, I am getting used to the way Black Country, New Road approaches its songs and have started to take a shine to it. It's different but certainly surprising.

BCNR is a band that formed in Cambridge, U.K., in 2018 and knew a principle songwriter and frontman, Isaac Wood. He left the band in 2022 and usually that is the end of a band. This band took a principled decision: it refused to play all its old songs and started to write new songs fast and filled its touring obligations with these new songs. That commercial suicide trip ends with an album that I like a lot better than the old work, which did not reach me in any way.

On Forever Howlong the whole band started to compose, the lyrics are from individual members. The outcome is an album somewhere between British folk, alternative pop and jazz. The mix is a sort of anything goes. The structure and forms are almost free and at any point an instrument can join in from an unexpected corner.

All this makes Forever Howlong one big surprise. A more difficult break can transition into a perfect pop melody before it disappears again in a more jazz oriented coda. What I've found is that if I allow to go with Black Country, New Road's flow, and set all preconceptions aside, I am surprised. I can travel down this new musical road with pleasure.

Listening to an album is a different experience than listening to a single. A single needs to be instantly satisfying. 'Besties' did everything but do that, while the second single 'Happy Birthday' did and that enticed me to give Forever Howlong a chance. I'm glad I did, because I'm very much the richer for it.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order Forever Howlong here:

https://blackcountrynewroad.bandcamp.com/album/forever-howlong

Mr. Luck & Ms. Doom. The Delines

Morgenavond ga ik naar Chris Eckman. De oud-The Walkabouts voorman speelt in het voorprogramma van The Delines. Vandaar dat Erwin Zijlemans recensie vandaag op het blog staat.

Met de stem van Amy Boon, de songwriting skills van Willy Vlautin en de muzikaliteit van de overige leden van The Delines kun je eigenlijk geen slecht album maken en dat heeft de band dan ook niet gedaan.

Willy Vlautin zag The Delines in eerste instantie als een band naast Richmond Fontaine, maar inmiddels richt hij al zijn muzikale aandacht op de band met boegbeeld Amy Boone. Schrijver Willy Vlautin heeft ook voor Mr. Luck & Ms. Doom weer een serie uitstekende songs en fraaie teksten geschreven en deze worden als altijd prachtig vertolkt door Amy Boon, die alleen maar beter gaat zingen. De rest van de band zorgt voor prachtige klanken met vooral invloeden uit de country, soul en jazz. Het geluid van The Delines klinkt inmiddels vertrouwd, maar de band uit Portland, Oregon, klinkt ook op haar vijfde album warm en geïnspireerd. Een heerlijk album voor als de zon onder is.

De Amerikaanse muzikant Willy Vlautin stopte een jaar of negen geleden met zijn band Richmond Fontaine om meer tijd te hebben voor het schrijven van boeken. De afgelopen jaren timmert Willy Vlautin dan ook vooral en met heel veel succes aan de weg als schrijver, maar hij is de muziek gelukkig niet helemaal vergeten. Deze week verscheen immers het vijfde album van de band The Delines, de band die Willy Vlautin in 2013 formeerde.

De Amerikaanse muzikant had destijds maar één reden om een tweede band te formeren en dat was de stem van zangeres Amy Boone, die hem mateloos fascineerde en betoverde. Iedereen die de albums van The Delines kent weet dat dit een hele goede reden was om een extra band te starten en ook op het deze week verschenen Mr. Luck & Ms. Doom zingt Amy Boon weer de sterren van de hemel.

De Amerikaanse zangeres beschikt over een warm en soulvol geluid, maar ze kan ook uitstekend doseren en vertolkt de songs van The Delines bovendien met veel gevoel en precisie. Alleen door de zang van Amy Boone is Mr. Luck & Ms. Doom al een geweldig album, maar The Delines zijn meer dan hun boegbeeld. Willy Vlautin is niet alleen een geweldige schrijver, maar ook een uitstekende songwriter. De fraaie verhalen die hij vertelt zijn bovendien verpakt in lekker in het gehoor liggende maar ook interessante songs. Ik ben lang niet altijd van de teksten, maar de teksten van Willy Vlautin verdienen het om volledig uitgeplozen te worden.

Ook in muzikaal opzicht heeft de band uit Portland, Oregon, weer veel te bieden. De muziek van The Delines staat ook dit keer weer bol van de invloeden uit de country en de soul, maar Mr. Luck & Ms. Doom klinkt ook zeker jazzy. Dat de band bestaat uit geweldige muzikanten hoor je een album lang. De ritmesectie speelt prachtig subtiel, de gitaarlijnen zijn weergaloos, de synths en orgels zijn fraai ondersteunend en dan zijn er ook nog eens de blazers en strijkers die nog wat warmte toevoegen aan het sfeervolle geluid van The Delines.

Het is een geluid dat sowieso al niet over warmte heeft te klagen, want de weldadige stem van Amy Boone slaat zich song na song als een warme deken om je heen. Zeker in de meest ingetogen songs zingt de Amerikaanse muzikante echt weergaloos mooi, maar in deze tracks is ook in de muziek iedere noot raak. De criticus zal beweren dat The Delines vertrouwen op een inmiddels bekend recept en hier weinig aan toevoegen, maar ik vind het geluid op Mr. Luck & Ms. Doom weer net wat mooier en ook van de songs van Willy Vlautin krijg ik geen genoeg.

De stelling ‘meer van hetzelfde’ gaat wat mij betreft dan ook niet op en Mr. Luck & Ms. Doom kan wat mij betreft ook nog eens mee met het beste werk van de band. Het nieuwe album van The Delines is ook nog eens prachtig opgenomen, waardoor je ieder instrument afzonderlijk hoort en het af en toe bijna lijkt of Amy Boone bij je in de woonkamer staat te zingen.

Het meest recente boek van Willy Vlautin heb ik weer met veel plezier gelezen, maar ook de muzikale verrichtingen van de Amerikaanse schrijver en muzikant zijn nog altijd van een hoog niveau. Zeker zo lang de avonden donker zijn zorgt Mr. Luck & Ms. Doom van The Delines voor een nagenoeg perfecte soundtrack.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Mr. Luck & Mrs. Doom hier luisteren en bestellen:

https://thedelines.bandcamp.com/album/mr-luck-and-ms-doom-uk-and-eu-orders

III. Elephant

Time flies when you're having fun, as a famous saying says. Elephant debuted in 2022 and already released its third album. You can find both previous albums, 'Big Thing' (2022) and 'Shooting The Moon' (2023), on this blog, so it makes sense that III is here as well.

Yet, it's less logical than you might think. Both albums have not made a lasting impression on me.They were nice to have and not must haves. It's impossible to state where III will end up but getting acquainted with the album is nice. There's no doubt there.

Elephant, Frank Schalkwijk (vocals, guitar), Michael Broekhuizen (vocals, guitar), Bas Vosselman (vocals, bass/guitar) and Kaj van Driel (drums), have been touring parts of Europe by now and spend weeks on end together in a van. They were exposed to all the up and downsides of band life. If this has led to several different vantage points in the band's music, I can't tell. Fact is that there's a more electronic song, '20k', on the album and songs with guests Sophie Winterson and producer of the album, DeWolff's Pablo van der Poel.

The basis of III is of course Elephant's soft toned indie rock. The Rotterdam band is a modest band. With singers that sing with a soft voice. Not quite the showman who jumps up and down in front of "his" band. The music is mostly modest as well but does the talking. The effect the band wants to achieve is the listener lending his/her ears to the album. Within that concept there may be a somewhat louder song with a distinct guitar solo, like on 'Real Love'. The aim remains an alternative popsong that caresses the ears of the listener.

Photo: Satellite June

Elephant succeeds with flying colours in its goal. It presents songs I want to listen to and my feeling is more so than with its previous two records. III is more diverse and perhaps more mature and stable as well. Elephant has grown as a band and its members as songwriters and musicians. In other words, it has become far more interesting to listen to. Just listen to the jazzy guitar solo in 'Tried To Sleep' to get my drift.

Based on what I hear on III, Elephant deserves to set a next step in its career on route to bigger venues around Europe. Recommended listening the album is.

Wout de Natris - van der Borght 

Je kunt Elephant hier bestellen:

https://excelsior-recordings.com/en/products/elephant-iii

Portrait Of My Heart. SPELLLING

SPELLLING is Chrystia Cabral from the Bay Area and with Portrait Of My Heart releases her fourth album. She assembled a live band for her previous album's tour and they continued into the studio for the latest album. Wyatt Overson (guitar), Patrick Shelley (drums), and Giulio Xavier Cetto (bass) rock alright.

The album opens with the title song and single 'Portrait Of My Heart'. Listening to what comes after the single, it is almost not representative for what follows. 'Portrait Of My Heart' is partly electronic and placed in a musical straightjacket. Listening again, I'm not surprised that I passed on the opportunity to write about it. In the context of the album it does work though. I notice how the song grows after I gave the album the chance to grow.

The second song on the album, 'Keep It Alive', starts with strings (or synths) and an empty verse. In the chorus SPELLLING starts to show her true colours. The song rocks and then some more. The distortion pedals are kicked in while the strings return in support. Chrystia Cabral brought her rocking voice to the studio as well and the album has come alive. Because of the use of dynamics the song shows different sides to a rock song, making it the more interesting.

'Alibi' rocks even more, but not without an 80s element that could have come straight out of the 1980s play book of a band like Nena or singer like Kim Wilde. European influences in the Bay Area? Why not? What comes from a far, can be just as good or better sometimes.

Portrait Of My Heart last eight more songs, but with each song SPELLLING brings you into alternative rock spheres with different influences touched upon. This approach to the music may make the album at times sound familiar but also surprising as no song is the same. Okay, one final example. The fourth song will bring you a little 80s rock like Swedish rockers Europe, while adding a touch of more modern U.S. girlpower singers.'Waterfall' the song is called. There's more for you to discover, so do not hesitate to do so.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order Portrait Of My Heart here:

https://spellling.bandcamp.com/album/portrait-of-my-heart

A Little Blood. Grace Bergere

Er was de afgelopen maanden niet heel veel aandacht voor het uitstekende debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Grace Bergere en dat is niet alleen volkomen onterecht, maar ook echt doodzonde.

Ik hou de ontwikkelingen in de popmuziek volgens mij redelijk goed bij, maar ik heb de afgelopen maanden nergens iets gelezen over A Little Blood van de New Yorkse muzikante Grace Bergere. Dat is gek, want het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante heeft alles wat nodig is om te worden overladen met superlatieven. Grace Bergere beschikt om te beginnen over een geweldige stem, die haar songs voorziet van een eigen karakter. Het is een eigen karakter dat wordt versterkt door zeer persoonlijke songs en een veelzijdig geluid dat zowel met invloeden uit de pop en rock als met invloeden uit de folk overweg kan. Het levert wat mij betreft een van de miskende muziekparels van 2024 op.

Slechts in één jaarlijstje kwam ik het album A Little Blood van Grace Bergere tegen, maar gezien de andere albums in dit lijstje, grotendeels persoonlijke favorieten, was het mij direct duidelijk dat ik op zijn minst naar het album moest luisteren. Het debuutalbum van de muzikante uit New York bleek vervolgens een enorme verrassing en bovendien zo’n albums dat het had gerechtvaardigd om nog even te wachten met mijn eigen jaarlijstje.

Ik kan nauwelijks iets vinden over de muziek van Grace Bergere en dat is niet alleen onbegrijpelijk, maar ook heel jammer, want A Little Blood weet zich wat mij betreft makkelijk te onderscheiden van de meeste albums die in 2024 zijn verschenen. Zeker bij eerste beluistering van de eerste tracks op A Little Blood deed de muziek van Grace Bergere me wel wat denken aan de albums die PJ Harvey in haar jonge jaren maakte, maar het album laat meerdere andere kanten van de muzikante uit New York horen.

In een aantal songs neemt de Amerikaanse muzikante je mee terug naar het New York van de tweede helft van de jaren 70, maar A Little Blood bevat ook een aantal folky songs die zowel uit het verleden als het heden kunnen stammen. Het album laat flarden van muziek van anderen horen, maar bij eerste beluistering van het album valt vooral de bijzondere of zelfs unieke stem van Grace Bergere op.

Het is een stem waar ik de eerste paar minuten wat aan moest wennen, maar sinds die eerste paar minuten vind ik de stem van de New Yorkse muzikante alleen maar heel erg mooi. Grace Bergere zingt op haar debuutalbum met veel gevoel, wat een serie intense en intieme songs oplevert. Het zijn songs waarin de Amerikaanse muzikante de persoonlijke thema’s niet schuwt, wat de zeggingskracht en de urgentie van haar songs verder vergroot.

Grave Bergere maakte haar debuutalbum met een beperkt aantal muzikanten en werkte bovendien samen met producer Richard Dev Greene, die een enkeling zal kennen van de New Yorkse band Pale Moon Gang. Gitaren staan centraal op A Little Blood en het zijn met enige regelmaat gitaren met lekker veel galm, wat het rock ’n roll karakter van het album versterkt, maar Grace Bergere heeft ook een folky kant, die ze verrijkt met akoestische gitaren en stemmige strijkers.

Veel songs van Grace Bergere zijn wat donkerder getint, wat perfect werkt in combinatie met de wat ruwere of juist sfeervolle klanken en de bijzondere stem van de New Yorkse muzikante, die zich moeiteloos aanpast aan de verschillende stijlen op het album. A Little Blood is een persoonlijk album met veel ruwe randjes, maar Grace Bergere laat op haar debuutalbum ook horen dat ze zeer bedreven is in het schrijven van aansprekende songs.

A Little Blood stijgt hierdoor ver boven het gemiddelde debuutalbum uit, wat het extra bijzonder maakt dat het debuutalbum van Grace Bergere het de afgelopen maanden moest doen met slechts zeer bescheiden aandacht. Grace Bergere heeft in New York de grootste moeite om de eindjes aan elkaar te knopen, wat het nog wat vervelender maakt dat haar zo goede debuutalbum niet wat meer aandacht heeft gekregen de afgelopen maanden. Ik kwam haar debuutalbum zoals gezegd maar in één jaarlijstje tegen, maar wat heeft dit lijstje het bij het juiste eind. Wat een prachtalbum!

Erwin Zijleman