The Rolling Stones anno 2012

Het is dit jaar 50 jaar geleden dat de band die jaren lang het predicaat “The greatest rock and roll band in the world” droeg in zijn doorbraak incarnatie bijeen kwam. Dat wil zeggen Mick Jagger (zang), Keith Richards en Brian Jones (gitaar), Bill Wyman (bas), Charlie Watts (drums) en, en dat wordt door bijna iedereen vergeten, Ian Stewart op piano. Alleen Ian mocht al heel snel geen officieel lid meer zijn van de eerste manager Andrew Oldham. Ian was te lelijk(!), maar bleef tot aan zijn dood in 1985 aan de Stones verbonden. Inmiddels krijgt Stewart van Richards in zijn biografie ‘Life’ de credit dat er zonder hem nooit een band was geweest. De ironie om te lelijk te zijn voor een band die door zijn eerste manager aan de man/vrouw werd gebracht als "de lelijkste band op aarde", heeft iets ironisch.

Dat is geschiedenis, maar waar staat de band anno 2012? Dat valt heel moeilijk aan te geven. Als bedrijf bestaat de band nog steeds, sterker er komt meer in de laatste drie jaar uit dan in de vele jaren daarvoor. Nieuwe muziek? Dat is maar de vraag of die er ooit nog zal komen. Wel beschouwt, is er in 15 jaar tijd maar één album verschenen met nieuw plaatwerk, 'A bigger bang' in 2005. M.a.w. een nieuw album pas in dit millennium. In 2001 bracht Jagger een solo album uit, 'Goddess in the doorway' en vorig jaar bracht hij nieuw werk met SuperHeavy. Dat is het. M.a.w., sindsdat WoNo Magazine bestaat, is er één recensie verschenen van een nieuw Stones album. Dat was een uitgebreide, nummer voor nummer, dat wel.

 

Zoals gezegd gaan de archieven, eindelijk, open. Na de 40th anniversary edition van het beste live album ooit, 'Get your ya-ya’s out', inclusief de voorprogramma’s van Ike & Tina Turner en BB King, verscheen in 2010 'Exile on Main Street' met bonus cd van outtakes, waarvan er sommige ronduit sensationeel zijn. Eind 2011 verscheen 'Some girls' met bonus cd. Soms lees ik in interviews rond plaatreleases: “We konden kiezen uit 20, 30, 40 nummers en dit zijn de beste”. Ja, en?, denk ik dan altijd, opscheppers of doe maar interessant. Zelden komt daar iets van naar buiten. Soms een b-kantje bij een single.

Mag ik die ook horen? Bij de Stones mag dat nu dus, 33 jaar na dato. Was de elpee 'Tattoo you' al grotendeels samengesteld uit outtakes van 'Some girls' (en veel beter, vind ik), nu dus een tweede cd van die outtakes. Helaas, deze vind ik, hoe leuk ik het ook vind om deze nummers eindelijk te kunnen horen, niet bijster interessant. Een flink aantal matige countrynummers en de geweldige rocker ‘So young’, maar dat was al een b-kant in de jaren 90. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat veel nummers leuke pastiches zijn, grappig om in de studio even mee bezig te zijn, om daarna achter gelaten te worden. ‘Claudine’ is bijvoorbeeld Jerry Lee-achtig

Wat de heruitgave wel heeft gedaan, is dat ik 'Some girls' zelf weer eens met frisse oren ben gaan luisteren. Dan valt mij op, veel meer dan toen, wat een enorme klap in het gezicht van de concurrentie de band hier uitdeelt. Uit 'Some girls' spreekt een enorme urgentie en directheid. Veel nummers zijn rauw, rocken enorm en maken de jongere bands van de opgekomen punkgeneratie heel duidelijk wie hier de baas is. Dat de band vervolgens ook nog eens een zeer succesvolle cross over maakt met de Studio 54 disco uit New York, levert de band een enorme hit op en live favoriet, 'Miss you'. 'Some girls' is dan ook veel beter dan ik toen dacht, al zal het nooit mijn echte Stones favorieten inhalen. Daarvoor ontbreekt de variatie en diepgang.

Veel interessanter zijn de dvds die de afgelopen jaren zijn verschenen. 'Ladies and gentlemen' is de registratie van een optreden met Mick Taylor. Een band zonder opsmuk, Jagger in zijn glam periode en Richards als über junkie chic, maar dat zijn ongeveer alle effecten. Er wordt muziek gemaakt en hoe. Jagger oogt ietwat onzeker. Alsof hij nog niet volledig comfortabel in zijn rol zit, misschien nog zoekende naar het uiteindelijk ongenaakbare rocksterrenomhulsel waar hij zich later mee tooide. Mick Taylor is een fantastische gitarist, maar totaal in zichzelf gekeerd. Er lijkt geen enkele interactie tussen de band en Taylor plaats te vinden. Hij speelt ieder nummer dicht met eindeloze solo’s. Hoe goed hij ook speelt, hij lijkt er niet bij te horen. Misschien, maar dat is makkelijk ca. 40 jaar later te zeggen, zien de kijker hier al waarom hij niet veel later de band zou verlaten. Dat alles daar gelaten, het is een geweldig concert, uit een tijd dat ik nog niet verder gekomen was dan tweemaal het Cocktail Trio (ook leuk, toen) en de Kilima Hawaiens (absoluut niet leuk, toen en nu).

'Some girls in Texas' is tegelijkertijd verschenen met de 'Some girls' reissue. The Stones staan in een zeer warm Fort Worth de pannen van het dak te spelen. Dat is ook te zien, want het hele dak is weg in de arena. (Terwijl ik dit schrijf, valt de sneeuw uit de hemel en staat de kachel hoog.) Veel nummers van 'Some girls' staan op de dvd/cd en het valt me op hoe goed ze live overeind bleven. Anno 2012 valt in recensies te lezen, dat dit het album is waarmee de Stones hun positie terugpakten op de punk (die in 1978 al weer zwaar op zijn retour was) en dit hun laatste relevante album is. Ook op het podium is de urgentie terug te zien. Niets opsmuk, spelen. Als live act is de band na 1978 zeker wel beter geworden, met name omdat ze meerdere ondersteunende muzikanten op het podium toelieten en fantastische achtergrond zang regelden. Over alle attributen spreek ik maar niet. Tijdens 'Some girls' gebeurt er nog niet heel veel op het podium, qua spelen des te meer. Een ontzettende strakke band knalt de hits en de nieuwe nummers er in straf tempo uit. Ronnie Wood speelt nog niet in de hem nu bekende rol als een twee eenheid met Richards, maar in de Taylor rol. Heel veel solo’s dus.

Daarnaast verschijnen er bootlegs op de Stones site. 'The Brussels affair' laat een geweldig concert horen uit 1973. Ook hier knalt de band werkelijk. In 2012 is er een concert uit 1981 in de VS verschenen, 'Hampton Park'. Als ik het goed heb, is er nu nog maar een toer na 1970 niet op dvd verschenen, 1975 – 1976, met o.a. Billy Preston op piano en orgel*. Die zou ik ook heel graag zien. Waarom?

In 1976 speelden de Stones tweemaal in het Zuiderpark stadion in Den Haag. Daar had ik heel graag heen gewild, maar dat was voor een jongen in de provincie onhaalbaar. Financieel, afstand en toestemming. In 4 MAVO werd maanden gefantaseerd over hoe we daar zouden komen, maar er was niemand die dat voor elkaar kreeg. Ik moest het doen met foto’s in de Muziek Expres en elders. Laat maar komen die dvd. Wat ook nog mist, zijn de BBC opnamen die de band inspeelde in de jaren 60. Daar zitten heel veel rock and roll covers tussen. Ergens op een heel oud cassettebandje moet ik er nog een aantal hebben staan. Het verbaast mij, dat die nog niet zijn uitgegeven. Iedere band uit die tijd heeft dat in de afgelopen twee decennia al gedaan en met succes.

Op Internet is (iemand namens) de band zeer actief. Het Twitteraccount @RollingStones probeert de fans actief aan zich te binden. Men kan verzoekjes indienen van nummers die op YouTube worden gezet in het weekend, retweet tweets van fans en coördineert tussen de officiële Twitter accounts van de (ex-)bandleden en gerelateerde muzikanten. Op een na: #Charliestoocoolfortwitter. Verder worden er foto’s uit de oude doos gepost en, natuurlijk, flink op merchandize en nieuwe (bootleg)uitgaven gewezen. Ronnie Wood is online diskjockey van The Ronnie Wood show en won vorig jaar een beste diskjockey prijs, ongetwijfeld met hulp van alle aansporingen van het Stones Twitter account aan fans om online te stemmen. #GroteAchterban, denk ik dan maar.

En nieuw werk? Zeg nooit nooit. Het zou mij niet verbazen als de band iets speciaals gaat doen om het 50 jarig bestaan te vieren, al zijn de laatste berichten in de pers niet hoopgevend. Het enige wat is aangekondigd, is een koffietafel fotoboek. Wordt ongetwijfeld vervolgd en u leest er over in WoNo Magazine. Zo niet, dan is er genoeg om met heel veel plezier telkens opnieuw af te luisteren.

Wo.

* Na het schrijven van dit artikel, maar voor de publicatie van de blog post is een bootleg uit 1975 van een concert in Los Angeles verschenen op de Stones website.

Zelf schrijven op WoNoBloG? Dat kan. Laat een reactie achter en we nemen contact op met je.