Money Time. And They Spoke In Anthems

And They Spoke In Anthems is quite a name for a band. It holds more than a promise, it comes with heaps of expectations, perhaps even obligations. Something alike ...And They Will Know Us By The Trail Of The Dead. That band lived up to its name alright over the past two decades. How are things here?

Different, almost opposites. And They Spoke In Anthems is a one man band filled by Arne Leurentop. With Money Time he releases his second album after 'June'. The music is soft, yet certainly present. Meandering itself into my ears, ever so sweetly, yet fully determined. "It's me, it's me", Leurentop sings with several little high-pitches voices in the back of 'Leaving You Cold'. As if I hadn't noted and was left cold. What were you thinking?

This is the way of the music on Money Time. It creeps up slowly, touches you, affects you and is determined to never let go. Not all songs work like 'Leaving You Cold' though, the vaudeville tinged 'Message From The Future' is musically set decades into the past, from before my personal past. Think what Gregory Page is good at, with a less authentic sound to the music. At the same time it's clear 'Message From The Future' is well made. Compensation kicks in I notice.

Nostalgia is a mood that is all over Money Time. There is a paradox as Leurentop is not afraid of using modern instruments and sounds, yet gives of a feel of long gone times. I am totally okay with it though. Hear the guitars snarl in the back of the dramatically voiced violins in 'Dialogue For Pieces'. Again two worlds meet that can't in real life. What is gone is gone. Not in movies and music though and And They Spoke In Anthems uses that possibility to great effect on his album.

In everything on this album modesty is a quality that does not get in the way of the effect the album has. Arne Leurentop can afford to be modest. The soft voice, the quiet sound only draw me in ever nearer, until the album becomes all enveloping. No, Money Time is no masterpiece, but surely very well done. Convincing and powerful in its own, modest, way.

There are little surprises in most of the songs that give themselves away slowly but surely. A different background vocal, an unexpected instrument, a little turn out of nowhere. Anything is possible except strong eruptions. That already mentioned guitar is it for eruptions. The basis remains a quiet song that meanders into your ear. Take your time, let Money Time do its thing and you will find that a richness in music has enveloped you, capture you and taken you in. Money Time equals quality time, if you allow it to do so.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

"Read that blog"! Bubble Gum. De Staat

Everyone his own bubble is the theme of the fifth album of De Staat, one of the bands on this planet that mixes hard rock with hard-edged hip hop in a perfect way. With Bubble Gum De Staat is at its peak, yet stares in the face of a cul-de-sac. Can it become bigger than Bubble Gum? No, and the band hints at other solutions and even directions on Bubble Gum.

De Staat is a special band in more than a musical way. The first album was recorded by singer/guitarist Torre Florim without a band around him. L'état c'est moi. Florim was the first person who could rightfully claim this after Louis XIV. In order to perform the music he needed a band and that band, having started as a live act is still together. In fact I'm certain that the strength of De Staat is determined by the five piece band and not just by Torre Florim's ideas.

That strength grew by the album culminating in a better album by the album. Fiercer, stronger, melodically better, fatter beats and extremities. De Staat grew in popularity by the album as well and now is one of the big rock bands of The Netherlands. On 'O', the fourth album all the influences came together in a perfect blend, with even a few radio hits on the album. Yet, how to tackle that fifth album?

De Staat toured Europe with Muse and that is no real surprise. Although De Staat is a little more extreme in its music, the fact that in interviews the band states it is in the same position as Muse was some years back, is accurate. Muse had to sort of reinvent itself when it could go no higher, bigger, etc. After experimenting for two albums two great albums were released, 'Drones' (2015) and 'Simulation Theory' (2018). With Bubble Gum De Staat is where Muse was 13 years ago. Nothing is bigger than 'Knights Of Cydonia' is there?

Back to our subject, Bubble Gum.The album starts with a sound like a ship's horn calling out through the fog. There's a drum but everything else is electronics producing deep, dark beats. Trump's election and campaign is the theme of 'KITTY KITTY'. In a way De Staat is even holding back. The beat has a slight stutter, without putting it on to evidently. Where the band is branching out is on the huge synth sound (or a guitar effect to the max) in the instrumental parts. Rhythmically this is all very well done and a great opener  to Bubble Gum.

Torre Florim is not afraid to use his voice in a higher registry and he's singing here and there instead of the declamating/chanting he usually does. The auto thingy in 'Fake It Till You Make It' is in line with the title. Again the rhythm is worked out to a tee. Drummer Tim van Delft really grasps a headliner here and doesn't let go. Before this sort of rhythm is internalised the De Staat members must have been counting and counting and counting to get this right.

Listening to the first songs I realise that only a multi million dollar budget could make the sound of Bubble Gum bigger and thus better. Just listen to the stutter of 'Mona Lisa'. Of course we have heard this before, not in the least in 'Witch Doctor', melodically this is a much better song. it holds a few surprises in melody and singing. 'Mona Lisa' is anything but predictable the way it seemed to be when the song started.

The first real surprise is 'Phoenix'. An air raid siren combined with the sound of a crashing plane starts the song. I brace myself for the loudest De Staat beat ever and get a 70s ballad spiced up with modern electronics. Torre Florim is singing and singing higher. De Staat is able to write and play a song that simply flows like ballads of old. Something new for sure, with enough De Staat elements to keep hardcore fans pleased (or ought to be). 'Level Up' makes amends for those offended immediately, but again the melody is woven into the rhythm in a beautiful way. With 'Me Time' I'm transported into the stadium of my favourite football club. An extreme beat like this can all of a sudden pop up in between the familiar football tunes before the match. Familiar De Staat territory 'Me Time' is.

The duet with LUWTEN is another surprise. The female voice in a duet works really well in 'Tie Me Down'. The beats and accents again battle with melodies. Tessa Douwstra's voice is able to lead De Staat easily. Another one of the highlights on this album. It seems it is full of them. What De Staat gets better and better at is to hide small pop elements into its, at times, uncompromising music. That leads to compromise but only at the highest levels possible, that of perfect synergy. In the final surprise, 'Luther', a Bowie element is incorporated that works really well in this context.

I fully realise that this is not a record I can play anytime, anywhere. Already I can hear the comments around the house if I put this on. At the same time, when I'm alone Bubble Gum is the kind of record I want to play loud and dance across the room to on my own. After a few listening sessions I also realise that De Staat has surpassed itself again. The new elements woven into this production make it, again, more diverse and stronger. That cul-de-sac is obviously no dead end street for De Staat, just a closed roundabout leading back to the main road where many options await. Listening to Bubble Gum I know this is the scenario De Staat will follow. I am seriously contemplating to score the album the full *****.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Heart To Mouth. LP

Laura Pergolizzi schreef popliedjes voor de grote popprinsessen, maar als ze deze popliedjes zelf vertolkt krijgen ze pas een ziel.

Heart To Mouth van LP verscheen in een week dat er weinig aandacht is voor nieuwe muziek vanwege het grote terugblikken, maar de nieuwe plaat van het alter ego van Laura Pergolizzi is een plaat die alle aandacht verdient. Heart To Mouth is een vat vol tegenstrijdigheden. Aanstekelijke popliedjes uit het heden worden verrijkt met smaakvolle invloeden uit het verleden en popliedjes die het leven door een roze bril lijken te bekijken, worden gecontrasteerd met een stem die schuurt en met expliciete teksten vol persoonlijk leed en onzekerheid. Heart To Mouth van LP is een hele knappe plaat van de mij tot voor kort onbekende Laura Pergolizzi. 

Ik moet toegeven dat ik tot voor kort nog nooit van Laura Pergolizzi had gehoord en ook haar alter ego LP was me onbekend. Deze Laura Pergolizzi schreef echter songs voor popprinsessen als Christina Aguilera, Rihanna en Rita Ora en maakte bovendien als LP een aantal goed ontvangen platen.

Met name Suburban Sprawl & Alcohol uit 2004 kon rekenen op zeer positieve kritieken en als ik naar de plaat luister kan ik in ieder geval concluderen dat de songs die Laura Pergolizzi voor zichzelf schrijft flink verschillen van de songs die ze schreef voor de genoemde popprinsessen.

Reden om naar het vroegere werk van Laura Pergolizzi te luisteren was de release van LP’s nieuwe plaat Heart To Mouth; een week met weinig nieuwe releases. In een drukkere week was de muziek van LP waarschijnlijk buiten de boot gevallen, maar ik ben blij dat ik de muziek van het alter ego van Laura Pergolizzi heb ontdekt.

Ook op Heart To Mouth hoor je dat de in New York geboren maar tegenwoordig vanuit Los Angeles opererende Amerikaanse singer-songwriter zeer bedreven is in het schrijven van lekker in het gehoor liggende popliedjes. Het zijn popliedjes die door popprinsessen tot wereldhits kunnen worden gemaakt, maar wanneer Laura Pergolizzi ze zelf vertolkt gebeurt er iets heel anders.

De muzikante uit Los Angeles schrijft haar popliedjes op het eerste gehoor met een roze bril op haar neus, maar vertolkt ze met een donkere zonnebril op diezelfde neus. Heart To Mouth is een persoonlijke plaat vol persoonlijke misère en twijfel, maar het is ook een plaat die uitblinkt met aanstekelijke popliedjes. De bijzondere stem van Laura Pergolizzi voegt nog een extra dimensie toe aan het vat vol tegenstrijdigheden dat Heart To Mouth is.

De Amerikaanse singer-songwriter groeide in New York naar verluidt op met een dieet van goede en verantwoorde popmuziek en maakte pas in Los Angeles kennis met de hitmachines die zoveel invloed hebben op de hedendaagse popmuziek. Het komt samen op Heart To Mouth dat invloeden laat horen uit een aantal decennia goede popmuziek, maar dat ook precies weet hoe een eigentijds popliedje moet klinken.

Het worden eigenzinnige popliedjes door de stem van Laura Pergolizzi, die klinkt als een doorleefde versie van Stevie Nicks, als Chrissie Hynde die flirt met pop of als de onbekende zus van Bob Dylan. Het is een stem die schuurt en soms tegen de haren in strijkt, maar het is ook een stem die de knappe popliedjes van LP voorziet van emotie en een ziel.

Ik ben persoonlijk absoluut niet vies van goed gemaakte popliedjes en had de songs op Heart To Mouth waarschijnlijk ook wel kunnen waarderen wanneer ze waren gemaakt door een bij voorkeur wat verlopen popprinses, maar in de versies van LP zijn het stuk voor stuk pareltjes.

Heart To Mouth van LP is een album dat ruim drie kwartier makkelijk vermaakt met uitstekende popliedjes die het beste uit heden en verleden combineren, maar het is ook een album dat je weet te raken door de wijze waarop Laura Pergolizzi de nodige ellende over je uitstort met haar expliciete teksten en haar emotievolle strot.

De hits die ze heeft gemaakt zijn vast goed voor een goedgevulde spaarpot, maar met de nieuwe plaat van LP verdient Laura Pergolizzi ook in artistiek opzicht flink wat krediet. Heart To Mouth is een hele knappe plaat, die misschien komt op een wat ongelukkig moment, maar die echt alle aandacht verdient.

Erwin Zijleman

Je kunt Heart To Mouth hier beluisteren en kopen:

https://iamlpmusic.bandcamp.com/releases



or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

.NoWordsNeedeD, 28-01-2019

https://www.youtube.com/watch?v=2Q4mKo9gBF4&list=PLabW1J1BO8bXzDBytYyFa5h1k_KqUIniX

.No

The Hex. Richard Swift

Het postuum verschenen The Hex is de afgelopen maanden de hemel in geprezen ... en dat is volkomen terecht.

Ik waardeerde Richard Swift enorm als producer en veel minder als muzikant, maar uiteindelijk ben ook ik gevallen voor zijn zwanenzang The Hex. The Hex is een buitengewoon fascinerende plaat die je vooral mee terugneemt naar de jaren 60 en 70 en dan vooral naar de met psychedelica verrijkte soul uit de jaren 60. Dat had ik persoonlijk niet gezocht achter Richard Swift, maar wat de Amerikaan laat horen op The Hex is bijzonder indrukwekkend. De Amerikaanse muzikant neemt je mee terug naar vervlogen tijden en voegt in deze tijden iets toe dat er nog niet was. Prachtig. 

Richard Swift overleed afgelopen zomer. Hij werd slechts 41 jaar. Richard Swift was een gewaardeerd muzikant, maar ik waardeerde de Amerikaan vooral als producer. Richard Swift tilde in eerste instantie vooral de platen van Damien Jurado naar een hoger plan, maar de afgelopen jaren werd het stapeltje door hem geproduceerde platen steeds hoger en indrukwekkender. Nathaniel Rateliff, Kevin Morby, The Shins, Valerie June, Foxygen; het zijn maar een paar namen die profiteerden van de genialiteit van Richard Swift.

 
Als muzikant waardeerde ik Richard Swift veel minder. Op de serie platen die de in California opgegroeide muzikant maakte hoorde ik veel goede ideeën, maar ik vond de platen van Richard Swift ook fragmentarisch en uiteindelijk vaak teveel van het goede. We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic uit 2013 vond ik vooralsnog zijn beste, maar ook dit is zeker geen plaat die ik onder mijn persoonlijke favorieten schaar.

 
Ik heb dan ook lang getwijfeld of ik me zou gaan wagen aan de eerder dit jaar postuum uitgebrachte laatste plaat van Richard Swift. De eerder uitgebrachte digitale versie van The Hex heb ik een paar maanden geleden kunnen weerstaan, maar het vorige week verschenen vinyl had op een of andere manier een aantrekkingskracht die bijna niet en uiteindelijk helemaal niet was te weerstaan.

 
Hierbij heeft het ongetwijfeld geholpen dat The Hex inmiddels door de muziekpers is onthaald als het meesterwerk van Richard Swift. Ik begon dan ook met veel te hoge verwachtingen aan The Hex van Richard Swift, maar de Amerikaanse muzikant heeft ze waargemaakt.

 
The Hex laat zich beluisteren als een tijdreis door een aantal decennia popmuziek met een voorliefde voor de jaren 60. Net als op de vorige platen van Richard Swift hoor ik op The Hex invloeden uit de wat cabareteske Tin Pan Alley, uit de psychedelica, uit de Britse en Amerikaanse gitaarmuziek, maar ik hoor dit keer toch vooral invloeden uit de soul. Het is psychedelisch aandoende soul zoals Marvin Gaye en Curtis Mayfield die in hun beste dagen maakten, maar dan anders.

 
De falset stem van Richard Swift is natuurlijk geen typische soulstem en bovendien is de muziek van de Amerikaanse muzikant te veelzijdig om in slechts één hokje te passen. Het ene moment waan je je misschien nog op What’s Going On van Marvin Gaye of Super Fly van Curtis Mayfield, maar op een volgende track kunnen deze klassiekers uit de soul zomaar verruild zijn voor singer-songwriter klassiekers als Sail Away van Randy Newman of Nilsson Schmilsson van Harry Nilsson.

 
Het zorgt er voor dat The Hex net zo van de hak op de tak kan springen als de vorige platen van Richard Swift, al klinkt The Hex wat mij betreft consistenter dan alles dat de Amerikaan hiervoor maakte. Ook The Hex laat zich beluisteren als de perfecte soundtrack van de Netflix documentaire The Vietnam War, die me de afgelopen twee weken ruim 18 uur in een wurggreep heeft gehouden, maar Richard Swift prikkelt ook de fantasie in het heden.

 
Zijn trieste dood zorgt in de muziekpers logischerwijs voor iets te grote woorden, want of The Hex een meesterwerk of klassieker is zal de tijd moeten leren. Dat het een buitengewoon fascinerende plaat is, die het vroegere werk van de Amerikaan overtreft, is wat mij betreft echter zeker. Ik waardeerde Richard Swift de afgelopen jaren vooral als producer, maar met zijn bijzonder fascinerende zwanenzang overtuigt hij me minstens net zo zeer als muzikant, wat het verlies van zijn talent nog wat groter maakt.

Erwin Zijleman

Je kunt The Hex hier beluisteren en kopen:

https://richardswift.bandcamp.com/album/the-hex

or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Future Ruins. Swervedriver

Funny how an album that basically sounds the same for 10 songs, perhaps even like all Swervedriver's albums of the past decades and still totally be okay. The loop on the cover of Future Ruins is of a level of excitement that is totally missing on the album, yet things are alright.

Swervedriver is around for decades, with a missing decade in the 00s, making Future Ruins only its sixth album. For a band that started in 1989 this is not a large output.

Guitars play a large role on the album. They lay down the layer of sound, propelled forward by drums and bass, over which Adam Franklin sings his downtrodden songs. Happiness is not found in this beat it seems. Franklin's voice reminds me of Teenage Fanclub, a kind of singing where emotions are sort of absent. As if music is not an outlet for, let alone a conveyor or even instigator of emotions. Of course music and vocals are in perfect balance.

To enjoy the music of Swervedriver it is important to notice the little guitar lines woven into the wall of sound, the extra notes the bass player presents us with and the drum fills on the side of the larger picture. Accept some feedback and (short) drones here and there and you will get the larger picture. A song like 'Golden Remedy' works exemplary here.

It is 'Everybody's Going Somewhere and No One's Going Anywhere' and 'Radio Silent' that are the odd ones out. More atmosphere than song it makes the psychedelic tendencies of Swervedriver come out. Tendencies that are a minor part of the whole of Future Ruins. Underneath the shoegazing, alternative rock there is a large component stemming from 60s (garage) rock, not unlike the already mentioned Teenage Fanclub and the über 60s emulator Big Star and its "kids" The Posies.

All this comes together on Future Ruins and like I already mentioned things are simply okay in the world when I play Future Ruins.

Wo.

You can listen to and buy Future Ruins here:

https://poisoncityrecords.bandcamp.com/album/future-ruins


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

De Kift live, Patronaat Haarlem, donderdag 24 januari 2019

De Kift bestond in 2018 30 jaar waarvan ik er inmiddels ruim 20 mee op reis ben. Alles begon met een jeugdvoorstelling in het voormalige LAK theater in Leiden waar de voorstelling 'Gaaphonger' gespeeld werd. Samen met vierjarige zoon zag ik hoe de overwintering op Nova Zembla werd nagespeeld door De Kift. "Enge geluiden" en gekras maakten dat zoonlief af en toe op schoot kroop bij zijn vader, maar hij werd fan voor het leven, zoals meerdere mensen in mijn omgeving sindsdien door de muziek en het enthousiasme van De Kift werden gegrepen. De eerlijkheid gebied ook te zeggen dat de meeste mensen geschokt hun handen voor hun oren houden, want dat is ook De Kift: compromisloos in de muziek. Een totale eigenheid waarin poëzie, voordrachtskunst, de uitvergroting van het circus, fanfare, Oost-Europa en punk samenkomen. Dat is nu eenmaal voor veel oren veel te veel van het goede.

Daarnaast heeft de band muzikaal een enorme groei doorgemaakt, die de stap naar een iets groter publiek in de grote concertzaken mogelijk heeft gemaakt. Hoe vreemd de muziek ook mag lijken, harmonisch werd het met de jaren steeds sterker, doorwrochter en zelfs meezingbaar. De wisselwerking tussen gesproken voordracht en ijzersterke refreinen werd telkens beter.

En zo kan het zijn dat tijdens de top 30 tour heel veel wordt meegezongen door de fans. De Kift leek bijna een normale band. (Wie de 'Wee mij' tour heeft gezien, wist dit natuurlijk al.) Normaal speelt de band haar nieuwe plaat semi-integraal en wie hem niet kent, wordt verrast door enkel nieuwe muziek. Normale bands die zo lang bestaan weven er een enkel nieuw nummer tussendoor, vooral niet te veel, niet zo De Kift. Pas in de toegift, die meteen van start gaat, komen een aantal vertrouwde nummers langs.

Niet gisteravond. De show begon met enkel een sample, de zang van Ferry Heine en een dansje van de rest van de band met de vleugels van Sorbo handschoenen, alhoewel, de band kennende, vast van het huismerk, aan de mouwen van de jasjes. Een absoluut prachtig, maar ook absurdistisch gezicht deze bonkige mannen een dansje te zien maken. 'Oe' deed weer wat het altijd doet, het zet een prachtige, weemoedige sfeer neer en nodigt uit tot meezingen. Een nummer als een landloper, verzopen, bezopen, tranen in de ogen en snot aan de neus, liggend aan de rand van een greppel vol herinneringen die nauwelijks meer (van) echt te duiden zijn.

De Kift bestaat 30 jaar en riep medio mei 2018 haar fans op een top 5 in te sturen van zijn/haar favoriete nummers. Dat leidde tot een top 30 waar tijdens de shows uit geput zou worden. Nee, ik heb niet gestemd, want, fanatiek lijstjesman uit het verleden, kan ik niet zo maar wat roepen en de tijd verstreek en ontbrak uiteindelijk om het serieus te doen. Het gaf niets, al mijn favorieten op één na, kwamen voorbij. Het is natuurlijk onvergeeflijk dat 'Achterboeg' niet gespeeld werd. Tot op zekere hoogte geldt dat ook voor 'Noek'. Wat over de hele avond uitzonderlijk opviel, is dat 'Bal', het feestnummer bij uitstek van De Kift, in het geweld van al die andere pracht zelfs wat wegviel. Er waren zoveel hoogtepunten en dat is een compliment waard. Door deze "gewone" show laat de band echt zien hoe goed zij is. Het is allemaal, overduidelijk, minder stressvol op het podium, dus ook losser en vrolijker. Een heel ande0e kant van De Kift toonde zich.

Nummer 30 werd gespeeld, 'Tabee'. En terecht, ook een van die ontzettend mooie nummers, nummer twee werd aangekondigd, ik ben het even kwijt, maar nummer een niet. Navraag na afloop leverde 'Orenmens' op. Een nummer dat Wim van Weele tegenwoordig brengt en dat doet op een manier zo droef, dat het altijd verbazingwekkend is dat hij na het applaus een mooie lach laat zien.

Daarmee ben ik aangekomen bij een belangrijk onderdeel van De Kift. Het circus, het theater. Alle leden zijn in staat om zo enthousiast te zijn, zoveel plezier uit te stralen, zo veel beleving te delen. De expressie op de gezichten is prachtig. Mathijs Houwink die totaal punk is en los gaat, nu er geen rol is in een voorstelling van een nieuwe plaat. Ferry Heine, is Ferry Heine natuurlijk, maar allemaal hebben ze een rol en springen naar voren en achteren, wisselen van instrument en zingen zo uitbundig, waarbij vrijwel iedereen zijn moment in de spotlights krijgt. Van heel dicht bij voor aan het podium, met prima geluid, complimenten Patronaat, viel dat nog veel beter te zien.

Natuurlijk was er een zeer opvallend element in de show ingeweven: een heuse quiz. Bij de ingang waren al formuliertjes uitgedeeld. We mochten fragmenten raden. De Kift speelde tien seconden iets instrumentaals en wij mochten raden van welke plaat het kwam door een van de twee opties in te scheuren. Een kansloze exercitie. Al herkende ik bijna alles, komt het van 'Brik' of van 'Hoofdkaas', van '7' of van 'Vier Bij Vier'? Gefeliciteerd Meinout(d?), als een van de zeven personen met alle tien goed.

Het werd een feest der herkenning, met een enkel vraagteken, welk nummer is dit dan?, waarbij opviel dat veel van de ballades de top 30 moeiteloos haalden, 'Beguine', "het Blikjesnummer", zoals mijn vriendin haar favoriet noemt, het prachtige 'Hoofdkaas', 'Tabee', 'Oe' en vooral 'Orenmens'. De Kift heeft zoveel mooie nummers dat zij een iets groter publiek verdient.

Over 'Wee Mij' en Thessaloniki heb ik al eens geschreven, maar iedere keer als ik dat nummer hoor, zie ik de afgetobde, bejaarde moeder (de coupletten) met haar spastische zoon (het refrein) weer voor mij. 9 Jaar oud, maar mijn eerder vermelde zoon was het roerend met mij eens: naar omstandigheden maar ook in uitvoering van "de show" van moeder en zoon: dit was 'Wee Mij' gepersonificeerd.

De Kift 30 jaar. Gefeliciteerd. Op naar de volgende 30 jaar zal ik niet zeggen. het is maar de vraag of ik dat zelf ga halen, maar zullen we het laatst gespeelde nummer, 'Tabee', nog maar niet letterlijk nemen en voorzichtig afspreken voor de komende 10 jaar? Ik ben voor.

(Alle foto's van) Wo.

De muziek van De Kift koop je hier:

https://winkel.dekift.nl/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Get Tragic. Blood Red Shoes

It was frighteningly quiet around Blood Red Shoes in the past years. At the end of the last tour the strings that attached this duo were nearly passed breaking point. All sort of other personal mishaps got on top of these unhappy times as well.

Get Tragic is a logical title of Blood Red Shoes' fifth album and I am glad to write that there is a fifth album. Being a fan from the first album onward, with 'In Time To Voices', the third album, as absolute favourite, a new album is always something to look out for.

Laura-May Carter and Steven Ansell have managed to come up with a new album and it is fortunate they did so. Yes, it is more laidback in places compared to previous albums, but there is so much to enjoy on Get Tragic. Even songs that could be the soundtrack of the new James Bond movie and for the one after that. The only thing needs doing is work the title into the lyrics. The music is more than just a duo setting. There are keyboards and (digital) percussive stuff.

Being, at heart, a guitar - drums duo, Blood Red Shoes has always been more. The songs are divided between the two. Vocal duties are shared, besides the harmonies, making all albums varied. Get Tragic is no different. For me this works extremely well, as both Carter and Ansell have pleasant voices to listen to. It makes one + one = two and a half at a minimum and often three.

Promo photo: Nedda Asfari

Compared to previous albums Blood Red Shoes has worked in a lot more electronics than before. Impossible to play as a duo. So I'm curious how the new songs will be played live. A backing track?, bare?, or with a keyboard player/guitarist? Not everyone is a Jack White, running from instrument to instrument on stage and making noise for ten.

As I started the review, Blood Red Shoes had a hard time finishing this album. Writing sessions started already in 2015, but took some time to finish. In the meantime they worked on their own label, Jazz Life. Members of one of the signees, Tigercub, play on Get Tragic, so indeed a change to approach.

The opening song could well be a hint at the past, troubled experiences, 'Eye To Eye', in the sense of not seeing. Well, unhappy artists seem to write good to great songs. There are several to be found on Get Tragic. To start with 'Mexican Dress'. A propulsive rhythm drives on this song, with Laura-May Carter at her absolute best as singer. The rhythm changes and dynamics do the rest. 'Mexican Dress' is the kind of song that makes me simply love Blood Red Shoes.

'Bangsar' has this delicious build up, working towards a great chorus, while 'Nearer' has these James Bond elements within it. Tucking into the album by the song, the variation shines through. It makes Get Tragic a lot less direct, but gives it an extra layer. A layer of surprise and one of depth. There's simply more to discover and enjoy. That said there is no song that comes close to my absolute favourite Blood Red Shoes song '7 Years' with that fantastic ending. I played that song so many times in 2012. I'm not complaining though. Get Tragic is a fine album and I'm glad to have the band back and in fine, musical shape.

Wo.

Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Better Late Than Never. Nat Freedberg

There are moments in life that are extremely annoying. The picture on the front of this album by Nat Freedberg is one of them. Often there is no one else to blame for coming too late, is there? Perhaps that fact makes missing the bus/train/etc. so extremely annoying.

Better Late Than Never contains nothing that annoys. In fact the album brings nothing but pleasure. Freedberg rocks the world a little in his own laidback style and nasal, elementary way of singing. Nothing is made better than it is and all is just fine.

With his his single Devil Rockin' Man he had already made these pages (read on here: http://wonomagazine.blogspot.com/2018/12/devil-rockin-man-dan-freedberg.html) while making this promise of a whole album coming soon. My main question was whether his what you hear is what you get style would amuse me for a whole album. Fact is that I would buy it immediately should I run to it in my local record store, that unfortunately is a long, long way from Boston where Freedberg usually haunts local venues.

Coincidentally I heard 'Taillights Fade', Buffalo Tom's first (near) hit single over here in NL. Listening to 'Only Takes A Minute' I know exactly where the two songs meet. Freedberg captures the energy and melodic strength and leaves out the sense of loss permeating 'Taillights Fade'. Freedberg shows the directness of a hard working man going about his business not being affected too much by daily life and even better at hiding his feelings when it does. Like this life this album moves forward, somewhat predictable because of it but never wavering nor faltering.

The line "All my love lives on, all my love still strong" tells it all. In a style bringing R.E.M. to mind, with Peter Buck tremelo effects, the song goes ever forward.

Nat Freedberg is not the best singer and he knows it. He delivers his songs without any frills. Singing in the way he knows he comes across. Vocally that makes the album somewhat one dimensional, were it not that his way of delivery not only fits the music, it simply works in this context. A slight tone of contempt for everything, without turning into a sneer, is in his voice. An old punkrocker about his old tricks.

Promo photo

Freedberg started his forays in music in 1981 in a band called Flies and fronted several bands through the years that never reached me. Better Late Than Never, his first solo effort, has and so we have a great album title celebrating both these fortunate occasions. Rocking songs like "I think I Died And Went To Heaven' or 'World To Come' make my world a little better. They are also the songs that give the album a kick in the proverbial ass at the right moment. They are just a little different and breath life, fire, wildness. Songs that are just a little dangerous.

Better Late Than Never rocks. It is that simple. The guitars are all over the place. Several layers have been stacked on top of each other. The firm drumming by Ducky Carlisle sets a firm pace for all others to follow. And follow they do.

This album is perfectly balanced. After a strong start, a little dip, from the middle part onwards it only gets better and better. "Madame Butterfly' ought to be a huge hit or at a minimum all over rock radio. This song is so much fun, with the rhythmic little piece of guitar playing and a great chorus it has it all. (Okay, it is followed by a bit schmalzy ballad, that shows that Freedberg gets away with a ballad to.) At the right moments Nat Freedberg allows for a little pop element, an injection that does Better Late Than Never a whole lot of good. Again the word balance comes to mind.

Summing it all up, Nat Freedberg delivers a fine first solo album. It rocks out in all the right ways and then this just a little bit more. Better late than never, need I write more? Yes, better safe than sorry, as this is a great, rocking record you do not want to miss.

Wo.

You can listen to and buy Better Late Than Never here:

https://rumbarrecords.bandcamp.com/album/better-late-than-never


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Live In Atlantic City. Heart

Is it possible to remember where one was when hearing a song for the first time after nearly 43 years? In some cases the answer is yes. Where 'Magic Man' is concerned I would say at the place of my aunt and uncle in Rotterdam while staying there. I am not sure though, where with 'More Than A Feeling' by Boston I am 100% sure, which is from about the same time.

'Magic Man' that sonic adventure, with the two pretty women fronting the band, made, an impression on an adolescent, like 'Crazy' did soon afterwards. 1977 brought 'Barracuda' and the album 'Little Queen'. A few nice albums followed with a live album that introduced me to the Led Zeppelin rock song of the Led Zeppelin rock songs: 'Rock And Roll'. When in the mid 80s and early 90s Heart moved into AOR ballads my time with the band was over and I moved on. The impression that that first album made, with the juncture between folk and rock music in indelible.

In the Seattle music museum, in that futuristic building in 2003 I saw one of Ann Wilson's dresses hang and thought back to those great songs that I hadn't played for years at the time. Somewhere along the line I remember an MTV unplugged show with Nancy Wilson breaking a string on her guitar in 'Barracuda'. Every once a while on the radio the sparks still fly though.

Come the last days of 2018 and a new album by Heart is dropped in my mailbox. Is it something I am waiting for? Of course not. Does it add to what has gone before? Neither, except that on most songs the band invites guests on stage even to such a level that Alice in Chains plays two whole songs of its own with Ann Wilson on background vocals in 'Rooster'.

Listening to Live In Atlantic City of course that spark called Heart touches me once again. The band's best songs come by, all the early hitsingles, so who could not to be touched? "Welcome to our living room", Ann Wilson announces the show and off goes the band. Whoever plays in Heart nowadays, the band delivers.

Nowadays? In 2018 the band is on hiatus for two years after Ann's husband was arrested after assaulting Nancy's then 16 year old twins, with the sisters no longer on speaking terms ever since and both playing in other bands. So what am I listening to then?

It turns out this album contains the recording of a special live show from 2006, where the two sisters invited other musicians and friends to come and play with them. Two Led Zeppelin standards come by, as said two Alice in Chains classics and many-a Heart song. Most spanning from the first two years when the band mixed it folk and hard rock roots, not unlike Led Zeppelin did, and 'Alone' as sole survivor of the AOR period, reminding me why I did not really like it at the time. And still do not really. Time softens my ears often, but not really here. 'Alone' is too tame for me, after what had come before. I do not really care for the 80s musically in many ways. The "earsoftening" usually happens with songs by artists I never liked, but some sort of nostalgia comes in when hearing the songs decades later.

So, summing up. A nice live album by a band I once liked a lot. Heart was new and fresh, different to my adolescent experience. In 2006 and released 13 years later, it is a rehash of what once was. Certainly one in great shape and full of fire. So a worthy release to fill up the hiatus and an interesting one thanks to all the collaborations. When all is said and done, if I ever play a Heart album again, it will be my old albums though.

Ladies Wilson, its time to patch up and continue where you were before the incident. You've lived through all other storms for so many years. So wheather this one as well.

Wo.

Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Henry St. Alea

Nieuw-Zeelandse band debuteert met een warmbloedige plaat die je al jaren lijkt te kennen en ook al jaren liefhebt.

Waar ze opeens vandaan komen weet ik niet, maar Henry St van Alae is de zoveelste prachtplaat uit Nieuw-Zeeland die ik recentelijk heb opgepikt. Het debuut van de band valt op door een bijzonder smaakvolle en veelzijdige instrumentatie, door gevoelige zang, door prima songs en vooral door songs die direct vertrouwd voelen en die je al jaren lijkt te kennen. Goed in een hokje te duwen is het niet, maar op hetzelfde moment doet de muziek van Alae aan van alles en nog wat denken. Bij eerste beluistering was ik overtuigd van de kwaliteiten van de band en sindsdien is deze plaat alleen maar beter geworden.

Wat je van ver haalt is lang niet altijd lekker, maar ik heb de laatste tijd verrassend veel uitstekende platen uit Nieuw-Zeeland opgepikt.
 
Meestal gebeurde dit overigens na een gouden tip uit de nieuwsbrief van de Nieuw-Zeelandse webshop Flying Out, die me ook op het spoor heeft gezet van de uit Auckland afkomstige band Alae.
 
Alae is een band uit de Nieuw-Zeelandse hoofdstad en bestaat uit de multi-instrumentalisten Alex Farrell-Davey en Allister Meffan en een ritmesectie die wordt gevormd door drummer Jayden Lee en bassist Marika Hodgson. Het viertal heeft met Henry St een bijzonder aangename plaat gemaakt, die hier inmiddels flink wat kille avonden heeft verwarmd.
 
Openingstrack Back In Town laat direct horen wat Alae in huis heeft. Even fraaie als stemmige klanken, die zijn te typeren met termen als sfeervol en gloedvol, worden gecombineerd met geweldige vocalen, die afwisselend ingetogen en gepassioneerd zijn. Het doet me wel wat denken aan de platen van de Amerikaanse band The Lone Bellow, die in Nederland helaas weinig hebben gedaan. Henry St van Alae zal vanwege de fysieke afstand ook niet direct potten breken in Nederland, ook al doen deze fysieke afstanden er in dit digitale tijdperk nauwelijks meer toe.
 
In Nieuw-Zeeland wordt de muziek van Alae in het hokje indie-folk geduwd. Dat past wat mij betreft niet helemaal, maar bruikbare alternatieven heb ik niet direct. Henry St is soms jazzy, soms soulvol of zelfs funky, citeert hier en daar uit de archieven van de 70s soft-pop, maar bevat inderdaad ook wel wat folky elementen.
 
De band herbergt twee multi-instrumentalisten en dat hoor je. De basis van de muziek van Alae wordt gevormd door sfeervol pianospel en opvallend veelkleurig gitaarwerk en wordt verder ingekleurd met onder andere elektronica en blazers, waarna de avontuurlijk spelende ritmesectie het geluid van de band nog wat verder mag optillen.
 
Henry St is soms zeer sfeervol en laid-back, maar is net zo makkelijk aanstekelijk en lichtvoetig, waarbij de band profiteert van veelzijdigheid van zowel de instrumentatie als de vocalen op de plaat.
 
De grootste kracht van het debuut van Alae schuilt in de fraaie instrumentatie, de uitstekende zang en de goede songs, maar het zijn ook nog eens songs die je al jaren lijkt te kennen. ‘Henry St feels like an instant classic’ las ik op een Nieuw-Zeelandse website en dat is precies hoe het is. Direct bij eerste beluistering werd ik gelukkig van de songs van het viertal uit Auckland en Henry St heeft deze kracht behouden.
 
Het warmbloedige karakter van het debuut van Alae zal zeker tijdens stormachtige herfstavonden en kille winterdagen uitstekend tot zijn recht komen, maar ik kan me niet voorstellen dat de plaat het minder doet op de eerste lentedag of op broeierige zomeravonden. Het blijft lastig om de muziek van Alae goed te beschrijven of te typeren, maar ga gewoon eens luisteren. Grote kans dat meer muziekliefhebbers uit de voeten kunnen met deze uitstekende plaat, die mij steeds dierbaarder wordt.

Erwin Zijleman

Je kunt Henry St. hier beluisteren en kopen:

https://alae.bandcamp.com/



or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Balsturig. Meindert Talma

Elf nummers over voetbal(lers). Acht voetballers, twee coaches en De Langeleegte. Meindert Talma bekijkt de levens van de voetballers of een hoogtepunt van een carrière.

De teksten is iets waar de lezer zelf naar moet gaan luisteren. Die zijn allemaal leuk, gevat, goed geobserveerd. Alleen al "pingelen, pingelen, Arjen Robben, voetballer uit Bedum", zegt alles.

Muzikaal valt soms wel iets aan te merken. Daarom maak ik de recensie iets korter. Het album begint goed. De muziek bij Arjen Robben en Louis van Gaal doen wat ze moeten doen. De eenvoud van de nummers is echter uiteindelijk wat Balsturig in mijn oren net niet bijzonder genoeg maakt om vaker naar de gevatte teksten te luisteren.

Vooral het nummer over Robin van Persie. Hét doelpunt van onze generaties. Het (de ultieme schoonheid van het) doelpunt zelf, het moment en de revanche. Dat vraagt om een lied zo prachtig. Een lied waarin hemel en aarde samenkomen, in vreugde, in tranen, in ultieme omhelzingen. Talma komt helaas met muziek zo saai dat alles waar Het Doelpunt voor staat verdwijnt in saaiheid.

De elementaire muziek van 'De Langeleegte' werkt wel. Er was niets. Er komt nooit meer iets. "Nooit, nooit, nooit meer naar De Langeleegte, alles zit hier altijd tegen". Dat is volkomen juist op muziek gezet. De naam van het stadion alleen al zegt alles. En ondanks alles kwamen de mensen kijken naar hun lokale, Veendamse helden.

Ook 'Us Abe', van voor mijn tijd, komt niet genoeg tot leven. Het verhaal van de, deels pré-TV, zwart-wit legende wordt precies verteld, maar de muziek komt niet tot leven. Waar het bij Fritz Korbach wel tot zeker drie kwart goed gaat. Al ken ik het verhaal van de "papegaaiensoep" niet, maar dat zal een Korbachuitspraak zijn neem ik aan. 'Stijn Vreven' is eigenlijk het meest vrolijke nummer. Nu valt er natuurlijk ook een hoop te lachen om deze toch licht trieste persoon.

Waar Meindert Talma goed in slaagt, is het vangen van triestheid. De keerzijde van het voetbal komt uiterst precies tot leven. Maar daar waar geen triestheid is "de hele wereld zag Van Persie zweven", blijft het triest en daar doet Talma mij ernstig te kort en, denk ik, al die andere miljoenen die op de banken stonden op dat moment, nog niet met de kennis van de drie kwartier die nog zouden komen. Kijk er nog een keer naar en kom met het nummer dat deze goal verdient, Meindert.

Zo, ik heb mijn keutel gelegd. Alles overziende is Balsturig een vermakelijk album. Voor hen met kennis van het Nederlandse voetbal valt er veel te herkennen.  Voor voetballiefhebbers is dit een album dat tenminste een maal geluisterd moet worden. Prachtige verhalen op muziek gezet door Meindert Talma.

Wo.

Je kunt Balsturig hier kopen:

https://shop.excelsior-recordings.com/collections/2017-releases/products/meindert-talma-balsturig


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Maar bovenal bekijk die fantastische goal van Robin van Persie hier:

https://www.youtube.com/watch?v=J4LoE2VK0M0

The Maureens live. JVC De Schuit, Katwijk Saturday 18 January 2018

Acoustic: photo Wo.

A new album is coming soon. In four weeks time, 15 February, The Maureens will present 'Something In The Air' in Tivoli and I can tell from visiting two of the four shows The Maureens gave in De Schuit the album at a minimum must be promising. One beautiful popsong after another was presented to me in a venue I did not recognise at all.

Although it is somewhere in the previous decade I think I visited Katwijk for a pop show last. Cracker, travelling in a dreamliner the size bands filling stadiums travel in, filled everything in front of De Schuit. There's a whole new stage nowadays. Quite nice for a village the size of Katwijk.

The Maureens played here as part of a festival called Warm Winter Fest. A, quite smelly, oil drum fire provided the heat on a real winter evening. Three acoustic shows were played in the bar area of which I saw the final one. New songs and old favourites were played. An acoustic guitar, one electric and only small percussive instruments. Three voices looking for every harmony possible within a tune and finding them, with such ease.

Electric: Photo Wo.

Something has changed between previous album 'Bang The Drum' (2015) and now. Three members of the band left and were replaced only by bass player and co-singer Wouter Zijlstra. This obviously changed the whole dynamics within the band. The Jayhawks' standard of the Louris - Olsen tandem in singing has been left behind. Now there is one voice main voice, Hendrik-Jan de Wolff's. Also the role of guitarist Martijn Vink has totally changed. With a Peter Visser enthusiasm he now plays for three: filling the spaces of a guitar, the keyboard and himself. This allows him to explore songs near endlessly with melodies, fills and effects, while enjoying himself and thus the audience, tremendously. At the same time The Maureens has become more direct. A dynamic accent in a song is easier to reach with four than with six men playing. The at times three piece harmonies are still in place and are so enjoyable.

The Maureens mach 3 is a band to go and see for everyone who likes perfect pop music. The Beatles influenced, with U.S. elements like the already mentioned The Jayhawks thrown in for good measure and with Dutch pop from the 60s onwards to top things off. Together with Maggie Brown this is my favourite Dutch pop band.

Photo Wo.

I felt truly honoured that after the show I was presented an album in person. So it is time to stop writing and start listening. If the show is anything to go by, it is going to be a pleasure.

Wo.

You can listen to and buy The Maureens' music here:

https://themaureens.bandcamp.com/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

It Won/t Be Like This All The Time. The Twilight Sad

What a hideous cover or is it just me? The music far from corresponds with hollowed out humans or it has to be in the fact that the music of The Twilight Sad sounds kind of despondent and far from happy.

It Won/t Be Like This All The Time is the band's first album since 2014. To my surprise I found four albums of the band in my digital collection and I'm sorry to say they made so little impression on me that I had forgotten all about them. So how does the new album fare?

A lot better, to fall into the house door and all. Yes, the atmosphere is not a happy one. Yes, the 80s are extremely close in this music. Yes, It Won/t Be Like This All The Time has an urgency to it that makes it inescapable in a way. 'I'm Not Here Missing Face' is sort of all over me. 'Auge Maschine' could even be called a party track if The Twilight Sad was into a thing called parties. Despite the 80s synths, the aim is towards Editors heights. The song begs playing in large venues. Yes, the Scottish accent in the singing is a little harder to listen to. Geordie Paul Smith of Maxïmo Park comes to mind in the way singer James Graham delivers his words and phrases.

The further I move into the album the bolder and larger the songs (seem to) become. The amount of subtlety several songs in the first half of the album possess slowly leaves the music. On the positive side there no longer is a reason not to move. The tempo is up and limbs loosen up all by themselves. On the negative side a whole album of this music makes the listening experience a long haul. The heavy handedness of The Twilight Sad makes it a long sit all in all.

Hence the subtle begin of final song 'Videograms' comes as a surprise. The sound is outdated, the urgency intact.

Like many bands in the late 10s The Twilight Sad is at a crossroad. Musically retro is more in vogue that perhaps ever, which as such is okay,except that many artists have no idea on how to evolve into that extra, innovative direction. The steps made by bands like Franz Ferdinand, Arctic Monkeys, Kaizers Orchestra in the 00s seem to have mostly lost their momentum. Innovation is not going to come from The Twilight Sad it seems. In fact, the band is looking back more than ever it seems and seriously trying to hook up with Editors fans, another band that has stopped evolving, despite producing fine albums.

Having drawn this conclusion, It Won/t Be Like This All The Time -the title does hold a promise, does it not?- has its moments, some even fine moments. It certainly makes a statement and holds a promise but things have to become a step better, contain its own take on music, to come to that place where audiences fill the venues where a stadium song truly becomes a Stadium Song.

Wo.

Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Dit Is De Bedoeling. Wannes Capelle, broeder Dieleman, en Frans Grapperhaus

Broeder Dieleman is voor de lezers van WoNoBlog inmiddels een oude bekende. Wannes Capelle en Frans Grapperhaus zijn dat niet. Zij maken hun debuut hier en eigenlijk is dat dankzij broeder Dieleman.

Dit samenwerkingsverband tussen een zanger met een Zeeuws-Vlaams en een zanger met West-Vlaams dialect, maakt dat de eerste voor mij opeens verstaanbaar wordt. Alles is relatief blijkt maar weer. Ik kom ook een heel eind met Capelle, toegegeven. Mijn avontuur in de West-Vlaamse stadjes Watou en Poperinge leverde enkel totaal onbegrip op. Men verstond mij, Hollander, feilloos. Ik haalde er enkel de Franse woorden uit de zinnen die ik als antwoord kreeg en mijn Frans is uiterst matig....

Wannes Capelle is bekend van Het Zesde Metaal. Frans Grapperhaus is een Nederlandse cellist, die de nummers op Dit Is De Bedoeling van een melancholieke ondertoon voorziet die het album iets bijzonder eigens meegeeft.

Meteen in het eerste nummer, 'Vergeving', komt dit alles volledig tot leven. Verstilling en rust, maar ook berusting strijden om de eerste plaats in dit nummer. Het is de cello die uiteindelijk bepaalt waar het naar toe gaat. De akoestische gitaar, de banjo, de twee stemmen, ja, dit zijn de instrumenten die de voorkant bepalen. Het is de cello die met die paar noten, meer zijn het er niet, het kippenvel verzorgt. Het moment dat ik weet dat tussen deze drie mannen, en de prachtige vrouwenstem, iets speciaals is ontstaan, die de samenwerking direct tot een succes heeft gemaakt.

In de nummers die hier op volgen blijft de de basis van de nummers elementair. Hooguit vindt er een overdub plaats of is een raar geluidje toegevoegd. Lyrisch als in 'Vergeving' wordt het echter niet meer. Dat maakt het album niet minder boeiend, maar wel iets minder mooi. 'Vergeving' is de muzikale hemel. De andere nummers verkennen het Aardse tranendal op verschillende wijzen. De route naar die hemel die mensen moeten afleggen; zij die er in geloven. Ik merk dat ik de neiging heb om over iets anders te gaan schrijven, maar het gaat hier om 'Dit Is De Bedoeling'. 'Vader, Geef De Kinders Water' bijvoorbeeld. Het lijkt een moderne versie van 'Vader, toe drink niet meer' van de Zangeres Zonder Naam. Een tijd waarin de meeste mensen in de verkrotte wijken van de steden woonden, een tijd zonder kansen, zonder uitzicht op beter, met de beloning in de hemel die men kreeg voorgehouden. De twee keerzijden van de vader die enerzijds zijn karige loon op vrijdag opmaakte aan jenever in de kroeg en de vader die de kinderen verzorgt met de meest elementaire levensbehoefte: water. Opnieuw raken de drie muzikanten de kern van de zaak op een prachtige manier.

'Met Eten' releasen de drie een carnavalshit in spé. Nu hoorde ik daar rond 2000 al alleen maar gebonk als ik naar een optocht in Brabant stond te kijken en niets wat aan de carnavalshits van mijn jeugd deed denken. Daarvoor is het eigenlijk te laat. Maar, die zin over drank als eten, die moet er toch in kunnen zou je zo zeggen. Met carnaval leeft een mens toch voor een belangrijk deel op vloeibare boterhammen met kaas niet waar?

Op Dit Is De Bedoeling laveren Capelle, Dieleman en Grapperhaus op een prachtige manier tussen schoonheid en wrevel. Leegte vullen zij met ultieme schoonheid van een enkele toon of noot, leegte vullen zij niet met drukte, maar leggen de luisteraar wrijving voor waarvan hij zelf maar moet bepalen of dat glans of stekels oplevert. Het maakt dit mini album tot een luisterervaring. Iets waar de luisteraar mee aan de slag gaat. Die laat zich meevoeren of hij zal al snel afhaken. Ik betwijfel of hier een tussenweg mogelijk is. Hij die zich mee laat voeren, ontdekt een wereld gevuld met beelden, indrukken en verhalen die geserveerd worden en vervolgens door je zelf (af)gemaakt. Dit is de bedoeling naar mijn mening en laat dat nou de titel van het album zijn. Doe er je voordeel mee met dit advies.

Wo.

Je kunt Dit Is De Bedoeling hier beluisteren en kopen:

https://snowstar.bandcamp.com/album/dit-is-de-bedoeling


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

2000 Motels Live, Patronaat Haarlem, Sunday 13 January 2019

Photo by Wo.

Tribute bands are no longer an exception in the program of venues. They come by in all shapes and seizes. International touring bands, sort of endorsed by the original, bands in which no original member is playing but the name continues on, there is The Analogues of course, bands that are more or less cover bands and everything in between.

My first show in 2019 was with a Frank Zappa tribute band called 2000 Motels. It was years since I played most of my Zappa records. With the exception of 'One Size Fits All' all records by Zappa remain in their allotted, alphabetical, chronological order in respective shapes and sizes. That fact was not keeping me from going.

Zappa live? Yes, in 1980 and 1982 in Ahoy, Rotterdam. I remember the more negative experience strangely enough. The man kept playing guitar solos in 1982. There was just no end and they all sounded the same. Everything he did was an excuse to "take it away" or he was the conductor waving his baton at the band, leading them through all the complex parts.

Not so with 2000 Motels. Here it is the singer who created the band around him. Of course there were some nice solos but the songs of Zappa stood central here and not the compositions or the improvising side of Zappa. Hence it was easy to have a good time. It all started with 'Can't Afford No Shoes'. I certainly can not sing along to all Zappa songs, but this one I know by heart. It grabbed me immediately and brought me into the mood for this show. The blues-rock song from my favourite album, yeah!

Photo by Wo.

All sort of different songs came by from the 60s to the 80s. 'Uncle Remus', 'Sharleena', 'I Don't Wanna Get Drafted', Zappa's greatest hit, #3 in Sweden -Wikipedia tells differently: #1 in Sweden and Norway with Bobby Brown in 1979-, 'Let's Make The Water Turn Black' just to name a few. The intro to Gruppo Sportivo's(!?) 'Superman' came by.

What 2000 Motels managed to show was how diverse Zappa's oeuvre is even without going into the heavy stuff. Even the most simple songs are adorned with all sorts of complexities, rhythmic oddities, etc. For an at heart four piece instrumental band, impossible to copy. No percussionist, no second and third guitarist, no horns, no five different singers.

And that brings me to the weakest part of 2000 Motels, mind this is written with a lot of respect for Wouter Helmink and Olga Meijer, there is no way one band can even loosely emulate the diversity of voices Frank Zappa let loose on the world. Let alone the, well almost, weirdest one of all: his own. Ray White, Ike Willis, Napoleon 'Murphy' Brock, George Duke, Ray Collins and all those others. To their credit the two singers of 2000 Motels are who they are, don't pretend to be someone else and do a great job.

The Zappa groove in the instrumental parts/solos comes across so nicely. Drums and bass get into the groove with obvious pleasure. It is guitarist Jan van der Veen who takes the spotlight most with his recreation of Zappa's solos. Playing them with obvious delight and such a strong sense of timing. I really admired that. Adding it all up, 2000 Motels certainly comes out the right way.

Photo by Wo.

What is also obvious, in 2019 with #MeToo just behind us, most of the lyrics Zappa wrote to provoke the Tipper Gore's of this world, just can't be written any more. There was a time for them and that time was circa 1980. The sniggering I did at the lyrics, as far as I understood them, I'll admit, now turn into a little embarrassment. Let's say I don't mind not having to sing them on stage. At the same time these songs are a time document and let's keep them that way,

If you're a Frank Zappa fan, do not hesitate to go and look at 2000 Motels. The band does great and those small setbacks like not having a Frank Zappa baritone, are easily over won. Yes, I did really and truly enjoy myself. I even took out some of my old LPs this week.

Wo.

You can find information on 2000 Motels here:

https://2000motels.nl/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Fool. Joe Jackson

With his previous album Joe Jackson totally took me by surprise. The album was received and just left on the shelf. Joe Jackson was from the past and I was sure he would stay there judging by most of what I had heard by him since the late 80s/early 90s. And then I put on 'Fast Forward' anyway. It turned out to be one of my favourite albums of this decade. (Read the review here: http://wonomagazine.blogspot.com/2016/01/fast-forward-joe-jackson.html.)

So for the first time in decades a new album by Joe Jackson comes with expectations. Were they met?

My first impression was direct. This is a far lighter album than its predecessor. Joe Jackson shows a little of his poppier side. The more Fool showed of itself the more that impression disappeared. Now Joe Jackson is not one inclined to write true pop. For that he seems to lack a light and exuberant side. There is always something serious lurking in the background, at a minimum. Even an 80s hit song from the 80s like 'Happy Ending' does not give the impression or even the illusion there will be one.

Digging deeper into Fool, the intricate arrangements come forward, slowly but surely. The slow lingering beauty lying within the songs unfold note by note. It is not hard to become impressed with many of the eight songs on the album. They put me in this mood where I comfort myself, dancing with myself in my mind. Especially 'Alchemy' takes me there. The soft playing, there's even a guitar solo in there, "beautiful dancers fly into the air", simply envelopes me totally. The slow notes on the piano, the short bursts of the string section. This is a special song (despite the fact that I thought Jackson was singing about a balcony...). It ends Fool in such a beautiful way. A dream of a song. When its over it is still there, within me lingering on softly.

The contrast with the beginning of the album is huge. 'Big Black Cloud' sounds as menacing as it is titled. Dark guitars, mean howls. Joe Jackson's voice is as firm as it was 41 years ago. No longer mad at the world, just at the weather(man). The song is a statement and one that works. 'Big Black Cloud' has an urgency that simply works. The music as dark as the title. It is the right song to open Fool with. Something is going on, tempting the listener to continue. The interlude is so strong the piano, the smashing drums, the menacing guitar. Oh, yeah.

Press picture: John Huba

With the second song, 'Fabulously Absolute', the early years of his career truly reappear. Direct, urgent but so much more detailed in the way it is arranged. Here shows the years of experience Joe Jackson has gained since 1978/9. 'Fabulously Absolute' is so much richer in sound, while not missing the point it wants to make. Anger and starting a career have been replaced by the knowledge of living. I reached to this conclusion and later read these words by Joe Jackson, taken only slightly out of context, when looking for information on who's playing on the album: "I couldn't have done this in 1979. I just hadn't lived enough". The band is the same as his 'Fast Forward' touring band, guitarist Teddy Kumpel, drummer Doug Yowell and, of course, bassist Graham Maby.

With 'Dave' the album dives in deeper and more or less sets the standard for Fool. Joe Jackson continues here at his best, blending his form of pop(balladry) with a layer of melancholy, storytelling, and high end musicianship. Just listen to the delicateness with which 'Strange Land' plays itself out. The fine, few notes of his piano tell all, while the other instruments move around him. Almost as if they aren't there, but would be sorely missed if the wouldn't.

With 'Friend Better' Joe Jackson does a 50% tribute. This is a classic Steely Dan song in the verses. The way the piano is played, the melody, the guitar sound, the whole feel. In the chorus Joe Jackson makes his his own song any way, with a wry advice from a wise man: "lover good, friend better".

By then it is clear that Joe Jackson is looking back on 40 years in the business but getting his inspiration from the album for which he is most loved by his fans. By doing this he has come up with his second fantastic album in the 10s. The impact will never be what he had in the early to mid 80s, but such is the way of older artists. However, when an artist at 64 can come up a fine album like Fool, and yes, I like the folky-Caribbean title song also, he has every right to feel proud.

The shows are all sold out I found. What to do?

Wo.

Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

The Fernweh. The Fernweh

The Fernweh uit Liverpool neemt je mee terug naar het verleden en verrast met een vat vol invloeden verpakt in prachtige songs.

Dom natuurlijk om je debuut helemaal aan het eind van het jaar uit te brengen, want dit is schreeuwen om een gebrek aan aandacht. Het is zonde, want The Fernweh beschikt over de potentie om achteraf geschaard te worden onder de grote beloften die voortkwamen uit het muziekjaar 2018. De band doet dit met muziek die begint in de zomer van de liefde en vervolgens vooral in de Britse folk van de late jaren 60 en vroege jaren 70 blijft hangen. Althans, dat denk je, want The Fernweh blijft maar verrassen op dit buitengewoon aangename maar ook buitengewoon knappe debuut. 

De naam van de Britse band The Fernweh (Duits voor heimwee naar de vakantie) zingt echt al maanden rond en net nu je het niet meer verwacht is het debuutalbum van de band uit Liverpool dan eindelijk verschenen.

Het is een onhandig moment om een debuut uit te brengen en het is zeker een onhandig moment voor een memorabel debuut als dat van The Fernweh. De band uit Liverpool heeft immers alles dat nodig is om uit te groeien tot de lievelingen van de Britse muziekpers en de grote beloften van 2018 en in het geval van The Fernweh is daar helemaal niets op af te dingen.

Het titelloze debuut van The Fernweh begint midden in de Summer Of Love van 1967. De vloeistof dia’s erbij pakken en klaar ben je. De Amerikaanse westkust wordt echter al snel verruild voor de archieven van de Britse popmuziek. Dit begint bij Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band van stadgenoten The Beatles en komt via The Village Green Preservation Society van The Kinks uit bij de Britse folkrock uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 van bijvoorbeeld Fairport Convention.

The Fernweh pint zich echter nergens op vast. Net als je denkt dat de band kiest voor de folk, vliegen de gitaren uit de bocht en hoor je zelfs wat van de jonge Rolling Stones. Niet veel later zwengelt een aangenaam zeurend orgeltje toch weer de invloeden uit de psychedelica aan en zo gebeurt er van alles op deze plaat. Ook met psychedelica, folk en rock heb je nog niet alle invloeden op het debuut van The Fernweh te pakken, want de band uit Liverpool raakt af en toe ook aan de progrock bands uit de jaren 70 (met meer Genesis dan Yes), al blijft het bombast achterwege.

The Fernweh verrast 14 tracks en ruim drie kwartier lang met melodieuze, lome en bijzonder fraai georkestreerde muziek. Zeker wanneer de band kiest voor de folk is de muziek van The Fernweh uiterst ingetogen en word je zomaar een aantal decennia teruggeworpen in de tijd. Het grootste deel van de plaat neemt je mee terug naar de hoogtijdagen van de Britse folk en psychedelica, maar The Fernweh zet je ook met enige regelmaat op het verkeerde been en verwerkt dan toch opeens weer invloeden uit andere tijden en andere genres, waardoor de band ook kan raken aan The Doors, The Beach Boys, The Byrds, The Zombies, om maar een paar namen te noemen.

De late jaren 60 en vroege jaren 70 domineren op het debuut van de band uit Liverpool, maar The Fernweh is ook niet bang voor invloeden uit de late jaren 70 en vroege jaren 80, wat nog wat andere verrassende accenten toevoegt aan het bijzondere geluid van de band. Er zijn de afgelopen meer bands geweest met een geluid als dat van The Fernweh, met The Coral als beste voorbeeld, maar uiteindelijk vind ik de muziek van de nieuwe band uit Liverpool net wat knapper en mooier. Fraai debuut zo aan het einde van 2018.

Erwin Zijleman

Je kunt The Fernweh hier kopen:

https://roughtrade.com/gb/music/the-fernweh-the-fernweh


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g