Live Beth Wimmer in de Q-Bus (en Johnny Verger)

Op vrijdag 30 maart trad de Amerikaans-Zwitserse singer-songwriter Beth Wimmer op in de Q-Bus te Leiden. Het was er dit maal schrikbarend leeg en dat verdiende deze sympathieke zangeres allerminst. Als ik eerlijk ben, kwam ik er ditmaal totaal onverwacht. Onze maandelijkse filmavond leverde geen film op die we wilden zien en zo werd de Q-Bus het alternatief.

Op het podium stond een vrouw van middelbare leeftijd met een flower power hoed op en een gitaar. Dat was alles. Zonder enig bij effect trok ze ons nummer voor nummer haar wereld in. En dat was knap. Aanvankelijk dacht ik, 'ze speelt enkel akkoorden, geen enkel loopje'; 'ze moet iets verzinnen om door de stukken heen te komen waar op de plaat een solo zit', maar gaande weg verloor ik die negatieve gevoelens en kon genieten van haar stem, gitaarspel en liedjes. Tussen door vertelde ze verhalen over de ontstaansgeschiedenis van haar nummers. Vaak persoonlijke indrukken opgedaan tijdens reizen, over haar nieuwe lief in Zwitserland, de zelfmoord van een vriend, de maand diensttijd van de nieuwe lief. De frase "making love in the shower" in een van de nummers, deed het goed bij een deel van het mannelijk publiek. Een cover van Neil Young, 'Heart of gold' zorgde er voor dat er ook nog kon worden meegezongen.

Kortom, Beth Wimmer gaf een aangenaam en zeer onderhoudend concert. Na afloop werden er cds verkocht en gesigneerd. Haar laatste, Ghosts & men, zal hier later hier worden besproken.

Daarna kwamen Johnny Verger met zijn uit zes man/vrouw bestaande band. Ik ben nog niet vaak eerder weg gegaan bij een concert, maar dit was er zo een. (De andere: Porno for Pyros, The Jayhawks (om de nachttrein te vermijden) en een bluesrocker wiens naam me niet te binnenschiet.) De band speelde prima, al mag de lead-gitarist ietsje meer op de voorgrond treden qua geluid. Het lag allemaal aan Johnny Verger zelf. Misschien dat de nummers die de band speelt ietsje te belegen zijn naar mijn smaak, maar muzikaal trok ik het prima. De eigen nummers was niets mis mee en de covers die ik heb gehoord van Tim Hardin en Fred Neil goed gekozen. Er ontbreekt een ding: een zanger. Ik snap heel goed dat de man, als hij de nummers inderdaad zelf schrijft, ze ook wil zingen, maar dit kan niet. Hij staat er bij als een zoutzak, dat kan nog, maar naast een te on-expressieve stem er geregeld net wel net niet tegen de melodie aanzitten, kan niet. Daarom een zeer welgemeend advies: Neem er een zanger bij! Dat zal jullie zeer ten goede komen.

Wo.