Fatigue. L'Rain

Fatigue van L’Rain is een wonderschoon en fascinerend, maar ook een complex en ongrijpbaar album, dat je een half uur lang betovert met muziek die met geen mogelijkheid in een hokje te duwen is.

Sla de jaarlijstjes over 2021 er nog eens op na en je komt Fatigue van L’Rain verrassend vaak tegen. Het was genoeg om mij nieuwsgierig te maken naar dit album, maar tussen de eerste beluistering en een groeiende liefde voor de muziek van L’Rain zat een flinke worsteling. Het alter ego van de uit Brooklyn, New York, afkomstige Taja Cheek heeft een complex album afgeleverd, dat niet is te vangen met één of twee genres. Fatigue is soms verrassend toegankelijk en jazzy of soulvol, maar minstens net zo vaak psychedelisch en experimenteel. Het levert een veelkleurige luistertrip op die een half uur lang nauwelijks houvast biedt en je verwonderd achterlaat, tot opeens alles op zijn plek valt.

Toen eind november de eerste jaarlijstjes over 2021 opdoken kwam ik verrassend vaak Fatigue van L’Rain tegen. Het is een album dat afwisselend in de hokjes R&B en avant-garde werd geduwd, wat me op zijn minst nieuwsgierig maakte naar het album. Ik ben geen groot liefhebber van R&B, maar koester de albums van smaakmakers in het genre als Solange en Janelle Monáe. Met het album van L’Rain had ik in eerste instantie aanzienlijk meer moeite. 

Het alter ego van de Amerikaanse muzikante Taja Cheek heeft met Fatigue immers een behoorlijk complex en ongrijpbaar album afgeleverd. Ik heb lang geworsteld met het album, waar ik zeker bij eerste beluistering geen snars van begreep, maar dat me ook hopeloos intrigeerde. 

Fatigue is een album dat zich niet zomaar in een hokje laat duwen. Het album bevat inderdaad wel wat invloeden uit de R&B en ook het hokje avant-garde is niet helemaal onzinnig, maar ik hoor ook invloeden uit de soul, gospel, jazz, psychedelica en nog veel meer. Fatigue werd gemaakt met een heel legioen aan muzikanten en werd in een flink aantal sessies opgenomen in New York en Los Angeles. 

L’Rain, een eerbetoon aan de overleden moeder van Taja Cheek (Lorraine), heeft met Fatigue een buitengewoon ambitieus album afgeleverd. Het is een album dat in tekstueel opzicht stil staat bij de vermoeidheid die optreedt bij continue verandering in de samenleving. De wereld van L’Rain werd de afgelopen twee jaar onder andere op zijn kop gezet door de coronapandemie en door de Black Lives Matter beweging en beiden komen aan bod op het album. 

Het is een album dat opvalt door bijzondere klankentapijten en texturen. Fatigue kan heerlijk soulvol en dromerig klinken of loom en jazzy, maar de muziek van Taja Cheek kan ook zomaar opschuiving richting ongrijpbare elektronische klankentapijten. De muzikante uit Brooklyn smeedt deze uitersten op haar tweede album op razend knappe wijze aan elkaar. 

Door ook nog eens gebruik te maken van allerlei geluidsfragmenten laat Fatigue zich beluisteren als een bonte muzikale collage, waarin het zeker bij eerste beluistering zoeken is naar enige houvast. Het is een muzikale collage waarin organische klanken en elektronica op fascinerende wijze hand in hand gaan en waarin L’Rain steeds weer nieuwe wegen in slaat, hierbij geholpen door een fabuleuze productie. 

In muzikaal en productioneel opzicht is het veertien tracks smullen, al strijkt het album ook met grote regelmaat tegen de haren in. Ook in vocaal opzicht is Fatigue een fascinerend album. Taja Cheek zou met haar stem een fantastische soul- of jazzplaat kunnen maken, maar de zang op haar album is net zo veelkleurig en ongrijpbaar als de instrumentatie. Het ene moment is het bloedmooi, het volgende moment schiet het alle kanten op. 

Wat voor de instrumentatie en de zang geldt, geldt ook voor de songs. Fatigue bevat zoals gezegd veertien tracks, maar deze zijn met zijn allen slechts goed voor een klein half uur muziek. Dat is kort, maar Fatigue voelt geen moment aan als een kort album. In het half uur muziek gebeurt zoveel dat je na beluistering van de veertien tracks op het album hapt naar adem. 

Ik heb eindeloos geworsteld met het album van L’Rain en kreeg er lange tijd geen grip op, maar inmiddels begrijp ik wel dat Fatigue hier en daar is onthaald als een meesterwerk en zelf zie ik het album inmiddels ook in deze categorie. Echt een album om eens te beluisteren, maar neem er wel de tijd voor.

Erwin Zijleman

Je kunt Fatigue hier luisteren en bestellen:

https://lrain.bandcamp.com/album/fatigue