The best read/clicked on posts of 2022

Here's the list for 2022 of most clicked on and perhaps best read posts of 2022. It's a bit boring list as you will find but also logical as in most posts ten songs by ten different artists are reviewed. They simply, in general, draw more attention. In short there's no regular album or live show to be found here.

 

10. Week 45, 10 singles, 12 November

9. Singles week 8, 22 February

8. Singles, Week 12, 22 March

6. Singles, Week 10, 9 March

6. The hits of the Bee Gees, 1967 - 1969, Part 1, 8 January

5. Week 34, 10 singles, 23 August

4. Singles, Week 11, 14 March

3. Singles, Week 9, 3 March

2. Singles, Week 6, 8 February

1. The hits of The Kinks, 1965 - 1969, part 3, 24 August

Yes, number 1 is number 1 with more than double figures, thanks to a The Kinks fan website. Why parts 1 and 2, with the biggest hits did not make the website, I can't tell. Fact is, that a link somewhere usually boosts clicks of the genuine kind. Unfortunately that happens less and less. Note the difference in presence before and after the summer holidays as well.

This is the last post of 2022. See you in 2023.

Wout de Natris

I Walked With You A Ways. Plains

Touren zat er door de coronapandemie even niet in voor Katie Crutchfield en Jess Williamson, die daarom als het gelegenheidsduo Plains maar een bijzonder fraai countryalbum vol geweldige harmonieën maakten.

Ik heb zowel Katie Crutchfield, beter bekend als Waxahatchee, als Jess Williamson hoog zitten, maar I Walked With You A Ways, het debuutalbum van Plains, heeft mijn toch hoge verwachtingen makkelijk overtroffen. Beide singer-songwriters zijn als solomuzikant behoorlijk veelzijdig, maar als Plains omarmen Katie Crutchfield en Jess Williamson vooral de countrymuziek. Producer Brad Cook heeft samen met een aantal gelouterde muzikanten gezorgd voor een mooi en intiem rootsgeluid, waarna de twee singer-songwriters uit het diepe zuiden van de VS alleen maar de sterren van de hemel hoefden te zingen. En dat doen ze. En hoe. Verrassend sterk album.

Plains is een gelegenheidsduo dat bestaat uit de Amerikaanse singer-songwriters Katie Crutchfield uit Alabama en Jess Williamson uit Texas. Katie Crutchfield maakte als Waxahatchee vijf uitstekende albums, waarvan het in 2020 verschenen Saint Cloud wat mij betreft de beste is. Het album haalde uiteindelijk zelfs de top vijf van mijn jaarlijstje over 2020 en is sindsdien nog wat plaatsen gestegen ook. Jess Williamson bracht in hetzelfde jaar het uitstekende Sorceress uit, al sla ik Cosmic Wink uit 2018, ook al een album dat mijn jaarlijstje haalde, nog net wat hoger aan. 

Beide singer-songwriters hadden na de release van hun laatste albums in de lente van 2020 grootse plannen om op tournee te gaan, maar de coronapandemie gooide roet in het eten. Een gedeelde liefde voor countrymuziek bracht Katie Crutchfield en Jess Williamson bij elkaar en heeft uiteindelijk geleid tot het debuutalbum van Plains. 

De muziek van Plains omarmt de door beiden geliefde countrymuziek stevig en klinkt duidelijk anders dan de muziek die Katie Crutchfield en Jess Williamson in hun uppie maken. Het veelzijdige geluid van zowel Waxahatchee als Jess Williamson is op I Walked With You A Ways verruild voor een wat eenvormiger geluid dat inderdaad vooral invloeden uit de countrymuziek bevat. 

Het debuutalbum van Plains werd gemaakt met multi-instrumentalist en producer Brad Cook, die overigens ook het prachtige Saint Cloud van Waxahatchee produceerde. Brad Cook haalde zijn broer en eveneens multi-instrumentalist Phil Cook naar de studio en deed verder een beroep op prima muzikanten als drummer Spencer Tweedy, violist Libby Rodenbough en gitarist Alex Farrar in zijn studio in Durham, North Carolina. 

Katie Crutchfield en Jess Williamson zijn met hun akoestische gitaar te horen op het album, maar mogen vooral schitteren als zangeres. I Walked With You A Ways heeft zich zoals gezegd vooral laten beïnvloeden door oude countrymuziek, maar het debuutalbum van Plains klinkt naast authentiek ook zeker eigentijds. Brad Cook heeft het debuutalbum van het gelegenheidsduo sfeervol en betrekkelijk ingetogen ingekleurd, met een hoofdrol voor vaak fraai en meestal subtiel snarenwerk. 

Het meeste vuurwerk komt echter van de stemmen van Katie Crutchfield en Jess Williamson, die individueel prachtig klinken, maar elkaar ook op bijzonder fraaie maar ook eigenzinnige wijze versterken. Het vooral door country beïnvloede geluid is de twee op het lijf geschreven, waardoor I Walked With You A Ways me onmiddellijk te pakken had. 

Het is een album dat vervolgens alleen maar mooier wordt, want zowel de zeer sfeervolle instrumentatie als de prachtige zang op het album winnen nog lang aan kracht, met de wonderschone harmonieën van Katie Crutchfield en Jess Williamson als kers op de taart. We zijn wanneer het gaat om harmonieën natuurlijk behoorlijk verwend in dit genre, maar de harmonieën van Plains zijn niet alleen met grote regelmaat goed voor kippenvel, maar klinken ook bijzonder. 

Ik ga er van uit dat Katie Crutchfield en Jess Williamson na het debuutalbum van Plains weer gewoon aan de slag gaan met hun eigen carrières en dat is ook iets om naar uit te kijken, maar I Walked With You A Ways is echt veel meer dan een tussendoortje en schreeuwt wat mij betreft om een vervolg.

Erwin Zijleman

 

Je kunt I Walked With You A Ways hier luisteren en bestellen:

https://plainsband.bandcamp.com/album/i-walked-with-you-a-ways

Erwins plaat van het jaar 2022

Omdat de plaat al eerder op het blog stond, dit jaar alleen een verwijzing, naar 12 september jl. Toen stond Something More Than Love van Lera Lynn op het blog. Erwin is een echte fan, want Lera Lynn voerde al eerder zijn jaarlijsstjes aan. Hier lees je waarom:

https://wonomagazine.blogspot.com/2022/09/something-more-than-love-lera-lynn.html

Introducing The Analogues Sideshow. The Analogues

In 2022 The Analogues did what I had hoped for for some years. The best The Beatles cover/re-enactment band in the world came up with an album of original songs. And it is just as worthwhile listening to as I had come to expect.

Over the past, at least, six years you have come across The Analogues on this blog as the band worked its way through the studio albums catalogue of The Beatles. Songs the most famous English band ever never played live themselves nor had the ability to play live in some cases. The Analogues not only play these songs, they play them on all the original instruments as well. Not THE guitar or THE organ, but the exact same type. The hunt for the instruments most have cost a fortune and allows for great museum artefacts when the band retires some time into the future. All to great effect live.

The Analogues not only holds a band of great musicians, there are also at a minimum two songwriters who have proved their own in the past, Felix Maginn and Diederik Nomden. The band does not stray far from what The Analogues usually play. All the songs are in the vein of The Beatles or more precisely the solo years. The quality never tips the original four piece but certainly rivals with solo albums by all four. Some songs could have been on McCartney III for example or a George Harrison album and be among the better tunes.

Introducing The Analogues Sideshow is an album The Beatles fans that enjoy going to the band's shows can buy blindfolded. The band delivers its own music with so much self-confidence. The Analogues know what they want and have the quality to deliver. All the songs are clever pop songs, seldom of the easiest kind, but all stick to the ear immediately. Stylistically the band makes some nice moves to make sure the album sounds varied, with a keen ear for the many details.

What is a smart move, is that most songs are played by the original five members, so they can play the songs affordably live if they so choose to. Actually, something to look forward to, as The Analogues is far more than just the ersatz Beatles. This is a quality band in its own right.

The Analogues did something I had hoped they would one day do and it paid off. The sideshow album is a very nice one, easily competing with most of the solo albums and that is a major compliment.

Wout de Natris

A Closer Distance. Bruno Bavota & Chantal Acda

Chantal Acda maakt niet alleen prachtige soloalbums, maar imponeert ook met uiteenlopende samenwerkingsverbanden, zoals nu op het wonderschone A Closer Distance met de Italiaanse muzikant Bruno Bavota.

Er zijn goede zangeressen, er zijn hele goede zangeressen en er is Chantal Acda. De stem van Chantal Acda behoort al jaren tot de mooiste stemmen in de popmuziek en ook op A Closer Distance laat de Nederlandse muzikante weer horen waarom dat zo is. Op A Closer Distance werkt ze samen met de Italiaanse muzikant Bruno Bavota, die het album heeft voorzien van een subtiel maar betoverend mooi neoklassiek klankentapijt. Chantal Acda zingt zoals gewoonlijk de sterren van de hemel, waardoor het half uur muziek op A Closer Distance goed is voor een half uur kippenvel. Zeker in de kleine uurtjes doet dit album wonderen en het wordt vooralsnog alleen maar mooier.

Chantal Acda woont weliswaar al flink wat jaren in België, maar de van oorsprong Nederlandse muzikante behoort in vocaal opzicht wat mij betreft tot het allerbeste dat ons land op het moment te bieden heeft. De prachtige stem van Chantal Acda viel me een jaar of tien geleden voor het eerst op bij beluistering van een album van de Vlaamse band Isbells, maar sindsdien was haar stem ook te horen op een aantal uitstekende soloalbums en op albums van meerdere samenwerkingsverbanden, waaronder het geweldige project Distance, Light & Sky met Chris Eckman van The Walkabouts en jazzmuzikant Eric Thielemans.

Chantal Acda zoekt op haar soloalbums, maar zeker met de samenwerkingsverbanden die ze is aangegaan, in muzikaal opzicht met grote regelmaat de grenzen op. Ik moet eerlijk toegeven dat ik, ondanks de prachtige stem van de Nederlandse muzikante, zeker niet alles goed vind, maar de meeste albums in haar inmiddels heel behoorlijke oeuvre kan ik zeer waarderen. Het bijzondere PŪWAWAU uit 2019, waar ik in eerste instantie maar heel weinig mee kon, heb ik leren waarderen.

Deze week verscheen een nieuw album waarop de bijzondere stem van Chantal Acda te horen is en het is wederom een samenwerkingsverband. Op A Closer Distance werkt Chantal Acda samen met de Italiaanse componist en multi-instrumentalist Bruno Bavota. De Italiaanse muzikant heeft een aantal albums op zijn naam staan en het zijn albums die vooral in het hokje neoklassiek worden geduwd.

De neoklassieke klanken op A Closer Distance combineren opvallend mooi met de stem van Chantal Acda, die met het album met Bruno Bavota weer een bijzondere wending toevoegt aan haar bijzondere oeuvre. Chantal Acda en Bruno Bavota kennen elkaar al langer, maar A Closer Distance is hun eerste gezamenlijke album. Het is een album met negen songs en bijna een half uur muziek. Dat is voor een album aan de korte kant, maar het kleine half uur muziek dat de twee muzikanten gemaakt hebben is van een bijzondere schoonheid.

Bruno Bavota tekent op A Closer Distance voor akoestische gitaar, synthesizers en andere elektronica, maar in de meeste tracks op het album hoor je toch vooral het pianospel van de Italiaanse muzikant. Het is zacht en subtiel pianospel, maar de muzikale basis van Bruno Bavota is ook bijzonder mooi. Zeker in de kleine uurtjes strelen de pianoklanken op het album bijzonder subtiel maar ook zeer trefzeker het oor. Het is bovendien beeldend pianospel, dat steeds weer goed is voor fraaie beelden op het netvlies.

Het is een relatief sobere basis, die prachtig wordt gecombineerd met de eveneens zachte en subtiele vocalen van Chantal Acda. De Nederlands/Belgische muzikante beschikt zoals gezegd over een van de mooiste stemmen van het moment en ook de zang op A Closer Distance is weer van een unieke schoonheid. Hier en daar komen de vocalen in meerdere lagen uit de speakers, maar in de meeste tracks op het album draaien het sobere pianospel van Bruno Bavota en de zachte zang van Chantal Acda prachtig om elkaar heen. A Closer Distance is een behoorlijk sober album, maar het is ook een warm en intiem album dat zich steeds genadelozer opdringt. Een volgend hoogtepunt in het unieke oeuvre van Chantal Acda.

Erwin Zijleman

Je kunt A Closer Distance hier luisteren en bestellen:

https://chantalacda.bandcamp.com/album/bruno-bavota-chantal-acda-a-closer-distance

Merry Christmas

 

Merry Chrismas

 

Bowie for Dummies #32

Once again we present you the link to an update to all things David Bowie found on the Internet. It is a never ending cataloguing that is taking place, all for your and our own enjoyment.

For over nearly six years now we've been able to present you these updates through the hard work of Tineke Guise, Bowie fan for at least 50 years now. So allow me to express on your behalf your gratitude here for all the work going into this post on WoNoBlog, as a thank you is due for the biggest and only post that keeps expanding, on this blog.

Here's the link, leading you to the updated 2017 post:

https://wonomagazine.blogspot.com/2017/01/bowie-for-dummies.html

 

Week 51, 10 singles

A new week, 10 more singles. The word energy returns a lot as you are about to discover, but also there's someone in this collection, who I'd never expected to be on this blog. Surprises, surprises. Go and find out who....

Oxygen Thief. The Luka State

Energy shot! The Luka State balls 30 years of Britrock into its new single Oxygen Thief. With the loud, powerful and dry drum hits, popular since Therapy? in the early 90s and the enthusiasm of whatever the name of the band, and song was, where something was coming over the mountain, this single is a dream of an alternative, melodic rock song. This band knows exactly how to do everything right where the effects, breaks and emotions are concerned. This song will make crowds at festivals go crazy. With the driving rhythm of drums and the guitar explosions, success is guaranteed. Oxygen Thief is one of those songs that make a person feel alive. Whatever their age.

Feb 1st. Illiterate Light

Also duo Illiterate Light, Matt Gorman and Jake Cochran, was in Covid induced hibernation and used the time to come up with a new album (27 January, 'Sunburned') and this single, named after the day it was written on. The listener will find a song with a nice mix of a pop, slightly psychedelic vocal melody, with a great rock sound. Far bigger than any duo can produce when just playing together. The Black Keys comes to mind most when listening to Feb. 1st. Illiterate Light is much louder and less blues influenced though. The effect pedals are all over the guitars, creating a host of different sounds that in the studio will have been ear scorching, while on record all is mixed into the right proportions. This combination works really well on this single. In other words, lay 'Sunburned' on me, please.

Can't Stop Me. EUT

EUT shows a totally different side to itself. The alternative pop rock has been set aside for a more electronic and dancelike song called Can't Stop Me. In part the song sounds like something of a joke, as if the band is simply having fun in trying something different. At the same time the song is approached far too serious to be just a joke. Having listened a few times now, I still do not really know what to make of Can't Stop Me. At least the keyboard riff is funny. For the rest, it seems like EUT has produced a song that is not for me.

Be Mine Tonight. Jay Allen and the Archcriminals

Jay Allen and companions return to WoNoBlog with a kind of song that is instantly pleasing. Be Mine Tonight sounds as if it has been with me for over 40 years while still sounding as fresh as if I heard it for the first time; which I am right now of course. In their new single there is simply so much familiar, from Springsteen at his most pop, Shaking Stevens, a host of (post punk) pop bands. It's simply all in there, including a great sax solo by Terry O'Malley. Why is it so good that Jay Allen and the Archcriminals make records in this vein? Because the band is good in its own right but also because most of the originals aren't around any more. This song is totally anachronistic, yet so much fun and good that it is a release to treasure.

Please Don't. traumahelikopter

I was almost sure to never hear from traumahelikopter again. Years and years of silence preceded the release of Please Don't and the announcement of a new album. The wait was worth it. Please Don't is a fabulous up tempo punky rocker that keeps the energy flowing for the duration of the whole song. It is over six years we had to wait. The line up of the band is not your average: two guitarist and drummer with an incomplete kit. It leads up to kicking up a storm anyway. Please Don't is exactly that. There's a storm raging, while at the same time the song gives me the idea to be in the eye of it. The sounds come from everywhere and somehow I can be in the middle of it all. Listening to it, enjoying it, having fun. There's some great guitar playing going on while together they caught the excitement and energy. Please Don't deserves to be a huge hit somewhere in the multiverse. Fun fact. I only saw the band play live once. The Wiki page shows a photo of that show.

Phoning. Birds View

Loud rock or in the band's own words: "Parties, broken amps, wild gigs, sweaty people... That's what we sound like". In my book that is about accurate. Birds View puts loads of energy, the buzz word this week it seems, into this song and it pays off. Phoning starts with a loud distorted riff, answered by a lighter sounding lead guitar, wailing long-held notes, while the rhythm section comes in to take care of the rhythm and deep end. The singer, Niko Huber, sings-shouts his lyrics. The German youngsters, early 20s, know where Abraham found his mustard, as several influences are easily detectable. With assistance of the past they create their own future and based on Phoning that future may just be bright.

Listen The Snow Is Falling. Kidbug

Search and you will find this song on the blog before. This time it is the shoegazing version of Kidbug that covers this Yoko Ono - Lennon Christmas song. With dark, distorting guitars and a drummer who is pounding away as if a large building needs to be demolished before this Christmas, not much of a Christmas atmosphere is left, which suits me fine. I already had my fair share for some days, thank you. Kidbug really takes a play on the song, as there's a long and dark, psychedelic sounding coda that takes the song even into a darker realm. Snow may be falling but nothing is well seems to be the main message here. Kidbug took the song and turned it completely upside down and inside out. Yoko, not averse to some avant garde in her day, may have a hard time recognising her own composition from the second half of the song onwards.

Ethel. The Murder Capital

With Ethel The Murder Capital goes from a whisper, for an alternative rock band that is, to a storm, like an alternative rock band should. This does come a bit as a surprise. Also, it is quite daring. James McGovern is not the most steady-voiced singer and that shows in the softer parts. He is like a fish out of water, panting, barely surviving. Listening to Ethel this has it charms, as it allows him to build up his vocal part and he does. Another feature is the keyboard, with its high notes. A new feature as well for the band. It gives Ethel an 80s vibe, where the rest of the song is obviously in style with the alternative rock of the past few years. With Ethel The Murder Capital releases its third single towards the second album, 'Gigi's Recovery', slated for 20 January. It's starting to look it will please fans with it's second album.

We Could Start A War. Somebody's Child

An energy jolt from Ireland, although Somebody's Child's Cian Godfrey is saying goodbye to Ireland with his video before moving to London. We Could Start A War is not a new song. Godfrey re-recorded it as he thought it could sound better than what was basically a demo. The song starts relatively soft but with the obvious intention to explode. Somehow you hear it, listening to the beginning. There's an energy that does not allow itself to be constrained. This is just so clear. Just before the verse changes to chorus off we go. A second of silence and bam, smack dab in your face. Somebody's Child announces something that has become a reality about 1500 kilometres from here over 300 days ago. A chilling effect this has on the content of the song. Exciting though it is. Pop with a lot of rock in it We Could Start A War is.

Electric Light. Duncan Lawrence

I had never expected to write on Duncan Lawrence again after his Songcontest winning song 'Arcade'. Recently I heard Electric Light on the radio and wondered who this singer could be, as this song, in its category, is a very strong one. It combines 55 years of pop music in several great ways. The fantastic harmonies go back to The Beatles and a lot of elements to Electric Light Orchestra. Why I did not recognise Duncan Lawrence in the singing, is that he finally, to me at least, sings and does not assort to vocal tricks and antics. And voilá, a great song that flows and flows and has several high points where the music soars across. Any artist can surprise at some time in its career and Duncan Lawrence has with Electric Light, "ah ah ooh". A beautiful song.

Wout de Natris

 

 

They Only Wanted Your Soul. The Reds, Pinks & Purples

De Amerikaanse band The Reds, Pinks & Purples verrast de afgelopen drie jaar met onweerstaanbare popliedjes vol flarden 80s en doet er deze week nog een schepje bovenop met een volgend album.

Aan het eind van 2020, in tijden van lockdowns en avondklokken, was er opeens de muziek van The Reds, Pinks & Purples. Het project van Glenn Donaldson uit San Francisco nam je mee terug naar de bitterzoete popmuziek uit de jaren 80 en vroege jaren 90 en strooide driftig met popliedjes waarvan je alleen maar eindeloos kon houden. Het leverde begin dit jaar nog een volgend geweldig album op, maar er komt nu nog een toetje bij. They Only Wanted Your Soul bevat vier tracks van een obscure EP, maar Glenn Donaldson heeft er nog zes onweerstaanbaar lekkere popliedjes bij gepend. Het levert een half uur popmuziek op waarvan ik in ieder geval zielsgelukkig word. 

Ik maak graag lange wandelingen door de prachtige stad waarin ik woon, waarbij ik bij voorkeur naar muziek luister. Toen ik een paar dagen geleden luisterde naar het nieuwe album van de Amerikaanse band The Reds, Pinks & Purples transformeerden mijn moderne iPhone en AirPods in één klap in een stokoude Sony Walkman en werd ik teruggeworpen naar mijn studententijd in dezelfde stad. De muziek van het project van de Amerikaanse muzikant Glenn Donaldson zit immers vol zoete herinneringen aan de popmuziek uit de jaren 80, met hier en daar een gruizige jaren 90 ondertoon. 

Dat de muziek van The Reds, Pinks & Purples mooie herinneringen uit vervlogen tijden aan de oppervlakte brengt is overigens niet nieuw, want Glenn Donaldson strooit al sinds 2019 met geweldige albums. Anxiety Art uit 2019 heb ik nog gemist, maar You Might Be Happy Someday uit 2020, Uncommon Weather uit 2021 en het eerder dit jaar verschenen Summer at Land's End koester ik sinds de dag van de release. 

Glenn Donaldson vond één album per jaar uitbrengen kennelijk niet genoeg dit jaar, want ruim acht maanden na het vorige album van de muzikant uit San Francisco, California, ligt er al weer een nieuw album van The Reds, Pinks & Purples op ons te wachten. Op zich geen slecht idee natuurlijk, want in tijden waarin de crises elkaar in rap tempo opvolgen kunnen we wel wat extra zonnestralen gebruiken. Het deze week verschenen They Only Wanted Your Soul voorziet in ruime mate in deze zonnestralen, al is een wolkje melancholie of een bitterzoet moment bij The Reds, Pinks & Purples nooit ver weg. 

They Only Wanted Your Soul is direct vanaf de eerste noten een feest van mijn herkenning. In mijn recensies van de vorige albums van de Amerikaanse band noemde ik The La’s, Felt, The Smiths, Pulp, Aztec Camera, The Lotus Eaters (check het briljante No Sense Of Sin), Lloyd Cole & The Commotions en China Crisis als vergelijkingsmateriaal en dit lijstje is ook van toepassing op They Only Wanted Your Soul, al kan ik met gemak een lijstje andere jaren 80 en vroege jaren 90 favorieten toevoegen. 

Een echt nieuw album is They Only Wanted Your Soul overigens niet. Voordat ik in aanraking kwam met de muziek van Glenn Donaldson verscheen op een obscuur Zweeds label (I Dischi Del Barone) de EP I Should Have Helped You. Het is een EP die niet in brede kring werd opgepikt, maar de vier songs op deze EP waren echt veel te mooi om te laten liggen. 

Omdat de EP ook nog eens tegen woekerprijzen werd aangeboden op platforms als Discogs, besloot Glenn Donaldson om de vier songs van de EP opnieuw uit te brengen, aangevuld met zes nieuwe songs. Het levert een half uur muziek op dat in het verlengde ligt van de albums die de Amerikaanse band de afgelopen drie jaar uitbracht, wat betekent dat het ene na het andere onweerstaanbare popliedje voorbij komt, de een nog mooier en melodieuzer dan de ander. 

Het is een welkome aanvulling op een oeuvre dat steeds mooier begint te worden. Nog even terug naar de tijd van de walkman. Het waren prima dingen, maar even een track skippen was niet zo eenvoudig. Het zou in het geval van They Only Wanted Your Soul van The Reds, Pinks & Purples niet nodig zijn geweest, want alle tracks zijn even goed. 

Erwin Zijleman

 

They Only Wanted your Soul kan hier beluisterd en besteld worden: 

https://theredspinksandpurples.bandcamp.com/album/they-only-wanted-your-soul

Terry Hall (1959 - 2022)

When Terry Hall broke big in 1979, I wasn't interested, really. I have 'The Specials', for a very long time, but when I played it last could well be over 40 years ago today. It just wasn't may music, really.

I put it on today and found an album that was so exciting, I could not believe my ears. What did I not hear at the time? With it's debut album The Specials played a mix of ska, rock and roll and things British and played it in a kind of blend that created new music. Together with Madness, always my favourite, The Selecter, The Beat and just down the musical road, UB40, The Specials were the amalgam of a new British society, in which the local youth had become a mix of Brits, West Caribbean and south Indian children who started to combine their musical traditions.

What was the first hit of what we called Two Tone at the time? In my recollection that is 'Gangsters'. A song that was different from all I'd ever heard before. This wasn't exactly Bob Marley or Peter Tosh, was it? So much faster and much more aggressive this music was. It was also far removed from the punk that we only got to hear every once in a while on our national radio or tv. What was it? Ska, we were told. Everything on the back beat and that little organ and lead guitar doing whatever they wanted it seemed.

'Gangsters' is still an exciting song today, as it has a pace that is phenomenal. The singer is Terry Hall, who is obviously working hard to find his voice on the album. Sometimes found, sometimes searching. After two albums it was all over for The Specials. Terry Hall went on to form Fun Boy Three but ask me to name one single and I can't think of a single one. I'm sure I have an album, not played since the 80s as well. What I do remember is the single with Bananarama, 'It Ain't What You It's The Way That You Do It'.

From that moment on Terry Hall was someone from the past for me. Never heard from again. Except that The Specials regularly went on reunion tours in the past ten years. It was not for me. It is only today that I'm thinking for the first time I might have missed out on something.

Reading twitter it is obvious that Terry Hall was well-loved by his colleagues. For us, we have the music and that is an extremely good thing. I am left with one question. Why does 'Monkey Man' sound so familiar to me? Except for the three singles on The Specials, I recognise nothing. Enter 'Moneky Man'. Anyone any suggestion? A movie, series?

Wout de Natris

Break! Fazerdaze

Fazerdaze, the nom de plume of Amelia Murray, returns after five years of silence. Morningside was welcomed on this blog quite warmly, so I was happy to read there was new work underway. A five song EP is not a huge score after five years, suggesting that new songs did not come easy for Murray.

These things are private and in my opinion not for a blogpost writer to deeply reflect on. As she wrote herself that after her tour of 2017 and 2018 she came home drained, unhinged and feeling "as if my wheels were coming off", it becomes obvious to lay the link to the title song of Break!.

'Break!' is a very direct alternative rock song. In the style of Wet Leg, I might add and more likely what the Isle of Wight band might sound like two years from now when the touring after its debut album is over. "Something's gotta give, something's got to change ... I'm just gonna break". It seems like this reflects Amelia's inner feelings since 2018. 'Break!' is the right kind of opening song for the EP. One that immediately gets my attention.

From there on Break! takes a turn to a more electronic, stylised album. Fazerdaze still presents us alternative rock songs but I am thinking of Depeche Mode for some reason, but also, again, of Amber Arcades. Five years later that association is still there, so Annelotte de Graaf and Amelia Murray must be kindred sprits of some kind.

The strange thing is that I have this electronic connotation while I am hearing regular instruments all over the place. Perhaps the percussion, in part is not, but all others are guitars in different shades of distortion. The reason for it, is the staccato form in which the music is played. Almost inhumanly tight. So a studio tool could be in place here.

Listening to all five songs, the conclusion is that what doesn't break you makes you stronger. Wheels can be replaced and it seems to me this overhaul worked out quite well for Fazerdaze. Break! is a tight EP full of confidence in herself and the future. The final words are "feel it, feel it" and I think Amelia Murray does just that, feel her music and throwing it out into the world as far as she can. Greeting from The Netherlands in return.

Wout de Natris

 

You can listen to and order Break! here:

https://fazerdaze.bandcamp.com/album/break

Green Dream in F#. The Bug Club

What a horrendous cover! There's no other word for it. In a way the music behind the cover reflects this ugliness as The Bug Club does not exert itself to sound nice or beautiful. It certainly doesn't. Mind, this is totally opposed to doing a lot of things simply very right. Just listen to the alternative pop rock songs and you will find out The Bug Club has sponged up everything U.K. from around 1980, starting with Squeeze and The Velvet Underground from the U.S.

The Bug Club is a band from Wales and releases its second full length album, also having released an EP and two singles since 2021. With Green Dream In F# the band caught my attention for the first time. Singer and guitarist Sam, singer and bassist Tilly and drummer Dan together produce alternative rock songs with sometimes more rock or pop flavour. In general the sound is always dark, muddied. This band is not out to please the average listener. It's like that young witch in some of Terry Pratchett's later novels, who has second and third thoughts. Only when you pursue the songs individually The Bug Club's sparks come out, never or seldom at first listen.

During your second and third thoughts you will hear more than you thought at first. That little harmony vocal, that extra melody. The Bug Club is to the point as well. Only three songs go over 2 and a half minute. A few even under one minute.

The music can be traced back to the second half of the 1960s from the moment The Beatles truly tapped into its creativity and when The Velvet Underground found out things could really be done differently. Although almost nobody understood that at the time. The Bug Club does, despite being potential grandchildren of the band's members. Sam Wilmett's voice has the same timbre as the singer from Squeeze who sang 'Cool For Cats', Chris Difford. Singing with Tilly Harris is one of the better features of The Bug Club. A truly fun element. Like Squeeze, The Bug Club is able to show a few different faces to its music. It only makes me wonder if the band has a 'Is This Love?' or 'Tempted' in it as well?

Music comes in many sorts and shapes. Not everything is pretty on the outside as Green Dream In F# shows. The inner light of the album is shining bright though and that is what wins here.

Wout de Natris

You can listen to and order Green Dream in F# here:

https://thebugclub.bandcamp.com/album/green-dream-in-f

Internal Radio. Eerie Wanda

Eerie Wanda, een project van de Nijmeegse muzikante Marina Tadic, vervolgt haar weg met het uitstekende Internal Radio, dat indruk maakt met donkere maar ook zeer sfeervolle songs vol geheimen.

Marina Tadic maakte ruim drie jaar geleden indruk met Pet Town, het tweede album van haar project Eerie Wanda. Na een zeer geslaagd uitstapje met de Amerikaanse indierock band Kidbug, keert Eerie Wanda deze week terug met Internal Radio, dat nog een stuk mooier en indrukwekkender is dan zijn voorganger. Het nieuwe album van Eerie Wanda verschilt van zijn voorganger als de dag van de nacht. De zonnige klanken van Pet Town hebben plaats gemaakt voor een donker en wat dromerig geluid, waarin elektronica een belangrijke rol speelt en waarin Marina Tadic indruk maakt als zangeres. Internal Radio is een wonderschoon album dat steeds intenser betovert.

Pet Town, het tweede album van Eerie Wanda, liet ik in 2019 maar liefst tien maanden op de stapel liggen, voor ik het album eindelijk op de juiste waarde wist te schatten. Het project van de in Bosnië-Herzegovina geboren, maar in Nederland opgegroeide Marina Tadic, vermaakte op het tweede album van Eerie Wanda met buitengewoon zonnige maar ook knap in elkaar stekende popliedjes, die ik in eerste instantie omarmde als ‘guilty pleasures’, maar die uiteindelijk veel meer bleken dan dat. Het zijn popliedjes die het complete spectrum tussen Belle And Sebastian en Mazzy Star wisten te bestrijken, maar Eerie Wanda had op Pet Town ook een duidelijk eigen geluid, dat nieuwsgierig maakte naar volgende stappen. 

Marina Tadic dook in 2020 op als lid van de Amerikaanse band Kidbug, die een uitstekend indierock album afleverde, maar inmiddels ligt de focus weer bij Eerie Wanda, dat deze week terugkeert met Internal Radio. Marina Tadic maakte het nieuwe album van Eerie Wanda samen met de legendarische Amerikaanse muzikant en producer (Mark) Kramer, het alter ego van Stephen Michael Bonner, die onder andere het complete oeuvre van Galaxie 500 produceerde, en hiernaast schoof Kidbug collega Adam Harding aan voor extra en altijd prachtige gitaarpartijen. 

Direct vanaf de eerste noten is duidelijk dat Internal Radio een totaal ander album is geworden dan voorganger Pet Town. De zonnige klanken van het vorige album van Eerie Wanda hebben plaatsgemaakt voor een stemmiger en veel donkerder geluid, dat perfect past bij de vorige week binnengehaalde herfst. De meeste songs op het album slepen zich langzaam voort en zijn rijk versierd met wolken elektronica, wat in de openingstrack direct associaties oplevert met de muziek van Beach House. 

Het Frans-Amerikaanse duo blijft het hele album lang relevant vergelijkingsmateriaal, maar ook dit keer heeft Eerie Wanda een duidelijk eigen geluid, waarin ook organische klanken hun weg hebben gevonden. Wanneer de gitaren wat steviger worden aangezet flirt Internal Radio voorzichtig met postpunk, maar het album bevat ook een aantal meer ingetogen en dromerige tracks met een vleugje dreampop en een snufje Cocteau Twins, die David Lynch zo kan gebruiken voor de prequel, sequel of spin-off van Twin Peaks. 

Internal Radio is een veelzijdig album, waarop volop ruimte is voor experiment, maar Eerie Wanda slaagt er ook in om de wat donkere en mysterieuze sfeer vast te houden in alle tracks, waardoor Internal Radio een zeer consistent album is. Net als op het vorige album zijn de songs van Eerie Wanda van het soort dat makkelijk verleidt, maar ook dit keer zitten de songs van Marina Tadic knap in elkaar. Zo zijn de lagen elektronica die zijn toegevoegd verrassend subtiel en ook de andere instrumenten die zijn toegevoegd aan het mooie geluid op Internal Radio laten veel ruimte open. 

Deze ruimte wordt fraai gevuld met de mooie stem van Marina Tadic, die zich als zangeres flink heeft ontwikkeld sinds haar vorige album en klaar lijkt voor een internationale carrière. Voor het op de juiste waarde schatten van het vorige album van Eerie Wanda had ik zoals eerder gezegd een maand of tien nodig, maar bij mijn eerste beluistering van Internal Radio was ik er echt onmiddellijk uit: Prachtplaat! Jaarlijstjesmateriaal! Punt.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Internal Radio hier luisteren en bestellen:

https://eeriewanda.bandcamp.com/album/internal-radio

 

 

Week 50, 10 singles

Yes, a few weeks were skipped but here we are back again with a singles over view. Once again a quite diverse set. Oh, yes, we are cheating this week, as one song is not a single at all but a song from an 1968 album. It's here for a good reason, so enjoy.

Contagious Smile. Elenne May

With a pause in the original release schedule, Elenne May returns to the blog with its fourth consecutive single of the 'Velvet Beings' theater show. If anything Contagious Smile shows how this song blossoms from spoken word into an intricate song showing ever more depth and beauty. The journey through the desert, including the veggie patch, has been made, every last grain of sand inspected and travailed and contact with the world of the living is, once more, made: "Come now, make your smile show". The inner sees the new situation and seems to approve. The ever wider singing choir symbolises the opening of the flower. By that time Contagious Smile shows an overwhelming unconquerableness. But is all alright? At the same time the choir seems to hold no love nor laugh. It sounds like submission to my ears. Go and see the show to learn more.

This Will Be Our Year. The Teskey Brothers

Australian band The Teskey Brothers is on Dutch radio for some weeks already with its cover of The Zombies song This Will Be Our Year. I could have been easily fooled had someone said this was an Otis Redding cover. There's so much soul in this under three minutes single. A Steve Cropper like guitar and a Booker T. Jones Hammond show the way. The Teskey having vocal duties has that rough edge to his voice Otis had too. It makes This Will Be Our Year a strange hybrid of a song. It sounds immediately familiar and gratifying. But how does it compare to the original?

This Will Be Our Year. The Zombies

Totally different, except for the melody of course and even half a minute shorter. The song is from The Zombies' swan song in the 1960s, 'Odessey And Oracle'. Long since recognised as a masterpiece, containing the band's second most popular song, 'Time Of The Season' (if not first). This version is driven by the piano of Rod Argent, with of course Colin Blunstone's rather high voice. It is total pop in the way The Beatles were totally leading at the time. For a pop song it is richly orchestrated with some horns playing counter melodies with a trumpet in a 'Penny Lane' role.

Is there a winner in music? Hardly, as it is all down to taste. I like The Zombies best though.

Build And Broken. Blackbird

Another song that could have been made decades ago. Blackbird's new single holds a sixties pop vibe of long held notes giving Build And Broken the feel of a ballad, despite being far too fast for a ballad. (Not to speak of guitar eruptions here and there, mixed into the semi background.) The result is a mysterious song that appears to me as a shade shrouded in fog. Nothing is fully clear, except that it contains beauty within it. Beauty to explore and nurture. The richness of the arrangement is something to cherish. Zangeres Merel (Blackbird) Koman is the centre of this song. There's no doubt about that, except that there's so much happening around her, creating that shroud of mystery. "I'm making sixties records ... made of a million memories", Koman sings at the beginning of Build And Broken. A sixties record for 2022 as indeed this single holds those million musical memories. What a richness in music is shared here.

Mana Takatãpui. Jen Cloher

With her eponymous album Jen Cloher made one of my favourite albums of 2017. On tour with now ex-partner Courtney Barnett she showed that that the album was no coincidence and then things went quiet, at least as far as I'm aware. Cloher returns with what I can only call a Jack Johnson kind of song. The kind with a soft, percussive acoustic guitar driving it forward. Singing with a soft voice she keeps up that laidback mood. In the background slowly but surely the song is sprucing out with more and more sounds and melodies joining. It all results in a warm song, totally detonating with alternative rock songs on 'Jen Cloher'. Mana Takatãpui is impossible not to like.

Odd To Even. Amber Arcades

Amber Arcades releases its second single coming off the upcoming album 'Barefoot On Diamond Road'. If anything Odd To Even can be called a change of tack alright. The song is build up from the rhythm and a string section playing in a rhythmic, almost pulsating way. The song brings 'Eleanor Rigby' to mind, without having anything to do with that song's melody, but all with its atmosphere. The song is so far removed from 'Fading Lines' and 'It Changes', my two personal Amber Arcades favourites, that only because I instantly recognise Annelotte de Graaf's voice, I believe to be listening to Amber Arcades. Yes, I'll admit that Odd To Even does not immediately resonate in me but after several listening sessions, the song slowly gets under my skin. The song opens itself and all the small details put into it reveal themselves. And then that short change comes in and I'm sold anyway.

Licht Als Stof. De Toegift

En alweer een single van De Toegift, de Zeeuwse band die wel zeer regelmatig te vinden is op dit blog. Ieder nummer anders, van aanpak, atmosfeer en uitvoering. Licht Van Stof is een enorm dromerige song die qua zang 'Gute Nacht Freunden' uitstraalt, maar qua muziek een mix van de nog later op de avond spelende band in een jazzclub met in de remix allerlei elektronische foefjes die over het nummer en de zang zijn uitgesprinkeld. De akoestische gitaar en de prachtig spelende piano ondersteunen de zang van Maxim Ventulé. Je ziet de rook kringelen in de spotlight die op hem gericht is. (Nee, dat mag niet meer, maar dat is wel wat hier gaande is.) Opnieuw scoort De Toegift een prachtige goal. Messi is er niets bij. Begin volgend jaar komt de cd er aan. Als alles bij elkaar gevoegd net zo overtuigend klinkt als de individuele songs, dan gaat de som der delen gigantisch zijn. Nog zes weken. Jee, wat kan dat nog lang duren.

Second Day Skin. Garlands

After its string of singles in the first Covid year things went quiet around Garlands. With the announcement of 'Imagine If I Was This Tall' to be released on 16 December, that period of silence is over. The Scottish trio plays its upbeat alternative pop rock with the enthusiasm I have come to expect. Having listened several times to the first song released by the band, I notice that Garlands has combined its previous work with a light sheen of 60s psychedelia, Beatlesque harmonies and Britpop a la Supergrass. A combination that actually works quite well. The energy jumps from the bites on Bandcamp. Not long before we can finally learn more on what's to come.

Diane's Robot. Junodef

Junodef is a new name to me. It is a Swedish combo formed in 2015. With Diane's Robot the band starts a new chapter in its career. The song is almost more mystery than song. Of course, it has all the elements of what it means to play a song. It is the atmosphere that makes it different. Think Radiohead or its latest incarnation The Smile. The structures within Diane's Robot may, when peeled apart, all sound straight forward, mixed together it becomes a complex and multi-layered song. Junodef certainly did not opt for the easy road. This makes Diane's Robot an adventure, to listen to and enjoy. Yes, this single tends to find itself at the dark side of pop but it is fully worthwhile the journey into the deep, dark forest and back. Fascinating song.

Nature Of Artifice. Cloud of Ravens

A step back in time Nature Of Artifice is. As if the 1980s never went away and the dark days of atomic gloom are still upon us. Oh, wait, they are once again. I may be naive but just like then I'm not buying it. That aside Cloud of Ravens presents a song that is dark, tight and playful. It is there that the difference with the 1980s lies and why I like Nature Of Artifice. You can hear the influence of alternative pop and rock music from the past 40 years as well. Some Editors, White Lies, all these U.K. bands that broke big(gish) over the past decades. The long held synth chords determine a large part of the songs outcome. The duo, Beth Narducci, bass and vocals and Matthew McIntosh, all else plus vocals, sing together with Narducci being more prominent here, shedding loads of darkness over the song. Without forgetting the vocals need a strong melody to convince and it has. The result is song that combines the past with today and everything in between. The album, 'Lost Hymns' is slated for early 2023.

Wout de Natris

MOAN. MOAN

Putting on MOAN's EP comes with a warning. Don't put it on unexpectedly when your classical music loving in-law's are visiting. Unless you want to make a statement of course. This is the heavy music, believe me.

MOAN is a Groningen band with a nucleus of guitarist Marcel and bassist André..They created walls of sound together. Nobody was able to find a secured spot with them. Enter drummer Reinee and singer Jurgen (also in Avery Plains). Finally there was more than a nucleus, so enter MOAN as you can hear it today on this four song EP.

What stayed is that wall of sound. Being in that room where the band practices is the equivalence to the title of Fischer-Z's second album: 'Going Deaf For A Living' or better hobby. The band calls it stoner rock and I agree. The music is like dragging oneself through thigh high mud. The drums are the rope towards survival. The guitars and especially the bass is a true forest of distortion. The amps always on the edge of implosion.

This EP may only be four songs long. With songs of up to 12 plus minutes the listener gets value for money. The band takes time to build up the songs, slowly but surely more elements are added until a full song is presented with Jurgen Veenstra's voice as the lighthouse light facing the storm that is pounding tons of water into the coast. A true beacon in a wilderness of noise that does confirm to the constraints of the composition when all is said and done.

I do not know if this comes recommended but when I came home with 'In Utero', Nirvana's final studio album, I put it on as loud as I used to, forgetting my just born son sleeping in his maxicosy. I knew one thing within one second, well two. The first, he was not deaf, the second that my loud playing music days were over. He's still a Nirvana fan though. MOAN is the kind of album that can be used as a test as well. Besides that, it is an intense album that shows a great many sides to the music, through all the noise, worth exploring.

Wout de Natris

You can listen to and order MOAN here:

https://audiosportrecords.bandcamp.com/album/moan

Anywhere But Here. Sorry

"Working nine to five", was of course a smash hit for Dolly Parton but also the title of Sorry's debut album. '925' was an album I was attracted to immediately, an attraction that did not last, unfortunately. On the release, the band was ready, the world may have been ready and then ... nothing. We all went into lockdown. A worse moment for a fledgling band with a first album cannot be imagined, can it?

So, the only thing left for Sorry to do, was to come back with an album that is at least as good as '925'. Judging the title puts fear into my mind: Anywhere but here? Should that not be an in your face 'Here'?! All presupposing aside, let's listen to Anywhere But Hear.

The album starts with 'Leave The Lights On', as if the band is on the stage of a ghost pub, barely drowning out the banter in the back of the pub but also the singing along in the front of the stage returns through the mikes. 'Leave The Lights On' sets the mood of the album in a perfect way. Anywhere But Here goes beyond the happy, proud alternative rock band Sorry was in 2020.

In 2022 the band dived off the deep end to feel how hard the impact was going to be, how deep it could dive and how and where it would surface. It is this trip that is reflected in the music. It does make it, ghost music, in a sense: the ghost of what Sorry was is in there clearly. At the same time this is a new band. The sound is elementary, frayed as it were, with threads being shed continuously before recording and during. At the same time a needle applies some sustenance in the form of the addition of super coloured threads in the form of unexpected sounds and instruments that are woven in and out of the songs.

Take 'There's So Many People That Want To Be Loved'. The song is so elementary, almost hesitant, although this can be said for a larger part of the album. And then listen to what happens next. Sorry turns it into a coat of many colours, without leaving that sense of it being torn and frayed.

In that sense 'There's So Many People That Want To Be Loved' is representative for the whole of Anywhere But Here. Sorry jumped, explored and surfaced alright. It is an album that allows for exploration. No one gets all this in one go. For that too much is going on. Gone is the alternative rock band with traces of Britpop, enter this new beast. Alternative, certainly. Rock, Britpop? No. What else to call it I'm not so sure. What I'm hearing is music that is out to conquer any listener who dares to give this album a chance. Chances are it will succeed.

Anywhere But Here is a different album by a band that reinvented itself. "I still love you, whatever love means", Asha Lorenz sings in 'Step'. It may be that I am going to agree but before being certain, I have to listen more often to Anywhere But Here. It doesn't look like a punishment. More like something to look forward to.

Wout de Natris

You can listen to and order Anywhere But Here here:

https://sorrybanduk.bandcamp.com/album/anywhere-but-here

Looking Glass. Alela Diane

Alela Diane heeft de tijd genomen voor haar eerste studioalbum in ruim vierenhalf jaar tijd, maar het persoonlijke en bijzonder fraaie Looking Glass was het lange wachten echt meer dan waard.

De carrière van de Amerikaanse singer-songwriter Alela Diane kwam een kleine twintig jaar geleden wat moeizaam van start, maar inmiddels weten we dat ieder nieuw album van een zeer hoge kwaliteit is. Het geldt ook weer voor het recentelijk verschenen Looking Glass, dat gemaakt werd met een topproducer en een aantal topmuzikanten. Desondanks is het Alela Diane zelf die de aandacht opeist met intieme en persoonlijke songs en natuurlijk met haar prachtige stem, die de persoonlijke songs van de Amerikaanse muzikante met veel gevoel vertolkt. Alela Diane kan nog altijd uit de voeten met ingetogen folksongs, maar ook de rijker georkestreerde songs op het album komen hard binnen.

De Amerikaanse singer-songwriter Alela Diane debuteerde een kleine twintig jaar geleden met een in eigen beheer uitgebracht album (Forest Parade) dat helaas nauwelijks aandacht trok. De muzikante uit Nevada City, California, trok wat meer aandacht met haar officiële debuut, het oorspronkelijk in 2004 uitgebrachte, maar in 2006 opnieuw verschenen The Pirate’s Gospel, dat terecht zeer positieve kritieken kreeg.

De naam van Alela Diane begon echter nadrukkelijker rond te zingen nadat ze in 2008 als zangeres was te horen op het eerste en enige album van de gelegenheidsband Headless Heroes. Van deze band is sinds het prachtige The Silence Of Love helaas niets meer vernomen, maar de carrière van Alela Diane kwam na dit uitstapje goed van de grond.

Met The Pirate’s Gospel uit 2006, To Be Still uit 2009, About Farewell uit 2013 en Cusp uit 2018 heeft Alela Diane inmiddels vier uitstekende soloalbums op haar naam staan. Voor deze vier albums had de Amerikaanse muzikante wel flink wat tijd nodig, wat misschien de conclusie rechtvaardigt dat Alela Diane niet erg productief is.

Die conclusie moet echter direct wat genuanceerd worden, want ook het minialbum dat ze in 2009 maakte met Alina Hardin onder de naam Alela & Alina, het album van Alela Diane & Wild Divine uit 2011, het in 2015 verschenen Cold Moon dat ze maakte met collega folkie Ryan Francesconi (Joanne Newsom) en het vorig jaar verschenen live-album Live At The Map Room moeten tot haar oeuvre worden gerekend. Feit blijft dat we al sinds het begin van 2018 wachten op nieuw studiowerk van de Amerikaanse muzikante, maar dit wachten wordt beloond met de release van Looking Glass.

De inmiddels al een aantal jaren vanuit Portland, Oregon, opererende muzikante stond op het intieme en persoonlijke Cusp ruim vier jaar geleden stil bij verschillende aspecten van het moederschap, variërend van de bijzondere ervaring van het moeder worden tot de relatie met haar eigen moeder en de bevallingscomplicaties die haar bijna het leven kostten.

Ook Looking Glass is weer een persoonlijk album dat nog altijd stil staat bij het moederschap, maar ook bij verloren en hervonden liefde, natuurrampen in de directe omgeving en zeker ook de verkoop van het huis dat Alela Diane kocht van haar eerste royalties en waarin ze zoveel pieken maar ook dalen beleefde.

Looking Glass is prachtig geproduceerd door topproducer Tucker Martine en kent verder bijdragen van onder andere arrangeur Heather Woods Broderick en muzikanten Carl Broemel (My Morning Jacket), Scott Avett (The Avett Brothers) en Ryan Francesconi (Joanna Newsom).

Looking Glass klinkt prachtig en bij vlagen aangenaam vol, maar het is ook dit keer vooral de krachtige maar ook emotievolle stem van Alela Diane die de meeste indruk maakt. De muzikante uit Portland vertolkt haar persoonlijke songs met veel gevoel en passie en de mooie stem van Alela Diane blijkt het ook nog eens prachtig te doen in de vollere en wat steviger aangezette orkestraties op het album.

Looking Glass is een logische volgende stap in het prachtige oeuvre van Alela Diane, maar, misschien mede door het lange wachten, ben ik nog wat extra onder de indruk van dit nieuwe album, dat me elf songs en veertig minuten lang in een wurggreep houdt. Dat Alela Diane inmiddels behoort tot de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek wordt steeds duidelijker.

Erwin Zijleman

Sides. Lean Years

Het Amerikaanse duo Lean Year debuteerde vijf jaar geleden fraai maar helaas vrij anoniem met een titelloos album, maar perfectioneert haar bijzondere geluid op het bijzondere en prachtige Sides.

Rick Alverson en Emilie Rex lieten de afgelopen vijf jaar niet veel van zich horen, maar keren terug met het bijzondere Sides. De instrumentatie is nog wat subtieler maar ook trefzekerder dan op het debuutalbum van het tweetal en Emilie Rex is ook nog eens beter gaan zingen. Sides is een behoorlijk sober ingekleurd album, maar door de inzet van nogal wat instrumenten gebeurt er van alles. Sides is een album om noot voor noot uit te pluizen, maar het is ook een zeer aangename metgezel in de kleine uurtjes. Het debuutalbum van Lean Year kreeg helaas weinig aandacht, maar deze wonderschone opvolger verdient absoluut een plekje in de schijnwerpers.

Rick Alverson maakte in de eerste tien jaar van het huidige millennium een aantal prachtige albums met zijn band Spokane. De naam van de band trok mijn aandacht omdat ik ongeveer ten tijde van de release van het debuutalbum van de band door onverwacht slecht weer met een camper was gestrand op een trailerpark in Spokane, Washington, dat alle vooroordelen over de trailerparks in de VS bevestigde. De muziek van de band Spokane bleek echter prachtig, maar helaas gaf de band er na een album of vijf de brui aan. 

Rick Alverson zocht na het uit elkaar vallen van zijn band een jaar of tien zijn geluk als filmregisseur, maar vijf jaar geleden dook hij samen met zangeres Emilie Rex op als Lean Year. Het leverde een nauwelijks opgemerkt, maar wonderschoon album op, dat op mij aan het eind van 2017 in ieder geval flink wat indruk maakte. Desondanks deed de naam Lean Year na vijf jaar stilte bij mij geen belletje rinkelen, maar door de positieve woorden van met name Paste Magazine, heb ik het nieuwe album van het tweetal gelukkig niet gemist. 

Het debuut van Lean Year viel op door bijzondere klanken, zeer subtiele arrangementen, bijzondere invloeden en de prachtige stem van Emilie Rex. Het zijn ook de belangrijkste ingrediënten van het deze week verschenen Sides, maar Lean Year borduurt op haar tweede album zeker niet fantasieloos voort op het debuutalbum van het tweetal. Rick Alverson en Emilie Rex hebben het geluid van Lean Year op Sides nog wat verder geperfectioneerd. 

De vaak wat jazzy instrumentatie op Sides is nog wat spaarzamer en subtieler dan op het debuutalbum van het Amerikaanse duo. Emilie Rex tekent op Sides niet alleen voor prachtige zang, maar ook voor fraaie bijdragen van de Wurlitzer en de Mellotron, terwijl Rick Alverson een heel arsenaal aan instrumenten toevoegt, waaronder ook flink wat piano en keyboards. De meest in het oor springende accenten in de klanken op Sides komen van gastmuzikant Elliot Bergman, die prachtige bijdragen van de saxofoon en de klarinet toevoegt. 

Er gebeurt van alles in het zeer sfeervolle en stemmige geluid van Lean Year, maar het is ook een bijna minimalistisch geluid. Het is een geluid dat me af en toe wel wat doet denken aan de slotakkoorden van Talk Talk of aan de muziek van Portishead, maar de stem van Emilie Rex is natuurlijk totaal anders dan die van Mark Hollis of Beth Gibbons. 

Emilie Rex zingt op Sides nog wat meer ingetogen dan op het debuut van Lean Year, maar ik vind de zang op het tweede album van Lean Year bovengemiddeld mooi. Sides doet het verrassend goed op de achtergrond en dan met name in de kleine uurtjes, maar met oppervlakkige beluistering doe je de muziek van Lean Year te kort. Rick Alverson en Emilie Rex spelen en zingen op het tweede album van hun gezamenlijke project echt geen noot teveel, waardoor iedere noot die wel uit de speakers komt raak is. 

Pitchfork vergelijkt de muziek van Lean Year met die van The Xx. Daar is qua sfeer en zang hier en daar wel wat voor te zeggen, maar de aardse klanken op Sides klinken toch flink anders dan de atmosferische klanken van The Xx. Niet vergelijken dus met de muziek van anderen, maar vooral intens genieten van de bijzondere muziek van Lean Year. Omdat ik niet veel herinnering meer had aan het debuut van het tweetal, heb ik dit album er ook nog eens bij gepakt, maar Sides is nog een stuk beter en vooral interessanter. Indrukwekkend album.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Sides hier luisteren en bestellen:

https://leanyear.bandcamp.com/album/sides