Honey. Samia

Samia leverde in 2020 met The Baby een op zijn minst veelbelovend indiepop en indierock album af en maakt de belofte wat mij betreft waar met het wat consistentere maar nog altijd veelzijdige Honey.

Phoebe Bridgers is in een paar jaar tijd uitgegroeid tot een voorbeeld voor heel veel jonge vrouwelijke muzikanten in het indiesegment. Ook Samia laat zich op haar tweede album Honey meer dan eens beïnvloeden door de muziek van Phoebe Bridgers, maar de jonge muzikante uit Nashville heeft genoeg te bieden voor een plekje naast de vaandeldrager van het genre. Zeker in de wat meer ingetogen en donker gekleurde songs op Honey laat Samia flink wat groei horen vergeleken met haar debuutalbum The Baby, maar ook met een aanstekelijk popdeuntje weet ze raad. Je moet een beetje van (indie)pop houden om te kunnen genieten van Honey, maar als je dit doet is dit een uitstekend album.

Ik was in de herfst van 2020 op zijn minst gecharmeerd van het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Samia. De jonge muzikante uit New York liet op The Baby een opvallend veelkleurig geluid horen, dat flirtte met zowel (indie)pop als indierock. Samia moest met The Baby concurreren met een heel legioen aan jonge vrouwelijke muzikanten, maar kon deze concurrentie wat mij betreft prima aan. Hoewel de veelzijdigheid van het debuutalbum van Samia me zeker niet in de weg zat, was het werken met maar liefst vier producers misschien wat veel van het goede en had net wat meer focus het album mogelijk nog wat hoger opgetild. 

Samia vond The Baby in 2021 nog een keer opnieuw uit met een aantal gastvocalisten, maar levert nu met Honey dan echt haar tweede album af. Samia Finnerty heeft New York inmiddels verruild voor Nashville, maar is de (indie)pop en indierock trouw gebleven. De Amerikaanse muzikante nam haar tweede album op in North Carolina, waar flink wat bevriende muzikanten langs kwamen, onder wie Phoebe Bridgers protegee Christian Lee Hutson, maar waar de productie vrijwel uitsluitend aan de mij onbekende Caleb Wright werd overgelaten. 

Honey klinkt mede hierdoor wel wat consistenter dan het debuutalbum van Samia, al betekent dat niet dat de jonge muzikante zich dit keer op één genre laat vastpinnen. Ook Honey is een album dat meerdere kanten op kan gaan en zowel ruimte biedt aan uptempo als aan laidback tracks, die vooral elektronisch of juist organisch kunnen zijn ingekleurd. De meer ingetogen tracks zijn overigens flink in de meerderheid op het album. 

In de wat donkerder getinte tracks op het album schuurt Samia dicht tegen Phoebe Bridgers aan, maar in de wat meer pop georiënteerde tracks op het album is ook de muziek van Olivia Rodrigo niet ver weg. Samia heeft met Honey een persoonlijk album gemaakt dat je meeneemt langs verbroken relaties, verslavingen en grensoverschrijdend gedrag, wat de vaak wat donkere sfeer op het album verklaart. Met name de uptempo, elektronische en meer pop georiënteerde tracks op het album vereisen flink wat liefde voor pure pop, maar zeker in de meer ingetogen songs, die zoals gezegd domineren op Honey, spreekt Samia ook muziekliefhebbers aan die niets hebben met hitgevoelige popsongs. 

Ik hoorde in 2020 iets bijzonders in de muziek van Samia en dat bijzondere hoor ik nog veel duidelijker in de songs op Honey. Samia had met uitsluitend donkere en ingetogen songs, zoals de geweldige openingstrack Kill Her Freak Out, een verpletterend mooi album kunnen maken, maar de paar uitstapjes richting voller ingekleurde pop voorzien het album wel van dynamiek. 

Er zijn momenteel heel veel muzikanten als Samia, maar zeker nu ik Honey een paar keer heb gehoord durf ik wel te concluderen dat de kersverse inwoner van Nashville nu al behoort of heel snel kan uitgroeien tot de interessantere muzikanten in het genre. Zeker in de meer organisch ingekleurde songs hoor je hier en daar al een vleugje Nashville en ook dit is een kant van Samia die nog wel eens goed kan uitpakken. 

De persoonlijke songs op Honey zijn stuk voor stuk van een prima kwaliteit en ook in vocaal opzicht vind ik Samia sterk, al is dat waarschijnlijk deels een kwestie van smaak. Dat de zang een stuk beter is dan op The Baby is echter een feit. Honey is een prima album, maar maakt me ook nieuwsgierig naar de volgende verrichtingen van de zeer talentvolle Samia.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Honey hier luisteren en bestellen:

https://samia.bandcamp.com/album/honey