One breath (2). Anna Calvi

Nadat eerder Wo. zijn licht deed schijnen op One breath (klik hier)  is het nu de beurt aan Erwin Zijleman.

De Brits-Italiaanse Anna Calvi maakte in de eerste weken van 2011 een debuut dat eigenlijk nauwelijks te overtreffen valt. Brian Eno noemde haar onmiddellijk "the biggest thing since Patti Smith", anderen roemden de wijze waarop Anna Calvi aan de haal ging met de muzikale erfenis van onder andere Siouxsie Sioux, Jeff Buckley, Nick Cave en P.J. Harvey, weer anderen liep het water in de mond van haar geweldige gitaarspel. Hoe overtref je een debuut dat nauwelijks te overtreffen valt? Het kan door een compleet nieuwe weg in te slaan of door gewoon voort te borduren op het debuut maar alles net wat beter te doen. Anna Calvi kiest op One Breath voor een combinatie van beiden, wat een geweldige plaat oplevert. One Breath opent met twee songs die met een beetje fantasie ook op het debuut hadden kunnen staan, al klinkt de zang wat mij betreft beter, zijn de instrumentatie en de productie doeltreffender en en klinkt de Brits-Italiaanse muzikante vooral grootser en meeslepender. Na de overweldigende openers die blakend van zelfvertrouwen worden uitgevoerd en aan komen als een mokerslag, durft Anna Calvi ook gas terug te nemen. Ze experimenteert met complexe ritmes en elektronica en durft kwetsbaar te klinken. Welke route Anna Calvi ook kiest, ze maakt op One Breath muziek die zonder uitzondering overloopt van spanning en ieder moment tot uitbarsting kan komen, wat ook meerdere keren gebeurt. Met name de zang van Anna Calvi maakt op One Breath heel veel indruk, maar ook het gitaarwerk mag er weer zijn. Dit gitaarwerk varieert van uiterst subtiel tot allesvernietigend, maar het staat altijd volledig in dienst van de songs van Anna Calvi. Ook One Breath roept weer de vergelijking op met het werk van met name Patti Smith, P.J. Harvey en Siouxsie Sioux, maar Anna Calvi is op One Breath de vergelijking met anderen ook wel voorbij en maakt muziek die een opvallend eigen geluid laat horen. Natuurlijk weet One Breath niet zo te verrassen als het debuut, maar tegenvallen doet de plaat geen moment. Integendeel. One Breath is een plaat die direct een onuitwisbare indruk maakt, maar pas op de juiste waarde kan worden geschat wanneer je hem meerdere keren hebt gehoord. Dan pas hoor je dat met name het gitaarwerk meer dan eens refereert aan de Berlijnse periode van David Bowie, hoor je hoe mooi Anna Calvi bezwerende strijkers en rauwe gitaren weet te vermengen, valt op hoe eenvoudig Anna Calvi overschakelt van lawaai naar stilte en merk je hoe diep de nieuwe songs van Anna Calvi onder de huid kruipen. De muziekcritici hebben het nog vaak over de altijd moeilijke tweede plaat na een succesvol debuut, maar ik kom ze eerlijk gezegd nauwelijks meer tegen. Voor Anni Calvi is het in ieder geval geen enkel probleem gebleken. One Breath is minstens even goed als het onaantastbaar geachte debuut en als je het mij vraagt zelfs beter. Knap.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Sing to me'.