City Of Gold. Molly Tuttle & Golden Highway

Maar net een jaar na het uitstekende Crooked Tree keren Molly Tuttle en haar band Golden Highway terug met City Of Gold, dat net als zijn voorganger imponeert met muzikaal en vocaal vuurwerk

Molly Tuttle is deze week alweer toe aan haar vierde album en het tweede met haar band Golden Highway. Op Crooked Tree koos ze vorig jaar vol voor de bluegrass en dat doet ze ook weer op City Of Gold. Het live in de studio ingespeelde en wederom door Jerry Douglas geproduceerde album put stevig uit de archieven van de bluegrass waarmee Molly Tuttle werd grootgebracht, maar klinkt ook fris. Molly Tuttle en haar band spelen de pannen van het dak en de Amerikaanse muzikante is ook nog eens een uitstekende zangeres. City Of Gold is smullen voor de liefhebbers van traditionele bluegrass en onderstreept nogmaals het enorme talent van Molly Tuttle.

Molly Tuttle vierde eerder dit jaar haar dertigste verjaardag, maar heeft ondanks haar jonge leeftijd al een mooi rijtje albums op haar naam staan. De Amerikaanse muzikante was al op jonge leeftijd virtuoos op de banjo en de gitaar en kreeg de Amerikaanse rootsmuziek thuis met de paplepel ingegoten door haar vader die de bluegrass band The Tuttles aanvoerde. Molly Tuttle verrijkte haar muzikale vaardigheden aan het prestigieuze Berklee College of Music en debuteerde in 2017 met de EP Rise.

Mijn eerste kennismaking met de muziek van Molly Tuttle was haar debuutalbum When You’re Ready uit 2019, waarop de jonge Amerikaanse muzikante niet alleen indruk maakte met de banjo en de gitaar, maar ook verraste met een uitstekende stem, die het beste van Alison Krauss en Suzanne Vega verenigde. Molly Tuttle werd thuis in California grootgebracht met bluegrass en dat hoorde je op haar debuutalbum, dat echter ook opzichtig flirtte met toegankelijke countrypop.

Molly Tuttle, ook ambassadeur van Alopecia Areata patiënten, een auto-immuun ziekte waaraan Molly Tuttle zelf ook lijdt, bracht na haar debuutalbum het met covers gevulde ..But I'd Rather Be With You uit, waarop ze indruk maakte met eigenzinnige vertolkingen van songs van anderen, die in veel gevallen uit een onverwachte hoek kwamen.

Vorig jaar verscheen het door niemand minder dan Jerry Douglas geproduceerde Crooked Tree, waarop naast de naam van Molly Tuttle ook de naam van haar band Golden Highway prijkte. Op Crooked Tree liet de muzikante uit Nashville de flirts met countrypop achter zich en koos ze vol voor de bluegrass waarmee ze opgroeide.

Het uitstekende Crooked Tree, waarop Molly Tuttle werd bijgestaan door een aantal aansprekende gasten, wordt deze week alweer gevolgd door City Of Gold, dat ook weer werd gemaakt met Golden Highway, dat bestaat uit Bronwyn Keith-Hynes op de viool, Dominick Leslie op de mandoline, Shelby Means op de staande bas en Kyle Tuttle op de banjo. Ook op haar nieuwe album kiezen Molly Tuttle en haar geweldige band vol voor de bluegrass.

City Of Gold imponeert vanaf de eerste noten met muzikaal vuurwerk van gitaren, mandoline, bas, banjo en viool, want kunnen Molly Tuttle en haar band spelen. De Amerikaanse muzikante is bovendien een geweldige zangeres en slaagt er bovendien in om een eigen draai te geven aan de invloeden uit de stokoude bluegrass muziek die domineert op het album.

Ik was zelf best gecharmeerd van de wat lichtvoetigere countrypop die Molly Tuttle maakte op haar debuutalbum en ben lang niet altijd gek op de traditionele bluegrass, maar City Of Gold is, net als voorganger Crooked Tree, niet te weerstaan. Ook het nieuwe album van Molly Tuttle & Golden Highway is weer geproduceerd door de legendarische Jerry Douglas, die af en toe zijn dobro uit de koffer haalt.

City Of Gold werd live in de studio opgenomen en moet het doen zonder de indrukwekkende gastenlijst van zijn voorganger, al draaft Dave Matthews op voor een fraai duet (Yosemite). De gasten worden overigens niet gemist, want Golden Highway speelt de pannen van het dak. Het levert wederom een geweldig album op, dat zal worden verslonden door liefhebbers van bluegrass, maar ook liefhebbers van andere genres binnen de Amerikaanse rootsmuziek moeten hier zeker naar luisteren.

Erwin Zijleman

Je kunt City Of Gold hier luisteren en bestellen:

https://mollytuttle.bandcamp.com/album/city-of-gold

Chrome Dreams. Neil Young

How many records did Neil Young not release in the 1970s? Slowly but surely I'm getting confused, as the albums I have come to love and cherish at the time were not what was once intended. But can a fan of Young's work of the age complain when all this beauty is released any way, in a perhaps once intended but discarded way?

In 1977 I lived in Australia for five months. I bought my first Neil Young album there, because 'Like A Hurricane was on Mudgee's 2GB radio station, late in the evening, when they played the same show over and over and over. The result was a big fright, because all the other songs had nothing to do with Neil Young's best rock song ever.

Things changed over the years, when I got to appreciate the different sides of one of the most versatile artist on this planet. 'American Stars 'n' Bars already was an amalgam of songs from different years. Chrome Dreams is no different, while almost all songs can be found, in a different version or not, on an album from that time. What has not changed, is the quality Young offers on Chrome Dreams. With 'American Stars 'n' Bars' and 'Rust Never Sleeps' Chrome Dreams has the different styles on one album in common. Expect his country side to flourish and his great rocker recorded in 1975 and released in 1977 in one.

It's time to look at these releases as Neil Young's 'The Bootleg Series'. I have never been one for bootlegs. (Oddly enough they seem all over the place on LP these days, as if no one cares anymore.) Who cares that these albums have never been released at the time? What we did not have, we could not know. Besides, great albums were released in their stead. We have them now though and in the new order all these songs still work great. They are all from the days that Neil Young was cranking out one great album after another. Fans know all these songs and probably do not mind investing in a new album format, with a slightly different version or not on it. Chrome Dreams is a fantastic album, perhaps unnecessary, because of the songs themselves.

Their is one big difference between the two dinosaurs, an obvious one. Where Dylan sometimes seems to have held back his best songs for whatever undecipherable reasons, there's nearly no new work on the Young albums. He used the songs not released on Chrome Dreams elsewhere. I can't imagine my life without the beautiful 'Pocahontas', the earth-rattling solos of 'Like A Hurricane' or the power of 'Powderfinger'. Again, you cannot miss what you do not know, but still. Young gave to us when he was soaring high, Dylan totally surprised me time and again with what could have been.

True, I do not put on one of Young's original albums on a daily, even monthly basis anymore but when I do, I am still surprised by the quality of the songs. And that is exactly the same thing this new album does: it's thrilling. I think I will get it anyway.

Wout de Natris

Shooting The Moon. Elephant

Elephant and Shooting The Moon took me for a trip over the past weeks and here is my travel log.

During the pandemic Rotterdam band Elephant debuted with 'Big Thing'. Sure, I heard that the band makes beautiful music, but somehow it did not get to me. The same happened with Shooting The Moon. Everyone else liking indiefolk disagreed with me. This in itself is not a reason to persevere. I incentivised myself to give the album and band a second and third chance. The question is: did it pay off?

Again, to start, Elephant writes and plays beautiful songs. Decades of beautiful music comes to me from decades ago to quite recently. Britpop in the Teenage Fanclub variety, harmony singing by everyone since CSN to Fleet Foxes and Half Moon Run. There are even Nels Cline like guitar solos on the album. It's all there - and they are, nearly, all artists that I do not warm to with ease. Mind, nearly.

What I tried to do next, is identify why this is, because, as I wrote twice already, the songs as such are good. An example that comes to me, is Christopher Cross, from around 1979, e.g. because of a song like 'Moonlight'. The man had some beautiful hit songs. They were beautifully sung and yet, you do not find them in my extensive collection. Soft music, but somehow without a heart, a somewhat clinical beauty. Like Teenage Fanclub may be inspired by Big Star, but polished everything for so long that there was no edge left to get hooked on.

A song like 'April' is exemplary for what I'm trying to say. Yet, I hear how much attention has gone into the song. The atmospheric guitar sound, let alone the singing. This is really good but where is the life, the joy?

Photo: Peter van Esch

So, what happens when I put the record louder? Being soft music, I tend to put the album on soft as well. Two things happened. The music opened itself as it were. The mix became more apparent, the individual instruments came forward one by one making the songs breath as it were. What also came forward, was that dirty guitar one of the three guitarist plays here and there. (I just read in 'Oor' that the band gives no explanation on who sings or plays what.) This element surely made me listen better.

The duet with Meskerem Mees 'The Morning', is a good example of what I heard so much better, but also the slightly more up tempo 'Bullets' containing the album title Shooting For The Moon or the opening song 'Post-Punk'. I found more and more Wilco in the album and that is not a bad thing to reach for. What also came through is the link with Half Moon Run with a Wilco lead guitar and I was feeling better and better at ease.

Slowly but surely, Elephant got me onto its side and I feel myself being slightly surprised. I had not expected this trip to end so pleasantly. Shooting The Moon has convinced me that Elephant's songs are not theoretically beautiful only. The album contains far more life than Christopher Cross' or James Taylor's records, to mention two 70s singer-songwriter giants from the West-Coast scene. I still relate to where I was coming from in a few of the songs but the journey certainly changed my point of view as well. Travel log closed.

Wout de Natris

You can order Shooting The Moon here:

https://excelsior-recordings.com/products/elephant-shooting-for-the-moon

The Loveliest Time. Carly Rae Jepsen

Carly Rae Jepsen is niet de meest aanbeden popprinses, maar ook op The Loveliest Time laat de Canadese muzikante weer horen dat ze behoort tot het allerbeste dat de (indie)pop van het moment te bieden heeft.

Carly Rae Jepsen lijkt de songs uit haar mouw te schudden, want na de release van The Loneliest Time een maand of negen geleden, bleken er nog stapels songs over voor een nieuw album. The Loveliest Time doet zeker niet onder voor zijn voorganger en is ook een wat ander album geworden. Carly Rae Jepsen flirt op haar nieuwe album wat minder met popmuziek uit het verre verleden en bekijkt het leven bovendien weer door een roze bril. Het zijn ook dit keer nagenoeg perfecte popsongs die Carly Rae Jepsen aflevert, maar haar songs schuren toch ook altijd wat tegen de indiepop aan. In muzikaal en productioneel opzicht is het weer hoogstaand en wat zingt de Canadese muzikante weer geweldig. Topkwaliteit.

Ik ben lang niet altijd gek op de mainstream popmuziek van de erkende popprinsessen van het moment, maar ik ben tot dusver eigenlijk altijd onder de indruk van de albums van Carly Rae Jepsen. De Canadese muzikante brak alweer elf jaar geleden door met de oorwurm Call Me Maybe, maar liet op het bijbehorende album Kiss horen dat ze een uitstekend gevoel had voor aanstekelijke popsongs met een indie twist.

Kiss pikte ik nog op als een ‘guilty pleasure’, maar E·MO·TION uit 2015, Dedicated uit 2019, Dedicated Side B uit 2020 en het vorig jaar verschenen The Loneliest Time waren wat mij betreft 24-karaat popalbums, die behoorden tot het beste dat in het genre is gemaakt. The Loneliest Time is nog geen jaar oud, maar toch duikt Carly Rae Jepsen deze week alweer op met een nieuw album.

Op haar vorige album grossierde de Canadese muzikante in popsongs met zowel invloeden uit de jaren 70, 80 en 90 als invloeden uit het verleden en stopte ze bovendien wat meer melancholie in haar teksten. Het leverde bijna een uur nagenoeg perfecte popmuziek af, waarin verrassend vaak werd geflirt met 70s disco. Op het deze week verschenen The Loveliest Time moeten we het doen met drie kwartier muziek, maar het niveau ligt zoals altijd hoog.

Zoals de titel van het album al doet vermoeden is The Loveliest Time een ‘companion album’ bij The Loneliest Time, maar het nieuwe album van Carly Rae Jepsen klinkt, net als Dedicated Side B uit 2020, zeker niet als een verzameling restjes. Net als op haar vorige album werkt de Canadese muzikante op haar nieuwe album samen met een goed gevuld blik met producers. Dat levert meestal nogal fragmentarische albums op, maar ook op The Loveliest Time weet Carly Rae Jepsen de consistentie te bewaken.

Vergeleken met haar vorige album klinkt de Canadese popprinses op haar nieuwe album weer net wat opgewekter, wat op zich beter past bij de blinkende popmuziek die ze maakt. Het is popmuziek die ook op The Loveliest Time weer is ingekleurd met een flinke bak elektronica, maar de muziek van Carly Rae Jepsen klinkt ook dit keer warm. Waar Carly Rae Jepsen op The Loneliest Time flink flirtte met popmuziek uit het verleden, maakt de Canadese muzikante op haar nieuwe album weer vooral popmuziek van dit moment.

Muziekliefhebbers die niets hebben met pure pop vinden ook op The Loveliest Time weer niets van hun gading, maar een ieder met een zwak voor goed gemaakte popmuziek met een vleugje indie, zal ook weer genieten van het nieuwe album van Carly Rae Jepsen. In productioneel opzicht is het een album vol hoogstandjes, maar ook in muzikaal opzicht is het, mede door het brede klankenpalet, een interessant album. Carly Rae Jepsen laat tenslotte ook op The Loveliest Time weer horen dat ze een uitstekende zangeres is, die behoort tot de besten in het genre.

Ik ben al met al weer zeer te spreken over de perfecte pop van Carly Rae Jepsen, die laat horen dat ook tussen haar tweede keuze een aantal geweldige popsongs zitten. Ik ben inmiddels wel heel benieuwd hoe een samenwerking tussen Carly Rae Jepsen en Jack Antonoff of zelfs Aaron Dessner zou uitpakken, maar ook als de Canadese muzikante blijft doen wat ze inmiddels al een aantal jaren doet is ieder nieuw album van Carly Rae Jepsen een album om naar uit te kijken. Een maand of negen na The Loneliest Time had ik nog geen nieuw album van haar verwacht, maar ook The Loveliest Time is weer een voltreffer.

Erwin Zijleman

Week 38 2023, 10 singles

It's not every week that this weekly post updating you on recent singles starts and ends with a German language song. There's a first for everything, so you find an introduction to the bands iedereen and All Diese Gewalt, first-timers on this blog. You will find more new names and relative new ones this week. So explore and enjoy!

GKO. iedereen

No, this is not a Dutch band. Surprisingly iedereen is from Germany. Iedereen means jeder or everyone in Dutch. That aside, iedereen is punkrocking with the best of them. It does take some taking used to but over the past years, it seems I have. Where BAP's 'Kristallnach' was an outlier 40 years ago, GKO fits in nicely with many bands that come by and often through Hamburg's Glitterhouse Records. GKO, if I understand correctly Geht K.O., is a totally guitar driven song. Yes, huge drums and bass are a part of the song, it's the guitars that make sure this is a punkrock song. The dynamics within it allow for audiences  to explode in wild abandon. The softer parts allowing for the necessary breather in between. Nice introduction to iedereen GKO is.

Honey. Cloud Café

Cloud Café returns to the blog with a nice alternative ballad. Honey is in the mid-tempo with bursts of musical violence in all the right places. Tara Wilts' voice is almost muffled into the mix, as if she's singing through a pillow, clearly influenced by a singer that I can't get my head around. Most likely from New Zealand on the Flying Nun label. It will come to me when this is published most likely. The way of recording the singing gives the song an alienating atmosphere. Like there is a screen between me and the recording. This does not stop me from liking the song. The heart of this band is in the right rock place. Honey is the kind of alternative ballad that is able to explode and turned into a rock song. Which it does, while in the middle Honey is reduced to Wilts' voice and an acoustic guitar - and that screen. The first song after the band's debut EP of earlier this year, makes me want to hear more.

Don’t Cry (It Doesn’t Suit You). Dirty Blonde

The video of Don't Cry has exactly one response on You Tube. A mikenorris5378 writes: "absolute banger". Listening to Dirty Blonde's single, I can only agree. I have no clue how I ran into the song. It's not important. The two blondes and three men behind them absolutely rock. The number of influences to mention are simply too long. Dirty Blonde does all the right things with these inspirations and comes up with a melodic rocker of fairly big proportions. A huge solo brings it to a high. Dirty Blonde fits into the Wet Leg category, except the band is more serious and rocks in a more determined way. The tongue-in-cheek is missing. If the band can come up with more songs like this, I'll become a fan alright.

Letting Go. Angie McMahon

Like the title suggests, Letting Go is all about freedom. Being liberated from all that keeps a person back. "I must've been lying six months on my living room floor", Angie McMahon starts her song, suggesting there's quite some room for liberation or how hard it is to reach that state, to be able to get up. "The trick was simply to surrender", she shares later. "It's o.k. to make mistakes", the lesson learned. The music underscores the process to positivity. Letting Go is a powerful song, full of energy, vibrant, with a hint of U2's drive of decades ago. The kind that shouts it from the rooftops. Literally it seems when the song reaches its end. McMahon recorded most of her upcoming album in Durham, North Carolina with producer Brad Cook. 'Light, Dark, Light Again' is scheduled for release on 27 October. On the basis of Letting Go it is an album to be on the look out for. The song is so powerful that it really gets to me. Impressive alright.

(I'm A Kadaver) Alakazam. Psychedelic Porn Crumpets

More music from Australia. (Angie McMahon is also.) Now from Perth. My introduction to PPC is from a few years back already. Alakazam is less psychedelic and more rock. It does have its moments though. Especially in the "I'm sorry, Mrs. Robinson" section. Check it out to hear the rest of lyric. PPC rocks in a 1990s way. A band like EMF comes to mind, as does Dog Eat Dog's one hit the band had. PPC would not be what it is, if it wouldn't throw in a few curveballs. The intro is utterly weird and returns later. The band rocks hard while managing to throw in a few pop aahsss in there over the loudly soloing guitars. Just like one can never know what happens when a wizard says alakazam, PPC does what it likes to do. The result is a weird song, full of imagination but, most importantly, provides a rocking good time.

Colourpicker EP. Trout

Trout is the nom de plume of Iranian-British singer-songwriter Cesca. They release their debut EP filled with alternative/indie rock songs. The six songs show two side of Trout. The singing is soft and almost modest. The music can be very direct, with stabs like a left hook on the chin. The guitar(s) sound dirty without a lot of embellishments. Trout's music is to be taken for what it is. It's not there to please at first hear. Either someone opens him/her/themselves to it or, it will be switched off quite fast. Listening does pay off though. You will find that Trout is a new branch on an attractive tree. 'sad sad sad sad sad' (she beats The Rolling Stones here with two sads!) is a price song. I simply love how the song moves into the chorus. Although things may sound sad, the music is uplifting. It has the quality to lift one's mind and that is a big achievement and compliment in one. Cesca do not appear as the happiest person in the world, they have their songs. They seem to come from a well of treasure where the artist can dip into and a fountain of joy for all who get to listen to the songs that have come out of that well. Colourpicker shows that there will be more to come and to treasure.

Gator. ON

You rent a place to write new songs and record. It turns out to be in a gated community and to come with alligators in the central pond. Double lock in, I guess. ON was inspired to write a great rock song based on these facts. The band has its origins in the 1990s and that can be heard quite easily. Nirvana, Hole, Smashing Pumpkins, in a way its all there. We are 30 years down the grunge line and ON does exactly what it is good at, play a dirty rock song with enthusiasm and zest. Gator rocks in a way that makes one on the one hand hanker after the years long past, while on the other making one feel totally alive today. We all travelled the long route and are here to tell and rock. Lucy Di Santo with drummer Dan Cornelius and guitarist Steve Fall have travelled from their past band Acid Test to today's ON. They lived to tell in a surefire way. Gator rocks, but I already told you that.

I Know When You Care. Thala

U.K. based artist Thala is in a hurry. Her debut EP is only a few months behind us, her new one announced a few weeks back. I Know When You Care is the single that precedes it. In "the old days" the two EPs would have been released as one album. Nowadays the album format seems a less normal way for a debut album. You Tube and Spotify, et al, may be the cause. People play songs more and more and not albums. I Know That You Care is Thala's new song. As such it is a song that brings to mind rock music of the past 30 and a little years. Light, shade, dirty guitars, girl like vocals, it all sounds familiar. Thala makes the most of it though as the song rocks. I Know When You Care is more consolidating than expanding but certainly has the quality to give Thala more than the benefit of the doubt here.

Up And Comer. Sprints

Sprints returns to the blog with another great punkrock song. Up And Comer has the energy and gritty atmosphere to convince with ease. The build up is great, slowly but surely the listener is pushed to the edge of delightful anticipation. Band and listener jump of the cliff together and start a great flight on the basis of the huge chorus. Singer Karla Chubb really lets it all out. She shouts like Courtney Love in her great days and like Dana Margolin can nowadays. There's nothing playful on Sprints' music, this is all work, exorcising despair. Chubb and guitarist Colm O'Reilly, drummer Jack Callan and bassist Sam McCann create a huge wall of sound together, with a guitar solo that all but explodes my speakers. They are on fire though. You will even find a Wet Leg like interlude in the song, no pun or fun to be found, it's the devil himself who comes knocking here. The world has to wait till 5 January to learn more but on the basis of this single and the two preceding it, 'Letter To Self' holds the promise to be the first great release of 2024.

Alles Ist Nur Übergang. All Diese Gewalt

We end this week as we started, with a German song released on the Glitterhouse label. The contrast is huge though. All Diese Gewalt presents a ballad. A slow song, soft voice, soft music, although there is a bite further on in the song, like a siren mixed into the whole. All Diese Gewalt is singer-composer Max Rieger. His new song, from the upcoming album with the same title (10 November), is so well composed and arranged. It starts with just a piano, but before the voice comes in the first hint of what is coming can already be heard. More instruments come in, almost 'Tubular Bells' style, in fact they can be heard, slowly changing the mood of the song and sound. Alles ist nur übergang indeed. Despite that the composition does not have any inner changes, the song as a whole does change and that is exactly what intrigues me profoundly. Alles Ist Nur Übergang is a beautiful song. The only question I am left with is, how is it possible that this song reminds me of punkrock band Die Nerven?, also on Glitterhouse.

Wout de Natris

30 jaar Palomine. Bettie Serveert: Paradiso, 22 september 2023

Foto; HareD

Het is 30 jaar geleden dat het debuutalbum Palomine van Bettie Serveert verscheen. Afgelopen juni verscheen een geremasterde oranje vinylversie bij het Amerikaanse label Matador, dat ook van grote betekenis was voor het grote Amerikaanse succes van destijds (meer dan 200.000 exemplaren van Palomine werden er verkocht in de VS; voor meer geschiedenis zie: bettie-history-82-93 (bettieserveert.com)). 

Het jubileum is natuurlijk reden voor een feestje. Maar omdat de Betties het jubileumconcert in Paradiso in mum van tijd uitverkochten (voor het eerst, aldus Carol van Dyk) komt er nog een concert, over een paar weken in TivoliVredenburg, overigens ook allang uitverkocht. Bettie Serveert is dus hot en happening.

De opzet van het concert was simpel: eerst Palomine in zijn geheel, daarna een set met een selectie uit het rijke oeuvre van de afgelopen 30 jaar. Geen pauze tussendoor, gewoon door, ruim twee uur in totaal.

Bijzonder was dat de originele drummer, Berend Dubbe, het Palomine-deel voor zijn rekening nam. In een interview in de aanloop van de concerten vertelde hij:
"Het repeteren gaat goed. Ik had nog gedrumd voor mijn laatste Bauer album, dat was in 2016. Maar dat was op een elektronische kit die naar midi werd vertaald, dus dat was niet drie kwartier of een uur echt drummen. Maar we hebben Palomine tien jaar geleden ook nog live gedaan. Dat ging op zich goed toen. En nu gaat het ook goed. Ik heb alleen een beetje last van mijn handen, die drumbeweging maak je eigenlijk niet in het dagelijkse leven, tenzij je klusser bent.

Foto: HareD

Ik ben iedere keer weer verbaasd over mijn spiergeheugen. Dat ik dus niet hoef na te denken over wat er gebeurt met je handen en armen. Dat het gewoon automatisch wordt getriggerd, dat is wel een interessant fenomeen. Dat zit er gewoon voor altijd in. Die nummers heb ik zo vaak gespeeld, dat zit er gewoon ingebrand. Ja, Palomine blijft populair maar het blijft bij twee gigs. We gaan het album spelen en er komt nog een verrassing". Bron: Bettie Serveert, Bauer en Bud Benderbe. In gesprek met Berend Dubbe | Written in Music.

Leuk was ook om het hondje te zien dat zo prominent op de hoes van Palomine staat afgebeeld. Het is namelijk een foto van het speelgoedbeestje dat Dubbe op zijn drumkit had staan, en zowel hond en kit waren mee naar Paradiso.  Dubbe en de overige bandleden waren goed in vorm, het was erg mooi op de hele plaat integraal te horen, inclusief de extra nummers van de CD-versie en de apart uitgebrachte single Brain-Tag.

Er stonden twee drumkits op het podium en tijdens het tweede concertdeel deed niet vaste drummer Joppe Molenaar mee, maar onafhankelijk drummer Stephan van der Meijden. Er was ook een toetsenist toegevoegd en wel Patrick van Herrikhuyzen van Van Dik Hout. Met beide heren speelden Van Dyk en gitarist Peter Visser in de Professor Nomad sessies, waarbij nummers van The Cure ten gehore werden gebracht en waarover ik ook verslag heb gedaan op WoNoBlog. Ook speelden zij al mee op het nummer Never Be Over uit 2016. Hoewel Molenaar een fenomeen is, speelde Van der Meijden met minstens dezelfde intensiteit, dus dat zat snor.

Foto: HareD

Het tweede deel kende nog een verrassing en dat was het gastoptreden van Peter te Bos van Claw Boys Claw, met wie Bettie Serveert het nummer Love Sick opnam, op de laatste CD Damaged Goods. Hij bleef maar één nummer, dat was wel jammer, want hij had goede zin en het was ook wel leuk geweest om Bettie Serveert een nummer als Rosie te horen spelen. Maar goed, een mens kan niet alles hebben. Daarnaast was het een interessante en fijne verzameling hoogtepunten van de afgelopen 20-30 jaar, met een aantal nummers uit het eerste decennium van deze eeuw die de Betties niet zo heel vaak speelden in de afgelopen jaren. Klein puntje van kritiek was dat de nadruk op de lage tot mid-tempo nummers lag, waardoor het dak van Paradiso stevig op het gebouw bleef liggen. Maar dat deed niets af aan de heerlijke avond, ik verheug mij al zeer op Utrecht!

HareD

.NoWordsNeedeD, 24-09-2023

 https://www.youtube.com/watch?v=VNpD_WDRBoc

 

.No

Colombo. Bruno Major

De Britse muzikant Bruno Major heeft een klassiek singer-songwriter album vol echo’s uit de jaren 70 gemaakt, maar het is ook een album dat in het hier en nu meedogenloos betovert met geweldige songs.

Ik ben vast niet de enige die in de release lijsten Bruno Mars las in plaats van Bruno Major, maar wat zou het zonde zijn als de Britse muzikant het slachtoffer wordt van persoonsverwisseling. Met Columbo heeft Bruno Major immers een onweerstaanbaar lekker album gemaakt. Het is een album dat zich heeft laten beïnvloeden door heel wat grote namen uit de jaren 70, maar de Britse muzikant heeft al deze invloeden verwerkt in geweldige songs, die nadrukkelijk het stempel van Bruno Major dragen. In muzikaal en vocaal opzicht is Columbo twaalf songs lang smullen, maar de kwaliteit van de songs steekt hier nog een stukje bovenuit. Wat een heerlijk album is dit.

Het in juli verschenen Columbo van Bruno Major kwam bij mij bijna op de verkeerde stapel terecht omdat ik hem verwarde met Bruno Mars, wat gezien de gelijkenis tussen de twee namen ook niet zo gek is. Het verwarren van de twee namen heb ik misschien wel eerder gedaan, want Columbo is al het derde album van de Britse muzikant.

De eerste twee albums van Bruno Major konden rekenen op zeer positieve recensies en hebben op de streaming media diensten flink wat luisteraars getrokken, maar ik heb er helemaal niets van meegekregen. Ook Columbo had zomaar aan me voorbij kunnen gaan, maar gelukkig had ik dit keer wel net op tijd door dat het om Bruno Major ging en niet om Bruno Mars. Columbo is immers een geweldig album van een soort dat tegenwoordig veel te weinig wordt gemaakt.

Bruno Major, overigens een broer van Dot Major van de Britse band London Grammar, komt zeker niet uit de lucht vallen. De in Northampton opgroeide muzikant beproefde een kleine vijftien jaar geleden voor het eerst zijn geluk in de muziekscene van Londen, in eerste instantie als jazzmuzikant. Met Columbo zet hij wat mij betreft grote stappen, want het is een album dat kwaliteit ademt.

Deze maand gaf Elton John zijn laatste concerten, maar Bruno Major laat horen dat de erfenis van de legendarische Britse muzikant bij hem in goede handen is. Columbo staat immers vol met tijdloze popsongs, waarvan er een aantal doen denken aan de songs die Elton John vele decennia geleden schreef. Zeker de door piano en zang gedomineerde songs doen wel wat denken aan de muziek van Elton John, maar Bruno Major grijpt op zijn derde album ook met grote regelmaat naar de akoestische gitaar, wat weer andere associaties oplevert.

Billy Joel, Paul McCartney, Paul Simon, Harry Nilsson, het zijn namen die te groot zijn om als vergelijkingsmateriaal te dienen, maar het zijn associaties die bij beluistering van Columbo nauwelijks zijn te onderdrukken. Columbo klinkt als een klassiek singer-songwriter album uit een ver verleden, maar het is ook een heerlijk soulvol album, met hier en daar wat jazzy accenten uit het verleden van Bruno Major, die ook hoorbaar veel naar Pink Floyd en Queen heeft geluisterd, zeker wanneer Brian May achtige gitaarsolo’s opduiken.

De Britse muzikant grossiert op Columbo vooral in wat zwoele en laidback songs, die goed passen bij het huidige seizoen. Het zijn songs die het oor genadeloos strelen met fraaie melodieën en warme klanken, die de sfeer van de jaren 70 ademen, maar geen moment gedateerd klinken. In muzikaal opzicht voelt Columbo aan als een warm bad en dat is het ook in vocaal opzicht, want wat heeft Bruno Major een warm en aangenaam stemgeluid en wat zingt hij met veel gevoel.

Ik liet me heel snel verleiden door de zwoele klanken en de mooie zang op het album, maar het zijn de songs die van Columbo een fantastisch album maken. Het zijn songs die op een of andere manier direct vertrouwd in de oren klinken en zich enorm opdringen, maar het zijn ook songs die mooier worden wanneer je ze vaker hoort en het zijn bovendien songs waarvan ik maar geen genoeg kan krijgen. Ik heb de laatste tijd wel meer albums gehoord die zich hebben laten inspireren door de grote songwriters uit de jaren 70, maar Bruno Major kan de competitie met al deze albums aan. Het is echt puur toeval dat ik dit album heb opgepikt, maar wat is het een geweldige verrassing.

Erwin Zijleman

Bianca James. Bianca James

Pop divas are more Erwin Zijleman's division, apart from the (mostly female) country/folk/singer-songwriters he prefers of course. Every once in a while I find myself in his territory and with Bianca James' self-titled debut album this is the case.

You could have encountered her before in the weekly singles section with 'Monaco', a fairly irresistible pop gem that preceded 'Bianca James'. The Canadian singer presents herself with music that justifiably can be called timeless. With hints at soul from a long time ago, a great pop feel and a nod to Amy Winehouse, her music is as bright as a sunny summer's day at the beach. The arrangement makes the music spark like the azure sea, just like great pop songs should.

In the music there are references to almost the whole pop history of the past 60 years. A twangy surf guitar here ('Bang Bang Baby' and 'Last Words''). Deep baritone saxophones all over the places laying their accents (like e.g. in 'Mustang Sally'). Her Amy Winehouse way of singing without playing the same kind of music. Bianca James loves her pop a lot, without laying it on too thick. For that she embraces soul too much. A warm organ in the big ballad 'Till I Remember' shows the way here.

'Inside Out' is the best track Lily Allen has not released since 'Fuck You'. 'Inside Out' is an earworm. Once inside your ears, you're lost for ever. You're sentenced to sing "I'm living life from the inside out" forever. Just like I do for years now with the aforementioned song with the offending title. Well, to some that is. I think it is a nice and playful way to tell someone (s)he's gone way too far. I found out today that Helen Mirren fully agrees with Lily.

With 'Bianca James' in the first instance I seem to be a little out of my comfort zone, musically. Very soon it turns out she fits in quite nicely. There are so many elements that are so good. Over all what strikes me most, is the warmth of Bianca James' record. Secondly, her voice stays on my good side where the Amy generation, including Duffy and Adele, usually does not. This voice has a perfect combination to sing pop and soul. Listen to 'Made To Love'. If you're not convinced, I have to recommend a visit to your local hearing care professional.

Wout de Natris

You can order 'Biance James' here:

https://shop.biancajamesmusic.com/

everything is alive. Slowdive

Until fairly recently Slowdive was just a name for me, nothing more. It turns out the band made three records in the 1990s, that now have a legendary status, disbanded and came back in 2017 with a well received album and in 2023 with everything is alive. This new album receives unanimously good reviews, as far as I'm aware.

For me 'shanty', the opening track of everything is alive, is like a trip. Dreamy vocals are supported by a slow pulsing keyboard, soft drumming and a guitar that is as restful as present. 'shanty' is a song to surrender to but can be quite scary at moments when a loud guitar explodes, despite being mixed somewhere to the mid-range of the whole song. An effect that makes the music of Slowdive immediately interesting and intriguing, making me want to hear more.

Despite the hiatus of almost two decades the band returned with the four original members and one of the ex-drummers in the line up. As this is my introduction to the band, I have no way of comparing new and old. The 20 somethings will have become 50 somethings. The music has the contemplation in it that comes with getting older. A title like 'prayer remembered', indicates contemplation, the music underscores tis. This instrumental song slowly but surely plays itself out. Dreamy, as if in a state of being somewhere in between. Being and not being.

In general, the music of Slowdive falls into place for me as belonging to the postpunk of the early 1980s, like the faintest trace of The Cure, in combination with the dreampop of the decades up till now. What the band brings as extra, is the flowing quality in the songs. A flow that can bring the listener in a trance, like in 'alife', where, again, a louder guitar rocks the boat a little. 'alife' is alive. The song contains a joie de vivre, a benign smile on the face, a bustling on the forest's floor.

Slowdive is associated with shoegaze or so I understand. Now I have missed out on this musical niche totally in the 1990s, but from what I heard later on, there's not much left of the association in 2023. A song like 'andalusia plays' comes closer to the slowcore of Low than loud gravelly guitars.

Fans of music from the past 40 plus years will find a lot to their liking on everything is alive. Recognition certainly is an important feature of the album. Slowdive knows to add its own elements and somehow creates a feeling within me that Dutch artist Spinvis did with his phenomenal new album 'Be-Bop-A-Lu-La'. People in the U.K. and beyond, here's a tip to check out something beyond your language comfort zone!

Wout de Natris

You can listen to and order everything is alive here:

https://slowdive.bandcamp.com/album/everything-is-alive

Changelings. Microwolf

My introduction to Benjamin van Vliet came through duo Microplaza, with Arno Breuer. Three mini albums were released in the past years. Today Van Vliet's solo vehicle Microwolf gets the spotlight. Where Microplaza excels in sketches that could have become a song in full but didn't, Microwolf presents songs, between three and nine minutes in length.

Van Vliet is not out to please in the first seconds. His songs are experimental, jazzy, take an unexpected left turn or throw a curve ball when you least expect it. In other words: there is a multitude of details to discover, explore and analyse. The music is somewhere between the soft side of Sparklehorse and Neil Young. The longest song is 'Papavers'. It starts with an acoustic guitar and Benjamin van Vliet singing. The effect on his voice typical Mark Linkous, the style of singing Neil Young like on 'On The Beach'. Hisses, a strange sounding keyboard and a weird rhythm. 'Papavers' is endlessly intriguing. The centrepiece of Changelings and rightly so.

What to make however of the intro line on Bandcamp? 'Changelings', the fourth and final collection of original songs by Benjamin van Vliet a.k.a. Microwolf". Final, that sounds kind of final. Whatever the future will bring, the way the album was created is interesting. Van Vliet wrote and recorded his songs and then asked other musicians to record what they thought appropriate, without knowing that someone else was asked to do the same. From all the contributions received, Van Vliet edited and created what we hear on Changelings. Contributions by Joachim Badenhorst, Romke Burger, Jarno van Es and Hansko Visser can be found, while Arno Breuer is present on most songs. They may have been surprised when they heard the end result.

This original way of working has paid off, as Changelings is as adventurous as the approach promises. Perhaps not everything is as good as 'Papavers', each track does have moments that surprise and endear. Take 'Burning Crops', another 9 minute plus song. It starts with some weird singing, after which a late, late night jazz track starts, with the slow, slow music associated with the hour. Then Romke Burger walks in with his saxophone, after a good night's rest and early rise before going to work. Far too alive for the rest of the band, that is about ready to call it a day. The contrast is striking. Slowly the rest awakes anyway, starting with Jarno van Es' Rhodes piano. And then things wind, endlessly, down.

Each track has these surprising elements or disruptive moments. It makes Changelings so interesting to listen to. Whether this truly is Benjamin van Vliet's final record, time will tell. Fact is that my introduction to his solo work has gone down pretty well.

Wout de Natris

You can listen to and order Changelings here:

https://microwolf.bandcamp.com/album/changelings

No One Gets Hurt Ever. Madder Rose

Madder Rose hoort bij de vergeten cultbands uit de jaren 90, maar net als op het comeback album uit 2019, laat de Amerikaanse band ook op No One Gets Hurt Ever weer horen dat het tot grootse daden in staat is.

De Amerikaanse band Madder Rose levert met No One Gets Hurt Ever haar zesde album af en het is wat mij betreft het zesde uitstekende album. Na de vier miskende meesterwerken uit de jaren 90 keerde de band in 2019 verrassend terug en weer vier jaar later is er gelukkig wederom een nieuw album van Madder Rose. Billy Coté en Mary Lorson weten elkaar nog altijd te inspireren tot prachtige songs, waarin 90s indierock en een vleugje psychedelica fraai samenvloeien. Ook op No One Gets Hurt Ever is Mazzy Star niet heel ver weg, maar het is ook onmiskenbaar Madder Rose. De band zal de cultstatus waarschijnlijk nooit ontstijgen, maar wat is ook album nummer zes weer mooi.

Bij de naam Madder Rose denk ik in eerste instantie aan de vier geweldige albums die de Amerikaanse band in de jaren 90 uitbracht. Met Bring It Down uit 1993, Panic On uit 1994, Tragic Magic uit 1997 en Hello June Fool uit 1999 leverde de band uit New York vier prachtige albums en misschien zelfs wel klassiekers af. Het zijn albums die stuk voor stuk moeten worden gerekend tot het allerbeste dat de indierock in de jaren 90 te bieden had, maar helaas behoorde Madder Rose tot de meest onderschatte bands van het decennium en ontsteeg het de cultstatus niet of nauwelijks.

Dat is helaas nooit echt veranderd, maar als ik zelf naar de eerste vier albums van Madder Rose luister ben ik nog altijd diep onder de indruk van de gruizige maar ook zeer melodieuze songs van de band, van het geweldige gitaarwerk van Billy Coté en van de prachtige stem van zangeres Mary Lorson, die overigens na Madder Rose twee prima albums zou maken als Saint Low. De eerste vier albums van Madder Rose zijn verplichte kost voor een ieder die de jaren 90 indierock hoog heeft zitten, maar ook fans van Mazzy Star moeten volgens mij uit de voeten kunnen met de albums van de band uit New York.

Madder Rose keerde in 2019, tot ieders verrassing, terug met een nieuw album, maar ook het uitstekende To Be Beautiful kreeg niet heel veel aandacht. Het is een album waarop Madder Rose voortborduurde op haar albums uit de jaren 90, maar net wat minder gruizig klonk, waardoor de vergelijking met Mazzy Star alleen maar relevanter werd. To Be Beautiful leek zo langzamerhand dan echt het laatste wapenfeit van Madder Rose, maar uit het niets is er deze week een nieuw album van de band.

Met No One Gets Hurt Ever gaat Madder Rose verder waar het in 2019 ophield. Ook op het nieuwe album van de band draait veel om het gitaarwerk, de productie en de songs van Billy Coté en om de nog altijd prachtige stem van Mary Lorson. Madder Rose citeert ook op haar zesde album uit de muziek die het in de jaren 90 maakte, maar ook dit keer klinkt de band net wat minder gruizig, al mag het gitaarwerk er zeker zijn en is er hier en daar ruimte voor bescheiden gitaarmuren.

Zeker wanneer de gitaren wat psychedelischer klinken en Mary Lorson vol bezwering zingt, ligt de vergelijking met Mazzy Star wederom voor de hand, maar ook Cowboy Junkies draagt absoluut relevant vergelijkingsmateriaal aan. Hiermee heb ik twee van mijn favoriete bands aller tijden te pakken, maar No One Gets Hurt Ever klinkt uiteindelijk toch vooral als Madder Rose, dat toch ook steeds hoger begint te scoren op het lijstje met mijn favoriete bands.

Het zesde album van de band, dat vorm kreeg tijdens de eindeloze coronapandemie, doet wat mij betreft niet onder voor de vorige vijf albums van de Amerikaanse band en dat is echt een razend knappe prestatie. Het blijft jammer dat Madder Rose zowel tijdens haar gloriejaren als tijdens haar comeback van een paar jaar geleden zo weinig aandacht heeft gekregen, maar liefhebbers van de muziek die Madder Rose maakt maar de band niet kennen kunnen in één klap een indrukwekkend oeuvre binnen halen.

Zelf heb ik niet alleen No One Gets Hurt Ever direct omarmd, maar heb ik ook de vorige vijf albums van de band weer aan de playlist toegevoegd en het is nog altijd genieten. Het is vooralsnog helaas heel stil rond No One Gets Hurt Ever, maar Madder Rose heeft wederom een wonderschoon album afgeleverd, dat echt alle aandacht verdient.

Erwin Zijleman

Je kunt No One Gets Hurt Ever hier luisteren en bestellen:

https://tromerecords.bandcamp.com/album/no-one-gets-hurt-ever

Week 37 2023, 10 singles

This week another surprise. After ten years Kaizers Orchestra is back. Man, what welcome news. The new song is beautiful as well. What more can a fan want? There's more of course. You will find several bands that are favourites of this blog but expect a few first timers as well. All in all, once again a very mixed set. So, enjoy!

Kaleidoskophimmel. Kaizers Orchestra

What?! Yes!!!!! A new song by one of my favourite bands of the 21st century ever. In 2013 I was ill and gave away my ticket to a friend of my son. He came back home saying "this was a farewell show". The band had gone out with a bang. Three 'Violeta' albums in about a year, the one even better than the other. And now Kaleidoskophimmel. A short, just two minutes long song, that tells about all Kaizers Orchestra is capable of. A great melody, loads of melancholy, great singing and a great arrangement. No, like always I have no idea what Jan Ove Ottensen is singing about. It doesn't matter what he means by a kaleidoscopic heaven. The music and melody tells all. Like always. The band has not changed its line up. Ottensen is grey, like me, his voice has its power. My only fear is that this is a one off, as the band fades out of view totally during the last part of the video. Don't worry, there's an album on the way and a show in March. Count me in, please, this time. Kaleidoskophimmel is utter musical beauty.

Together We Go. Pom

Pom has a subscription to this blog it seems and Together We Go is no exception. The Amsterdam band on a Rotterdam label, yes, in music everything's possible, will release its debut album in November. This is the first single and Pom manoeuvres itself  nicely in the alternative pop niche, with a very obvious nod to the, until recently, ubiquitous Wet Leg. Together We Go has that brightness and great pop feel without making any concessions to the alternative rock roots. The Beths come to mind as well, just like Personal Trainer from Amsterdam. Pom takes it own enthusiasm to the record and the result is a song that makes you jump up and down, in the living room, the venues and the festivals this summer. Infectuous Together We Go is.

Amber. Maria BC

I would almost call this a church song. Amber has nothing to do with the church or a church theme. Maria BC sings about a very personal experience in relation to another person, called Amber. No, it is the almost sacred atmosphere of the music and the deeply sensitive way of singing that excludes, somehow, all profane thoughts. Maria BC is from the Bay Area and about to release her second album, 'Spike Field' (20 October). Over an acoustic guitar, recorded with quite some echo options around it, they sing with their serious voice. Underneath there are some piano notes and chords and what I would call atmospheric sounds, sometimes recognisable, sometimes more misty. It's a made-up bed where Maria BC feels at home, totally. Whether I'm able to sit through a whole album of them, I cannot tell yet. Amber is impressive though and very much worth while listening to.

Birds In The Spring. Liz Pearson

Liz Pearson may well have the premiere on this blog of a fully a capella song. Birds In The Spring is a traditional folksong from the U.K. The song is released in the late summer because of the release of a documentary film called 'The Nettle Dress', in which it features as the only song. We have met Liz Pearson before as the singer of Chalk Horse Music, a project that revives old folk songs in a modern setting. Here you will only hear Liz Pearson. Twice actually, as she harmonises with herself throughout Birds In The Spring. The result is a beautiful song that does not need any instruments to convince. Her pleasant voice is more than enough to please. Clear, pleasant and soothing. In Birds In The Spring it is all you need for a full experience.

Wants/Social Skills. Schau Schau

More music from Groningen, released on the Subroutine Records label. The double a-side single, limited as 7", is the band's third release. Schau Schau is, I presume, a reference to the Hamburg life of The Beatles where the owner of the obscure, no doubt seedy, club they played ordered the five young men to "macht schau, macht schau". Musically the two are not related in any way, except that they make and perform music and release it. Schau Schau plays alternative rock. Wants is slightly more alternative than Social Skills. Its rhythm is more complex with the suggestion of stop-starting the whole time, over which a light psychedelic sauce is spread. Social Skills is more of an alternative The Byrds track. Not that the folky-hippies were able to contemplate a rhythm like Schau Schau's, the psychedelics are straight out of the 'Eight Miles High' songbook. I have never heard the band's the previous releases. This introduction is quite alright. This band has potential.

Dreamers. Blaudzun

Dutch band's do influence each other. Dreamers could be a Direct song in my ears. With one difference. I'm usually indifferent to Direct and am a Blaudzun fan for over a decade now. Dreamers delivers exactly what the title promises. The song is exquisitely dreamy. Directly recognisable as a Blaudzun song and yet, with a much lighter touch. The central riff sounds like a sampled whistle, supported by lightly touched piano notes, until the solo that is played on a piano. Years ago I wrote something like "world beware, here's Blaudzun". The world does not seem to have heeded my message at all. Their bad, without doubt. The same goes for Dreamers. The song is just so nice and listening to it once is enough to never lose it again. The question is: who convinces the rest of the world?

Bread & Roses. Already Dead feat. Felipe Collazo & AnnMarie Collazo

Had the band's name been Dropkick Murphys, I might just have believed it. Bread & Roses is a traditional song turned punkrocker like Boston finest Irish punk band are famous for. Already Dead is quite alive considering its name. The band revives a song written in support of a 1912 strike in the town of Lawrence in Massachusetts. What makes these punked up traditional so much fun to listen to? I have asked myself that question a few times over the years. The original (folk) songs I don't like, while I certainly do not appreciate all forms of punk either. The combination though is often like shining gold. The answer may lie in the recognisability of the folk tunes and the energy the punk brings. Together there is only one thing left to do: sing along and dance/jump around. No matter how sad and serious the 1912 origin and inspiration of Bread & Roses was, in 2023 singing and dancing is what is left of the bad conditions the factory workers had to endure over a century ago. Some of their children may still be alive, but even they are fading away. The song is what remains of the hardships, so sing it loud and proud, in commemoration of all striking today for better wages and climate.

Alright Alright. Ghost Woman

With Alright Alright Ghost Woman works towards the release of its third album in about 18 months. The previous two were on my longlist but never made it to this blog, i.e. a review by yours truly. Two singles did and here's the third. In the meantime Ghost Woman evolved from a one man project to a duo. With co-writer and drummer Ille van Dessel on board, the band is now Canadian, Evan Uschenko and Belgian. This song is darkness incarnated but also a mix of 60s surf, a little Link Wray and 1980s postpunk. Musically this is 100% Cari Cari. The Austrian duo excels in this kind of music for a few years already. Ghost Woman adds darkness to that mix and gets away with it fully. The final component is a hint of psychedelia in the style of The Black Angels. Alright Alright is the correct title for the single.

Loneliness. Bear's Den

What to do, write or discard? It was a close one for Loneliness. So what convinced me to write? The better argument is the warmth of the song. The less good, that I thought it would be good to add a ballad to the whole. Back to the warmth. This is what a better Snow Patrol song could sound like, if that band didn't adhere to its urge to fill every single song with empty pathos. Bear's Den just plays everything a bit louder without resorting  to empty loudness. The voice remains warm and searching. The drums give the song body and the trumpets a little playfulness. "I thought I was over this shit, but I'm not", is the conclusion of Loneliness. The world can be glad Bear's Den never got over it, as we would not have heard the song, would we? From a piano the song is built up until it has a huge sound, without screaming guitars, without whole string sections, large choirs singing nor huge cymbal crashing. Loneliness does it all by itself. So, now you know why I decided to write.

Living With The Moon. Karamelien

With Living With The Moon, Léanie Kaleido, Karamelien's singer and songwriter, in a way rewrote Dave Edmund's famous lyric "From small things, one day big things come". She turned it into from bad things one day good things come. Kaleido wrote the lyrics after a bout with depression. Near the end of her sessions, her therapist said to her: "it's like living with the moon". And that provided the title and basis what Léanie Kaleido used to write her new single. Living With The Moon is an upbeat song, with a beautiful chorus, that has a bittersweet edge giving the song a little extra. A little light and a little shade. Kaleido plays most instruments. Bandmember Mark Foster plays nearly all guitars. Lee Pomeroy adds the bass. Once again Karamelien convinces me totally with a new song. The duo deserves to be heard more widely than it is.

Today I learned that the Japanese see a hare with a hammer crunching rice on the moon's surface. Something to look forward to to discover with the next fool moon.

Wout de Natris

 

.NoWordsNeedeD, 17-09-2023

 

God Don’t Leave Me - YouTube

.No

Rêverie. Les Imprimés

De Noorse muzikant Morten Martens levert als Les Imprimés met Rêverie een zwoel soulalbum af dat zo lijkt weggelopen uit de jaren 60 of 70 en dat het heel goed doet bij de zomerse temperaturen van het moment.

Bij Noorwegen denk ik niet direct aan soulmuziek en zeker niet aan het soort soulmuziek op het debuutalbum van Les Imprimés. Het project van de Noorse muzikant Morton Martens kreeg vorm tijdens de coronapandemie en alle uren in de studio hebben een prachtig klinkend album opgeleverd. Het is een album dat je een aantal decennia terugwerpt in de tijd, maar de gelikte soulklanken op Rêverie doen het ook in de zomer van 2023 uitstekend. Ik ging er even van uit dat de zwoele verleiding van Les Imprimés hooguit enkele keren zou werken, maar dit album wordt alleen maar verleidelijker en verslavender. Een heerlijke soulverrassing uit het Noorse Kristiansand.

De zomer keerde de afgelopen dagen gelukkig terug in Nederland en bracht flink wat zonnestralen en hogere temperaturen. Ook binnenshuis is het opeens een stuk broeieriger, maar dat is zeker niet alleen de verdienste van het weer. Sinds een paar dagen heb ik immers Rêverie van Les Imprimés in huis en wat is dit een heerlijk album. Les Imprimés klinkt Frans en dat geldt ook voor de titel van het album, maar er is niets Frans aan Les Imprimés.

Les Imprimés is namelijk een project van de Noorse muzikant Morten Martens. Dat is een naam die bij mij geen belletje deed rinkelen, maar de muzikant uit Kristiansand timmert in eigen land al flink wat jaren met veel succes aan de weg als muzikant en producer. De coronapandemie zorgde ervoor dat Morton Martens van de ene op de andere dag veel tijd door kon brengen in zijn studio en tijdens al deze uren kreeg het debuutalbum van Les Imprimés vorm.

Bij Noorwegen denk ik vooral aan stemmige en vaak wat sombere muziek, maar Morton Martens pakt stevig uit met zwoele klanken en een flinke dosis soul. De Noorse muzikant bespeelt bijna alle instrumenten op Rêverie, tekent voor de vocalen, schreef de songs en nam ook de productie voor zijn rekening. Het album klinkt echter zeker niet als huisvlijt van één muzikant, wat Rêverie is voorzien van een rijk georkestreerd geluid en klinkt alsof het flink dringen was in de Noorse studio.

Het debuutalbum van Les Imprimés verruilt Kristiansand voor een Amerikaanse soulstudio en de jaren van de coronapandemie voor de jaren 60 of 70. Morton Martens is er op het debuutalbum van zijn project in geslaagd om een heerlijk authentiek klinkend soulgeluid te creëren. Het is een zwoel en broeierig soulgeluid waarin keyboards een voorname rol spelen, maar Rêverie klinkt ook oorspronkelijk en organisch, zeker wanneer gitaren tijdelijk de hoofdrol opeisen.

Het is soul van het zoete of zelfs mierzoete soort, maar de Noorse muzikant voert het perfect uit. Het debuutalbum van Les Imprimés lijkt gemaakt met een uit de kluiten gewassen orkest en met een flink achtergrondkoor, maar als ik de informatie die ik over het album heb moet geloven zit Morton Martens achter bijna alles dat op het album is te horen en dat terwijl hij op zich niet beschikt over een karakteristieke soulstem.

Het is knap hoe de Noorse muzikant het zwoele en wat gladde soulgeluid van lang geleden weet te reproduceren, maar het is nog knapper hoe hij er in slaagt om twaalf songs lang te verleiden met songs die er stuk voor stuk voor zorgen dat je in katzwijm ligt. Les Imprimés levert met Rêverie een heerlijke soundtrack af voor de teruggekeerde zomer, maar ik heb het idee dat de lome en zwoele klanken van de Noorse muzikant veel langer mee gaan.

Als ik moet kiezen uit de overvolle archieven van de soulmuziek kies ik maar zelden voor het soort muziek dat Morton Martens maakt, maar ik kan het debuutalbum van zijn project maar lastig weerstaan. Rêverie lijkt in bijna niets op de muziek van Prince, maar op een of andere manier kan ik me voorstellen dat het muzikale genie uit Minneapolis een album als dit gemaakt zou kunnen hebben en dat het een geweldig album zou zijn geweest.

Op voorhand had ik nog wel wat twijfels over de houdbaarheid van dit album, want Morton Martens smeert wel heel uitbundig met stroop, maar vooralsnog vind ik het debuutalbum van Les Imprimés alleen maar aangenamer worden, zeker zolang de zon zo lekker schijnt als tijdens de afgelopen dagen.

Erwin Zijleman

Je kunt Rêverie hier luisteren en bestellen:

https://lesimprimes.bandcamp.com/track/falling-away

Be My Reactor. EUT

Amsterdam band EUT has released its third album, as a sign how time flew by during and after the pandemic. EUT manoeuvres itself, once again, brilliantly between pop and alternative. 2018 brought 'Fool For The Vibe, 2021 'Party Time' and here is Be My Reactor.

The album opens with the oh so nice 'Step By Step'. The track opens with a suggestion of dance but when the guitar kicks in, supported by the drums, EUT is in alternative rock territory, to move into the very danceable chorus, blending the two.

In the next song, 'Stoner', the 80s are all over the place. (Like the singer is on the cover with the 1980's Volvo.) Old sounding synths and guitar riffs give 'Stoner' a feel from long ago, like a Simple Minds record from the time. At the same time the sound is modern, full and warm. Megan de Klerk manages to draw extra attention to herself, despite that warmth and broad arrangement behind her.

There's no time for a pause, as 'Can't Stop Me' is already upon me. The intro suggests a party track but it is not. EUT has moved beyond the senseless partying with abandon and after us the deluge. This band knows exactly what it wants to achieve. It takes the elements from party tracks to build its own universe and things rock there as well. Perhaps there are two factions in the band? Whatever it is, they blend superbly. Just listen how 'San Francisco' blends the two. EUT is playing and is playing with serious fun here.

The other face of EUT is the alternative kind of ballads it plays ('This Could Be The Last Time e.g.). De Klerk is in danger here of sounding a bit like a whine. She manages to steer clear from it by using different shades of her voice and harmonising with herself. The contrast with the loud party track 'Please Don't Look At Me' and shows another way how EUT can rock.

With Be My Reactor EUT sets another great step in its career. From a good debut, to a very good second album that is expanded on in every way possible on the third album. Growth, development, focus, determination, experience, whatever you like to call it, is present in abundance on the band's latest. Slowly but surely EUT is growing into one of the better bands of this country. I still haven't seen it live. It's getting about time.

Wout de Natris

You can order Be My Reactor on EUT's website:

https://eut.bigcartel.com/

Bird Machine. Sparklehorse

Mark Linkous is dead longer than this blog is old. He shot himself in 2010 at the age of 47, leaving behind a relatively small oeuvre under the name Sparklehorse. When he released his first album under that name, 'Vivadixiesubmarinetransmissionplot' in 1995, he was already in his 30s when recognition struck and moderate commercial success came with it. Before he died he had recorded songs with musical process manager or facilitator Steve Albini that were never finished. They were kept on the shelf until 2023.

Under the name Bird Machine the world can hear Linkous' latest recordings. What is left of the original, most likely elementary and bare, recordings I can't tell. The question what Linkous would have made of the recordings had he been able to keep his demons at bay, will never be answered.

His brother and sister-in-law took hold of the recordings and went to work with them in the spirit of Mark Linkous and as far as I'm concerned, they've done a great job. Most of the album sounds like a Sparklehorse album, with its characteristic changes between alternative rock and alternative ballads, its weird sounds, the distancing effects on his voice, a country song, who no one in Nashville will recognise as such, and what not, it's all there. What is missing are the hisses and noises of Sparklehorse's debut album, but then, was it present in the later albums? Full disclosure, it's years since I played one of them. I think I have three or four albums.

Bird Machine is a nice album and not just for nostalgic reasons. It lands just right with me. 'It Never Stops' is an ironic title in the face of my disclosure above. Fact is, I immediately got into the album because of this rocker, with the typical distortion on Linkous' voice. Estranging while rocking hard. Short and dirty sweet. 'Kind Ghosts' takes the mood down, the voice is vintage Linkous, the music as weird sounding as it is befitting. Be alert for the mood change when the acoustic guitar comes in. One instrument changes it all, while nothing else seems to change.

The third song, 'Evening Star Supercharger', is as normal as Sparklehorse comes. Without any effort it shows the fine songsmith Linkous was. This is such a sweet song. The flow is so nice, full of melancholy, of excepting things as they are and yet perfect, bittersweet pop. Had only this song been released posthumously, Sparklehorse's repertoire would have been tremendously enriched. Vinegar pissers may state that Mark Linkous would never have made the song this sweet. We'll never know, fact is the wrote and sung this melody and recorded it. The voice led the way for the the posthumous producers and this is the result. Great song.

All that comes after, another 10 songs, all vary between these three examples opening Bird Machine. Right up to the very end, I'm more than pleased with what I'm hearing. Whatever the original recordings sounded like, we'll probably have to live until the 10 to 40 year deluxe edition to find out. In the latter case chances are I never will. It's inconsequential. Bird Machine is a fine addition to Sparklehorse's oeuvre.

Wout de Natris

You can listen to and order Bird Machine here:

https://sparklehorse.bandcamp.com/album/bird-machine