End And Means. HOWRAH

Ends And Means is HOWRAH's third album and the third on this blog. 'Self-Serving Strategies' (2018) was the first, followed by 'Bliss' (2021). The first went down best with me, but as I found the album receives some fierce competition with End And Means. Although it is always hard to compare music, as it so much depends on the moment I listen, added by the mood one is in at any specific time how music lands, repeated listening sessions do tell me something. End And Means has a consistent level of quality but more than that. The cohesion of the album takes it to another level I find. Something that the other two albums, at least in hindsight, seem to lack.

In the bio it is mentioned, I notice, that the band worked on the album together from beginning to end for the first time. This may explain the feeling I've had first just listening to the music. If one thing shows here, it is that writing, recording and playing good music has little to do with age. HOWRAH's members are all past a certain age. Then listen to how inspired Ends And Means sounds. Here's a band with a message alright.

Label mates Tramhaus may be the flagship of Subroutine Records and has still decades to develop itself, should the band do what most young bands do not do these days, have a long career. HOWRAH presents an album that is filled with glinstering alternative rock on the edge of postpunk. Alternative rock that is compared to bands at a time I did not listen to it, in the 1980s. That changed a decade later but I never went back to what I missed. There was too much to explore already.

Promo photo

Let's focus some on the album. It starts with the melodic intro of 'The Outsider', where melody meets power (chord). Singer Cees van Appeldoorn sings with a slightly lighter tone. In the year when there is real cause for doom and gloom, Van Appeldoorn lights a much needed, if small, candle. And it works.  The band creates a huge sound, there is a tremendous active drummer, a present bass player and guitars are everywhere. The sound is filled to the brim, a wall of post punk so to say. 'The Outsider' is a song that drives over you at full speed, grabbing you by the lapels, shaking you up and over, to totally undergo in other words. Only after six minutes the band lets you go.

And moves on to 'Here I Am'. Again a fairly long intro, where all band members play their role in a prominent way. It is the singer who only is a part of everything when he starts singing. As if it isn't necessary to put extra attention to him. The song has a The Cure vibe in the way the lead guitar is played, but can be put into the 80s in general, with one exception, the delay on the sound is not there. The sound is far more direct.

The quality of the first two songs is maintained with ease. There's no need to pull out any further details. One songs rocks a little more than the next, but always that melody is combined with power, creating a force that is fairly irresistible. With End And Means HOWRAH has produced a fine third album. The band is on tour until early February, so get your fill!

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order End And Means here:

https://howrah.bandcamp.com/album/ends-and-means

Lost En Route. Sorrel Nation

De Britse muzikante Sorrel Nation gaat op haar debuutalbum onder andere aan de haal met Britse folk(rock) en maakt indruk met mooie en melodieuze klanken en met een van de mooiere stemmen van het moment.

Sorrel Nation is in het Verenigd Koninkrijk een graag geziene gast op folkfestivals, maar met haar debuutalbum Lost En Route lonkt een breder publiek. Het is een debuutalbum waarop folk en folkrock een belangrijke rol spelen, maar de Britse muzikante kan ook uit de voeten met country, soul en blues. Lost En Route is voorzien van een zeer aangenaam geluid, maar het is vooral de stem van Sorrel Nation die de aandacht trekt. Het is een krachtige en veelzijdige stem, die prachtig kleurt bij de muziek op het album en die de songs op het album een flink stuk optilt. Ik kwam de debuutsingle van Sorrel Nation bij toeval tegen, maar haar debuutalbum schaar ik onder de verrassingen van het muziekjaar 2024.

In september kreeg ik een track toegestuurd van het debuutalbum van Sorrel Nation. Nu luister ik meestal niet naar singles en wacht ik op het volledige album, maar om onduidelijke redenen maakte ik dit keer een uitzondering. Crazy For You maakte vervolgens direct diepe indruk door de opvallend mooie stem van de Britse muzikante met de bijzondere naam en zeker ook door het minstens even fraaie gitaarspel in de track. In oktober verscheen het debuutalbum van Sorrel Nation en het album opent met het inmiddels bekende Crazy For You, dat me de afgelopen weken alleen maar dierbaarder is geworden.

Ik weet niet zo heel veel over Sorrel Nation, behalve dat ze is geboren in Kent, al vanaf hele jonge leeftijd muziek maakt en de afgelopen jaren met haar camper het Verenigd Koninkrijk doorkruist op zoek naar optredens. Haar debuutalbum Lost En Route werd mogelijk na een succesvolle crowdfunding campagne en moet Sorrel Nation op de kaart gaan zetten als groot talent.

Sorrel Nation maakte haar debuutalbum met de mij onbekende producer Owen Turner en een ruime handvol muzikanten, die onder andere viool, cello, banjo en citer toevoegen aan het geluid op Lost En Route, dat verder vooral bestaat uit gitaren en piano. In de openingstrack Crazy For You verleidt Sorrel Nation meedogenloos met elektrisch gitaarspel dat zowel aan David Gilmour als aan Gary Moore doet denken, maar de meeste songs op het album hebben een akoestischer geluid, al komt ook het zeer melodieuze elektrische gitaarspel nog een paar keer terug.

Veel songs op het album hebben zich laten inspireren door Britse folk en folkrock uit de jaren 70, maar Sorrel Nation voegt ook invloeden uit de Americana toe aan haar muziek en zeker wanneer de elektrische gitaar opduikt heb ik voorzichtige associaties met Pink Floyd. Lost En Route is voorzien van een authentiek klinkend en vol maar ook opvallend warm geluid.

Het is een geluid waarin de stem van Sorrel Nation uitstekend gedijt. De Britse muzikante beschikt over een krachtige stem en het is een stem die meerdere kanten op kan. Ik hoor er soms wat van Stevie Nicks in, maar de zang doet me ondanks het duidelijk andere geluid ook een enkele keer aan Kate Bush denken en zo kan ik nog wel wat namen noemen. De stem van de Britse muzikante is niet alleen krachtig, maar het is ook een stem vol soul, wat de verleidingskracht van de muziek van Sorrel Nation verder vergroot.

De songs van de muzikante uit Kent putten zoals gezegd stevig uit de archieven van de Britse folk(rock) uit de jaren 70, maar Lost En Route bevat zoveel uitstapjes naar omliggende genres dat je het debuutalbum van Sorrel Nation tekort doet met slechts één etiket. Zeker wanneer je het album vaker beluistert hoor je hoe veelzijdig het is.

Er verschijnen de laatste tijd heel veel albums die zich bewegen in de genres waarin ook Sorrel Nation haar inspiratie zoekt en ook albums met invloeden uit de jaren 70 zijn momenteel verre van schaars, maar Lost En Route van Sorrel Nation heeft een duidelijk ander geluid. Het album had zomaar uit de jaren 70 kunnen stammen, maar de muziek van de Britse muzikante klinkt zeker niet belegen of retro.

De eerste single van Sorrel Nation sprak me zowel in muzikaal als in vocaal opzicht zeer aan en de rest van het album doet er niet voor onder. Sorrel Nation heeft al met al een uitstekend debuutalbum afgeleverd. Ik denk dat we nog veel van haar gaan horen.

Erwin Zijleman

Je kunt Lost En Route hier bestellen:

https://sorrelnationmusic.bandcamp.com/album/lost-en-route-cd-album

Kiss Your Friends. No Ninja Am I

Kiss Your Friends is an album in which No Ninja Am I, once again, captured sheer beauty in digits. Between the home family recordings at its start and at the end No Ninja Am I takes its listeners on a musical trip that takes them all the way to Laurel Canyon in the early 1970s, as if times haven't changed since.

We hear a child say "wakker worden" (wake up) at the beginning and the end of the record. The question I remain with is, is Sander van Munster dreaming in between the two points of reference. It seems like it, as Kiss Your Friends is an album with a dreamlike quality. (This state includes the album art, obviously.) It starts with the title track and it is sheer beauty, there's no other word for it. Van Munster taps even deeper into his inner Crosby Stills and Nash and finds some The Beatles there as well, as the rest of the album shows in abundance.

No Ninja Am I is one of the vehicles he makes music under, Showdog, De Breek are others, but I opt to see No Ninja Am I as his main one. Here he works mainly on his own to produce perfect pop songs, with help from friends who may sing a harmony vocal, add a trompet, viola or flute, the rest is Van Munster you hear.

Since I got acquainted with No Ninja Am I, the music progressed from somewhat electronic pop to 70s pop on 'Plenty Of Blankets' (2022). With Kiss Your Friends this switch is taken next level. There is clearly a desire to tap into the level of the perfect pop song. With '1969', the 'Woodstock' and CSN(&Y) breakthrough year, No Ninja Am I moves totally into Mountaineer territory. Both bands have a 'De Nieuwe Anita' connection as well. Although in some songs others sing with Van Munster, we mostly hear him harmonise with himself. That makes it the more baffling that he reaches that level of expertise in singing harmonies with CSN star quality.

With Kiss Your Friends No Ninja Am I has made an album that serves you the option to just lie down, close your eyes and listen to every single nuance in the music. You will discover so many, I promise you. Kiss Your Friends is an album to submerge in and totally undergo. It is an album that will get under your skin and not let you go. Pure by the power of soft pop songs that only get better with each spin.

Previous album 'Power Of Blankets' was nice, no doubt about it, but with Kiss Your Friends No Ninja Am I has crossed a line, one that ought to make it a household name in the western world. Believe me, it is this good. Perfection if I ever heard it. So yes, the whole album is the dream in between the two "wakker worden" sequences on this album.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Kiss Your Friends here:

https://noninjaami.bandcamp.com/album/kiss-your-friends

All Pleasure. Thus Love

Listening to All Pleasure my first idea was this is another cheeky, new alternative rock band from The Netherlands. It sounds so much like it, with a singer that is laying on his English that little extra. I was very wrong, thousands of kilometers and a lot of water. Thus Love is from Brattleboro in Vermont.

The impact of the album did not change because of this discovery. I really, really like it. Thus Love manages to mix alternative rock, a little emo and a punky attitude with what I opt to call compassion and optimism. Somehow singer Echo Mars (they/them) manages to put it all into his voice. The music reflects it all.

Thus Love has released its second album recently. Mars and drummer Lu Racine (he/they) are joined by new members bassist Ally Juleen (she/they) and guitarist/keyboardist Shane Blank (he/him). Listening to their album, they are ready to take on the world. All made from the motto “If it's not joyful, don't do it.” It shows.

Slowly but surely I am becoming convinced that it is becoming impossible to create truly new music in rock music. There are decades of it by now and children learn songs from their grandparents and some of them may have inherited the music from their parents. The difference with me growing up is that nearly everything is available to youngsters for free. Even when they don't really like the music, I notice that they like an awful lot, from all sorts of genres and times. Why am I writing this? Because it all shines through so evidently on All Pleasure. Although I'll put the album in the alternative rock corner with a little postpunk here and there, this band knows a lot of great pop songs as well. It is what makes most songs on All Pleasure shine and sparkle.

Photo: Shervin Lainez

I am going to take single 'Birthday Song' as an example. It starts with a slightly fuzzed guitar and then Mars starts singing and we are taken to pop heaven. The light and the shade is all over Birthday Song. The voice is mixed right up front making sure the light prevails in every way. It is an example that can be taken to any of the songs. When a female voice is added to Echo Mars' in 'All Pleasure' the fun only grows and grows. The music may develop towards a Green Day style song without the punk attack, a glam Bowie appears to be discarded for a more relaxed part of the song and when Ally Juleen adds an Air style bass playing mixed with angel styled ahh ahh background vocals by Mars, the song takes off into the stratosphere. To never return, as it's mixed out slowly.

There's simply nothing that I can add that would explain the quality of All Pleasure better. Yes, some songs are tougher than the example, but just as good. Go out and find out for yourself. This is an extremely promising album, recorded in a barn home studio in Vermont. It's all Thus Love needed to record a great album.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order All Pleasure here:

https://thuslove.bandcamp.com/album/all-pleasure

Pain & More. Lily Kershaw

De Amerikaanse singer-songwriter Lily Kershaw maakte al twee uitstekende albums, maar zet een volgende stap op het zeer persoonlijke Pain & More, waarop ze in muzikaal en vocaal opzicht excelleert.

Lily Kershaw worstelt al een groot deel van haar leven met depressies en geeft deze nu op indrukwekkende wijze een plek op haar nieuwe album Pain & More. Het levert een intiem en intens album op waarop de muzikante uit Los Angeles makkelijk indruk maakt met haar mooie stem en gevoelige voordracht. Net als haar vorige album is ook Pain & More een bijzonder fraai ingekleurd album, waarop subtiele klanken worden gecombineerd met fraaie arrangementen. Het komt allemaal samen in bijzonder sterke songs. Pain & More is een ijzersterk album dat Lily Kershaw dan eindelijk op de kaart moet gaan zetten als het enorme talent dat ze inmiddels al ruim tien jaar is.

Ik heb tot dusver nog geen aandacht besteed aan de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Lily Kershaw. Op een of andere manier is ze tot dusver aan mijn aandacht ontsnapt, wat best bijzonder is gezien het aantal streams op Spotify en het feit dat de albums van Lily Kershaw zijn verschenen op het aansprekende Nettwerk label.

Als ik Midnight In The Garden in 2013 wel had opgemerkt had ik er echter zeker aandacht aan besteed. Hetzelfde geldt voor het in 2019 uitgebrachte Arcadia dat ik nog wat hoger inschat en dat zomaar in mijn jaarlijstje terecht had kunnen of moeten komen. Op beide albums laat Lily Kershaw horen dat ze beschikt over een aansprekend stemgeluid en dat ze haar songs met veel gevoel vertolkt. Op Arcadia maakt de singer-songwriter uit Los Angeles bovendien indruk met een bijzonder geluid, waarin invloeden uit de klassieke muziek een belangrijke rol spelen.

Ik ben de afgelopen dagen behoorlijk onder de indruk geraakt van het fascinerende Arcadia, maar de reden dat ik naar dit album ben gaan luisteren is de release van het derde album van Lily Kershaw. Ook voor het in spetember verschenen Pain & More heeft Lily Kershaw weer de tijd genomen en dat is te horen, want alles op het album klinkt even mooi en verzorgd.

Ook op haar derde album trekt Lily Kershaw onmiddellijk de aandacht met haar stem. Het is een bijzondere stem, die iets krachtigs maar ook iets breekbaars heeft. Het is ook een stem die aan de ene kant mooi is en aan de andere kant ruw. Het zijn tegenstellingen die prachtig uitpakken.

De muzikante uit Los Angeles zingt ook op haar nieuwe album bovendien weer met heel veel gevoel. Dat is ook niet zo gek, want Pain & More is een heel persoonlijk album, waarop Lily Kershaw zingt over de strijd tegen depressies, die een groot deel van haar leven hebben bepaald en die ze tot dusver voor zichzelf hield. Ook als Lily Kershaw trieste liefdesliedjes zou zingen op haar nieuwe album zou ze je al stevig vastgrijpen met haar stem, maar door de zware thematiek op het nieuwe album grijpen de songs op Pain & More je stuk voor stuk bij de strot.

De zang van Lily Kershaw is zonder enige twijfel het sterkste wapen van de Amerikaanse muzikante op Pain & More, maar het album heeft meer te bieden. De instrumentatie is wat minder opvallend dan op voorganger Arcadia, maar ook op het nieuwe album is de muziek zeer smaakvol en sfeervol. Het album bevat een aantal wat soberder klinkende en folky songs, maar de muzikante uit Los Angeles heeft haar songs ook dit keer verrijkt met klassiek aandoende arrangementen of subtiele wolken elektronica, die het album voorzien van een stemmig maar ook bijzonder geluid.

De songs van Lily Kershaw zijn niet alleen zeer persoonlijk, maar het zijn ook hele goede songs die tijdloze ingrediënten combineren met eigenzinnige elementen. Gezien de kwaliteit van haar vorige twee albums zou Lily Kershaw al lang veel bekender moeten zijn, maar het verleden kunnen we niet veranderen. Het in een behoorlijk drukke releaseweek verschenen Pain & More is echter een album dat het verdient om uitvoerig geprezen te worden. Er verschijnen momenteel heel veel goede singer-songwriter albums, maar dit intieme en intense album heeft iets heel bijzonders.

Erwin Zijleman

Je kunt Pain & More hier luisteren en bestellen:

https://lilykershaw.bandcamp.com/album/pain-more