Crown electric. Kathryn Williams

De Britse folkie Kathryn Williams schaar ik ongeveer sinds het begin van het huidige millennium onder mijn favoriete singer-songwriters. Dat Kathryn Williams tot dusver geen plekje heeft weten te bemachtigen op mijn BLOG heeft alles te maken met haar magere productie de afgelopen jaren, al moet ik met het schaamrood op de kaken bekennen dat ik het in 2009 verschenen The Quickening helemaal gemist heb (en dat is doodzonde weet ik inmiddels). Kathryn Williams debuteerde in 1999 met het veelbelovende Dog Leap Stairs, maar maakte pas echt indruk met het in 2000 verschenen Little Black Numbers (dat overigens genomineerd werd voor de Britse Mercury Prize; de overwinning ging destijds naar Badly Drawn Boy); een plaat die ik serieus zou overwegen wanneer er nog eens een koffertje moet worden klaargemaakt voor een enkeltje onbewoond eiland. Ook in de jaren die volgden bleef Kathryn Williams prachtige platen maken met vooral fluisterzachte, maar ook buitengewoon inventieve folk. Old Low Light uit 2002 is bijna even goed als Little Black Numbers, terwijl Relations uit 2004 een van de weinige platen met louter covers is die ik aan iedereen kan aanbevelen. Na een stilte van een jaar of vier kwam Kathryn Williams een maand  of twee geleden op de proppen met Crown Electric. Het duurde even voor ik de plaat op het spoor was, maar vervolgens was ik weer heel snel verkocht. Heel veel veranderd is er in alle jaren dat Kathryn Williams muziek maakt niet. Ook Crown Electric valt weer op door prachtige ingetogen folkliedjes met een instrumentatie om van te watertanden en bovendien  één van de mooiste stemmen in en buiten het genre van de Britse folk. In tegenstelling tot de meeste van haar soortgenoten moet Kathryn Williams het absoluut niet hebben van vocale krachtpatserij. Kathryn Williams zingt vaak fluisterzacht, maar wel met zoveel emotie dat het je alleen maar kan raken. Dat ze wel erg meisjesachtig klinkt voor een vrouw van haar leeftijd neem ik graag voor lief. De folky popsongs die Kathryn Williams ons op Crown Electric voorschotelt liggen stuk voor stuk bijzonder lekker in het gehoor, maar prikkelen allemaal ook op een of andere manier de fantasie, bijvoorbeeld door invloeden uit andere genres (waaronder jazz en zelfs een vleugje bossa nova) ruimte te geven. Crown Electric doet dit meer dan eens via de prachtig gearrangeerde strijkers en bassen of andere accenten in de als een warm bad aanvoelende instrumentatie , maar hiernaast is er ook altijd de hele bijzondere stem van Kathryn Williams. Kathryn Williams bekijkt het leven zeker niet door een roze bril, maar desondanks sprankelen haar van melancholie over lopende folksongs volop en is Crown Electric een plaat waarvan je alleen maar heel blij kunt worden. Ik ging er op voorhand van uit dat Kathryn Williams het idioot hoge niveau van Little Black Numbers niet zou kunnen halen, maar inmiddels ben ik daar niet meer zo zeker van. De instrumentatie, de zang en de kwaliteit van de songs liggen op Crown Electric op een geweldig hoog niveau en de plaat is nog zeker niet uitgegroeid. Een aantal tracks (waaronder een duet met Ed Harcourt) zijn zelfs zo mooi dat ik best durf te spreken van een meesterwerk. Vanaf de eerste luisterbeurt was ik verslaafd aan de prachtige nieuwe plaat van het toch wat miskende talent Kathryn Williams en dat gaat voorlopig ook niet meer veranderen. Liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters in het folk segment moeten deze plaat absoluut horen, al is het niet zonder risico. Na Crown Electric volgt immers nog een stapeltje Kathryn Williams platen van een soms bijna ongekend hoog niveau.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Heart shaped tone' luisteren.