Pixies live. Amare, Den Haag 4 maart 2023

Foto: HareD

De Pixies, in Den Haag. Niet in het Paard, of in het congresgebouw, maar in het nieuwe concertgebouw Amare (wel in samenwerking met het Paard). Waar anders de klassieke muziek heerst, blijkt er ook gelegenheid voor popconcerten. Stoelen uit de zaal en proppen maar. Letterlijk, want het was heel erg vol op de vloer. Gelukkig zijn er ook loges aan beide kanten, drie verdiepingen in totaal, waar de stoelen blijven staan en ook nog enkele staanplaatsen zijn. Daar was meer lucht en kon je ook nog eens een stap naar links of rechts zetten. Evenwel, mooie aanwinst, want de grote zaal in het Paard kan maar 1250 mensen kwijt, hier (liefst iets minder dan) het dubbele. Zo kan er af en toe ook een grotere act naar de Hofstad komen, het Malieveld buiten beschouwing latend.

De Pixies dus. Maar waarom eigenlijk? Wat maakt de Pixies zo bijzonder dat ze nog steeds wereldtournees langs uitverkochte zalen maken? En waarom stonden we niet gewoon gezellig met de oudjes onder elkaar te mijmeren over de tijden dat we nog pogoden bij de Pixies op Rock Torhout in 1989 (om het even bij mijzelf te houden), wat deden al die jongeren erbij?

Om met het laatste te beginnen: helemaal zeker weet ik het niet, want ik kon het niet terugvinden op internet, maar waarschijnlijk heeft het te maken een game waarin een Pixies song is verwerkt (dat is veel gebeurd), of een serie op Netflix, of iets dergelijk. Laten we echter op voorhand ook niet uitsluiten dat de Nederlandse jeugd en masse een goede muzieksmaak heeft ontwikkeld!

Foto: HareD

De Pixies zijn natuurlijk sinds eind jaren tachtig geroemd om hun unieke muziek, waarvan vele muzieksterren hebben gezegd dat het hen heeft beïnvloed, van Kurt Cobain en Thom Yorke tot aan Bono en David Bowie. Hun laatste cd Doggerel (2022) doet zeker niet onder voor het eerdere werk, maar de verrassing is niet groot, erg vernieuwend is het allemaal niet. De band is wel iets anders, want Black Francis, David Lovering en Joey Santiago hebben sinds 2016 wederom een dame als vaste bassist, Paz Lenchantin, nadat de legendarische Kim Deal in 2013 opstapte.

Het concert zelf ging ook net als voorheen: door de korte lengte van de meeste Pixies songs een eindeloze stroom nummers, wel een respectabele twee uur achter elkaar, waarna er zonder toegift afscheid werd genomen. Althans, alleen een buiging kon eraf, in de twee uur werd er door Francis niets tegen het publiek gezegd, nog geen ‘thank you’, of ‘how are you The Hague’, ook niet toen zij het podium afliepen. Een armzwaai, dat dan weer wel!

Het concert was natuurlijk een selectie van oud en nieuw. Wel een raar begin, want ‘Debaser’ werd ingezet, maar weer snel afgebroken, om helaas niet meer terug te komen. Maar genoeg mooie nummers van alle albums, waarbij ik toch wel heel erg gelukkig werd van het keiharde ‘Tame’. Blijkbaar vinden zij zelf ‘Wave of Mutilation’ erg mooi, want dat kwam twee keer terug, in rock-, en in akoestische versie. Het middendeel was minder: veel langzamer, geen heel bekende songs, de energie ebde de zaal uit. Maar aan het eind was het weer uptempo en was iedereen blij zo te zien.

Al met al een goed concert, maar het dak bleef behoorlijk stevig op de Amare. Iets teveel op routine, helaas.

HareD