Revealer. Madison Cunningham

De Amerikaanse muzikante Madison Cunningham levert met Revealer een razendknap en wonderschoon album af, dat zowel in muzikaal als vocaal opzicht de fantasie eindeloos prikkelt met bijzonder spannende songs.

Ik had tot voor kort nog nooit van Madison Cunningham gehoord, maar sinds mijn eerste beluistering van haar nieuwe album Revealer, acht ik de kans dat ze hoog gaat opduiken in mijn jaarlijstje in december levensgroot. De Amerikaanse muzikante beschikt over een prachtige stem en is een getalenteerd gitarist en songwriter. Samen met heel wat topmuzikanten en gerenommeerde producers, heeft ze een album gemaakt dat nooit voor de makkelijkste weg kiest, maar desondanks moeiteloos verleidt. De avontuurlijke songs van Madison Cunningham verbazen en verwonderen, maar klinken ook nog eens bijzonder aangenaam en Revealer wordt alleen maar mooier als je het album vaker hoort. Indrukwekkend.

Ik kwam de naam van Madison Cunningham een paar maanden geleden voor het eerst tegen door haar fraaie bijdrage aan het album Vol. II van Watkins Family Hour. Het betekent dat ik drie jaar geleden niet goed heb opgelet, want toen sleepte de Amerikaanse muzikante al een Grammy nominatie in de wacht voor haar in dat jaar verschenen album Who Are You Now. Het was het tweede album van Madison Cunningham, die in 2014 in eigen beheer het album Authenticity uitbracht en de afgelopen jaren bovendien tekende voor twee stevig bewierookte EP’s, waarvan de laatste ook goed was voor een Grammy nominatie. 

Dat ik dit allemaal gemist heb begrijp ik, alleen al vanwege mijn liefde voor vrouwelijke singer-songwriters, echt niet, al zal het met de drukte in het genre te maken kunnen hebben, maar dankzij het album van Watkins Family Hour heb ik het deze week verschenen Revealer gelukkig wel opgepikt. Het is een album dat niet veel tijd nodig heeft om de luisteraar te overtuigen van de muzikale kwaliteiten van de muzikante die werd geboren in Costa Mesa, California, en via Los Angeles in San Diego is terecht gekomen. Madison Cunningham laat immers direct vanaf de eerste noten een bijzonder geluid horen. 

Revealer opent zowel in muzikaal, vocaal als compositorisch opzicht behoorlijk complex. De wat jazzy aandoende instrumentatie zit vol bijzondere ritmes en fascinerend gitaarspel en ook de zang van de Amerikaanse muzikante is zeker niet rechttoe rechtaan. Madison Cunningham tekent op Revealer voor songs die lekker in het gehoor liggen, maar het zijn ook songs vol verrassende wendingen die de fantasie stevig prikkelen. Het zijn songs met flink wat invloeden uit de folk en pop, maar ook invloeden uit de rock, jazz en psychedelica hebben hun weg gevonden naar het album. 

Dankzij de inzet van maar liefst drie topproducers, Tyler Chester, Mike Elizondo en Tucker Martine, komt het allemaal prachtig uit de speakers en zeker bij beluistering met een goede koptelefoon is Revealer een lust voor het oor. Bovengenoemde producers hebben ook bijgedragen aan de muzikale inkleuring van de songs van Madison Cunningham, die verder wordt bijgestaan door een heel legioen aan gastmuzikanten, onder wie topdrummer Matt Chamberlain. 

Het zorgt voor een vol en betrekkelijk bont ingekleurd album, waarin hier en daar flink wat strijkers opduiken, maar waarin het unieke en vaak wat stekelige gitaarspel van Madison Cunningham meestal de hoofdrol opeist. Het past allemaal prachtig bij de bijzonder mooie en heldere stem van de Amerikaanse muzikante, die meestal zacht en dromerig, maar ook expressief en emotievol zingt. Revealer klinkt hier en daar als een album dat Fiona Apple gemaakt zou kunnen hebben, ook al is de stem van Madison Cunningham geen moment te vergelijken met de stem van de eigenzinnige Fiona Apple. 

Door de bijzondere klanken op het album, de veelzijdige zang en de vaak wat complexe songstructuren, is Revealer een album dat je vaker moet horen voor je er goed over kunt oordelen, al was ik direct bij eerste beluistering diep onder de indruk van het nieuwe album van Madison Cunningham. Het is zoals gezegd mijn eerste kennismaking met haar muziek, maar het is er een die is aangekomen als de spreekwoordelijke mokerslag. Wat een waanzinnig mooi en goed album.

Erwin Zijleman

Je kunt Revealer hier luisteren en bestellen:

https://madisoncunningham.bandcamp.com/releases

.NoWordsNeedeD, 26-11-2022

 

https://www.youtube.com/watch?v=jDRys9bty_g

 

.No

Catch The Light. Haroula Rose

De Amerikaanse muzikante Haroula Rose heeft samen met een aantal topmuzikanten een mooi en ingetogen album gemaakt dat flink wordt opgetild door alle subtiele details in de zang, instrumentatie en songs.

Haroula Rose wist tot dusver nog geen onuitwisbare indruk op me te maken, maar haar nieuwe album Catch The Light doet dat, na enig aandringen, wel. De Amerikaanse muzikante heeft een album gemaakt met vooral intieme en fluisterzachte folksongs met een snufje country. Het zijn ingetogen songs met mooi akoestisch gitaarspel en een hele mooie stem, maar het zijn ook songs die worden opgetild door de subtiele accenten die worden aangebracht door een aantal topmuzikanten, onder wie pedal steel virtuoos Greg Leisz. Het kabbelt allemaal aangenaam voort op de achtergrond, maar de schoonheid van de songs van Haroula Rose komt pas aan de oppervlakte bij aandachtige beluistering.

Haroula Rose (Spyropoulos) is een in Chicago geboren singer-songwriter, die inmiddels alweer flink wat jaren vanuit Los Angeles opereert. Dat leverde tot dusver drie albums en twee EP’s af en die krijgen deze week gezelschap van een nieuw album, Catch The Light. Van de vorige releases heb ik het uit 2020 stammende Songs For Beginnings zeker beluisterd, maar veel indruk maakte het album volgens mij niet, al kan ik me er niet veel van herinneren. 

Ook het deze week verschenen Catch The Light vond ik op het eerste gehoor wat braafjes. Op het eerste gehoor hoorde ik sfeervolle folky songs met een vleugje country en hoorde ik vooral songs die netjes binnen de lijnen kleuren. Gecombineerd met de mooie stem van Haroula Rose klonk het bij vluchtige beluistering zeker aangenaam, maar niet heel bijzonder. Ik ben om onduidelijke redenen wel blijven luisteren naar het album en dat was een goede zet, want Catch The Light van Haroula Rose beviel me bij herhaalde beluistering een stuk beter dan bij de eerste kennismaking. 

De Amerikaanse singer-songwriter schrijft vooral intiem klinkende songs met mooi akoestisch gitaarspel of een piano als basis. Het zijn voornamelijk zeer ingetogen en akoestische klanken en die kleuren fraai bij de fluisterzachte maar ook mooie stem van Haroula Rose. Zeker bij vluchtige beluistering valt de rest van de instrumentatie niet heel erg op, maar zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je fraaie bijdragen van andere instrumenten, met een hoofdrol voor de pedal steel en een bijrol voor onder andere de viool, keyboards en orgels en de accordeon. 

Met name de wolken van de pedal steel zijn van een bijzondere schoonheid en dat kan ook haast niet anders, want niemand minder dan pedal steel virtuoos en grootheid Greg Leisz tekent voor de bijdragen van het bijzondere instrument. Met Benjamin Lazar Davis, Will Graefe en Joachim Cooder heeft Haroula Rose nog een aantal prima muzikanten gerekruteerd, terwijl Molly Parden tekent voor mooie achtergrondzang. 

De folky songs van Haroula Rose zijn zoals gezegd uiterst ingetogen van karakter en intiem van aard, maar er valt desondanks veel te ontdekken in haar songs. Het is deels de verdienste van de gevarieerde instrumentatie (waarbij de variatie vooral komt van de accenten, al is ook het prachtige akoestische gitaarspel zeer de moeite waard), maar ook de songs van de Amerikaanse muzikante hebben meer te bieden dan je bij hele vluchtige beluistering zult concluderen. 

Haroula Rose vertolkt haar persoonlijke songs vooral fluisterzacht, maar ze zingt ook met veel gevoel, wat de schoonheid van haar nieuwe album verder vergroot. Catch The Light komt op bepaalde momenten van de dag het best tot zijn recht, maar inmiddels is dit voor mij een album van alle momenten. 

Ik heb ook de oude muziek van de muzikante uit Los Angeles nog eens beluisterd, maar ik vind Catch The Light echt een stuk beter dan zijn voorgangers. Het is een zeer talentvolle dame deze Haroula Rose, want inmiddels heeft ze ook haar debuut gemaakt als filmmaker en regisseur met het uitvoerig geprezen Once Upon a River als resultaat. Gelukkig is ze ook muziek blijven maken, want het uitstekende Catch The Light had ik niet graag gemist.

Erwin Zijleman

Hunger. iET

Hunger van de Nederlandse muzikante iET verscheen een aantal maanden geleden en is helaas wat ondergesneeuwd, maar het is een wonderschoon en razend knap album, dat maar blijft verbazen en betoveren.

Ik ken iET, het alter ego van Lisa van Viegen-Mokoginta, inmiddels een jaar of elf en in die elf jaar heeft de Nederlandse muzikante een aantal waanzinnig mooie en al even bijzondere albums gemaakt. Het een paar maanden geleden verschenen Hunger doet er met de fascinerende instrumentatie nog een schepje bovenop, maar ook de zang van iET is weer prachtig, terwijl haar songs net zo makkelijk benevelen als hopeloos intrigeren. iET maakt op Hunger muziek van een bijzondere schoonheid en is de meeste vrouwelijke singer-songwriters van het moment echt straatlengten voor. Hunger is een album dat direct imponeert, maar vervolgens mooier en mooier wordt.

Ik was erg onder de indruk van de vorige albums van iET en heb deze dan ook uitvoerig bejubeld, maar desondanks heb ik Hunger helemaal over het hoofd gezien. Dat zal deels het gevolg zijn van het feit dat het tussen Clarity, het vorige album van iET, en Hunger bijna zes jaar stil was rond iET en hiernaast krijgt de muziek van de Nederlandse muzikante helaas veel te weinig aandacht, waardoor haar albums makkelijk tussen wal en schip vallen. 

Aan de kwaliteit van de albums van iET ligt dit in ieder geval niet, want net als The Kitchen Recordings Series 1 uit 2011, The Kitchen Recordings Series 2 uit 2013, So Unreal uit 2014 en Clarity uit 2016, is ook het afgelopen zomer verschenen Hunger een in kwalitatief opzicht hoogstaand album. 

iET is het alter ego van de Nederlandse muzikante Lisa van Viegen-Mokoginta, die met Hunger meer dan alleen een album heeft uitgebracht. De muziek op haar nieuwe album maakt immers ook onderdeel uit van een tentoonstelling in de Rotterdamse Kunsthal, die helaas alleen 4 september nog te zien was. In deze tentoonstelling kwamen de autobiografische songs van iET bijzonder fraai tot leven, maar ook zonder de bijbehorende beelden is Hunger een zeer indrukwekkend album. 

De combinatie met een tentoonstelling suggereert misschien dat iET muziek maakt die ver is verwijderd van popsongs met een kop en een staart, maar dat is zeker niet het geval. De songs van Lisa van Viegen-Mokoginta zijn absoluut toegankelijk, al zijn het ook songs die behoorlijk diep graven. Het zijn songs die zich desondanks makkelijk opdringen, wat deels de verdienste is van de bijzonder mooie stem van de Nederlandse muzikante. 

Lisa van Viegen-Mokoginta beschikt over een warme stem, maar het is ook een stem vol expressie en gevoel, die zowel zacht als krachtig kan zingen. Het is een stem die op Hunger hier en daar fraai gezelschap krijgt van een mannenstem en het is bovendien een stem die er in slaagt om steeds een net wat andere sfeer te creëren. Met haar zang wist iET zich op haar vorige albums te onderscheiden van de meeste andere zangeressen in haar genre en dat lukt haar ook met Hunger. 

De stem van Lisa van Viegen-Mokoginta past prachtig bij de klanken op het album, die al even onderscheidend zijn. Hunger is voorzien van een ingetogen en intieme, maar ook zeer smaakvolle en vaak wat mysterieuze instrumentatie, die de bijzondere sfeer die iET creëert met haar stem nog wat verder versterkt. 

Het is een instrumentatie die in een aantal songs bijna klassiek aandoet, maar iET kiest op Hunger ook voor spaarzaam ingekleurde songs of voor songs met atmosferische klanken die herinneren aan die van Scandinavische IJsprinsessen. De bijzondere en zich vaak in een wat lager tempo voortslepende klanken op Hunger prikkelen de fantasie uitbundig en zijn beeldend of filmisch te noemen, met hier en daar een vleugje van de Franse filmmuziek uit de jaren 70. 

Hunger bevat zoals gezegd songs die zich makkelijk opdringen, maar het zijn ook songs die verschrikkelijk knap in elkaar zitten, waardoor je steeds weer andere dingen hoort in de prachtige zang, in de sfeervolle instrumentatie, in de extra geluidjes en in de bijzondere songstructuren van Lisa van Viegen-Mokoginta en haar echtgenoot Budy Mokoginta. De kwaliteit spat er weer van af, wat het extra wrang maakt dat ook dit album weer niet de aandacht heeft gekregen die het zo verdient. In Nederland en ver daarbuiten. 

Erwin Zijleman

 

Je kunt Hunger hier luisteren en bestellen:

https://ietmusic.bandcamp.com/

All Of Us Flames. Ezra Furman

Ezra Furman levert met het donkere en buitengewoon intense All Of Us Flames een ruwe diamant af, die je zelf mag slijpen en die vervolgens al snel steeds feller begint te blinken en te fonkelen.

Ik had tot voor kort geen klik met de muziek van Ezra Furman, maar het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante is een fascinerend album, dat na een lastige start steeds mooier wordt. Zeker bij eerste beluistering is All Of Us Flames een ruw en donker album dat makkelijk tegen de haren instrijkt. De vorige albums van Ezra Furman bleven dit bij mij doen, maar All Of Us Flames is een album dat na een paar keer horen opeens heel veel schoonheid prijs geeft. De songs blijken opeens verrassend toegankelijk, waarna de stem van Ezra Furman je opeens bij de strot grijpt. Sinds deze omwenteling is All Of Us Flames alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Voor mij een enorme verrassing dit album.

Ik heb het de afgelopen vijftien jaar meerdere keren geprobeerd met de albums van de Amerikaanse muzikante Ezra Furman, maar het waren wat mij betreft stuk voor stuk albums die me net zo makkelijk vastgrepen als de gordijnen in joegen. Ik koos dan ook keer op keer voor de veiligste optie en liet de albums links liggen. 

Ook het deze week verschenen All Of Us Flames is zeker geen album dat het me direct makkelijk maakte, maar waar ik bij de voorgaande albums uiteindelijk mijn interesse in de muziek van Ezra Furman verloor, is All Of Us Flames een album dat me langzaam maar zeker bij de strot grijpt en dat alleen maar beter wordt. 

Ezra Furman draait inmiddels al een flinke tijd mee in de muziekwereld. Eerst als aanvoerder van Ezra Furman & The Harpoons en de afgelopen vijftien jaar als solomuzikante. Ezra Furman komt uit een strenge Joodse gemeenschap en worstelde de afgelopen vijftien jaar uitvoerig met haar seksualiteit. Vorig jaar trad Ezra Furman voor het eerst naar buiten als transvrouw en All Of Us Flames is haar eerste album sindsdien. 

Het is een album dat naar verluidt is gemaakt nadat Ezra Furman eindeloos naar albums van Bruce Springsteen had geluisterd. Of het waar is weet ik niet, maar het zou me op zich niet verbazen. Veel songs op All Of Us Flames hebben het grootse en energieke van de vroege albums van Bruce Springsteen, al doen de meeste songs op het nieuwe album van Ezra Furman me meer denken aan de muziek die in de tweede helft van de jaren 70 in New York werd gemaakt dan aan die van de andere kant van de Hudson River. 

All Of Us Flames is een verrassend toegankelijk album, al voelt het in eerste instantie niet zo aan. Zeker bij de eerste beluisteringen is All Of Us Flames een rauw en bijna beangstigend intens album. Het album is voorzien van een behoorlijk donker geluid dat herinnert aan rauwe rock ’n roll en New Wave uit het New York van de late jaren 70. Het is muziek die van veel extra lading wordt voorzien door de al even intense zang van Ezra Furman, die haar teksten met veel venijn uitspuugt. 

Het bijzondere van All Of Us Flames is dat de luisterervaring omslaat wanneer je het album een paar keer hebt gehoord. Onder het ruwe en donkere geluid op het album blijken verrassend toegankelijke songs verstopt, waarin donkere gitaren worden gecombineerd met helder klinkende keyboards en opeens prachtige melodieën opduiken. Het past allemaal prachtig bij de rauwe maar ook kwetsbare zang van Ezra Furman, die een flinke dosis gevoel toevoegt aan de bij vlagen groots en meeslepend klinkende songs, die prachtig zijn geproduceerd door het muzikale genie John Congleton. 

Het is hier en daar niet eens zo heel ver verwijderd van de muziek op de vorige albums van de Amerikaanse muzikante, maar ik vind de kwaliteit van de songs echt vele malen beter. Wat in eerste instantie nog bijna beangstigend donker en ruw klonk, is na een paar keer horen van een bijzondere schoonheid, wat ook zeker geldt voor de bijzondere stem van Ezra Furman, die in eerste instantie vooral tegen de haren instrijkt, maar uiteindelijk alleen maar indruk maakt. 

Ik heb echt veel tijd en energie in dit album moeten steken, maar het was het waard, want wat hou ik inmiddels veel van dit bijzondere album, dat binnen het aanbod van het moment opvalt met een bijzonder eigen geluid en dit ondanks alle inspiratiebronnen uit het New York van de jaren 70. Fascinerend album.

Erwin Zijleman

 

Je kunt All Of Us Flames hier luisteren en bestellen:

https://ezrafurman.bandcamp.com/album/all-of-us-flames-2