Deleter. Holy Fuck

Is Deleter an album aimed at me? Of course not. Holy Fuck plays electronic dance music. Multi-layered synths mix with beats and treated vocals that can fade in and out of the music, just like parts of the music can. It is the beat that continues in different ways. Drums, percussive sounds and a synth played with a repeating of the notes, creating another rhythm. It is a mayhem of different sounds and beats that together create a song that somewhat to my surprise can be quite catchy.

Holy Fuck is not a new band. It is around since 2004 and is releasing its fifth album. Working out of Toronto in Canada, Holy Fuck has burned drummers faster than I have cars in my life. The electronic creatators of the band are the two real constant factors. This is less so for the bass player (and the drummer of course). Brian Borcherdt and Graham Walsh play the keyboards and create all the effects going on. There's someone singing and I may even hear a guitar here and there on Deleter. As I am unfamiliar with the previous work of the band, I can't tell whether these more "earthy" influences are new. If they are, I certainly like them.

It is the part that actually attracts me to Deleter. The band may focus on dance influences, there certainly is a part that makes melodies important, next to a psychedelic part making the music quite spacy and out there. Holy Fuck is not afraid to float its music a little. To make as if it is crawling through the room, instead of the soundwave going for my eardrums directly. Overall the band adds a rock element that gives some of the songs an extra layer of toughness. And yes, in the one song I like the band better than in another, but overall, Holy Fuck surprises me. Simply because this music usually is not for me. Deleter is.

Promo photo

Here I am sitting in a foreign hotel room, with semi crappy earplugs in, wondering what Deleter would sound like at home through the soundsystem. The bass that only comes through when I hold the plugs in tight, would probably lie deep in the mix, creating mayhem when played loud for neighbours and passersby, while I'm moving my head just like I am now. I am totally certain that will not change.

Can I compare Deleter to another album? That questions keeps going round my head, but I have a hard time coming up with names. So the answer is no. You'll have to do with my comments and description. It ought to be enough.

Wo.

Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

A Scalp For The Tribe. Wallace Vanborn

A scalp was one of the things that scared me most reading Karl May's 'Winnetoe' series as an adolencent. To be more exact, the act of scalping, the thought of it. Fact is, I may never have heard of scalps had it not been for the German writing cowboy and indian stories around the turn of the 19th to 20th century.

So a scalp for the tribe does not scare me anymore. Wallace Vanborn returns to this blog with its new album from November last year. The Belgium band rocks out in its characteristic melodic way. In its music it finds the right balance between hard rocking instruments and songs. There's always a melody to be found making A Scalp For The Tribe an attractive album to listen to.

Being a trio the music of Wallace Vanborn is elementary. Interlocuting drums and bass and the guitar that fills the spaces the rhythm sections leaves it, is the basis of this band's music. Over it the voice(s) is (are) laid. No doubt there is an overdub here and there. The instruments are made larger than live as they need to be in rock trio setting. It still is extremely nice to hear how the drums except being tight, can explore little side alleys, where the bass locks into the basis of the rhythm of the drums, making the explorations possible without losing the pace of the song.

The lead guitar can please or go for little prickly bursts, that go a bit against the grain. Songs are made less pleasing and must be worked at harder to like. Like you can hear in 'Mastering Ascension'. The rhythm is somewhat halted yet remains easy to move to, just by going with the flow. 'Mastering Ascension' is a sign that Wallace Vanborn is willing to take the less easy road, while still delivering a very nice song. All rock bands can rock in a straight forward way, not all can please with songs that play out in a less easy way.

It turns out that it was five years ago this month I went to see the band play in Leiden and that I had not even reviewed an album, which surprises me, I have to say. I remember liking the support act a lot as well. If anything happened in between it has passed me by. With this new album the band certainly put itself back on my radar. It took me a while before I had time to catch up with it. Late last year was just too hectic, now that I have listened to the album I can only comment: A Scalp For The Tribe? "Shout it from the mountain", to quote a line from 'Even A Broken Guru Is Right Twice A Day'. Are they?, but who am I to argue. It is one of those fine melodic rock songs on this album.

Wo.

Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

.NoWordsNeedeD, 18-01-2020

https://www.youtube.com/watch?v=XZbrhO3yF5g

.No

Two Hearted Rounder. Sarah Lee Langford

Het valt niet mee om je te onderscheiden binnen het enorme aanbod aan rootsmuziek van het moment, maar Sarah Lee Langford doet het met haar debuut.

Een bijzondere stem, sterke songs, indringende persoonlijke verhalen en een vol geluid vol prachtig gitaar- en pedal steel werk. Het zijn de belangrijkste ingrediënten van het debuut van Sarah Lee Langford. De singer-songwriter uit Birmingham, Alabama, put vooral uit de archieven van de country, maar voegt er een subtiel randje rootsrock aan toe. Niet iedereen zal gecharmeerd zijn van de stem van Sarah Lee Langford, maar als je je raakt, raakt Two Hearted Rounder je ook goed. Een van de betere debuten binnen de Amerikaanse rootsmuziek van dit jaar.

Sarah Lee Langford is een singer-songwriter uit Birmingham, Alabama, die deze week debuteert met Two Hearted Rounder. Het is momenteel dringen binnen de Amerikaanse rootsmuziek en zeker wanneer het gaat om vrouwelijke singer-songwriters in het genre, maar Sarah Lee Langford heeft wat mij betreft een debuut afgeleverd dat zich om een aantal redenen voldoende weet te onderscheiden binnen het aanbod van het moment.
 
De singer-songwriter uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten beschikt allereerst over een bijzonder stemgeluid. In de recensies die ik tot dusver heb gelezen worden heel wat namen genoemd, waaronder die van Joni Mitchell, Emmylou Harris, Lucinda Williams en Gillian Welch. Ik vind het lastig om een van deze namen er uit te pikken, want ik hoor van alle bovengenoemde zangeressen wel wat in de stem van Sarah Lee Langford. De singer-songwriter uit Alabama heeft een emotievolle stem die gemaakt is voor de countrymuziek, maar het is ook een stem die een wat onvast karakter en een wat onderkoeld randje heeft.
 
Het is een stem waarvan waarschijnlijk niet iedereen gecharmeerd zal zijn, maar ik heb wel wat met de stem van Sarah Lee Langford. De hier en daar licht schurende vocalen voorzien de songs van de Amerikaanse singer-songwriter van emotie, zeggingskracht en urgentie en dat is een groot goed voor een singer-songwriter.
 
De bijzondere zang is niet het enige dat opvalt bij beluistering van Two Hearted Rounder. Sarah Lee Langford maakt op haar debuut op zich vrij ingetogen muziek, maar die heeft ze prachtig vol laten inkleuren. Ze deed voor haar debuut een beroep op twee bands uit de muziekscene van Birmingham, Alabama, en die leveren vakwerk af.
 
Leden van de mij onbekende band Vulture Whale en leden van de uiteraard wel bekende band The Dexateens hebben Two Hearted Rounder voorzien van een vol geluid waarin de gitaren domineren en de pedal steel de hoofdrol mag spelen. Het zorgt voor een net wat steviger en vaak wat broeierig klinkend rootsgeluid, dat niet alleen uitstekend past bij de bijzondere stem van Sarah Lee Langford, maar dat haar debuut ook anders laat klinken dan de albums van haar soortgenoten, al doet het wel wat denken aan het debuut van Sarah Shook & The Disarmers, dat in 2018 toch wel wat verrassend de top 3 van mijn jaarlijstje haalde.

Ook hiermee zijn we er nog niet, want het debuut van de singer-songwriter uit Alabama staat ook nog eens vol met sterke songs, waarin indringende verhalen worden verteld over de pieken maar zeker ook de dalen in het leven van Sarah Lee Langford, wat het album voorziet van een donker randje en flink wat doorleving.

Het is momenteel zoals gezegd dringen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar iedere keer dat ik naar Two Hearted Rounder luister, ben ik wat meer gecharmeerd van het debuut van Sarah Lee Langford, van haar persoonlijke songs en van haar bijzondere stem. En wanneer deze stem even inhoudt is er het geweldige snarenwerk op het album. Het gitaarwerk is lekker vol, waarna de pedal steel de ruimte volledig inkleurt met broeierige klanken. Het zorgt niet alleen voor een bijzonder fraai geluid, maar ook voor voldoende variatie op dit sterke album.
 
Het zal Sarah Lee Langford waarschijnlijk niet meevallen om binnen het enorme aanbod van het moment de aandacht te trekken, maar Two Hearted Rounder is een debuut dat echt alle aandacht van liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek verdient.

Erwin Zijleman

Je kunt Two Hearted Rounder hier beluisteren en kopen:

https://sarahleelangford.bandcamp.com/


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Next Episode Starts in 15 Seconds / Low Fidelity Vol​. 1. Johnny Lloyd

Ik heb het heel vaak geprobeerd met Johnny Lloyd afgelopen jaar, maar ineensk had hij me opeens te pakken met zijn intieme en persoonlijke songs.

Johnny Lloyd heeft een muzikaal verleden in een aantal Britse rockbands en bovendien een persoonlijk verleden dat op zijn minst zorgelijk was. Het is een verleden dat vorig jaar werd verwerkt op een indrukwekkend soloalbum. Het is een album dat ik steeds maar niet op wilde pakken of weg wilde leggen, maar inmiddels heb ik het omarmd. Het laatste zetje werd hierbij gegeven door een flinke serie demo’s, die het talent van Johnny Lloyd als songwriter nog eens onderstrepen. Johnny Lloyd schrijft geweldige songs en raakt af en toe aan de grote Elliott Smith. Meer hoef ik eigenlijk niet te zeggen. 

Het album Next Episode Starts In 15 Seconds van Johnny Lloyd ligt hier al vele maanden op de stapel. Het is een album met ingetogen popliedjes en het zijn popliedjes die ik keer op keer te goed vind om het album definitief af te schrijven (maar kennelijk niet goed genoeg vond voor een recensie).
 
Recentelijk kreeg Next Episode Starts In 15 Seconds gezelschap van een volgend Johnny Lloyd album, Low Fidelity Vol. 1. Het is een album dat is gevuld met ruim 70 minuten aan demo’s. Niet zo essentieel als het debuut van de Britse muzikant, maar wel een laatste zetje om eens aandacht te besteden aan de muziek van Johnny Lloyd.
 
Johnny Lloyd is zoals gezegd een Britse muzikant, die het afgelopen decennium deel uit maakte van bands als Tribes en Operahouse. Het zijn bands die op mij geen onuitwisbare indruk hebben gemaakt, maar dat doet Johnny Lloyd wel als solomuzikant.
 
Op de cover van Next Episode Starts In 15 Seconds zit Johnny Lloyd op bed naast zijn op dat moment zwangere vriendin Billie Piper, die hem naar eigen zeggen gered heeft. De twee hebben inmiddels een gezin gesticht, maar het huidige geluk werd vooraf gegaan door een donkere periode, waarin Johnny Lloyd ten prooi leek te vallen aan meerdere verslavingen en depressies. Het is fraai vastgelegd in een serie zeer persoonlijke songs, die een donker beeld schetsen van het leven van een jonge muzikant.
 
De songs op Next Episode Starts In 15 Seconds zijn zonder uitzondering uiterst ingetogen en worden vooral ingekleurd met akoestische gitaren, piano, mondharmonica en incidenteel wat strijkers en synths. Het kleurt prachtig bij de mooie stem van Johnny Lloyd. Het is een stem met een tijdloos karakter, die Next Episode Starts In 15 Seconds deels mee terugneemt naar de jaren 70, maar ook het werk van Elliott Smith dient zeer relevant vergelijkingsmateriaal aan.
 
Bij oppervlakkige beluistering klinkt het allemaal heel aangenaam, maar duik wat dieper in de muziek van Johnny Lloyd en je hoort een zeer getalenteerd songwriter die zijn songs vol gevoel en doorleving weet te vertolken. De Britse muzikant grossiert op zijn debuutalbum in eenvoudig klinkende maar ijzersterke songs. Het zijn songs die intieme persoonlijke verhalen vertellen, maar het zijn ook songs die vrijwel onmiddellijk blijven hangen.
 
Johnny Lloyd manifesteert zich op zijn solodebuut als authentiek troubadour en het gaat hem uitstekend af. Ik heb Next Episode Starts In 15 Seconds de afgelopen dagen veel intensiever beluisterd dan eerder den ik ben behoorlijk onder de indruk geraakt van de intense songs van de Britse muzikant. Johnny Lloyd heeft met eenvoudige middelen songs gemaakt die je weten te raken, maar die ook groot talent verraden.

Dat talent hoor je ook op de in december verschenen verzameling demo’s Low Fidelity Vol. 1. Het zijn songs en flarden van songs die nog wat soberder maar soms ook elektronischer zijn ingekleurd dan op het debuut van Johnny Lloyd, maar ook de 20 songs op Low Fidelity Vol. 1 verraden een groot talent voor het schrijven van tijdloze popsongs, dat 70 minuten aanhoudt.

Low Fidelity Vol. 1 is natuurlijk niet zo goed of essentieel als de selectie songs die Johnny Lloyd besloot verder uit te werken op Next Episode Starts In 15 Seconds, maar de ruwe demo’s gaven me wel het extra zetje dat nodig was om eens in de muziek van de Britse muzikant te duiken. Er zitten bovendien flink wat songs tussen die ik nog wel eens terug wil horen op het tweede album van de jonge Britse muzikant.

Het zijn al met al demo’s die heel nieuwsgierig maken naar hetgeen dat nog in het vat zit bij de jonge Britse muzikant. Ik heb er lang over getwijfeld, maar na alle aandacht van de afgelopen week durf ik Johnny Lloyd wel te scharen onder de smaakmakers van het muziekjaar 2019 en Next Episode Starts In 15 Second onder de memorabele debuten van het jaar.

Erwin Zijleman

Je kunt Next Episode Starts in 15 Seconds en Low Fidelity Vol​. 1 hier beluisteren en kopen:

https://johnnylloyd.bandcamp.com/album/low-fidelity-vol-1

https://johnnylloyd.bandcamp.com/album/next-episode-starts-in-15-seconds


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g