Het is eigenlijk een beetje raar dat ik in een jaartje of 14 WoNo-stukjes typen nog nooit iets heb
geschreven over Bob Seger (1945). Geen idee waarom, want al sinds mijn
tienerjaren is hij een van mijn helden. Vrijwel onbekend in Nederland, en
eigenlijk ook in de rest van Europa. Dat is ook weer niet zo gek, want voor
zover ik kon nagaan heeft hij in zijn ruim 60-jarige carrière welgeteld acht
shows in Europa gegeven. In 1977: vijf in Duitsland, drie in het VK. Dat is
jammer, want de man heeft een fantastisch oeuvre. Ook de nieuwe CD ‘I knew You
When’ past daar perfect in.
Hoe tegengesteld is de situatie in de VS (en Canada). Daar
is Seger een grootheid, opgenomen in Rock and Roll Hall of Fame (2004) en de Songwriters
Hall of Fame (2014). Ruim 23 miljoen albums verkocht, en in zijn thuisstaat Michigan
meerdere keren geëerd met een ‘state-wide’ Bob Seger Day. Begonnen in de jaren
zestig in en rond Detroit, met zijn eerste landelijke hit Ramblin’ Gamblin’ Man
in 1969. Zijn carrière was zeker geen rechte lijn omhoog. Wel hard werken,
geflopte albums en meer dan 200 keer per jaar optreden in kleine
achterafzaaltjes, maar vooral rond Detroit in toenemende mate ook de grote
arena’s. Kenmerkend was dat hij in juni 1976 in de Pontiac Silverdome in
Detroit voor 80.000 man speelde en de volgende avond voor paar honderd man in
Chicago.
Merkwaardig genoeg kwam de grote doorbraak niet met een
gewone plaat, maar met een live album, Live Bullet (1976), dat Bob Seger het
jaar ervoor opnam met meest bekende begeleiders, The Silver Bullet Band, in
Cobo Hall in Detroit. Het album staat nog altijd in de top tien van meest
verkochte live albums in de VS, hoewel ik zelf meer gecharmeerd ben van het volgende
live album Nine Tonight, uit 1981.
Dat heeft er ongetwijfeld ook mee te maken dat op dat latere album veel van
Seger’s grote hits staan.
Tussen 1976 en 1986 was zijn grote succesperiode. In 1976
bracht bij naast Live Bullet ook Night
Moves uit, de eerste elpee die een groot commercieel succes werd (top 10
van Bill Board album chart, uiteindelijk meer dan 6 miljoen verkochte
exemplaren). Naast de titelsong werden ‘Mainstreet’ en ‘Rock and Roll Never
Forgets’ klassiekers. In 1978 bracht hij zijn -wat mij betreft- beste album
uit, Stranger in Town, met
ijzersterke songs als ‘Still the Same’, ‘Hollywood Nights’, ‘Not a Number’ en ‘We’ve
got Tonight’. Meest bekende nummer is echter ‘Old Time Rock and Roll’, een bewerking
van een oud nummer van George Jackson en Thomas E. Jones. Het figureerde ook in
de film Risky Business (1983), waarin
de piepjonge Tom Cruise zijn ‘onderbroek-dans-act’ deed. Het nummer is de
een-na-best gedraaide Jukebox Single of All Time en werd in 2001 benoemd als
een van de ‘Songs of the Century’. Seger’s enige nummer 1 album was Against The Wind (1980), met nummers als
‘Fire Lake’ (met onder andere Don Henley en Glenn Frey), het titelnummer en
‘You’ll Accompany Me’.
Latere albums, zoals The
Distance (1982) en Like A Rock
(1986) verkochten in mindere aantallen, maar bevatten prachtige nummers. Sinds
de jaren negentig treedt Seger meer op (in volle grote zalen) dat dat hij
albums maakt, maar The Fire Inside
uit 1991 is alleen al voor het titelsong een must-listen album. Ook op It’s a Mystery (1995) en Face the Promise (2006) staan fijne
liedjes.
I Knew You When (overigens
zonder de Silver Bullet Band) is Seger’s ode aan zijn overleden goede vriend
Glenn Frey van de Eagles. Sinds de vroege jaren zestig trokken en traden zij
samen op. Seger schreef bijvoorbeeld mee aan ‘Heartache Tonight’ waarmee de
Eagles in 1979 een nummer 1 hit scoorden. I
Knew You When telt 13 nummers en heeft de kenmerkende mix van stijlen die
Seger zijn hele carrière heeft gespeeld: rock, blues, veel mid-tempo en af en
toe een ballad. Hij trapt stevig en pompend af met ‘Gracile’, gevolgd door een
cover van Lou Reed’s ‘Busload of Faith’. Een ander hoogtepunt is ‘The Highway’,
dat vintage Seger is, vol met zijn indringende stemgeluid, upbeat en soms ook
wel rauw. Dat geldt ook voor de meeste andere nummers op de cd. ‘I knew you
when’ is een kenmerkend mid-tempo nummer over zijn vriendschap met Glenn Frey. ‘The
Sea Inside’ is een heerlijk lied, met karakteristieke vocale uithalen. Een
tweede opvallende cover, ‘Democracy’ van Leonard Cohen, beklijft lekker. ‘Marie’
is minder geslaagd, maar het wordt gevolgd door het fijne ‘Runaway Train’. Seger
sluit de cd ingetogen af met de ultieme ode ‘Glenn Song’.
Zoals gezegd: ken je Seger nog niet, dan is het echt de
moeite waard om dat gemis in te halen. Je kunt daarbij slechter beginnen dan
met I Knew You When.
HareD
Posts
1. Remedies. Soup (2)
