Best clicked on posts of 2021

What posts were the most popular in 2021? At the beginning of the year there was an excessive lull of clicking from what Google calls "unknown sources". This changed later in winter, continuing into late spring. Currently there is still some unexplained clicking, circa five per day on the most recent posts, but nothing like this spring, let alone 2019 to early 2020.

As a result, you will find most posts are from winter to late spring. All have in common that activity from the artist or the label boosted numbers as well.

This summer I stopped providing links to other websites. It appears to have helped stopping unwanted attention, but at the same time I no longer provide people of good will to the websites where you can listen to the music or even buy it. This feels like abandoning the artists as well, but so be it. I wish I knew whether all this automated clicking harms or does not matter. If anybody would like to comment or share expertise on this topic, please do.

The most "popular" in 2021 was a post from 2018 by the way; a discussion about a play list with obscure, forgotten songs from the 60s on Spotify. The post has taken over on the all time list as well and all because hundreds upon hundreds of mysterious clicks from unknown origin, mostly in October and November, but picking up once again in the last three days. This is a shame, because the previous number 1 post scored so well because of a link to this blog on the band's social media and website.

Next year there, hopefully will be a more level playing field for the posts, although I doubt whether any will ever reach the all-time list again, simply because of that tremendous number of false clicks.

Here we go:

10. Zappa '88: The Last U.S. Show. Frank Zappa

  9. Week 22, 10 Singles

  8. Ten Singles, 2021/18

  7. 10 Singles, 2021/8

  6. Death Of A Cheer Leader. Pom Pom Squad

  5. Transit Tapes (For Women Who Move Furniture Around). Lucy Kruger & The Lost Boys

  4. Ten Singles, 2021/7

  3. Week 28 / 10 Singles

  2. Week 24 / 10 Singles

  1. Week 23 / 10 Singles

The compilations of singles clearly are the winners, which stands to logic as ten, since summer five, different acts are able to support the post and as soon as a few do, the numbers get a boost.

We wish you all the best for 2022 and that loads of great music may come our way. HAPPY 2022!

Wout de Natris

Muziekervaring van 2021. L.I.T.A.N.I.E.S

Hoewel al verschenen in december 2020 is de cd L.I.T.A.N.I.E.S mijn muziek van 2021.

Tijdens Corona is het steeds duidelijker geworden: alles is energie. OK, ik ben geen timmerman geworden, maar een vaag kantoormens. Dus ik heb makkelijk praten. Maar toch, terwijl sommige mensen zich steeds wanhopiger vastklampten aan het fysieke en bleven reizen, vergaderen op locatie, werken op kantoor, fysiek winkelen en wat al niet, ontmaterialiseerde mijn leven zich steeds verder. Afstand bestaat niet, dus reizen is niet nodig. En trouwens, een huis vol spullen, waar zijn die voor nodig? Kronos, de schaarse tijd, lost op in kairos, de eeuwige tijd. Ik werk al meer dan een jaar samen met collega’s die ik nog nooit fysiek heb ontmoet. En hoezo kun je niet voelen hoe iemand erbij zit via Zoom? Laat het wanhopig proberen los en het gebeurt! Laten we afspreken dat we het reizen overlaten aan de vluchtelingen. En dat we ze dan liefdevol opvangen.

L.I.T.A.N.I.E.S van Belgisch componist Nicholas Lens met teksten van de Australische popmuzikant Nick Cave, die elkaar bij het maken van deze cd overigens ook niet fysiek hebben ontmoet, weerspiegelt alles wat volgens mij in deze tijd belangrijk is. Ik noem een paar dingen.

Als je naar L.I.T.A.N.I.E.S luistert vanuit een vastomlijnd idee, bijvoorbeeld over hoe muziek moet klinken of over wat een litanie is, of zelfs maar over hoe het leven in elkaar zit, dan loop je erin vast. Je zult moeten loslaten en je overgeven aan wat Lens en Cave je voorschotelen. En als je dat doet, merk je hoe heilzaam dat is, je vastomlijnde ideeën loslaten. Er opent zich een nieuw universum van mogelijkheden en visies. En je zult merken dat het voortaan gemakkelijker is om mensen met een andere levensvisie te begrijpen. en dan volgt compassie vanzelf.

Deze muziek is van een onaardse schoonheid. Ja, je moet een enigszins geoefend oor hebben om het allemaal meteen te kunnen volgen, maar wat houdt je tegen om je oor ermee te oefenen? “God is beauty, beauty is God” zei Wayne Dyer al. Toen begreep ik dat nog niet. Deze muziek verbindt je met je bron. Als je dat toelaat, tenminste.

En deze muziek zet de tijd stil. Zoals de drums en de basbeats van veel popmuziek de kronos aanzwengelen en je het jachtige gevoel geven dat je nog zo veel moet en dat je tijd tekort hebt, zet deze muziek je stil: kairos. Alle aandacht voor de schoonheid. En je hoofd wordt leeg. De tijd oneindig.  

En dan die stilte: deze muziek klinkt vanuit de stilte. Je wordt er stil van, zodat je de stem van je ziel weer kunt horen.

 En dan:

 “I was remade o Lord, I was no longer me, I was the world, the world entire.”

Enneh. oh ja. Het is dus niet Nick Cave die de mannenstem zingt in 'Litany of Gathering up' of 'Litany of Godly Love', maar Nicholas Lens zelf.

 

Wino Penris

 

CD 'L.I.T.A.N.I.E.S'.
Nicholas Lens & Nick Cave
Deutsche Grammophon 4839745

 

Week 52, 5 singles

A debut single mixes with a farewell song. The return of an Irish singer who's band disbanded 30 years ago. And the new single of a band who's driving force is around for about the same time. A nice and varied lot it is, once again

Rising Seas. Midnight Oil

Midnight Oil scored its first and only major hit in The Netherlands in 1988 with the fantastic 'Beds Are Burning'. My all time favourite album is 'Earth And Sun And Moon' from 1993. Not long after that release I saw the band play a fantastic show in Utrecht. Almost 30 years after that show, for the first time in all those year I hear Midnight Oil play a song that reaches for the quality of these days. Rising Seas is a fantastically powerful song that brings out everything that makes the band so good. The propulsive rhythm driven by the rhythm section. Drums, very much the bass and the rhythm guitar. Singer Peter Garrett only has to float on it and shines automatically it seems. Of course the song comes with a message, like all Midnight Oil's most inspired and inspiring songs are. Climate change comes with rising seas. Living in the low countries I can't help wondering what the effects will be here. Mass movement, no doubt, to paraphrase another bard, Leonard Cohen.

As HareD wrote yesterday, Midnight Oil has announced its retirement. If this is its farewell single, I can only write, how incredibly well done. What a way to say goodbye.

Inflatable Animals. Lo Lee Ta

John Cleese already said it: "and now for something completely different". Well, it's still music but the atmospheric, yet undercooled music coming out of my speakers, is truly different in all aspects. In the description I received the word triphop is used continuously. I simply do not agree. Lo Lee Ta certainly works from a concept of atmospheric music, but for triphop it has too many instruments coming from the rock side of the equation. Like The xx in the U.K. and Donna Blue in The Netherlands new ways are found to present old(er) music for (the third decade of) the 21st century. A great bass line carries the song, an electric guitar plays beautiful notes, delicately picked. There's even a guitar solo in the final part of the song. Inflatable Animals is an intriguing song. The more so because of the singing of Marie-Laure Fazioli. She drifts over the song like mist over a pasture just before dusk. The Belgian duo has released an interesting introduction for its upcoming EP.

I Don't Sweat. Tramhaus

Another new band, alternative rocking, from Rotterdam. My grandparents lived in Rotterdam, Kralingen, close to a "Tramhaus", where I tried to sneak in as a small kid, to be kicked out again as soon as someone saw me.

Anyone who likes Global Charming can start listening straight away. The guitars are always on the edge of false notes. Bending the strings just a little too far, yet within the limit of bending them too far. The result is a song that is creating attention for itself. A nervous kind of tension comes with it for free. The singing is a little deeper than necessary, causing the same sort of effect. Before I truly know what is happening, the song totally derails itself. Even this freaky part keeps the song, although barely, within the lines of what is seemly in alternative rock. All other music lovers have left long ago. I Don't Sweat is not for the musically faint of heart. This first single of Tramhaus makes me quite curious to hear more.

Crash. Ava Vox

With Ava Vox, an Irish singer from County Meade, this weekly overview of singles appears to dive all the way back to the 1980s. Crash is a song that could have been released in between The Stranglers' 'Skin Deep' and Killing Joke's 'Love Like Blood' and fit there perfectly. The song has the darkness of both and the tempo, if not more, of "Love Like Blood'. The song may start slow and synth atmospheric, soon the band releases the brakes and off Crash goes. Ava Vox' voice is dark and doom, like 80s music is supposed to be. Her band takes out all the best of the decade. Edge like guitar ripples, Big Country lead notes and even an ABBA synth intro. Crash is not a new song at all. It was written by Ava Vox' first band, The Seventh Veil, that disbanded in 1991. This re-enactment of the 80s is totally urgent and a great introduction to the upcoming Ava Vox album, 'Immortalised', to be released winter 2022.

Duat Hawk. Woven Hand

The year ends, where the singles section is concerned, with a single from Woven Hand's upcoming album, 'Silver Sash'. Of course David Eugene Edwards creates his dark mood that he has become famous for. Everything is relative, also Edwards, as the devil is far removed from his t(r)ail as possible. Duat Hawk is not a happy song though,far from. Edwards doesn't do happy. Life is a valley of tears, in search of redemption, most likely found in an afterlife, not here. What amazes me for close to 30 years, is that this toil and struggle, perhaps even mortal fear, is caught within interesting music. Duat Hawk has everything that makes David Eugene Edward's music so intriguing and good to listen to. Of course, this is not for everyday. For that his music is to life and death heavy. But, on those special moments it is all I need and I can't wait to hear 'Silver Sash'.

Wout de Natris

 

HareDs persoonlijke collage van het muziekjaar 2021

Foto: HareD

2021…pff, het was niet veel op muziekgebied. Maar gelukkig gebeurt er altijd wel iets, dus hierbij mijn meest opmerkelijke gebeurtenissen.

Live. Welgeteld één liveoptreden maakte ik mee, gezeten op een stoel, in de Ronda van TivoliVredenburg, iets meer dan een uurtje, op de eerste dag van de avondlockdown. Het gaat om Professor Nomad, oftewel bassist Bartel Bartels, die met een gelegenheidsformatie een Tribute aan The Cure bracht. Ik heb er al eens eerder over geschreven, want ze gaan al enkele jaren het land rond met dit programma. Deel van de formatie zijn Carol van Dyk en Peter Visser van Bettie Serveert. Een uur vrolijkmakende muziek met alle hits van The Cure, waarbij Carol Robert Smith nadeed. Lekker hoor! Het  verlangen naar meer concerten werd weer danig aangewakkerd, maar voorlopig groeit alleen de stapel met kaartjes van uitgestelde en/of verplaatste shows. Pearl Jam zelfs al drie keer inmiddels….

foto HareD

Beetje live. Sommige artiesten werken ook thuis, net als kantoorslaven zoals ikzelf. Een aantal daarvan doet of deed ook shows per Teams of ZOOM. Een van hen was voorman Miles Hunt van The Wonder Stuff. Hij gaf zelfs een hele reeks online concerten, onder de naam At Home with the Custodian. Sommige gratis, andere na inschrijving, waarna zelfs een kaartje werd opgestuurd. De shows zijn ook nog steeds te koop via de website van The Wonder Stuff. Het was wel mooi, Miles (of Milo zoals hij zichzelf noemt) op de bank thuis, met twee gitaren, en een fles rode wijn. Mooie liedjes, en zoals altijd veel geouwehoer tussen de nummers door. Ik heb mij er een paar zaterdagmiddagen goed mee vermaakt.  Zozeer zelfs dat ik mij heb laten verleiden om een kaartje voor hun aanstaande show in de Shepherd’s Bush Empire in London te kopen, eind juni. Dan zal het toch wel kunnen….

Laatste keer live. De grootste shock op muziekgebied dit jaar was ongetwijfeld de aangekondigde laatste tour van Midnight Oil.  De heren houden het na ruim 40 jaar (met een break van 10 jaar) voor gezien. Het overlijden, verleden jaar, van bassist Bones Hillman gaf het laatste zetje, hoewel de mannen niet uitsluiten nog eens met elkaar op een podium te staan of muziek te maken. Ze gaan er uit met een ‘bang’, met een nieuwe CD, getiteld Resist, die in februari uitkomt. Enkele nummers circuleren al op Spotify en internet. En Midnight Oil doet dus een afscheidstournee. Maar ja, covid enzo: voorlopig gaan zij alleen naar Nieuw-Zeeland en thuisland Australië. Ik hoop dat ze ook nog een rondje Europa zullen en kunnen doen. Ik bewaar zulke goede herinneringen aan de vier keer dat ik de Oils heb gezien, ik zou er heel graag een vijfde concert aan vastknopen en wellicht dan ook nog wel een paar meer…

Foto: HareD

Toekomstig live. Ik kan zeker niet (meer) claimen bovenop de laatste ontwikkelingen in muziekland te zitten. Van een afstandje volg ik het graag, maar dan wel nadat alle hypes, bandjes, namaak-Beatles, of de zoveelste singer/songwriter, door de grove zeef van de tijd zijn gegaan. Dit jaar werd ik door een jonge collega getipt om eens naar Sam Fender  te luisteren. Bam, raak! Komt uit Newcastle, en is al een grote meneer in Engeland sinds zijn debuut in 2018, met optredens op een reeks grote festivals. Indierocker, met twee CD’s: Hypersonic Missiles (2019) en Seventeen Going Under (2021). Heeft wel iets van de jonge Springsteen, ook dankzij de saxofoon op sommige nummers. Komende bevrijdingsdag in de AFAS. Toch maar weer kaartje gekocht….    

Hared

Kismet. Kid Gulliver

Kid Gulliver's singles have come by on this blog ever since Red On Red Records opened it offices in Boston. The string of pop-punk powerpop singles has resulted in the album Kismet and it is such a joy to listen to it.

Kid Gulliver is a duo, Simone Berk sings and David Armilloti writes the songs and plays a lot of the instruments. The bass is mostly played by Eric Otterbein and the drums are shared by Will Porturo and Sandy Summer. Between them they reach for pop punk heaven and come a long way there.

On all songs melody is combined with energy and noise fully in service of a great pop feel. The result is songs that are easily identifiable, fun to sing along to and just plain fun overall. A conclusion does not have to be more complex when there's no need to. Kismet is fun, period.

This conclusion is not the same as the album having no substance. A song about chemotherapy takes away every single thought about lightness. The same goes for 'I Started A Joke', one of Bee Gees many hitsingles in 1967 - 1969. This is far from a fun topic. The cover is though. There's no other word for it. My only question here is, why start the album with a cover song when you have so many strong songs of your own? Perhaps because it is so different from the original slow ballad that it has become a Kid Gulliver song.

If I have to mention anything less positive about Kismet, it is that Simone Berk's voice is somewhat flat for a whole album. That said, her voice fits the music like a glove, while her enthusiasm certainly compensates a lot. What also compensates, is David Armilotti's inventive guitar playing. There are quite some solos to enjoy on Kismet. There's no cutting the budget where guitar overdubs are concerned. The harmonies and even a duet in 'Beauty School Dropout' do the rest.

It is the whole picture that makes the album so nice to listen to. The drumming is oh so nice and the bass plays some really interesting parts in songs like in 'Gimme Some Go'. I can't help hearing "gimme some dope" in the ska rhythm song with horns as if The Specials have come back in vogue. These little extras provide Kismet with an extra layer of music to enjoy.

I had never heard of Kismet. Destiny is the translation I found, but in a fatal sense. It stems from the Islam, so the Internet tells me. To have an album with such a serious title that is so much fun to listen to! Let me rest my case with one of the singles released, 'Boy In A Bubble'. Can songs come more bittersweet than this? All is minor where this song is concerned. The lyrics, "Oh how I wish I was kissed by the sun/anyone today", expresses a near fatal longing, yet the guitar riff/solo is so joyous. The whole atmosphere of the song so utterly expressing being alive. If 'Boy In A Bubble' does not touch you, I can only muse what does?

"I Wanna Be A Popstar" Simone Berk sings on Kismet. Wanna be? Mission accomplished as far as I'm concerned.

Wout de Natris

Merry Christmas