Gé Hofenk

Het was 1963. De hoogtijdagen van mijn Fab Four moesten nog komen toen ik voor het eerst in aanraking kwam met het fenomeen Gé Hofenk (spreek uit Gé Hovink). Een platenzaak op de Haarlemmerstraat in Leiden.

 

Als jongetje uit het Morskwartier in Leiden kwam ik amper op de Haarlemmerstraat. Ja, in het kielzog van mijn moeder, op weg naar de Bata voor een paar stevige en (dat vooral) goed geprijsde schoenen.

Als je in die dagen vanuit het Morskwartier kwam was de eerste winkel van de Haarlemmerstraat warempel een platenzaak. Musica d’Italia, een detailhandel die hoofdzakelijk onbekende toppers uit Italië verkocht, met een enkele Italiaans gerelateerde uitzondering zoals Rocco Granata. De eigenaar was een ras echte Italiaan, donkerzwart pekhaar, donker pak en zweverig meeneuriënd.

Foto keng-Leiden.nl

Maar volgens de tipgever uit mijn schoolklas moest je ‘n stukkie de Haarlemmerstraat op gaan en na pakweg 200 meter doemde Gé Hofenk op. Die allereerste keer dat ik zoekende was viel mijn oog op een etalage waar prachtige elektrische gitaren en drumstellen opgesteld stonden. Helaas las ik dat hier Van Heeringen gevestigd was, maar aan de overkant ontdekte ik Gé Hofenk.

Deze zaak werd bestierd door de familie Hofenk. Hij, Gé, was een klein kereltje, vrolijk en ieders vriend. Hij veinsde dat ie een breed scala aan muzikale kennis bezat, alles kende hij en had ie in bezit. Persoonlijk ben ik, heel veel later, een zelfde gladjanus in die branche tegengekomen in een CD verhuur zaak. Dat terzijde overigens.

Mevrouw Hofenk was een bezienswaardigheid. Tip top gekleed, geen enkele affiniteit met muziek (“wie zeg je…ik ga even Gé erbij halen”) maar in het bezit van een fenomenaal kapsel. Het was zelfs meer dan een suikerspin, eerder de kolbak van de Garde Grenadiers. Tot op zeer hoge leeftijd overigens.

De allereerste keer dat ik binnentrad zag ik Gé achter ’n soort toonbank staan. Met de gespaarde fl.3,25 voor ’n singeltje in die dagen, meldde ik me. Volgens instructie sprak ik  “Dag meneer,heeft u de plaat Devil in Disguise van Elvis?”…en toen kwam het. ”Wil je ‘m eerst luisteren?” vroeg Gé. Op mijn “ja” sprak Gé de imponerende woorden: ”ja, dat wordt dan hokje 2”. 

Een kleine uitleg, in de zaak bevonden zich 3 luistercabines. Een geluidsdichte soort bezemkast met een speaker er in, plus een stoel, maar ook een glazen deur zodat elke rondscharrelende klant je daar ,al meewiegend met de muziek, zag zitten.

Plaatsgenomen in hokje 2 hoorde je dat Gé de arm van pick-up op de plaat zette en daar klonk..”You walk like an angel..”..Na 2:21 minuten was mijn eerste luisterervaring bij de fa.Hofenk voorbij. Nog niet van plan om de zaak al te verlaten meldde ik me opnieuw bij Gé en vroeg voorzichtig met kleine beefstem: “..heeft u ook Foot Tapper van de Shadows?” In feite had ik iets meer met de Shadows en vooral met die geweldige drummer Brian Bennet, aangezien ik in 1963 concert-tamboertje bij Jong K & G was. Zuchtend verwees Gé me opnieuw naar hok 2. Ja hoor,dat werd ‘m en opgetogen betaalde ik fl.3,25 en verliet de zaak.

Na deze vuurdoop ben ik nog vele malen in de Hofenk zaak verschenen. Het werd daar drukker en drukker door met name de zgn. British Invasion en Gé pikte hier zijn graantje van mee. In ieder geval werd zijn humeur nog beter, hij begroette je nu uitbundig als ’n ouwe kameraad (“hai..hoe’st met jou”) en liet je nu met graagte een luisterhokkie betreden. De noodzaak om de kas van de zaak te spekken werd voor mij, ook door geldgebrek, minder. Het single-beluisteren-wegsluipen-zonder aanschaf werd daardoor een sport.

De zaak Hofenk behield nog een tijd het monopolie v.w.b. populaire muziek totdat er her en der concurrentie opdook zoals de Witte Kiosk en Plato. Gé is overigens niet oud geworden en het enige wat nog aan zijn zaak herinnert zijn de etiketjes van de zaak die met, inmiddels vergeeld plakband, nog prijken op mijn exemplaren.

Harm