Universal Themes. Sun Kil Moon

De meningen waren vorig jaar zeer verdeeld, maar ik hoefde er bij het kiezen van mijn favoriete 14 platen van 2014 niet lang over na te denken. Sun Kil Moon maakte vorig jaar met Benji een prachtplaat, die niet alleen behoort tot het beste dat Sun Kil Moon tot dusver maakte, maar zich ook kan meten met alles dat Mark Kozelek in andere hoedanigheden maakte. Een onbetwiste jaarlijstjesplaat dus.
 
‘Mark Kozelek grijpt je bij de strot met songs die lezen als een roman en aan komen als een mokerslag’ schreef ik vorig jaar en dat vind ik nog altijd een treffende omschrijving van de muziek op Benji. (Lees hier verder: http://wonomagazine.blogspot.nl/2014/03/benji-sun-kil-moon.html.)
 
Het is een omschrijving die ook van toepassing is op de nieuwe plaat van Sun Kil Moon, Universal Themes. Ook op de nieuwe plaat van Sun Kil Moon vertelt Mark Kozelek immers weer prachtige, indringende en vaak van melancholie over lopende verhalen, waarbij het niet zoveel uit maakt of hij de grote thema’s van het leven aansnijdt of kleine huiselijke taferelen in detail beschrijft.

Voorganger Benji was al geen makkelijke plaat, maar op Universal Themes maakt Mark Kozelek het ons nog net wat lastiger. De nieuwe plaat van Sun Kil Moon bevat acht tracks, maar voor deze tracks heeft Sun Kil Moon maar liefst 70 minuten nodig, wat betekent dat de tracks gemiddeld zo’n negen minuten duren.
 
Net als op Benji bestaan deze tracks voor een belangrijk deel uit akoestisch gitaarspel en de indringende stem van Mark Kozelek, die vertelt en pas stopt met vertellen wanneer hij zijn hele verhaal gedaan heeft. Wanneer Mark Kozelek even geen verhaal vertelt is er ruimte voor wat elektronica en de vrij elementaire percussie van Sonic Youth drummer Steve Shelley, maar net als Benji is Universal Themes over het algemeen een behoorlijk ingetogen en sobere plaat, al bevat de plaat ook een aantal wat rauwere tracks.
 
Het valt niet mee om met dit soort muziek de aandacht vast te houden en al helemaal niet wanneer dit moet met songs van 9 minuten, maar Mark Kozelek slaagt er ook dit keer moeiteloos in. Als Mark Kozelek vertelt kun je alleen maar luisteren en word je langzaam maar zeker het verhaal in gezogen.
 
Wanneer dat gebeurt komt ook de muziek steeds meer tot leven. Het op het eerste gehoor eenvoudige getokkel van Mark Kozelek blijkt omgeven door meerdere lagen die allemaal bijdragen aan het bijzondere effect dat de plaat heeft op de luisteraar.
 
Benji was al geen vrolijke plaat, maar Universal Themes klinkt nog wat donkerder en desolater, wat nog beter tot uitdrukking komt wanneer Mark Kozelek incidenteel kiest voor rauwe en elektrische songs, die wel wat doet denken aan Neil Young in zijn rauwste dagen.
 
Iedereen die Benji vorig jaar te ruw en te lastig vond hoeft niet te beginnen aan Universal Themes, dat ruwer, complexer en donkerder is dan zijn voorganger. Iedereen die vorig jaar in de ban was van Benji en uitzag naar meer wordt echter op zijn of haar wenken bedient.
 
Universal Themes klinkt zo af en toe misschien of Mark Kozelek de plaat na een avondje stevig doorzakken heeft opgenomen op een deprimerende hotelkamer, maar het is ook een plaat vol diepgang en emotie. Of om aan te sluiten bij mijn recensie van Benji; Universal Themes  staat vol met songs die lezen als een roman en aankomen als een mokerslag. De roman is dit keer nog wat intenser en meeslepender, de mokerslag nog wat meedogenlozer.
 
Dat Universal Themes ook dit jaar jaarlijstjes gaat halen lijkt me zeker, al zijn er waarschijnlijk meer muziekliefhebbers die hard weglopen voor deze plaat van het unieke talent Mark Kozelek. Ik weet inmiddels hoe ik er over denk.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Birds of Films':

https://www.youtube.com/watch?v=0oUer10kOSw

of kopen op Bol.com

Little Victories. The Strypes

In 2013 the debut album of The Strypes, 'Snapshot', made my top 10 of the year on this blog. The album sounded like a couple of young guys just out of the garage of one of their dads and into the studio and out came this mix of very much likeable punky rock kind of Britpop songs that just didn't let go once I had heard them.

Little Victories is the same band a little bit further down the line. Some extensive touring and listening to Arctic Monkeys, Oasis and whatever garage rock band happened to cross its way.

The Irish foursome from Cavan, still only reaching their 20s, sound like they have been around for some time. Little Victories is the result of youthful exuberance in combination with the wisdom of the road. My first impression is that the band did not take the easy way out, but went straight for growth in all ways possible. The quality of the melodies show that this band knows exactly how to combine its punky rock style with a melody. Not just in the singing, but also in the guitars, including the bass here and there. The driving force of the drums does the rest.

On Little Victories The Strypes take the Arctic Monkeys road here and there. Ross Farrelly has the same kind of voice, but also that same knack to play with the metric of the lyrics. Stuffing a lot in there at times and make the end of the melody just in time. Something that, of course Dylan, but their contemporary Jake Bugg, excels in as well. In 'Eighty-Four' it goes one step further. The riffing is classic Arctic Monkeys in 2005-2007. That's just fine as Arctic Monkeys is miles further in its development. How good is 'Eighty-Four'? That is the question.

I can be short there. Good. When The Strypes put something more of itself in a song, like the next song on the record, 'Queen of the Half Crown', things become even better. This garage type rocker is a great song, in which the band not only rocks out loudly, it plays with dynamics in a great way as well. A dirty, punky rocker with balls and quality.

The Strypes is not afraid of taking the tempo and volume down. In '(I Wanna Be Your) Everyday' the band presents its form of a ballad and manages to get some emotions across. I.e., the guitars are allowed to let it rip in the solos. From Craig Chaquico to Billie Joe Armstrong. All styles come by in the sonic storm that started as a ballad. The strings under the guitar eruptions are all what reminds us of the ballad of old.

To all appearances The Strypes have made the right steps with its second album. Quality is matched with urgency and melody. Little Victories is an album that matters in 2015. It rocks, it rolls, it has it. Little victories can amount into a major one. By a landslide, says

Wo.

You can listen to 'Get Into It' here:

https://www.youtube.com/watch?v=lFUN3iM7Az8

or buy at Bol.com

An Offering. Amanda Pearcy

There is exactly one album that I could sort of follow the progress of when it was in the making: this one. Being in contact with Amanda Pearcy while trying to arrange an interview for this blog (read here: http://wonomagazine.blogspot.nl/2015/05/interview-with-amanda-pearcy.html), I was aware when she was sitting at a kitchen table in her spare time writing these songs. I knew when she was about to start recording and of all the hardships around being able to record. I have to admit that having followed these steps from thousands of miles away, heightened my anticipation but also my expectations when I received an email saying: "here is my new album".

Having met Amanda at a show in Q-Bus, Leiden in April 2014 that impressed me, the album, 'Royal Street' (reviews can be found on this blog), that I bought afterwards impressed me even more. In other words: An Offering has a legacy to step into.

The first listen blew me away instantly. An Offering has an atmosphere of a too hot, extremely humid evening, in which everyone is too mellow to bother about more than moving an arm to pick up a cold, cold beer can. The music makes you forget the rest. After that first introduction I found it extremely difficult to place An Offering in front of 'Royal Street'. When I think of a song of Amanda Pearcy, it is a song of that album that pops up and not An Offering. The fate of any new album after one that made a huge impression.

In my past reviews I already sang the praises of Amanda Pearcy's voice. That quality springs to the front immediately on her new album. That southern drawl in combination with a voice that lived life, does it for me. I'll say it again, Amanda Pearcy impresses me more than Lucinda Williams, it's time the rest of the world notices this quality too.

Musically the album is obviously played by a couple of very proficient musicians. Reading the booklet it becomes clear that several musicians never played together, at least when recording for this record. The recording took place in several locations as soon as something like a duet or additional solo had to be recorded. Something which is completely normal of course.

Tim Lorsch is, again, responsible for the overall sound of An Offering. Which makes the album sound familiar for Amanda Pearcy fans. The sound is warm, caring and at times all enveloping. A sound to get lost in, without having to worry about finding your way back. The music takes you along just nicely. What amazes me, is that the basic tracks were recorded in one weekend. With the additions in the months after. How can a band sound so tight in let's say 20 hours of recording?

Again Amanda Pearcy takes us along past the ghosts of past and present, but also offers comfort to the soul of man. She does so in rockers, in country tearjerkers and everything in between. Her voice suits all forms the music takes. To get myself off the hook, I'll call it country, but this music has nothing of the candy gloss I usually associate with things coming from Nashville. This lady from Texas does things in a different way. Her music is down to earth and thus totally alive. An Offering will grow on me and already does.

The third time around and after that I am starting to appreciate An Offering as much as I do 'Royal Street'. A real feat which I did not expect. I tip my hat in admiration, Amanda. This offering was accepted in kind appreciation.

Amanda Pearcy is touring The Netherlands (Belgium and Germany), mostly with Betty Soo, in October. See her website for more details:

http://amandapearcy.com/shows.html

Wo.

You can buy An Offering at Bolcom:

.NoWordsNeedeD, 27-09-2015

https://www.youtube.com/watch?v=Z3b1bz_9gEo

.No

Tomorrow Will Be Beautiful. Flo Morrissey

Flo Morrissey ziet er op de cover van haar debuut Tomorrow Will Be Beautiful wat jonger uit dan de 20 lentes die ze inmiddels telt, maar in muzikaal opzicht is de Britse singer-songwriter met Ierse wortels aanzienlijk ouder dan deze twintig lentes.

Bij beluistering van het debuut van Flo Morrissey moest ik afwisselend denken aan verschillende folkies uit vervlogen tijden. Tomorrow Will Be Beautiful heeft iets van de platen die folkies als Vashti Bunyan en Karen Dalton decennia geleden maakten, maar sluit ook aan bij de muziek uit de hoogtijdagen van de Laurel Canyon scene.

Het debuut van Flo Morrissey valt op door een wonderschone en vaak atmosferisch klinkende instrumentatie (die overigens voor een belangrijk deel door Flo Morrissey zelf werd ingespeeld), maar de meeste aandacht wordt getrokken door de bijzondere stem van de singer-songwriter uit Londen.

Het is een stem die makkelijk tegen de haren instrijkt en zeker niet bij iedereen in de smaak zal vallen, zeker niet wanneer je er voor het eerst mee wordt geconfronteerd. Zeker wanneer Flo Morrissey haar songs voorziet van vrij expressieve vocalen, klinkt haar stem afwisselend pastoraal en wat onvast, maar Flo Morrissey kan op haar debuut ook net zo zwoel en verleidelijk klinken als Lana Del Rey.

Persoonlijk hou ik wel van de vocalen van Flo Morrissey. Tomorrow Will Be Beautiful is een plaat vol emotie, die iets doet met de luisteraar die er voor open staat. Het is bovendien een stem die het uitstekend doet in de authentiek klinkende folksongs op Tomorrow Will Be Beautiful.

Toch beperkt Flo Morissey zich niet uitsluitend tot de folk. Producers Noah Georgeson en Philippe Zdar hebben de plaat voorzien van een bijzonder geluid vol invloeden. De songs van Flo Morrissey klinken vaak als oude folksongs, maar zeker wanneer de instrumentatie wat rijker is of is voorzien van Oosterse invloeden leunen ze ook tegen de psychedelica uit de jaren 60 aan, terwijl de songs vol strijkers opschuiven richting de singer-songwriter muziek uit de jaren 70.

Zeker wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert hoor je goed hoe mooi de plaat geproduceerd is en neemt ook de waardering voor de vocalen van Flo Morrissey toe. Dankzij de bijzondere instrumentatie en de opvallende vocalen wordt het debuut van Flo Morrissey inmiddels met van alles en nog wat vergeleken.

Het gekke is dat ik in eerste instantie weinig terug hoorde van vaak genoemde invloeden als Kate Bush, PJ Harvey, Jeff Buckley of zelfs Radiohead en eigenlijk alleen de invloeden van de genoemde folkies en zeker ook Nick Drake herkende, maar na verloop van tijd begon ik ook wel wat te horen van de andere namen. 

Flo Morrissey heeft een debuut gemaakt vol verrassende wendingen en vol songs die nog heel lang aan kracht en diepte winnen. De instrumentatie van de plaat wordt hierdoor steeds mooier en bijzonderder, maar ook de stem van Flo Morrissey blijkt er een die steeds meer indruk maakt.

Ik heb het debuut van Flo Morrissey inmiddels even in huis en vind het na enige gewenning een even mooie als bijzondere plaat. Met name in Engeland wordt heel veel verwacht van deze pas 20 jarige muzikante. Afgaande op de torenhoge kwaliteit van Tomorrow Will Be Beautiful denk ik dat het wel goed gaat komen met Flo Morrissey. Ik ben in ieder geval fan.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Pages of Gold':

https://www.youtube.com/watch?v=WewK7ubydKQ&list=PLZ3-WsX6EAfClkZ6GUCrrBfDXeWbP-XsM

Of kopen op Bol.Com


 

Crosseyed Heart. Keith Richards

Somewhere before the summer holiday I read two things (about The Rolling Stones). The first was that after the 2015 U.S. tour The Rolling Stones were heading towards the studio to record new songs; the first album containing new music in 11 years. And, that Keith Richards would release a new album in September. Was I rejoicing like it was 1975? No, far from, but Richards being the legend he is, I knew that I would buy the album anyway. Well, that became the cd. The price of the LP, € 35,=, is ridiculous. I would have loved to have the LP but not at that price.

At this point in time I have the cd in the home for two days and played the album three times. All doubts can be put aside. Crosseyed Heart delivers. What I hear is the music a 70 plus musician, including his passion for the music and the fun of creating and recording that music. No excitement, all skills and chops from long years of experience.

In that Crosseyed Heart is much more relaxed that Richards' two previous solo outings, 'Talk is cheap' and 'Main Offender'. As he has nothing left to prove. The mood is lighter and the music looser, wider and better. The album starts with a delta blues. Robert Johnson is recreated with the many years of dust on the vocal chords of the original rock 'n' roll animal. The blues continues until he says "that's all I've got" and the album really starts with 'Heartstopper'. A rich Keith Richards rocker. On the one hand I miss Ronnie's lead guitar at an early point, but that is dispensed with when that strange sounding piano plays its isolated notes between the many guitar layers that our hero has laid down, assisted by Waddy Wachtel. The Xpensive Winos are there here and there on the album. Steve Jordan is Richards' side kick again on most of the songs, although several were written alone or with even third parties involved.

Down the line some well-known names pop up. Two Nevilles, Sarah Dash, Norah Jones, Pino Palladino and background vocals from the Stones entourage. Notwithstanding the interesting assistance, this is a 100% Keith Richards album. The lead vocal can only be of one person. Even when Richards does his utmost to pronounce his lyrics 100% understandable. 'Robbed Blind' is a miracle of legibility.

The guitar sound and rhythmic way of playing is there and the songs nearly without a single exception could have been on the upcoming Stones album. No that this album would have been the new 'Exile on Main Street', but definitely a very exciting new the Rolling Stones album. How is it possible that it takes this band so many years to come up with new material when there is a bunch of songs available of this quality? 'Trouble' is the kind of song that would fit on any Stones album since the mid 70s and is better than nearly all songs after 'Tattoo You'. There are all these little guitar lines and hooks that bring the song forward and Richards is singing better than ever it seems.

Musically the album has a few sides to it that sound familiar by now. From acoustic blues all the way to reggae, classic Stones rock, rhythm and blues with a dash of soul. The typical Keith ballad. All comes by in a successful way. The songs on Crosseyed Heart are what is called inspiration.

There is also something which is a bit more mysterious. The singing and the sounds of some of the instruments can be extremely fleeting at times. As if recorded halfway to heaven or something. The more I listen to Crosseyed Heart the more I notice that element. Has Richards finally nailed down that elusive quality he has for picking up melodies as if he has an antenna to capture what is floating around in the ether? And make it sound like it is somehow floating? This sound is a distinct feature of the album. It gives Crosseyed heart a relaxed atmosphere, even in the rockers of which the album has a few excellent examples, starting with 'Trouble'. This is exactly the difference with 'Talk is Cheap' and 'Main Offender'. They were tense.

Was I waiting for Crosseyed Heart? No. Do I promise to play Crossheart Heart as much as I would have played the album had it been 1978 or even 1981? No, of course not. Was I surprised by Crosseyed Heart? Am I pleased? O, yes! Keith Richards is giving us his very best and I am enjoying his effort tremendously. It also makes me very curious as to what The Stones are doing in the studio right now. In the meantime we have the best surrogate possible, if not downright the real thing.

Wo.

You can listen to 'Trouble' here:

https://www.youtube.com/watch?v=_btCZWi1jkg&list=PLpMUJrYyZ562SWoDS-xmz9JFt8T3pu236

or buy on Bol.com

Family of the Year. Family of the Year

'Family of the Year' is one of those albums that come out each year of which I think at first listen: 'Do I have room for another album like this in the sparse time I have to listen to albums, new and especially old'? I honestly did not know whether I wanted to invest time in 'Family of the Year'. It just sounded too familiar, beating the well trodden paths yet again. Even the cover reminds me of one of The Magic Numbers' album covers. After having listened it through once, I put it aside, but found that this little spark was left behind which made me come back. The result? My opinion of 'Family if the Year' swung in the right direction and made me invest in the album any way.

“It’s an L.A. album, we recorded in Berlin, about the Vineyard,” is what lead singer/guitarist Joe Keefe comments on the band's new album and Vineyard being Martha's Vineyard on the north east coast of the U.S. To my surprise Family of the Year is not a new band. After self-released 'Songbook' (2011) the band released 'Loma Vista' in 2012, which is the home of an international hitsingle called 'Home'. A hitsingle? And even in my home country as well, according to Wikipedia? I had something to check out and moved over to You Tube straight away, to find a video having been watched more than 18 million times. The song doesn't strike any memories though, except that it faintly reminds me of other hits around 2012 and 2013 in the new folk segment. Fingerpicking, harmonies and some faint hints at 60s psychedelia. The electric guitar in the background hints at there being more than folk. Let that element be the strong part of 'Family of the Year' that draws me into the album.

The influences of 'Home' are recognisable. It is one of the elements that makes up the sound of FotY. This band is great at creating a mood that brings the listener to a meadow on a sunny day, straw hat to cover the eyes, a piece of grass in the corner of the mouth and just lazing on that sunny afternoon. What FotY is not afraid of is throw in a cloud or two. And it is that part of this band's music that sets it apart from what the thousands of other bands in this genre play. The kick drum is there, the finger picking, the sweet sounding harmonies and then real drums kick in and a dark sounding guitar. "The grass is a whole lot greener on the other side", they sing sweetly together, underscoring that it is not so green where they moved to or were in the first place, accented by the drums and guitar who have just joined the sound. An extremely nice detail in an otherwise beautiful song where nothing seems to be happening just before that moment.

Sebastian and Joe Keefe were joined by Christina Schroeter and James Buckey and together they started creating songs in 2009. Six years down the line, there is a band that convinces and can come up with songs that make a difference in this genre which is on its way out for some time. By spicing its songs up with an indie rock guitar and drums Family of the Year may just have a chance a survival beyond the hype of new folk.

Joe Keefe's voice is one of these sweet sounding, highish male voices devoid of urgency. With that comes that I have to be in the mood to listen to him. Christina Schroeter's harmony is complementary, so there is never a contrast. In general the sweetness wins over the spicy bits and that makes 'Family of the Year' an album without danger and experiment. 'The Dance' sung by Schroeter does have this bite in the change it has within it, again preceded by the drums kicking in. A variation that is very welcome and exactly that moment was the spark that brought me back to 'Family of the Year' in the first place.

The album softly wraps up with the more moody 'Hey Kid'. Also a song which is different from the more softly upbeat songs that make up the large part of 'Family of the Year'. The band doesn't make it difficult for the listener to access its new album. Beyond that observation 'Family of the Year' offers some great melodies, nice harmonies and holds that nice surprises here and there: sweetness with some spicy chunks thrown in. Enough for me to write 'Family of the Year' is an album to like.

Wo.

You can listen to 'Make You Mine' here:

https://www.youtube.com/watch?v=2r6cEdrWgqg

or buy on Bol.com

Avonmore. Brian Ferry

Mag je nog veel verwachten van Bryan Ferry? De gemiddelde criticus zal waarschijnlijk voor een negatief antwoord kiezen, maar ik geef de voormalige voorman van Roxy Music nog altijd het voordeel van de twijfel.
 
Het feit dat Bryan Ferry dit jaar zijn 70e verjaardag viert zegt me niet zoveel en met de bewering dat zijn beste werk inmiddels heel ver achter hem ligt ben ik het niet eens. Natuurlijk is Bryan Ferry al heel lang niet meer zo vernieuwend als hij in de eerste jaren van Roxy Music was, maar heeft hij de afgelopen twee decennia slechte platen gemaakt? Nee, wat mij betreft niet.
 
Bryan Ferry borduurt weliswaar al heel lang voort op het geluid van de latere Roxy Music platen (Avalon uit 1982 en Flesh & Blood uit 1980), maar als ik een Bryan Ferry plaat opzet ben ik altijd heel snel om.
 
Het gebeurde me ook weer bij beluistering van Bryan Ferry’s nieuwe plaat Avonmore. Bryan Ferry is inmiddels aardig op leeftijd, maar heeft voor de cover van zijn nieuwe plaat gekozen voor een foto uit zijn beste jaren. Daar is niets mis mee, want Bryan Ferry klinkt in vocaal opzicht ook nog als in zijn beste jaren.
 
In muzikaal opzicht grijpt Bryan Ferry ook dit keer terug op de latere platen van Roxy Music, en dit keer met name Flesh & Blood, en een hierop aansluitende soloplaat als Boys And Girls uit 1985. Dit betekent dat op Avonmore is gekozen voor een gepolijst maar gloedvol geluid. Het is een warm en vol geluid dat nog altijd als een warme jas om de stem van Bryan Ferry heen valt.
 
Live heeft de stem van Bryan Ferry inmiddels wel last van flink wat slijtage, maar op Avonmore klinkt hij geweldig en draagt het dunne laagje gruis op de stembanden alleen maar in positieve zin bij aan het geluid van de plaat.
 
Avonmore bevat acht nieuwe Bryan Ferry songs en twee covers, die van Send In The Clowns is wat overbodig, maar de bijna verstilde versie van Robert Palmer’s Johnny & Mary is echt prachtig, zeker omdat Ferry in deze track een stuk kwetsbaarder klinkt dan op de rest van de plaat.
 
De songs van Bryan Ferry zijn zoals altijd knap en tijdloos en worden omhoog getild door de uitstekende zang en de buitengewoon fraaie productie van Rhett Davies, met wie Bryan Ferry inmiddels al heel wat jaren samen werkt.
 
Natuurlijk is Avonmore vooral een nostalgisch klinkende plaat, die je onmiddellijk mee terug sleept naar de jaren 80. Dat zal niet voor iedereen een genoegen zijn, maar persoonlijk ben ik van mening dat er niet veel muziek uit de jaren 80 is die de tand des tijd zo goed heeft doorstaan als de genoemde slotakkoorden van Roxy Music. Avonmore voelt daarom als het warme bad waarop ik van te voren gehoopt had. Het is een bekend bad, maar het voelt nog steeds geweldig.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Loop De Li':

https://www.youtube.com/watch?v=6a0_ko3Vr68

Of kopen op Bol.com

.NoWordsNeedeD, 22-09-2015

https://www.youtube.com/watch?v=AyUp1rnv7rY

.No

Het afscheid: Armand en The Kik in Paradiso, 19-09-2015

Photo: Wo.

Aan alles komt een eind, dus ook aan de samenwerking tussen de vooral van zijn hit uit 1967 bekende Armand en Nederbietels The Kik. Tot mijn verbazing overigens, want ik meen mij toch te herinneren dat ze nog op andere plaatsen na Paradiso zouden spelen. Misschien mijn ouder wordend geheugen? In ieder geval stopte het optreden gisteravond net zo onverwacht. Alsof Armand opeens geen zin of puf meer had. Hoe hard er ook geklapt werd. De zaallampen bleven uit, dus het was een verrassing voor iedereen. Jammer, want de gelegenheidsformatie had iedereen in de zak.

Photo: Wo.

Daarvoor liepen de zaken eigenlijk op rolletjes. Het voorprogramma Thijs Boontjes en zijn dans- en showorkest (of omgekeerd), zette de sfeer goed neer. Bij het intro van het eerste nummer dacht: Hé, een coverband. We gaan 'Doin' It' van Brood meezingen, maar het bleek een eigen, Nederlandstalig nummer. Boontjes en vrienden hielden de vaart er goed in met hun mix van Herman Brood rock en roll en Bloem teksten. Alhoewel dat nummer over "grote tieten" nooit in de onschuldwereld van deze band uit 't Gooi thuis had gehoord natuurlijk. Niks geen "kwam ze voor mijn raampje staan", maar :"KOM HIER"! Met hoofdletters omdat het zo hard werd opgedragen. Lekker ritmesectie, vet orgel en een goede gitarist met wat samenzang als toefje slagroom op de muzikale taart. Lekker bandje.

Ries Doms mocht als eerste opkomen van de band en rommelde wat aan zijn drumstel. Een voor een voegden zijn maten zich er bij, met Dave von Raven achter een piano. Hij stelde de hoofdpersoon van de avond voor alsof Frank Sinatra uit de doden was opgestaan. Armand zag er uit zoals Armand er uit moet zien. Met een strepenbroek, hippie hemd en een pseudo Afghaans of Mexicaans vest, zoals ik aanhad met carnaval in 1980. Het rode haar en een hoofd dat ook voor een 69 jarige veel geleden heeft.

De cd 'Armand + the Kik' werd gespeeld en met verve. De band heeft de door hen uitgekozen nummers van een lading gezonde peper voorzien en Armand krijgt de gelegenheid om te stralen. "Als je het niets vindt, is het hun schuld", gaf Armand nog wel aan.

Dat hij normaal gesproken als singer-songwriter met zijn gitaar door het land trekt, is aan alles te merken. Zijn verhaaltjes tussendoor zijn onderhoudend, tot ronduit geestig en hij neemt er zijn tijd voor. The Kik is er voor hem alleen. Een soort van 'Hail Hail Rock and Roll', het orkest dat Keith Richards samenstelde voor Chuck Berry.

Toch kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat Armand zich niet helemaal op zijn plaats voelde. Niet dat dat uit zijn inzet bleek, want hij ging er helemaal voor. Zelfs in de nummers die nog iets sneller dan op de plaat werden gespeeld. Het was meer een onderstroom die ik meende op te vangen. Dat neemt niet weg dat The Kik een groot compliment verdient, want zij hebben de zanger/componist een geweldig platform gegeven en een publiek in een grotere zaal. Sterker, ik denk dat ik samen met de jongste persoon in de zaal samen was, 16. Na afloop zei hij: "Dit was echt heel cool". Ik zag hem genieten van muziek die hij nog nooit gehoord had, op dat ene nummer na, dat ook hij, enigszins tot mijn verbazing, behoorlijk mee kon zingen. Met andere woorden, 'Ben ik te min' is voor alle leeftijden. En ik heb het toch ook een keer mee kunnen zingen in het echt.

Photo: Wo.

In een van mijn recensies over The Kik live schreef ik al eens dat ze Het zouden moeten coveren. 'Kejje nagaan' is inmiddels al gebeurd. Ik denk dat The Kik de band is om het Nederbiet verleden tot leven te roepen. Wie volgt, zou ik bijna zeggen.

Het was een zeer geslaagde avond in Paradiso. Hij eindigde een beetje raar. Was het nou echt klaar en geen toegift gepland of was er een andere reden om te stoppen? Misschien was de uitvoering van regel 9 uit het contract gewoon verkeerd gevallen? "Geen blow, geen show! Ik hoop dat het niets ergers is.

Wo.

Je kunt Armand en the Kik hier kopen:

CD release party Perceptions. All Comes Down

Photo: Wo.

A release party of a new record is meant to be just that: a party. The new record is there and the band shows to friends, family and fans (all "f" words of the friendly sort. A coincidence?) that it is ready to go out into the wide world with its new songs.

All Comes Down was reviewed twice before this year, so you know, dear reader, that I'm a fan. There is not much more to add to what I wrote over the past months. The band was ready and played a perfect set, seen from the perspective of those in the audience. The music was electric, alive and great fun, singer Zjantal got better by the song and got to some great heights vocally.

Photo: Wo.

I have some amends to make to bass player Lester de Bats. On stage his hard driven bass was very noticeable. Melodic where possible, driving where needed, filling with some pumped up sound when solos were played. All three musicians are truly complementary to each other and are ready for the next step. With a song like 'Perceptions' in the repertoire, the band has a hit. "Why don't you let me into your head" indeed. Mission accomplished, All Comes Down.

It's time to make a next step. This band is good. It has found the blend between metal, rock and pop that may appeal to a lot of people. It will be interesting to follow All Comes Down over the coming years.

Wo.

Vessels. Rah Rah

The total disarmament of pure pop enveloped my ears the very first time I listened to Vessels. Instant surrender to the irresistible tones of ‘Be Your Man’. The up-beat tones that spout from the loudspeakers, everything is great fun. And then enters the text sung by singer Erin Passmore. The end of the end of a relationship. Good or bad? It seems good as he had a feeling when he held her hand: “Something told me I couldn’t be your man”. There’s something else or better in wait for him. So in the end the lyrics and the music do belong together. Both show an anticipation of things to come. The rest of Vessels shows that this feeling may have been correct. 

Rah Rah is the second band from Regina, Saskatchewan in Canada to appear on this blog in quite a short time space, after bluegrass band The Good South. Musically the two bands could not be further apart though. The pure pop sound against the country roughness. Rah Rah is around since 2005, Vessels is it's fourth full length album. My first. The six piece operates in this setting since the late 00s. Musically it fits in the fine tradition of a band like Veronica Falls, but also The New Pornographers comes to mind here. Like that band Rah Rah is multi fronted. Don't ask me who sings what. I just don't know. 

That was one of the, pleasant, surprises of Vessels. ‘Chip of the Heart’ is sung by one of the ladies, either Kristina Hedlund or Vanessa Benson. Her voice, the girl version of the singer reminds me a lot of Mette Lindberg of Asteroids Galaxy Tour, without the helium component. Another reference is Roxanne Clifford of Veronica Falls. For a moment I thought that Clifford started a new band, now that James Hoare is spending most of his time in Ultimate Painting. The innocent girl type voice that learns about life and loses a chip off her heart. Again irresistible.

Vessels is a pop album. It is lightweight, fleeting in all the right ways. ‘Love That Sticks’ holds these beautiful aahs in the background vocals. The duet between the two lift the music up, which is already the ultimate mix of a pop feel with the melancholy sadness of waiting for things to unfold. The pop feel is laced with some beautiful adornments that make the song like a trickling brook. Curves, bends, little waterfalls, shaded by trees in a forest and out in the open sun or caught in the avalanche of a sawmill. Totally romantic, ‘Love that Sticks’ is.

Not all songs are so untroubled and frivolous. Other songs are stricter and more rhythm driven. The drums drive those songs and the guitars follow suit. In "Wolf Eyes" the guitars are released a little in the chorus, while at the same time the unrelentless pounding on skins and snares of the Velvet Underground comes through. The voice is too sweet to fit really in Lou Reed’s mould of course.

This mix of songs is what gives Vessels its variety, while at the same time the quality goes down a little. The stricter songs do not get close to the perfection Rah Rah reaches in the opening songs. The fact that those songs do can only be established in contrast. Rah Rah has these songs on its palmares for sure.

No matter what the band undertakes on Vessels, it searches for the little extras in the openings its songs offer. ‘First Night we Met’ is another of the tighter songs. Here a few single piano notes embellish the song as does something sounding like a melodica. A long held single note, like the piano note. An ooh here or there does the rest. Little musical tricks that easily escape the ear at first listening and enrich a song after further listening. The slowly unveiled treasure chest of Rah Rah.

Listening to Vessels through a few weeks it dawns that the band spans five decades in music with ease. In a few songs they grasp for the melodic prowess of The Beatles, the down to earth yet art rock of The Velvet Underground, the strictness of early 80s new wave and the alternative pop rock that is around since the 90s. The kind of music that is all around in the 10s. So, no, Rah Rah is far from original, yet at the top of its game.

I do admit that towards the end of Vessels Rah Rah does not keep up the quality the album has in the first bunch of songs. What I heard before qualifies as some of the best songs I’ve heard this year in pop rock. The rest is far from bad, it just doesn’t compare in the competition with itself. A promise for the future? It may well be if the band can tap into that pop vain again and again.

Funny how surprises sometimes pop up at the end. Rah Rah ends Vessels with 'In Space'. All things pop, exuberance and fun come back, including a fantastic spacey outing that in my imagination completely gives the feeling of weightlessness in music. What an ending of this beautiful album! 

Wo.

You can listen to ‘Chip of the Heart’ here:

https://www.youtube.com/watch?v=D6MJ2OHpGLs

Or buy at Bol.com

Currency of Man. Melody Gardot

De Amerikaanse zangeres Melody Gardot heeft, ondanks drie werkelijk fantastische platen, nog altijd niet dezelfde status als soortgenoten als Norah Jones en Madeleine Peyroux.
 
Dat heeft waarschijnlijk deels te maken met de eigenzinnigheid van de zangeres uit New York, want steeds als je denkt te weten in welke genres Melody Gardot opereert, slaat ze weer nieuwe wegen in.
 
Na de blues, soul, jazz en pop van haar debuut Worrisome Heart uit 2006, dat Melody Gardot overigens maakte na een zwaar verkeersongeluk dat haar tot op de dag van vandaag beperkt, ging opvolger en voorlopig meesterwerk My One And Only Thrill uit 2009 meer de kant van de jazz op, terwijl het in 2012 verschenen The Absence juist volop invloeden uit de wereldmuziek (en met name Franse en Zuid Amerikaanse muziek) verwerkte.
 
Voor het onlangs verschenen Currency Of Man keerde Melody Gardot terug naar producer Larry Klein, die ooit Joni Mitchell produceerde en ook achter de knoppen zat bij de opnames van My One And Only Thrill; volgens velen de beste Melody Gardot plaat tot dusver.
 
Toch klinkt Currency Of Man weer flink anders dan de vorige platen van Melody Gardot en zijn er eigenlijk maar twee constanten; de hoge kwaliteit van de platen van de Amerikaanse zangeres en haar geweldige stem. Met het predicaat zangeres doe ik Melody Gardot overigens wel wat te kort, want de Amerikaanse schrijft zelf al haar songs.
 
Op Currency Of Man zijn de invloeden uit de wereldmuziek, die op The Absence nog zo belangrijk waren, weer grotendeels verdwenen. Producer Larry Klein trommelde voor Currency Of Man flink wat gelouterde sessiemuzikanten op en heeft uiteindelijk gezorgd voor een prachtige klinkende plaat. Het is een plaat waarop invloeden uit de jazz weer iets aan terrein hebben gewonnen, maar op Currency Of Man domineren uiteindelijk de invloeden uit de soul.
 
Het is vooral laid-back soul, die me persoonlijk meer dan eens doet denken aan de muziek van Bill Withers, maar Melody Gardot gaat op haar nieuwe plaat ook aan de haal met invloeden uit de funk, rhythm & blues, jazz en zelfs gospel.
 
Currency Of Man valt op door een bijzonder ingetogen, maar ook bijzonder smaakvolle instrumentatie. De vaak wat lome songs zijn voorzien van mooie trage gitaarlijnen, een zwoele ritmesectie, waarna prachtige gearrangeerde blazers en strijkers het geheel compleet mogen maken.
 
Het is razend knap hoe de muzikanten op de plaat zo subtiel en ingehouden kunnen spelen en het is minstens even knap hoe topproducer Larry Klein al deze subtiele en ingehouden klanken aan elkaar heeft gesmeed tot een buitengewoon smaakvol maar ook heerlijk broeierig geheel.
 
De prachtige en subtiele klanken op Currency Of Man smeken om een zangeres van wereldklasse en dat is Melody Gardot. De Amerikaanse omarmt de lome en intieme instrumentatie en voorziet deze van ingehouden, broeierige en heerlijk lome en dromerige vocalen. Het herinnert aan de grote zangeressen uit vervlogen tijden, waardoor Currency Of Man direct een diepe indruk maakt en vervolgens steeds meer gaat imponeren.
 
Met Currency Of Man heeft Melody Gardot haar beste plaat tot dusver gemaakt. Hoogste tijd dus om deze unieke zangeres in brede kring te omarmen. Ik verheug me nu al op lome zomerdagen, broeierige avonden en luie ochtenden met Currency Of Man van Melody Gardot. Dat zouden meer muziekliefhebbers moeten doen.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Same To You':

www.youtube.com/watch?v=Jb3lTVL7qM8

of kopen of Bol.com

Pass It On. Douwe Bob

After his extremely pleasant debut album in 2013 I sort of missed his second album. Not that I did not hear a new track come by every once in a while, I just did not run into the album. Then I heard a new single on the radio and thought, that is true, Pass It on is out for months and I haven't even heard it. Let's change that.

Douwe Bob walks many a path on his second album, leaving the pure pop behind for somewhat more stringent singer-songwriter material and the fine harmonies of the Eagles and Crosby, Stills & Nash. Especially the last sort of harmonies are beautiful but not exactly pop. Douwe Bob goes off the deep end, but does he come back up?

That answer is yes, as some songs are even gloriously good. The answer is maybe because in a few songs in my opinion he is struggling to keep his head above water. Admirable Pass It On is none the same as I hear an artist that refuses to take the easy way out.

'Born in a Storm' (click here for our review: http://wonomagazine.blogspot.nl/2013/06/born-in-storm-douwe-bob.html) held a lot of great pop songs. Which surprised me at the time ibecause Douwe Bob was presented as a singer-songwriter. With Pass It On he moves more into the direction that I would have expected him to be at at the time. Singer-songwriters like James Taylor or Christopher Cross, the Crosby - Nash duo albums are clearly influences on Douwe Bob's new album. And that is exactly where I run into difficulties. I have never found my way into these singers' oeuvre. It sounds incredibly dull, let me try harder with words, complex and sedated to me, with hardly anything going on and songs that sometimes seem to be devoid of flowing melodies, exceptions allowed. Some of the songs on Pass It On have that effect on me. The urge to go and do something else than listening to this album.

Having had a lot of sympathy for 'Born in a Storm' I decided not to give up easily, but my impression did not change during further listening. It's like walking around a building and not finding a door to get in or if there is one, the chorus of  the title song e.g. and 'Sweet Sunshine', then it only leads to one room with just walls and nothing else. Listening to the verses of 'Pass It On' again I realise that it is exactly that feeling I have when listening to Tim Knol, but didn't find the right words for to voice. 'Pass It On' has a perfect mix of two worlds. The seriousness of the verse and the glorious chorus and solos. The more poppy 'Can't Slow Down' continues my positive feeling. It holds a certain gloom packaged in a great pop melody.

'Take It All', the third song, is a huge ballad with a lot of strings and some horns. The whole shebang, but too clean, too neat and it doesn't really come to life. And, it has never been one of my ambitions to listen to an Andy Williams album. 'Sugar' is one of the great songs on Pass It On. Douwe Bob manages to get all the chords, melodies and notes in the right places. The little piano notes tinkle and sparkle. Again a mood between gladness and sadness is captured in one song.

'Doctor' sounds like The Black Crowes light. 'Sweet Sunshine' is the pop highlight of this album. A great and soulful chorus. It was this song that reminded me that I had forgotten all about Pass It On.

It is after this pop gem that the mood on Pass It On changes. 'Hollywood' is the bridge song. The piano's role rises and I have a hard time to listen to 'Morning Sunset'. 'Gini' is again more up beat, but the exception this deep into Pass It On. I can't help but liking the song. After this all sparkles are used up. There is some great harmonising in 'We'll Be Gone', a duet with Anouk, the single 'Hold Me', but the songs just don't come alive or they just do not suit me.

Summing things up, Pass It On leaves me somewhere in between. It think I can hear where Douwe Bob wants to go, but he needs to decide what he wants to be. Pass It On is inconsistent in the choices made and it if the choice falls on the "serious singer-songwriter" genre, the songs need something more to stand out. Douwe Bob is able to reach for these little extras as a pop-rock singer. In other words the potential is there. If he wants to be both, and it is his full right to choose just that, the same applies.

Wo.

You can listen to 'Pass It On' here:

https://www.youtube.com/watch?v=h4Gl6vqqLsg

or buy at Bol.com