The Rise And Fall Of American Kitsch. Karen Jonas

Listening to Karen Jonas' new album The Rise And Fall Of American Kitsch, I have a feeling that in a way I'm listening to a cover album filled with originals. For a few songs I am even able to point to the inspiration directly. Listening to 'Rich Man's Valley', the opening song, I immediately thought of 'C'est La Vie (Never Can Tell)', Emmylou Harris' version of the Chuck Berry song. The thought that followed is, what a way to open a new album. My third thought was, I'm in the mood for more alright. The same happened with the blues of 'Mama's Gone'. I may sing The Stones' live version of 'You've Got To Move' at first, after a few bars I really find myself singing 'Mama's Gone'.

Don't get me wrong, all songs are originals and stand their own. The result by the way, is that The Rise And Fall Of American Kitsch contains the widest range of styles ever found on a Karen Jonas album. Some of the songs totally sparkle. Take the country rock and roll of 'Four Cadillacs', that midway changes to a dirty mid tempo rocker as if Karen Jonas struts a stage like Marilyn Monroe might have done if she had sung this part of 'Four Cadillacs' in a 1950s musical.

After these first two songs, 'Shake Bump And Slide Show' comes as a total surprise. The gothic country rocker is on route to become my favourite song on the album. Just listen to the three songs and then wonder how lead guitarist Tim Bray is able to play so outstanding on three so different tracks. I'm listening with my mouth wide open in wonder. I'm totally in awe of the song as well. There's a banjo giving it a country feel, the rest of the band is rocking alright. They make a dark song sparkle no less.

Promo photo Ryan Poe

It is followed closely by 'Black Jacket Red Guitar'. Another song where the band rocks in a tight way and Karen Jonas sings as sharp as a high, stiletto-healed shoe. This song is almost dangerous.

Honesty makes me have to say that not all songs go down this well with me. Karen Jonas ventures into true country tearjerking territory also, and that is just not for me. Not even her beautiful and powerful voice saves me here. And the spoken word contribution, 'American Kitsch', is nice to listen to once, maybe twice, but that is about it.

That said, the (rest of the) material easily makes the grade she set herself in the past 13 years, first as half of The Parlor Soldiers and since as a solo artist. From the album 'Oklahoma Lottery' right up to The Rise And Fall Of American Kitsch Karen Jonas' career is one big musical success story, with for me only one question left, how it is possible that not more people know of her music, allowing her to perform anywhere? The quality of her latest album should not be a hindrance to getting there.

Promo photo Ryan Poe

The theme of the album stems from her love of American kitsch, including the 'Plastic Pink Flamingos' she sings about in this 1950s inspired, up tempo country-rockabilly rocker. Another of the musical surprises this album contains. You will find that the kitsch theme returns in the lyrics of several songs.

The different styles this album contains, may be too much for purists of a specific genre, I'm in awe of what Karen Jonas and band are pulling off here. In all songs she convinces, yes, even in the songs that are not for me. Her quality control stamp is obviously there, and that of her band of course.

In other words, Karen Jonas delivers again. As a whole this album is sizzling with musical delight and prowess. Karen Jonas is my favourite country singer and so, so much more.

Wout de Natris - van den Borght

You can listen to and order The Rise And Fall Of American Kitsch here:

https://karenjonasmusic.bandcamp.com/album/the-rise-and-fall-of-american-kitsch

2024. Week 35, 10 singles

With the holidays over, it is time for a new post written by yours truly. It turns out that I had one in reserve that I've forgotten all about. Literally as well, as I have no recoglection of any of these songs. Sorry, artists. Slated over by sunshine, warmth, tinto de veranos and other fun things one does on holiday. In my case, this does not involve listening to new music. On the good side, I did enjoy listening to this collection of songs at the time, as you are about to find out. Enjoy!

Long For Ruin. Joan as Police Woman

There was a time when I went to live shows and was on the lookout for new albums by Joan as Police Woman and then? Nothing, silence and I do not know why, really. Late June and a new single is announced for an upcoming album, 'Lemons, Limes and Orchids' announced for 20 September. Long For Ruin is a jazzy and psychedelic track. Not a lot appears to be happening, while at the same time Joan Wasser mesmerises me like she did in the 00s. All is slow and relaxed, offset by the somewhat nervous, dance influenced drumming. The bass is oh so nice and deep. The keyboards and her slow vocal allow me to as it were float on the music, making me feel so relaxed. Just what I need in the summer heat of today. It may be more than ten years since I last heard music by Joan as Police Woman. The renewed acquaintance is welcome.

Way With Words. Girl With A Hawk

With its maxi single 'Keep 'Er Lit' Girl With A Hawk debuted on the blog. The next step in the five piece's career is this single Way With Words. To my surprise I'm hearing a combination of country music and Kim Wilde. The latter is not that strange, the former is. The combination does work though. Everything is loud enough to not be passed as country, while the sound of the guitars and the way of singing does put it there. The keyboard brings in the early 80s postpunk pop of the U.K. circa 1981. The comments coming with the bio are as shameful as they are hilarious. The bio speaks of  "well-meant advise" to a musician, including "taking guitar lessons". The answer to all this "well-meant" advise is Way With Words, a great pop track with, like I already surmised myself, "country chords". Linda Viers and band have given their well-meaning audience the best answer possible.

Tomorrow Morning. Derek Smith and the Cosmic Vultures

Step back in time with Derek Smith c.s. in their July released single Tomorrow Morning. If someone had told me this was a long lost single from the 1970s I would have believed it. There's some 'Goat Head Soup' style, so Mick Taylor influenced, song, some Fleetwood Mac, some Jefferson Starship, as in Craig Chaquico styled, smooth guitar playing and the vocal style of a host of singers from the era who were not afraid of showing off their vocal range. Derek Smith and band all recreate this with a very nice song of their own. Tomorrow Morning is a rich song, with a lush arrangement. It shows the aspirations of the band. With a sound like this you do not want to play in the local pub or community centre. Derek Smith and the Cosmic Vultures seem ready to go way beyond.

Good Impression. Tamar Berk

Tamar Berk went through a rough time in her private life and instead of taking it slow for a year in making music, it resulted in a new album. The first single of that album is Good Impression, a good and right rock song. The song brings me back a few decades and that can be a good place to be in, when a song is as nice and tight as Good Impression is. Tamar Berk does a few things totally right. The basis is as I wrote tight. Drums, bass and rhythm guitar are all super together. Listen closely, because I can't possibly count the number of overdubs on guitar there are. Little melodies and rhythmic bursts simply fly all around my ears. Berk does the same with the vocals. She harmonises, adds background vocals in abundance. And somewhere underneath there's a keyboard as well. Most importantly, Good Impression is a good song. I can play it multiple times in a row without it ever getting boring in whatever way. It makes me very, very curious for the album. That album, 'Good Times for a Change', her fourth in four years, will be out on 6 September.

Trash Fest Split 7". The Downhauls / Duck & Cover

The Downhauls can be found on this blog a few times this decade. Duck & Cover is a new name to me. The two bands released a split single, like is a tradition in punk for decades. Trash Fest is in commemoration of the Trash Fest organised in Somerville, Ma's now closed Abbey Lounge, where all lovers of punk gathered for loud parties involving loads of live bands. You'll excuse me as a citizen of NL to never have heard of, let alone been to the parties. Thanks to this split single I'm catching up a little. The Downhauls share 'The Tower', a rough sounding punk song that goes for the core of punk music. Duck & Cover shares 'Girl From Nowhere', that is a more pop punk oriented song. Both can be called punk music, yet are very different. 'The Tower' is a tight song based on very rhythmic playing, power and riffs based on power chords played on a distorted guitar. Duck & Cover are more subtle and reminds me more of circa 1980 U.S. power punkpop bands. The guitars are played with lead melodies around a chord and short bursts of solo notes. Have the two bands on one bill and you might just have a perfectly balanced evening.

Blindspot. Nothingheads

Some more wild abandon punk. This time from the U.K. Nothingheads are working towards the release of its first full-length album, 'The Art Of Sod' to be released in November. With Blindspot the Londoners certainly put themselves on the map. The drummer pounds away like The Ramones still need to be invented and the bass has this great, slightly distorted sound, making totally clear where the bottom end of Blindspot lies. Singer Rob Fairey has that sneer in his voice that comes with punk music from London in the mid 70s. He has inherited the sneer from long retired punk singers of that day. The result is an energy jolt where enthusiasm surpasses skills, while the wild playing pleases Nothingheads members' mum and dad's faintest of memories of punk parties almost forgotten by them. At the same time Nothingheads know exactly how to create a U.K. punk song and how to make it sound as authentic as possible. This edition of the singles post is full of musical time machines it seems.

Koalas. Tess Parks

"... it was one of those moments when you hear a song and you know it’s going to be one of your favourite, most cherished songs for your whole life. It's the most beautiful music I've ever heard." These are Tess Parks' words in the bio announcing her upcoming album and first single Koalas. She reflects here on listening to the track her producer and collaborator Ruari Meehan had sent her by email. Is it?, is the question even the least inquisitive people might ask. No, I answer, but that is a personal answer. Yes, I answer, when I try to imagine Tess Parks listening to the track for the first time. Let's face it, Tess Parks does not exude light in abundance. Her voice is downcast and her songs are (extremely) moody. Seen from this perspective, Koalas is a very upbeat song. The way it is built up shows a positive outset, allowing Parks to sing with her smoky, husky voice. Koalas is the kind of song Danish band Saybia would make an anthem out of. Tess Parks keeps things small. The only exuberance is the whistling of Molly Lewis but let me not forget the beautiful piano part played by Francesco ‘Pearz’ Perini, that make a big part of Koalas. I am too old to have just "one most beautiful song". Twist my arm and I'd say 'Wish You Were Here'. Koalas stands out in a totally different way, but stand out it does.

Plastic Venus. Cosmic Room 99

This single is a true debut single from Italian Psych rockers Cosmic Room 99. The lyrics abhor that everything today is made of plastic. The band name points to a revealed NATO plan to make a lot of people die to keep the earth sustainable. Dan Brown in real life? That book starts in Italy, if I remember correctly. The music is an erratic and nervous outing into psych rock. Expect drums that pound on and on, fully supported by the bass and a guitar that plays a nervous riff or plays long notes. In the overdubs the guitar does all the extras, including long held chord strokes. At times a Farfisa like organ joins in, lending authenticity to the psych sound. I'll be honest and share that I'm not completely convinced by Cormic Room 99 (yet) but the introduction certainly is worthwhile mentioning to you. 'Cosmic Room 99' is released on 11 October. By that time we will learn more.

Love Insurrection. Primal Scream

"Just what is it that you want to do? Well, we wanna be free, we wanna be free to do what we wanna do. And we wanna get loaded and we wanna have a good time", this sample from a movie was what introduced me to Primal Scream, a very long time ago. A few years later 'Rocks' followed, the band's The Rolling Stones inspired single. Not much else though came over the decades that caught my intention. Primal Scream is not for me, usually. That last word implies that I do listen when a new single is announced. With Love Insurrection Bobbie Gillespie c.s. delve into soul music from the 70s, spike it with a 1989 Madchester rhythm and violins that could come from any time, while they appear almost isolated from the rest of the track. It all results in a great soul track that shows how good this band can be in my book. This is a balm of and for the soul, while not being afraid to spike the song with all sorts of extras in a successful way. Love Insurrection may be abhorrent to the band's every day fans, for this one it is a bull's eye.

Little Bird. Hungrytown

There are so many albums being released that it is impossible to even come close to keeping up. Unfortunately, Hungrytown's album 'Circus For Sale'  was one of the albums I never got around to listening to. Enter the release of single Little Bird. The intro is so sympathetic. A harmonica solo plays over a folkrock and pop tune. A female voice takes over from the harmonica, singing in a modest, yet determined way. She brings Mary Hopkin's hits to mind. Perhaps totally uncalled for, as I haven't heard any of these songs for ages. Little Bird has that kind of upbeat melancholy mood, underscored by what Rebecca Hall sings: "some days, I just sing sad songs, some days I don't sing songs at all". When she does sing though, she provides an in between vibe, that Little Bird is filled with from beginning to end. Hungrytown is a duo, besides Hall there is Ken Anderson. On Little Bird the duo presents a late 60s kind of pop that sounds very authentic, while obviously not being stuck there, as the rhythm is far more pressing that it was at the time. A nice hybrid musically as well, Little Bird is.

Wout de Natris - van der Borght

.NoWordsNeedeD, 29-09-2024

 

https://www.youtube.com/watch?v=AuZTK18HI_0&list=PLI6kLIhBBwmSNfu_XDbyKMwxSlKyWbkpU

 

.No

Trail Of Flowers. Sierra Ferrell

Sierra Ferrell eert op Trail Of Flowers de Amerikaanse rootsmuziek uit het verleden, maar zoekt ook op subtiele wijze de grenzen op en verleidt ondertussen meedogenloos met haar fantastische stem.

Het officiële debuutalbum van Sierra Ferrell werd een kleine drie jaar geleden terecht geprezen door liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek. Op haar nieuwe album Trail Of Flowers laat de Amerikaanse muzikante horen dat ze sindsdien flink is gegroeid. Het nieuwe album van Sierra Ferrell is in muzikaal opzicht veelzijdiger, bevat avontuurlijkere songs, staat vol muzikaal vuurwerk en dan is er ook nog eens de prachtstem van de muzikante uit Nashville. Op basis van haar vorige album werd Sierra Ferrell een grote toekomst binnen de Amerikaanse rootsmuziek voorspeld en die voorspelling kan na het beluisteren van het geweldige Trail Of Flowers eigenlijk alleen maar uit komen.

Long Time Coming van de Amerikaanse muzikante Sierra Ferrell noemde ik in de zomer van 2021 een droomdebuut. Daar sta ik nog steeds volledig achter, want het officiële debuutalbum van de singer-songwriter uit Nashville, Tennessee, is wat mij betreft een van de betere wat traditionelere countryalbums van de afgelopen jaren.

Voor haar debuutalbum (dat volgde op twee in eigen beheer uitgebrachte en nauwelijks opgemerkte albums) wist Sierra Ferrell een flink aantal topmuzikanten te strikken, waardoor Long Time Coming fantastisch klonk, maar de Amerikaanse muzikante stal uiteindelijk zelf de show met haar heerlijke stem, die de songs op het album ook nog eens met verrassend veel doorleving vertolkte.

Sindsdien moesten we het doen met een paar gastoptredens op albums van anderen, maar deze week keert Sierra Ferrell terug met haar tweede album, Trail Of Flowers. Direct vanaf de eerste noten is duidelijk dat Sierra Ferrell sinds haar terecht zo geprezen debuutalbum alleen maar beter is geworden, want Trail Of Flowers is in alle opzichten een topalbum.

Openingstrack American Dreaming is direct een van de meest indrukwekkende tracks op het album. Het is een track waarin Sierra Ferrell begint bij de traditionele country van haar debuutalbum, maar vervolgens langzaam opschuift richting een grootser klinkend geluid, dat uiteindelijk klinkt alsof de E-Street Band country maakt. American Dreaming is ook in tekstueel opzicht een interessante track en natuurlijk is er de geweldige stem van Sierra Ferrell, die je alleen in de openingstrack al op allerlei manieren raakt.

Trail Of Flowers is in muzikaal opzicht nog veelzijdiger dan het debuutalbum van de muzikante die werd geboren in West-Virginia, maar ook op het tweede album van Sierra Ferrell vormt countrymuziek uit het verleden de basis. Het is een basis die op subtiele wijze wordt gemoderniseerd, maar Sierra Ferrell blijft ver weg van de countrypop die in haar huidige thuisbasis Nashville wordt gemaakt.

Ook op haar tweede album heeft de Amerikaanse muzikante zich omringd met een aantal uitstekende muzikanten en wat muzikale vrienden, onder wie Lukas Nelson en Nikki Lane. Het met flink wat instrumenten gevulde geluid is bovendien fraai geproduceerd door Nashville producers Eddie Spear (Zach Bryan, Brandi Carlile, Chris Stapleton en Gary Paczosa (Alison Krauss, Dwight Yoakam, Gillian Welch), die het album hebben voorzien van een fascinerend geluid.

Het is razend knap hoe de songs op Trail Of Flowers binnen een paar noten kunnen schakelen tussen ingehouden en uitbundige klanken en het is misschien nog wel knapper hoe het redelijk bonte palet aan stijlen en uitstapjes door de tijd tot een eenheid zijn gesmeed. Het levert op hetzelfde moment een fascinerende roller coaster op.

Met zoveel muzikaal vuurwerk en de kwaliteit van de songs op Trail Of Flowers is het al een onderscheidend album, maar het wordt een fantastisch album door de zang van Sierra Ferrell, die twaalf songs lang indruk maakt. De Amerikaanse muzikante verleidt meedogenloos in de ingetogen en wat zachter gezongen ballads, maar ook als ze met wat meer power zingt tilt de zang op Trail Of Flowers de toch al zo goede en fraai ingekleurde songs nog een flink stuk op.

Sierra Ferrell was tot voor kort een countrybelofte met een uitstekend debuutalbum, maar op haar tweede album blijkt ze de belofte heel ver voorbij. In het releasegeweld van deze week is het tweede album van de muzikante uit Nashville helaas niet het album dat de meeste aandacht krijgt, maar ik zou er zeker eens naar luisteren.

Erwin Zijleman

https://sierraferrell.bandcamp.com/album/trail-of-flowers

Somebody's Daughter. néomí

De lat lag na de uitstekende EP’s Before en After erg hoog, maar néomí gaat er op haar uitstekende debuutalbum somebody’s daughter verrassend makkelijk overheen en levert een album af vol internationale allure.

De Nederlands-Surinaamse muzikante Neomi Speelman werd een paar jaar geleden néomí en liet met twee uitstekende EP’s horen dat ze veel in haar mars heeft. De belofte van deze EP’s wordt meer dan waar gemaakt op het debuutalbum van néomí, somebody’s daughter. Het is een album waarop ze wederom samenwerkt met de Britse producer Will Knox, die tekent voor een gloedvol geluid. Het is een geluid waarin de prachtige stem van néomí uitstekend tot zijn recht komt. Het is een stem die al indruk maakte op de eerder verschenen EP’s, maar de zang op somebody’s daughter is nog veel mooier. Het levert in combinatie met de persoonlijke songs een uitstekend debuutalbum op.

néomí, het alter ego van de Nederlands-Surinaamse muzikante Neomi Speelman, debuteerde in de zomer van 2022 met de EP Before. De vijf songs op deze EP liepen wat mij betreft over van de belofte, want néomí liet op Before niet alleen horen dat ze beschikt over een bijzonder mooie stem, maar liet ook horen dat ze aantrekkelijke en persoonlijke songs kan schrijven. De songs op Before bewogen zich op het snijvlak van indiefolk en indiepop en lagen niet alleen lekker in het gehoor, maar lieten ook de enorme muzikaliteit van néomí horen.

De zes songs op de in het voorjaar van 2023 verschenen EP After maakten nog wat makkelijk indruk en lieten horen dat néomí zowel in vocaal als in muzikaal opzicht flink was gegroeid. After deed niet onder voor het allerbeste dat in 2023 in de indiefolk en indiepop werd gemaakt en maakte niet alleen indruk door de prachtige stem en de persoonlijke teksten van néomí, maar ook door de fraaie klanken van de Britse producer Will Knox (die overigens ook op Before al van de partij was).

Met name After heeft er voor gezorgd dat ik met bijzonder hooggespannen verwachtingen begon aan de beluistering van het debuutalbum van néomí en dat album is deze week verschenen. Ook somebody’s daughter is weer geproduceerd door Will Knox, die het album heeft voorzien van een mooi en warm geluid. Het is een geluid dat uitstekend past bij de stem van néomí, die de meeste zangeressen in de indiefolk en indiepop van het moment makkelijk de baas is.

De Nederlandse muzikante beschikt over een aangenaam warme stem, maar het is ook een stem met veel gevoel en een stem die zich soepel beweegt door haar veelzijdige songs. Het zijn songs die, zeker op het eerste deel van het album, wat meer invloeden uit de pop dan uit de folk laten horen en net wat lichtvoetiger klinken, maar op de tweede helft van het album laat néomí een intiemer geluid horen.

De muziek van néomí past nog altijd in het hokje indie, maar vergeleken met de meeste indiefolk en indiepop albums van het moment klinken de songs van de Nederlandse muzikante tijdlozer. Wanneer néomí haar stem slechts omringt met piano en strijkers klinkt ze als een singer-songwriter van lang geleden, maar wanneer de elektronica zijn intrede doet in haar muziek vind ze makkelijk aansluiting bij de indiepop van het moment.

Dat is een genre waarin het momenteel stevig dringen is, maar somebody’s daughter doet echt niet onder voor de muziek die momenteel in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk wordt gemaakt. De stem van néomí is wat mij betreft veel mooier dan die van de meeste grote popsterren van het moment en ook de productie van Will Knox kan zich meten met die van de grote producers van het moment, die kunnen beschikken over aanzienlijk ruimere budgetten.

De songs van néomí liggen zoals gezegd lekker in het gehoor, maar naarmate het album vordert stopt ze ook steeds meer bijzondere accenten in haar songs en durft ze ook steeds meer gas terug te nemen. In de meer ingetogen songs op het tweede deel van het album, die wat melancholischer klinken dan de openingstracks, vind ik de stem van néomí nog veel mooier dan in de wat meer uptempo en met invloeden uit de pop ingekleurde songs en ook het persoonlijke karakter van haar songs komt in de meer ingetogen songs beter uit de verf.

Het zorgt ervoor dat somebody’s daughter, dat net als de EP’s de bijzondere wegen van de liefde en ‘coming of age’ als centrale thema's heeft, nog mooier eindigt dan het album begon en naarmate ik het album vaker hoor steeds meer imponeert. De bijna als een demo klinkende slottrack is overigens van een bijna pijn doende schoonheid. Dat néomí moe
t worden gerekend tot de grootste talenten binnen de Nederlandse popmuziek en ver daarbuiten zal inmiddels duidelijk zijn.

Erwin Zijleman

https://neomimusic.bandcamp.com/album/somebodys-daughter

My 21st Century Blues. RAYE

RAYE werd het afgelopen jaar eindelijk omarmd als een van de grote talenten van de Britse popmuziek en haar verrassend veelzijdige debuutalbum My 21st Century Blues laat horen dat dit volkomen terecht is.

My 21st Century Blues van RAYE verscheen aan het begin van dit jaar, maar zelf ontdekte ik het album pas nadat het opdook in heel veel jaarlijstjes. Daarin hoort het debuutalbum van de Britse muzikante zeker thuis, want RAYE bulkt van het talent. My 21st Century Blues is een zeer gevarieerd album vol invloeden. Die veelzijdigheid trekt de muzikante uit Londen door in de muziek en de zang op haar debuutalbum. Bij eerste beluistering hoor je vooral een toegankelijk popalbum met invloeden uit de R&B, soul, hiphop, jazz en pop, maar My 21st Century Blues stijgt al snel tot grote hoogten, ook als je normaal gesproken niet zo vatbaar bent voor het soort muziek dat RAYE maakt.

De Britse muzikante RAYE haalt met haar debuutalbum My 21st Century Blues flink wat jaarlijstjes, waaronder een aantal zeer aansprekende lijstjes. Het kwam voor mij als een totale verrassing, want ik heb zelf geen aandacht besteed aan het album en heb er ook nauwelijks naar geluisterd eerder dit jaar. Ik ging er van uit dat het debuutalbum van het alter ego van Rachel Keen zich ver buiten mijn muzikale comfort zone bevond, maar dat blijkt reuze mee te vallen.

Zoals zoveel andere Britse popmuzikanten begon Rachel Keen ooit aan een opleiding op de gerenommeerde BRIT School, maar ze vond het keurslijf van de muziekschool al snel te strak en ging haar eigen weg. Dat doet ze ook op haar debuutalbum, waarop het in muzikaal opzicht alle kanten op kan. RAYE maakt op My 21st Century Blues toegankelijke Britse pop met een vleugje soul, maar ze kruipt in een aantal tracks ook een stuk dichter tegen de hiphop en R&B aan. Flirts met de dansvloer en hier en daar een vleugje jazz maken het bonte muzikale palet van het debuutalbum van RAYE compleet.

My 21st Century Blues staat vol met zeer aanstekelijke songs, waarvan een aantal het geweldig doet op de dansvloer. Op hetzelfde moment is de muziek van de jonge Britse muzikante eigenzinnig. Het debuutalbum van RAYE staat bol van de invloeden, maar is ook in muzikaal opzicht een zeer divers album. In een deel van de tracks op het album domineert de elektronica, maar My 21st Century Blues kan ook warm en organisch klinken.

In vocaal opzicht is het album al net zo divers. RAYE kan mee met de grote popzangeressen van het moment, maar ze kan ook de concurrentie met de smaakmakers in de hiphop en R&B aan. Het ene moment vertrouwt ze op elektronica en de autotune voor het vervormen van haar stem, maar de Britse muzikante kan ook rauw, puur en soulvol zingen. My 21st Century Blues sluit aan bij de grote Amerikaanse pop en R&B albums van 2023, maar het album klinkt toch ook typisch Brits, al is het maar door de tongval van de muzikante uit Londen.

Het debuutalbum van RAYE begeeft zich met name in de tracks die wat opschuiven richting hiphop en rap een flink stuk buiten mijn muzikale comfort zone, maar door al het muzikale avontuur en de vocale souplesse haak ik ook bij die tracks niet af. My 21st Century Blues bevat 15 tracks en ruim drie kwartier muziek en schiet in die 15 tracks meerdere kanten op. Het levert een album vol goede ideeën af, maar ook een album dat eigenzinniger en hierdoor interessanter klinkt dan vergelijkbare albums in het genre.

Bij eerste beluistering zag ik het eerste album van RAYE nog vooral als een ‘guilty pleasure’, maar hoe vaker ik naar het album luister, hoe meer ik onder de indruk raak van de muzikaliteit en originaliteit van RAYE en van haar persoonlijke teksten. De Londense muzikante kan een geweldig popalbum maken, maar ook een loom en zwoel R&B album of een rauw en intens soulalbum. Met My 21st Century Blues heeft ze alles op een hoop gegooid, maar het album klinkt zeker niet als een allegaartje. Zelf hoop ik op een tweede album met sober ingekleurde soul en jazz, maar ook als RAYE blijft doen wat ze doet op haar debuutalbum, kijk ik met veel nieuwsgierigheid uit naar het tweede album van deze zeer talentvolle Britse muzikante.

Erwin Zijleman

.NoWordsNeedeD, 25-08-2024

 

https://www.youtube.com/watch?v=3pejZ-J4gBo&list=PLEz_mLoNZMeSQkSFwhfushfp62cW6EQ8p

 

.No