Posts
Het was een curiositeit toen het twintig jaar geleden opdook, maar inmiddels is de “woestijnblues” uit de landen rond de Sahara een zeer interessant genre. De Algerijnse band Imarhan bracht al twee prima albums uit, maar zet een volgende stap met het geweldige Aboogi. Het is een album vol muzikaal en vocaal vuurwerk en vol dynamiek, maar het is ook een bezwerende of zelfs hypnotiserende luistertrip, die zomaar kan uitgroeien tot een van de mooiste in het genre. Aboogi neemt je mee naar andere werelden waar het heerlijk wegdromen is, wat weer fraai contrasteert met de naar verluidt politieke en maatschappijkritische teksten.
Ik weet nog goed hoe het Britse muziektijdschrift Uncut aan het begin van dit millennium voor het eerst en zeer beeldend schreef over het genre dat vaak wat oneerbiedig wordt omschreven als “woestijnblues”. Het is muziek die op de kaart werd gezet door de Toeareg band Tinariwen, die een paar jaar later gezelschap kreeg van de band Tamikrest.
De afgelopen jaren doken meerdere bands op in het genre, dat vorig jaar een enorme boost kreeg door alle waardering voor Afrique Victime van de uit het Afrikaanse Niger afkomstige Mdou Moctar. Er was bijna geen jaarlijst te vinden waarin dit album niet voor kwam, waardoor bands in het genre in 2022 waarschijnlijk kunnen rekenen op extra belangstelling.
Ik bespreek zo nu en dan albums die in het hokje “woestijnblues” passen en heb de afgelopen jaren een flink zwak gekregen voor de muziek van de uit Algerije afkomstige band Imarhan. Imarhan leverde met haar titelloze debuut uit 2016 en met Temet uit 2018 twee uitstekende albums af en keert deze week terug met album nummer drie.
Ik ben benieuwd of Imarhan met Aboogi net zo gaat scoren als Mdou Moctar vorig jaar, maar aan de kwaliteit van het album zal het zeker niet liggen. De muziek van Imarhan is misschien net wat minder toegankelijk dan de muziek van Mdou Moctar, maar de verschillen tussen de twee albums moeten zeker niet overdreven worden.
Aboogi opent met behoorlijk ingetogen akoestische klanken en de wat bezwerende vocalen die we kennen uit de muziek die in en rond de Sahara wordt gemaakt. Op een gegeven moment gaat het tempo wat omhoog en duiken de ook voor het genre zo karakteristieke elektrische gitaren op. De muziek van Imarhan krijgt vervolgens een bijna hypnotiserend karakter, waarna de muziek van de band je meesleept op een bijzondere luistertrip.
Het is een luistertrip waarin de akoestische klanken meestal domineren en het tempo over het algemeen laag is. Het akoestische gitaarspel op het album is keer op keer van een bijzondere schoonheid en komt prachtig uit de speakers. Door de combinatie van akoestische en elektrische gitaren en het lage tempo heeft de muziek van Imarhan vaak iets psychedelisch.
Deze psychedelische kant van de muziek van Imarhan wordt versterkt door de bijzondere zang op het album, waarbij mannenstemmen domineren, flink wat verschillende stemmen worden ingezet, vaak bezwerende koortjes worden ingezet en de Soedanese zangeres Sulafa Elyas tekent voor het hoogtepunt op het album.
Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoe mooi de muziek op het album is, maar ook in vocaal opzicht is Aboogi een knap in elkaar stekend album. Nog meer dan Mdou Moctar vorig jaar slaagt Imarhan er in om een unieke sfeer te creëren met vaak redelijk subtiel ingekleurde songs.
Zeker de zich uiterst langzaam voortslepende passages zijn prachtig, maar het is knap hoe de Algerijnse band met wat eenvoudige percussie het tempo op kan voeren en de muziek van de band voorziet van dynamiek. Die dynamiek komt ook terug in de zang op het album, die ook fluisterzacht kan klinken.
Ook ik nam Afrique Victime van Mdou Moctar vorig jaar op in mijn jaarlijstje, maar nu ik Aboogi van Imarhan een paar keer heb gehoord, vind ik dit eigenlijk een beter album. Laten we hopen dat het minstens net zoveel aandacht krijgt als die overigens zeer terechte jaarlijstjesplaat van vorig jaar.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment