Niemandsland. De Kift

Niemandsland klinkt uiterst aangenaam bekend. Op Niemandsland verbaast De Kift niet meer of het moet de grotere bijdrage van zang met een Vlaams accent zijn, die prominenter aanwezig is dan ooit te voren. Verwonderen doet De Kift wel, zoals altijd. De Zaankanters weten altijd weer de schoonheid te laten zien van datgene wat niet schoon en mooi is. Muzikaal niet en qua onderwerpen niet. Het slijk der aarde komt voorbij met de spotlights vol op alle brokken en scherven van gebutste levens die daarin verborgen en -op liggen. En wat is het mooi.

Schreef ik dat op 'Hoogriet' De Kift een hoogtepunt op puur muzikaal gebied bereikte, mijn eerste indruk van Niemandsland was dat de band besloten had linksaf te slaan of zoals het zelf schrijft, terug naar de oorsprong. Echter, hoe meer ik de nieuwe plaat heb beluisterd, hoe meer ik inzie dat dit geheel niet zo is. De nadruk ligt misschien niet op een mooi geluid of de beste opname, als ooit, maar de uitkomst is dit wel. Als alles verteld is, blijft er de schittering van het zonlicht op het slijk en de scherven over, die oogverblindend mooi is.

Niemandsland roept bij mij het gebied tussen de frontlinies in een loopgravenoorlog op, of het stuk land tussen twee landen die geen vrienden zijn, zoals op Cyprus of de grens van Estland en Rusland om twee voorbeelden te noemen die ik met eigen ogen heb gezien. Het van mens- en godvergeten land, waar de natuur zijn gang kan gaan en af en toe een incident plaatsvindt.

Tekstueel lijkt op dit album het einde der tijden af en toe aangebroken. "Zijn er nog vogels gespot? Geen idee." Verwacht geen nostalgie op Niemandsland. De teksten komen zoals altijd uit de wereldliteratuur, Armando, Pablo Neruda, Herta Müller, de muziek is classic De Kift, een combinatie van veel koper maar wel iets minder puur schetterend, prachtige samenzang, minder voor de hand liggende ritmes en hier en daar een banjo. En de zang van Roos Janssens. De thematiek van Niemandsland heeft zich dus vertaald in meer ingetogenheid. Het grote gebaar, wat zanger Ferry Heijne live ongetwijfeld niet kan laten, is weg. Er zijn meer vragen dan antwoorden te vinden op Niemandsland.

Photo: Rachel Corner

Dit alles te samen maakt De Kift tot de meest bijzondere band van Nederland en misschien wel ver daar buiten. Niemand doet dit en op zo'n consistent niveau. De enige band die in de buurt komt is het Noorse Kaizers Orchestra. Polka, zigeuner, punk, oost-Europees, fanfare, dit alles zit in de muziek van beide bands. Waar de Noren qua nieuwe muziek al 11 jaar stil zijn, straalt De Kift meer en meer. Ik mag de band nu 26 jaar volgen en de verbazing en verwondering waren altijd daar. Tot Niemandsland. Daar is de verbazing ingeruild voor een driedubbele portie verwondering.

Vanavond is de live presentatie in het Patronaat. Wordt vervolgd dus.

Wout de Natris - van der Borght

Niemandsland kan hier worden besteld:

https://winkel.dekift.nl/