Excelsior! Johanna Samuels

De Amerikaanse muzikante Johanna Samuels heeft de tijd genomen voor haar debuutalbum Excelsior!, maar het lome, broeierige en werkelijk wonderschone resultaat mag er zeker zijn.

Johanna Samuels is een singer-songwriter uit Los Angeles, die recentelijk debuteerde met het fraaie Excelsior!. Het is een album dat gelijke delen Amerikaanse rootsmuziek en Californische pop met elkaar vermengt en hier nog een snufje psychedelica aan toevoegt. Zoals je van een muzikante uit Los Angeles kunt verwachten klinkt Excelsior! heerlijk zonnig, wat fraai combineert met de mooie en vaak zachte vocalen van Johanna Samuels. De instrumentatie op het album is subtiel, warm en van een bijzondere schoonheid en ook nog eens prachtig geproduceerd door Sam Evian. Excelsior! is een album om de zomer mee te omarmen, maar het is ook een album dat Johanna Samuels op de kaart zet als groot talent.

Ik volg de Amerikaanse singer-songwriter Johanna Samuels inmiddels al een tijdje en keek daarom met hele hoge verwachtingen uit naar haar debuutalbum, dat deze week dan eindelijk is verschenen. Johanna Samuels, vernoemd naar Bob Dylan’s Visions Of Johanna en opgevoed met het beste dat de Amerikaanse singer-songwriter muziek de afgelopen decennia te bieden had, moet concurreren met een heel contingent jonge vrouwelijke singer-songwriters binnen de Amerikaanse rootsmuziek en dat valt momenteel niet mee. 

Wat haar helpt is dat ze voor de afwisseling eens niet uit Nashville, Tennessee, komt. Johanna Samuels opereert vanuit het zonnige Los Angeles, waar ze net wat andere Amerikaanse rootsmuziek maken dan in Nashville. Excelsior! werd in de winter opgenomen in een ijskoude blokhut in de Catskill Mountains in New York State, maar de Amerikaanse muzikante was de Californische zonnestralen daar gelukkig niet helemaal vergeten. 

Excelsior! klinkt daarom, ondanks alle weemoed en melancholie in de teksten, zo warm en zonnig als je van een muzikante uit Los Angeles mag verwachten, maar Johanna Samuels kent ook haar klassiekers binnen de Amerikaanse rootsmuziek. Excelsior! is in Europa verschenen op het Basin Rock label, dat eerder prachtalbums van Nadia Reid, Aoife Nessa Frances en vooral Julie Byrne opleverde. Het is een label dat staat voor kwaliteit en deze kwaliteit heeft het ook met Johanna Samuels weer in huis gehaald. 

De Amerikaanse muzikante nam het album op met haar vaste band en met producer en muzikant Sam Evian. Laatstgenoemde heeft een kunststukje afgeleverd, want wat klinkt het album mooi, subtiel en warm. Het geluid van Johanna Samuels is volgestopt met werkelijk prachtige gitaarlijnen en broeierige orgeltjes en keyboards, waarna de kundig spelende ritmesectie de gaten prachtig opvult. 

Excelsior! is een album dat past in het hokje van de Amerikaanse rootsmuziek, maar de muziek van Johanna Samuels doet hier en daar ook wat psychedelisch aan en eert verder de zonnige popmuziek die inmiddels al enkele decennia in Los Angeles en omstreken wordt gemaakt. Door de bijzondere instrumentatie en invloeden weet de muzikante uit L.A. zich al te onderscheiden van al haar soortgenoten binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar dat doet Johanna Samuels ook met haar stem en haar songs. 

De zang op Excelsior! is even warm als de instrumentatie, maar het is ook zang vol verleiding en zeggingskracht, die hier en daar ook nog eens prachtig wordt ondersteund door topkrachten als Courtney Marie Andrews, Hannah Cohen en Hannah Read. Het tilt de songs op het album een flink stuk op en ook met haar songs laat Johanna Samuels horen dat ze een eigenzinnig muzikante is. 

Het zijn songs die de platenkast waarmee ze opgroeide eren, maar het zijn ook songs die uitnodigen tot wegdromen in de zomerzon en die op hetzelfde moment alle aandacht vereisen, want het steekt allemaal knap in elkaar. De flinke dosis melancholie maakt het bijzondere geluid compleet. 

Op basis van de eerste singles had ik hoge verwachtingen van het debuutalbum van Johanna Samuels, maar Excelsior! is nog een stuk beter dan ik had verwacht of zelfs had gehoopt. Het is een album waarop de muzikante uit Los Angeles laat horen dat ze direct mee kan met de smaakmakers in het genre, waarbij het niet zoveel uitmaakt of dit genre Amerikaanse rootsmuziek met Californische zonnestralen of Californische pop met een flinke rootsinjectie is. Direct bij eerste beluistering was het album me dierbaar, maar het gaat echt nog veel en veel beter worden.

Erwin Zijleman

Je kunt Excelsior! hier luisteren en bestellen:

https://johannasamuels.bandcamp.com/album/excelsior

of luister naar onze Spotify Playlist om uit te vinden waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Marianne Faithfull and Poetry in Rock Music

Marianne Faithfull is an extraordinary survivor. An aristocrat's convent-educated daughter who became a beautiful icon of the swinging sixties who was lured by Mick Jagger into the ramshackle Stones circle of rich hippie dropouts. Her recording career went into a tailspin after her break up with him - As Tears Go By indeed -  and she then endured two years as a homeless anorexic heroin addict wandering the streets of Soho, ducking in and out of dark alleyways, sheltering in sleazy doorways and hustling for cash to shoot up. Her biggest hit written by Jagger/Richard/Oldham was quite prophetic:

 

 
"Smiling faces I can see    
But not for me 
I sit and watch 
As tears go by......
All I hear is the sound 
Of rain falling on the ground". 

An NHS drug rehabilitation programme helped to save her from a fate that overwhelmed so many of her contemporaries. She then moved to New York where in 1979 she returned to the recording studio with the critically acclaimed  Broken English album. This was a dramatic career comeback with gritty renditions of songs like Dr Hook's The Ballad of Lucy Jordan (a narrative of disillusionment and mental despair: she knew what she was singing about) and her powerful upgrade of John Lennon's Working Class Hero.

40 years on she's re-emerged in recent years as a grande dame of the British rock scene and her latest album She Walks in Beauty has had very good reviews.

Poetry and rock music are uneasy bed-fellows and few attempts at this kind of bluesy literary fusion have succeeded and you might also argue who needs poets in rock music when we have Leonard Cohen, Joni Mitchell, Bob Dylan (no relation to Robert Frost), Patti Smith, Tom Waits. Linton Kwesi Johnson and John Cooper Clarke? Scanning my record collection I have a few examples. Van Morrison has ventured into literary territory a few times - for example the largely spoken word Rave on John Donne on the Inarticulate Speech of the Heart album. The Yeats estate refused, however, to allow him to record his interpretation of the poem Crazy Jane on God. Joni Mitchell was able to include on her album Night Ride Home a song Slouching towards Bethlehem which was based on the Yeats poem The Second Coming. (I haven't got it but there's also an album by the folk rock group The Waterboys called An Appointment with Mr Yeats comprised entirely of his poems).    

In my record collection I also have one of the John Betjeman albums - Banana Blush - that were released on the Charisma label nestling in the roster alongside Genesis and Lindisfarne. In a rare instance of my cultural interests intersecting with my father's, the national Poet Laureate recited some of his most famous poems accompanied by music. Here is a Guardian account on this album - Nick Cave and Jarvis Cocker have cited it as an important influence for them and Morrissey was a kindred spirit too: in The Smiths'  Every Day is Like Sunday he references Betjeman's critique about modern urbanisation exemplified by the city of Slough ("Come, friendly bombs, and fall on Slough - It isn't fit for humans now..."). The NME interviewed the elderly Betjeman in 1974: he thought pop music was rather "vulgar".

Another album I have is the John Cale tribute to Dylan - no, not his Bobness on this occasion, but Dylan Thomas - in the album  Words for the Dying with Eno on keyboards. And that reminds me that in amongst my admittedly not extensive collection of jazz albums is a classic of British jazz:  Stan Tracy's Under Milk Wood. This is wonderfully melodic jazz composition from 1965 which was inspired by Dylan Thomas's radio drama play set in a Welsh village. It was made famous by a performance with the lead role played by a fellow Welshman, Richard Burton.  Stan Tracey's album meanwhile is widely considered to be one of the best jazz recordings made in the UK.

My wife Hiroko and I are going to see a performance of Dylan Thomas's original play in July at the National Theatre in London which will be our first venture back into theatreland since the pandemic. It's a vivid tragi-comic portrait of the local characters in a Welsh village called Llareggub. That sounds like an authentic Welsh language name until you realise it is two English words spelt backwards in a Dylan Thomas in-joke! I'll let you work that one out!

Mark Carvell  

No Medium. Rosali

De Amerikaanse muzikante Rosali maakte in 2018 diepe indruk met het nauwelijks opgemerkte Trouble Away, maar overtreft dat album nu op alle fronten met het fantastische No Medium.

De naam Rosali zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar net als haar tweede album verdient ook het deze week verschenen No Medium alle aandacht. Het in slechts tien dagen opgenomen album kan hier en daar stevig rocken, maar verkent ook de Amerikaanse rootsmuziek en de pop. Aimee Mann is zinvol vergelijkingsmateriaal, maar dan wel Aimee Mann in zeer goede doen, wat alles zegt over het hoge niveau van het nieuwe album van Rosali. In muzikaal opzicht is het smullen, de songs zijn geweldig, de teksten indringend en alsof het nog niet genoeg is betovert de Amerikaanse muzikante ook nog eens met prachtige vocalen. Het levert een bescheiden meesterwerk op.

De naam Rosali viel me in eerste instantie niet echt op tussen de nieuwe releases van deze week. Dat is gek, want eind 2018 pikte ik haar tweede album Trouble Away nog uit een obscuur jaarlijstje en kon ik al snel concluderen dat het album van de muzikante uit Philadelphia, Pennsylvania, inderdaad jaarlijstjeswaardig was. 

Op Trouble Away maakte Rosali (Middleman), samen met een aantal geweldige muzikanten, onder wie leden van The War On Drugs, indruk met een aantal wonderschone popliedjes. Het waren popliedjes die ik afwisselend vergeleek met de muziek van Aimee Mann en de tijdloze pop van Fleetwood Mac in hun allerbeste jaren, maar Rosali wist zich ook te onderscheiden als een uniek talent. 

Het is een talent dat helaas grotendeels miskend bleef, want Trouble Away heeft in 2018 echt veel te weinig aandacht gekregen. Ik had het album zelf ook al een tijd niet meer gehoord, maar toen ik het een paar dagen geleden weer eens opzette, was ik direct weer onder de indruk van het album, dat deze week werd opgevolgd door album nummer drie, No Medium. Rosali ziet er op de cover van haar nieuwe album flink anders uit en ook in muzikaal opzicht is No Medium bij vlagen een totaal ander album dan zijn voorganger. 

Rosali schreef de songs voor het album aan het begin van 2019, waarna het album in de zomer van het betreffende jaar werd opgenomen. Rosali schreef de songs in een voor haar zeer zware periode en dat heeft zijn weerslag gehad op de teksten, die gaan over zware thema’s als de dood, verlies, verslaving, seksualiteit en destructief gedrag. 

Voor de muziek op het album vertrouwde de muzikante uit Philadelphia dit keer voornamelijk op de band van de mij onbekende David Nance uit Omaha, Nebraska. Het is een band die de muziek van Rosali een net wat steviger en rauwer karakter geeft, maar No Medium borduurt in muzikaal opzicht ook voort op het vorige album van Rosali. Het betere werk van Aimee Mann is nog altijd relevant vergelijkingsmateriaal, maar zo goed als op dit album heb ik Aimee Mann al een tijdje niet meer gehoord. 

No Medium bevat een aantal wat rauwere songs met lekker stevig gitaarwerk, maar het album gaat een enkele keer ook wat meer de kant van de Amerikaanse rootsmuziek op en ook in dat genre kan Rosali uitstekend uit de voeten, net als in de nostalgisch aandoende pop. In muzikaal opzicht is het tien songs en ruim 40 minuten genieten en ook de songs op het album zijn van een nog hoger niveau dan Rosali op haar vorige album al liet horen. 

Over het mooiste van No Medium heb ik het nog niet eens gehad, want dat is de stem van de Amerikaanse muzikante. Het is een stem die zoals gezegd wel wat aan die van Aimee Mann doet denken, maar Rosali kan meerdere kanten op met haar stem en zet zowel een rauwe rocksong als een bedwelmende rootssong moeiteloos naar haar hand. 

Het feit dat het album in slechts tien dagen werd opgenomen voegt nog wat ruwe energie toe aan No Medium en zorgt er bovendien voor dat het album puur en eerlijk klinkt. Ik was eind 2018 zoals gezegd behoorlijk onder de indruk van Trouble Away, dat voor mijn jaarlijstje natuurlijk te laat kwam, maar ik vind No Medium nu al een flink stuk beter en de rek is er nog lang niet uit. Veel aandacht gaat dit album vast niet trekken helaas, maar het is echt een pareltje.

Erwin Zijleman

Je kunt No Medium hier luisteren en bestellen:

https://rosali.bandcamp.com/album/no-medium

 

of luister naar onze Spotify Playlist om uit te vinden waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

 

Into The Ground. Beth Whitney

De Amerikaanse singer-songwriter Beth Whitney levert met Into The Ground een buitengewoon fascinerend album af, dat de grenzen van de Amerikaanse rootsmuziek continu opzoekt.

Ik had eerlijk gezegd nog nooit van Beth Whitney gehoord, maar haar nieuwe album is een heel bijzonder album. Dat hoor je direct in de instrumentatie die allerlei bijzondere accenten toevoegt aan songs die geworteld zijn in de folk, maar je hoort het ook in de songs die naadloos kunnen schakelen tussen traditionele Amerikaanse rootsmuziek en eigentijdse pop. Beth Whitney sleept er nog veel meer invloeden bij en is ook nog eens voorzien van een hele mooie stem, die al evenveel kanten op kan. Het levert een album op dat vanaf de eerste noten intrigeert en dat vervolgens snel betovert. Het is mijn eerste kennismaking met de muziek van Beth Whitney en het is een indrukwekkende.

De Amerikaanse muzikante Beth Whitney debuteerde 14 jaar geleden en heeft inmiddels al een aantal albums op haar naam staan. Het deze week verschenen Into The Ground is echter pas mijn eerste kennismaking met de muziek van de singer-songwriter uit Leavenworth, Washington. Het is een intrigerende kennismaking, want Into The Ground is een bijzonder klinkend album. 

Het vlak voor de uitbraak van het coronavirus opgenomen album had zomaar een lockdown album kunnen zijn, want wat klinkt de openingstrack van het album donker en dreigend. Met donkere achtergrondvocalen, bijzonder stemmige celloklanken, bijzondere gitaarlijnen en wat dreigende achtergrondgeluiden en soundscapes zorgt het album van Beth Whitney direct voor een bijzondere sfeer. Het is een sfeer die associaties oproept met donkere bossen waar het niet pluis is, al contrasteren de donkere klanken fraai met de mooie heldere stem van de Amerikaanse muzikante. 

De openingstrack van Into The Ground roept associaties op met Scandinavische ijsprinsessen, die in de uitgestrekte bossen van Washington State kennelijk ook goed gedijen. In de tweede track van het album klinkt de stem van Beth Whitney nog wat mooier, maar naast de wat folky aandoende akoestische gitaarakkoorden zijn er wederom de zeer stemmige celloklanken en de soms wat dreigende achtergrond geluiden. 

Na twee tracks is wel duidelijk dat Beth Whitney zich makkelijk weet te onderscheiden van alle collega’s binnen de Amerikaanse rootsmuziek, want ondanks de donkere accenten in de instrumentatie is dit toch het genre waarin Into The Ground thuis hoort. Het is een genre waarin de concurrentie momenteel moordend is, maar het fraaie album van Beth Whitney zou ik er zeker uit pikken. 

De instrumentatie op het album is niet alleen bijzonder, maar ook erg mooi en ook de zang van de Amerikaanse muzikante spreekt zeer tot de verbeelding. Het is een stem die perfect past bij de wat folky songs op het album, maar ook wanneer Beth Whitney hier en daar flirt met fraai georkestreerde pop, blijft ze vocaal makkelijk overeind en hoor je dat een carrière als popprinses mogelijk zou moeten zijn. 

Into The Ground flirt hier en daar nadrukkelijk met pop, maar het is zeer smaakvolle pop, met altijd een randje roots of singer-songwriter in de buurt. Met pop en roots vertel ik nog niet het hele verhaal van Into The Ground, want eigenlijk klinkt iedere track op het album weer anders en schuift het album hier en daar ook op richting Britse folk of hoor ik zelfs een vleugje progrock of new age. 

Het ene moment lijkt de muziek van Beth Whitney stevig verankerd in Nashville, maar het volgende moment lijkt de Amerikaanse muzikante opeens een stuk jonger en lijkt ze zo weggelopen uit de popscene van Los Angeles. Into The Ground kan binnen een paar noten schakelen tussen zeer traditioneel en modern en naarmate ik het album vaker hoor worden de songs van Beth Whitney alleen maar beter. Het album opent zoals gezegd behoorlijk donker, maar de muzikante uit Washington State is ook niet vies van meer opgewekte of zelfs zonnig klinkende songs. 

Ik lees nog niet al te veel over dit album, maar Beth Whitney verdient zeker de aandacht van liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek die niet bang zijn voor wat uitstapjes buiten de gebaande paden.

Erwin Zijleman

Luister naar onze Spotify Playlist om uit te vinden waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

 

Modern Age. Vanessa Peters

Vanessa Peters staat al jaren garant voor geweldige albums en ook het bij vlagen lekker stevige Modern Age staat weer vol met songs die direct bij eerste beluistering memorabel zijn.

De afwisselend vanuit Italië en de Verenigde Staten opererende Vanessa Peters is inmiddels al enkele jaren een vaste gast in mijn jaarlijstjes en ook Modern Age maakt grote kans om hierin op te duiken later dit jaar. Ook op haar nieuwe album maakt de Amerikaanse muzikante immers weer indruk met een serie geweldige songs. Het zijn songs die dit keer wat steviger zijn ingekleurd, maar ook Modern Age is weer een typisch Vanessa Peters album, al is het maar vanwege haar mooie en karakteristieke stem. Ook dit keer was ik na één keer horen verkocht, maar net als haar vorige albums wordt Modern Age alleen maar beter. Vanessa Peters heeft het weer geflikt.

Iets meer dan zes jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Vanessa Peters. Aanleiding was het verschijnen van haar vijfde album With The Sentimentals, dat mij deed denken aan de albums van Aimee Mann, op dat moment één van mijn favoriete muzikanten (en dat is ze nog steeds overigens). 

Op With The Sentimentals kon de muziek van Vanessa Peters, die op dat in Denemarken verbleef, nog met enige fantasie in het hokje Amerikaanse rootsmuziek worden geduwd, al maakte de Amerikaanse muzikante ook met enige regelmaat uitstapjes richting pop en rock, wat een veelzijdig album opleverde. 

Mijn liefde voor de muziek van Vanessa Peters werd nog veel groter toen in 2016 The Burden Of Unshakeable Proof verscheen. Het album, dat nog wat meer opschoof richting pop en rock, maar ook invloeden uit de folk liet horen, eindigde hoog in mijn jaarlijstje en daarin kwam twee jaar later ook het minstens even goede Foxhole Prayers terecht. 

Vorig jaar moesten we het doen met het, overigens zeer aardige, tussendoortje Mixtape, waarop Vanessa Peters op de haar eigen wijze songs van anderen vertolkte, maar deze week keert de Amerikaanse muzikante terug met een gloednieuw album. 

Modern Age kwam er niet zonder slag of stoot. Vlak na het voltooien van de crowdfunding campagne voor het album kwam Vanessa Peters, die afwisselend in het Italiaans Luca en in Dallas, Texas, verblijft, terecht in de eerste Italiaanse lockdown. Modern Age werd uiteindelijk grotendeels in Italië opgenomen, waar Vanessa Peters werd bijgestaan door echtgenoot en producer Rip Rowan en een aantal Italiaanse muzikanten. 

Modern Age opent lekker stevig en is over de hele linie wat steviger dan de vorige albums van Vanessa Peters. Ook dit keer verwerkt de Amerikaanse singer-songwriter vooral invloeden uit de pop en rock, maar sijpelen ook absoluut invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek door. 

Aimee Mann draagt nog altijd relevant vergelijkingsmateriaal aan, al heeft Vanessa Peters de afgelopen jaren veel meer vijfsterren albums afgeleverd dan haar landgenote en is vergelijken daarom niet meer nodig. 

Net als de vorige albums van de Amerikaanse singer-songwriter, dringt ook Modern Age zich genadeloos op, wat deels de verdienste is van de zeer aangename en dit keer lekker stevige instrumentatie en deels moet worden toegeschreven aan de mooie en al even aangename stem van Vanessa Peters. 

Haar sterkste wapen blijft echter het vermogen om songs te schrijven die direct bij eerste beluistering memorabel zijn. Het zijn niet alleen nagenoeg perfecte popliedjes, maar het zijn ook nog eens popliedjes die allemaal net wat anders klinken, zonder het zo herkenbare Vanessa Peters geluid te verliezen. Het zijn bovendien tijdloze popliedjes en popliedjes die vol gevoel en passie worden vertolkt. 

Vanessa Peters maakt in ieder geval al sinds 2015 albums waar ik na één keer horen verliefd op ben en ook Modern Age is er weer een. Modern Age verleidt meedogenloos met inmiddels bekende middelen, maar de lekker los spelende Italiaanse band, met een hoofdrol voor het uitstekende gitaarspel van Federico Ciancabilla en de zweverige synths van Matteo Patrone, voegt nog een extra dimensie toe aan de muziek van Vanessa Peters. 

Ik schaar de Amerikaanse muzikante inmiddels een aantal jaren onder mijn favoriete muzikanten, maar wederom weet ze me te verrassen met een fantastisch album. Ik schrijf Modern Age alvast op voor mijn jaarlijstje.

Erwin Zijleman

Je kunt Modern Age hier luisteren en bestellen:

https://vanessapeters.bandcamp.com/album/modern-age

 

of luister naar onze Spotify Playlist om uit te vinden waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g