Spelen in de voortuin, 5 jaar alweer

Foto: Anja Adank

Op 25 maart 2020 zou de Utrechtse band Wooden Soldiers in onze huiskamer spelen, maar dat ging om bekende redenen niet door. Op 7 en 8 maart heb ik nog bij de allerlaatste laatste show van Canshaker Pi gestaan in de Tolhuistuin en een dag later in het Feyenoord stadion, al met in mijn achterhoofd of dat wel slim was. Het is goed gegaan, maar een weekend later zaten we op slot.

Wooden Soldiers kwam vanzelfsprekend ook niet. Ik stelde daarom aan Mijn Lief voor om in plaats daarvan in onze voortuin te gaan staan en wat liedjes te spelen voor de directe buren. Die stonden op hun balkon of in hun voordeur te luisteren naar de acht liedjes die wij voor hen speelden. Dat werd een wekelijkse traditie met steeds meer aanloop, tot dat ons deel van de straat behoorlijk vol stond. Allemaal om auto's heen in gezinnen. Drankje mee, zakje chips voor de kinderen en zo leerden wij elkaar beter kennen en was er meer contact dan ooit te voren.

We speelden 14 keer in 15 weken, met steeds goed (genoeg) weer, tot het land weer open ging en mensen weer naar buiten mochten. In volgende lockdowns hebben we wel een keer iets online gedaan, maar het werd anders en het was te koud om buiten te staan. In totaal speelden we 93 verschillende nummers over al die weken. Eerlijk is eerlijk, soms mislukte er wel eens een, maar meestal was het gewoon leuk.

Sindsdien doen we het nog één keer per jaar. Gisteren was het alweer vijf jaar geleden dat we voor het eerst in lockdown gingen. Vijf jaren die kwamen en voorbij gingen. Opvallend was, dat er maar heel weinig mensen waren voor we toen speelden. Wel andere buren, vrienden die speciaal langskwamen, ze;fs toevallige voorbijgangers en mensen die sindsdien zijn komen wonen. Zo stonden er toch 20 plus mensen op straat voor ons huis te luisteren naar hits uit een ver verleden. Liedjes die nu eenmaal lekker klinken in een "kampvuur" setting.

Van Creedence naar ABBA en van Neil Diamond naar The Monkees (ook Neil Diamond). Een persoonlijke favoriet gooiden wij er tussendoor. 'Pretty (Ugly Before)' van Elliot Smith is een ontzettend mooi nummer en heeft ons beiden diep geraakt. Het was simpelweg emotioneel om dat samen te kunnen spelen en zingen. Een liedje als 'Bus Stop' van The Hollies is gewoon zo leuk om te spelen. "Een van de liefste liedjes die ik ken", zegt Mijn Lief.

Ja, het is anders vijf jaar later. Het feit dat het leven weer zijn gewone routine heeft hervat, betekent dat er veel minder ruimte is om (samen) te oefenen dan vijf jaar geleden. Toen was het gewone leven gestopt voor ons beiden. Dan is er heel veel tijd om samen te oefenen en nieuwe nummers te doen. Dat hebben we nu toch gedaan, wat wel tot een foutje hier en daar leidde. Boeie, zouden mijn stiefzonen zeggen. We zagen allemaal blije gezichten voor ons van mensen die werden vermaakt op een ongewone manier in onze straat.

We sloten traditioneel af met 'Laat Maar Mij Alleen', altijd goed voor het meezingen, terwijl we elkaar alles behalve alleen lieten in tijden van Covid. Het was weer helemaal geslaagd. Volgend jaar weer zou ik zeggen.

Wout de Natris - van der Borght

Nightjar. Liz Overs

Liz Overs released a beautiful album on which she explores folk music as it is played for since forever and translated it for the here and now. As if the songs sang by the people that inhabit "The Chalk" in the millennia spanning novel 'Sarum' by Edward Rutherford, have found their way to Liz Overs.

Liz Overs debuted on this blog under the name Liz Pearson, the singer of Chalk Horse Music. Three singles all found their place on this blog. Today it's time to put the spotlight on Night Jar, an album that brings the listener to another space and time immediately. A world where time does not exist, where anything to do with deadlines, hurrying and stress are works of the devil. As it is pointed out in another magnificent novel, 'De Harpij' (The Harpy) by A.N. Rijst. Moat likely it will not be translated into English and that is your loss. Liz Overs' music belongs to the world created by the fallen angel in 'De Harpij'.

No matter which song I would pick out of the twelve options on Night Jar, my story would be the same. Liz Overs takes us out of this world for a few minutes. And yes, you will hear elements of Sandy Denny's Fairport Convention or Nick Drake's folk with the jazzy accompaniment created by his producers, but what you really hear is Liz Overs' take on folk for the second quarter of this century. One song may have a full band, playing quite soft, another may be nearly bare and finally only "a few" Liz Overs singing together, the effect is totally the same. You are carried away by her voice and music.

Night Jar is an album to be carried and caressed by. This music wraps itself around my ears and makes me forget everything else. There's no other way to describe it. Accompanied by musicians Neil MacColl, Ben Nicholls and David Tomlins, Liz Overs created her own musical universe in which it is simply fantastic to roam. Together they play Liz Overs originals, four traditionals and one co-written song. Together this makes up Night Jar, an album anyone should listen to and be touched by. One of the best records of the year so far and contender for the end of year list for certain.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order Night Jar here:

https://lizovers.bandcamp.com/album/nightjar

Care, Are You Free? Sophie van Hasselt

De Nederlandse muzikante Sophie van Hasselt heeft met haar debuutalbum Care, Are You Free? een album afgeleverd dat mee kan met de beste indiefolk en indiepop albums van het moment, nationaal en internationaal.

Ik had tot voor kort nog niet van Sophie van Hasselt gehoord, maar de Amsterdamse muzikante heeft me enorm verrast met haar debuutalbum Care, Are You Free?. Het is een album vol lekker in het gehoor liggende popsongs met songs een folky inslag, maar het zijn ook popliedjes vol bijzondere wendingen. Sophie van Hasselt heeft een veelkleurig album afgeleverd en het is een album dat je continu verrast met frisse maar ook eigenzinnige songs. Het sluit aan bij een aantal indiefolk en indiepop muzikanten van het moment, maar Sophie van Hasselt heeft ook een duidelijk eigen geluid. Wat een enorme aanwinst voor de Nederlandse popmuziek en wat een ijzersterk debuut.

Care, Are You Free? is het debuutalbum van de Nederlandse muzikante Sophie van Hasselt. Het is een album dat het vooralsnog moet doen met bescheiden aandacht en dat is jammer. De muzikante uit Amsterdam heeft namelijk een uitstekend album afgeleverd.

Het is een album dat zich beweegt tussen de grenzen van de indiefolk en de indiepop van het moment en dat zijn genres waarin het de afgelopen jaren flink dringen is. Sophie van Hasselt heeft over concurrentie daarom niet te klagen, maar wat mij betreft houdt ze zich met haar debuutalbum vrij makkelijk staande.

Dat doet de Nederlandse muzikante in eerste instantie met haar stem. Het is een vaak wat zachte, maar ook zeer karakteristieke stem, die de songs op Care, Are You Free? voorziet van een herkenbaar eigen geluid. Ik denk dat niet iedereen gecharmeerd zal zijn van de stem van Sophie van Hasselt en haar bijzondere manier van zingen, maar zelf vind ik de zang op haar debuutalbum echt heel aangenaam en onderscheidend.

De stem van de Amsterdamse muzikante geeft haar songs een folky karakter, maar de songs op Care, Are You Free? hebben ook het ruimtelijke en licht mysterieuze wat ook veel Scandinavische zangeressen hebben. Folk is een belangrijk bestanddeel van een aantal songs op het debuutalbum van Sophie van Hasselt, maar wanneer ze de akoestische klanken verruilt voor elektronica, verruilt Care, Are You Free? de indiefolk voor de indiepop, met hier en daar een knipoog naar de dansvloer.

Ook in de uptempo songs klinkt de zang van Sophie van Hasselt wat mij betreft aansprekend en ook in deze tracks behoudt ze haar unieke karakter. De songs van de Amsterdamse muzikante vallen niet alleen op door de diversiteit ervan, maar ook door het frisse en avontuurlijke karakter er van. De songs van Sophie van Hasselt liggen lekker in het gehoor, maar het zijn ook songs vol bijzondere accenten en wendingen, die je op zeer aangename wijze op het verkeerde been zetten.

Ik vind het niet eens zo makkelijk om de muziek van Sophie Hasselt te vergelijken met die van andere zangeressen in de genres waarin ze zich beweegt, maar Care, Are You Free? raakt in een aantal opzichten aan de muziek van Billie Eilish. In een aantal andere opzichten weer helemaal niet, wat het unieke karakter van de muziek van Sophie van Hasselt onderstreept.

Care, Are You Free? is het debuutalbum van de Nederlandse muzikante, maar de kwaliteit en het talent spatten er wat mij betreft van af. Sophie van Hasselt houdt haar songs over het algemeen vrij ingetogen, wat wordt versterkt door de vrij zachte en ingehouden zang, maar de songs op haar debuutalbum sprankelen, waardoor ik blijf luisteren naar Care, Are You Free?.

Beluister het album met de koptelefoon en je hoort nog veel meer fraaie details in de songs, in de instrumentatie en in de zang op het album. Het is dan ook niet overdreven om Sophie van Hasselt te scharen onder de grote talenten binnen de Nederlandse popmuziek van dit moment. Care, Are You Free? is bovendien een album dat ook over de potentie beschikt om internationaal potten te breken. Het maakt het extra jammer dat ik in de week na de release nog maar heel weinig lees over dit in alle opzichten uitstekende album van eigen bodem.

Erwin Zijleman

2025, week 12. 10 singles

If it's a first, I don't know, but writing the singles post still on Sunday itself is rather unusual. It was a busy week, including performing myself with a mostly new repertoire and songs I hadn't played for a year or more ago. In other words fun, but writing about music becomes a bit more difficult with the rest of life continuing. Yet, there's an interesting collection of new songs for you here, so enjoy!

Gordon In The Willows feat. Charlotte Cardin. Patrick Watson

Patrick Watson is a Canadian singer-songwriter who excels in songs that seem to aspire to float away on the softest of breezes. The beauty of the act of disappearing into thin air. In Gordon In The Willows he does not sing himself with his soft and almost ethereal voice. Charlotte Cardin is a new name for me but in Canada she has made a name for herself on the basis of her albums 'Phoenix' and '99 Nights'. Now she lends herself to a typical Patrick Watson composition. You hear a piano somehow pretending to be so much more because of the tremendously spacious way it was recorded. At first she follows Watson's way of singing but, weird vocal noises aside, she takes over the song on the basis of her own vocal prowess. It results in a song where 1+1 is obviously more than just two. This song is very well made, no doubts here at all. It is the second single of Patrick Watson on which he collaborates with another singer. Is an album in the make with this concept as a basis? We will find out I'm sure.

Shadow Raised A Star. Marathon

Another release by Amsterdam alternative rock/shoegaze/postpunk band Marathon donned in what can by now be called its typical artwork. It is extremely distinctive and works of art in its own right. An extra point scored here. As Marathon does with the music. Shadow Raised A Star is a song that slowly but surely works towards an eruption. Nina Lijzinga's bass shows the way. Nothing special but she carries the whole structure of the single. For the previous singles I noticed a Tramhaus connotation, not surprising as Marathon hired the same producer, Daan Duurland. Shadow Raised A Star is more Marathon. The song starts out as slacker rock, slow, no hurry and everything seems just groovy. Everyone knowing a little about music can tell that there's more to come soon, and it does. After bringing things back down once again, the song goes into overdrive in a way that deserves the last spot on an album. If it is, we will know in about a month when 'Fading Images' is released.

The Remedy. Romy Liz Rose

A real debut on the blog, as this is Romy Liz Rose's first single on the Excelsior Recordings label. Where Rotterdam meets Amsterdam. The Remedy is a song that is pleasant to listen to from the very first second. That makes the single totally not dangerous but also smooth sailing. In The Remedy Romy Liz Rose (Romy Laarhoven) lets a pop feel meet country and indie at the same time. All through the song a pedal steel guitar is quite present, while the lead guitar spells another genre. Over it all Romy Liz Rose sings her pop melody, somewhere between happy and sad. She starts her first single with singing "I think I'll start from the beginning", a great line for presenting yourself to your prospective audience. Not after a fairly long intro though, that is quite daring for a debut, as you let people wait a while before showing yourself as a singer. The intro does set the mood for the song in exactly the right way, as it also promises some dreampop, which is delivered upon as well. With The Remedy Romy Liz Rose made a very nice entrance into the Dutch world of music.

Voice In My Head. Steve Geraci 

In Voice In My Head Steve Geraci seems to be uncertain which way to go with Voice In My Head. On the one side I hear the strict, formalistic new wave of the late 70s, early 80s and on the other I hear an attempt to be far more pop. In fact even Duran Duran entered my head at some point, like in the pre-chorus. When all is said and done, the combination does work. Steve Geraci's voice makes me think of Dan Baird of 'I Love You, Period' fame over here. Geraci has that toughness in his voice, while being able to carry more poppy elements as well. The combination of it all simply works.

Boudoir feat. Semisi Ma'ia'i. Erny Belle

Erny Belle is an alternative singer-songwriter from New Zealand and, I'd almost write of course, on the Flying Nun label. Both her previous albums are on the blog, and most likely her next album will as well. The first taste we get is Boudoir. Last year she released a single as support of Semisi Ma'ia'i's band Marlin's Dreaming, 'Earnestly', and this time it's the other way around. Semisi Ma'ia'i wrote the music and Ms Belle started her work from there, sharing producing credits between them. The result is a song that is just as mysterious as the songs on her previous album, 'Not Your Cupid' (2023). Boudoir starts around an acoustic guitar chord progression, after which the song only modestly flashes out. A soft plopping bass guitar, electronic drumming and Erny Belle's voice hovering over the melody. Electric guitars come and go but always in great taste, in an indie, alternative way. Semisi Ma'ia'i offers his whispered support lyrics  to the whole, making Boudoir even more mysterious than it already is. Yes, I'm ready for more, Miss Belle.

Regicide. New Candys

People following this blog will have noticed that more and more artists from Italy enter this blog. Where Bongley Dead for a long time was the only one. Read all about my adventures with the band here: https://wonomagazine.blogspot.com/2017/08/meeting-with-bongley-dead.html. In this decade things changed and today another new name, to me,  makes its debut on the blog. New Candys is a psychedelic rock band from Venice on route to released its fifth album, 'The Uncanny Extravaganza’ on 30 May. Regicide, killing a king or queen, was quite fashionable in history, even quite recently it has happened. New Candys goes at it from an electronic and analogue point of view. A synth and keyboards play their role in Regicide but so do firm drums, bass and a host of guitars. Subtle and full on, it can all be found. Over it all singer Fernando Nuti sings with a voice that is treated electronically in such a way that he could be singing from the grave after the killing was done. New Candys has listened to bands like The Black Angels, but that is fine. Regicide is a strong and forceful single all by itself. More will be coming soon.

The Test. Billy Nomates

Billy Nomates is the project of Bristolite Tor Maries. It is not often that I'm listening to a new song and get the impression to be listening to a modern version of a mix between Stevie Nicks and Christine McVie. But then why not? Apparently 'Rumours' is one of the best sold LPs out in the world for years now and especially by youths. Some of them will start writing music in that style at some point. So, enter Fleetwood Mac for the third decade of the 21st century. Billy Nomates gets away with it quite well I have to say. She mixes the 70s West Coast rock sound with the electronics and more modern beats her hometown is famous for, yet stays away from triphop for more than a mile at least. It is this mix that makes The Test so good to listen to. For the rest I have 'Rumours' as an LP and cd with extras. Billy Nomates, I do hope Tor Maries herself has some friends, is on route for a new album, 'Metalhorse', to be released on 16 May.

Sweet Proximity. TELL

About a year ago my review of Tell's album 'Life In Reverse' exploded and then once again, leading it to be among the best clicked on reviews on this blog. Only a little over a year later there's a new single by the band and again it has this rock feel that makes it pretty irresistible. The alternative rockband from Boston does what it is good at on Sweet Proximity. Come up with a chorus that is as tough as it is singable, while the lead guitars swirl all around the melody throughout the song. The rhythm guitar is distorted but leaves a lot of space because of the accented, stop-start way of playing for the singer and the lead guitar to fill in the spots it leaves open. Underneath there is a bed laid out by drums and bass, that gives the song the bedrock it needs. The singer has a little of Bowie theatrical kind of voice, just like the lead solo could be on Bowie's songs from around 'Boys Keep Swinging'. Don't get me wrong, for the rest Sweet Proximity has little to do with the late English artist. Sweet Proximity is a tough single that captures alternative rock, some grunge and yes, classic rock from the 70s.

The Whole Endeavour. Push Puppets

Push Puppets make it to this blog for the second time this year already. Again with a song that brings together the whole of pop music from the past it seems. Most upfront is Crowded House. The Whole Endeavour is the kind of song Neil Finn excelled in over thirty years ago. Erich Specht, like Neil Finn, has a knack for melodies within the melody. All throughout the song you hear these little extras that make The Whole Endeavour a song that I just want to listen to. There's nothing in there I haven't heard before, yet this is addictive stuff. Where it's been a while since I last took out one of my Crowded House albums, playing this single comes easy to me. It sounds fresh and new, which of course it is, as I'm playing it for the first time, but certainly not the last time. There's simply too much to enjoy. Album 'Tethered Together' is slated for 16 May. Based on the two singles, it is something to look out for.

The Maker. Nasalrod

If you're into punk, alternative rock and noise, The Maker by Nasalrod might just be your thing. It's a bit too extreme for me, like just across the borderline. Let that not refrain you from watching the video though. It's pretty weird, special, fun and nothing is what it seems. Not something we do usually, but here's the link: https://www.youtube.com/watch?v=8463dR62j6c. The Maker is a must watch. And, hey, you might even like the music.

Wout de Natris - van der Borght

and the noise settles. Isbells

Isbells kiest aan de hand van producer Chantal Acda weer voor een wat meer ingetogen en zeer sfeervol geluid, wat met and the noise settles een wonderschoon album voor donkerdere tijden oplevert.

Isbells klonk op haar laatste twee albums wat uitbundiger dan in het verleden en leek een nieuwe richting in te slaan. Die richting wordt verlaten op het deze week verschenen and the noise settles, dat weer het ingetogen of zelfs sobere geluid van de vroege albums laat horen. Dat sobere is maar relatief, want in muzikaal opzicht gebeurt er van alles op het album, al moet je wel aandachtig luisteren om alle subtiele pracht te horen. Die pracht komt ook van de zang van Gaëtan Vandewoude en zeker ook van Chantal Acda die niet alleen als producer maar ook als zangeres bijdroeg aan het nieuwe album. Het is alweer het zesde album van Isbells en ik vind het de mooiste tot dusver.

De Belgische band Isbells is een vaste gast op de krenten uit de pop, want ik heb wel wat met de muziek van de band uit Leuven. Met het deze week verschenen and the noise settles levert de band alweer haar zesde album af en het is wederom een hele mooie. Bij Isbells denk ik in eerste instantie aan uiterst ingetogen of zelfs verstilde songs, maar op Sosei uit 2019 en vooral op Basegemiti uit 2023 hinkte Isbells wat op twee gedachten en was er zowel ruimte voor spaarzaam ingekleurde songs als voor wat uitbundiger klinkende songs.

Ik heb op de albums van de Belgische band een hele duidelijke voorkeur voor de sober klinkende songs en ik ben dan ook heel erg blij met and the noise settles. Op haar nieuwe album kiest Isbells voor zeer ingetogen en bijzonder sfeervolle songs. Het grote gebaar van de vorige albums ontbreekt en heeft plaats gemaakt voor hele subtiele songs. Het zijn songs waarmee je je eindeloos wilt opsluiten in deze donkere tijden, bij voorkeur onder een warme deken.

De muziek van Isbells op and the noise settles fungeert ook als een warme deken, want wat zijn de nieuwe songs van de band uit Leuven mooi. Voorman Gaëtan Vandewoude liet de productie van het album dit keer over aan Chantal Acda, die als zangeres altijd al een voorname rol heeft gespeeld op de albums van Isbells. Chantal Acda weet als geen ander hoe een sober maar zeer sfeervol folkalbum moet klinken en ook de productie van and the noise settles is prachtig.

Er hebben nogal wat muzikanten meegewerkt aan het album, maar dat heeft zeker niet geleid tot een vol geluid. Alle bijdragen klinken even subtiel, maar uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Het geluid op het album lijkt op het eerste gehoor grotendeels organisch, maar wanneer je het album met de koptelefoon beluistert hoor je ook nog een laagje elektronica.

De songs op het nieuwe album van Isbells hebben een folky karakter, maar door de blazers en zeker ook door het drumwerk bevatten de songs op and the noise settles ook absoluut invloeden uit de jazz. En de ene keer dat het album voorzichtig uitbarst hoor ik ook nog een Pink Floyd vibe.

In muzikaal opzicht is het nieuwe album van Isbells een prachtig en fantasierijk album, maar ook de zang op het album is heel mooi. De fluisterzachte stem van Gaëtan Vandewoude kleurt fraai bij de subtiele maar bijzonder sfeervolle klanken en als Chantal Acda ook nog eens invalt met haar stem is de betovering van and the noise settles compleet.

Ik ben wel wat jaloers op het muziektijdschrift Oor, die in haar recensie spreekt van een album van 90 minuten. Mijn versie en die op Spotify duren slechts 45 minuten, maar het is wel 45 minuten heel erg mooi. De subtiele klanken op het nieuwe album van Isbells zitten bovendien zo vol met details dat het geen probleem is om het album twee keer achter elkaar te beluisteren en zo toch nog aan de 90 minuten van Oor uit te komen.

Ik vond de laatste twee albums van de Belgische band zeker niet slecht, maar heb een duidelijke voorkeur voor de eerdere en meer ingetogen albums. Het zijn albums die een vervolg krijgen op het stemmige and the noise settles, dat wat mij betreft het mooiste album van Isbells tot dusver is. Ook ik word zo langzamerhand een beetje moedeloos van de vele dagen zonder zon en de ellende in het nieuws, maar als ik me opsluit met het nieuwe album van Isbells is de wereld even warmer en mooier.

Erwin Zijleman