Louisiana Lonely. Page Plaisance

Het was in 2024 dringen binnen de Amerikaanse rootsmuziek waardoor veel albums tussen wal en schip vielen, maar het uitstekende Louisiana Lonely van Page Plaisance had echt wel wat meer aandacht verdient.

Countrymuziek uit Austin, Texas, klinkt over het algemeen anders dan countrymuziek uit Nashville, Tennessee. De muziek van Page Plaisance klinkt nog wat anders, want je hoort op Louisiana Lonely dat ze aan de oevers van de Mississippi is opgegroeid. Het levert een wat traditioneler klinkend Amerikaans rootsalbum op met veel country en een vleugje soul. Page Plaisance heeft een geweldige band om zich heem verzameld, die zorgt voor flink wat muzikaal vuurwerk. Het past prachtig bij de krachtige stem van de Amerikaanse muzikante, die een ander geluid tegenover alle countrymuziek uit Nashville zet. Louisiana Lonely van Page Plaisance is een uitstekend debuutalbum dat naar veel meer smaakt.

Het debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Page Plaisance verscheen afgelopen zomer al, maar ik kwam het album pas op het spoor toen het deze week opdook in een nieuwsbrief van Angela Backstrom, een promotor van Amerikaanse rootsmuziek, waarin de openingstrack van het album wordt aangeprezen. Highway 65 is inderdaad een geweldige track, die goed laat horen wat Page Plaisance in huis heeft. 

Page Plaisance werd geboren in Louisiana en groeide op in een boerderij aan de oevers van de Mississippi. Haar muzikale geluk zocht ze echter in Austin, Texas, waar ze twee jaar geleden haar eerste EP uitbracht. De Amerikaanse muzikante heeft de oevers van de Mississippi misschien achter zich gelaten, maar op haar debuutalbum Louisiana Lonely klinkt haar geboortegrond nog nadrukkelijk door. 

Page Plaisance maakt op haar debuutalbum wat traditioneler klinkende Amerikaanse rootsmuziek met onder andere invloeden uit de country, de soul en de honky tonk. In muzikaal opzicht is het smullen vanwege het werkelijk fantastische gitaarwerk op het album, dat Louisiana Lonely voorziet van soul, en het al even goede vioolspel, dat de country naar binnen haalt in de songs van Page Plaisance. 

Ook met het pianospel op het album is overigens niets mis en ook de ritmesectie verdient een compliment. De muziek van de muzikante uit Austin, die verder wordt verrijkt met een greep uit instrumenten die binnen de Amerikaanse rootsmuziek een voorname rol spelen, klinkt wat traditioneler dan de muziek die in Nashville wordt gemaakt en hoewel ik zeker niet vies ben van wat moderner klinkende countrymuziek of countrypop, viel ik direct als een blok voor het geluid op het debuutalbum van Page Plaisance. 

De gitaren en de viool vechten song na song prachtige duels uit, maar Louisiana Lonely is ook voorzien van een warm en wat broeierig geluid, dat de verzengende hitte in het diepe zuiden van de Verenigde Staten uit de speakers laat komen. Volgens Spotify heeft de mij onbekende Texaanse muzikant Jonathan Tyler het album geproduceerd en die heeft knap werk geleverd, want Louisiana Lonely klinkt echt heel mooi, zeker wanneer ook nog wat ruimtelijk klinkende lagen worden toegevoegd aan de songs. 

Wie de muzikanten op het album zijn kan ik helaas niet direct vinden, maar de gitarist op het album is een held. In muzikaal opzicht is het debuutalbum van Page Plaisance dik in orde, maar ook haar songs zijn zeer aansprekend. Het zijn songs die direct een warm gevoel geven, maar het zijn ook songs die mooier worden wanneer je ze vaker hoort. Het zijn songs die ook een halve eeuw geleden gemaakt hadden kunnen zijn, maar Louisiana Lonely klinkt zeker niet achterhaald. 

Over de stem van Page Plaisance heb ik het nog niet gehad en ook die spreekt zeer tot de verbeelding. Het is een krachtige maar ook mooie stem, die uitstekend gedijt in de net wat traditioneler klinkende Amerikaanse rootsmuziek die de singer-songwriter uit Austin maakt. Page Plaisance gooit haar ziel en zaligheid in de zang op haar debuutalbum, zoals de grote countryzangeressen dat in het verleden deden, en het is bij mij in meerdere songs goed voor kippenvel. Er is nog maar heel weinig geschreven over Louisiana Lonely van Page Plaisance, maar het is echt een fantastisch album.

Erwin Zijleman

La symphonie des éclairs. Zaho de Sagazan

Zaho de Sagazan timmert momenteel stevig aan de weg en dat is volkomen terecht, want wat is het in 2023 al verschenen La symphonie des éclairs een origineel, spannend en vooral indrukwekkend mooi album.

Volgens mij hou ik de Franse popmuziek best goed in de gaten, maar Zaho de Sagazan heb ik volledig gemist. Het is een beetje of je gemist hebt dat de zon schijnt op een snikhete zomerdag, want Zaho de Sagazan is een ware sensatie. De Franse muzikante kan op haar debuutalbum La symphonie des éclairs uitstekend overweg met het traditionele Franse chanson, dat ze met veel emotie en met een prachtige diepe stem vertolkt. Ze kan de rijke tradities van het Franse levenslied echter ook combineren met een flinke bak elektronica, wat een wonderlijke combinatie maar ook prachtige en fascinerende muziek oplevert. La symphonie des éclairs is een baanbrekend en sensationeel goed album.

In het Volkskrant magazine las ik vorig jaar een artikel over de Franse muzikante Zaho de Sagazan. Het is een naam die ik echt nog nooit had gehoord en ook haar debuutalbum La symphonie des éclairs ben ik vorig jaar niet tegengekomen. Ik heb kennelijk niet goed opgelet, want Zaho de Sagazan verkocht onlangs in no-time zowel Paradiso als Tivoli Vredenburg uit. 

Haar debuutalbum verscheen al in het prille voorjaar van 2023, maar een paar weken geleden verscheen een luxe-editie van het album. La symphonie des éclairs (Le dernier des voyages) bevat 21 tracks en houdt je 70 minuten lang aan de speakers gekluisterd. Het is een album dat me sinds de ontdekking in een wurggreep houdt en ook nog wel even zal houden.

De muziek van Zaho de Sagazan wordt omschreven als het traditionele Franse chanson, maar dan omgeven door een flinke bak elektronica. Dat is op zich een goede omschrijving, al bevat het album ook een aantal songs die genoeg hebben aan een piano en de stem van de Franse muzikante. In die songs vertolkt Zaho de Sagazan het Franse chanson op prachtige en vrij traditionele wijze. 

De zangeres uit Saint Nazaire beschikt over een geweldige en wat donker klinkende stem, die is gemaakt voor het weemoedige Franse chanson. Het is een stem die je vrijwel onmiddellijk bij de strot grijpt en die de aandacht moeiteloos 70 minuten vast houdt en de songs van Zaho de Sagazan voorziet van urgentie en doorleving.

Wanneer Zaho de Sagazan het Franse chanson op oorspronkelijke wijze vertolkt is het resultaat prachtig, maar het resultaat wordt ronduit fascinerend wanneer de Franse muzikante zich omringd met elektronica. Bijdragen van synths duiken soms op vrij subtiele wijze op in de songs op La symphonie des éclairs (Le dernier des voyages), maar hier en daar gaat de elektronica ook stevig los en betovert het album met sprookjesachtige klanken of sleurt Zaho de Sagazan het Franse chanson de dansvloer op. 

Bij de inzet van al die elektronica kent de Franse muzikante haar klassiekers. In een aantal tracks klinken invloeden van Kraftwerk nadrukkelijk door, maar ook Krautrock uit de jaren 70 en synthpop uit de jaren 80 hebben hun sporen nagelaten op La symphonie des éclairs (Le dernier des voyages). Het combineert verrassend goed met duidelijk Frans getinte muziek, die de songs van Zaho de Sagazan weer onmiddellijk richting het Franse chanson van bijvoorbeeld Barbara, een van haar muzikale helden, duwt. 

De emotievolle zang in het Franse chanson doet het vaak goed met organische en wat weemoedige klanken. Op voorhand leek het Franse chanson met flink wat elektronica me daarom een vreemde combinatie, maar het pakt echt prachtig uit. Het biedt Zaho de Sagazan de mogelijkheid om kleine en intieme popliedjes in een keer groots en meeslepend te laten klinken of om traditionele Franse muziek in een keert fris en modern te laten klinken. 

70 minuten muziek is natuurlijk wel erg veel en meestal teveel van het goede, maar wanneer je eenmaal in de flow van de muziek zit is La symphonie des éclairs (Le dernier des voyages) een album dat je keer op keer van de eerste tot en met de laatste noot wilt beluisteren. 

Ik vond Zaz en Christine & The Queens de afgelopen jaren een klasse apart binnen de Franse popmuziek, maar met Zaho de Sagazan hebben ze er een hele serieuze concurrent bij. La symphonie des éclairs (Le dernier des voyages) is een album van een geweldige zangeres en een muzikante met een fascinerende visie op het gebruik van elektronica in een door tradities gedomineerd genre. Echt een razend knap album.

Erwin Zijleman

Troubled Waters. Isaac Roux

Het is een goede week voor de Belgische popmuziek, want naast het prachtalbum van Sylvie Kreusch, maakt ook singer-songwriter Isaac Roux indruk met een album dat bij iedere keer horen mooier wordt.

We worden al tijden overspoeld door jonge singer-songwriters die vooral melancholische indiefolk maken. Het moment van verzadiging is bij mij zo langzamerhand bereikt, maar ik maak graag een uitzondering voor Troubled Waters van Isaac Roux. De singer-songwriter uit Gent levert een veelzijdig debuutalbum af en het is een debuutalbum dat in alle opzichten kwaliteit ademt. De songs dringen zich makkelijk op, de instrumentatie is song na song mooi en doeltreffend en de Belgische muzikant beschikt over een prachtige stem, die hij op meerdere manieren kan inzetten. Het is zoals gezegd dringen in het genre, maar een uitstekend album als Troubled Waters moet absoluut boven komen drijven.

Ik kan nog altijd geen genoeg krijgen van gekwelde jonge vrouwelijke singer-songwriters die zachte en van melancholie overlopende popliedjes maken. Wanneer hun mannelijke collega’s ongeveer hetzelfde doen ben ik echter veel minder enthousiast en ik durf zelfs wel te beweren dat ik een lichte allergie heb opgebouwd voor mannelijke singer-songwriters met een zacht en wat weemoedig repertoire. 

Op basis van deze allergie (of zijn het stiekem toch vooroordelen?) wilde ik Troubled Waters, het debuutalbum van de Belgische singer-songwriter Isaac Roux, eigenlijk direct terzijde schuiven, maar op een of andere manier deed de openingstrack van het album wat met me. Het is een sfeervol ingekleurde track, die makkelijk schakelt tussen ingetogen en meer uitbundige passages, en het is een track die laat horen dat Isaac Roux, overigens het alter ego van Louis de Roo, beschikt over een mooie en veelzijdige stem, die zich makkelijk aanpast aan de meer ingetogen of juist stevigere passages in de muziek. 

In de openingstrack van zijn debuutalbum is Isaac Roux nog niet zo heel ver verwijderd van flink wat van zijn collega’s, maar naarmate het album vorderde raakte ik steeds meer onder de indruk van Troubled Waters. Isaac Roux heeft voor zijn eerste album een aantal lekker in het gehoor liggende en direct aansprekende songs geschreven, maar waar ik dit soort albums, zeker in het mannelijke segment, na een paar songs dodelijk saai begin te vinden, houdt de muzikant uit Gent de aandacht verrassend makkelijk vast. 

Dat heeft alles te maken met de veelzijdigheid van het album en de kwaliteit van de songs. Isaac Roux maakt op Troubled Waters het soort indiefolk dat momenteel heel veel wordt gemaakt, maar hij maakt ook wat nostalgischer klinkende folksongs en kan zijn songs bovendien ook nog eens veel voller inkleuren, waarbij hij gebruikt maakt van zowel gitaren als synths. 

De Belgische muzikant is nog een twintiger, maar heeft de tijd genomen voor het uitbrengen van een debuutalbum en dat hoor je. De muzikant genoot zijn opleiding aan The Liverpool Institute for Performing Arts (LIPA), dat momenteel, en mede dankzij puissant rijke sponsors als Paul McCartney, Richard Branson en Mark Knopfler, stevig aan de weg timmert. Hij heeft daar de kunst van het schrijven van goede popsongs hoorbaar opgepikt, want popsongs van de kwaliteit van die op Troubled Waters kom ik niet heel vaak tegen. 

Ook de stem van de muzikant uit Gent is van uitstekende kwaliteit. Hij heeft een groot bereik, kan bijna griezelig hoog zingen en zingt met veel gevoel, zonder dat het een kunstje wordt, een kunst die ook bijvoorbeeld David Gray goed beheerst. Het is een stem die op Troubled Waters altijd mooi is en bovendien altijd oprecht klinkt. 

De veelzijdigheid van de muziek op het album heb ik al genoemd, maar de instrumentatie op het debuutalbum van Isaac Roux is echt opvallend mooi. Zijn akoestische gitaarspel is subtiel, maar zeer trefzeker en dat geldt ook voor alle accenten die zijn toegevoegd aan de muziek op het album. Het geldt voor het wat stevigere gitaarwerk dat af en toe opduikt, het geldt voor de subtiele percussie en het geldt voor de wolken synths die zijn toegevoegd, maar het geldt ook zeker voor de blazers die ik een enkele keer hoor en die wat mij betreft een voornamere rol hadden verdiend op een album dat ik echt steeds beter en indrukwekkender ga vinden.

Erwin Zijleman 

Camelot. Jennifer Castle

Jennifer Castle is een, helaas ook door mij, wat onderschatte Canadese muzikante, die al een aantal prima albums op haar naam heeft staan, maar met haar nieuwe album Camelot nog wat meer indruk maakt.

Camelot, het vijfde album van Jennifer Castle, wordt vooralsnog zeker niet overladen met aandacht, maar de recensies die ik ben tegengekomen zijn uitermate positief. Ik begrijp dat inmiddels volkomen, want Camelot is in alle opzichten goed. Het album herinnert in muzikaal opzicht aan de grote singer-songwriter albums uit de jaren 70, maar laat ook een gevarieerd geluid horen. Het is een geluid dat alle ruimte biedt aan de bijzondere maar na enige gewenning bijzonder mooie stem van Jennifer Castle, die op haar vijfde album ook nog eens goed is voor zeer aansprekende songs en mooie verhalen. Ik kom hier en daar flink wat superlatieven tegen wanneer het gaat om Camelot en daar valt echt niets op af te dingen.

Camelot, het deze week verschenen vijfde album van de Canadese singer-songwriter Jennifer Castle, is in het december nummer van het Britse muziektijdschrift Uncut het album van de maand en krijgt het rapportcijfer 9. Het maakte me direct nieuwsgierig naar het nieuwe album van de muzikante uit Toronto, ook al heb ik tot dusver een wat moeizame relatie met haar albums. 

Van de vorige vier albums besprak ik alleen het in 2018 verschenen Angels Of Death en ook dat album liet ik in eerste instantie lang liggen. Het gekke is dat ik bij eerste beluistering van de muziek van Jennifer Castle altijd onder de indruk ben van haar songs en haar stem, maar haar albums vervolgens toch laat liggen. De kunst is vervolgens om ze na een tijdje toch weer op te pakken, waarna het kwartje alsnog valt. 

Het is iets dat ik ook had met de albums van de Amerikaanse singer-songwriter Laura Nyro, die aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70 een aantal prachtige albums maakte. Laura Nyro is een naam die ik noem in mijn recensie van Angels Of Death en het is een naam die ook opkomt bij beluistering van Camelot, waarmee ik direct wat geduldiger geweest dan ik normaal gesproken ben met nieuwe albums. 

Ook op haar nieuwe album maakt Jennifer Castle muziek die herinnert aan de albums van de grote vrouwelijke singer-songwriters uit het begin van de jaren 70. Naast Laura Nyro moet ook zeker Carole King genoemd worden. Op haar vorige album, het in 2020 verschenen Monarch Season, gaf Jennifer Castle haar songs vooral een psychedelisch tintje, maar op Camelot maakt de Canadese muzikante weer vooral tijdloze singer-songwriter muziek met uitstapjes richting folk en country. 

Camelot opent prachtig met fraaie pianoklanken en stemmige strijkers, die prachtig zijn gearrangeerd door de onder andere van Arcade Fire bekende Owen Pallett. De centrale rol voor de piano wordt met grote regelmaat verruild voor akoestische gitaren, maar luister ook zeker naar alles dat er buiten de basisklanken gebeurt op het album, dat varieert van zeer ingetogen tot verrassend uitbundig. Alles op Camelot klinkt even aangenaam, maar in muzikaal opzicht is het album avontuurlijker dan je bij vluchtige beluistering ervaart. 

De tijdloze klanken passen uitstekend bij de stem van Jennifer Castle, die anders klinkt dan de meeste andere zangeressen van het moment. De zang op Camelot spreekt makkelijk aan, maar is ook voldoende eigenzinnig om het nieuwe album van Jennifer Castle te voorzien van onderscheidend vermogen. De stem van de Canadese muzikante wordt overigens op mooie en zeer functionele wijze ondersteund door meerdere achtergrondvocalisten, die het nostalgische karakter van het album nog wat versterken. 

Als ik naar Camelot luister begrijp ik eigenlijk niet dat ik de muziek van de singer-songwriter uit Toronto tot dusver niet veel intenser heb omarmd, want net als Uncut vind ik het een hoogstaand album. Het is een album dat makkelijk vermaakt met tijdloze klanken en mooie zang, maar het is ook een album met alleen maar aansprekende songs, die net als de muziek en de zang mooier en interessanter worden wanneer je ze vaker hoort. Het geldt ook voor de teksten, die mooie verhalen vertellen en nog wat diepgang toevoegen aan de muziek van Jennifer Castle, die mij met Camelot definitief heeft overtuigd en dat ook nog eens op zeer indrukwekkende wijze heeft gedaan.

Erwin Zijleman

Blue Mind. Tess Liautaud

Tess Liautaud heeft Franse en Amerikaanse wortels, maar haar muzikale geluk vond ze in Nieuw-Zeeland, waar ze deze week indruk maakt met een heerlijk album vol echo’s uit een inmiddels ver verleden.

Laat Blue Mind van Tess Liautaud uit de speakers komen en je wordt een aantal decennia mee terug geworpen in de tijd. Het tweede album van de vanuit Nieuw-Zeeland opererende muzikante vindt de inspiratie vooral in de jaren 70, maar toch klinkt Blue Mind niet als een retro album. De invloeden uit de jaren 70 worden gecombineerd met wat tijdloze invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en zijn gegoten in bijzonder lekker in het gehoor liggende songs, die stuk voor stuk onmiddellijk vertrouwd klinken. In muzikaal opzicht staat het als een huis, maar Tess Liautaud is ook een prima zangeres. Wat je van ver komt is niet altijd lekkerder, maar dit is weer een aangename verrassing van de andere kant van de wereld. 

De nieuwsbrief van de Nieuw-Zeelandse muziekwinkel Flying Out Records was de afgelopen maanden niet heel scheutig met prachtalbums van Nieuw-Zeelandse bodem die mij direct wisten te overtuigen, maar de afgelopen week had de winkel en webshop uit Auckland, die me de afgelopen jaren al zoveel mooie muziek heeft opgeleverd, er weer eens een. Het gaat om Blue Mind van de vanuit Christchurch opererende Tess Liautaud, die overigens Amerikaanse en Franse wortels heeft en eerder New York en Parijs als thuisbasis had. 

Blue Mind is voor zover ik weet het tweede album van Tess Liautaud en het is een album dat is gestoken in een wat nostalgisch aandoende hoes. Het is een hoes die zo uit de jaren 60 of 70 zou kunnen stammen en de hoes is niet het enige dat herinnert aan vervlogen tijden. Ook in muzikaal opzicht maakt Tess Liautaud immers muziek met een hang naar het verleden. Luister naar Blue Mind en je hoort flarden Laurel Canyon folk en 70s folkrock en countryrock. 

Hier blijft het overigens niet bij, want af en toe klinkt de muziek op Blue Mind verrassend soulvol en zo zijn er nog wel wat bijzondere uitstapjes op het album. Het door gitaren gedomineerde geluid van Tess Liautaud klinkt, zeker wanneer je in een nostalgische bui bent, bijzonder lekker met hier en daar heerlijke gitaarsolo’s als kers op de taart en aangename orgeltjes als smakelijk bijgerecht. 

De Frans-Amerikaanse muzikante had een crowdfunding campagne nodig om haar nieuwe album op te nemen en gelukkig werd haar talent in de rijke muziekscene van Christchurch op de juiste waarde geschat. Blue Mind is in muzikaal opzicht een heerlijk album, dat zowel nostalgisch als gloedvol klinkt. Er zijn momenteel veel meer albums die hun inspiratie vinden in een ver verleden en ook de genres waar Tess Liautaud uit put worden momenteel druk bezocht. 

Toch klinkt het tweede album van de muzikante uit Christchurch wat mij betreft anders dan de meeste andere albums met vergelijkbare invloeden. Dat zit hem voor een belangrijk deel in de songs, die de tijd durven te nemen, die alle ruimte bieden aan muzikale intermezzo’s en geen moment de neiging hebben om zich te ontworstelen aan het tijdperk waarin dit soort muziek vaker werd gemaakt. Blue Mind klinkt hierdoor heerlijk authentiek, maar het album klinkt wat mij betreft geen moment gedateerd. De songs van Tess Liautaud liggen bijzonder lekker in het gehoor en een aantal songs op het album kan absoluut als aanstekelijk worden bestempeld, zeker wanneer een vleugje 70s Fleetwood Mac opduikt in de muziek. 

Blue Mind is zeker niet alleen in muzikaal opzicht een interessant album, want de stem van Tess Liautaud is misschien nog wel het meest interessante ingrediënt op dit aansprekende album. De Frans-Amerikaanse muzikante beschikt over een zeer aangename en aansprekende stem, die perfect past bij de muziek die ze maakt op haar nieuwe album. Het is een stem waarin ik heel af en toe een beetje van Chrissie Hynde hoor, maar Tess Liautaud heeft ook een duidelijk eigen stemgeluid en het is er een die het wat nostalgische karakter van haar nieuwe album verder versterkt. Flying Out Records heeft me zoals gezegd al heel wat bijzondere albums opgeleverd en ook Blue Mind van Tess Liautaud is er wat mij betreft een.

Erwin Zijleman