.NoWordsNeedeD, 11 August 2022

https://www.youtube.com/watch?v=V1bFr2SWP1I

 

.No

Forgiveness. Girlpool

Het Amerikaanse duo Girlpool bouwt verder aan een bijzonder oeuvre met het wat elektronischer klinkende en meer pop georiënteerd Forgiveness, dat gelukkig ook een typisch Girlpool album is.

Met Powerplant leverde het Amerikaanse duo Girlpool een album af dat uiteindelijk opdook in de top 25 van mijn jaarlijstje over 2017. Opvolger What Chaos Is Imaginary was wat wisselvalliger, maar wel intrigerend en nu is Girlpool terug met Forgiveness. Girlpool klinkt in 2022 wat elektronischer en wat poppier dan vijf jaar geleden, maar ik hoor ook nog wel een aantal ingrediënten die Powerplant vijf jaar geleden zo bijzonder maakten. Na kort wennen is ook Forgiveness weer een Girlpool album dat me zeer dierbaar is en dat een aantal dromerige popliedjes bevat die zich met speels gemak weten te onderscheiden van vergelijkbare popsongs van het moment. Bijzonder duo, bijzonder album.

Girlpool is een duo dat bestaat uit Harmony Tividad en Avery Tucker, die een paar jaar geleden nog als Cleo Tucker door het leven ging. Het tweetal debuteerde in 2015 wat rommelig met het hooguit charmante Before The World Was Big, maar maakte wat mij betreft flink wat indruk met het in 2017 verschenen Powerplant, waarop Girlpool verraste met een spannende mix van indierock, shoegaze, dreampop en lo-fi en betoverde met prachtige harmonieën. 

Het album werd in 2019 gevolgd door het, zeker op het eerste gehoor, wat op twee gedachten hinkende What Chaos Is Imaginary. Cleo Tucker ging inmiddels als transman en als Avery Tucker door het leven, wat zijn weerslag had op het derde album van Girlpool. Zeker bij eerste beluistering was What Chaos Is Imaginary een bijna schizofreen klinkend album, dat afwisselend masculien en feminien klonk en dat nog wel wat echo’s van het geweldige Powerplant liet horen, maar ook duidelijk nieuwe wegen in sloeg. 

Na enige gewenning vond ik ook What Chaos Is Imaginary een geweldig album, waardoor ik heel nieuwsgierig was naar het deze week verschenen Forgiveness. Het album opent bijzonder met zwaar vervormde elektronica en de met de autotune licht vervormde stem van Harmony Tividad. Het is ver verwijderd van de tot dusver toch vooral door gitaren gedomineerde muziek van Girlpool, maar op een of andere manier is het bijzondere stempel van Harmony Tividad en Avery Tucker direct hoorbaar. 

Het Amerikaanse duo verruilde de thuisbasis Los Angeles, waar de twee op de middelbare school al begonnen met Girlpool, een aantal jaren voor New York en Philadelphia, maar inmiddels zijn ze teruggekeerd op het oude nest. Je hoort het op Forgiveness dat weer wat meer Californische zonnestralen bevat dan het vorige album. 

Forgiveness klinkt vaak een stuk elektronischer dan de vorige albums van de band, maar is bovendien wat opgeschoven richting pop. Harmony Tividad maakt nog altijd indruk met ijle en dromerige vocalen, die nu in de harmonieën fraai worden gecontrasteerd met de zwaardere stem van Avery Tucker. De middelbare scholieren die verantwoordelijk waren voor de eerste stappen van Girlpool zijn inmiddels twintigers die worstelen met het volwassen worden in een tijd waarin de coronapandemie twee waardevolle jaren wegnam. 

Forgiveness doet in bijna niets meer denken aan Powerplant dat een paar jaar geleden zoveel indruk maakte, maar ook het elektronischere en het vaak wat meer pop georiënteerde geluid van Girlpool is eigenzinnig en interessant, zeker wanneer de band wat opschuift richting indiepop of dreampop. 

Hoewel het tempo op Forgiveness niet heel laag ligt, is het nieuwe album van Girlpool een dromerig aandoend album, waarop de zon mag schijnen. Die zon schijnt overigens zeker niet altijd in de persoonlijke teksten van het tweetal, waarin de nodige worstelingen worden bezongen. 

Forgiveness is een album vol fraaie contrasten met hier en daar wonderschone melodieën en aanstekelijke refreinen en harmonieën, die weer worden afgewisseld met songs met een hoofdrol voor zwaar aangezette elektronica of juist met een toch weer ingetogen folky songs. Ik moest absoluut wennen aan het toch weer andere geluid van Girlpool, maar nu ik het album wat vaker heb gehoord, kan ik alleen maar concluderen dat Forgiveness wel degelijk voldoet aan mijn torenhoge verwachtingen.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Forgiveness hier luisteren en bestellen:

https://girlpoool.bandcamp.com/

Glitch Princess. yeule

Glitch Princess van yeule is het spreekwoordelijke vat vol tegenstrijdigheden, maar ook een wonderschoon en buitengewoon avontuurlijk album dat popmuziek laat horen zoals je die nog niet eerder heb gehoord.

Bij eerste beluisteringen van Glitch Princess wist ik eerlijk gezegd niet wat ik moest met de muziek van yeule. Het is muziek die varieert van intiem, aards, warm en lieflijk tot afstandelijk, buitenaards, koud en onderkoeld. yeule maakt popmuziek die alle kanten op kan en die anders klinkt dan de popmuziek zoals die wordt gemaakt door de popprinsessen van het moment. Glitch Princess is soms mooi en ingetogen, maar net zo makkelijk hard en pompeus. Soms klinkt het album verrassend toegankelijk, maar yeule zoekt ook het experiment. Na één keer horen vond ik het vreselijk, na vijf keer horen bijzonder en na tien keer horen geweldig. yeule maakt op Glitch Princess de popmuziek van de toekomst.

yeule debuteerde in 2019 met het album Serotonin II, dat een vervolg krijgt met Glitch Princess. yeule is het alter ego van de uit Singapore afkomstige, maar tegenwoordig vanuit Londen opererende Nat Ćmiel, die werd geboren als Natasha Yelin Chang. Op Engelstalige muzieksites wordt vanwege de aangenomen identiteit ‘non-binaire cyborg’ in het meervoud geschreven over yeule, wat ik in het Nederlands nog altijd ingewikkeld vind. 

Een cyborg is overigens een organisme waarin mens en machine zijn samengesmolten. Dat is gemeengoed in science fiction films, maar hoe het bij yeule precies zit weet ik niet. De muziek van yeule is echter wel precies de muziek die je van een cyborg zou verwachten. Dat begint al met de computerstem waarmee het album opent, maar ook de muziek die volgt op de gesproken introductie, waarin alle hobby’s van yeule voorbij komen, doet vooral futuristisch aan. 

yeule omringt zich op Glitch Princess met heel veel elektronica en maakt muziek die zich ergens tussen de hokjes ‘bedroom pop’ en elektropop in manoeuvreert. De gesproken introductie van bijna drie minuten vind ik persoonlijk een lange zit, maar hierna maakt Glitch Princess je deelgenoot van een buitengewoon fascinerend muzikaal landschap. 

De muziek van yeule is afwisselend zeer subtiel en zwaar aangezet, terwijl de zang afwisselend flink vervormd of juist loepzuiver is. Ik ben normaal gesproken helemaal niet gek op dit soort muziek, maar na de openingstrack hield yeule de aandacht een flink aantal songs verrassend makkelijk vast. 

Glitch Princess is een album dat, in ieder geval op de streaming media diensten, goed is voor 5 uur en 27 minuten (!) luisterplezier, al is de slottrack van vier uur en drie kwartier vooral muzikaal behang. Tussen de gesproken introductie van yeule en de meditatieve slottrack imponeert de muzikale cyborg uit Londen met muziek die continu verbaast, maar die ook ontroert. 

De muziek van yeule klinkt vaak futuristisch of zelfs buitenaards, maar kan ook verrassend aards klinken, bijvoorbeeld wanneer een song zich voor een substantieel deel beperkt tot piano en zang. Wanneer de elektronica losbarst in de muziek en rond de stem van yeule is het zoeken naar houvast, maar Glitch Princess bevat ook intieme passages zonder al te veel opsmuk. Het ene moment klinkt het album kil en afstandelijk, het volgende moment intiem en warm. 

Ook de stem van yeule kan alle kanten op en varieert van onderkoeld en afstandelijk tot lieflijk en intiem. Zeker bij eerste beluisteringen lijkt Glitch Princess alle kanten op te schieten en maar heel weinig houvast te bieden of zelfs uit een ander universum te komen, maar naarmate je vaker naar dit album luistert, valt er van alles op zijn plek en groeit de bewondering voor het unieke muzikale universum van yeule. 

Glitch Princess is uiteindelijk een fascinerende luistertrip die je door een muzikaal sprookjesbos leidt. Het is er soms donker en griezelig, maar ook de futuristische wezens die er huizen blijken ons goedgezind. Ik ken geen enkel album als Glitch Princess van yeule en toen ik het album voor het eerst beluisterde was ik er van overtuigd dat ik er echt helemaal niets mee kon, maar inmiddels ben ik volledig verkocht en denk ik met enige regelmaat dat ik de toekomst van de popmuziek heb gehoord.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Glitch Princess hier luisteren en bestellen:

https://yeule.bandcamp.com/album/glitch-princess

Second Day Of Spring. Companion

Het is al een tijdje dringen binnen de indiefolk, maar Companion springt er wat mij betreft uit door sterke songs, bijzonder mooie klanken en vooral door de prachtstemmen van de Amerikaanse tweelingzussen.

Het is een hele kunst om goed bij elkaar kleurende stemmen te vinden, maar bij zussen in het algemeen en tweelingzussen in het bijzonder gaat dit bijna vanzelf. Jo en Sophia Babb lieten al eerder van zich horen met het trio Annie Oakley, maar in Companion doen de twee er nog een schepje bovenop. Second Day Of Spring imponeert een album lang met twee prachtige stemmen, maar de songs van het Amerikaanse tweetal klinken ook nog eens fantastisch en blijven bovendien makkelijk en zeer aangenaam hangen. Er verschijnen momenteel nogal wat indiefolk albums, maar het debuutalbum van de zusjes Babb steekt er wat mij betreft flink bovenuit (en de rek is er nog lang niet uit).

Stemmig ingekleurde indiefolk met een mooie vrouwenstem en hier en daar wat bijzondere accenten. Het is muziek die momenteel echt in overvloed verkrijgbaar is, waardoor het nieuwkomers niet meevalt om zich te onderscheiden van alles dat er al is. Companion slaagt daar op haar debuutalbum Second Day Of Spring wel in, want het Amerikaanse duo beschikt niet over één maar over twee mooie vrouwenstemmen. 

Echte nieuwkomers zijn de tweelingzussen Jo en Sophia Babb overigens niet, want ze vormden met Nia Personette een tijd lang het trio Annie Oakley, wat in 2018 het prachtige debuutalbum Words We Mean opleverde. Als Companion gaan de twee zussen verder waar Annie Oakley een paar jaar geleden ophield. 

Op Second Day Of Spring draait alles om de stemmen van de tweelingzussen uit Oklahoma en dat levert bijzonder mooie muziek op. De stemmen van Jo en Sophia Babb lijken op elkaar en kleuren daarom werkelijk prachtig bij elkaar, net zoals dit bijvoorbeeld bij de zussen van First Aid Kit het geval is. Het zijn hiernaast stemmen die elkaar versterken, waardoor de zang op het debuutalbum van Companion echt prachtig door de speakers komt en zich onderscheidt van andere albums in het genre. 

Het album werd opgenomen in een oude schuur annex studio in Colorado met producer Courtney Hartman achter de knoppen en valt niet alleen op door mooie stemmen, maar ook door zeer smaakvolle klanken. Jo en Sophia Babb zorgen voor een akoestische basis met hun gitaren, maar het geluid van Companion is vervolgens fraai verrijkt met flink wat instrumenten, waaronder synths, strijkers en blazers. 

De muziek van Companion blijft ondanks alle toevoegingen zeer ingetogen en schuift heen en weer tussen de hokjes folk en indiefolk. De productie van Courtney Hartman verdient alle lof, want wat klinkt de muziek van Companion prachtig en wat zijn de accenten die worden gelegd in de instrumentatie subtiel. 

Second Day Of Spring klinkt aards en warm, maar heeft door de toevoegingen ook iets ruimtelijks of zelfs zweverigs. Het past prachtig bij de op elkaar gestapelde stemmen van Jo en Sophia Babb die direct vanaf de eerste noten de sterren van de hemel zingen en dit blijven doen tot de laatste noten wegsterven. De tweelingzussen uit Oklahoma zingen niet alleen prachtig, maar ook met veel gevoel. De twee hebben een wat traumatische jeugd achter zich, wat zich heeft vertaald in behoorlijk melancholische songs. De songs van Jo en Sophia Babb lopen hier en daar over van melancholie, maar het zijn ook wonderschone songs en bovendien songs die makkelijk blijven hangen. 

Het is zoals gezegd dringen in het genre, maar het debuutalbum van Companion maakt zowel in muzikaal, vocaal, productioneel als compositorisch opzicht heel veel indruk. Na bijna 27 minuten zit het album er al weer op, maar Second Day Of Spring is zo mooi dat ik het moeiteloos twee keer achter elkaar beluister en me ruim 50 minuten lang laat betoveren door de mooie klanken, de prachtig melodieuze songs en vooral door de wonderschone stemmen van Jo en Sophia Babb. Vooralsnog genegeerd in Nederland, maar dit is een album dat alle liefhebbers van sfeervolle indiefolk en mooie vrouwenstemmen echt moeten horen.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Second Day Of Spring hier luisteren en bestellen:

https://companionband.bandcamp.com/album/second-day-of-spring

Truth Is. Vanessa Lively

Het is een tijd stil geweest rond de Amerikaanse muzikante Vanessa Lively, maar met Truth Is heeft ze wederom een prachtig album afgeleverd, dat bij iedere keer horen weer net wat meer impact heeft.

De vanuit Austin, Texas, opererende singer-songwriter Vanessa Lively is niet heel productief, maar alle muziek die ze maakt is prachtig. Met het deze week verschenen Truth Is brengt de Amerikaanse muzikante eindelijk de opvolger van het acht jaar oude Return To Waves uit. Het levert helaas slechts een half uur nieuwe muziek op, maar het is een half uur mooi, heel mooi zelfs. Vanessa Lively kreeg de afgelopen jaren te maken met hoge pieken en diepe dalen en beiden hebben een plekje gekregen in de zeer persoonlijke songs op het album. Het zijn songs die zeer smaakvol zijn ingekleurd, maar die uiteindelijk vooral worden gedragen door de prachtige stem van Vanessa Lively. Zeer warm aanbevolen.

In een goed gevulde envelop met cd’s van een Zweedse promotor van Amerikaanse rootsmuziek vond ik eerder deze week Truth Is van de Amerikaanse singer-songwriter Vanessa Lively. Het dit voorjaar verschenen album is volgens mij het vierde album van de muzikante en kunstenares uit Austin, Texas, die in ieder geval ook nog een EP en een Spaanstalig mini-album op haar naam heeft staan. 

De naam Vanessa Lively bracht eerder deze week bij mij direct goede herinneringen naar boven, al moest ik wel even graven naar haar muziek, want het is een tijd stil geweest. De Amerikaanse muzikante maakte in 2011 behoorlijk wat indruk met het prachtige Uncovering Stones en herhaalde dit met het in 2014 verschenen Return To Waves. Het zijn albums die hier niet heel veel aandacht hebben gekregen, maar die in alle opzichten kwaliteit ademden. 

De afgelopen jaren was het, in ieder geval in Europa, behoorlijk stil rond Vanessa Lively, wat mogelijk heeft te maken met het feit dat ze moeder werd en hiernaast te maken kreeg met enkele tegenslagen. Truth Is verscheen zoals gezegd dit voorjaar en is helaas vrijwel geruisloos verschenen. Tot de cd hier op de mat plofte had ik zelf nog niets over het album gehoord en ook nu is er nog nauwelijks geschreven over het nieuwe album van Vanessa Lively. 

Het is doodzonde, want ook op haar nieuwe album laat de Amerikaanse muzikante weer horen dat ze zeer getalenteerd is en prachtige albums aflevert. Vanessa Lively maakt ook op Truth Is muziek met vooral invloeden uit de folk, maar ook invloeden uit de country, jazz en wereldmuziek hebben hun weg gevonden naar het nieuwe album van de Texaanse muzikante. 

Amerikaanse rootsmuziek uit Austin, Texas, klinkt altijd al anders dan de rootsmuziek die in Nashville, Tennessee, wordt gemaakt, maar Vanessa Lively klinkt ook anders dan haar collega muzikanten uit Austin. Het zijn wel subtiele verschillen, want ik ga er van uit dat Truth Is in de smaak zal vallen bij een grote groep liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek. 

Het nieuwe album van Vanessa Lively is grotendeels akoestisch ingekleurd met de gitaar in vrijwel alle songs als basis, maar in een aantal tracks wordt het geluid vooral bepaald door mooie cello bijdragen. Door de voornamelijk akoestische basis doet de muziek van de muzikante uit Austin folky aan, maar Truth Is is zeker geen typisch folkalbum. 

Vanessa Lively heeft een zeer persoonlijk album gemaakt over een aantal ingrijpende en soms mooie en soms verdrietige gebeurtenissen in haar leven en vertolkt deze songs met veel gevoel. De Amerikaanse muzikante beschikt over een krachtig maar ook bijzonder stemgeluid, dat door de relatief sobere instrumentatie makkelijk op de voorgrond treedt. 

Ik kan op Truth Is eigenlijk maar één minpuntje ontdekken en dat is dat het album slechts een klein half uur muziek bevat. Het is wel een gevarieerd half uur muziek, dat begint met een broeierige en wat jazzy track en eindigt met een Spaanstalige track, die wordt vooraf gegaan door een track met deels gesproken woord. De tussenliggende zes songs op Truth Is zijn allemaal even mooi en intens. 

Het zijn songs die bijzonder klinken, maar zich toch makkelijk opdringen en het zijn bovendien songs, die met name door de geweldige stem van Vanessa Lively flink wat indruk maken. We hebben lang op Truth Is moeten wachten, maar ook dit is weer een prachtalbum van Vanessa Lively.

Erwin Zijleman