Charm. Clairo

Clairo koos op haar vorige album voor een geluid dat je direct mee terug nam naar de jaren 70 en heeft dit geluid geperfectioneerd op het geweldige Charm, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht excelleert.

Claire Cottrill dook een paar jaar geleden op in het kielzog van Phoebe Bridgers en al haar volgelingen, maar liet op haar debuutalbum al horen dat ze eigenzinniger was dan de meeste van haar collega’s in de indiepop. Die eigenzinnigheid was nog veel duidelijker te horen op het fraaie Sling, waarop Clairo de liefde verklaarde aan de singer-songwriter muziek uit de jaren 70. Sling was een geweldig album, maar het deze week verschenen Charm is nog veel beter. Ook Charm haalt de inspiratie deels uit het verleden, maar Clairo doet ook nadrukkelijk haar eigen ding. De sterke songs op het album zijn ook nog eens voorzien van prachtige klanken en mooie zang, wat zorgt voor een album dat met geen mogelijkheid is te weerstaan.

Claire Cottrill is pas 25 jaar oud, maar levert deze week met Charm alweer haar derde album onder de naam Clairo af. Ik was zeer gecharmeerd van de eerste twee albums van de Amerikaanse muzikante, die ik allebei bovengemiddeld goed en onderscheidend vond. Op haar debuutalbum Immunity uit 2019 kon Clairo wat mij betreft mee met de smaakmakers binnen de indiepop en verraste ze met popliedjes die niet zouden hebben misstaan op de albums van Phoebe Bridgers, maar die ook invloeden uit onder andere de R&B, de bedroom pop en de postpunk verwerkten.

Met Immunity legde Clairo een stevige basis voor een carrière binnen de indiepop, maar op het in 2021 verschenen Sling sloeg Claire Cottrill een totaal andere weg in. Het tweede album van Clairo, dat werd geproduceerd door niemand minder dan Jack Antonoff, liet zich immers beluisteren als een singer-songwriter album uit de jaren 70. Het was een verrassende en gewaagde keuze, maar het pakte wat mij betreft geweldig uit.

De liefde voor popmuziek uit de jaren 70 wordt doorgetrokken op het deze week verschenen Charm, dat net als Sling een zeer aangename jaren 70 vibe heeft. Clairo heeft Jack Antonoff verruild voor Leon Michels, die eerder werkte met onder Norah Jones en Sharon Jones & The Dap Kings en die invloeden uit de soul en de jazz toevoegt aan het geluid van Clairo.

Charm werd opgenomen in Woodstock en New York, waarbij gebruik werd gemaakt van analoge apparatuur. Het versterkt het tijdloze karakter van de muziek van Clairo, die zich nog altijd laat inspireren door de tijdloze singer-songwriter muziek uit de jaren 70, de Laurel Canyon folk uit dezelfde periode en flirt met soft rock uit het verleden, maar die haar songs ook voorziet van eigentijdse ingrediënten uit de pop en de R&B.

Ik was zeer gecharmeerd van de productie van Sling door Jack Antonoff, maar Leon Michels heeft de aangename jaren 70 vibe in de muziek van Clairo verder geperfectioneerd. Charm heeft een bijzonder lekker en warm klinkend geluid, dat fraai is versierd met flink wat verschillende blazers, bijzonder fraai pianospel en een weergaloos spelende ritmesectie. Net als Sling lijkt Charm af en toe zo weggelopen uit de jaren 70, maar de muziek van Clairo klinkt op hetzelfde moment eigentijds, wat bijzonder knap is.

De Amerikaanse muzikante heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een uitstekend songwriter en ook de zang op Charm is bijzonder mooi. De ontwikkeling van Clairo komt ook terug in haar teksten, die de worstelingen van het volwassen worden inmiddels ontgroeid zijn. Charm is een album dat meedogenloos verleidt wanneer je het op de achtergrond laat voortkabbelen en dat nog wat meer indruk maakt wanneer de zon schijnt, maar luister net wat beter en je hoort alle muzikale en productionele hoogstandjes op het album, de precisie en het gevoel waarmee Claire Cottrill zingt en de fraaie wijze waarop haar songs zijn opgebouwd.

Ik was direct bij eerste beluistering van Charm verliefd op de lome songs, de warme klanken en de bijzonder aangename stem van Claire Cottrill, maar het nieuwe album van Clairo is een album dat nog lang door groeit en dat steeds weer nieuwe dingen laat horen. Het ene moment waan je je in de jaren 60 of 70, maar de songs op Charm bevatten ook ingrediënten die alleen maar uit deze tijd kunnen stammen. Clairo had goede papieren om uit te groeien tot een van de sterren van de indiepop, maar heeft gekozen voor een totaal ander geluid dat wat mij betreft veel mooier en interessanter is.

Erwin Zijleman