Woman. Wallis Bird

Listening to Woman for the first few times I had the impression to be listening to a new, young artist. Extremely talented and good at everything she puts her mind to. So every song sounds different, addresses another musical style and a way of singing that goes well with the genre.

Listen and you will find modern R&B, 50s crooning, indie, singer-songwriter and 70s folky balladry, but all over a more modern sound belonging somewhat in the here and now.

Wallis Bird however is a 37 year old Irish singer living in London for most of her solo record releasing career. This sheds a different light on what I am hearing, where age and experience are concerned. It takes nothing away from Ms. Bird's quality voice nor her talent. You can find several beautiful songs on her latest record, Woman. No, they are not all for me. When she moves more into R&B, like in Love Respect Peace, I hear a smooth song that is not for me. Until that great twist, not unlike Sophie Hunger is able to pull off. Because of the twist in the drum accents and the singing it becomes an interesting song to listen to. It is in moments like this Wallis Bird brings me into her world even more.

As a whole I notice that Woman is an ideal album to play in the background during dinner or drinks. It is inoffensive, neutral in sound and demeanour. Don't take this as a disqualification. It means that it is an album that I still hear in those circumstances, where others disappear unnoticed. Not Woman. The album has stellar moments that shine always, everywhere. So it is when I listen to it on purpose. The same elements stand out.

The other side is that Woman is a bit too much of too much. It is so diverse that I have a hard time attaching to the album as a whole, with on top of that the musical styles that are not truly mine. Having said that from my personal point of view, it is an album that you should try for yourself. As I wrote, Wallis Bird has the voice and an obviously talent for songwriting. So go ahead, your on your own now.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Happier Now. Native Harrow

Native Harrow laat Laurel Canyon folk en Britse folk herleven met tijdloze klanken en een stem waarvan je alleen maar intens kunt houden.

Happier Now is het derde album van het Amerikaanse duo Native Harrow en het is een bijzonder indrukwekkend album. Stephen Harms en Devin Tuel laten zich op hun nieuwe album nadrukkelijk inspireren door de Laurel Canyon folk zoals die aan het eind van de jaren 60 werd gemaakt en imponeren met een warm en volstrekt tijdloos geluid. Ook de songs van het tweetal zijn ijzersterk en worden gedragen door de prachtige stem van Devin Tuel. Het is een stem die zich genadeloos opdringt en waarvoor je alleen maar kunt smelten. Het zorgt ervoor dat het derde album van Native Harrow stijgt tot grote hoogten. Bijzonder indrukwekkend album dat echt alle aandacht verdient. 

Heel even dacht ik dat er een vergeten klassieker uit de hoogtijdagen van de Laurel Canyon folk uit de speakers kwam, maar even later dacht ik toch meer aan Britse folk uit dezelfde periode. Het is tweemaal fout, want Happier Now van Native Harrow is gloednieuw.
 
Native Harrow is een duo uit Lyndell, Pennsylvania, dat bestaat uit multi-instrumentalist Stephen Harms en boegbeeld Devin Tuel. De eerste tekent voor gitaar, bas, drums en keyboards, de tweede voor gitaar en zang.
 
Ik had nog nooit van Native Harrow gehoord en ging er daarom van uit dat Happier Now het debuut van het Amerikaanse duo was, maar het blijkt alweer het derde album van Stephen Harms en Devin Tuel.
 
Voordat Devin Tuel haar geluk zocht in de popmuziek leek voor haar een glanzende carrière weggelegd in de theaters van Broadway in New York. Haar voorkeur ging echter niet uit naar ballet of toneel, maar naar popmuziek met een hang naar het verleden. Het is wat mij betreft een verstandige keuze, want het nieuwe album van Native Harrow is van hoge kwaliteit en van een bijzondere schoonheid.
 
Stephen Harms zorgt op Happier Now voor een warm en zwoel klinkende instrumentatie en het is een instrumentatie die je op een of andere manier onmiddellijk een aantal decennia mee terug neemt in de tijd. De warme en voornamelijk akoestische klanken herinneren aan de muziek die een aantal decennia geleden in de canyons rond Los Angeles werd gemaakt, maar verwerken ook op subtiele wijze invloeden uit de Britse folk.
 
Hier blijft het niet bij, want Happier Now van Native Harrow doet me ook meer dan eens denken aan het solowerk van Natalie Merchant en haar band 10,000 Maniacs en heeft in muzikaal opzicht soms ook wel wat van Mazzy Star. Happier Now werd opgenomen in een studio met uitsluitend analoge apparatuur, wat nog wat warme toevoegt aan de stemmige klanken op het album.
 
Het kleurt allemaal prachtig bij de mooie en bijzondere stem van Devin Tuel. De New Yorkse zangeres beschikt over een geschoold stemgeluid, maar het is ook een stemgeluid dat je vrijwel onmiddellijk weet te raken. Het doet me af en toe denken aan de intensiteit van Joni Mitchell, maar ook Natalie Merchant draagt zoals gezegd zinvol vergelijkingsmateriaal aan. Direct toen Devin Tuel begon te zingen was ik verkocht en sindsdien hebben de prachtige vocalen op Happier Now alleen maar aan kracht gewonnen.
 
Het derde album van Native Harrow is een album dat net zo goed in de jaren 60 of 70 gemaakt had kunnen worden, maar het klinkt een paar decennia later geen moment gedateerd. Happier Now slaat zich dankzij de tijdloze klanken direct als een warme deken om je heen, waarna de prachtige stem van Devin Tuel zorgt voor de definitieve betovering.

Happier Now van Native Harrow was de afgelopen weken een zeer aangename metgezel onder de aangename zon op mijn vakantieadres, maar het is inmiddels ook een album dat ik schaar onder het allerbeste dat tot dusver in 2019 is verschenen. Midden in de zomer een album uitbrengen is geen hele handige zet, maar Happier Now van Native Harrow moet dit jaar nog eindeloos veel kansen krijgen. Wat een geweldige zangeres, wat een geweldige muzikant, wat een sterke songs, wat een prachtig album!

Erwin Zijleman

Je kunt Happier Now hier kopen:

https://nativeharrow.bigcartel.com/



of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Philophobia. Amber Run

Philophobia, I had the impression that it was something made up but definitely with a Greek undertone. The latter proved true, it means the fear of falling in love. In specific circumstances it sure is understandable. In general I would not recommend it. The tough thing is staying in love and that certainly takes two to manage.

The three gentlemen that make up Amber Run have made the topic the theme of their third record. That makes it a concept album, I'd say, although the word is avoided in the bio. Too 70s? Who cares, it is about the music in the end, because no matter how interesting the lyrics, if the music isn't good, give me a good book any old day. So Philophobia it is.

Amber Run is a trio from Nottingham in the U.K., lead vocalist Joe Keogh, bassist Tom Sperring and keyboardist Henry Wyeth. They met in school, started a band and here we are, three albums down the road.

It is Wyeth who opens the album with a piano. It goes in and out of sync with the rhythm he created at the start. 'Leader Countdown' starts off with an irregular countdown, making it totally unclear what to expect from Amber Run. It has absolutely nothing to do with what comes next. The abrupt ending and start of the commercial britpoppy rocker 'Neon Circus' makes for a change indeed. I am back immediately with Suede mach2. When Brett Anderson and his bandmates created the ever so suave rock that became their signature sound. Amber Run knows its way around this sort of music as well. The piano disappears to the background and the guitar moves to the front.

Promo photo: Daniel Alexander Harris

Another name that comes forward is Keane. Coincidentally Tom Chapman and friends recently returned after a hiatus of several years but I haven't bothered listening yet. The first bunch of hits are enough to last me a life time.

So how is this with Amber Run? I find myself somewhat ambivalent towards this album. On the one hand the songs are obviously alright. There's no trouble to name a few dozen influences that found their way into Philophobia, but the band did alright with them. I can as such not find a lot at fault with most songs. Perhaps a few keep hanging in the mid-range ballad sphere too much, but that's not a bad thing in itself. Enter Saybia or Half Moon Run, enter 'I Dare You'. It is the other hand that bothers me just more. Amber Run is following the likes of Imagine Dragons and Bastille just a touch too much in the rocking songs. Logical, as they are huge bands, but a bit of a shame because Amber Run's songs, at heart, seem better to me. There's even an Avicii touch when 'Carousel' burst into full bloom and Duncan Lawrence in 'Affection'. It makes the flow of the album hard to follow for me.

When all is added and subtracted I still can't make up my mind really. This will come to mean that I will most likely not return to the album in the future. Philophobia after all? On the good side, I certainly had a few good moments with Philophobia. Things could be worse.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Crooked. Kristin Hersh

It is only about a year ago that Kristin Hersh re-entered my life with her inspired album 'Possible Dust Clouds'. In 2019 she releases a new album and at first listening I was immediately impressed. With fairly limited songs she and her musicians create a world full of tension and release.

Reading my review of the aforementioned album, I could sort of repeat it. At heart these are like minded albums. Inspirationally they seem to come from the same place. Having written these words, there is a strong necessity to add to them. Why?

On Crooked Kristin Hersh seems to take everything one step further. She rocks harder or is fully vulnerable in the songs. How is it that in the final song, 'Rubidoux' that is no more than a small riff being repeated over and over, yet she keeps my attention the whole time? Ending the album abruptly. Ending it like the sunset on the cover.

The album opens as if something goes wrong while playing the guitar. Like someone making a mistake in his slide towards a note. Ever so small, but discernable. The song continues, bare, elementary. Kristin Hersh starts singing with her voice that is clearly damaged, has aged. She never had an angelic voice, to be sure. It just worn out a bit more and fits the ragged music on Crooked perfectly. 'Moan' is slowly but surely flashed out. There's even a guitar with a flangy effect dubbed in. This is the most frolicking element of 'Moan'. Yet by the 30 seconds the song gets more impressive. The kind of song I do not want to stop (and luckily does at the right moment). It is the same few chords repeated over and over and they are more than enough here.

Promo photo

On Crooked Kristin Hersh manages successfully to rock, loud even, and to present alternative ballads where her voice and electric guitar have the centre stage. Nothing is smoothed over, made nicer. This is raw reality. Kristin Hersh confronting her demons as well as better features in her life. The layer of roughness and toughness is mixed with vulnerability in 'Fortune'. Everything comes together in this song it seems. It may well be the musical equivalent of her life. "You cost a fortune ... you cast a shadow today". She sings it with so much meaning and emotions, it must be one of the central lines on Crooked.

Not so long ago I wrote that 2019 so far was not exactly an impressive musical year. Just these past weeks I found that there's a strong need to revise that impression and Crooked is right in the middle of this all. What a great and strong album.

Wo.

You can listen to and buy Crooked here:

https://kristinhershfire.bandcamp.com/album/crooked


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

How Could A Man. Derek Senn

De Californische singer-songwriter Derek Senn imponeert met een serie ijzersterke songs die zich niet zomaar in een hokje laten duwen maar stuk voor stuk gekoesterd mogen worden.

Zonder een tip van een lezer van deze BLOG had ik waarschijnlijk nooit gehoord van de Amerikaanse muzikant Derek Senn. Het zou doodzonde zijn geweest, want met How Could A Man heeft de in Nederland volslagen onbekende singer-songwriter een prachtplaat afgeleverd. Derek Senn imponeert op How Could A Man met fraaie rootssongs, maar verrast evenzeer met volstrekt tijdloze rockssongs. In muzikaal opzicht klinkt het prachtig, de zang is prima, de songs dringen zich genadeloos op en Derek Senn vertelt ook nog eens prachtige verhalen. Na één keer horen was ik verslaafd aan dit album, maar How Could A Man wordt bij iedere luisterbeurt beter en beter. Wat een aangename verrassing.

Een lezer van deze BLOG wees me op How Could A Man van de Amerikaanse singer-songwriter Derek Senn. Het bleek een gouden tip, want direct bij de eerste keer horen was ik al diep onder de indruk van het album van de Amerikaanse muzikant en sindsdien is How Could A Man van Derek Senn alleen maar mooier en indrukwekkender geworden.
 
How Could A Man is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Californische singer-songwriter, maar het blijkt zeker niet het eerste album van de muzikant uit San Luis Obispo, dat op de kaart tussen San Francisco en Los Angeles is te vinden.
 
Derek Senn had in zijn tienerjaren nog geen muzikale ambities en leerde op latere leeftijd gitaar spelen. In eerste instantie maakte hij thuis opgenomen albums die vooral aftrek vonden onder familie en vrienden, maar de laatste jaren had Derek Senn wel de beschikking over een professionele studio en hiervan heeft hij optimaal geprofiteerd. Na twee, overigens ook uitstekende, albums die werden geproduceerd door John Vanderslice, werkte de Californische muzikant dit keer samen met producer Damon Castillo en levert hij zijn sterkste album af.
 
How Could A Man is een prachtig klinkend album en het is bovendien een volstrekt tijdloos klinkend album. Het is een album dat ik in eerste instantie in het hokje rootsmuziek heb geduwd, maar een aantal tracks op het album passen net zo makkelijk in het hokje pop of rock. In de meer akoestisch georiënteerde rootssongs maakt Derek Senn indruk met mooi gitaarspel en een bijzondere stem vol doorleving, maar ook in deze songs wordt het geluid van de Amerikaan verrijkt met flink wat instrumenten, waaronder fraai klinkende orgels. Wanneer Derek Senn opschuift richting een wat steviger geluid wordt rootsmuziek snel verruild voor rock, maar op een of andere manier slaagt de Amerikaanse muzikant er in om de intimiteit van zijn songs te behouden.
 
Derek Senn maakt muziek die 1001 associaties oproept, maar omdat How Could A Man meerdere kanten op schiet (ik hoor net zo makkelijk wat van Lou Reed als van Pink Floyd), houdt geen enkele associatie het hele album stand. In muzikaal opzicht klinkt How Could A Man prachtig, met een hoofdrol voor het steeds weer wonderschone gitaarspel, maar ook in vocaal opzicht maakt Derek Senn de nodige indruk, met een warme stem die puur en oprecht klinkt.
 
Het is echter de kwaliteit van de songs die van How Could A Man zo’n sterk album maakt. Derek Senn schrijft songs die zich makkelijk opdringen en die vervolgens ook nog eens lekker blijven hangen. Zeker wanneer de Amerikaanse muzikant de rootsmuziek verlaat voor pop en rock hoor ik meer dan eens wat van de genialiteit van Paul McCartney of van de geweldige popsongs van The Go-Betweens en dat is vergelijkingsmateriaal dat ik niet al te vaak uit de kast trek.
 
How Could A Man sleept zich al snel van hoogtepunt naar hoogtepunt en hoe vaker ik naar het album luister hoe dierbaarder het nieuwe album van Derek Senn me wordt. De songs op How Could A Man overtuigden me stuk voor stuk makkelijk, maar inmiddels zijn het songs die ik intens wil koesteren. Voor mij een van de grote verrassingen van het muziekjaar 2019.

Erwin Zijleman

Je kunt How Could A Man hier beluisteren en kopen:

https://dereksenn.bandcamp.com/


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Why Me? Why Not. Liam Gallagher

'Rock And Roll Star' was a game changer. If this song had been the only Oasis song ever, it would have been enough. I could have lived with it. 'Shockwave' is not such a game changer. It can't be from this singer. The intention is clearly meant to have the same effect.

The shocking thing is that 'Shockwave' is so close to plagiarism that I can't help but wonder that nobody noticed. Whole parts of the verses is the chorus of Black Rebel Motorcycle Club's 'Spread Your Love'. In short an extremely strong song that kicks off Why Me? Why Not. like a storm. The rest is for lawyers should it come to that.

Liam Gallagher's solo career is doing nicely it seems. After the fairly nice 'As You Were', the youngest Gallagher brother returns with an even stronger album where he emulates with his old band here and there; he is the voice so why not?, but also puts his own accents in the right places. Working with different producers/co-writers did Liam a wealth of good. I am inclined to write that Why Me? Why Not. is better than Noel's latest solo effort. Especially because Liam finds the nuance in several songs and excels in mid-tempo violin laden ballad rockers and true rockers. In fact he has found his old voice again, full of arrogance and brawniness.

Of course I am still in the stage of getting myself truly acquainted with the album, the fact that the LP is already in the home tells something of my first impressions. (In fact I was the first to buy it last Friday at my local retailer, so went home with the only bag, ha!) One of the things I noticed immediately is that slacker lazy Liam, who always says in interviews he'll quite music if a record is not successful, is working here with an urgency I haven't heard in any of Beady Eye's nor his solo record. Not speak of at least some of the last set of Oasis albums. He even seems to be having real fun with these songs. Just listen to the rock and roll banging piano in 'Halo'. This is a stellar song. In fact a song that would have fitted perfectly on either of Oasis' first albums. It is a long time ago that I dared comparing a release by the band and solo efforts to 'Definitely Maybe' or 'What's The Story (Morning Glory)'. Things never became that good again. And then here's Why Me? Why Not.

No, let's not overdo it, let's not. Certainly not. But I can't help myself, I just really like Liam's LP. There's so much happening. Of course, he ought to write a check to his brother, not to mention BRMC, John Lennon's and George Harrison's ('Meadow') ghosts are hovering over parts of the album, but who cares. The result is an album that matters. Greg Kurstin, Simon Aldred, Adam Noble and especially Andrew Wyatt have given Liam Gallagher that little extra. He even co-wrote two songs with Jeff Buckley's guitarist, Michael Tighe. It is that extra that puts him on top. Apparently 'As You Were' outsold the rest of the top 10 when it entered the English charts as number one two years ago. This album should outsell the whole list as it is so much better.

As I wrote, the real verdict will come later. The first impression is abundantly clear. Let's Rock some more, to quote the title of that other fine album released this year.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Maps And Territory. Juju

Interesting artwork. The kind that in a museum I would stop to look at and try to discern the deeper meaning of. Not that it has anything to do with maps nor territories at first sight.

During the spring I was alerted to Juju's mini album, but somehow it remained on my list of albums to check out. Mainly because the release date lay behind my working date, with a host of albums being released. So it was left behind. I decided to return to the album as remembered liking what I had heard in the first place.

Juju is Gioele Valenti, an Italian musician who works on the brink of modern folk, rock, African music and psychedelia. Everything that sort of washes up on Italy's long shore line. These rather wide and apart influences in Juju's music come together in a way that surprises as well as hypnotises. A groove can go on for quite a while the lead instruments may go off on a detour, sometimes even startling me out of my meditative state. Take 'If You Will Fall', the fourth song on the six song album. Over seven minutes long. A groove is kept up for a long time, not unlike the one in the second part of Soup's 'Sleeper' from the 'Remedies album (13 minutes long). It is the changes of course that make it so interesting and good listening. Given the fact that another song starts with an African melody and chant before taking a sharp turn (or two) later on in the song makes Maps And Territory intriguing and fun. Within the songs and as a whole. It is not a given for an artist to achieve this combination when experimenting with the listener's mood.

This combination works even better in 'Motherfucker Core'. The music is rock based. The singing psychedelic, the groove trans inducing. Again the song is long, 7 1/2 minute. The variations take care of capturing and keeping my attention. Juju is working towards a climax and dares to drop away before exploding, only to start building again.

Photo: Vicenzo Lo Piccolo

In a way it is a shame that Giole Valenti isn't a better singer (or hires one). Now the voice is hidden behind electronic effects. I can only wonder whether a "real" singer would have made the album better. My guess is yes, while at the same time this combination works for Maps And Territory and not only as a psychedelic effect. The benefit would lie in a better overall sound. There's no way of knowing of course.

'God Is A Rover' presents the hectic that is always present in Clinic's best songs. The driving, pounded piano and the high sounding cymbal are giveaways here. A lead guitar plays a strong role in the song.

'Arcontes Takes Control', the final song, starts out with saxophones and is pure jazz at the start. Remembering all the jazz rock albums my friends played in the second half of the 70s, I have heard enough for the rest of my life. So this spacey, jazzy outing is not for me. Juju plays what it will and five out of six is a good score for an experimental album.

Wo.

You can listen to and buy Maps And Territory here:

https://fuzzclub.bandcamp.com/album/maps-and-territory


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Making Sense Of ∞. Stef Kamil Carlens

Is Zita Swoon no more? Stef Kamil Carlens is on his own and releases his second solo record. 25 Years after the debut album of dEUS and 24 after Moondog Jr's, the world is a difference place and so is the music of Carlens, just like his singing is. The other side is that my ears and mind are different as well, having been educated by the likes of 'The Ideal Crash' and 'A Band In A Box' to mention two examples from the past 20 years.

The result is Making Sense Of ∞ or infinity it is written. A lopsided 8 can be walked infinitely for sure, so okay. Despite my ears being trained, I would say this album is more down to earth and smoother than ever before. Stef Kamil Carlens' voice remains fairly strange but has aged in a pleasant way. When used like on this album it becomes a near normal voice as well. All this normalcy could have led to an album without any interesting bits or the under the skin sort of tensions. Well, believe me, it hasn't.

Carlens knows how to write a good song and how to deliver it in a way that makes it exciting to listen to. 'The Government Is No Game' is a song where the tension simply seeps from my speakers. Not much seems to happen at first, yet slowly but surely the song gets more funky and more direct in the way it addresses the listener. Carlens' voice creeps up on the listener and delivers his messages and conspiracies on governments and the likes. The tension building all the time to be released by the abrupt ending to a song that seems not to end.

Photo: Charlie de Keersmaecker

What sets Making Sense Of ∞ apart from Zita Swoon albums is the more down to earth approach to the songs. I call drummer Aarich Jespers a mathematician. Looking at him I see a mathematical precision in his approach to making his music, determining the sound and rhythm of Zita Swoon in a very specific way. Not that it is completely absent on this album, but the mood is in one way too relaxed to be so extremely precise.

Delving into the album shows that what at superficial listening appears to be relaxed easy going listening, changes when listening more intensely. Go past the joyful harmonies on the album and you will notice a kind of tension in the music. Just like life itself. We live our every day lives while major developments go on in the background, slowly but surely, near impossible to grasp the consequences of as we cannot see them clearly in the here and now. So we all just live on. This is the best way to describe the music on Making Sense of ∞.

With that Stef Kamil Carlens presents a beautiful new album with trainloads of discoveries to make, including new developments and influences in his music. If one other name needs mentioning, it is David Bowie. His ghost wanders around the album in some places. All in all this album is a tell-tale sign of a great artist who has not let himself be caught in the trick he was good at, at first. So enjoy this beautiful new album.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Horizon. Trash Kit

Trash Kit ontworstelt zich op haar nieuwe album aan een aantal iconen uit de jaren 70 en slaagt er in om volkomen uniek te klinken.

Trash Kit maakt op haar derde album bijzondere muziek. Onnavolgbare ritmes, gitaarlijnen uit de Afrikaanse muziek, post-punk baslijnen, wat onvaste zang en heel veel bijzondere accenten vloeien samen in een geluid dat af en toe wat doet denken aan het geluid van een aantal roemruchte jaren 70 vrouwenband, maar dat toch vooral volkomen uniek klinkt. Het is een geluid dat zonnig en exotisch klinkt, maar het is ook een geluid dat overloopt van avontuur. Het is niet altijd lichte kost die Trash Kit ons voorschotelt, maar het is absoluut kost die de smaakpapillen op alle mogelijke manieren prikkelt en betovert.

Horizon is het derde album van de uit Londen afkomstige band Trash Kit. De band rond drummer Rachel Horwood en gitarist Rachel Aggs maakte op mij tot dusver nog geen onuitwisbare indruk.
 
De eerste twee albums van de Britse band inspireerden me vooral tot het weer eens uit de kast halen van albums van jaren 70 iconen als The Au Pairs, The Raincoats en The Slits, maar bleven zelf onvoldoende hangen.
 
Horizon, het nieuwe album van het trio uit Londen, het eerste in vijf jaar tijd, bevalt me een stuk beter. Ook Horizon valt weer op door het bijzondere drumwerk van Rachel Horwood, die het uit principe vertikt om een normaal ritme te slaan. De inventieve ritmes passen uitstekend bij het gitaarwerk, dat zo lijkt weggelopen uit de Afrikaanse muziek.
 
Het gitaarwerk en drumwerk vullen elkaar prachtig aan en contrasteren met de bijzondere wijze waarop in de openingstrack strijkers worden ingezet en met de weer typisch Brits aandoende zang van de dames van Trash Kit, die overigens ook Afrikaans aandoende koortjes niet uit de weg gaan.
 
Het is nog altijd muziek die allerlei associaties oproept met de muziek van de eerder genoemde vrouwenbands uit de jaren 70, maar Trash Kit heeft op haar derde album ook een nadrukkelijker eigen geluid en het is een geluid dat me wel bevalt.
 
Horizon wordt gedomineerd door onnavolgbaar drumwerk, Afrikaans aandoende gitaarlijnen en wat onvaste zang en koortjes, maar Trash Kit voegt naast strijkers ook blazers en piano toe aan haar geluid, waardoor de band steeds weer net iets anders klinkt.
 
Door de ritmes doet Horizon ook wel wat denken aan de beste momenten van het zwaar onderschatte Bow Wow Wow, dat ik ooit eens in het voorprogramma van Queen de sterren van de hemel zag spelen; iets wat overigens totaal niet werd gewaardeerd door de fanatieke Queen fans, die de band met bierblikjes van het podium kegelden.
 
Voor een ieder die aan het einde van de jaren 70 niet onder de indruk was van de eerder genoemde bands, doet de muziek van Trash Kit waarschijnlijk wat chaotisch aan, maar ik vond het, in tegenstelling tot bij beluistering van de vorige albums van de band, direct prachtig.
 
Door de aan de Afrikaanse muziek ontleende gitaarlijnen klinkt de muziek van Trash Kit zonnig en zomers en ook de ritmes dragen bij aan een zomergevoel. Aan de andere kant klinkt de muziek van de band uit Londen ook typisch Brits, wat zorgt voor wat donkere wolken en een regenbuitje op Horizon, wat nog eens wordt versterkt door de donkere baslijnen op het album, waarvoor Gill Partington tekent.
 
Zeker bij beluistering met de koptelefoon viel me op dat Trash Kit haar best heeft gedaan om de instrumentatie op Horizon te versieren met subtiele details, waardoor de muziek van de band verder aan kracht wint. Helemaal nieuw is de combinatie van Britse new wave en post-punk en exotische gitaarklanken en ritmes natuurlijk niet, maar in het aanbod van het moment klinkt Trash Kit wat mij betreft fris en avontuurlijk en hoe vaker ik naar het album luister, hoe leuker het wordt.

Erwin Zijleman


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Borka Balogh. Borka Balogh

An album by an artist/band I had never heard from before. Borka Balogh is a singer with Hungarian roots living in Amsterdam. On the self-titled album she explores a dreamy side of the pop and soft rock segment. Music and singing bring one band to mind immediately. Not from Amsterdam but The Hague, Earth & Fire and its singer Jerney Kaagman. It's here the similarities also stop as Borka Balogh does not hold any symphonic rock antics.

The music serves the singer at all times on this album. My impression is that the vocal melodies are always leading. It is the music that follows. Together they create a sort of musical dream world. What sticks out though, this is not a rosy dream world driven by an urge for escapism. For that this world is too dark. Unpleasantness and uncomfortability is a part of this dream world. Confrontation is a part of the whole as well. Here I hear similarities with the music Elene May has made on its latest album, 'Veggie Patch In The Desert'. Borka Balogh and Elenne Klok share the same way of vocal delivery as well (not to speak of the covers of "Veggie Patch" and Borka Balogh's first album 'Traces Of You').

All together 'Borka Balogh' has led to almost irresistible listening in the past weeks. I'm not writing that I'm listening to brilliance, what I am writing is this album is simply beautiful. Without a need to force her music in any way, it stands it ground. The only exotic element is the Hungarian (at least I assume it is) singing/chanting in the opening song, 'Gone'. Also one of the songs with a full band sound. Very often the music catches me simply by an acoustic guitar and atmospherics around the voice. When the band joins, the guitar riff in 'Gone' is attractive immediately, it adds to the quality of the song and album.

The strong point of 'Borka Balogh' is that the songs do not need the force of drums and a firm bass to stand their ground. A few notes on an organ carry the intro of 'Nostalgia'. They may sound familiar, but do the job. The song could have found a place on Para Lia's debut album 'Soup Bubble Dreams', the outcome would have been so much different. The difference between what more can I add to impress versus what more does this song need to be complete? Both excel in their own way.

'Borka Balogh' is an album that has found a fine balance between atmosphere and force. Where the force mostly is something one can imagine being added, while the songs are more than good as they are. An album for the young and the old dream rockers.

Wo.

You can listen to and buy 'Borka Balogh' here:

https://borkabalogh.bandcamp.com/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

A Space For Lost Time. Anna Ternheim

The short version of this review is: girl with nice voice releases nice album. It does completely right to the album on offer. In fact the review hardly needs to be much longer. Why? Find out by reading on.

Anna Ternheim is from Norway and releases her seventh album. (Seven, for me the first though.) She makes it known in the bio that her goal was to produce a sparse album. That is up to debate as far as I'm concerned, but this could be a sparse album by Ms. Ternheim's standards of course. I have no way of telling and no time to find out.

She wrote the album together with Bjorn Yttling, adding the lyrics at a later stage. What I notice is that the album has a First Aid Kit flavour in the more up tempo songs. These songs are not so much sparse as devoid of frivolities. The softer songs or sweet sour ballads all have a keyboard/synth undertone, softly filling up the mix. Anna Ternheim's voice is able to float over it as it were, like the mist over a field in the early morning just before sunrise. Just like she seems to stand on water for that matter.

It is the mix between the two sort of songs that makes A Space For Lost Time an attractive album. It is far from spectacular. As that was exactly not the intention, the mission of Anna Ternheim has fully succeeded. The sparseness leaves out many details that a producer would have added normally, showing his arranging ideas/skills, draws the attention to the quality of the songs and the voice of the singer. Both are more than okay. In fact, I like listening to this album. And that is what it comes down to, doesn't it? And why I do not need to write more.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Magnapop live. Den Haag, Het Paard, Wednesday 11 September 2019

Foto: HareD

In de jaren negentig was Magnapop een cultbandje, dat dankzij hun associatie met onder andere REM – want ook uit Athens, Georgia afkomstig- enige bekendheid genoot, eerst in de Benelux, later UK en in mindere mate in de VS. Zangeres Linda Hopper volgde dezelfde colleges als Michael Stipe, zat in diverse bandjes met hem, hij produceerde ook een album van Magnapop en verleende promotionele diensten. Magnapop speelde ook als voorprogramma in de Monster-Tour van REM.

Het repertoire van Magnapop valt in dezelfde punkrock categorie als onder andere de Pixies, of de Breeders. De vergelijking met de laatste band ligt voor de hand omdat ook Magnapop een zangeres heeft en ook nog een vrouwelijke gitarist (Ruthie Morris). Na omzwervingen, stoppen, hele en halve reünies is de band sinds 2012 weer in originele bezetting, dus met bassist Shannon Mulvaney en drummer David McNair erbij. In 2019 verscheen zelfs een nieuwe cd The Circle is Round.

Hoewel dus redelijk populair in Nederland in de jaren negentig, was de kleine zaal van het Paard maar half gevuld. Magnapop speelde een ruime selectie uit hun oeuvre van vooral korte en krachtige nummers. Dat was leuk, ondanks de vreselijk valse zang van Hopper. Ze excuseerde zich met een verkoudheid, maar ik heb mijn twijfels of dat echt veel uit heeft gemaakt. Gitaar, drums en bas waren prima, maar bleven netjes binnen de lijntjes van de muziek zoals opgenomen op cd. Zij waagden zich slechts aan één improvisatie, die zeer geslaagd was en met name liet zien waartoe Morris niet allemaal in staat is met haar gitaar. Bij het nummer “Mary” werden oudere mannen weer jonge jongens, want er werd zowaar gepogoëd. Al met al: geinig om gezien te hebben. Niets minder en zeker ook niets meer.

HareD


Luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

A Life Like Ours. Shane Alexander

'Allo, to you too, dear reader. The French's pronunciation of the English word 'Hallo' stairs me in the eye from Shane Alexander's new album, following up on the superb 'Bliss'.

Those following this blog and before the magazine know that Shane Alexander has been a part of WoNo Magazine from his very first album. 'The Middle Way' had a cover that confused me, as it suggested a raw sort of alt-americana to me, instead the soft-toned singer-songwriter songs that I come learn to like and love.

So when a new album reaches me, my ears are already in a very positively inclined mood to hear more. A Life Like Ours is the album I wanted to hear. So no, there are no surprises. In this case that is a positive conclusion. For two reasons. Shane Alexander is still growing as a songwriter and having his own studio gives him time to perfect his songs. There are several beautiful arrangements accompanying the new songs. So delicate, yet so strong. You will find that he does not lose himself in endless study work. Goethe's motive on limitations has not been lost on him. Alexander just as easily presents a song with just an acoustic guitar, as one with a full arrangement. At the same time the lyrics show that life has not passed him by. As we grow older,sad goodbyes become part of our lives as do joyful additions and insights. These are all reflected in his lyrics in direct and more subtle ways.

Listening to A Life Like Ours means surrender. I notice I set myself aside to submerge in the musical world Shane Alexander presents me. Take 'I'll Be Here'. A song that has a finger-picked guitar, the emptiness of the studio surrounding the sound, a voice and a piano that pops up and disappears, making me wait for the moment the next note is played. Underscoring the "I'll be here for you, when the world's to heavy" part of lyrics.

The surprise on the new album is a cover of 'Nights In White Satin'. One of the most beautiful songs from my early youth. A song that is slowly fading away from the collective memory. Less played, less heard, slowly descending in that yearly end of year fest called Top 2000. Shane Alexander plays a respectful cover, his voice just right, but adding a great, subtle guitar solo and parts to the original, fully justifying his choice to make a cover of this beautiful ballad.

An extremely familiar song tends to drive away attention from the other songs. The good news is that the quality of the other songs on A Life Like Ours stand their ground easily. Just listen to 'Fault Line' following The Moody Blues' most famous hit. Delicate, loving, caring and true. Perhaps more so than singing "I love you" a dozen times.

Whether it is basically Shane Alexander solo with his guitar or accompanied by the stellar musicians he has gathered around him in his Buddhaland studio, his songs shine. Each single one is like a bright shining star in the heavens. Songs to enjoy and marvel about. Songs that take me away for the length of an album. Mission succeeded, as Shane said: "I hope that my fans will listen to 'A Life Like Ours' top to bottom to get my full intent". It is a treat to do so, but then I grew up with albums as an artform, after having learned about singles even earlier.

A Life Like Ours is a beautiful album and having listened to it multiple times by now, again I'm inclined to thing that it holds all the cards to become my favourite Shane Alexander album, again. Seven albums into the ride and still climbing effortlessly, it seems. Keep surprising me, Shane.

Wo.

You can buy A Life Like Ours here:

https://www.shanealexandermusic.com/store


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Colors Bleed. Crooked Ghost

In my review of Crooked Ghost's album 'Skeleton House' I already mused that I was surprised that this was an American band. On it's new EP released this week that wonder has not changed. Except for the spelling of the word colo(u)r there is not much American about Colors Bleed.

The EP opens with a down and out ode to Morrissey. The discontented trills in the voice of singer Ray Lark emulate His Mozzness quite accurately. The song is murkier, darker than The Smiths or Morrissey solo ever came up with. The influence is there out in the open though.

Colors Bleed allows Crooked Ghost to experiment a bit more than on the LP. That sets this release apart from the main body of work, which as such is a good thing. 'Sinew In Red' and 'Golden Blue' are études in soundscapes and shredding that may one day be turned into a full-blazing song. Both have lyrics and especially the latter returns to the song format. Yet, it remains rough and unpolished, giving the impression that it is not fully finished. I do see a great anthem to end a set with, before the encores. 'Golden Blue' allows everyone in the band to go full out at eardrums splitting levels. Lasting over seven minutes it does give full opportunity indeed.

Promo photo: Rome Widenhouse

The final song, 'Bright White Noise', brings the band back into the song format for real. Adorned by a female vocal, the song speaks in volumes to the emotions of the listener. The guitars shred away underneath the lead guitar motive that goes round and round underneath the song. There are no more than two chords, but they are enough to sing about "My life's big love affair". It does not seem to have ended well, listening to the musical tears flying around.

Colors Bleed is an interesting new piece of work by Crooked Ghost. Following up on the welcomely received 'Skeleton House' this band remains one to keep an eye and ear out for.

Wo.

You can listen to and buy Colors Bleed here:

https://crookedghost.bandcamp.com/album/colors-bleed


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Bird Songs Of A Killjoy. Bedouine

Bedouine maakt ook dit keer indruk met ingetogen en bijzonder smaakvol georkestreerde popliedjes vol invloeden uit de Amerikaanse folk uit de Laurel Canyon scene.

Twee jaar geleden trok Bedouine flink wat aandacht met een debuutalbum dat vol prachtige folksongs stond. Het waren folksongs die leken weggelopen uit het Los Angeles van de jaren 60, maar de fraai georkesteerde en prachtig gezongen songs van Bedouine waren ook volstrekt tijdloos. Bedouine herhaalt het kunstje van haar debuut op haar tweede album dat nog net wat mooier en indrukwekkender is. Een heerlijk album om bij tot rust te komen, maar Bird Songs Of A Killjoy is veel te mooi om alleen maar op de achtergrond te laten voortkabbelen. Prachtig album weer van deze singer-songwriter uit Los Angeles. 

Bedouine debuteerde bijna twee jaar geleden met een titelloos album dat voor mij nog altijd zeer welkom gezelschap is tijdens de kleine uurtjes.
 
De naam Bedouine klinkt exotisch en dat is niet voor niets. Azniv Korkejian, de singer-songwriter achter de naam Bedouine, werd geboren in het Syrische Aleppo als kind van Armeense ouders en bracht haar jeugd door in Saudi-Arabië.
 
Toen haar ouders via een loterij de door velen begeerde Amerikaanse Green card bemachtigden, verhuisde het gezin naar de Verenigde Staten. Via Boston en Houston kwam Azniv Korkejian terecht in de stad waar ze als kind van droomde, Los Angeles.
 
Vanuit Los Angeles maakt ze inmiddels een aantal jaren muziek, wat nu haar tweede album oplevert. Bedouine was in de jaren 60 nog lang niet geboren, maar ook Bird Songs Of A Killjoy ademt weer nadrukkelijk de sfeer van de muziek zoals die in de jaren 60 in de heuvels rond Los Angeles werd gemaakt.
 
Net als het debuut van Bedouine staat ook haar tweede album vol met sfeervolle en vooral ingetogen songs met invloeden uit met name de Amerikaanse Laurel Canyon folk en hier en daar een psychedelisch tintje en een snufje bossa nova. Het zijn songs die als stemmig, warmbloedig en zoetgevooisd kunnen worden getypeerd, waardoor Bird Songs Of A Killjoy zich makkelijk als de spreekwoordelijke warme deken om je heen slaat.
 
Bedouine heeft haar songs ook dit keer voorzien van een betrekkelijk ingetogen, maar zeer smaakvolle instrumentatie. Akoestische gitaren vormen de basis van deze instrumentatie, maar Azniv Korkejian verrijkt haar muziek met flink wat andere instrumenten, waaronder strijkers en blazers, subtiel ingezette elektrische gitaren en orgels. In muzikaal opzicht kabbelt Bird Songs Of A Killjoy even aangenaam als rustgevend voort en dat past weer prachtig bij de mooie stem van Bedouine, die haar vocalen over het algemeen fluisterzacht houdt.
 
Zowel in muzikaal als in vocaal opzicht herinnert Bird Songs Of A Killjoy nadrukkelijk aan de hoogtijdagen van de Laurel Canyon folk, maar toch klinkt het tweede album van Bedouine geen moment gedateerd. De singer-songwriter uit Los Angeles verrast steeds weer met bijzondere accenten in haar geluid en bedwelmt hiernaast met haar prachtige stem.
 
Het is nog altijd muziek die vooral tijdens de randen van de dag wonderen doet, maar het tweede album van Bedouine is ook een album dat het goed zal doen wanneer we tijdens de voorspelde tropische hitte een stapje minder hard zullen moeten lopen. Bird Songs Of A Killjoy is een album dat het uitstekend doet op de achtergrond, maar toen ik het album voor het eerst met de koptelefoon beluisterde, kwam de pracht van de muziek van Bedouine pas echt aan de oppervlakte en hoor je bovendien hoe veelkleurig haar muziek is.
 
Het debuut van Bedouine trek ik laat op de avond of vroeg uit de ochtend nog met enige regelmaat uit de kast, maar waarschijnlijk kies ik in het vervolg voor het tweede album van de singer-songwriter uit Los Angeles, dat me nog net iets beter bevalt. Dat is gezien de torenhoge kwaliteit van haar debuut zeker opvallend.

Erwin Zijleman

Je kunt Bird Songs Of A Killjoy hier beluisteren of kopen:

https://bedouine.bandcamp.com/album/bird-songs-of-a-killjoy


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Live At Woodstock. Creedence Clearwater Revival

Het toeval wil dat gisteren door Wo. Creedence in een recensie werd aangehaald als een van de invloeden op de nieuwe plaat van Eilen Jewell, 'Gypsy'. Daarom vandaag Erwin's recensie van deze uitgave van een plaat, die eigenlijk de grote boot gemist heeft. Niet in de film en niet op de plaat. 'Wist u dat Creedence op Woodstock heeft gespeeld'? De geschiedenis is rechtgezet, lijkt het.

Bijna 50 jaar na het optreden op Woodstock geeft Creedence Clearwater Revival een in meerdere opzichten legendarische en imponerende live-set vrij.

John Fogerty heeft zelf geen goede herinneringen aan het Woodstock festival. De band stond pas na middernacht op het podium en kreeg te maken met een publiek dat door Grateful Dead in slaap was gesust. Met de nu verschenen live-registratie van het optreden van Creedence Clearwater Revival op Woodstock is echter niets mis. Integendeel zelfs. De band klinkt energiek en gedreven en levert een fantastisch optreden af. De band klinkt net wat rauwer dan gebruikelijk en imponeert met songs waar de urgentie van af spat. Je hoort de band tijdens de bijna een uur durende set beter en beter worden en zo te horen werd een steeds groter deel van het publiek wakker tijdens de weergaloze set. Het levert een live-album op waar de magie in grote hoeveelheden van af spat.

In de originele Woodstock film en op de bijbehorende en inmiddels legendarische soundtrack is geen spoor te bekennen van Creedence Clearwater Revival, maar de band stond in augustus 1969 wel degelijk op het legendarische popfestival, dat overigens niet in Woodstock, maar in het 70 kilometer verderop gelegen Bethel werd gehouden.
 
De band stond gepland voor de late avond van 16 augustus, maar verscheen door een uitgelopen en volgens de overlevering slaapverwekkend optreden van Grateful Dead pas na middernacht op het podium.
 
De set van Creedence Clearwater Revival was vanwege een rechtenkwestie lange tijd niet beschikbaar, maar is 50 jaar na dato alsnog verschenen. John Fogerty was naar verluidt zelf niet onder de indruk van de set die zijn band na te lang wachten op Woodstock speelde, maar de nu verschenen live-registratie is werkelijk fantastisch.
 
Creedence Clearwater Revival klinkt op Live At Woodstock getergd en rauw. De rauwheid is te horen in het geluid van de band, maar vooral in de zang van John Fogerty, die hoorbaar boos zijn teksten in de microfoon spuugt. Het voorziet de songs van Creedence Clearwater Revival van energie, onderhuidse spanning en urgentie.
 
Ik ken een aantal andere live-registraties van de band die in de tweede helft van de jaren 60 de hits aan elkaar reeg, maar de registratie van het optreden op Woodstock bevalt me net wat beter. De 55 minuten durende Woodstock set knalt uit de speakers en laat horen dat de band aan het eind van de jaren 60 in absolute topvorm verkeerde.
 
Met name aan het begin van de set lijken er wat problemen met het geluid, maar naarmate de set vordert gaat het beter en beter klinken en wordt het publiek hoorbaar steeds enthousiaster. John Fogerty gaf na Woodstock gefrustreerd aan dat iedereen lag te slapen toen zijn band eindelijk het podium op mocht, maar zo te horen waren er nog genoeg mensen wakker.
 
De wakkerblijvers werden vervolgens rijkelijk beloond voor hun geduld, want het optreden van Creedence Clearwater Revival op Woodstock staat als een huis. Met name de versie van de Screamin’ Jay Hawkins klassieker I Put A Spell On You is weergaloos en imponeert met fantastisch gitaarwerk en zeer gedreven zang van John Fogerty, maar ook alle andere songs van de set vallen op door een enorme hoeveelheid rauwe energie en urgentie.
 
Het levert een album op dat laat horen dat Creedence Clearwater Revival ook op het podium met de allerbesten mee kon, waarbij de band natuurlijk profiteert van de magie van het Woodstock festival, dat de band ondanks de frustratie van de late start kennelijk toch inspireerde tot grootse daden. De fans van de band hadden de al vrij snel na het festival circulerende bootleg waarschijnlijk al lang in huis, maar voor de rest van ons is er nu deze prachtig klinkende live-registratie, die absoluut iets toevoegt aan de tot een klassieker uitgegroeide Woodstock verzamelaar die in zoveel platenkasten te vinden is.

Erwin Zijleman


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Gypsy. Eilen Jewell

It is husband Jason Beek who opens Gypsy. The rhythm he lays down is Creedence Clearwater Revival one. Pure swamprock, with a tip of the hat to the recently deceased Tony Joe White in there as well.

After the well received bluescover album 'Down Hearted Blues' Eilen Jewell returns with an album full of originals. Opener 'Crawl' could have been on the previous album, just so to not confuse newly fans (like me). The reverb guitar solo's sound instantly familiar, the violin solo a nice addition to the sound.

In the second song, 'Miles To Go', Eilen Jewell takes a country turn into the territory where she has worked for most of her career, the edge of singer-songwriter - country - blues. For me this is dangerous territory. The inhibitions of my youth have never truly left me. When country used to be Pussycat, Tammy Wynette and men from the U.S. with hats and a drawl. For parts of Gypsy Eilen Jewell leads her listeners into music from that era. In others she leads her band into more solid territory. So parts of Gypsy are touch and go for me. My mood sometimes tolerates a song like 'You Cared Enough To Lie'. Where 'C'est La Vie', Emmylou Harris' Chuck Berry cover, does work for me, this song doesn't on an average day.

'79 Cents (The Meow Song)' doesn't leave much to comment on. A very witty response to a privately made comment by an at the time certain well-known celebrity cum businessman, now called to the highest station in the U.S. Funny, committed and nothing left to guess.

Promo photo: Joanna Chattman

The choice of music is diverse. From swamprockers to country ballads and an empty atmospheric song like the title song takes flexibility of the listener. I am happy because of it, because it allows me to listen to Gypsy as a whole. No, I am not happy with the country flavoured songs, but I know that things I do like are coming and I can always skip what is in between on the wrong days. So give me 'Working Hard For Your Love' any day and moment before 'These Blues'.

What remains is that I like Eilen Jewell's voice. Something that helps me with Karen Jonas e.g. as well. Where I like Jonas' voice even better, the result is identical. They help me get through the true country songs to enjoy the album.

Summing up, Gypsy is an album made with love for these songs. It's just that not all them are meant for me. I can live with that thanks to the others that certainly are.

Wo.

You can listen to and buy Gypsy here:

https://eilenjewell.bandcamp.com/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Rise Above It All. Jane Willow

Artwork: Dave Keegan

After her breathtaking show in Haarlem, where she played her to be released single, release day is here and it is time to point you to this nice piece of music.

Rise Above It All is a song that shows another side of Jane Willow. The song is a little more direct, soulful and swinging than her other songs released to date. The organ provides a level of warmth that endears immediately.

I am not a Joni Mitchell connoisseur but if anything there are faint traces of her music in here. This single is a serious song. It also could be seen as a motto. "I want to rise above it all", something every artist should aspire to in order to have a chance at being heard before others. Jane Willow is on that brink of being heard more.

Rise Above It All is a song that deserves to be heard. It has that modesty that surrounds the singer, while at the same time it is a statement. The musicians accompanying her give the song a boost. The drums are prominent, the organ, as said, warm, the bass subtle yet present. It is the guitars that purely serve the rhythm. Together they produce a solid bed. Not loud, no, subtle but straightforward with little variations that make me prick up my ears. Over it all Jane Willow sings with her warm voice, ever more confident. She should be as this song is another pearl. It won't be long before she can fill a necklace.

You can buy and listen Jane Willow's music here on Bandcamp:

https://janewillowmusic.bandcamp.com/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Hey Are You OK. Marike Jager

Marike Jager is an artist that faintly rings a bell, but is also associated by me with a 'should I listen to this'? message in my mind. So when I received the music to her new album, it was not on the top of my to do list, not even in the middle. So when my iPod accidentally switched in shuffle mode, I always let myself be surprised for a short while on those occasions, a song came by that I did not know but instantly liked. Time to look at what it was, 'Another River' by Marike Jager. The record was played as a whole next and here we are.

'Another River' is an alternative rock-pop song with an urgent drive, yet one that sets itself apart by the way the music defines the song or rather the emptiness of the whole. The basis is a fast, dry way of guitar playing providing the urgency. Other instruments move in and out of the song. Marike Jager sings over the whole in a fairly relaxed way. Denying the urgency to touch her delivery of the lyrics.

In the music the album holds a mix of alternative music and even a little weirdness, in a most positive way. Experimenting led to psychedelic sequences that led to an open mind and ears on my end. The result is songs going off into unexpected directions, to become so much more interesting. The ending of the title song and the middle sequence in Marakaka attest to imagination and inspiration.

Promo photo: Martijn VD Griendt

On top of all that Hey Are You OK shows the fun Marike Jager seems to have had making her new album. The album holds a lust for life and all that comes with and from that. She's not afraid to kick in a modern dance beat ('Under The Trees') to change the course of the song and the album. What at the start is a singer-songwriter song with a faint hint of an exotic rhythm and a femme fatale sort of singing, is put upside down by the beat. In front of it all remains the indie guitar sound that is at the basis of the whole album. In 'The Seeker' the same happens but then as a full out indie rocker (and then some).

It is surprises like this that make Hey Are You OK a fun album to listen to. Some songs are more appreciated by me than others but overall the album scores very well. It is adventurous. The top song 'San Diego' is The Kinks flavoured yet fits totally into the whole of Hey Are You OK. The contrast by the beautiful vocal melody and the staccato playing behind the voice again provides this contrast defining most songs on the album. Intriguing and convincing Marike Jager's new album is.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Purple Mountains. Purple Mountains

David Berman maakte een stapeltje prachtplaten met Silver Jews en levert na tien jaar stilte een al even mooi album af met zijn nieuwe band Purple Mountains. 

Silver Jews had zomaar een hele grote band kunnen zijn als Stephen Malkmus zich niet volledig had gericht op Pavement, maar het liep anders. Pavement schreef muziekgeschiedenis terwijl Silver Jews het moest doen met een cultstatus. Het leven van voorman David Berman ging de afgelopen decennia door diepe dalen, maar gelukkig is hij het schrijven van briljante songs nog niet verleerd. Zijn nieuwe band Purple Mountains, een samenwerking met Woods, klinkt in muzikaal opzicht opgewekt, maar de donkere stem van David Berman stort toch weer een bak melancholie over je heen. Voor mij weer een onbetwiste prachtplaat van deze cultheld.

De Amerikaanse muzikant David Berman formeert in 1989 in New York samen met Stephen Malkmus en drummer Bob Nastanovich de band Silver Jews. Nog voor de band een platencontract heeft bemachtigd, formeert Stephen Malkmus ook een tweede band, Pavement, waarin later ook Bob Nastanovich opduikt.

Pavement weet met haar debuut Slanted And Enchanted direct een groot publiek te bereiken, waardoor Silver Jews wat naar de achtergrond verdwijnt. Het succes van Pavement helpt de band van David Berman echter ook aan een platencontract, waardoor in 1994 het debuut van de band verschijnt.

Op het uitstekende, maar helaas niet heel breed opgepakte Starlite Walker zijn Stephen Malkmus en Bob Nastanovich nog van de partij, maar het tweede album van Silver Jews wordt uiteindelijk zonder de twee Pavement leden gemaakt. Malkmus duikt weer op op het in 1998 verschenen en eveneens geweldige American Water, maar op de laatste drie albums die Silver Jews maakt (in 2001, 2005 en 2008, waarvan met name Tanglewood Numbers uit 2005 zeer de moeite waard is) staat David Berman er alleen voor.

In 2009 kondigt David Berman het einde van Silver Jews aan en gaat hij verder als schrijver. Tien jaar later keert de Amerikaanse muzikant gelukkig terug in de muziek met een nieuwe band, Purple Mountains.

Het is vrijwel onvermijdelijk om het debuut van Purple Mountains te vergelijken met de prachtige albums van Silver Jews, maar toch is het beter om dat niet te doen. Ook het debuut van Purple Mountains wordt gedragen door de songwriting skills en de melancholische vocalen van David Berman, maar Purple Mountains klinkt zeker niet als een kopie van Silver Jews.

Dat is deels de verdienste van de band Woods, die op het titelloze debuut van Purple Mountains fungeert als de begeleidingsband van David Berman. Woods zorgt voor een lekker los en bij vlagen zelfs zonnig geluid, wat verrassend goed kleurt bij de donkere vocalen van David Berman.

Op Purple Mountains klinkt de Amerikaanse muzikant als herboren en hoor je nog altijd goed wat een geweldig songwriter hij is. De criticus zal beweren dat Purple Mountains op haar debuut geen hele opzienbarende dingen laat horen, maar ik ben blij met de nieuwe serie songs van de muzikant die best een cultheld mag worden genoemd.

Het zijn songs die deels voortborduren op de donkere Americana en gitaarpop van Silver Jews, maar Purple Mountains experimenteert ook met wat rijker ingekleurde songs en met een geluid dat bijna zonnig te noemen is, zeker wanneer de Mexicaans aandoende blazers invallen. Aan de andere kant is het ook een geluid vol melancholie, waarin de pedal steel weer eens wonderen verricht.

Het zorgt voor een album vol lekker in het gehoor liggende gitaarmuziek, met de zo herkenbare zang en de aardedonkere teksten van David Berman als onderscheidende elementen. David Berman leek het afgelopen decennium niet meer in staat om een goed album te maken, maar het debuut van Purple Mountains laat horen dat hij nog steeds met de besten mee kan.

Erwin Zijleman


P.S. Sinds Erwin deze post op zijn eigen blog 'Krenten uit de pop' publiceerde in juli is David Berman overleden. Lees hier Erwin's woorden:

David Berman maakte een aantal prachtplaten met zijn helaas altijd wat ondergewaardeerde band Silver Jews en verdween vervolgens lange tijd uit beeld. De kans op een wederopstanding van de Amerikaanse muzikant leek niet al te groot, maar een paar weken geleden was er opeens het debuut van Purple Mountains, de nieuwe band van David Berman. Op het album kwam Berman akelig dicht in de buurt van het niveau van zijn vorige band en leek de grote muzikant eindelijk weer terug. Aan de vooravond van de Amerikaanse tour van Purple Mountains overleed hij gisteren echter plotseling op slechts 52-jarige leeftijd. Volgens de eerste berichten maakte Berman zelf een eind aan zijn leven. Het maakt zijn levensverhaal nog wat triester, maar de muziek die David Berman ons heeft nagelaten is prachtig. RIP David Berman.

Je kunt Purple Mountains hier beluisteren en kopen:

https://purplemountains.bandcamp.com/album/purple-mountains


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g