TWENTY SOMETHING. Alana Springsteen

Liefhebbers van goed gemaakte countrypop hebben dit jaar echt al niets te klagen, maar de jonge singer-songwriter Alana Springsteen legt de lat nog een stukje hoger met het uitstekende TWENTY SOMETHING.

Ik hield de Amerikaanse muzikante Alana Springsteen al een tijdje in de gaten, want de afgelopen twee jaar leverde ze maar liefst vier uitstekende EP’s af. De laatste twee zijn nu samengevoegd op het debuutalbum van Alana Springsteen, dat ook nog zes nieuwe tracks bevat. De jonge muzikante uit Nashville, Tennessee, maakt makkelijk indruk met een mooie stem en met zeer aansprekende songs, die passen in het strakke keurslijf van de Nashville pop, maar die absoluut kwaliteit ademen. Ik heb dit jaar al veel meer hele goede countrypop albums opgepikt, maar TWENTY SOMETHING van Alana Springsteen is nog wat beter. Dit kan zomaar een hele grote gaan worden.

Ik weet niet wat het is met countrypop dit jaar, maar het genre bevalt me opeens een stuk beter dan in het verleden. Nashville countrypop was in het verleden zeker een van mijn ‘guilty pleasures’, maar ik heb dit jaar toch al een handvol countrypop albums die gewoon mee gaan doen wanneer ik aan het eind van het jaar mijn jaarlijstje op ga stellen.

Het bijzondere is dat mijn favoriete twee countrypop albums van 2023 tot dusver, Lucky van Megan Moroney en shot in the dark van Ashley Cooke, kennelijk ook zeer in de smaak vallen bij de lezers van de krenten uit de pop, want beide albums staan in de top van het lijstje met de best gelezen recensies dit jaar en duiken zelfs op in de lijst met de best gelezen recensies aller tijden.

Megan Moroney en Ashley Cooke krijgen deze week concurrentie van Alana Springsteen, die na een aantal EP’s dan eindelijk een volwaardig album uitbrengt. Alana Springsteen (geen familie van) is een jonge singer-songwriter, die werd geboren in Virginia Beach, Virginia, en al op jonge leeftijd actief werd in de muziek. Ze ontdekte haar stem in het plaatselijke kerkkoor, leerde op de basisschool gitaar spelen en schreef ook al op hele jonge leeftijd haar eerste songs. Al vanaf haar veertiende timmert ze aan de weg in Nashville, waar ze op haar negentiende haar eerste EP uitbracht.

Ik heb Alana Springsteen zelf op het netvlies sinds 2021 toen de EP History Of Breaking Up (Part One) verscheen. Deze EP, die bol stond van de belofte, werd vorig jaar gevolgd door de minstens even goede EP History Of Breaking Up (Part Two). Ik dacht even dat Alana Springsteen alleen maar EP’s bleef maken, want begin dit jaar verscheen TWENTY SOMETHING: Messing It Up, dat een paar maanden later werd gevolgd door TWENTY SOMETHING: Figuring It Out.

Ik was zo langzamerhand van plan om de vier EP’s van de Amerikaanse muzikante op een hoop te gooien, maar net op tijd verschijnt het eerste echte album van Alana Springsteen. TWENTY SOMETHING bevat de twaalf songs van de twee eerder verschenen EP’s en voegt nog eens zes songs toe. Alana Springsteen is inmiddels 22 jaar oud en staat aan de vooravond van haar grote doorbraak. Ik schat haar kansen nog wat hoger in dan die van Megan Moroney en Ashley Cooke, want Alana Springsteen heeft alles dat nodig is om een wereldster te worden.

De Amerikaanse muzikante beschikte op jonge leeftijd al over een mooie stem, maar op haar debuutalbum is deze stem gerijpt en klinkt Alana Springsteen ook voldoende doorleefd. De jonge Amerikaanse muzikante heeft zich op haar debuutalbum omringd met een aantal gelouterde songwriters, muzikanten en producers uit de Nashville scene en dat hoor je. TWENTY SOMETHING staat vol met zeer aansprekende songs en klinkt prachtig, al moet je natuurlijk wel houden van de wat gepolijste Nashville countrypop.

Zelf hou ik inmiddels wel van het genre, maar meestal wel met mate. TWENTY SOMETHING van Alana Springsteen vind ik echter ruim 50 minuten goed tot heel goed en voorlopig verslapt het album zeker niet. Iedereen die het nog altijd spijtig vind dat Taylor Swift de countrypop achter zich liet en verruilde voor de pop kan stoppen met treuren, want de leegte die Taylor Swift achter liet, wordt perfect opgevuld door Alana Springsteen, die niet alleen beschikt over een geweldige naam en een mooie stem, maar ook over al het andere talent dat nodig is om een hele grote te worden. Alana Springsteen, onthouden die naam.

Erwin Zijleman

.NoWordsNeedeD, 30-10-2023

 

https://www.youtube.com/watch?v=SC8I9V3oZgQ&pp=ygUXbmljaG9sYXMgbGVucyBuaWNrIGNhdmU%3D

 

.No

Western Cum. Cory Hanson

Cory Hanson betoverde in het voorjaar van 2021 met bedwelmende psychedelische countryrock, maar gooit het nu over een andere boeg met behoorlijk stevig gitaarwerk op het bijzondere Western Cum.

Ik heb op zijn minst moeten wennen aan het nieuwe album van Cory Hanson. De Amerikaanse muzikant maakte op zijn vorige album ingetogen en bedwelmend mooie muziek, maar laat de gitaren op zijn nieuwe album Western Cum flink janken. Het nieuwe album van Cory Hanson lijkt op het eerste gehoor in niets op de terecht bejubelde voorganger, maar als je wat vaker naar Western Cum luistert hoor je steeds meer overeenkomsten. Belangrijkste overeenkomst tussen de twee albums is dat Cory Hanson bijzondere muziek maakt. Het is muziek die flink put uit het verleden, maar ook met minstens één been in het heden staat. Western Cum is wat zwaardere kost dan zijn voorganger, maar uiteindelijk maakt Cory Hanson wederom indruk.

De Amerikaanse muzikant Cory Hanson haalde mijn jaarlijstje over 2021 met het werkelijk prachtige Pale Horse Rider, dat aan het eind van 2021 in heel veel jaarlijstjes opdook. En terecht, want Pale Horse Rider was een wonderschoon album, waarop de muzikant uit Los Angeles op prachtige wijze invloeden uit de 70s countryrock en psychedelica vermengde met een veelheid aan andere invloeden. Het album klonk meer dan eens als een vergeten countryrock of singer-songwriter klassieker uit de jaren 70, maar ik omschreef het album ook als een album dat Radiohead zou kunnen maken wanneer het een album opneemt in de Californische woestijn of aan de oevers van de Mississippi.

Pale Horse Rider werd na 2021 alleen maar mooier, sfeervoller en beeldender, waardoor ik een paar weken geleden met torenhoge verwachtingen begon aan het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant. Western Cum viel me bij eerste beluistering helaas vies tegen en ik las op het Internet veel meer teleurgestelde reacties. Op zijn nieuwe album is Cory Hanson in flink wat tracks afgestapt van het sfeervolle, beeldende en betoverend mooie geluid van Pale Horse Rider en kiest hij voor een veel steviger geluid.

Ik had het album na vluchtige beluistering eerlijk gezegd al afgeschreven, maar na het lezen van een aantal zeer positieve recensies van muziekcritici die ik hoog heb zitten, heb ik Western Cum de afgelopen week meerdere keren beluisterd. Ik ben inmiddels een stuk positiever over het nieuwe album van Cory Hanson, maar dit kon alleen nadat ik mezelf had beloofd dat ik Western Cum niet zou vergelijken met Pale Horse Rider. Dat ga ik ook in deze recensie niet meer doen, want het zijn twee totaal verschillende albums.

Western Cum opent direct stevig met Wings dat begint met gitaarriffs waarvoor een Southern Rock band zich niet zou schamen. Wanneer de stem van Cory Hanson invalt krijgt zijn muziek een psychedelisch tintje, maar nu ik wat vaker naar de openingstrack heb geluisterd, keren ook de Radiohead associaties die ik eerder had bij beluistering van de muziek van Cory Hanson terug. De gitaren gaan flink los in de openingstrack en het is fraai gitaarwerk, dat aan het eind van de track voorzichtig de grenzen van de progrock benadert of zelfs overschrijdt.

Het stevige en vaak aan Southern Rock herinnerende gitaarwerk keert terug in veel tracks op Western Cum, dat bij vlagen behoorlijk ruw klinkt, maar door de meer ingetogen zang van Cory Hanson ook opvalt door veel dynamiek. De muziek van Cory Hanson heeft nog steeds een hoog jaren 70 gehalte, maar van retro is geen sprake, want ik ken geen enkel ander albums als Western Cum.

Wanneer de gitaren vervormen of zelfs compleet uit de bocht vliegen komt het nieuwe album van Cory Hanson bijna in het vizier van de garagerock, maar juist in de stevigste tracks kan de Amerikaanse muzikant schakelen naar de prachtig bedwelmende klanken die we kennen van zijn vorige album en is er opeens weer de betovering die dit album zo mooi en bijzonder maakte.

Ik heb, mede door mijn liefde voor Pale Horse Rider, flink moeten wennen aan Western Cum, maar inmiddels begrijp ik de recensies waarin ook het nieuwe album van Cory Hanson een meesterwerk wordt genoemd. Ik heb nog altijd veel momenten waarop ik zonder enige twijfel kies voor Pale Horse Rider, maar er zijn ook zeker momenten waarop Western Cum het fantastisch doet en dit worden er steeds meer.

Erwin Zijleman

Je kunt Western Cum hier luisteren en bestellen:

https://coryhanson.bandcamp.com/album/western-cum

Heaven Is A Junkyard. Youth Lagoon

Youth Lagoon, het project van de Amerikaanse muzikant Trevor Powers, keerde onlangs terug na lange afwezigheid met Heaven Is A Junkyard en wat is het een mooi, bijzonder, intrigerend en verslavend album.

Ik had nog niet eerder naar de muziek van Youth Lagoon of Trevor Powers geluisterd, maar toen ik na een aantal recensies vol superlatieven dan eindelijk begon aan Heaven Is A Junkyard was ik onmiddellijk verkocht. Trevor Powers heeft zijn songs zeer sfeervol ingekleurd met piano en hier en daar flink wat strijkers, maar zorgt met flink wat elektronica ook voor voldoende avontuur. De Amerikaanse muzikant beschikt over een bijzonder stemgeluid, waar je even aan moet wennen, maar dat vervolgens steeds meer indruk maakt. Heaven Is A Junkyard is een prachtig album, dat steeds weer nieuwe dingen laat horen. Voor mij een enorme verrassing dit album van Youth Lagoon.

Heaven Is A Junkyard, het vierde album van Youth Lagoon, verscheen twee maanden geleden en is me toen niet echt of eigenlijk helemaal niet opgevallen. Ik ben het album pas goed gaan beluisteren toen ik de zoveelste jubelrecensie over het album las. Op die jubelrecensies heeft Youth Lagoon kennelijk een abonnement, want toen ik wat ging graven in de geschiedenis van Youth Lagoon kwam ik ook zeer positieve recensies over The Year Of Hibernation uit 2011, Wondrous Bughouse uit 2013 en Savage Hills Ballroom uit 2015 tegen.

Het is bijna acht jaar stil geweest rond Youth Lagoon, al maakte Trevor Powers, de man achter Youth Lagoon in 2018 en 2020 met Mulberry Violence en Capricorn wel twee wat afwijkende albums onder zijn eigen naam. Ik heb het allemaal gemist, maar ik ga de schade zeker inhalen nu ik razendsnel verknocht ben geraakt aan Heaven Is A Junkyard van Youth Lagoon.

Voor ik op zoek ging naar achtergrondinformatie over het album ging ik er overigens van uit dat er een vrouwelijke muzikant schuil ging achter Youth Lagoon, want de stem van Trevor Powers zou absoluut een vrouwenstem kunnen zijn. Nu heb ik over het algemeen eerder een zwak voor vrouwenstemmen dan voor mannenstemmen, waardoor Heaven Is A Junkyard zich mogelijk nog net wat sneller opdrong.

De eerste drie albums van Youth Lagoon werden voorzien van het etiket ‘bedroom pop’ en hoewel het nieuwe album van het alter ego van Trevor Powers vaak wat dromerig klinkt, zou ik dit etiket toch niet op Heaven Is A Junkyard plakken. Het nieuwe album van Youth Lagoon vindt deels aansluiting bij de chamber pop, zeker wanneer de piano domineert en de arrangementen wat klassiek aandoen, maar Trevor Powers experimenteert er ook flink op los, net zoals hij dat deed op de albums die hij onder zijn eigen naam uitbracht.

De Amerikaanse muzikant worstelde in 2021 flink met zijn gezondheid en verloor uiteindelijk zelfs maandenlang zijn stem. Het heeft er voor gezorgd dat Heaven Is A Junkyard een wat introspectief album is, waarop Trevor Powers zijn aandacht richt op zijn directe omgeving in Idaho. De Amerikaanse muzikant strooit hierbij met bijzondere verhalen, wat het album ook in tekstueel opzicht interessant maakt.

Veel songs op Heaven Is A Junkyard hebben het stemmige pianospel van de Amerikaanse muzikant als basis. Het album overtuigt hierdoor makkelijk en vult de ruimte met mooie klanken. Het geluid van Youth Lagoon is vervolgens verrijkt met andere instrumenten en zeker ook met de zeer karakteristieke stem van Trevor Powers, die breekbaar maar bijzonder mooi klinkt.

Youth Lagoon maakt op Heaven Is A Junkyard vooral wonderschone en opvallend beeldende popliedjes die echt prachtig zijn ingekleurd en hier en daar zijn voorzien van rijke orkestraties, maar de muziek van Trevor Powers is ook altijd bijzonder door de wat experimenteler klinkende accenten van elektronica, die nergens ten koste gaan van het melodieuze karakter van de songs.

Ik liet me direct bij eerste beluistering betoveren door de prachtige klanken en de bijzondere zang, maar iedere keer dat ik naar Heaven Is A Junkyard luister hoor ik weer nieuwe dingen en wordt het nieuwe album van Youth Lagoon nog wat bijzonderder. Alle zeer lovende recensies die over het album zijn beschreven begrijp ik inmiddels dan ook volledig en wat mij betreft komen er nog flink wat jubelrecensies bij, want zo bekend is de muziek van Youth Lagoon nog niet.

Erwin Zijleman

Je kunt Heaven Is A Junkyard hier luisteren en bestellen:

https://youthlagoon.bandcamp.com/album/heaven-is-a-junkyard

Echo The Diamond. Margaret Glaspy

Margaret Glaspy heeft op Echo The Diamond de synths van haar vorige album weer verruild voor haar gitaar en dat levert een lekker ruw en gruizig album op, dat uitblinkt door een serie ijzersterke songs.

Margaret Glaspy is een naam die niet bij iedereen een belletje zal doen rinkelen, maar de muzikante uit New York levert na Emotions And Math uit 2016 en Devotion uit 2020 met het deze week verschenen Echo The Diamond haar derde uitstekende album af. Het is een album dat dichter bij haar door gitaren gedomineerde debuutalbum dan bij de vooral met synths ingekleurde opvolger ligt en dat vind ik persoonlijk goed nieuws. Echo The Diamond is vrij elementair ingekleurd, maar zowel het gitaarwerk als de zang op het album overtuigen bijzonder makkelijk. Ook de songs van Margaret Glaspy doen het zonder al te veel opsmuk, maar ze zijn stuk voor stuk raak.

Deze week is het derde album van de Amerikaanse muzikante Margaret Glaspy verschenen en dat is een album waar ik met torenhoge verwachtingen naar uit keek. De muzikante uit Brooklyn, New York, maakte immers diepe indruk met haar eerste twee albums. Margaret Glaspy debuteerde in de zomer van 2016 prachtig met Emotions And Math, dat ik vanwege de intensiteit en het donkere karakter van het album vergeleek met het werk van Fiona Apple. Het betekende overigens niet dat Emotions And Math klonk als een Fiona Apple album, want Margaret Glaspy vertrouwde op haar debuutalbum niet op de piano, maar op indringend en behoorlijk gruizig gitaarwerk.

Tot mijn verbazing dook Emotions And Math niet op in mijn jaarlijstje over 2016, maar het album hoort hier achteraf bezien zeker in thuis. Ook het in 2020 verschenen Devotion haalde overigens mijn jaarlijstje niet, maar ook het tweede album van Margaret Glaspy was van een hoog niveau. Op dit tweede album klonk de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter wat minder intens en donker en bovendien was het ruwe gitaarwerk voor een belangrijk deel verdrongen door wolken synths.

Margaret Glaspy staat op de cover van het deze week verschenen Echo The Diamond afgebeeld met een gitaar in haar handen en dat is niet voor niets. Op haar derde album heeft de gitaar het weer gewonnen van de synths en net als op Emotions And Math is het gitaarwerk op Echo The Diamond lekker gruizig. Het is gitaarwerk dat vooraan staat in de mix, wat het nieuwe album van Margaret Glaspy voorziet van een bijzonder geluid.

Ik was best te spreken over het vooral met elektronica ingekleurde en wat gepolijster klinkende Devotion, maar ik ben toch blij dat Margaret Glaspy op haar nieuwe album terugkeert naar het geluid van haar debuutalbum, al legt de muzikante uit Brooklyn dit keer wel andere accenten. Margaret Glaspy kiest op haar derde album vooral voor rocksongs zonder al te veel poespas. De songs op het album hebben genoeg aan de drie-eenheid gitaar, bas en drums en klinken vaak redelijk rechttoe rechtaan.

Dat klinkt misschien niet heel interessant, maar Margaret Glaspy heeft een serie aantrekkelijke songs geschreven en voert ze uit met veel passie. Het gitaarwerk op het album is lekker ruw en gruizig en dat past uitstekend bij de stem van Margaret Glaspy, die wat expressiever maar ook beter is gaan zingen. De associaties met de muziek van Fiona Apple zijn volledig verdwenen en in plaats hiervan hoor ik wel een heel klein beetje van het debuutalbum van Alanis Morissette of van het album waarmee Tracy Bonham doorbrak, maar Echo The Diamond is geen album vol hitsingles.

Het is wel een album met een serie hele goede songs, die ook herinneren aan de indierock uit de jaren 90, maar ik hoor ook wel wat van Big Thief. Het gitaarwerk is heerlijk ruw en bij vlagen stevig, maar Echo The Diamond bevat zowel uptempo songs als songs die zich langzaam voortslepen en met name aan het eind van het album wordt het gitaarwerk bluesier en subtieler.

In de vrouwelijke indierock en indiepop van het moment hoor ik momenteel heel veel albums die erg op elkaar lijken, maar Margaret Glaspy kiest op Echo The Diamond voor een duidelijk andere weg, wat een interessant en onderscheidend album oplevert. De lat lag zoals gezegd hoog, maar ik vind Echo The Diamond inmiddels beter dan zijn twee voorgangers en dat zegt wat.

Erwin Zijleman

Je kunt Echo The Diamond hier luisteren en bestellen:

https://margaretglaspy.bandcamp.com/album/echo-the-diamond

.NoWordsNeedeD, 26-10-2023

 https://www.youtube.com/watch?v=lzT4gBYAtN0

 

.No

Greener Grass. Greener Grass

De Amsterdamse band Greener Grass creëert met een zeer beperkt aantal instrumenten en een hoofdrol voor drie bijzondere stemmen een uniek eigen geluid dat zich verrassend meedogenloos kan opdringen.

Het titelloze debuutalbum van de Nederlandse band Greener Grass is een album dat zich niet laat vergelijken met de meeste andere albums van het moment. De band uit Amsterdam heeft genoeg aan de xylosynth en de mandoline, subtiel aangevuld met bas en percussie. Het meeste vuurwerk komt vervolgens van de drie zangeressen van de band, die een deel van de open ruimte op opvallende wijze vullen. Het levert een uniek geluid op, waaraan de meeste muziekliefhebbers even zullen moeten wennen, maar eenmaal gewend aan het bijzondere geluid van Greener Grass, groeit het debuutalbum van de Amsterdamse band snel. Alle reden dus om dit bijzondere album eens te proberen.

Een lezer van deze BLOG wees me op het titelloze debuutalbum van de Amsterdamse band Greener Grass, dat een paar weken geleden is verschenen. Het is een album dat ik niet tegen ben gekomen in de belangrijkste releaselijsten, dat nog niet in de winkel ligt, waar nog maar heel weinig over is geschreven en dat ook nog niet op bandcamp pagina van de band te vinden is. Het is dan ook niet zo gek dat ik het album gemist heb vorige maand, maar het debuutalbum van Greener Grass is wel een interessant album. Het is een album dat zeker niet door iedereen zal worden gewaardeerd, maar als je vatbaar bent voor de bijzondere charmes van de Amsterdamse band is het titelloze debuut van Greener Grass niet alleen een interessant maar ook een mooi en bijzonder album.

Greener Grass bestaat uit drie vrouwen en een man. Sanne Huijbregts bespeelt de xylosynth, Julia Werner en Vita Pagie tekenen voor percussie, terwijl Camiel Jansen de bas en de mandoline bespeelt. Het zal niemand verbazen dat de bovengenoemde instrumenten betrekkelijk sobere klanken opleveren. De instrumentatie op het debuutalbum van Greener Grass is bij vlagen bijna minimalistisch, al is het bijzonder hoe de band met een paar instrumenten een uniek en aansprekend geluid weet te creëren. Het is vooral de verdienste van de bijzonder klinkende xylosynth, een elektronische variant van de xylofoon, die in de jaren 80 werd ontwikkeld voor de Britse band The Drum Theatre.

Ondanks het beperkte assortiment aan instrumenten zijn de songs van Greener Grass verrassend rijk klinkende songs. Ik ben immers het belangrijkste instrument op het album vergeten, want dat zijn de stemmen van Sanne Huijbregts, Julia Werner en Vita Pagie. Het zijn stemmen die individueel of met zijn drieën tegelijk door de speakers komen en die in het laatste geval prachtig bij elkaar kleuren. Het zijn expressieve stemmen die steeds weer op net wat andere wijze worden gebruikt, waardoor het debuutalbum van Greener Grass ondanks het beperkte aantal ingrediënten een gevarieerd klinkend album is.

Ik ben lang niet altijd gek op albums waarop stemmen worden ingezet zoals de Amsterdamse band dit doet, maar op een of andere manier werkt het bij mij dit keer wel. De bijzondere klanken op het album spelen hierbij een belangrijke rol, want als Greener Grass in twee tracks alleen vertrouwt op de stemmen, is de magie voor mij een stuk minder groot. De subtiele klanken op het album hebben een bijna hypnotiserend effect en versterken op bijzondere wijze de op elkaar gestapelde stemmen.

Greener Grass beweegt zich op haar debuutalbum wat buiten mijn comfort zone, waardoor ik wel even moest wennen aan het album. Ik was vervolgens bang dat ik het album na een paar keer horen flink minder spannend en interessant zou vinden, maar dat is niet het geval gebleken. Albums waarop stemmen als instrument worden gebruikt zijn over het algemeen behoorlijk experimenteel, maar de songs van Greener Grass zijn ondanks de bijzondere klanken verrassend toegankelijk. Zoals gezegd zal niet iedereen dit op de juiste waarde weten te schatten, maar ik zou er zeker eens naar luisteren, want dat is het minste dat deze bijzondere Nederlandse band verdient.

Erwin Zijleman

Je kunt Greener Grass hier bestellen:

https://www.greenergrass.nl/

It All Goes Up. Beth Bombara

De Amerikaanse singer-songwriter Beth Bombara draait al een tijdje mee, maar levert nu met het prachtige It All Goes Up een album af dat behoort bij de beste Americana albums van deze week, deze maand en dit jaar.

Ik hoorde de afgelopen jaren zeker een stijgende lijn op de albums van Beth Bombara uit St. Louis, Missouri, maar een album van het niveau van It All Goes Up had ik toch niet zien aankomen. Op haar nieuwe album, inmiddels al haar vijfde, doet de Amerikaanse muzikante alles beter dan op haar vorige albums. De productie is fraai, in muzikaal opzicht valt er veel te genieten van met name het prachtige en veelkleurige gitaarwerk, de songs zijn aansprekend en kunnen in meerdere genres uit de voeten en Beth Bombara zingt ook nog eens prachtig. It All Goes Up is een album dat ik na één keer horen wilde koesteren en sindsdien ben ik alleen maar meer gehecht geraakt aan deze prachtplaat, die Beth Bombara nadrukkelijk op de kaart zet.

Ik ken de Amerikaanse muzikante Beth Bombara al sinds haar debuutalbum uit 2010, maar ik heb tot dusver nog geen van haar albums besproken op deze site. Nu vond ik haar eerste drie albums ook niet heel erg overtuigend en vooral onvoldoende onderscheidend in het overvolle genre waarin ze opereert. Het in 2019 verschenen Evergreen vond ik destijds een twijfelgeval, maar met de kennis van nu is het een album dat zeker een plekje op de krenten uit de pop had verdiend.

Het is een album dat goed werd ontvangen en dat ook in Nederland de nodige aandacht kreeg. Veel kans om het succes te oogsten na flink wat hele mooie recensies kreeg de Amerikaanse muzikante helaas niet, want al snel brak de coronapandemie uit en lag het muzikale leven van Beth Bombara even stil. De muzikante uit St Louis, Missouri, heeft de tijd genomen voor haar vijfde album en dat hoor je.

Ik vond Evergreen achteraf bezien een prima album, maar het deze week verschenen It All Goes Up is in alle opzichten beter, waardoor de vlag de lading zeker dekt. Het nieuwe album van Beth Bombara klinkt om te beginnen veel beter dan zijn voorgangers. Beth Bombara produceerde It All Goes Up samen met haar echtgenoot Kit Hamon en de twee hebben het album voorzien van een mooi helder en warm geluid.

Het is een geluid waarin de gitaren domineren en het gitaarwerk op het album is zo mooi dat ik, buiten Beth Bombara zelf, nog wat gitaristen van naam en faam had verwacht op het album. Die zie ik niet terug bij de credits van het album, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van het gitaarwerk op It All Goes Up, dat varieert van stemmig tot opvallend rauw.

Beth Bombara en Kit Hamon tekenden zelf voor flink wat instrumenten, maar de overige muzikanten die zijn te horen op het album voegen naast gitaren ook nog de pedal steel, piano, viool, synths, drums en de Mellotron toe aan de songs op It All Goes Up. Het zorgt ervoor dat de songs op het album stuk voor stuk mooi zijn ingekleurd, maar de inkleuring van de songs is ook gevarieerd.

Beth Bombara heeft een album gemaakt dat vooral in het hokje Amerikaanse rootsmuziek past, maar de muzikante uit St. Louis is ook niet vies van een randje pop. Zeker wanneer net wat meer invloeden uit de pop worden toegelaten doen de songs van Beth Bombara me wel wat denken aan die van Aimee Mann of zelfs Fleetwood Mac, maar de liefde voor folk en country zit bij Beth Bombara dieper.

It All Goes Up is ook wanneer het gaat om de kwaliteit van de songs een stuk beter dan de eerdere albums van de Amerikaanse muzikante. Alle songs op It All Goes Up ademen kwaliteit en laten horen dat Beth Bombara uit de voeten kan met alles tussen sobere en emotievolle folk- of countrysongs tot verassend gruizig klinkende rocksongs.

Over één ding heb ik het nog niet gehad en dat is iets dat misschien wel de meeste indruk maakt op It All Goes Up. Beth Bombara is gedurende haar carrière steeds beter gaan zingen, maar op It All Goes Up vind ik haar voor het eerst een geweldige zangeres. Ook de zang onderscheidt zich van de meeste andere stemmen in het genre en dat doet Beth Bombara ook in dit geval door een verrassende veelzijdigheid, waardoor ze zowel een country tranentrekker als een rocksong met veel overtuiging kan vertolken.

Ik heb in 2019 wel wat zitten slapen toen Beth Bombara Evergreen uitbracht, maar na de release van het echt geweldige It All Goes Up ben ik klaarwakker, want ik heb dit jaar nog niet veel betere rootsalbums gehoord. Wat een sterk album van Beth Bombara!

Erwin Zijleman

Je kunt It All Goes Up hier luisteren en bestellen:

https://bethbombara.bandcamp.com/album/it-all-goes-up