The Blissful Joy Of Living. The Sweet Relief of Death

To call The Blissful Joy Of living beautiful would be overdoing things by a long margin. The Sweet Relief of Death unleashes a kind of primordial force killing off all sensitivities that I may have left in my slowly aging ears. What the energy the band calls forward certainly does is making me realise the joy a bit more and that I’m not going to be in search of that sweet relief for a while yet, given half the chance.

The Blissful Joy Of Living is an album where there’s no room for any subtleties. Guitars are shredded, shredded louder and then some more for good measure. Whole walls of guitars, like a house totally overgrown by vines, leaving only true space for the singer's voice, like the windows that are cut open in between the vine in order to look out. Somewhere in the background there is a drummer going about his business. In fact it could be a drum machine for all I care. Listening closer, I have a hard time identifying between the two options. In the last song it is even 100%, I'd say. What is a fact, is that drummer Sven Engelsman up to a certain point can do whatever he likes. The guitars played by Martijn Tevel shred away anyway. The bass is another issue as the instrument hovers somewhere in between. Sometimes part of the rhythm, sometimes just laying down some accents which the guitars and drums do not make of finally contributing to the noise some more.

Promo photo

In ‘Sway’ I have no doubts though. This song presents the listener with an extremely effortful piece of drumming. The song is an onslaught to all senses, even those senses having nothing to do with listening. Live this will be music at ear-splitting level. An experience like I had in Amsterdam two years ago with A Place To Bury Strangers. The difference is the singing of singer Alicia Breton Ferrer and the mix of her voice in the whole. Her lyrics can, well almost, always be followed. Melody is beside the point though. This is more performance than singing. Perhaps it is near impossible to find a true melody over the noise. I have a hard time calling the music on The Blissful Joy Of Living songs. Buildings would come closer had the term be appropriate for compositions.

So in short, anyone who “lives” through the first two songs will get to the end. In a minute or 20 all six songs have played themselves out in a blistering storm of music. But pay attention now. You’ll find a surprise in the form of ‘Sick Girl’, a song that almost plays out like a “regular” indierock song.

What keeps hanging in my mind, revolving there over and over, is the impression The Blissful Joy Of Living as an angry album. Yet I truly doubt if it is. There certainly is aggression in the playing in the way the songs/buildings are attacked. This is not the same as anger though. The Sweet Relief of Death does not play music from a blind rage. In fact I have the impression the six songs on the album are well thought out. The little light that is allowed into the album in ‘Sick Girl’ and a part of ‘Hey’ show just that. What remains is the sweltering heat of an intense band. The Blissful Joy of Living proves to exactly be the right frame of mind to keep the relief found in the band's name at bay for a while longer. Life's too much fun with surprising albums like this.

Wo.

You can listen to and buy The Blissful Joy Of Living here:

https://thesweetreleaseofdeath.bandcamp.com/album/the-blissful-joy-of-living


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Two Margaritas At The Fifty Five. Elizabeth The Second

For years Bongley Dead was the only punk rock band from Italy on these pages. Those days are gone from today onwards. They are joined by Elizabeth The Second from Padua. With Two Margaritas At The Fifty Five the band throws it first mini album into the world. An album filled with light sounding punkrock and 60s garage rock anthems.

Elizabeth The Second, not to be confused with the long reigning queen bent on breaking all reigning records there are to break, is a rock trio from Padua. Ben Moro sings and plays guitar, Michele Venturini plays bass and Luca Gallato drums. Only around for a little over a year, the band has obviously found its pace. Ben and Michele are old friends who played together before. After meeting Luca the threesome blended into this force, that does not hide its influences and jumps from them to create its own music. Names referenced are The Strokes, Arctic Monkeys, The Libertines, The Stone Roses. There are more you’ll find when you start listening. Anyone dropping these names deserves at least one chance and when that level is, at a minimum, met, more in-depth listening becomes an option.

I will not go as far as stating than Two Margaritas At The Fifty Five clocks in on the level of these bands’ first records. All The Strokes came up with after their 7^th song on ‘Is This It’ though? , easily. That is what Elizabeth The Second does well, it captures energy and balls it into an energized song, while singing Moro sounds like he will soon be bleeding parts of his larynx for us.

‘No One Cares’ is the first song and single. A few things are noticeable straight away. The bass and drums fill up most of the sound. The guitar opens the song and the album. The sound higher than I would have expected. When it drops away for the first verse it is clear that this song is about tightness and not about playing as much as possible. There is a hint of The Living End in the music and chord progression. It is the dynamics that make up the backbone of the song. So where the music is fairly elementary, the magic is kept for the vocal melody that is allowed to swirl around the music. Together they make for an excellent first single to the album. Punkrock meets pop with a hint of rockabilly.

Photo: Filippo Galvanelli

That high and deep sound of the rhythm guitar is a signature sound for Elizabeth The Second. An overdubbed lead guitar in ‘Mickey’ with a nice effect on it a frolic they allow themselves it almost seems. The band is good enough when keeping things basic. Here the warbly sound is nothing but a nice extra. The tougher solo later on is of the solid and necessary kind.

The playful ‘Yesterday I Was 20’ is the third song that convinces me I am listening to a good album. Mission succeeded it seems. Again the band mixes punk, with dynamics and adds some psychedelic twists in the interlude. The result is a hybrid song that has two faces, the switch back to the punkrock part is not as subtle as good have been but forgivable.

The two final songs keep up the mood in the right way and make sure that my feeling about Two Margaritas At The Fifty Five remains fully in tact. In fact the reggae rhythm of ‘Gimme One Euro’ provides the album with a nice change in listening, adding to the fun.

Italy has another fine band on my list (and don’t forget to check out Bongley Dead if you haven’t before!).

Wo.

You can listen to and buy Two Margaritas At The Fifty Five here:

https://elizabeththesecond.bandcamp.com/releases


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

If You're Not Afraid, I'm Not Afraid. Queens of Jeans

Bij eerste beluistering was ik verkocht, maar If You're Not Afraid, I'm Not Afraid van de Amerikaanse band Queen Of Jeans wordt alleen maar mooier. 

Er zijn momenteel talloze bands die teren op de muzikale erfenis van de shoegaze en dreampop. Ook Queen Of Jeans is niet vies van invloeden uit deze genres, maar de Amerikaanse band verwerkt ze wel in een geheel eigen geluid. Het is een geluid dat nadrukkelijk put uit de muziek die in de jaren 90 werd gemaakt, maar invloeden uit de jaren 60 vinden net zo makkelijk hun weg in de muziek van de band. Het levert een prachtig geluid op waarin diepe bassen worden gecombineerd met fraai en veelkleurig gitaarwerk. Het past prachtig bij de geweldige zang op het album en het is deze zang die het album nog wat verder boven het maaiveld uit tilt. Het is een van de obscure parels van deze week, maar wat is het een mooie.

If You're Not Afraid, I'm Not Afraid is mijn eerste kennismaking met de muziek van de uit Philadelphia, Pennsylvania, afkomstige band Queen Of Jeans.

De band, die momenteel bestaat uit twee vrouwen en één man, of volgens hun bandcamp pagina uit “2 gay vegans + 1 beautiful boy omnivore from south Philly”, debuteerde vorig jaar heel aardig, maar zet nu een flinke stap op haar tweede album. Queen Of Jeans maakt op If You're Not Afraid, I'm Not Afraid muziek die herinnert aan het verleden, maar die ook eigentijds klinkt.

Vooral door de stevig aangezette vocalen en koortjes is de muziek van de Amerikaanse band aan de ene kant voorzien van een 60s geluid dat herinnert aan de hoogtijdagen van de Phil Spector girlpop, maar Queen Of Jeans heeft zich ook stevig laten beïnvloeden door 60s psychedelica. De band heeft haar inspiratie zeker niet alleen in de jaren 60 gevonden, want uit de jaren 90 klinken flink wat invloeden uit de indie-rock en uit de dreampop en met name shoegaze door.

Het levert een sound op die me uitstekend bevalt. If You're Not Afraid, I'm Not Afraid combineert diepe bassen en ruimtelijke gitaarlijnen met mooie helderde vrouwenvocalen. Het zijn de vooral deze vocalen die mijn enthousiasme voor het nieuwe album van Queen Of Jeans in eerste instantie aanwakkerden. Het zijn vocalen die de songs van de band uit Philadelphia een flink stuk omhoog tillen, zeker wanneer de zoete klanken worden gebundeld in bloedmooie koortjes. Het past allemaal prachtig bij de instrumentatie die gruizige gitaarlijnen combineert met prachtige ruimtelijk gitaarloopjes.

Het geluid van de band klinkt vertrouwd in de oren, maar toch doet de muziek van Queen Of Jeans me niet direct aan die van een andere band denken, of het moet een vage herinnering aan de helaas nooit doorgebroken band Crowsdell zijn

If You're Not Afraid, I'm Not Afraid streelt steeds weer het oor met honingzoete melodieën, schitterend gitaarwerk en fraaie vocalen. Direct bij eerste beluistering was ik verkocht, maar de songs van de Amerikaanse band worden bij herhaalde beluistering zeker niet minder. Integendeel.

Het knappe van dit album is dat iedere keer wanneer je denkt dat je het in een hokje hebt geduwd het weer een net wat andere kant opschiet. Queen Of Jeans kan uit de voeten met gruizige shoegaze, maar kan ook meedogenloos verleiden met honingzoete pop. De band onderscheidt zich daarom bijzonder makkelijk van al die bands die de afgelopen jaren de muzikale erfenis van de shoegaze of de dreampop hebben omarmd.

De band, die ook in tekstueel opzicht wat te melden heeft en geen blad voor de mond neemt, verdient een groot compliment voor het prachtige geluid op haar nieuwe album, wat ongetwijfeld deels de verdienste is van producer Will Yip. De bassen knallen uit de speakers, maar ook de subtiele gitaarlijnen en zangpartijen krijgen alle ruimte die ze nodig hebben en klinken alsof ze op 1 meter afstand van je worden ingespeeld. Heel veel aandacht is er in Nederland nog niet voor dit nieuwe album van Queen Of Jeans, maar If You're Not Afraid, I'm Not Afraid is een ware parel.

Erwin Zijleman

Je kunt If You're Not Afraid, I'm Not Afraid hier beluisteren en kopen:

https://queenofjeans.bandcamp.com/album/if-youre-not-afraid-im-not-afraid


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

The Question. Anna Tivel

Het vorige album van Anna Tivel eindigde hoog in mijn jaarlijstje en haar nieuwe album is nog mooier en indrukwekkender.

Ik had nog nooit van Anna Tivel gehoord toen ik nog geen twee jaar geleden haar album Small Believer in handen kreeg, maar een paar maanden later stond het album hoog in mijn jaarlijstje. Het heeft de lat hoog gelegd voor opvolger The Question, maar het nieuwe album van Anna Tivel is nog een stuk beter dan zijn voorganger. De instrumentatie en productie zijn nog wat subtieler en spannender, maar vooral de zang van Anna Tivel maakt nog meer indruk. Anna Tivel voorziet haar songs van lading en emotie en betovert met songs die dieper graven en dieper raken. Bijzonder album van een bijzondere singer-songwriter.

Anna Tivel maakte wat mij betreft een van de allermooiste albums van 2017. Small Believer haalde uiteindelijk de zesde plek in mijn jaarlijstje over het betreffende jaar, maar is me inmiddels nog flink wat dierbaarder geworden dan aan het eind van december 2017.
 
Small Believer kreeg ik bij toeval in handen en was mijn eerste kennismaking met de muziek van de singer-songwriter uit Portland, Oregon. Inmiddels ken ik ook haar eerste twee soloalbums en het album dat Anna Tivel maakte als Anna And The Underbelly en durf ik wel te beweren dat ik fan ben van Anna Tivel.
 
Ik keek dan ook erg uit naar haar nieuwe album en dat verscheen deze week. The Question is de opvolger van het in kleine kring terecht bewierookte, maar in brede kring helaas genegeerde Small Believer en heeft alles wat het vorige album van Anna Tivel zo mooi maakte en meer.

Ook op The Question kiest Anna Tivel voor een zeer smaakvolle maar betrekkelijk sobere en zachte instrumentatie. Piano en akoestische gitaar vormen de basis van het geluid op The Question, maar het is een basis die subtiel maar rijkelijk wordt versierd met een avontuurlijk spelende ritmesectie en fraaie accenten van onder andere gitaren, strijkers en elektronica. Het is een geluid dat absoluut het best tot zijn recht komt wanneer je het album met de koptelefoon beluistert en alle details de aandacht kan geven die ze verdienen.
 
Het geluid op het nieuwe album van Anna Tivel klinkt net wat rijker en spannender dan op het vorige album, maar het is nog altijd een geluid dat volledig in dienst staat van de zang van Anna Tivel. De singer-songwriter uit Portland, Oregon, zingt fluisterzacht, maar toch dringt haar stem zich nadrukkelijk op. Anna Tivel zingt op bijzonder expressieve en emotievolle wijze en daar zal niet iedereen van houden. Zelf vind ik het prachtig.
 
De bijzondere zang van Anna Tivel brengt haar songs tot leven en zorgt voor songs die dieper graven dan die van de meeste van haar soortgenoten. De songs op The Question zijn, nog meer dan de songs op het vorige album, voorzien van een bijzondere lading, waardoor je onmiddellijk het idee hebt dat je naar iets bijzonders aan het luisteren bent. Het is iets bijzonders dat vervolgens alleen maar mooier en intenser wordt.

De fraaie instrumentatie op The Question geeft bij iedere beluistering weer nieuwe geheimen prijs, terwijl de bijzondere zang je steeds verder meesleurt in de wereld van Anna Tivel. De fraaie productie van multi-instrumentalist en producer Shane Leonard dwingt respect af, maar het is Anna Tivel die op The Question zorgt voor het kippenvel.
 
Net als bij beluistering van haar vorige albums heb ik ook dit keer associaties met de muziek van onder andere Edie Brickell, Suzanne Vega, Laura Veirs en Sophie Zelmani, maar de muziek van Anna Tivel is steviger verankerd in de Amerikaanse rootsmuziek en raakt bovendien aan de Amerikaanse folk en Laurel Canyon singer-songwriter muziek uit de jaren 60 en 70.
 
Wereldberoemd gaat Anna Tivel vast niet worden met haar prachtig ingekleurde en emotievol gezongen songs, maar liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en vrouwelijke singer-songwriters in het bijzonder moeten zeker eens luisteren. Grote kans dat The Question niet zal tegenvallen, maar diepe, diepe indruk zal maken.

Erwin Zijleman

Je kunt The Question hier beluisteren en kopen:

https://annativel.bandcamp.com/


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

  

.NoWordsNeedeD, 17-10-2019

 

https://www.youtube.com/watch?v=CgPPaYc2PY4

.No