Starlight Serenade. The Foreign Films

The Foreign Films staat inmiddels al een aantal albums garant voor tijdloze popmuziek vol invloeden en ook het nieuwe album van de band rond Bill Majoros is weer een waar kunststukje.

The Foreign Films ontdekte ik een jaar of veertien geleden min of meer bij toeval, maar sindsdien ben ik fan. Heel productief is de band rond de Canadese muzikant Bill Majoros niet, maar als er een album verschijnt van The Foreign Films is het smullen. Het geldt ook weer voor het onlangs verschenen Starlight Serenade. Het is voor The Foreign Films begrippen een relatief kort album, maar er gebeurt van alles en iedere song is raak. Denk bij The Foreign Films vooral aan de jaren 70 en aan alles dat zich heeft laten inspireren door The Beatles, maar een bijzondere twist is ook op Starlight Serenade nooit ver weg. 35 minuten lang leef je op een roze wolk en het album wordt echt alleen maar onweerstaanbaarder.

De naam Bill Majoros zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen en ook de naam van zijn band is bij het grote publiek helaas volslagen onbekend. Het Nederlandse muziektijdschrift Heaven wees me alweer veertien jaar geleden op Distant Star, het debuutalbum van The Foreign Films. Op dit debuutalbum vermaakte en imponeerde de band rond Bill Majoros anderhalf uur lang met psychedelische popmuziek. Het album klonk als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast, maar het was dit keer wel een zeer smaakvol gevulde platenkast. 

Distant Star is nog altijd een graag geziene gast in mijn cd-speler, maar na het debuut van The Foreign Films duurde het voor mij maar liefst elf jaar voor een nieuw album van de band opdook. The Record Collector pakte in 2018 gelukkig flink uit met twee uur nieuwe muziek en ook dit keer was het muziek vol invloeden, met een voorkeur voor invloeden uit de jaren 70. 

Het vorig jaar verschenen tussendoortje van The Foreign Films heb ik helaas gemist, maar Bill Majoros wees me gelukkig zelf op het eind vorige maand verschenen Starlight Serenade. We moeten het dit keer doen met slechts 35 minuten muziek, maar het is 35 minuten smullen. 

Direct vanaf de eerste noten draait Bill Majoros de kraan open om het warme bad van de muziek van The Foreign Films te vullen. Starlight Serenade opent aan het begin van de jaren 70 met een mix van The Beatles, 10cc, Electric Light Orchestra en een flinke dosis The Foreign Films en dat is een mix van invloeden die vaker terugkeert op het nieuwe album van de band. 

De Canadese muzikant kent absoluut zijn klassiekers, maar de muziek van The Foreign Films is zeker geen flauwe retro. Bill Majoros heeft immers niet alleen fraaie inspiratiebronnen, maar is ook zeer bedreven in het schrijven van tijdloze songs vol avontuur. Met de genoemde drie bands heeft hij niet over inspiratie te klagen, maar op Starlight Serenade sleept Bill Majoros er nog veel meer bij. 

Ook Starlight Serenade is weer de spreekwoordelijke omgevallen platenkast vol moois uit de jaren 70 en een beetje uit de jaren 80 en het is een platenkast vol klassiekers en obscure parels met hier en daar bijzondere funky en elektronische impulsen, die je op het verkeerde been zetten maar ook zielsgelukkig maken. Zeker wanneer strijkers worden ingezet klinkt de muziek van The Foreign Films zoet en Beatleque, maar het nieuwe album van de Canadese band zit ook vol goede vondsten en verrassende wendingen. 

Probleem met dit soort muziek is vaak dat je na een paar keer horen teruggrijpt op de klassiekers die hun sporen hebben nagelaten, maar bij de albums van The Foreign Films had ik daar tot dusver geen last van. Het is niet anders bij beluistering van Starlight Serenade, dat hier inmiddels voor de zoveelste keer voorbij komt en het oor nog altijd even lieflijk als genadeloos streelt. 

Distant Star en The Record Collector zijn inmiddels albums die ik intens koester en met het nieuwe album van The Foreign Films gaat het niet anders aflopen. Starlight Serenade is een bijzonder aangename luistertrip langs Memory Lane, maar het klinkt wat mij betreft geen moment gedateerd. Integendeel, het album sprankelt van de eerste tot de laatste noot. 

Wereldberoemd is Bill Majoros er helaas nog steeds niet mee geworden, maar de Canadese muzikant levert ook dit keer een pareltje af. Het album had wat mij betreft best drie of vier keer zo lang mogen duren, maar ik wil ook best wachten op een volgend prachtalbum, dat hopelijk snel komt. Wat een geweldige band is dit toch.

Erwin Zijleman