.No
WoNoBloG Het officiële blog van het muziekblad WoNo Magazine. Het blad dat verschijnt als het uitkomt.
Sign up to WoNoBloG
Posts
Alle reacties
maandag 19 augustus 2019
zondag 18 augustus 2019
Omoiyari. Kishi Bashi
Kishi Bashi maakte al een aantal albums, maar met Omoiyari trok hij voor het eerst mijn aandacht. De eerste indruk was direct een onuitwisbare indruk, want wat kleurt Kishi Bashi zijn songs mooi in. In eerste instantie is het bijna overdadig wat je hoort op Omoiyari, maar al snel valt alles op zijn plek en hoor je muziek die de zon laat schijnen en die je meeneemt naar de sprookjeswereld van de muzikant uit Athens, Georgia. Omoiyari sluit aan bij de alternatieve folkies van het moment, maar sleept je net zo makkelijk keer op keer de jaren 70 in. Het levert een volstrekt tijdloos album op dat maar aan schoonheid en kracht blijft winnen.
Kishi Bashi is het alter ego van Kaoru Ishibashi, een in Seattle, Washington, geboren muzikant met Japanse roots. Kishi Bashi maakte in het verleden deel uit van de bands Jupiter One en Of Montreal, maar de Amerikaanse muzikant maakt ook al een jaar of zeven soloalbums en heeft er inmiddels vier op zijn naam staan.
De laatste verscheen vorige week en is gestoken in een hoes vol kleurige houten vogeltjes. Ik geef direct toe dat ik in eerste instantie vooral door de vogeltjes met enige aandacht naar het album van Kishi Bashi keek, want de vorige albums van de momenteel in Athens, Georgia, woonachtige muzikant zijn me ontgaan en ook de naam van de muzikant was ik nog niet eerder tegen gekomen.
De informatie bij het album zoomt vooral in op de teksten, die stelling nemen tegen de Amerikaanse samenleving van het moment in het algemeen en de terugkeer en opkomst van de “white supremacy” in het bijzonder. Het zijn maatschappijkritische teksten die flink contrasteren met de muziek op Omoiyari. Het album staat vol met zonnige en vaak honingzoet klinkende luisterliedjes.
Kishi Bashi kan zelf op een heel arsenaal aan instrumenten uit de voeten, met een voorliefde voor de viool, maar heeft ook nog flink wat andere muzikanten uitgenodigd voor het inkleuren van zijn nieuwe albums, waaronder een strijkersensemble. De songs op Omoiyari zijn zo rijk ingekleurd dat het nieuwe album van Kishi Bashi niet alleen zonnig, maar ook sprookjesachtig aandoet.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik op het eerste gehoor net wat te veel van het goede vond, zeker wanneer de strijkers weldadig aanzwellen en Kishi Bashi zijn muziek ook nog eens verrijkt met Beach Boys achtige koortjes. Toen ik het album voor het eerst met de koptelefoon beluisterde was ik echter om.
De songs van de Amerikaanse muzikant zitten razend knap in elkaar en zijn voorzien van een prachtige instrumentatie. Gezien de veelheid aan instrumenten en muzikanten zou je een Phil Spector achtige wall of sound verwachten, maar alles op Omoiyari klinkt even mooi en subtiel. Omoiyari werd opgenomen in twee studio’s en bij Kishi Bashi thuis, waarna alles op zeer kundige wijze aan elkaar is gesmeed.
Het is knap hoe Kishi Bashi zijn veelkleurige geluid steeds weer andere richtingen op weet te slepen. Het ene moment doet de muziek op Omoiyari bijna klassiek aan, het volgende moment is het honingzoet, maar de Amerikaanse muzikant kan ook zomaar verrassen met een gitaarsolo die je mee terugneemt naar de jaren 70, waar het nieuwe album van Kishi Bashi wel vaker uit komt en hier en daar verrast met een vleugje McCartney genialiteit. Folk, pop, chamber pop, neo-klassiek en alt-folk zijn de andere invloeden die op Omoiyari een prominente rol spelen.
Kishi Bashi houdt de luisteraar in tekstueel opzicht een spiegel voor en focust op de misstanden in de Amerikaanse samenleving, maar in muzikaal opzicht slaat zijn album zich als een warme deken om je heen. Het levert een tijdloos album op dat bij iedere beluistering weer net wat mooier en betoverender is. Ik heb Kishi Bashi misschien bij toeval ontdekt, maar wat ben ik er blij mee, al is het maar omdat de vorige albums van de Amerikaanse muzikant net zo mooi en bijzonder zijn.
Erwin Zijleman
Je kunt Omoiyari hier kopen:
https://kishibashi.bandcamp.com/
or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:
https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g
zaterdag 17 augustus 2019
Wake Up Again. Eleni Mandell
20 jaar geleden ontdekte ik bij toeval de muziek van Eleni Mandell en sindsdien weet ze me met ieder nieuw album te verrassen. Ook haar nieuwe album is er weer een van een bijzondere schoonheid. Wake Up Again is een wat donker klinkend en opvallend intens album, waarop prachtige gitaarlijnen samenvloeien met de bijzondere stem van de singer-songwriter uit Los Angeles. Eleni Mandell klinkt ook op haar nieuwe album weer net wat anders dan op haar vorige albums, maar de kwaliteit spat er ook dit keer van af. Het is een album dat zich niet in een hokje laat duwen maar meerdere genres laat samenvloeien in een geluid dat intrigeert en betovert. Topalbum nummer 11 van deze helaas zeer onderschatte muzikante.
Als ik een lijstje moet maken met de wat mij betreft meest onderschatte singer-songwriters zal Eleni Mandell hier zeker op staan. De singer-songwriter uit Los Angeles maakt inmiddels precies 20 jaar albums en de een is nog mooier dan de ander.
De tien albums die de Amerikaanse singer-songwriter tussen 1999 en 2015 maakte zijn me allemaal zeer dierbaar en ondanks het feit dat ze allemaal het unieke stempel van Eleni Mandell bevatten, zijn ze ook allemaal verschillend.
Eleni Mandell had in haar jongere jaren niemand minder dan Chuck E. Weiss als mentor en liet zich in deze jaren vooral inspireren door de muziek van haar held Tom Waits. Sindsdien maakte ze net zo makkelijk pure country met een hang naar de jaren 70 als stekelige rock die haar de vergelijking met PJ Harvey opleverde.
De afgelopen jaren was het helaas wat stil rond de singer-songwriter uit Los Angeles, maar Eleni Mandell keerde deze week gelukkig terug met album nummer elf. Wake Up Again kreeg vorm op een moment dat Eleni Mandell songwriting cursussen gaf in een Amerikaanse vrouwengevangenis, wat een aantal mooie en vaak wat donkere verhalen heeft opgeleverd.
Ook Wake Up Again is weer voorzien van een geluid dat onmiskenbaar klinkt als Eleni Mandell, maar de muzikante uit Los Angeles legt ook dit keer weer net wat andere accenten. De openingstrack Circumstance valt direct op met een donkere basis van bas en drums, die wordt doorsneden met bijzonder klinkende gitaarlijnen van de mij onbekende Milo Jones en natuurlijk met de prachtige stem van Eleni Mandell.
De wat uitwaaiende en galmende gitaarlijnen keren terug in alle songs op Wake Up Again en geven de muziek van Eleni Mandell iets ruimtelijks maar ook iets eigenzinnigs. Ik heb altijd al een enorm zwak gehad voor de zang op haar albums, maar op Wake Up Again zingt Eleni Mandell nog net wat intenser, wat de impact van haar songs verder vergroot.
Eleni Mandell deelt haar songwriting skills tegenwoordig kennelijk met anderen, maar blijft zelf een klasse apart. Haar nieuwe album staat vol met songs die je vastgrijpen en die je vervolgens zelf niet meer los wilt laten. Het zijn songs die aanspreken door de teksten en de zang, maar ook de instrumentatie op Wake Up Again is weer een kunststukje.
Eleni Mandell beheerst de zeldzame kunst om Amerikaanse rootsmuziek binnen een paar minuten om te laten slaan in stekelige indie-rock en schakelt ook net zo makkelijk weer terug of verleidt met jazzy klanken. Ook Wake Up Again laat zich hierdoor nauwelijks in een hokje duwen of het moet het hokje albums van een bijzondere schoonheid zijn.
Ik was direct diep onder de indruk van het bijzonder klinkende gitaarwerk op het nieuwe album van Eleni Mandell en van haar zang en beiden worden eigenlijk alleen maar mooier en trefzekerder, waardoor Wake Up Again al snel uitgroeit van een prima plaat tot een van de parels in het bijzondere oeuvre van Eleni Mandell, wat gezien de hoge en constante kwaliteit van haar albums absoluut iets wil zeggen.
Wake Up Again duikt in de meeste releaselijsten van deze week niet op en zelf pikte ik het album ook bij toeval op. Doodzonde, want Wake Up Again behoort deze week, deze maand en dit jaar tot de beste albums. Eleni Mandell is de naam, luister zeker eens naar haar prachtige muziek.
Erwin Zijleman
Je kunt Wake Up Again hier kopen:
https://elenimandell.bandcamp.com/album/wake-up-again
or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:
https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g
vrijdag 16 augustus 2019
1634 Lexington Avenue. Carlton Jumel Smith
Carlton Jumel Smith maakt al een aantal decennia muziek vanuit zijn geboortestad New York en vanuit de wijk Harlem in het bijzonder, maar het zijn een Fins label en een Finse band die de Amerikaan op de kaart zetten als een groot soulzanger. 1634 Lexington Avenue klinkt als een vergeten klassieker uit de jaren 70 en laat een zanger horen die destijds met de besten mee had gekund. Dat geldt ook voor zijn Finse band, die de pannen van het dak speelt en een soulgeluid neerzet dat zowel authentiek als eigentijds klinkt. Er zijn de afgelopen jaren meerdere geweldige soulzangers opgestaan, maar zo goed als Carlton Jumel Smith hoor ik ze maar zelden.
Carlton Jumel Smith vierde recentelijk zijn 59e verjaardag en heeft inmiddels een rijk muzikaal leven achter zich. De in de New Yorkse wijk Harlem geboren en getogen muzikant maakte deel uit van meerdere bands en liet in deze bands horen dat hij uit de voeten kan met alles tussen soul, funk en house.
Een jaar of tien geleden leek de Amerikaanse muzikant met een tweetal prima albums voet aan de grond te krijgen in de neo-soul beweging, maar de afgelopen jaren was het stil rond Carlton Jumel Smith.
Voor zijn nieuwe album moest de soulzanger zijn thuishaven in Harlem, New York, tijdelijk verruilen voor het Finse Helsinki. Het in deze stad gevestigde label Timmion, haalde Carlton Jumel Smith naar haar eigen studio in de Finse hoofdstad en koppelde de Amerikaan aan haar huisband Cold Diamond & Mink.
Nu associeer ik Helsinki met van alles en nog wat, maar niet direct met soul. Dat het Finse label en haar huisband uitstekend uit de voeten kunnen met het genre maakt Carlton Jumel Smith’s nieuwe album 1634 Lexington Avenue al na enkele noten duidelijk en vanaf dat moment is ook duidelijk dat de mij tot voor kort onbekende Amerikaanse muzikant een groot soulzanger is.
Het broeierige geluid op 1634 Lexington Avenue en de geweldige zang van Carlton Jumel Smith nemen je op het eerste gehoor onmiddellijk mee terug naar de hoogtijdagen van grote soulzangers als James Brown (die Carlton Jumel Smith als zijn grote voorbeeld ziet), Al Green, Sam Cooke en noem ze maar op. Net als deze grote soulzangers kan de muzikant uit New York geweldig doseren. Het ene moment houdt hij prachtig in, om op het volgende moment de noten uit zijn tenen te laten komen.
Zijn Finse band weet precies wat nodig is om de muziek op 1634 Lexington Avenue naar een nog wat hoger plan te tillen en speelt de pannen van het dak. Natuurlijk zijn er moddervette blazers, maar op mij maken vooral de keyboards en de geweldig spelende ritmesectie indruk. Het past allemaal prachtig bij de soulvolle strot van Carlton Jumel Smith, die in iedere track diepe indruk maakt.
Soul zoals die gemaakt werd in de hoogtijdagen van Motown en Stax speelt de hoofdrol op dit geweldige album, maar Cold Diamond & Mink voegt ook fraaie funky accenten toe aan de muziek op het album en flirt hier en daar met meer eigentijdse dansmuziek. Het is echter de vintage soul die me het stevigst bij de strot pakt. In muzikaal en productioneel opzicht doen de Finnen niet onder voor de grote Amerikaanse soulstudio’s uit het verre verleden, maar het is Carlton Jumel Smith die de show steelt met zang die continu garant staat voor kippenvel.
Het doet me af en toe ook wel wat denken aan de albums van de veel te vroeg overleden Charles Bradley, die een plekje heeft achtergelaten dat prachtig kan worden opgevuld door de minstens even getalenteerde Carlton Jumel Smith. Er zijn de afgelopen jaren nogal eens soulzangers die op latere leeftijd doorbreken naar een groot publiek. Vergeleken met deze soulzangers is Carlton Jumel Smith met zijn 59 jaar nog een jonkie, maar de doorbraak is hem van harte gegund en is niet meer dan terecht. En nu maar hopen dat deze geweldige soulzanger binnenkort op de Europese podia te zien is.
Erwin Zijleman
Je kunt 1634 Lexington Avenue hier kopen:
https://carltonjumelsmith.bandcamp.com/album/1634-lexington-ave
or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:
https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g
donderdag 15 augustus 2019
Abonneren op:
Posts (Atom)