2013. The most read articles on WoNo Magazine's Blog

This is the list of articles that you, dear reader, liked best in 2013. With a link provided in case you missed the article or would like to refresh your memory.

FYI, the article that was really read best in 2013 came from 2012. People just keep on ready the article I wrote on the mystery behind 'One day (reckoning song)', a mystery I did not really solve though: the search engine question: "Who's the blond girl in the video('s)?


10. Righteous kind. Morgan Mecaskey

http://wonomagazine.blogspot.nl/2013/05/righteous-kind-morgan-mecaskey.html


9. Ladera. Shane Alexander

http://wonomagazine.blogspot.nl/2013/05/ladera-shane-alexander.html


8. Monster Cat fundraiser

http://wonomagazine.blogspot.nl/2013/05/ladera-shane-alexander.html


7. Roots in heaven: Glossy Jesus

http://wonomagazine.blogspot.nl/2013/09/roots-in-heaven-glossy-jesus-13.html


6. Smelly Kitchen is real funky

http://wonomagazine.blogspot.nl/2013/06/smelly-kitchen-is-real-funky.html


5. Home. Atlantic Attraction

http://wonomagazine.blogspot.nl/2013/04/home-atlantic-attraction.html


4. Aaah. Taymir

http://wonomagazine.blogspot.nl/2013/11/aaah-taymir.html


3. The folk sinner. LeE HARVeY OsMOND

http://wonomagazine.blogspot.nl/2013/06/the-folk-sinner-lee-harveyosmond.html


2. Summertime (EP). Langhorne Slim & the Law

http://wonomagazine.blogspot.nl/2013/04/summertime-ep-langhorne-slim-law.html


1. Rivers & coastlines: the ride. TMGS

http://wonomagazine.blogspot.nl/2013/04/rivers-coastlines-ride-tmgs_26.html

Tomorrow the top 10 albums!

Holy ghost town. Hank Woji

Het minder bekende talent in het rootssegment komt deze week uit Terlingua, Texas; een desolaat oord niet al te ver van de Mexciaanse grens. Holy Ghost Town van Hank Woji werd onlangs in een aan mij gerichte mail als volgt aangeprezen: “Sounds like Woody & Arlo Guthrie, acoustic Bruce Springsteen, Pete Seeger, early Bob Dylan, Townes Van Zandt, Butch Hancock, Steve Earle, Guy Clarke, John Prine, Steve Forbert, early Eric Andersen, Lyle Lovett & Cat Stevens”. Dat is natuurlijk een prachtig lijstje met flink wat persoonlijke favorieten, maar het is ook een lijstje dat er voor zorgt dat een cd van een voor mij volstrekt onbekende muzikant uit Texas eigenlijk alleen maar tegen kan vallen. Dat Holy Ghost Town zeker niet tegenvalt zegt veel over de hoge kwaliteit van de plaat. Holy Ghost Town van Hank Woji is een opvallend veelzijdige plaat. De openingstrack had niet misstaan op Springsteen’s Nebraska (en dat alleen rechtvaardigt al de beluistering van deze cd), maar in de tracks die volgen gaat de Texaan ook aan de haal met folk, country, blues en rock. Waar Woji in het verleden meestal in zijn uppie opereerde, krijgt hij op Holy Ghost Town gezelschap van flink wat muzikanten uit de muziekscene van Austin, Texas. Het levert een mooi vol geluid op, waarin naast gitaren, dobro en mandoline, vooral het prominent aanwezige en werkelijk prachtige vioolspel en de fraaie vrouwelijke achtergrondvocalen opvallen (beiden doen denken aan de prachtige band van Leonard Cohen). Woji speelt zelf zeer verdienstelijk gitaar en beschikt over een veelkleurig en prachtig doorleefd stemgeluid. Het is een stemgeluid dat perfect past bij de mooie verhalen die Hank Woji vertelt. Woji vertelt deze verhalen met zoveel passie en overtuigingskracht dat je ieder woord gelooft. Als Woji zingt dat hij Jezus pas nog zag lopen in de regen (The Last Time I Saw Jesus) zie je het direct voor je en dat is ook bij alle andere onderwerpen die Hank Woji op zijn vierde plaat aansnijdt het geval. Holy Ghost Town duurt uiteindelijk maar net een half uur, maar het is een half uur muziek van grote schoonheid. Holy Ghost Town van Hank Woji is vaak indringend en emotioneel, maar Hank Woji draait ook zijn hand niet om voor een lichtvoetige wals of een portie blues die de pannen van het dak speelt. Het is deze veelzijdigheid en veelkleurigheid die Holy Ghost Town nog net wat meer glans geeft. Of Hank Woji zich met deze plaat onder de smaakmakers in het genre schaart valt door de enorme concurrentie nog te bezien, maar Holy Ghost Town is er zeker goed genoeg voor. Zeer warm aanbevolen derhalve.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'I don't like the rain'.

Reflector. Arcade Fire

What drives a band when it releases its new album, the first minutes on end, near endless, is nothing but aural experiments, no song (structure) in sight/ear. Just sounds, completely treated in strange ways and played backwards. Cut up fragments. Is there anyone who really enjoys this "music"? Probably, but let me rephrase. That anyone who is an Arcade Fire fan, used to hearing songs, albeit sometimes heavily over the top, but songs none the same, enjoys this experiment? Is this what an Arcade Fire fan expects, even wants to hear? My best guess is: no. So why does a band start its new, much anticipated album this away? Even if the experiment is called 'Hidden track'. O.k., if it's a hidden track muffled away after a half an hour of silence, who cares?, as it is easy to switch off. So now I just skip this first song each time I put on Reflector.

Almost a decade ago I started listening to Arcade Fire. Debut album 'Funeral' was quite okay. Not top of the year material, but I played it regularly and thought that Arcade Fire was a band to follow and see where it would go. With 'Neon bible' the whole music review world started running with the band, while I only heard bombast beyond believing. There was no room in me for 'Neon bible'. The suburbs' did fare a little better, but not much. So with the release of album number 4 I was not exactly expecting very much. Promised unfulfilled, I had filed Arcade Fire away. And then I heard 'Hidden track' first. It nearly made me stop listening. I didn't though and little by little Reflector started to grow and grow. Reflector is like the cover. At first sight black and white and at second and third full of bright colours.

So we leave 'Hidden track' behind us, all 10.01 minutes of it. Here we are right in the middle of a disco beat, Giorgio Moroder style. Where's Donna Summer? After having overcome my surprise, I find that the title song, is a good one. Strong, driven and interesting. There's a lot going on in the background and music and singing have just the right balance. Enter Mr. Bowie, who joins a song that is not very much unlike his 'Fame' ("don't, don't, don't"!) and 'Golden years'. All 7.30 minutes are in the right place and not a second too short. As a reminder, we are 17.30 minutes in to Reflector and only two songs on the way. It shows that Arcade Fire is in for the real thing here. No holding back on anything. 'Reflector' is not an easy song, but Arcade Fire has lost its top heaviness that I disliked so much on all of 'Neon bible'. There is a certain looseness in the rhythm, in the synths that shows that we are allowed to have fun as well.

The fun continues with 'We exist'. The bass is straight out a disco song of the 70s that just keeps alluding me. There are playful 'na-na-na's', a piano part that gives 'We exist' this little extra and all the details flying about that spell "special". It was about this point in listening to Reflector that I knew it was time to start paying attention.

Diversity is a good way to describe the music on offer on Reflector. Arcade Fire is not afraid to experiment on this album or make a single instrument stand out in a song. An 80s synthpop organ is around on most songs. Long, thin sounds filling up parts of the background. Let me single out 'Here comes the night time', there is the sound of a child's' piano, muffled guitar notes creating a new wave atmosphere, the rhythm changes and at the end more exotic rhythm instruments are used as well. Changing the feel of the song each time. And next 'Normal person' is a quite punky song. With the electric guitar in the special role. Arcade Fire plays with the mind of the listener all the time. Never is something presented that one expects next. This way the band gives us a lot to discover. Reflector is a trip. An adventure with dips and heights. It is the last section that remain with me the most. Reflector seems to fulfill the promise 'Funeral' gave nine years ago (for me).

There are quite of few heavy songs to digest, like 'It's never over (Oh Orpheus)'. Arcade Fire is not sparing us for pop's sake. Attention is demanded and begotten through the quality of the songs. Reflector is just as ambivalent as the cover. Classic art with a modern art background and the playing with colours in a classic black and white world. The music does exactly the same. Reflector is in balance all the way.

With 'Supersymmetry' the circle with 'Hidden track' in mind is round. Reflector is a wonder of songs, song structures, singing and harmonies. Anyone who allows some disco in to his rock, likes a portion of mystique and adventure, better listen to Reflector. There is a lot to discover on the album. Arcade Fire goes from punk to disco within seconds and blends them in the next moment. Intriguing, fun, at times brilliant.

Wo.

You can listen to 'Here comes the night time' here.

Crimson/Red. Prefab Sprout

Het is volgend jaar al weer 30 jaar geleden dat Prefab Sprout debuteerde met Swoon. Swoon was zeker geen meesterwerk, maar het was wel een plaat die deed vermoeden dat we nog veel moois zouden gaan horen van Prefab Sprout. Nauwelijks een jaar later lag Steve McQueen in de winkel en had Prefab Sprout één van de beste popplaten aller tijden afgeleverd. Het is een plaat die de band rond voorman Paddy McAloon nooit meer zou overtreffen, maar nog wel meerdere malen zou benaderen (ook From Langley Park To Memphis schaar ik onder mijn favoriete platen uit de 80s). Na het eveneens geweldige Jordan: The Comeback uit 1990 zakte de productiviteit van Prefab Sprout flink in en moesten we het lange tijd doen met twee net wat mindere platen. In 2009 keerde de band echter op het oude niveau terug met Let’s Change The World With Music, dat achteraf vrijwel gelijktijdig met Jordan: The Comeback bleek opgenomen. Het na een stilte van vier jaar verschenen Crimson/Red bevat wel echt nieuw materiaal, al grijpt Paddy McAloon ook op de nieuwe plaat nadrukkelijk terug op het uit duizenden herkenbare en nog altijd onweerstaanbare geluid van Steve McQueen en From Langley Park To Memphis. Op Crimson/Red prijkt de naam van Prefab Sprout, maar feitelijk is het een soloplaat van Paddy McAloon, deels noodgedwongen omdat McAloon door ernstige problemen met zijn gehoor en gezichtsvermogen niet meer in een normale setting kan musiceren. Crimson/Red is als je het mij vraagt een opzienbarende plaat geworden. Paddy McAloon had altijd al het patent op heerlijk in het gehoor liggende maar tegelijkertijd ook bijzonder complexe songs en dit patent wordt ook op Crimson/Red weer breed uitgebuit. Zeker voor iedereen die Prefab Sprout hoog heeft zitten is Crimson/Red een vrijwel onweerstaanbare plaat die je mee terug neemt naar de jaren 80, maar ook laat horen dat de muziek van Prefab Sprout na al die jaren nog niets van zijn kracht en betovering heeft verloren. Paddy McAloon dankt de herkenbaarheid van zijn muziek vooral aan zijn bijzondere stem, maar ook de songs op de platen van Prefab Sprout bevatten een stempel dat eigenlijk alleen maar van Paddy McAloon afkomstig kan zijn. Het prachtig klinkende Crimson/Red is voorzien van overvolle arrangementen, maar van overdaad is nergens sprake. Ieder instrument dat je hoort lijkt functioneel en draagt bij aan de schoonheid van het geluid van Prefab Sprout. Vier jaar concludeerde ik wat voorbarig dat Paddy McAloon nog altijd een meester was in het maken van fantastische popsongs. Dat was misschien nog wat voorbarig, Let’s Change The World With Music bleek immers al heel lang op de plank te liggen, maar met Crimson/Red haal ik vier jaar later alsnog mijn gelijk. Met Crimson/Red heeft Paddy McAloon een plaat gemaakt die herinnert aan de hoogtijdagen van Prefab Sprout. Prachtig voor nostalgische gevoelens, maar het is ook popmuziek van een niveau dat heden ten dage nog steeds maar door heel weinig muzikanten wordt gehaald en garant staat voor constante verleiding en betovering. Ik ben echt verschrikkelijk blij met Crimson/Red van Prefab Sprout en ben vast niet de enige (hoop ik).

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'The best jewel thief in the world'.

The Boy From Nowhere, Who Fell Out Of The Sky. Nikki Sudden

Hoe vaak overkomt het me dat ik word verrast door een vergeten muzikant uit het verleden, die me vervolgens zes cd’s lang op het puntje van de stoel houdt en me diep weet te ontroeren met het ene wonderschone popliedje na het andere. Niet heel vaak, of zeg maar gerust bijna nooit. Door een mooie recensie in het prachtige muziektijdschrift Heaven (aanrader), werd ik op het spoor gezet van Nikki Sudden (echte naam: Adrian Nicholas Godfrey) en de eerder dit jaar verschenen box-set The Boy From Nowhere, Who Fell Out Of The Sky. Voor minder dan een tientje per cd krijg je een prachtige introductie tot een voor velen onbekende of alleen van naam bekende muzikant. Eerst maar even de historie. Nikki Sudden duikt aan het eind van de jaren 70 op in de band Swell Maps; een cultband die invloeden uit de postpunk, Krautrock en noiserock aan elkaar weet te smeden tot niet erg succesvolle maar wel door de critici bejubelde muziek. Na het uit elkaar vallen van Swell Maps (waarin overigens ook zijn broer Epic Soundtracks speelde) begon Nikki Sudden aan een eveneens weinig succesvolle solocarrière, die hij tijdelijk verruilde voor de wederom met zijn broer gevormde band The Jacobites. Wanneer Nikki Sudden in 2006 op slechts 49-jarige leeftijd overlijdt (zijn broer zou overigens slechts 47 jaar oud worden) heeft hij een flinke stapel soloplaten op zijn naam staan, waaraan na zijn dood nog een aantal postuum wordt toegevoegd. Het is een prachtig en fascinerend oeuvre dat absoluut ontdekking verdient. Dat kan prachtig via het uit maar liefst zes cd’s bestaande The Boy From Nowhere, Who Fell Out Of The Sky. In bijna zeven en een half (!!) uur muziek krijg je een prachtige introductie tot de muziek van Swell Maps, The Jacobites en vooral het solowerk van Nikki Sudden en weet je vrijwel direct dat het rijtje Nikki Sudden in de platenkast de komende tijd nog wel wat verder uit zal dijen (het prachtige The Bible Belt uit 1983 heb ik inmiddels toegevoegd). The Boy From Nowhere, Who Fell Out Of The Sky schiet meerdere kanten op. Van de eclectische muziek van Swell Maps tot bezwerende akoestische folky luisterliedjes en van Rolling Stones achtige rock tot lang uitgesponnen psychedelische tracks vol geweldig gitaarwerk dat herinnert aan Neil Young en een op stoom zijnde Crazy Horse; het zijn slechts een paar van de uitersten binnen het rijke oeuvre van Nikki Sudden. Bij beluistering van de muziek van Nikki Sudden valt een complete platenkast vol invloeden om, maar in de meeste gevallen zal blijken dat Nikki Sudden een paar jaar eerder was dan het opduikende vergelijkingsmateriaal, waardoor de invloed van Nikki Sudden op de popmuziek van grote waarde moet worden geacht (zo is mij nu wel duidelijk waar Lloyd Cole en The Waterboys de mosterd hebben gehaald en hier blijft het zeker niet bij). De eerste twee cd’s in de box-set bevatten het "bekendere" werk van Nikki Sudden en laten horen dat hij een bijzonder getalenteerd songwriter was. Met name zijn solowerk is van een ongekend hoog niveau en is direct zwaar verslavend. Het zijn stuk voor stuk songs waarvoor menig legendarische band een moord zou hebben gedaan. Na de eerste twee cd’s duikt The Boy From Nowhere, Who Fell Out Of The Sky de diepte in en komen we uit bij wat obscuurder werk en live-materiaal, maar het hoge niveau blijft. The Boy From Nowhere, Who Fell Out Of The Sky is zes cd’s lang genieten en hoe vaker je de muziek van Nikki Sudden hoort hoe mooier het wordt. Ik schaam me natuurlijk dood dat ik de muziek van de Brit, die een groot deel van zijn carriere in de VS vorm gaf, niet eerder heb gehoord, maar waarschijnlijk kan ik de muziek van Nikki Sudden nu beter op de juiste waarde schatten dan 30 jaar geleden (ik weet het eigenlijk wel zeker). Iedereen die na het lezen van deze recensie nieuwsgierig is geworden naar de muziek van Nikki Sudden kan ik alleen maar aansporen om haast te maken met de aanschaf van deze prachtige box-set; de oplage schijnt beperkt te zijn.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Missionary boy'.

Pain is beauty. Chelsea Wolfe

Chelsea Wolfe wist me eind vorig jaar enorm te verrassen met Unknown Rooms: A Collection Of Acoustic Songs. Na het aardedonkere en bij vlagen bijna angstaanjagende Apokalypsis uit 2011, imponeerde de Amerikaanse muzikante op de als tussendoortje aangekondigde plaat met prachtige akoestische popsongs vol weemoed. Ik was een maand of tien geleden al bijzonder positief over de donkere en stemmige plaat van Chelsea Wolfe, maar sindsdien is Unknown Rooms: A Collection Of Acoustic Songs nog veel mooier en indrukwekkender geworden. Van mij had Chelsea Wolfe daarom best nog een akoestische plaat mogen maken, maar op het onlangs verschenen Pain Is Beauty keert de Amerikaanse terug naar het meer elektronische geluid van Apokalypsis. Ik ben inmiddels kennelijk gewend geraakt aan dit geluid, want Pain Is Beauty maakte direct bij eerste beluistering indruk. Ondanks het feit dat Pain Is Beauty elektronischer en voller klinkt dan zijn akoestische voorganger, is Chelsea Wolfe er in geslaagd om de intimiteit van deze voorganger te behouden. Pain Is Beauty past niet heel goed bij de nazomer van het moment, want dit is, net als alle andere platen van Chelsea Wolfe, een plaat die het beter doet bij maanlicht dan bij zonlicht. Pain Is Beauty is een donkere plaat met in veel tracks een sober maar zwaar aangezet geluid. Het is een geluid waarin de gothic stem van Chelsea Wolfe uitstekend gedijt en waarin de intimiteit van de vorige plaat behouden blijft door veel open ruimte toe te voegen aan het muzikale landschap van Chelsea Wolfe. Door de leegte en het vaak wat repeterende karakter van de muziek van Chelsea Wolfe heeft Pain Is Beauty een bijna hypnotiserende werking, iets dat nog eens versterkt wordt door de onderkoelde stem van Wolfe. Zonder Unknown Rooms: A Collection Of Acoustic Songs was ik waarschijnlijk nooit begonnen aan Pain Is Beauty en waarschijnlijk had ik de plaat zonder zijn voorganger ook veel minder kunnen waarderen. De songs waarin de wat zwaarder aangezette ritmes achterwege worden gelaten maken op mij de meeste indruk, maar ook de songs van het type dat ik op Apokalypsis nog typeerde als songs om bang van te worden, weten me nu te betoveren. Ruim 50 minuten Chelsea Wolfe is misschien wat veel van het goede, maar bij de juiste dosering maakt Chelsea Wolfe op Pain Is Beauty flink wat indruk. Misschien net wat minder dan op de akoestische voorganger, maar dat ligt meer aan mijn voorkeur voor singer-songwriters dan aan de kwaliteit van de muziek van Chelsea Wolfe. Een waarschuwing is wel op zijn plaats. Met deze plaat uit de speakers wordt de zon van het moment verdreven door pikzwarte wolken en maakt de zachte streling van de zon plaats voor een stekende pijn. Onderga het en concludeer: Pain Is Beauty.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'The warden' luisteren

WoNo Magazine 13.1 is here

Today we release a new WoNo Magazine, the first and last of 2013. A Christmas issue with Christmas. Missing deadline after deadline has it advantages, so to speak. It is a change from having a Christmas issue with Easter or in the summer holidays and certainly beats one in November. True to our motto: WoNo Magazine is released when it is released; so why not today.

In 13.1 you will find the best of the blog in the past months (and some more) and "new" musical adventures of our contributors over the past two years (and some more). Albums, live shows, interviews and stories; as usual you can find something to your liking in your magazine.

By the way

You can follow us on Twitter: @WoNoMagazine.
Receive alerts by installing a WoNo Magazine RSS feed into your Outlook account.
Will WoNo Magazine be on Facebook in 2014?
You can join the WoNo Magazine group on LinkedIn.
And don't forget, your daily shot of musical newness in this space.

And best of all: you can contribute yourself to this blog and future issues of WoNo Magazine.

Enjoy this new issue under the Christmas tree and on behalf of my co-editors, .No and Drentix, let me wish you a Merry Christmas and the best wishes for 2014!

Wo.

And here is the link this is all about: http://bit.ly/1gSInwlhttp://bit.ly/1gSInwl

Tall tall shadow. Basia Bulat

Basia Bulat behoort in het land der vrouwelijke singer-songwriters inmiddels al enkele jaren tot de best bewaarde geheimen. De Canadese singer-songwriter maakte tot dusver twee geweldige platen (Oh, My Darling uit 2007 en Heart of My Own uit 2010), waarover eigenlijk niets negatiefs te melden viel (of het moest de wat belegen cover art zijn). Aan de hand van de van The Arcade Fire bekende Howard Bilerman maakte Basia Bulat eerst een veelzijdige indiepop plaat, om vervolgens met een wat meer roots georiënteerde plaat op de proppen te komen. Met Tall Tall Shadow levert Basia Bulat haar derde en meest ambitieuze plaat af (en bovendien die met de fraaiste cover art). Ook Tall Tall Shadow heeft een link met The Arcade Fire (net als Basia Bulat afkomstig uit Toronto). Howard Bilerman moet dit keer genoegen nemen met een meer bescheiden rol (hij mocht een deel van de plaat mixen), maar Arcade Fire lid Tim Kingsbury is prominent aanwezig. In de productie, die Kingsbury samen met Basia Bulat en engineer Mark Lawson voor zijn rekening nam, worden de krachtige vocalen van Basia Bulat gecombineerd met een veelkleurig geluid waarin zowel ruimte is voor warmbloedige organische instrumenten als voor speelse elektronica. De stem van Basia Bulat doet nog altijd flink denken aan die van Natalie Merchant (voor mij een enorme pre), maar vergeleken met Natalie Merchant beschikt Basia Bulat over een enorme hoeveelheid soul. Tall Tall Shadow laat zich hierdoor beluisteren als een hele eigenzinnige soulplaat, maar zal ook de liefhebbers van rootsmuziek, folky singer-songwriter muziek of eigenzinnige popmuziek aanspreken. Hier en daar sluit Basia Bulat bijna naadloos aan op de blue-eyed 60s soul van Dusty Springfield, maar Tall Tall Shadow bevat ook flink wat tracks die zijn te typeren als The Arcade Fire met een zangeres en tracks waarin Basia Bulat laat horen dat folk haar eerste liefde is. Basia Bulat kiest in alle gevallen voor lekker in het gehoor liggende muziek, maar het is wel muziek die recht uit het hard komt. Basia Bulat zingt alsof haar leven er van af hangt en ze doet dit zo mooi dat ik, ook na vele keren horen, diep onder de indruk ben wanneer de plaat uit de speakers komt. Ik begrijp nog steeds niet zo goed waarom de vorige platen van Basia Bulat in Nederland nauwelijks zijn opgepikt (het zal toch niet aan de cover art hebben gelegen), maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat Tall Tall Shadow hetzelfde lot wacht. De derde van Basia Bulat is een plaat die omarmd moet worden door iedereen die houdt van muziek met soul, maar het is ook een plaat die liefhebbers van intieme folk diep zal roeren, terwijl ook de liefhebbers  van frisse singer-songwriter pop bij Basia Bulat aan het juiste adres zijn. Omdat ik het idee heb dat het bovenstaande nog niet overtuigend genoeg is, gooi ik er nog wat hoofdletters achteraan: TALL TALL SHADOW van BASIA BULAT: PRACHTPLAAT!!!

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Tall tall shadow'.

Taymir live: Boerderij Zoetermeer, 21-12-13

Photo Wo.

This is what it must have been like watching The Golden Earrings in 1965 with 'Please go' and 'That day' on Radio Veronica or watching The Jam in 1977. Four young men, nearly boys, kicking the gig off with their one radio hit. Handclapping! Too little people joined in, but were blown away by four kids that showcased their hit with so much confidence. 'Aaah' is a winner. I have concluded that on this blog before and will do so again.

Taymir played the support slot for Di-Rect on the autumn tour that ended in De Boerderij in Zoetermeer. The venue was considerably filled considering that Di-Rect was not to start for over an hour. Whether most people already there knew what they were in for, is a question that goes unanswered. Most were clearly not familiar with the songs of 'Phosphene'. Taymir's impact was that most started to listen, respond and applaud. That's more than many new band can claim in a support slot.

Photo Wo.

Taymir is so incredibly young. A few years older only than my step son I had with me. And the confidence the band displayed on stage. Like they owned it. But then they have the songs, the licks and the harmonies. The Beatles' singing is the reference to all things Taymir. Just like John, Paul and George harmonised, with the difference that Taymir has a lead singer. (Show your face to the crowd. Hiding behind hair is not cool!) Musically Taymir is a near perfect blend of The Beatles and Arctic Monkeys. The hard driven riffs in the verse, the (search for a) perfect pop song and melody in the choruses. Not very unlike The Fratellis, but so much better.

I can't stop thinking that if 'Aaah' had been released in 1965 it would have been a sure top 10 hit, perhaps higher. Setting Taymir off on a year, perhaps decade, long career. I also have a vision that my son will go and see Taymir 30 years from now with his kids. A band this good ought to have a future like this. From my wheel chair I can then point to this huge rack with antiquated media and ask: "Will you hand me that cd, son" and then proudly show my grandkid a signed copy of 'Phosphene'.

Photo Wo.

In short, I went to Zoetermeer and saw the future of poprock. Having seen Taymir live it's clear that I haven't seen a better new band for years. No not all was perfect, not all songs were the best I've ever heard. The set had a distinct dip in the middle (perfectly built up in other words), but the set ended with the most uptempo songs and some great harmonies. With a cowbell solo by Di-Rect singer Marcel Veenendaal somewhere near the end. This gig was completely convincing and that is as much as one can ask from a band this young. "What is good, comes young", a famous Dutch philosopher once said. I rest my case.

Taymir will be playing in your neighbourhood someday soon in 2014. You better not miss this new sensation from The Hague.

Wo.

You can listen to 'Aaah' live at 3FM here.

Let down. Lilly Hiatt and the Dropped Ponies

Lilly Hiatt deed een paar jaar geleden al eens wat achtergrondvocalen op een plaat van haar vader John (ze was in ieder geval te horen op Same Old Man uit 2008) en staat naar verluid ook regelmatig met haar vader op het podium, maar ik hoorde haar voor het eerst op de prima plaat van Ronnie Fauss (I Am The Man You Know I’m Not; eerder dit jaar besproken op deze blog en nog altijd een aanrader voor iedere liefhebber van rootsmuziek), waarop Lilly schitterde in een fraaie cover van Gram Parsons’ Sin City (en stiekem Emmylou Harris naar de kroon stak). Samen met haar band The Dropped Ponies debuteerde Lilly Hiatt eind vorig jaar met Let Down, maar deze plaat heeft tot dusver helaas nauwelijks aandacht gekregen. Het is het trieste lot dat veel kinderen van beroemde muzikanten lijkt te treffen, maar gelukkig mag het debuut van Lilly Hiatt nu in de herkansing. Op Let Down treedt Lilly Hiatt nadrukkelijk in de voetsporen van haar vader John. Ze doet dit met een af en toe lekker uit de bocht gierende band en een repertoire waarin zowel meer ingetogen als behoorlijk stevige alt-country een plekje heeft gevonden. Let Down is voorzien van een warm en gloedvol geluid (de fraaie productie van Doug Lancio, die overigens ook prima gitaar speelt, verdient een pluim), waarin met name het gitaarwerk van Beth Finney meerdere malen nadrukkelijk de aandacht opeist. Het is een geluid waarin de mooie stem van Lilly Hiatt goed tot zijn recht komt. Lilly overtuigt in vocaal opzicht minstens evenveel of misschien zelfs wel meer dan haar vader, maar moet het met haar songs nog afleggen tegen die van de oude meester. Voor iemand van net twintig schrijft Lilly Hiatt echter prima songs. Met name de wat stevigere en soms bijna bluesy songs op de plaat overtuigen vrij makkelijk (zeker wanneer Beth Finney met gitaarwerk van Neil Young’s Crazy Horse achtige proporties op de proppen komt), maar ook wanneer Lilly Hiatt kiest voor wat meer ingetogen en ook wat meer traditionele country blijft het eindoordeel vrij makkelijk positief. Lilly Hiatt zoekt op Let Down nog nadrukkelijk naar een eigen geluid, wat een opvallend veelzijdige plaat oplevert. Het is ondanks de hoorbare zoektocht een plaat die zich kan meten met die van vergelijkbare vrouwelijke singer-songwriters in het rootssegment, die er met Lilly Hiatt, zeker in vocaal opzicht, een serieuze concurrent bij hebben gekregen. Vader John had een paar jaar nodig om zijn eerste goede plaat af te leveren en timmert inmiddels al ruim 40 jaar aan de weg. De openingszet van Lilly is aanzienlijk sterker, wat de conclusie rechtvaardigt dat we van deze dame nog heel veel gaan horen. Het begint allemaal bij Let Down; een plaat die echt veel te goed is om te laten liggen.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'On the record'.

Jessica Pratt. Jessica Pratt

Wat heb je nodig voor het maken van een plaat die na een paar keer horen onmisbaar is? Soms heel veel, maar soms ook opvallend weinig. Neem nu het titelloze debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Jessica Pratt uit San Francisco. Op de cover een eenvoudige zwart-wit foto, op de cd akoestische gitaar en zang, meer niet. Jessica Pratt maakt muziek zoals die in de jaren 60 en 70 werd gemaakt door onder andere Karen Dalton, Joni Mitchell, Vashti Bunyan en Linda Perhacs; allemaal zangeressen met een stem die niet door iedereen als mooi zal worden getypeerd en bovendien allemaal singer-songwriters die net wat verder gingen dan het maken van aangename luisterliedjes. Het debuut van Jessica Pratt past prachtig in het bovengenoemde rijtje. Ze beschikt over een mooie en warme stem, maar haar stem heeft ook meerdere onvaste randjes, waar niet iedereen tegen zal kunnen, maar die ook door heel wat liefhebbers als prachtig zullen worden ervaren, zeker omdat het een stem vol emotie en gevoel is. Ook de songs van Jessica Pratt vragen net wat meer van de luisteraar. Ondanks de eenvoud van de instrumentatie maakt Jessica Pratt muziek die je meer dan eens op het verkeerde been zet. Dat betekent overigens niet dat het titelloze debuut van Jessica Pratt een moeilijke plaat is. Voor liefhebbers van sobere en intieme folk is het debuut van Jessica Pratt een plaat die zich als een warme deken om je heen slaat, zeker wanneer de regen met bakken naar beneden komt, wat tijdens het schrijven van deze recensie het geval is. Het is ook een plaat die goed laat horen wat de kracht van eenvoud is. Het bij vlagen fluisterzachte akoestische gitaarspel heeft in combinatie met de eveneens zachte stem van Jessica Pratt een bijna hypnotiserende werking. Eenmaal bedwelmd door de intieme klanken van Jessica Pratt, neemt het debuut van Jessica Pratt je mee terug naar het verleden, maar hoor je ook dat sobere, intieme en akoestische folk volstrekt tijdloos is. De kracht van het debuut van Jessica Pratt schuilt niet alleen in de eenvoud en emotie, maar ook zeker in de imperfectie. Ze raakt op haar akoestische gitaar wel eens een verkeerde snaar en mist vocaal ook wel eens een noot. De meeste producers zouden er een nieuwe opname aan wagen en zouden bovendien de verleiding om de sobere muziek van Jessica Pratt in te kleuren met wat extra strijkers of zelfs elektronica niet kunnen weerstaan. Ik ben blij dat Jessica Pratt voor haar debuut niet zo’n producer heeft gekozen In een tijd waarin overvolle producties domineren, maakt Jessica Pratt eenvoudige en sobere muziek, maar wel eenvoudige en sobere muziek vol zeggingskracht. Het levert een plaat op die waarschijnlijk niet in brede kring potten zal breken, maar liefhebbers van sobere folk hebben er een plaat om te koesteren bij. Ik zet hem nog maar eens op en het is weer prachtig, misschien nog wel net iets mooier dan de vorige keer. En het regent inmiddels niet meer.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Bushel Hyde'.

For the world. Ed Askew

De naam Ed Askew zal bij de meeste muziekliefhebbers geen belletje doen rinkelen, maar in kleine kring is de Amerikaan inmiddels al een aantal decennia een cultfiguur. Ed Askew dankt zijn cultstatus aan het in 1968 verschenen Ask The Unicorn, lange tijd de enige plaat die hij uitbracht, en aan zijn schilderwerk (waarop hij zich na de release van zijn debuut heeft geconcentreerd). Ask The Unicorn is in de betere geschiedenisboeken over de popmuziek uit de jaren 60 opgenomen als een psychedelisch en folky hoogstandje, waarop Askew zich begeleid op een uniek instrument dat de beste eigenschappen van de luit en de ukelele combineert (voor de liefhebber: het betreft de tiple, een instrument dat met name in Colombia erg populair schijnt te zijn). Ik heb de plaat inmiddels beluisterd en het is inderdaad een bijzondere plaat, maar persoonlijk word ik veel dieper geraakt door het eerder dit jaar verschenen For The World. Ed Askew maakt de afgelopen tien jaar weer met enige regelmaat muziek, maar dit leverde tot dusver nog geen meesterwerken op. For The World is dat wat mij betreft wel. Direct bij beluistering van de openingstrack was ik diep onder de indruk van de nieuwe plaat van Ed Askew. Opener Radio Rose begint met een opvallend piano intro, waar na verloop van tijd een mondharmonica bij komt. Je voelt eigenlijk direct dat er iets bijzonders gaat gebeuren en dat gebeurt wanneer Ed Askew begint te zingen. Een bijzondere stem, een bijzondere instrumentatie en een song die je snoeihard bij de strot grijpt. Radio Rose is voor mij ook meteen het hoogtepunt van For The World, maar de rest van de plaat is nauwelijks minder. Bijgestaan door onder andere de briljante gitarist Marc Ribot en singer-songwriter Sharon van Etten, laat Ed Askew horen dat zijn inmiddels 45 jaar oude klassieker geen toevalstreffer was. For The World vertrouwt minder op het bijzondere snareninstrument dat Ed Askew een aantal decennia geleden op de kaart zette en geeft de hoofdrol aan de piano. Ook deze klinkt echter niet als de gemiddelde piano en laat een bijzonder ruimtelijk geluid horen. Het geeft de muziek van Ed Askew een heel bijzonder geluid, waarna zijn emotievolle en doorleefde stem het karwei afmaakt. Ed Askew is inmiddels de 70 ruim gepasseerd, maar maakt op For The World een buitengewoon geïnspireerde indruk. Hij schrijft songs die weten te ontroeren en slaagt er in om deze totaal anders te laten klinken dan we in het singer-songwriter genre gewend zijn. In eerste instantie overheersen verbazing en verwondering, maar ook wanneer je gewend bent aan de bijzondere muziek van Ed Askew blijft de impact van For The World buitengewoon groot. Ik heb dit jaar heel veel bijzondere singer-songwriter platen gehoord, maar er is er niet één die lijkt op deze fascinerende comeback van Ed Askew. For The World schreeuwt om erkenning van deze bijzondere muzikant en doet bovendien hopen op veel meer platen van Ed Askew. For The World is in de tussentijd een plaat om te koesteren en om uiteindelijk intens van te houden.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Roadio Rose' luisteren.

Pura vida conspiracy. Gogol Bordello

Gogol Bordello produces such obvious party albums, that I simply forget that perhaps they deserve a review. It happened to 'Super Taranta', who's songs in the end I really liked (and is six years old I now realise!). I admit that 'Trans-continental hustle' made less of an impression. So let's make up for this omission.

Pura vida conspiracy is a mix of inspiration, punk, gypsy-Balkan-East European music, balled energy and plain trickery aimed at maximum effect on stage. Live the band really goes for primary emotions and knows every trick in the book to make an audience go off its rocker. That is hard to capture on record. Most people tend to listen to music on their own, in isolation. That is if someone really wants to listen to music. So Gogol Bordello must have a few tricks up its sleeve to pass this muster as well.

On Pura vida conspiracy Gogol Bordello passes this test easily. Most songs are multi-layered. It all starts with the voice of Eugène Hotz, the Ukranian born front man of the band. He sings with a strange, fat East-European accent. Leaving out several words out of sentences. It's not a voice that belongs to punk or rock songs. I'd expect it in the village band of a Carpathian village or something. At their very basis a lot of the songs have this side to it. Eastern Europe is never far away on Pura vida conspiracy, no matter what else is going on capturing your attention.

If e.g. you listen to 'Lost innocent world' you hear the rock driven, muted guitars. The punk, very busy drums. Over this all sort of "gypsy" instruments are laid. Some female voices, that suggest a certain softness, while the song is hard. During the song all sort of tricks are going on with the dynamics of the tempo and loudness. All aimed at the possibility to overdo this on stage. The passages in Gogol Bordello's music that live audiences love so much. On record these edges are softened. What is left is a great song with loads of things going on that beg listening or e.g. while cooking sing along to loudly. 'Lost innocent world' is a song that is Gogol Bordello to the t. It holds all that makes the band so attractive if you like this mix of musical styles. From the local orchestra that lets the village dance at the yearly harvest fest, to the gypsy punk outfit that makes 21st century audience go crazy. You find it all bundled into one band.

To compare the band to others, I'd start with Dropkick Murphys, a band that does the same for Irish traditional music and punk(rock). Also Norway's finest Kaizers Orchestra deserves mentioning as they mix traditional rock with eastern Europe music, as does De Kift in The Netherlands, although this last band aims a little less at the punk infusions, but it is very easy to imagine they'd do. All these band know how to build a party with music that goes just of the beaten path and thus do not appeal to everyone. These people miss giant parties and that is just as well, as these parties can not be built in arenas, let alone larger venues. Believe me, it is possible to have a giant party in a club sized venue.

To come back to Pura vida conspiracy. My impression is that the songs are a lot better than on 'Trans continental hustle'. They are more fluent and the melodies more fluent. The result is that I listen to the album and enjoy listening to it at home as well as on the train. From the more Italian/Sicilian influenced 'Malandrino' to the breathcatcher 'I just realised' the album always presents something worthwhile. However, be warned. If you want to see the band live and do not prefer to pogo, be satisfied with a place in the back or on the balcony. It's better for your health and the fun isn't any less for it.

Wo.

You can listen to 'Malandrino' here.

Playground kids. Soul Sister Dance Revolution

Three times Soul Sister Dance Revolution so far has featured on this blog. Recently live reporter HareD gave his view, that coincided with that of Wo.: SSDR is a band that holds its (play)ground on stage. (Click here and here.) Somehow in the past months I forgot to listen to the album the band released this year. An omission I'm about to make up on.

Playground kids is a clear cut rock album, well, at first it is. The further the album moves on the more different influences appear. Kasabian, i.e. dance infused rock, is a clear influence on several songs. Single 'Hold the line' and 'The ripper' both have the right rhythm and the ah-ah-ahs. There is some psychedelia hidden in there and one effort at scoring a Top 2000 for ever song: "Soldiers of love". The great sing-a-long at SSDR shows. Not all songs on Playground Kids are that easy to digest, but are memorable in their own way. Most songs are riff driven, hard edged, but to the point and always these features are functional to the song.

First track 'Baby gaselle' kicks off like crazy. Franz Ferdinand on steroids. 'Baby gaselle' is a statement, a letter of intent. This is who we are, so take it or leave it. I took the bait and although SSDR does not keep up the quality of Playground kids as high as 'Baby gaselle' for the whole 38 minutes, this song shows the potential of the band. Arctic Monkeys in its riffing days and Franz Ferdinand may set THE standard, but after them a song like 'Baby gaselle' is out there with the best of them in riff driven pop-rock land.

SSDR is a band from The Hague that is around since 2009 and consists of Thomas van der Want, vocals and guitar; Laszlo Barz, leadgitaar, backing vox; Michael Baumgarten, bassguitar; Camiel Meiresonne, keyboards, percussion and backing vox; Jelger Durieux, drums and backing vox, with Van der Want taking songwriting credits. There is something in the water in The Hague, as it seems to be claiming back its 60s moniker of rockcity of The Netherlands. SSDR is one of the exponents of this revival.

Playground kids is a varied album. Perhaps not so much in approach, but certainly in the way SSDR tries to blend rock, infused with dance influences with pure pop. Behind the stark approach with loud guitars, riffs, pumping bass and hard hitting drums, there is a pop feel that is on the look out for the right melody. A melody that is easy to remember, to whistle along to. On top of that the band knows how to create several melodies and harmonies within one song as well. A song is not just finished with the lyrics and chords in place. SSDR shows a keen ear for embellishing songs in ways that simply make them so much fun.

Playground kids is a debut album that deserves to be heard, to be appreciated and ought to be the stepping stone to more. A problem might be that a band like Kasabian doesn't do anything much in the Netherlands. There is a major advantage though. SSDR can play every stage big and small over here and conquer every soul sister and brother step by step. Soul Sister Dance Revolution managed to capture its live enthusiasm on tape and added what a studio can offer as well. This, together with the quality of the songs, makes Playground kids a very successful album. Compliments should go here to the producer, Di-Rect's Bas van Wageningen, as well, as he captured Soul Sister Dance Revolution in all its prowess.

And watching the 'Soldiers of love' video just now and hearing the song once again, I realise that this song is one of the best tracks to come out of The Netherlands in 2013, 2012, 2011, etc. Really Top 2000 material. How to get that into the minds of all those people set in their 'Bohemian rhapsody' ways since 1975? Let's start with spreading the news right here.

Wo.

You can listen to 'Soldiers of love' here.

Sommerhus. Sommerhus

Zoek op het Internet naar "sommerhus" en je komt honderden Deense vakantiehuizen tegen. Het zijn niet direct de vakantiehuizen waar ik een warm gevoel van krijg, maar dat is een kwestie van smaak. Het warme gevoel krijg ik wel van het debuut van het vanuit Rotterdam opererende duo Sommerhus. Ook dat is een kwestie van smaak, want waar ik niet gecharmeerd ben van de wat cleane en saaie Deense vakantiehuizen, zal niet iedere muziekliefhebber vallen voor de sobere en sfeervolle muziek van zangeres/gitariste Vera Jessen Juhrend en zanger/contrabassist Peter Jessen. De muziek van Sommerhus sleept zich langzaam voort en heeft in veel gevallen genoeg aan gitaar, contrabas en vocalen. De contrabas speelt hierbij een dubbelrol en klinkt zowel als bas als strijkinstrument, wat de muziek van Sommerhus een bijzonder en eigen geluid geeft. Vera Jessen Juhrend en Peter Jessen houden niet van opsmuk en maken muziek die is teruggebracht tot de essentie. Bij beluistering van het titelloze debuut van Sommerhus moest ik met enige regelmaat denken aan het debuut van het ook uit Nederland afkomstige Nancy Brick; een debuut dat ik uiteindelijk schaarde onder de mooiste platen uit 2012. En terecht. Net als Nancy Brick is Sommerhus niet bang voor stilte en gebruikt het deze stilte om haar muziek te voorzien van dynamiek en spanning. Sommerhus maakt muziek die anders klinkt dan de meeste andere muziek van het moment, maar dat betekent niet dat de muziek van het duo ontoegankelijk is. In de meeste gevallen is de muziek van Sommerhus zelfs behoorlijk conventioneel en maakt het duo popliedjes die je na één keer horen dierbaar zijn. Vanaf de fraaie instrumentale opener Denmark (het vaderland van Peter Jessen) ben je bij de les en vervolgens wordt het debuut van Sommerhus alleen maar mooier en indrukwekkender. De muziek van Sommerhus is gerelateerd aan chamber pop, bevat invloeden uit de klassieke muziek, maar gaat uiteindelijk vooral terug naar de singer-songwriter muziek die aan het begin van de jaren 70 rond Los Angeles werd gemaakt. De instrumentatie is keer op keer prachtig, maar de stemmen van Peter Jessen en vooral Vera Jessen Juhrend zijn nog veel mooier. Warm, stemmig, emotievol en steeds in perfecte harmonie met de ingetogen klanken op de plaat. Net als Nancy Brick vorig jaar heeft het Nederlandse Sommerhus een hele bijzondere plaat gemaakt. Het is een plaat die uiteindelijk niet veel jaarlijstjes zal halen, maar ook deze is jaarlijstjeswaardig en maakt bij mij een goede kans, al is het maar omdat het maken van muziek zonder opsmuk zo makkelijk lijkt, maar uiteindelijk verdomd moeilijk is. Een Deens vakantiehuis zal ik niet snel boeken, maar het debuut van Sommerhus heb ik voor de hele herfst en winter gereserveerd, met een optie op meer. Veel meer.

Erwin Zijleman

De cd kan worden beluisterd en gekocht op de site van de band:

http://www.sommerhus.nl/music.html

Build me up from bones. Sarah Jarosz

De uit Austin, Texas, afkomstige Sarah Jarosz is pas 22, maar ze heeft al een heel muzikaal leven achter zich. Op haar 12e speelde ze al mandoline op het podium bij menige bluegrass grootheid en op haar 17e debuteerde ze met het uitstekende Song Up In Her Head, dat ik op deze BLOG vergeleek met de platen van onder andere Alison Krauss, Gillian Welch, Patty Griffin, Emmylou Harris, Nickel Creek en de Dixie Chicks; geen namen om je voor het schamen, integendeel. Ook het in 2011 verschenen Follow Me Down, dat vanuit de traditionele bluegrass nog wat meer bruggen sloeg richting andere genres, kon op deze BLOG rekenen op zeer lovende woorden. Het droeg helaas niet bij aan de bekendheid van Sarah Jarosz in Nederland. Haar derde plaat, Build Me Up From Bones, werd eerder deze maand in de VS geschaard onder de belangrijkste releases van het moment, maar in Nederland heb ik nog nauwelijks iets over de plaat gehoord. Het is doodzonde, want ook op haar derde plaat is Sarah Jarosz weer uitstekend bezig en dat is een understatement. Build Me Up From Bones volgt in grote lijnen hetzelfde recept als zijn twee voorgangers. Ook dit keer heeft Sarah Jarosz zich omringd met de nodige snarenwonders (onder wie  Chris Thile, Darrell Scott, Jerry Douglas en Viktor Krauss), speelt ze zelf zeer verdienstelijk gitaar, banjo en mandoline en kiest ze wederom voor een mix van eigen songs en twee hele bijzondere covers (dit keer Bob Dylan's Simple Twist Of Fate en The Book Of Right-On van Joanna Newsom).  Vergeleken met de twee voorgangers is Sarah Jarosz nog veel mooier gaan zingen en treedt ze bovendien nog nadrukkelijker buiten de gebaande paden van de bluegrass. Build Me Up From Bones is nog altijd niet vies van traditioneel aandoende bluegrass, maar verrast ook met impulsen uit de Americana, folk, blues, rock en jazz. Liefhebbers van muzikaal vuurwerk komen uitstekend aan hun trekken met zowel akoestisch als elektrisch snarenwerk (inclusief strijkers) van wereldklasse, maar ook liefhebbers van vocaal vuurwerk hebben niets te klagen. Sarah Jarosz schaart zich met haar derde plaat definitief onder de beste zangeressen in het genre en wordt ook nog eens bijgestaan door Aiofe O'Donovan en Kate Rusby; ook beiden toppers in de genres waarin ze opereren. Met zoveel snarenvirtuozen en zang die continu garant staat voor kippenvel, kun je zelfs met de beste wil van de wereld geen slechte plaat meer maken, maar Sarah Jarosz schrijft ook nog eens geweldige songs. Het zijn songs die laten horen dat Sarah Jarosz naast haar grenzeloze muzikaliteit ook nog eens de nodige levenservaring kan inbrengen. Op basis van haar eerste twee platen durfde ik Sarah Jarosz nog wel een belofte voor de toekomst te noemen, maar die status is ze met het geweldige Build Me Up From Bones heel ver voorbij. Een must voor iedere liefhebber van rootsmuziek in het algemeen en bluegrass in het bijzonder, maar ook liefhebbers van mooie vrouwenstemmen met inhoud zullen deze plaat zeer kunnen waarderen, al is het maar omdat Sarah Jarosz zich met haar derde plaat niet meer in een hokje laat duwen maar wel continu topkwaliteit aflevert.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Come on up to the house' luisteren

(Letters for) Elijah: Live in Patronaat, 13 December 2013

Elijah, Photo Wo.

When somebody is promoted as making music inspired by Jeff Buckley it may be worth my while to turn up early and see the support act to a show. In this case someone billed as Elijah supported Sophie Hunger and stood his ground. One guy, a few guitars at hand and one piano. A singer-songwriter doing his thing.

It is hard to review songs that I have never heard before. A few things were quite clear. Elijah writes and sings songs that definitely invite me to listen to again. Songs that made me quite curious how they will sound with a band behind him. The album, 'Letters for Elijah' is released at the end of January 2014.

In this solo presentation Elijah goes past the standard chords that one usually sees singer-songwriter play, with intricate figures or fast finger picking played in between. Elijah finds his chords all over the fret board, probably in several tunings I'm not familiar with as well. Not just following chord patterns, but using dynamics in several songs, that kept the audience on its toes.

One thing is for certain, Elijah has a pleasant, soft voice and is not afraid of singing. His voice may be soft, but is very confident. And Jeff Buckley? The funny thing is, that listening to 'Live at Sin É' (of course circa 18 years ago), prepared me for this show. (I did not like 'Sin É' at all hearing it for the first time.) Just a guy with his electric guitar singing his heart out. It is this experience that makes me curious on what the next step is on the album. No, I haven't heard a 'Mojo pin', let alone a 'Lover, you should have come over', but I did hear several songs which were good. And yes, just once Elijah let out a scream, Jeff style, that sounded authentic, clear and good.

The comparison was a fairly sound one. Let's see in January what the album brings.

What I had never seen before, is that someone came out on stage to tell the support act that he could only do one more song. Just as he was saying, "I have one more song for you". That aside, Elijah got the chance to really be a support act. The sound was good enough, the words to the songs could be heard. That is more than most support acts can claim. Let me say it again, why have a support act if the audience is not allowed to hear what they play? We heard Elijah and circa half of the audience appreciated him. That is a hopeful start. 

Wo.

You can listen to and buy cd single 'Sammy' here.

Sophie Hunger live: enchanting and majestic, Patronaat 13 December 2013

Photo Wo.

Sophie Hunger came into my life in the winter of 2013. 'The danger of light' was an album I liked. It was not only original, but also quite intriguing, with all the different sort of sounds being explored in the eleven songs. (Click here for the review.) When I read that Sophie Hunger was coming to Haarlem, I wrote the date in my agenda. Something told me that this could be something special and believe me it was.

From the very first notes of 'Rerevolution' it became clear that we were celebrating music. The atmosphere was solemn, stern even. The people on stage were singing four piece harmonies. Utmost concentration. Sophie behind a grandish piano, a cello, organ, bass and drums. Also in sight were guitars, electric and acoustic, a trumpet, a flügelhorn and a glockenspiel. Where necessary instruments were switched, even a piano switch during a song, fluently from cello to piano, from piano to the flügelhorn. All to make one person shine: Sophie Hunger. It reminded me a lot of the show Blaudzun did in the same venue almost two years before. Though he never shone like Sophie did.

Photo Wo.

Sophie Hunger sings live even better than on record. From low, normal to high screams. All with a lot off ease and very clear sounding. The last is a great compliment to the sound mixer. The sound was near meticulous. The venue was made smaller, so the venue was full for its, not normal, size. The sound ultra clear, never too loud, doing right to all the subtleties in Sophie Hunger's music and singing. The light show was also beautiful. With subtle lightning the musicians were captured in light beams as if in cages of light.

The music is not your every day pop. Elements of singer-songwriter, jazz, pop and, for a lack of a better word, cabaret German style all came by. In a long solo on the piano Alexi Anérilles went of in uncharted territories of free jazz. Playing with the tempo, playing notes outside the scale, going off the edge completely, to come back into the song, all the while followed by drummer Alberto Malo. Not much later Sara Oswald did the same on the cello. All the while Sophie Hunger is out of the spotlight enjoying what her musicians are doing. Cheering them on from the sideline. It were these moments that the audience went from clear appreciation into participation. The fire was burning from that moment on.

Photo Wo.

One of her most beautiful songs 'Souldier' she kept for the end of the set. Sophie Hunger surprised with an a capella version of Z'lied für Freiheitsstatue. With a highlight for the variations sung by Sara Oswald. It all ended with a front stage unplugged song. Intimate as the whole show was at heart, amplified or not. With an audience that was enchanted. No talking through any of the songs. A rarity these days in larger venues.

Sophie Hunger was pure magic. A singer that deserves a much larger audience than she had in Patronaat. Fans of Blaudzun can buy a ticket to her show with their ears covered. Next time in the Netherlands a slot on 'De Wereld Draait Door' and Giel Beelen in the morning should do the trick. The short version? I had expected Sophie Hunger to be good, but this good? I just love surprises.

Wo.

You can listen to Sophie Hunger live here.

Royals. Lorde

There are songs that simply crawl under my skin. It must still have been summer when I heard Royals for the first time on the radio. Music in the back ground. I heard something that was special, but not of the sort that made me go the extra mile, not even an extra step. Just another girl vocal group or so I thought, doing something on the line between beats, r&b and pop.

Royals also didn't become a real hit. Lingering at the bottom of charts, not disappearing again and not really rising also. Then I lost notice for a while, until I heard the song again some weeks back. As in really hearing it and not as musical wall paper as the radio to me often is. (I'm not a radio listener, but an album listener. Somebody very close to me is a radio listener.) This time I immediately followed up on hearing the song again. Putting it on my head phone and heard all the intricate ear candy going on.

Royals is what I call a "non song". Almost everything in the making of a traditional song has been stripped away. No instruments, nothing making up the melody of a song, except for the voice(s). There is something substituting a bass guitar and very thin electronic percussion. All through the song finger clicks keep time. Finger clicks with loads of echo in there, as if recorded in a large bath room or empty museum hall. All else is singing.

The credits for the production go to Joel Little, who must have been under a restraining order. The influence of a band like The xx is there, some Lana del Rey but only in atmosphere. Royals itself seems quite unique, although with a little imagination it is possible to fantasise what a singing group like The Supremes could have done with this composition.

The singing is done by one girl, the now 17 year old Ella Maria Lani Yelich-O'Connor from Auckland in New Zealand. All these intricate voices, deeper, higher, playing off and into each other. Playful and oh so serious, all at once. Making the singing a mix of wonder and beauty. Having created all this space in the instrumental part of Royals, there is so much room for Yelich-O'Connor's voice and she fills it up like The Beach Boys of old, in her own special way. Endless overdubs create an intricate field of singing, that begs to sing along with. "I rule, I rule, I rule, I rule". Each a little differently sung, each a little more forceful, convincing, urgent. A single "o-ooh" is enough for a rapturous moment as well.

The lyrics are about the differences in life style from ordinary folks and the super rich or the royals. And the videos of rappers are sort of summed up. All superficial bling bling and status. A little fantasy, "you can call me queen bee". Many things that we do not have and never will have. "No postcode envy" is a nice term. Irony has it that after what the world has done by massively buying the song and album, this lifestyle is within reach of our young singer.

Something else happened in the meantime also. In November and December Royals has gone top 5 and resides in the charts for over 20 weeks. Apparently more people had the slow burn experience with this song like I had. Royals crawls under the skin, not to let go. The making of a true hit that will stand out for a long time.

It makes me wonder what can a singer of 16, that is able to make a song as special as Royals at this age do at a later age? On the other hand Royals has everything spelling out "one hit wonder" all over it. Time will tell what Lorde will bring. It should be more than just Royals. Whatever happens beyond 2013, Royals is one of the most special songs of 2013. No doubt about it.

Wo.

You can listen to Royals here in the world version or here in the US version of the video.

.NoWordsNeeded

http://vimeo.com/78130481

.No

Defend yourself. Sebadoh

Another band that released a record after years of silence. So let's add it to the series anyway, despite closing with Paul McCartney's 'New' last Tuesday.

After Lou Barlow co-resurrected Dinosaur Jr. and came up with the excellent 'I bet on sky' (click here for the review), he resurrected his band Sebadoh in 2013. Leading to the very pleasant Defend yourself. 14 Years after 'The Sebadoh' a new album is released.

Exactly like Dinosaur Jr (with 'Farm') I missed every note before this album of Sebadoh. That allows me to listen to Defend yourself completely fresh, not being hindered in any way by preconceptions and comparisons to what went on before.

Sebadoh consists of Lou Barlow, Jason Loewenstein and Bob D'Amico on "performance and production". The first two being old compadres in Sebadoh, a word that is nonsensical, drummer D'Amico a very recent addition to the band. This three some only has two releases to its name, an EP and Defend yourself.

The album is at heart a rock horse. Guitars, a strong bass and loud drums drive most songs on Defend yourself. Neil Young is a clear reference in the way Barlow sings and in the guitars. There are side steps, like REM in 'Oxygen'. The sound is just a little harsher, certainly the bass is more fiery. The pop feel underneath the more direct sound is very REM, 'Monster' style. There is also some Pearl Jam in Sebadoh. In the way the songs shy away from flowing free and easy, challenging me to listen just a little harder, without resentment building up which usually happens to me listening to Pearl Jam (Eddie Vedders' wining voice). Buffalo Tom, The Lemonheads?, yes, they as well. Bands I haven't listened to for years, I realise.

Most songs remain within certain boundaries. 'Inquiries' does not. A too filled country rocker with guitar notes flying all over the place, but without a lot of coherence to it. Luckily there are not too many others of songs like these on Defend yourself. 'Final days' makes up for the slip. What a delicious rocker this song is. The difference between the band J. Mascis plays first guitar in and Lou Barlow second, also becomes very clear. 'Final days' may be guitar driven, but it is not a huge wall of guitars one has to wade through to get to a song. 'Final days' rocks, but every instrument and voice has its place in the mix. This makes for much more relaxed listening for me.

Lou Barlow's voice is not the most distinguished in rock, but the faintly hoarse sound is proficient enough to carry his songs and has a modest but pleasant ring to it. Towards the end of the album the pace goes down and it is clear enough that his voice suits these songs like a glove. 'Let it out' and 'Listen' stand out and prove that Sebadoh handles slower songs, ballads Sebadoh style?, quite well. Especially 'Listen' belongs to the finer songs on Defend yourself.

Looking at Defend yourself as whole, it is about three songs that keep the album from a perfect score. For the rest this indie rocker is a nice collection of songs that go off the beaten path and shows the gems that lie just beyond it. Sebadoh decided to make a comeback and quite rightly so. Perhaps all its previous records were better, I just don't know. It seems like it is time to find out.

Wo.

You can listen to 'I will' here.

Lily & Madeleine. Lily & Madeleine

Ik kijk al een tijdje uit naar het debuut van de Amerikaanse zusjes Lily en Madeleine (Jurkiewicz). Na een paar veelbelovende voorproefjes, waaronder een EP en een aantal akoestische video’s, ligt een paar maanden na het eerste levensteken al het debuut van Lily & Madeleine in de winkel en het is een debuut dat mijn hooggespannen verwachtingen met gemak heeft overtroffen. Lily en Madeleine maken op hun debuut vooral uiterst ingetogen popliedjes. Het zijn popliedjes zonder al te veel tierelantijntjes die het moeten hebben van een mooie en sfeervolle instrumentatie (met afwisselend een hoofdrol voor gitaar en piano) en vooral de prachtige stemmen van de zusjes uit Indianapolis, Indiana. Lily & Madeleine zijn pas 16 en 18, maar zijn hun meeste leeftijdsgenoten vele jaren voor, zowel in vocaal als in muzikaal opzicht. Het debuut van de zusjes laat opvallend tijdloze popmuziek horen. Het is popmuziek die in veel gevallen terug gaat naar de folkmuziek uit de jaren 60 en 70, waarmee de zusjes Jurkiewicz op het Asthmatic Kitty Records label, waarop de plaat is verschenen, een wat vreemde eend in de bijt zijn, al zijn ook Lily & Madeleine niet vies van stokoude Appalachen folk. Lily & Madeleine hebben een voorkeur voor folky popliedjes met een laag tempo en een veelzijdige klankentapijt. De instrumentatie op de plaat is behoorlijk ingetogen, maar zeker niet sober of kil. De mooie warme klanken passen erg goed bij de geweldige stemmen van Lily & Madeleine. Het zijn stemmen die op zichzelf al heel mooi zijn, maar wanneer de stemmen van Lily & Madeleine samenvloeien gebeurt er iets bijzonders. Iets heel bijzonders. De prachtige wijze waarop de stemmen van Lily & Madeleine elkaar versterken doet wel wat denken aan The Webb Sisters (de afgelopen jaren vooral bij Leonard Cohen op het podium te vinden, maar de nieuwe plaat komt echt) en First Aid Kit (ook zusjes). Net als The Webb Sisters en First Aid Kit doen Lily & Madeleine hun uiterste best om hemeltergend mooie vocalen op de band te slingeren, maar de zusjes slagen er ook nog eens in om heel veel gevoel in deze vocalen te leggen. Omdat het tempo laag blijft en de instrumentatie ingetogen en stemmig, was ik bang dat het debuut van Lily & Madeleine na een aantal tracks of anders na een aantal luisterbeurten zou gaan vervelen, maar dat is tot dusver zeker niet het geval. Eigenlijk worden de sfeervolle popliedjes van de Amerikaanse zusjes alleen maar mooier, vooral omdat de stemmen steeds fraaier bij elkaar lijken te kleuren en de subtiel verstopte spanning maar langzaam aan de oppervlakte komt. Het debuut van Lily & Madeleine is door het lage tempo, de donkere klanken en de vaak wat melancholische teksten een plaat die uitstekend past bij de komende seizoenen, maar het debuut van Lily & Madeleine is meer dan een plaat voor de donkere dagen (de wat vrolijkere songs zijn een eerste stap in de richting van de lente). De piepjonge zusjes Jurkiewicz laten meteen op hun debuut horen dat ze mee kunnen met de smaakmakers in het genre, maar gezien de leeftijd van de zusjes kunnen we nog veel meer verwachten. Dat belooft wat voor de toekomst, maar voorlopig ben ik zeer, zeer, tevreden met dit uitstekende debuut.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Devil we know'.

New. Paul McCartney

Over the past two weeks we have regularly looked at recent releases from several greats of past years. We started off with The Beatles, we end the series with New, Paul McCartney's latest record. 

Paul McCartney is making records for over 50 years. Now in his early seventies, the ex-Beatle, ex-Wings and longtime solo recording artist is basically doing what he likes to do. Classical, choir, more experimental music under another name (The Firemen), jazz standards, anything is possible. And so it can seem that his solo career is on a slow burner, while in the meantime all sorts of output is presented to the world. If we measure things by a pop record under his own name we have to go back to 2007, six years, to ‘Memory almost full’, an album I did not even bother listening. Reading a review of ‘New’ something told me to listen to Macca’s latest album. 

New starts with a sense of urgency. ‘Save us’ is a stark guitar driven song. Paul has found something to say on guitar and lets us know just that. Not all of New is this loud. ‘Early days’ is a slow song, not exactly a ballad, but an acoustic song such as Paul can write them. Title song 'New' is a melancholy pop song. Diversity is one of the treats/feats of New.

Paul McCartneys' voice has clearly aged. Not exactly making it to the high notes in a clear, easy way. To the contrary, but it gives 'Early days' and the theme authenticity. “I lived through those early days”, not unscathed, but healthy and well. It is commendable that McCartney does nothing to get away from these more difficult moments. There are high vocal spots all over New in which he goes to the limits of his current voice.

What surprises me, to be honest, is that I truly like New as a whole. It is 16 years ago that that happened to me with a Paul McCartney record. ‘Flaming pie’ was quite alright, before that I have to go back to 1988s ‘Flowers in the dirt’. And now after the totally rave show in Ahoy, early spring 2012 (click here for the review), Paul comes with another record that I like. At the same time it can’t compete in any way with ‘Band on the run’, Wings’ best album, but New easily surpasses many a record after ‘London town’.

New shows various sides of Paul McCartney. The crooner of old is there, always searching for a new ‘Yesterday’, but listening to ‘Appreciate’ I have to admit that Paul McCartney is able to incorporate very modern sounds into this darker song. A modern beat and strongly distorted guitars grace the melody in what turns out to be a very good song. The same goes for 'Alligator', 'Everybody out there' and 'Queenie eye', showing it is never too late to come up with a new sound.

New sounds just a tat more compact than McCartney usually does. This gives the album a sense of urgency and something contemporary. All without sounding strained to be modern. New is a Paul McCartney album, beyond doubt. Simply because of his voice. New is also a more modern record than he has made in decades. This is amendable, as nothing would have stopped him from presenting a bunch of songs that his last record buying fans would have expected to be presented. Instead they are challenged. Most people set in their ways, do not appreciate that, do they?

What is clearly lacking on New is an ultimate McCartney song. Whether it is a 'Paperback writer', a 'Helter skelter' or a 'Hi hi hi'. This is a level that he just doesn't reach any more. Is it fair to compare the McCartney of 2013 with his former self of 40 plus years ago? Of course it is, but on the other hand who in 2013 writes songs that are of the same consistent level of originality and quality as Paul and his colleagues wrote in the 1960s? Not very many. If I look at New from this point of view, this album has many a nice song on it. Pleasant, albeit not dangerous, but circa half of the songs on New possess an urgency that most pensionados do not have any more. New is an excellent addition to an oeuvre that is extremely distinguished.

Wo.

You can listen to 'Queenie eye' here. 

P.S. Rolling Stone voted New the #4 album of 2013, I found out right after posting.