In Our Time. P.J.M. Bond

Paul Bond, die in 2021 debuteerde met het fraaie Sunset Blues, keert terug als P.J.M. Bond en heeft met In Our Time een indrukwekkend album afgeleverd, waarop hij de verhalen van Ernest Hemingway tot leven brengt.

Je moet het maar durven om een conceptalbum te maken dat is gebaseerd op de korte verhalen van de Amerikaanse schrijver Ernest Hemingway. P.J.M Bond durft het en weet waar hij het over heeft. De korte verhalen van de legendarische schrijver zijn op In Our Time omgevormd tot prachtig ingekleurde songs, die je moeiteloos betoveren. In muzikaal opzicht is het album van een bijzondere schoonheid en ook de stem van P.J.M. Bond overtuigt met het grootste gemak. In Our Time klinkt als een vergeten meesterwerk van een grote muzikant uit de Verenigde Staten, maar het is een album uit het hier en nu en het is bovendien een album van eigen bodem. Een enorme verrassing wat mij betreft dit bijzondere album.

De Nederlandse muzikant Paul Bond leverde aan het eind van 2021 met Sunset Blues een bijzonder knap mini-album af, waarop hij zich liet inspireren door de tijdloze singer-songwriter albums uit de jaren 70. De songs op Sunset Blues klonken direct bij eerste beluistering bijzonder lekker en wanneer je het album vaker hoorde werden de songs van Paul Bond eigenlijk alleen maar onweerstaanbaarder. Sunset Blues was overigens niet de eerste kennismaking met Paul Bond, want de Nederlandse muzikant maakte ook deel uit van de band Dandelion, die met Everest (2016) en Laika, Belka, Strelka (2019) twee prima albums vol lome 70s Westcoast pop met hier en daar een snufje Crosby, Stills & Nash afleverde.

Sinds het uitstekende Sunset Blues keek ik met hoge verwachtingen uit naar een volwaardig album van Paul Bond en dat is nu verschenen. De muzikant uit Amsterdam noemt zich inmiddels P.J.M. Bond en heeft met In Our Time een zeer ambitieus album afgeleverd. Het is een conceptalbum over de eerste verzameling korte verhalen van de Amerikaanse schrijver Ernest Hemingway, van wie in 1925 het boek In Our Time verscheen. Met het project komen de twee passies van P.J.M. Bond, popmuziek en Amerikaanse literatuur, samen, maar een project als dit is niet zonder gevaar. Een ambitieus project als dit wordt al snel een wat pretentieus project en dat levert lang niet altijd goede albums op.

Ik begon daarom met enige scepsis aan de beluistering van het album, maar die verdween vrijwel onmiddellijk als sneeuw voor de zon. Paul Bond heeft als P.J.M. Bond een razend knap album gemaakt dat recht doet aan de prachtige verhalen van Ernest Hemingway, maar dat ook in muzikaal opzicht makkelijk overeind blijft. Op In Our Time zet P.J.M. Bond een aantal flinke stappen vergeleken met het mini-album van twee jaar geleden. Gebleven is de prachtige stem van de Nederlandse muzikant, die zijn songs met veel warmte en gevoel vertolkt. Het is een stem die zich song na song als een warme deken om je heen slaat en die de songs van de Nederlandse muzikant een flinke zet in de rug geeft.

In muzikaal opzicht heeft In Our Time nog altijd een jaren 70 vibe, maar het album klinkt een stuk minder lichtvoetig dan het mini-album van twee jaar geleden. De songs op het album zijn voorzien van bijzonder fraaie en vaak wat klassiek aandoende arrangementen en fraai ingekleurd met flink wat verschillende instrumenten, waarvoor een aantal topmuzikanten uit de Nederlandse muziekscene zijn aangeschoven. Het is zeker geen eenvormig album geworden, want de klassiek aandoende passages worden moeiteloos afgewisseld met bluesy passages, die weer dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan kruipen.

P.J.M. Bond brengt op In Our Time de verhalen van de door hem bewonderde Ernest Hemingway op fraaie wijze tot leven, maar betovert ook met de ene na de andere wonderschone song. Het zijn songs die herinneren aan grote singer-songwriters uit de jaren 70 en die zouden zich zeker niet geschaamd hebben voor het bijzonder knap gemaakte In Our Time, dat de lat op een aantal terreinen bijzonder hoog legt, maar dat ook vol staat met popsongs die je na één keer horen voorgoed wilt koesteren. Paul Bond maakte met Sunset Blues een mini-album waar het talent van af spatte, maar als P.J.M. Bond heeft hij met In Our Time een bescheiden meesterwerk afgeleverd.

Erwin Zijleman

The Falcon Ate The Flower. Lee Gallagher and the Hallelujah

No matter how good I thought 'L.A. Yesterday' was in the summer of 2020, I had forgotten all about the album and Lee Gallagher and the Hallelujah. A new name I thought. Wrong. What had not changed, was my immediate positive response to The Falcon Ate The Flower. I loved the album from the get go, just like what seemingly happened with 'L.A. Yesterday'. That old-fashioned, slightly psychedelic country rock sound comes totally across, again.

Lee Gallagher since the release of 'L.A. Yesterday' relocated to Nashville. Luckily for him I read that only later, as music from that city often does not agree with me.

Reading my review of almost 3,5 years ago, I feel I could almost copy the text as the album makes the same impression on me as the one then. Coming out of the blue, while pushing on all the right buttons.

Gallagher's voice has that rough edge that a good country rock singer has. The guitars are allowed to expand in the songs and have a little dirty sound here and there. The Hammond organ warms my cold winter hands. The rhythm section lays down a solid foundation. The Fender Rhodes piano provides that vibe from half a century ago that is over the whole of The Falcon Ate The Flower. This is a record that could have been released in 1973 or something and would have stood out then like it does today.

Does this make The Falcon Ate The Flower a record we can ignore because of this? No, far from. For that it is to urgent. Just listen to 'Every Little Sound'. All Lee Gallagher is comes together here. The groove, the guitar solo, the warmth and the begging on bare knees vibe. If you like this song, I'm convinced you'll become a Lee Gallagher fan without hesitation. This album has it all where classic country rock is concerned.

Wout de Natris

You can listen to and order The Falcon Ate The Flower here:

https://leegallagher.bandcamp.com/album/the-falcon-ate-the-flower

wh^rl. wh^rl

wh^rl is a band project with a sign in the name that sits totally unused on my keyboard. The man behind wh^rl, Jurgen Veenstra, can be found on this blog under a few monikers. At the age of 59 this is his first solo album. The songs were recorded in a home, lo-fi situation, mostly with assistance from Ruud Slingerland. These recordings were only the starting point. From there the brothers Breuer, Arno and Stefan, started to add instruments, Thea de Vries backing vocals and Rudy Lentze and Jur de Vries later added instruments in two songs that weren't there yet. All separate from the other. They only came together to hear the end result. The record called 'wh^rl' is the result. Talking about having faith in fellow musicians.

This result is totally different from what I have come to expect from Veenstra. The music could not be further apart from his bands Avery Plains or Moan. In fact, when I listened to 'wh^rl' for the first time, the album sort of passed me by. It was over before I knew it. As a result, I laid it aside as not interesting enough.

Something changed, thanks to the new Sparklehorse album, 'Bird Machine'. Because of what I heard there, I was reminded, as if subconsciously, of 'wh^rl'. Something made me put the album on and things fell into place. wh^rl is not Sparklehorse. The atmosphere is what comes close. Veenstra, most of the time, keeps out all the estranging effects on his voice and has little use for white noises in the music. What remains is the alternative singer-songwriter music. (Okay, okay, and there's 'Skeep 1'.)

wh^rl excels here with a collection of songs that on the one hand rock, that are arranged and fully finished and on the other with songs that are home recordings, ending seemingly randomly. In between are the songs that take the listener to a place to lay down the head and just listen. A good example is 'Evil Tangerine'. The ghost of David Bowie from the early seventies meanders through the song. Think 'Changes', 'Velvet Goldmine and 'The Bewley Brothers'. More difficult songs that at the same time underpinned Bowie's step to a larger audience. This may come too late for Jurgen Veenstra, but listen to him any way is my advice.

Where wh^rl succeeds is presenting a mix that is both innocent and wise. The mood is the ideal mix of both, despite sounding paradoxical. The innocence lies in some of the sounds on the album. The wisdom is in the smart way these sounds are augmented. A good example of this mix can be heard in 'Searching Through The Ashes'. Serious lyrics are supported by a child's piano. Very serious sounding instruments come in later. The result is an astonishingly beautiful song.

With wh^rl Jurgen Veenstra has totally surprised me. Nothing is always what it seems and never take something for granted, are two important lessons in life and wh^rl is one of the examples underscoring these rules. It took me a second round to grasp the record and before I allowed to enter me as it were. It has and I hope you will give it the same chance.

Wout de Natris

You can listen to and order wh^rl here:

https://tinyroomrecords.bandcamp.com/album/wh-rl

Trump Yn Makkum. It Dockumer Lokaeltsje

Terug van vakantie uit het Verre Oosten lag tussen de post een pakketje met daarin een prachtige cd uitgave, als een delfsblauw tegeltje. Wist ik veel dat er ook klassieke makkumer aardenwerken tegeltjes betaan?! Excuus voor deze verkeerde gedachte.

De titel van de cd was ook al zo mysterieus. Trump yn Makkum? WTF?!, dacht ik. Nu blijkt dat de man ooit een schip besteld heeft ter plaatse. Dit feit wordt nu gevierd met "een musical", van één nummer en de cd titel. Luister en huiver, zou ik zeggen.

It Dockumer Lokaeltsje was voor mij een naam die ik wel eens ergens was tegengekomen, maar niet meer dan dat. Op basis van de naam, stelde ik mij Friese volksmuziek voor of iets in de trant van Skik (Drents). Niet de compromisloze anorchopunk die mij vanaf het schijfje om de oren schalt. Het trio bestaat af en aan bijna 40 jaar. Maar het langst achter elkaar sinds 2014. Als mijn informatie, Wikipedia, klopt, dan is Trump Yn Makkum de derde plaat sinds de heroprichting. De leden zijn nog immer dezelfde, Systse J. van Essen (gitaar), Fritz de Jong (drums), Peter Sijbenga (zang en bas).

Wie niets vermoedend naar Trump Yn Makkum luistert, kan de schrik geregeld om het hart slaan. Voor hen die doorzetten valt er genoeg te genieten. Mijn referentiekader is Krang, de voormalige band van cabaretier André Manuel. Met af en toe een afslag naar een zeer simplistisch vorm van punk. Maar net zo goed klinkt er opeens een sterke melodie, zo maar vanuit het niets, zoals in 'It Frije Wurd Stjonkt Ut 'e Bek'.

De muziek van It Dockumer Lokaeltsje is derhalve enorm gevarieerd en stuitert alle kanten op. Het matcht behoorlijk goed met heel veel moderne bands uit met name de Randstad. Noten en akkoorden die schuren en toch passen, zijn de basis van alles wat hier gebeurt. Waar It Dockumer Lokaeltsje zich minder zorgen over maakt, is of er een herkenbaar liedje overeind blijft. Als dat lukt, lijkt dat mooi meegenomen, maar geen voorwaarde bij het muziek maken.

Tegelijkertijd is het ook duidelijk dat het hard werken is om dit allemaal te laten kloppen. Hoor de overgang in 'Mieke Het Un Droan Kocht' maar. Alles klopt hier, hoe het nummer ook lijkt te ontsporen. In 'Boeren Jan' geldt het misschien nog wel meer. Tramhaus kan zo een nummer opnemen met It Dockumer Lokaeltsje. Zoiets als De Kift met Rats on Rafts ooit.

Trump Yn Makkum kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel binnen. Van schrik schoof ik snel door naar verbazing en vervolgens naar waardering. It Dockumer Lokaeltsje presenteert een zeer sterke plaat met veel referenties naar wat er in hun jeugdigere jaren gebeurde, terwijl het op een radikale manier aansluit bij wat op dit moment onder gitaarjeugd heel populair is. Knap gedaan dus.

Wout de Natris

Je kunt Trump Yn Makkum hier luisteren en bestellen:

https://itdockumerlokaeltsje.bandcamp.com/album/trump-yn-makkum

trip9love...??? Tirzah

De Britse muzikante Tirzah Mastin rekt op haar derde album trip9love...??? de grenen van de R&B nog wat verder op, maar levert op een of andere manier ook een album af dat zich vrij makkelijk opdringt.

Met haar vorige albums Devotion en Colourgrade schaarde Tirzah zich onder de meest interessante muzikanten binnen de Britse R&B scene. Ze deed dit met muziek die hier en daar raakte aan de conventionele R&B, maar vooral zijn best deed om zich te ontworstelen aan de vaste kaders van dit genre. Dat doet Tirzah ook op trip9love...???, dat net als zijn voorgangers nadrukkelijk het experiment opzoekt. Toch is het zeker geen heel ontoegankelijk album, want de mooie en bijzonder klanken op het album kunnen met name de avond prachtig inkleuren. R&B kan wat mij betreft niet experimenteel genoeg zijn en heeft er met trip9love...??? een prachtalbum bij.

De Britse muzikante Tirzah Mastin leverde met het in 2018 verschenen Devotion een bijzonder klinkend R&B album af. Het was een R&B album met een opvallend laag tempo, een bijna minimalistische instrumentatie en wat vervormde en vaak zeer lome en deels gesproken vocalen. Devotion klonk geen moment als een standaard R&B album en dat zijn over het algemeen genomen de albums die ik het meest interessant vind in dit genre.

Op het in 2021 verschenen Colourgrade klonk de muziek van Tirzah nog een stuk experimenteler. Tirzah was op dat moment overigens geen soloproject van Tirzah Mastin meer, want producer Mica Levi en muzikant en DJ Coby Sey, die ook van de partij waren op Devotion, werden genoemd als leden van het project Tirzah. Na het tussendoortje Highgrade, met remixen van de songs van Colourgrade, keert Tirzah deze week terug met album nummer drie, trip9love...???.

Tirzah Mastin werkt ook op trip9love...??? samen met producer Mica Levi, die ook op de vorige twee albums zo'n belangrijke rol speelde. Het album werd opgenomen in de huizen van de Britse muzikante en haar producer, wat trip9love...??? voorziet van een intieme sfeer. Het nieuwe album van Tirzah klinkt net wat anders dan de vorige twee albums en is voor mij net wat toegankelijker.

Toegankelijk is in het geval van Tirzah overigens een zeer relatief begrijp, want het is niet zo dat de muzikante uit Londen en haar producer nu opeens tekenen voor lekker in het gehoor liggende of zelfs hitgevoelige R&B songs. Ook het derde album van Tirzah wordt gekenmerkt door een bijna minimalistisch geluid. Hier en daar klinken wat pianoklanken, af en toe drijven wolken synths over en verder zijn er de repeterende elektronische ritmes.

De instrumentatie op trip9love...??? bestaat niet alleen uit weinig instrumenten, maar is ook op bijzondere wijze geproduceerd. De piano klinkt alsof deze ergens ver op de achtergrond staat en de mooie pianoklanken contrasteren bovendien flink met de wat eenvormige ritmes en andere elektronica, wat een heel bijzonder geluid oplevert. Het is een geluid dat wordt gecombineerd met de wederom lome zang van Tirzah Mastin, die haar teksten deels uitspreekt, maar ook prima kan zingen.

Het bovenstaande klinkt misschien niet heel toegankelijk en ook niet toegankelijker dan het geluid op de eerste twee albums van Tirzah, maar ik hoor op trip9love...??? net wat meer songs met een kop en een staart en ook wat meer aangenaam klinkende songs, al blijven het wel songs van Tirzah en hiermee songs die uitblinken door eigenzinnigheid.

De Britse muzikante kan met haar albums inmiddels rekenen op positieve recensies, maar ook trip9love...??? is weer geen album dat grote aantallen liefhebbers van R&B gaat aanspreken. Hiervoor is de muziek van Tirzah veel te eigenzinnig en bovendien te ver verwijderd van de muziek die normaal gesproken in het genre wordt gemaakt.

Het is dan ook de vraag of het etiket R&B van toepassing is op de muziek van Tirzah, al vind ik persoonlijk dat dit past. Tirzah vindt op trip9love...??? aansluiting bij een aantal andere zeer eigenzinnige muzikanten in de R&B scene en schuift als buitenbeentje nog net een stukje verder op. Het zal daarom vaak even wennen zijn, maar laat je meevoeren door de bijzondere klanken op trip9love...??? en het album krijgt langzaam maar zeker een bijna hypnotiserend karakter.

Erwin Zijleman

Je kunt trip9love...??? hier luisteren en bestellen:

https://tirzah.bandcamp.com/album/trip9love