This Is How Tomorrow Moves. beabadoobee

Na twee prima albums kruipt beabadoobee definitief uit haar schulp op het uitstekende door Rick Rubin geproduceerde This Is How Tomorrow Moves, dat mee kan met de beste indiepop albums van het moment.

De van oorsprong Filipijnse muzikante beabadoobee timmert de laatste tijd stevig aan de weg op de sociale media, waardoor haar derde album niet over aandacht te klagen zal hebben. Dat is volkomen terecht, want This Is How Tomorrow Moves is een uitstekend album en is nog een stuk beter dan zijn twee prima voorgangers. Het is deels de verdienste van topproducer Rick Rubin, die het geluid van beabadoobee flink heeft opgepoetst, maar de muzikante uit Londen heeft zelf ook flinke stappen gezet en is beter gaan zingen. Ook de kwaliteit van de songs is flink omhoog gegaan sinds haar vorige album, maar de muziek van beabadoobee heeft haar bijzondere charme behouden.

Beatrice Kristi Laus werd geboren op de Filippijnen, maar groeide op in Londen. Op de middelbare school kreeg ze te maken met discriminatie en had ze het zwaar, maar toen haar vader haar een gitaar gaf vond ze een uitweg uit de ellende. De Filipijnse muzikante maakte een aantal goed ontvangen EP’s onder de naam beabadoobee en debuteerde op haar twintigste met het uitstekende Fake It Flowers, waarop de jonge muzikante zowel een voorkeur voor 90s indierock als indiepop liet horen en zich ergens tussen Juliana Hatfield en Avril Lavigne positioneerde.

Ook op het in de zomer van 2022 verschenen Beatopia maakte beabadoobee geen geheim van haar liefde voor de indierock uit de jaren 90, maar kon ze ook uit de voeten met meer eigentijds klinkende pop met een vleugje R&B. Ik was zelf zeer gecharmeerd van de popsongs van beabadoobee, maar haar eerste twee albums moesten het helaas doen met bescheiden aandacht.

Sindsdien is er wel wat veranderd. De songs van beabadoobee wisten op TikTok een groot publiek aan te spreken, waardoor de Filipijnse muzikante opeens flinke zalen weet te vullen. Het deze week verschenen This Is How Tomorrow Moves moet ook iedereen die niet actief is op TikTok gaan overtuigen van het talent van beabadoobee. Het lijkt me een kansrijke missie, want de muzikante uit Londen laat op haar derde album flinke groei horen. This Is How Tomorrow Moves is wat mij betreft een album dat mee kan met de beste albums binnen de indierock en indiepop van het moment.

Beatrice Kristi Laus wist voor het derde album van beabadoobee niemand minder dan Rick Rubin te strikken als producer en verbleef maar liefst zes weken in zijn Shangri-La studio op Malibu. Dat is goed te horen, want This Is How Tomorrow Moves klinkt een stuk beter dan Fake It Flowers en Beatopia, die qua geluid ook wel wat aan albums in het genre ‘bedroom pop’ deden denken.

Rick Rubin heeft het derde album van beabadoobee voorzien van een mooi verzorgd klinkend geluid, dat de songs van de Filipijnse muzikante flink optilt. Ook op This Is How Tomorrow Moves laat beabadoobee horen dat ze zowel met indierock als indiepop uit de voeten kan, al hebben de stevige gitaren flink aan terrein verloren.

Het album opent met de frisse popsong Take A Bite, die alleen op Spotify als 32 miljoen keer beluisterd is. Het is een popsong die je na één keer horen niet meer uit je hoofd krijgt, maar het is ook een popsong die laat horen dat Beatrice Kristi Laus veel beter is gaan zingen. In de tweede track horen we weer de aangename invloeden uit de 90s indierock die op de vorige albums zo’n belangrijke rol speelden en wederom maakt beabadoobee in vocaal opzicht meer indruk en laat ze in muzikaal opzicht een aansprekender geluid horen.

This Is How Tomorrow Moves biedt ook ruimte aan net wat meer ingetogen folky of jazzy songs en incidenteel een snufje Bossa Nova, maar alles dat beabadoobee op haar derde album doet pakt geweldig uit. Ik vond de eerste twee albums van de muzikante uit Londen vooral charmant, maar op haar nieuwe album laat het alter ego van Beatrice Kristi Laus horen dat ze met de besten mee kan.

De songs zijn stuk voor stuk aansprekend, de instrumentatie en productie van Rick Rubin zijn feilloos en de stem van beabadoobee blijft misschien wat licht en dun, maar overtuigt wat mij betreft heel makkelijk. Ik ben zelf nooit te vinden op TikTok, maar dat beabadoobee op het Chinese platform zo enthousiast wordt onthaald getuigt absoluut van goede smaak.

Erwin Zijleman

 

Je kunt This Is How Tomorrow Moves hier luisteren en bestellen:

https://beabadoobee.bandcamp.com/album/this-is-how-tomorrow-moves

Enjoy The Silence. Naima Joris

De Belgische muzikante Naima Joris brengt na haar bijzondere debuutalbum uit 2022 nu een album uit met uitsluitend songs van anderen, waar ze op even unieke als imponerende wijze haar eigen songs van maakt.

Het album Enjoy The Silence van Naima Joris krijgt hier en daar het label avant garde opgeplakt. De muziek van de Belgische muzikante is inderdaad niet alledaags, maar ontoegankelijk zou ik het album zeker niet willen noemen. Naima Joris vertolkt op haar nieuwe album songs van anderen en dat doet ze op prachtige wijze. Het zijn songs die in muzikaal opzicht uiterst sober maar ook bijzonder mooi worden vertolkt. De meeste magie komt echter van de fascinerende stem van de Belgische muzikante, die met haar unieke zang haar eigen songs maakt van de songs van anderen. Het levert een intiem en breekbaar album op dat mooier en mooier en indrukwekkender en indrukwekkender wordt.

De Belgische muzikante Naima Joris, dochter van de jazzmuzikant Chris Joris, maakte in 2021 diepe indruk met een titelloze EP waarop ze stil stond bij de dood van haar jongere zus, die de strijd tegen kanker verloor. Dat deed ze met bijna verstilde songs, die werden gedragen door haar fascinerende en opvallend emotievolle en doorleefde stem, maar die ook opvielen door bijzonder mooie en wat jazzy aandoende klanken.

Op het minialbum Tribute To Daniel Johnston uit 2022 eerde Naima Joris op minstens net zo indrukwekkende wijze het werk van Daniel Johnston, een van haar muzikale helden, en maakte ze haar eigen songs van de songs van de Amerikaanse cultheld die in 2019 overleed. In 2022 verscheen ook het debuutalbum van Naima Joris en While The Moon was nog wat indrukwekkender dan de twee EP’s.

While The Moon herinnerde aan het werk van een aantal grote blues- en jazzzangeressen uit een ver verleden, onder wie Nina Simone, maar was ook niet ver verwijderd van de debuutalbums van Lady Blackbird en landgenote Melanie de Biasio. Door het verstilde karakter en de zeer karakteristieke zang van Naima Joris was While The Moon geen makkelijk album, maar wanneer je eenmaal werd gegrepen door de songs van de Belgische zangeres hield haar debuutalbum je in een wurggreep.

In de zomer van 2023 bracht Naima Joris een verstilde en zeer fraaie versie van When Doves Cry van Prince uit en in 2024 volgden meer covers, waaronder een prachtige vertolking van Enjoy The Silence van Depeche Mode. Die laatste cover is de titeltrack van het tweede album van Naima Joris.

Enjoy The Silence bevat uitsluitend songs van anderen, maar het zijn ook allemaal Naima Joris songs geworden. De Belgische muzikante maakte haar nieuwe album samen met muzikant Vitja Pauwels en samen tekenen ze voor prachtige klanken van met name piano en gitaren. De songs van anderen zijn door Naima Joris en Vitja Pauwels tot op het bot uitgekleed en vervolgens voorzien van sobere maar bijzonder sfeervolle en vaak bijna onwaarschijnlijk mooie klanken.

Het zijn klanken die prachtig kleuren bij de unieke stem van Naima Joris, die ook op Enjoy The Silence weer fascinerend mooi zingt. Haar versie van Enjoy The Silence is al een tijdje te beluisteren, maar ik kan er eindeloos naar blijven luisteren, want wat is de versie van Naima Joris mooi en trefzeker. Het is een versie die dwars door de ziel snijdt en dat is een typering die ook van toepassing is op de andere songs op het album.

Enjoy The Silence bevat songs van onder andere Tom Waits, Nick Drake, Moses Sumney, Billie Holiday, Gillian Welch en Radiohead en ze zijn allemaal even mooi en bijzonder. Het zijn versies die sterk afwijken van de originelen en allemaal zijn gemaakt met een vergelijkbaar recept. Ondanks de overeenkomsten tussen de songs, het lage tempo en de zeer stemmige klanken komen alle songs even hard binnen, wat de verdienste is van de unieke stem van de Belgische muzikante.

Enjoy The Silence van Naima Joris is zeker geen album voor alle momenten, want je moet in de stemming zijn voor het sobere en melancholische album en moet er bovendien met volledige aandacht naar kunnen luisteren, maar op het juiste moment is Enjoy The Silence van Naima Joris een album van een unieke schoonheid.

Erwin Zijleman

Hamelin. King Garcia

Hamelin is a Medieval German town on the river Weser where a famous fairytale by the brothers Grimm plays out, the rat catcher of Hamelin, or in English the Pied Piper. He lures all the rats in the town with his recorder, but then the good people of Hamelin refuse to pay. He takes his revenge by playing a different tune, luring all the children of the town, who disappear forever. This allegedly happened in the year 1284. This moment was the starting point of a 1970s Dutch children's tv series called 'Sir, can you tell us the way back to Hamelin?'. It stars the recently deceased singer Rob de Nijs who went on to have another 50 years as a successful singer, having started in the early 1960s as a twenty year old.

So much for history. Hamelin is the debut album of the Athens, Greece based band King Garcia. It is a (symphonic) metal band like no other. It has a clarinet and saxophone playing front man, who can be called a modern day Pied Piper. His playing, combined with the band, lured me alright in a way that would never have happened had the band had a singer like almost all bands of this elk. It sets King Garcia totally apart from all else I know.

Promo photo

King Garcia is Alex Orfanos – Trumpet & Clarinet, Kamil Kamieniecki – Drums, Kornilios Kiriakidis – Bass and Kostas Konstantinidis – Guitar. They have all played or still play in other bands, like Mother of Millions, POEM, Tardive Dyskinesia and Bandallusia, all bands I had never heard of before. With Hamelin that changed. First there were two singles, 'Sweat' and the title track 'Hamelin', and that made certain that I would want to listen to the album as well. 

The album is a glorious affair. King Garcia is able to make a song rock, hard in some points, but also turn the same sequence into having so much atmospherics because of Alex Orfanos' contributions. Part is how his instruments are recorded, creating all this space around his sound. The other three do what can be expected. Huge, very busy and loud drums, a big bass allowing the drummer to place his fills while keeping things tight for the band. The guitarist plays deep sounding power chords and shreds his guitar in the overdubs. Where the usually a singer place his vocals, now this extra musical layer is created by the woodwinds. It makes King Garcia unique. In a way the album reminds me of the German band Neánder, that has three guitarists and a drummer, making unexpected musical sequence possible as well.

Together the foursome, with assistance of Konstantinos Lazos - Gaida & Kaval, Iakovos Molybakis - Percussion and some samples, make Hamelin exciting listening, a whole album long. Where usually I'm not one for instrumental albums, King Garcia managed to capture my attention and keep it. Hamelin is an album that you should check out.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can order Hamelin here:

https://kinggarcia.bandcamp.com/album/hamelin

2025, week 17. 10 singles

Glorious sunshine outside while I'm finishing up the singles section today. Again on Sunday itself. Once again also with a fine mix of songs that have recently been released as a single. Some totally new names on the blog and some a little or much older. In other words, more than enough to discover. Enjoy!

Pillar Of Fire. David Eugene Edwards & Al Cisneros

David Eugene Edwards is on my musical radar for close to 30 years in 2025. I may not have all his output but certainly over half. Recently he released a 7" instrumental in collaboration with the unknown to me Al Cisneros (Om and Stream). Pillar Of Fire is a desert song, like what could have been played under Harry Dean Stanton's foray into the desert in the movie 'Paris, Texas'. The song tries to produce the deepest sounds possible on a guitar string. A guitar plays the rhythm and a bowed instrument plays an alternate lead melody. There is some percussion and other instruments augment the desolate atmosphere Edwards and Cisneros create. An instrumental track can contain pure beauty and Pillar Of Fire does just that. It's the kind of introduction that invites to further listening. I have no idea whether there's more to come than b-side 'Capernaum'.

Here We Go Again. Audiogust

Chris Evans from Seattle has chosen a good title for his first single under the name Audiogust. After twenty years at Microsoft he has picked up his old love: playing music, which he did as guitarist and bassist in a few bands in the 1980s. As Audiogust Evans takes a  trip down memory lane. Here We Go Again starts as a Smash Mouth track and develops into a Green Day light, with a chorus that can compete easily with the Bay Area punkrockers. It's funny to read the bio where Evans' music is compared to the likes of Ben Folds Five, Elliot Smith, Paramore, The Proclaimers and Barenaked Ladies. The Scottish twins of The Proclaimers are there a little at the start of the verses but the rest? I hear something totally different as you just read. That's the way music works in individual minds. Who knows what happens on the album of course, which is expected on 30 May and has the same title. Here We Go Again is an incredibly pleasant sounding pop song with just the right punky overtones. Welcome back from the software world, Mr. Evans.

I Can Do What I Want. Mei Semones

Looking at the title of this song, there seldom was a more apply titled one as far as the music goes. Mei Semones returns to the blog with her latest single I Can Do What I Want. Again, expect a rollercoaster of a song in which you never know what to expect. Like a rollercoaster ride in the dark. With lights and images popping out of nowhere illuminating the dark for just a few second. Since the fall of 2023 Brooklyn singer and musician extraordinair Mei Semones can be found on this blog. All songs have created that sense of wonder with me. What is it I'm listening to? What is she doing now? Did I hear that right? I Can Do What I Want is no different. Semones takes us through a sequence of classical music and goes straight into a rock section, to move into a Sinatra part that ends in a short burst of Zappaesque virtuosity. Where most other artist totally fly of the road to fall off of the cliff, the Black Midi singer anyone?, Mei Semones somehow stays on course and delivers the listener at the other end of her rollercoaster attraction. A whole album though? We will know in a few weeks, as het debut album 'Animaru' is released on 2 May.

Fuselage. Tom Lark

I have no idea who Tom Lark is at this moment. The fact that Flying Nun made it its record of the month is enough of a recommendation to take a listen. And justly so. Fuselage is the single from album 'Moonlight Hotel'. Fuselage is a strong with a powerful drive, without being a totally powerful song. Lark sings with a dreamy voice about being "so lost". The music is rich, varied and subtle, besides having this enormous drive forward. A little Googling tells me Tom Lark is the project of Shannon Fowler of Christchurch, who started out as a DIY bedroom musician. That certainly paid off. Fuselage is a great strummer of a song made by someone with a wide imagination where music and arrangements are concerned. There are sounds coming from everywhere it seems. Prominent, in the background, popping up to disappear and much, much more. Comparisons, no doubt there are some, but they don't do right to what I'm hearing here. I've got to listen 'Moonlight Hotel' and hear more for certain. It was released on 4 April,

Enough Is Enough. The Hives

How long ago is it that I bought a The Hives album (and played one)? Somehow enough was enough. And now the band comes with a single with that title. And it is great. Punkrock like it is supposed to be played by the Swedes. Where somewhere, a long time ago I thought the band to sound strained, Enough Is Enough has not only the energy but also the melody to convince. This song rocks and no little. Per Almqvist leads the way showing that he's not had nearly enough. The Hives is ready to take on the world after the release of 'The Hives Forever Forever The Hives' in late August. Fans of The Hives will not be disappointed by Enough Is Enough.

Gather Round. Neive Strang

Another record from New Zealand released on 4 April is Neive Strang's new album 'Find Me In The Rabbit Hole'. Gather Round is one of its singles. For a long time I've been wondering what it is in water in New Zealand, as for a relatively small country it produces so many fantastic artists. Based on Gather Round I gather to have been introduced to another one. It is a slow singer-songwriter song with a slowly strummed acoustic guitar and a brushed snare drum with a soft rimshot for the accents. A slow plopping bass does the rest for Ms. Strang. Her voice is mixed right in front of the song. There's no doubt who this song is all about. Yes, you will find minor references to other singer-songwriters from New Zealand like e.g. Ebony Lamb or Vera Ellen, but above all Neive Strang is herself. That's another album to check out soon.

(And In The End) We're All Gonna Die. Timo de Jong & The Leadbeaters

'Life sucks and then you die', is an English expression that most people will know. This song is a longer version of that expression. One that in a live situation invites everyone in the audience to cry along with the wolves in the woods. Preferably, as out of tune as possible, as that creates the best effect. I'm talking from experience here. Timo de Jong from Groningen and The Leadbeaters from Amsterdam have started a collaboration that may lead to an album later this year. For now we have this extremely nice single. De Jong is a singer-songwriter with a nice, deep singing voice, where The Leadbeaters excel in bluegrass, that specific form of country music where traditional instruments and harmony singing is the form of expression. The combination works quite well. Hearing The Leadbeaters play, I know exact;y what I've been missing in the past years with my favourite bluegrass band, The Hackensaw Boys, a violin! The Leadbeaters are strong contenders for the title. (And In The End) We're All Gonna Die is a fun song, with a promise of getting more in the future.

Loline. The Bats

What a fantastic single The Bats from New Zealand has released recently. What is it that makes it so great? There's nothing special in the chord sequence or a spectacular melody nor immense musical surprises. And yet this song ticks all my boxes. It starts with the fuzz on the rhythm guitar that gives Loline a pulse that doesn't stop. It propels the song ever forward. The rhythm section keep that pace up in a superb way making the pulse stronger and stronger. Other guitars add melody and rhythm to the song. I love that lead melody on the lead guitar, so in sync with that pulsating fuzz guitar. Later on guitar melodies tumble over one another and even a synth comes in at the end. Finally there's the singing of Robert Scott and Kaye Woodward. It's the cherry on Loline's cake. In New Zealand The Bats is rock royalty with a forty year plus track record. On this blog you can find the band since 2018. Of course thanks to that New Zealand record store/label Flying Nun. Loline, go listen to it.

CCF (I'm Gonna Stay With You). Car Seat Headrest

Car Seat Headrest started as the bedroom project of Will Toledo, who cranked out one album after the other on his Bandcamp page. The desire to play live led to the forming of the band with the same name. Toledo was joined by lead guitarist Ethan Ives, drummer Andrew Katz, and bassist Seth Dalby. When Covid struck the band had to go into hibernation, just like we all had to. Except Will Toledo developed long Covid in 2022, stopping all future plans. The band is now sort of back with an album, 'The Scolars' (2 May). It's an ambitious rock opera with songs of over 10 minutes. CCF (I'm Gonna Stay With You) is the second single announcing the album, lasting over eight minutes. It is song with a strong build up from a piano motive with percussion behind it, that slowly but surely grows into an epic rock song. CCF (I'm Gonna Stay With You) is far from a simple song. The band forces you to make an effort to listen to its single. Car Seat Headrest plays with structures and the way the tempo is filled in. It moves from empty but strongly rocking parts to a band that goes beyond full out. A song part is filled with overdubs from all sides. The band that comes to mind most is The Killers, but I will trade every The Killers song bar one, 'Somebody Told Me', for this single immediately. That tells you more than enough. If the rest of 'The Scholars' is this good, the album is a must have.

Be Laurel. Search Result

Search Result is an Irish postpunk trio from Ireland. I doubted whether to write on Be Laurel or not. I could not find the unique angle to write on the song. For that it sounds too much like a lot that came before, e.g. The Smiths. There's a lot in the way of singing of Morrissey to be found here. The music is different enough. Nothing a trio can reproduce on stage together, though. There's too much happening. Be Laurel is an erratic affair. In energy and length. 1 minute 39 seconds is all Search Result needs to make its point. The strong point is that on the one hand I realise the song is over fast but on the other so much has happened in that short time, that I tend to forget it is so short. And there are found my angle. Search Result, Adam Hoban: electric bass, electric guitar, percussion, vocals, Fionn Brennan: electric and acoustic guitar, organ, synth, vocals and Jack Condon: drums, percussion,organ, synth, acoustic guitar, vocals, is extremely intense and because of bringing it in the right doses.in Be Laurel very much worth while writing about. Album 'Go Mutant' will be released on 23 May.

Wout de Natris -van der Borght

Tramhaus live. Patronaat, Haarlem 24 April 2025

Photo: Wout de Natris

By April 2025 Rotterdam band Tramhaus has become a mean music machine. The new has worn off and the beast is revealed. It may not be that the band does that much different. It is the growth, the roar and big beat that has been unleashed over the past months since the release of 'The First Exit'.

This to me is the difference between the release show in Paradiso on 5 October last year and today in the Patronaat. The songs obviously are played with more routine and this allows for the extras. Little accents, more sonic soundscapes, all played with a lot of comfort and confidence. The weaving of the two guitarist seems to have been developed to perfection and allows for an occasional foray into unchartered territory. It makes Tramhaus a better and even more interesting band.

The good thing is that the members still smile at each other, perhaps because of an unnoticed mistake or an inside stage joke, which seems like a good thing to me after having spent so much time together over the past months and years. While again having to play the same seventeen songs Tramhaus' oeuvre consist of every night. No doubt this number will grow in the near future.

Photo: Wout de Natris

Once again I noticed how old on average the audience was. This is a  band of 20 somethings playing for 40, 50 and 60 plus old people. Is postpunk a genre that allows grey haired (and bald) man and women play like they are young again or catch up like myself? I'd say that this level of excitement ought to draw in the youth of today and have us somewhere in the back. It was the grey crowd pogoing up front, as if there's no tomorrow. And rightly so, keep doing it while you can, folks!

There is not that much more that I can add to what I wrote in October last. So I'm adding the link for you to peruse that text should you have missed it last time:

https://wonomagazine.blogspot.com/2024/10/tramhaus-live-with-neighbours-burning.html

Tramhaus won over Haarlem with ease. Tramhaus is a powerhouse, so now go out and catch the 20 and 30 somethings as well. I will be here next time, faithfully at the back.

Wout de Natris - van der Borght

Cari Cari live with Komodo. Tolhuistuin Amsterdam, Wednesday 23 April 2025

Photo: Wout de Natris

Conquer by storm, that would be the right description of the Cari Cari show in Amsterdam's Tolhuistuin on 23 April. A show with a perfect build up. A great start, a little lull in the middle and a finish of the kind that is hard to forget. One that makes you go home with only Cari Cari songs in your head, while waking up them and going about your day with as well.

The Viennese duo of two world citizens, Stephanie Widmer and Alexander Köck, supported by a drummer, is touring behind its third album 'One More Trip Around The Sun'. The album was welcomed warmly on this blog, albeit with some slight hesitation, as the band moved away from its original source of music: surf rock in Tarantino movies for the 21st century. The new songs landed well, but the public's favourites obviously were the older songs. Something that happens to most bands of course.

In a very well filled, if not sold out venue, Cari Cari did not hold back for one second. It started with the psychedelia in its new album, but not before the famous opening of Richard Strauss' 'Also Sprach Zarathustra' introduced the band. The show was a sort of home match for an away crowd from the very first second. The band was very warmly welcomed, more than average was my impression. Around me I heard Flemish and a lot of English with Spanish accents. So a part was an away crowd for me as well, showing how international an audience Cari Cari draws.

Photo: Wout de Natris

A mouth harp opened the show, followed by the characteristic guitar sound of Alexander Köck. As if Dick Dale has reincarnated into a Viennese guitarist in the 21st century. One great riff after another was fired at the audience and because of a loping device the riff continued by itself, providing the option for Köck to play a second part. Of course, Stephanie Widmer's didgeridoo joined in several songs, giving Cari Cari it's other signature sound, the drone of the didgeridoo.

The other influence of the band is The White Stripes, as Widmer shows when she sits behind the drumkit for a few songs. Each one gets that particular drive Meg White gave to Jack. It gives immediate excitement and power.

Photo: Wout de Natris

Alexander Köck gave a passionate speech on what it means to be an independent artist and how trying a management didn't work for the band. In Dutch btw, showing how much he has improved speaking the language since my previous show. Cari Cari is now totally DIY, with help from family. It is no doubt hard work besides having to be creative and play, but when it works, see the crowd here and hopefully many festivals over the summer, it will be stimulating and satisfying.

As a final comment. Again, the light show was very well done. With a relatively small equipment a maximum effect was reached. It allowed the duo to play with the contrasts of light and shade, making the show visually a little mysterious at times. There even was some choreography in the show that also underscored the accents in the music perfectly. But above all it is the energy and enthusiasm that comes across most.

The combination makes Cari Cari is a must see band. And, 'Mapache' is certainly Tarantino movie worthy. Spread the word, send a link to the guy if you happen to know him.

Photo: Wout de Natris

The surprise of the evening was not Cari Cari, as the band fully delivered on expectation from the past shows (see Bitterzoet and Paradiso on this blog). The surprise was Komodo, a Dutch band. Also, a band that is not afraid of switching instruments, as a song calls for it or play heavily distorted guitar solos on a bouzouki or a somewhat similar instrument, a flute, melodica, it all came by.

Komodo, at least I think they are called that based on the number of times singer Tommy Ebben mentioned the name during the 30 minutes show, comes across as a band that is very self-assured and for all the right reasons. It has songs that swing and invite your body to start moving. To me the band was totally new. Name and music were all new to me. That changed within half an hour. This is a party band with songs you want to listen to as well. The drive and rhythm are there and a somewhat exotic element as well. And not just because of the "soul" clothes the band members were wearing, as it used to be called around 1975. 

Komodo fitted very well with what was coming next. Tolhuistuin was totally warmed up and the applause the band received after the final song and their best one, was well-deserved and well-meant. The band will have gone home with new fans of which three in the company of

Wout de Natris - van der Borght

Dunya. Mustafa the Poet

De Canadees-Soedanese muzikant Mustafa heeft met Dunya een album gemaakt dat deels klinkt als een ingetogen folkalbum, maar dat door allerlei bijzondere toevoegingen anders klinkt dan alle andere albums in het genre.

De uit het Canadese Toronto afkomstige Mustafa heeft op zijn 28e al van alles gedaan, maar laat met zijn debuutalbum Dunya horen dat hij ook een uitstekend folkalbum af kan leveren. Het is een folkalbum dat deels authentiek klinkt, maar Mustafa voegt op subtiele wijze allerlei bijzondere invloeden toe aan zijn songs, waardoor Dunya anders klinkt dan alle andere nieuwe albums van het moment. De Canadees-Soedanese muzikant schrijft ook nog eens prachtige teksten, die de ene keer heel dicht bij hemzelf blijven, maar ook de grote maatschappelijke thema’s niet schuwen. Het levert een fascinerend album op dat naarmate je er vaker naar luistert alleen maar mooier en bijzonderder wordt.

Een van de meest bijzondere albums van afgelopen zomer is Dunya van Mustafa. Het is een album dat eigenlijk direct iets met me deed, maar het is ook een album waar ik flink aan moest wennen, waardoor ik het meerdere keren opzij heb gelegd.

Mustafa (Ahmed) groeide op in een arme buurt in het Canadese Toronto als kind van Soedanese ouders. Het is een buurt waarin straatbendes de dienst uit maakten en geweld aan de orde van de dag was. De jonge Mustafa koos niet voor misdaad en geweld, maar begon al op jonge leeftijd met het schrijven van gedichten.

Als Mustafa The Poet werd Mustafa al op jonge leeftijd een gerespecteerd dichter en later ook filmmaker. Hij timmerde bovendien aan de weg als modeontwerper, maakte deel uit van de hiphop band Halal Gang en begon met succes met het schrijven van songs voor anderen, onder wie The Weekend, Taylor Swift en Justin Bieber. Mustafa heeft er inmiddels al een hele carrière op zitten, maar is nog altijd pas 28 jaar oud.

Drie jaar geleden bracht de Canadees-Soedanese muzikant een mini-album uit met folky songs en dat mini-album krijgt nu een vervolg met het volwaardige debuutalbum Dunya. Op dit album werkt Mustafa samen met de Zweedse producer Simon Hessman, die ook werkte met onder andere James Blake, maar Mustafa wist ook een aantal muzikanten van naam en faam naar de studio te halen, onder wie Aaron Dessner, Rosalía, Nicolás Jaar en Clairo (die is te horen in het werkelijk prachtige duet Hope Is A Knife).

Dunya is een intiem album dat zoals gezegd direct iets met me deed, maar het is ook een album dat in eerste instantie wat lastig te plaatsen is. Het debuutalbum van Mustafa laat zich deels beluisteren als een folkalbum zoals deze ook decennia geleden al werden gemaakt, maar het is ook een album dat op subtiele wijze invloeden uit met name de Arabische wereld en het land van de ouders van Mustafa verwerkt. Dat doet Mustafa deels met samples, maar ook met het gebruik van bijzondere instrumenten, die de folk op Dunya subtiel een andere wereld in slepen.

Ik moest niet alleen wennen aan de muziek op Dunya, maar zeker ook aan de stem en manier van zingen van Mustafa. De Canadees-Soedanese muzikant beschikt over een bijzondere stem en gebruikt zijn stem op in de Westerse folkmuziek niet heel gangbare wijze. Het was voor mij even wennen, maar inmiddels vind ik zowel de zang als de muziek op Dunya prachtig.

Zeker wanneer ik het album met de koptelefoon beluister blijf ik me verbazen over de vele subtiele toevoegingen in de muziek op het album, dat folkmuziek en muziek uit de Arabische wereld op fraaie wijze met elkaar weet te verbinden en er hier en daar ook nog wat hiphop in fietst. Ook de zang van Mustafa is aansprekender wanneer ik het album met de koptelefoon beluister en de teksten op het album beter kan verstaan.

Mustafa is als dichter zeer bedreven in het schrijven van bijzondere teksten. Het zijn deels persoonlijke teksten over het bendegeweld in Toronto dat zijn broer het leven kostte, maar Mustafa staat ook stil bij brandhaarden in de wereld als Gaza en Sudan. Het is allemaal verpakt in uiterst ingetogen folksongs die mooier worden naarmate je ze vaker hoort en je bewust wordt van alle bijzondere details. Het is een genre waarin momenteel stapels albums verschijnen, maar Dunya van Mustafa klinkt als geen enkel ander folkalbum van het moment of uit het verleden. Echt prachtig.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Dunya hier luisteren en bestellen:

https://mustafathepoet.bandcamp.com/album/dunya

SABLE, fABLE. Bon Iver

Believe it or not, but Bon Iver, except for a single with The National has never been on this blog and from my hand certainly not in the magazine of old. Today he is, with his recent album SABLE, fABLE. Somehow the description of the music and the interview in 'Oor' made me give the album a chance and I have to say that I like most of what I hear.

That is strange, yes. I remember that after all the hullabaloo because of his first two albums, I was left behind with the feeling what is all this fuzz about? I hated the man's falsetto and just stopped listening. With the electronics in the 10s I was truly convinced that Justin Vernon's music would never be for me.

As you will understand SABLE, fABLE really came as a surprise. I did not even bother to listen to the provided link. Why would I? I'm glad I did anyway. The falsetto is, mostly, gone and electronics are far more functional here, at least in most songs.

I understand that SABLE was an EP first, released somewhere last year. Later fABLE was added, resulting in a full length album. The whole starts with an electronic sound that can put someone off immediately. It doesn't last long and moves into 'Things Behind Things Behind Things'. To my surprise I get a Coldplay feel here. Should Chris Martin ever decide to wind down all things reeking of stadiums, a new Coldplay song could actually sound like this. Justin Vernon lowers his voice and does a Chris Martin. The arrangement is far too subtle though and aims for listening. This aim continues with the folk song 'Speyside'.

Later on on the album the songs become less recognisable as traditional, acoustic folk songs. 'Everything Is Peaceful Love', for example does a modern take on Bee Gees. Something the band may have sounded like had it recorded in the 2020s. The electronic antics of  'Walk Home''s vocals is a bit much for me. The rest of the song is fairly okay though. The same goes for his collaboration with Dijon and Flock of Dimes, 'Day One'. Bon Iver starts losing me a little here. It all sounds terribly forced to me. As if I'm listening to the song of a totally different artist from an R&B background grappling with his focus.

All's well again with 'From'. Bon Iver somehow mixes The Doobie Brothers' 'What A Fool Believes' and Beyoncé in a successful way. A mix that is not always my cup of tea but on SABLE fABLE is. The album continues with the R&B jazzy track 'I'll Be There' with Danielle Haim of the trio with the same family name. This music is on the edge of what I can process but manages to keep on the right side. I do wonder if this music is what the people Bon Iver conquered with his first two albums want to hear from Bon Iver in 2025. Part of SABLE, fABLE and especially SABLE may be. For those who bend with an artist and grow with him/her and allow themselves to be surprised, it certainly will be. Others like me join in, at least in part for this album.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order SABLE, fABLE here:

https://boniver.bandcamp.com/album/sable-fable

choke enough. Oklou

De Franse muzikante Oklou maakte een paar jaar geleden al eens een baanbrekend popalbum, maar doet er op het van de eerste tot en met de laatste noot fascinerende choke enough nog een flinke schep bovenop.

Voor 2025 zijn al een aantal hele interessante popalbums aangekondigd, maar of ze zo goed zijn als het nieuwe album van Oklou is maar zeer de vraag. De Franse muzikante maakte al diepe indruk met haar vorige album Galore, maar het deze week verschenen choke enough is nog een stuk interessanter en indrukwekkender. In muzikaal opzicht gebeurt er van alles in de bijzondere klankentapijten op het album en ook als je niet van de autotune houdt overtuigt de zang van Oklou makkelijk. De songs op het album zijn deels aanstekelijk, maar het zijn ook songs die de fantasie maar blijven prikkelen. Oklou heeft met choke enough een in alle opzichten opzienbarend popalbum gemaakt.

Oklou leverde in 2020 met Galore een werkelijk fantastisch popalbum af. Het is een popalbum dat deels klonk als de andere grote popalbums van dat moment, maar het debuutalbum van Oklou klonk een stuk avontuurlijker dan deze andere grote popalbums en gaf wat mij betreft bovendien een voorproefje op de popmuziek van de toekomst.

Galore ontleende een deel van zijn kracht aan de prachtige productie van de destijds zeer gewilde A.G. Cook en de Canadese muzikant Casey MQ, maar zette uiteindelijk vooral Oklou op de kaart als een van de grote beloften van de moderne popmuziek. Galore werd in 2020 best warm onthaald, maar had de ontvangst verdiend die Caroline Polachek drie jaar later zou krijgen met het eveneens geweldige Desire, I Want To Turn Into You, dat in meerdere opzichten aan Galore deed denken.

Deze week keert het alter ego van de Franse muzikante Marylou Mayniel terug met haar tweede album en gezien de kwaliteit van Galore waren de verwachting onrealistisch hooggespannen. Het zijn verwachtingen die Oklou meer dan waar maakt, want ook choke enough (geen hoofdletters) is echt een weergaloos popalbum, dat nog net wat meer indruk maakt dan zijn voorganger.

Ook op haar tweede album werkt Oklou samen met Casey MQ en ook topproducer A.G. Cook duikt weer op in een aantal tracks. Op choke enough gaat Oklou deels verder waar Galore in de herfst van 2020 ophield, maar het is ook een duidelijk ander album. Oklou heeft de tijd genomen voor haar tweede album en dat hoor je. De voor een belangrijk deel met behulp van elektronica gemaakte muziek op het album bestaat uit vele lagen en zit vol met bijzondere details. Het geluid wordt verder verrijkt door af en toe blazers in te zetten, wat verrassend goed combineert met de lagen elektronica.

Oklou houdt het tempo in een groot deel van de songs betrekkelijk laag en kiest dan voor ruimtelijke klankentapijten die niet volledig zijn ingekleurd, wat choke enough voorziet van een bijzondere sfeer. Het is een sfeer die een wat futuristisch karakter krijgt door de vele lagen vocalen die zijn toegevoegd aan de songs. Het zijn af en toe behoorlijk vervormde en door de autotune toegetakelde vocalen, maar Oklou laat ook op choke enough weer horen dat ze kan zingen.

Met Galore maakte de muzikante uit Parijs een album dat aansloot op de popmuziek van dat moment, maar wel wat avontuurlijker klonk. Op choke enough raakt Oklou wat verder verwijderd van de popmuziek van het moment. Het album klinkt met grote regelmaat behoorlijk experimenteel en is zijn tijd behoorlijk vooruit. Het doet soms aan de bijzondere muziek van yeule denken, maar het klinkt toch ook weer anders.

Ik hou lang niet altijd van popmuziek die wordt gedomineerd door zwaar aangezette elektronica, maar choke enough houdt me sinds de eerste beluistering in een wurggreep. Het tweede album van Oklou bevat dertien tracks, maar laat zich ook beluisteren als een lange en bijzonder fascinerende luistertrip van 35 minuten en 42 seconden. Het is een luistertrip die soms vervreemdend, soms sprookjesachtig mooi, soms bijzonder aanstekelijk en soms grenzeloos vernieuwend klinkt en meestal alles tegelijk.

Oklou heeft met choke een fascinerend en vernieuwend album afgeleverd, maar het is ook een popalbum met een hoofdletter P. Het moet toch raar lopen als Oklou met choke enough niet in de voetsporen gaat treden van Caroline Polachek en haar Desire, I Want To Turn Into You, maar in de popmuziek weet je het maar nooit. Ik weet het inmiddels wel: choke enough is een popalbum dat in 2025 niet zomaar overtroffen gaat worden.

Erwin Zijleman

 

Je knut choke enough hier luisteren en bestellen:

https://oklou.bandcamp.com/album/choke-enough

Tender Superpower. Marta Arpini

De Italiaanse zangeres Marta Arpini is tot dusver vooral bekend als jazzzangeres, maar op Tender Superpower laat ze horen dat ze ook wanneer ze folky popsongs maakt tot ongekende hoogten kan stijgen.

Ik word niet heel vaak verrast door een nieuw album zoals ik werd verrast door Tender Superpower van Marta Arpini. De Italiaanse zangeres, die in Amsterdam woont, beschikt over een stem die je eindeloos wilt koesteren en die behoort tot de mooiste stemmen die ik in tijden heb gehoord. Ook in muzikaal opzicht is het derde album van de Italiaanse zangeres van een bijzondere schoonheid. De folky popsongs van Marta Arpini klinken anders dan gebruikelijk in het genre, maar alles aan de songs op Tender Superpower is even mooi. Ik had nog nooit van Marta Arpini gehoord, maar ben echt diep onder indruk van haar in alle opzichten wonderschone nieuwe album.

Marta Arpini is een in Italië geboren zangeres, die na een muziekopleiding in Milaan uiteindelijk op het Amsterdamse conservatorium terecht kwam. Ze woont inmiddels een aantal jaren in Amsterdam en slaagde er na haar opleiding in om een voet aan de grond te krijgen in de Nederlandse jazzscene.

Zowel met haar debuutalbum Forest Light uit 2019 als opvolger I Am A Gem uit 2022 sleept de Italiaanse zangeres een prestigieuze Edison nominatie in de categorie jazz in de wacht. Die Edison haalde ze uiteindelijk niet binnen, maar haar naam was, zeker in jazzkringen, gevestigd.

Het jazzalbum Forest Light is wat verstopt op de streaming media platforms, maar is vooral een vocaal jazzalbum. I Am A Gem is een anders klinkend en bijzonder album, waarop Marta Arpini invloeden uit de jazz vermengt met invloeden uit de folk en de pop. Die laatste twee invloeden nemen een nog prominentere plek in op het deze week verschenen Tender Superpower.

Het is een album waarop de invloeden uit de jazz voor een belangrijk deel zijn verdwenen en Marta Arpini vooral kiest voor folky popsongs. Ik ben geen groot jazzliefhebber en had daarom zelf nog nooit van de Italiaanse zangeres gehoord, maar Tender Superpower had maar een kleine minuut nodig om een onuitwisbare indruk te maken.

Openingstrack Soft Calamity maakt die onuitwisbare indruk in meerdere opzichten. Wat direct opvalt is dat Marta Arpini beschikt over een bijzonder mooie stem. Het is een zijdezachte en zuivere stem, die mij onmiddellijk wist te betoveren en die alleen maar mooier lijkt te worden. Het is zo’n stem die de ruimte vult met warme klanken waarin je je eindeloos wilt onderdompelen.

De stem van de Italiaanse zangeres is op het hele album echt betoverend mooi, waardoor Tender Superpower qua zang de competitie met alle albums die de laatste tijd zijn verschenen makkelijk aan kan. Het album kan dat ook nog eens in muzikaal opzicht, want ook de muziek is prachtig.

Invloeden uit de jazz spelen op het nieuwe album van Marta Arpini een veel minder grote rol dan op de vorige albums, maar ze zijn zeker niet helemaal verdwenen. Zeker de blazers en de drums op het album klinken behoorlijk jazzy, maar worden gecombineerd met sprookjesachtige elektronica, die het warme karakter van de muziek van de Italiaanse zangeres nog wat verder versterkt.

Tender Superpower is in muzikaal opzicht een mooi en verzorgd album, maar de muziek op het album is ook absoluut spannend, zeker wanneer wat zweverige passages worden afgewisseld met muzikale hoogstandjes en klassiek aandoende passages. Maar ook als Marta Arpini kiest voor een ingetogen en sober ingekleurde folksong klinkt alles even mooi.

De songs op Tender Superpower hebben vooral een tijdloos karakter, maar het zijn ook songs waarin alles klopt en waarin heel veel te ontdekken valt. Er is eigenlijk maar één ding jammer aan het derde album van Marta Arpini en dat is dat er maar acht songs op het album staan. Na bijna een half uur muziek zit Tender Superpower er op en wil je vooral heel veel meer.

Marta Arpini heeft liefhebbers van jazz de afgelopen jaren al overtuigd van haar kwaliteiten, maar met haar derde album moeten ook liefhebbers van folky popsongs als een blok gaan vallen voor de muzikale charmes van de Italiaanse zangeres uit Amsterdam. Tender Superpower is een album dat nog niet op heel veel plekken opduikt, maar het is in alle opzichten een album van een ongekende schoonheid. Poets die Edison maar alvast op voor Marta Arpini. Het zou niet meer dan verdiend zijn.

Erwin Zijleman

2025, week 16. 10 singles

Easter weekend. I made a typo typing eater weekend. It can be called that of course. A few days with the family, food, drinks, Easter eggs and most likely less time to read a blog or listen to new music. Here are ten new songs anyway, so enjoy! And, Happy Easter!

Throw A Fist. The Northern Line

Just listen how Throw A Fist starts. The Northern Line lays down an irresistible groove. I won't say it's like The Stone Roses but the concept certainly is. Drums and at least two percussive instruments play for 10 seconds, bar two short bursts on a Hammond organ. Then the bass joins in and  the organ starts playing a melody. Guitar one joins the rhythm and then guitar two starts playing the main riff over that strong groove. Only at 40 seconds the singer joins with "I never felt so low". That may be, by after that 40 seconds I'm in high spirits. What a great groove and what an upbeat song Throw A Fist is. The Massachusetts band relive the Britpop days of the mid 90s, with a band like The Charlatans in mind, think its album 'Up To Here' e.g. It seems like I did not judge so positively on The Northern Line's debut single 'Lightning Strikes', as you cannot find it on this blog. Throw A Fist is and rightly so. What a groove!

Nothing. Sex Scenes

Nothing starts with a groove as well, but here we are in punk territory immediately. Sex Scenes is from Milwaukee and is the kind of band that does not hold back. Not in its music nor in its artwork. The blood vomiting skull on its album's sleeve is somewhere between a joke and serious. The music is all seriousness though. In just 2.14 minutes Sex Scenes tells and plays all. Nothing is the band's first single from the first album 'Everything Makes Me Sick', and it comes with a bang. Sex Scenes is around since 2016 but it's singer, Sarah Turbo, joined in 2021. She sounds like Amy Taylor of Amyl and The Sniffers in an angry mood. Behind her the band rages with a distorted bass guitar and guitars that play a great hook or two during the song. Nothing is quite the introduction to the upcoming album, to be released on 8 May.

Wonder. Benét

Unwinding, the big slow down comes with Wonder by singer Benét. The song starts as a sort of 'Let Love Rule', but next reminds me more of G. Love & Special Sauce where its rhythm is concerned. Wonder slowly evolves into a dreamy song, where friends of Benét wonder about a topic that concerns them, sampled into the song. This makes Wonder a song that sets itself apart, as it is not entirely the singer's song. Musically, Wonder is a basic song. Drums, a bass guitar is enough to kick it off. Surely but slowly the song flashes out with more instruments and in the vocal arrangement. It becomes an intricate weaving of instruments and voices, that makes for interesting listening. And then other voices take over, where the melody keeps Wonder going. It all ends abruptly, with an acoustic guitar providing a short coda. Album 'Make 'm Laugh' is expected on 6 June.

Scars. After Elmer

With Scars Rotterdam band After Elmer turns the clock back for a few decades. Around the year 2000 there were bands like Creed that started to play songs like these, post grunge. But there's also some emo in Scars. After Elmer builds up the song in an excellent way. An empty beginning with strong accents from guitar and drums. Next up is the release in the chorus, where the band goes full out. It's the kind of chorus that deserves a moshpit. An audience that goes apeshit as one. No matter how forceful the chorus is, the band has taken care of a strong vocal melody. That is just one part of the song though. The dynamics work really well and the band is an ace in getting the accents in all the right moments. After Elmer may have hit its jackpot with Scars.

Low Hanging Fruit. Matt Tecu + Fernando Perdomo

An instrumental is not your every day on this blog, but we have another one with Low Hanging Fruit. I have no clue who Matt Tecu + Fernando Perdomo are. The names are totally new to me, but this single rocks in a very old-fashioned way. Low Hanging Fruit rocks to hard to be from a cheesy circa 1970 movie soundtrack but the song contains the concept of it. That organ does the trick alright. It provides this psychedelic feel to the whole. The lead guitar is somewhere between surf and rock, while the drums definitely make it a rock song. The bass on the other hand is in Serge Gainsbourg territory. It gives you an impression how diverse Low Hanging Fruit sounds. It's from an album called 'Getting Warmer' which is out already.

Before The Fall EP.  Kier Byrnes & The Kettle Burners

On Before The Fall Kier Byrnes & The Kettle Burners defy genre and time with an all-time mix of folk, Irish folk, punk and what not. Of course, rightly so you will think of The Pogues, Gogol Bordello, and even Dropkick Murphys. It's all in the opening song 'White Russians', right up to the mock Iwan Rebrow background singing. The instruments and approach are more traditional than the last two mentioned bands. That makes Kier Byrnes & The Kettle Burners a more traditional band. This shows in the songs that follow, as the punk tempo goes out of the songs. 'When The Money's All gone' even  moves into country territory. The accordeon gives the song even a French Mediterranean flavour. The lead guitar adds a Chris Isaak kind of rock and roll. 'Train's Off The Rails' moves into The Paladins style rock and roll. In the following two songs you will be surprised once again by the music on offer. Kier Byrnes & The Kettle Burners may have a hard time choosing what kind of band it wants to be, in each song the band convinces. Before The Fall is an EP that deserves attention. Party time, is another good description.

Call Out Your Name ft. Pete Townsend. Inge Lamboo

A Dutch singer working with The Who legend Pete Townsend? The answer is yes, as you can see. The result is an indie rock track with some real fiery guitar work by Townsend. What is more important, is that the track caught my attention from the very start. Call Out Your Name hovers somewhere between indie rock and a Fleetwood Mac kind of pop. Lamboo has a voice that can compete with every female singer coming out of the U.S. in indie rock/pop. Whether Alanis or Katy Perry, she's right up there. The music itself is fairly basic. She let's her voice do the talking. And then there's that lead guitar that throws "some mud against the wall in that old sixties style" as Townsend called his contribution. At 79 he has followed Inge Lamboo online and was especially caught by her mash up of Arctic Monkeys with Fleetwood Mac. The result is a nice single and a trip to London for Lamboo to see The Who and present the single to Townsend. Her second album, 'This Is How The Future Sounds' will be released on 30 May. 

The Experiment EP. Replaced By Robots

Replaced By Robots only rang a bell because of books on the fourth industrial revolution, not because of a band. That changed with the release of this five song mini album which the band released recently. The trio consists of Goolkasian, Heather Joy Morgan and Adam Wade. Morgan has a background in painting, the others have played in various bands over the past two decades. For The Experiment they worked with producer Paul Q. Kolderie. It resulted in a mini album that combines upbeat alternative rock, with some glam rock and synth things. Replaced By Robots manages to combine several decades of music in a successful way. Heather Joy Morgan even does a Nico, one who is not on the verge of moving to the other side. What gets to me, is the upbeat music that The Experiment offers. It allows for both serious listening and dancing all in one. Replaced By Robots delivers it all in one go.

SS-100-X. The Speed Of Sound

What the story is, I still have to get into. Fact is, The Speed of Sound has released three albums under the name 'A Cornucopia', with partly the same track names. One of the singles from an album titled additionally 'Minerva' is SS-100-X, I suppose a soviet Union type missile that was aimed at us in the 1970 or 80s. This song is 'I'm Waiting For My Man' by the Velvet Underground during day time. Without any trouble I'm able to sing "standing on a corner ..." over the intro. The vocal melody is it's own, making it a different song. The song has a chorus as well. SS 100 eggs, I hear, influenced by Easter? The lyrics are not on scoring heroine but on the Kennedy assassination and conspiracy theories around it. SS-100-X was the code name of the car the Kennedys were in on that fateful day in 1963. The combination of the lyrics and the music make it an interesting song to listen to. In fact it's good.

He Seems To Think That He's A King. Garret Vandermolen

Do protest songs still exist? Many people argue that they do not any more. Garret Vandermolen has decided that this has to end this situation and wrote a song against the would be (soon actually?) dictator in The White House, his oligarch friends and sycophants bowing to his every whim. The title to the song tells it all. It is not the kind of king my country has or the U.K., no a king that reigns at will, like Louis XIV, who went to war in the summer, held court in the winter and kept his potential enemies as close as possible. Raised taxes for his own whims, including hobby wars, lavish luxury, etc. It's that kind of king Vandermoolen is singing about. The song is the right mix between mocking, an upbeat beat and melancholy singing. Say Tom Petty style. The sad thing is, that everything I and many others fear, may well be reality very soon. He Seems To Think That He's A King is the kind of song that may get Garret Vandermolen into serious trouble any day soon. Hopefully, the day will come that these "mighty will fall". It will take more than this song though. Let's call it a good start and make it the anthem of resistance.

Wout de Natris - van der Borght

I Still Want To Share. Sophie Jamieson

Sophie Jamieson maakte helemaal aan het eind van 2022 diepe indruk met haar prachtige debuutalbum Choosing en doet dit in 2025 nog eens met het minstens even mooie I Still Want To Share.

In de laatste weken van een jaar verschijnt er meestal niets bijzonders meer, maar in 2022 werd in ieder geval mijn jaarlijstje nog omgegooid door het prachtige debuutalbum van Sophie Jamieson. De Britse muzikante brengt haar tweede album juist helemaal aan het begin van het jaar uit, maar I Still Want To Share ga ik zeker niet vergeten voor mijn jaarlijstje over een maand of twaalf. Sophie Jamieson imponeert ook op haar tweede album met haar prachtige stem, die een groot deel van de 45 minuten die het album duurt goed is voor kippenvel. In muzikaal opzicht is het tweede album van de Britse muzikante bijna net zo mooi en ook de songs van Sophie Jamieson doen van alles met me. Wat een prachtalbum, wat een talent, wat een zangeres.

Sophie Jamieson doet het momenteel heel goed in de met name Britse lijstjes met muzikanten die het wel eens zouden kunnen gaan maken in 2025. Een nieuwkomer is de Britse muzikante echter zeker niet. Haar eerste EP is inmiddels al twaalf jaar oud en helemaal aan het eind van 2022 verscheen bovendien haar prachtige debuutalbum Choosing.

Het is een album dat me destijds overrompelde met de openingstrack Addition en dat is nog steeds een track die bij mij goed is voor kippenvel. De rest van het debuutalbum van Sophie Jamieson deed nauwelijks onder voor de fenomenale openingstrack, waardoor het album ondanks de release in december mijn jaarlijstje over 2022 wist te halen.

De plek ergens halverwege mijn jaarlijstje was zeker niet het eindstation voor Choosing, want inmiddels zou ik het album onder de mooiste albums van 2022 scharen. Het is dus goed nieuws dat Sophie Jamieson eindelijk de aandacht trekt met haar muziek en het is nog veel beter nieuws dat deze week de opvolger van Choosing is verschenen.

Het debuutalbum van Sophie Jamieson was een uiterst ingetogen en behoorlijk donker album met vooral folky songs en een hoofdrol voor de indringende stem van de Britse muzikante. Dat is een lijn die deels wordt doorgetrokken op I Still Want To Share, dat ook een folkalbum mag worden genoemd.

Sophie Jamieson maakte wat mij betreft een verpletterende indruk met de openingstrack van haar debuutalbum en ook album nummer twee opent prachtig. Camera opent ingetogen met subtiele akoestische gitaarakkoorden en de echt prachtige stem van Sophie Jamieson en ook dit keer wordt de spanning fraai opgebouwd. Een aantal keren barsten de strijkers los en ook dit keer maakt de Britse muzikant gebruik van de elektrische gitaar voor het vergroten van de dynamiek in de song.

Het klinkt allemaal prachtig, maar ook dit keer zorgt de stem van Sophie Jamieson voor het meeste kippenvel. De Britse muzikante beschikt over een betoverend mooi en zeer expressief stemgeluid, maar ze legt ook heel veel gevoel in haar stem, waardoor de zang op I Still Want To Share net zo hard binnenkomt als die op het debuutalbum.

Het tweede album van Sophie Jamieson klinkt net wat voller en gedetailleerder en misschien net wat minder donker dan haar zo indrukwekkende debuutalbum, maar ook I Still Want To Share is een vooral spaarzaam ingekleurd folkalbum, dat flink wat ruimte biedt aan melancholie.

Sophie Jamieson had niet veel muzikanten nodig voor haar nieuwe album. Naast prachtig gitaarwerk en fraaie bijdragen van keyboards werden vooral strijkers en drums toegevoegd. De muziek op I Still Want To Share is subtiel maar bijzonder mooi en is op prachtige wijze vastgelegd in de productie van Sophie Jamieson en de ervaren producer Guy Massey, die onder andere werkte met Spiritualized, Richard Hawley, The Divine Comedy, Manic Street Preachers en The Coral.

De songs op het tweede album van Sophie Jamieson zijn net wat meer versierd dan die op haar debuutalbum, maar alle accenten die zijn toegevoegd zijn functioneel en de strijkers passen prima bij de folky songs van de Britse muzikante. De sobere klanken vragen veel van de zang, maar Sophie Jamieson zingt ook op I Still Want To Share weer de sterren van de hemel.

Ze wordt zoals gezegd momenteel veelvuldig genoemd in de lijstjes met de beloften voor 2025, maar de belofte is de muzikante met dit werkelijk prachtige en indrukwekkende tweede album echt al lang voorbij. I Still Want To Share is het volgende prachtalbum van 2025, dat verrassend sterk is begonnen.

Erwin Zijleman

 

Je kunt I Still Want To Share hier luisteren en bestellen:

https://sophiejamieson.bandcamp.com/album/i-still-want-to-share

No Light To See. The Slow Death

No Light To See is Minneapolis band The Slow Death's fifth album. It's this blog's first, after reviewing single 'I'll Be Fine' recently. The short version of this review could be, if you like Social Distortion, The Hold Steady and The Living End (without the rockabilly) then go out and buy No Light To See. I do would like to use up a little bit more of your time though.

The Slow Death manages to cook up a storm. A very distinctive feature of the band is the warm Hammond B3 sound that  weaves itself through the songs. No matter how loud a song is, like in that already mentioned single, the instrument is there for the whole of the way. It gives the wall of sound an extra layer for sure but also adds warmth to the whole. An element that is often overlooked in punk/garagerock. It sets The Slow Death apart from many of its colleagues.

To copy the bio, "The Slow Death is Jesse "Pretty Boy" Thorson's most prolific project which has a lineup that's always evolving, and this album's tough hard working crew with Jack Gribble on drums, Luke Lechler on organ+guitars, and the bonus of Alex Bammel sprinkling some incredibly clever guitar leads on in the studio is hard to beat". Why try to up that? Thorson's voice is of the rough kind. Well worn in so to say. It gives the band a rough and  tough edge that convinces no little. The message is, The Slow Death is not kidding around, that much is clear.

A slow death is something torturers relish. The artwork, if I recognise Hank Williams there, is another form of slow death, the excessive abuse of substances. The energy coming out of this album will awake anyone from stupor. It's like getting charged. The Slow Death starts at full speed and may play a slower song here and there, the energy is never gone. That wall of sound returns when and wherever it can, rock ballad or not.

What strikes me most, is the consistent quality of the album. Where with (U.S.) albums like this, e.g. by The Gaslight Anthem to name one, I start getting somewhat bored after the third to fifth song, No Light To See keeps me on my toes for the whole ride. To be honest that surprised me, as I had expected that it would not, based on the first songs. But take the recent single 'Little Ghost', song 8 on the tracklist. It has great accents and a chorus that you would like to shout along to at any live show of the band. The "solo"/outro is fantastic in all its elementary playing.

No Light To See is a great punk/garage rock album. The Slow Death is a new name to me but one that will stick for a while. On its Bandcamp page a 'jaxtaxman' writes that this is the band's best album to date. I believe him immediately.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order No Light To See here:

https://jessethorson.bandcamp.com/album/no-light-to-see

Fading Image. Marathon

Anyone who has listened to the recent singles of Amsterdam alternative rock/postpunk band Marathon could have known a few things before Fading Image was released. This album is going to be varied, Marathon does a Tramhaus or two, but above all that Fading Image would most likely be a well above average album.

So, little surprises than? No and yes. No, because all assumptions came true and no because the album is even better than I expected on the basis of the singles.

Marathon is Kay Koopmans (voice/guitar), Lennart van Hulst (drums) and Nina Lijzenga (bass). The three play together since high school and after a slew of singles, an EP, more singles and now an album are ready to take on the world. In my opinion Fading Image is this good. There's no reason why Marathon can't go into the footsteps of Tramhaus and go out into the wide world and play, play, play.

Fading Image is an album that thrives in darkness. As such it fits in a time in which everything seems to have become uncertain. The source of this music can be found in the early 1980, when a lot of people thought the end was nigh; not me though. I don't know if people now think it is, but certain leaders most certainly make us want to think it so. Authoritarians thrive on fear, people. Always keep that in mind when listening to that type of politician. Their words have nothing to do with your wellbeing, only their own. The song 'Fail' can stand as an example of proof. It is the only song on Fading Image that has little to do with my wellbeing.

After this short detour, Marathon's musical core can be found circa 1981. Only the starting point though. From there the band does several extras, by playing with different influences. Slower new wave like the The Cure influenced song 'Shadow Raised A Star'. A lot of reverb and delay on the guitar notes, makes for a nice mood change on the album. By growing ever bigger and bigger, 'Shadow Raised A Star' becomes a song of epic proportions.

The Cult, Killing Joke, all bands that Marathon's members will have found in their parents' or uncles' record collections. Tramhaus was already mentioned. Which is o.k. as Marathon aspires to reach these heights as well. Marathon has the same kind of energy in abundance and is able to surprise in the same way during songs. Changing moods while playing knows no secrets for Marathon.

A special mention goes out to the artwork. By now there's an interesting collection that one day may make it to a museum. Again it is an interesting painting shown hear. It is made by Bob Mollema. My tip of the hat is called for.

Back to the music. Another highlight is the faster song 'Disorder'. The tempo goes up and because of it the mood on the album is somewhat lifted. All is relative here, but 'Disorder' is what the album needs at this point. Something 'Away From Home' continues in all the right ways. A great ending to the album.

It starts again with 'Out Of Depth'. It's that kind of album, the kind to play again immediately. Marathon with Fading Image has delivered on the promise made in the past few years. Now go out and conquer the world. This album fits in with a lot I've been hearing this decade so far and then there's the quality on offer. Dutch bands simply are getting better and better. No doubt about it and Marathon is a proof of point.

Wout de Natris - van der Borght