Lonely Playgrounds. Shooless

Once again a new band from New Zealand, Shooless. It's album Lonely Playgrounds is one that musically is all over the place. Start listening and you will fall from one surprise into the other.

I know near to nothing about the band and that makes it as easy as it is interesting, as I only have to listen to the music. Here's what I know. These are the band members: Guy Yarrall, Freya Pinkerton, Will Abraham, Locky Buchanan, Jordan Neal and Emily Wheatcroft - Snape, but who does what? There's a male and female singer. The band is from Tāmaki Makaurau or Auckland for us non-New Zealanders. And, I almost forgot, this is Shooless' debut album.

The album opens with 'Wastelands'. A song so quiet and acoustic it could be the acoustic start to a Barbra Streisand or Celine Dion track. However, before it goes off into theatrics and orchestration, the singer's voice ends in an artificial echo to be replaced by an almost ugly postpunk chord progression, with an equally ugly recorded voice. The band kicks in and lays down an irresistible groove, that gives away to a psychedelic passage. It totally puts the song upside down, only to return to the groove and ugly singing and playing. This example of beauty and the beast music is called 'King Midas'. It's not the end of the story though, as Shooless decides to start mixing the two, before it finally goes for the big rock finale, including a spacey guitar solo. And this is only the start of the album!

'Debt' brings the mood back down and can be called a 70s influenced alternative ballad. There's a wobbly effect on the lead guitar, providing the song with an attractive depth. A bass solo? Check, it's there. With 'Debt' Shooless goes for a next level. It is not a complex song but made in very good taste. If anything, it shows the musicianship of the band's members. Just listen to the drum fills, but also in the silences. This band is not afraid to create them in the mix. Whoever, sings the lead here, this is well done. It is the first time I'm thinking about singer Anneke van Giersbergen of 90 and 00 band The Gathering. Shooless creates the same mood in this spacey rock track with very dreamy overtones.

That dreaminess is what the band takes along into song four of Lonely Playgrounds, 'Ignorant Bliss'. It is a very easy going mood where the atmosphere and the music is concerned. Again, Shooless takes the song to another dimension, when the band kicks in and the song totally changes. 'Ignorant Bliss' is two songs for the price of one, in just over four minutes. Yet ends rather abruptly. As if the tape ran out at a fatale moment. There could have been so much more is the suggestion it leaves me with.

The longest song on Lonely Playgrounds is 'Dead Spit' (6.05). The band again lays down a spacey groove based on a riff that is repeated, somewhat jazzy even, before the guitars kick in with a distortion kind of pedal to rock out in the chorus. The Gathering returns in my mind, but with the awareness that Shooless is far more inventive and adventurous. The female singer dares, is full of confidence: "I am a rock star", she sings and that with the album out for about a week. For all I know, the band already is around Tāmaki Makaurau. Based on what I'm hearing here, I would not be surprised.

If anything, the music on Lonely Playground has very little to do with the alternative and indie rockers I have come to like so much from the New Zealand scene. Shooless is a different beast. This band rocks in a totally different way by creating a lot of atmosphere first and allow itself to be taken from there. I would repeat myself if I would describe 'Flinch', were it not that it is so superbly done. I feel like I'm in an underwater world, mesmerised, wondering why I'm here and how it's possible that I survive without breathing in fresh air. Something like Ringo's 'Octopus' Garden' but then including slowly but surely rocking out. Rap?, yes, why not.

My guess is you will have gotten the drift by now. Let me leave you alone with the album that you undoubtedly will be playing already. The quality does not stop after 'Flinch'. The only thing I need to find out is, how will the album settle with me? The start is extremely promising though.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Lonely Playground here:

https://shooless.bandcamp.com/album/lonely-playground

Watch Me Drive Them Dogs Wild. Merce Lemon

Er verschenen dit jaar al meerdere wat ruwere en door gitaren gedomineerde Americana albums, maar Watch Me Drive Them Dogs Wild van de Amerikaanse singer-songwriter Merce Lemon steekt er wat mij betreft boven uit.

Merce Lemon is een muzikante uit Pittsburgh die al even meedraait, maar met haar derde album een plekje in de spotlights opeist. Het is een album met door gitaren gedomineerde songs, die prima kunnen worden omschreven als Americana. Het gitaargeluid klinkt prachtig ruw en dat is de verdienste van topproducer Alex Farrar, wiens erelijst steeds indrukwekkender wordt. De stem van Merce Lemon past prachtig bij het afwisselend ingetogen en ruwe gitaargeluid op Watch Me Drive Them Dogs Wild, dat ook nog eens indruk maakt met flink wat uitstekende songs. Merce Lemon is nog niet heel bekend, maar na dit fraaie album moet haar een mooie toekomst in de muziek wachten.

Merce Lemon is voor mij een nieuwe naam, maar de muzikante uit Pittsburgh, Pennsylvania, heeft inmiddels drie albums op haar naam staan. Ik ga binnenkort eens naar haar eerste twee albums luisteren, maar voorlopig ben ik nog volledig in de ban van het in september verschenen Watch Me Drive Them Dogs Wild, wat echt een verpletterend mooi album is.

Merce Lemon maakt op haar album muziek die in het hokje Americana past, maar het is Americana van het ruwe en gruizige soort. De Amerikaanse muzikante heeft de perfecte producer voor haar muziek gevonden, want Watch Me Drive Them Dogs Wild werd opgenomen in de studio van Alex Farrar in Asheville, North Carolina. De momenteel zeer gewilde producer maakte vorig jaar al jaarlijstjesalbums met Wednesday, Indigo De Souza en Squirrel Flower en is ook dit jaar aardig op dreef met uitstekende albums van Bnny, Horse Jumper Of Love en MJ Lenderman.

Ook op het nieuwe album van Merce Lemon is Alex Farrar weer uitstekend op dreef. Watch Me Drive Them Dogs Wild is voorzien van een ruimtelijk en bij vlagen lekker ruw en gruizig geluid. Het is een geluid dat in de openingstrack opvalt door een muur van violen en in de tweede track door prachtig en breed uitwaaiend pedal steel spel, maar ook in deze tracks zijn er de gitaren die een hoofdrol spelen op het album, hier en daar bijgestaan door de bojo, een kruising tussen een gitaar en een banjo.

Het geluid van Merce Lemon kan op haar derde album prachtig ontsporen in geweldige gitaarsolo’s, maar de songs op Watch Me Drive Them Dogs Wild hebben ook altijd hun ingetogen momenten. Het doet me af en toe wel wat denken aan het laatste en geweldige album van Waxahatchee, maar Merce Lemon houdt zich ook makkelijk staande met een eigen geluid.

Dat geluid wordt niet alleen bepaald door de met veel gitaren gevulde productie van Alex Farrar, maar ook door de mooie stem van Merce Lemon, die op haar derde album laat horen dat ze beschikt over stem die gemaakt is voor de wat ruwe Americana op Watch Me Drive Them Dogs Wild. De Amerikaanse muzikante beschikt over een wat zacht maar ook krachtig stemgeluid en het is een geluid dat me eigenlijk direct dierbaar was.

Door de gruizige muziek, de fantastische productie en de uitstekende zang was ik onmiddellijk verslaafd aan het nieuwe album van Merce Lemon, maar het is ook nog eens een album dat vol staat met uitstekende songs, die zich niet alleen makkelijk opdringen, maar vervolgens ook aangenaam blijven hangen. Het is bovendien een gevarieerd album, dat fraai profiteert van de dynamiek tussen de uiterst ingetogen passages en de wat ruwere gitaarpartijen in de songs van Merce Lemon.

In een recent interview geeft Merce Lemon aan dat Watch Me Drive Them Dogs Wild een album dat het best tot zijn recht komt wanneer je het beluistert tijdens een wandeling. Dat kan ik inmiddels beamen, want tijdens het wandeling is het ruimtelijke gitaargeluid op het album nog wat indrukwekkender en de zang van Merce Lemon nog wat mooier.

Met inmiddels drie albums op zak kan ik Merce Lemon onmogelijk een nieuwkomer noemen, maar op basis van het prachtige Watch Me Drive Them Dogs Wild schaar ik haar wel onder mijn grootste ontdekkingen van het muziekjaar 2024 en onder de grote talenten binnen de Americana van het moment.

Erwin Zijleman

Je kunt Watch Me Drive Them Dogs Wild hier luisteren en bestellen:

https://mercelemon.bandcamp.com/album/watch-me-drive-them-dogs-wild

All We Need. Aerolinea

The stream of releases is slowly drying up for 2024. One of the later ones that called for my attention is the collaboration between an Atlanta musician and an Argentinian singer-songwriter. All We Need is an album that has a modern, wide sound but is well grounded into 80s and 90s style music.

Aerolinea is a duo, Victoria Real and Eric Weissinger. The latter was on this blog before as one half of the duo I Am A Rocketship. Real and Weissinger have been sharing music files since 2023, met up in between and late in 2024 the result is the album All We Need.

Musically the album is extremely rich. From French electronic pop stars Air to David Bowie, influences are found everywhere on All We Need. What strikes me, is the wide sound of the music, while at the same time it seems like both singers are standing right in front of me. The music is part digital and part electric. Both Real and Weissinger play a host of instruments and programming and sampling. Only on 'Dreamer' there is an "organic" drummer, Kellii Scott.

What I love about All We Need is the clear sound. Despite there being many and different sounds and instruments, they can all be heard. No matter how layered, the individual instruments stand out. This would all be inconsequential if the music wasn't to my liking. It is, as you will have gathered. The atmosphere on All We Need is somewhat mysterious. The contrast between the song and the presence of the rhythm and the lead guitar in 'What Is Love' is almost disconcerting. What mood to follow?, until the guitar really takes over, only to drop away bringing back the mystery.

Photo: Nico Pudia

The way Weissinger and Real sing together is another feature of the album. Real is the principle singer, but Weissinger joins regularly. And although he can be called more a whisperer than singer, it is extremely complementary. It is the starting point of the adventure Aerolinea offers its listener. Like 'Desire'. It's possible to call the song a dance track. The rhythm is quite prevalent. A heavy version of 'All I Need' or 'Sexy Boy'. Victoria Real sings just as dreamy. And to think that she was trained as a guitarist in Robert Fripp's project 'League of Crafty Guitarists'. Since she released four solo albums in Argentina. And then she met Eric Weissinger in an online festival during Covid. Since this week the rest is history.

All We Need is only eight tracks long. It has one foot in the 2020s but one foot soundly in the past. The mix works for someone my age, musically conscious of both decades, able to pick out the many references. Some more to my liking than others but overall scoring All We Want positively. This seems just the right way to bring it all together.

 (And that Air connection. Is the title All We Need a nod to Air's single 'All I Need'?)

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order All We Need here:

https://aerolinea.bandcamp.com/album/all-we-need

Soft Power. Fazerdaze

With Soft Power Amelia Murray, as the artist behind Fazerdaze is known to friends and family, returns to WoNoBlog. After 'Morningside' (2017), the EP 'Break!' (2022) and a few singles through the years, it is time for the long awaited Soft Power.

Did I write that Fazerdaze was walking a thin line with its music, the first songs on Soft Power win me over far more easily. The name dreampop is still a good description. She sings like it is early morning, with dawn's sunshine on her face, while she's waking up ever so slowly, still following the rhythm of a very pleasant dream. A song may have a stronger sound or not, Murray is unperturbed.

The atmosphere presented is one of relaxation in the modern age. The synths and effect on the electric guitar provide that feeling of being relaxed in an electronic way. Listening more closely even makes me doubt whether there are any synths involved. Are there only guitars creating this lazy feeling, filled with atmospherics? It seems like it.

In the second song 'So Easy' a slow dance rhythm is introduced and the singing goes into modern pop territory. "Am I only dreaming" underscores the feeling I have of a warm day anywhere, when nothing needs to be done. Just enjoying myself in the sun is all that is called for. The only disturbance comes from the looped sound that becomes present more and more; and ends the song.

Single 'Bigger' fits very well with what colleague singers from New Zealand have produced in the past few years. Like Vera Ellen and Ernie Belle to name two as examples. 'Bigger' is a nice alternative/indie rock song. Amelia Murray is still half asleep, the lead guitar is not, it is softly but surely raging through most of the song. Fazerdaze is very much on top of the music here. The kind of song many fans of indie rock would like to hear.

Later on into Soft Power that thin line of mine is coming into view unfortunately. A few songs just seem to go on and on. Even after a few listening sessions I still have troubles to find anything distinctive, as the songs are one dimensional, without too much happening. The contrast with the opening songs is simply too big. That is not the case yet in the fourth song, 'Dancing Years'. There's enough happening but just doesn't appeal to me.

Electronics take on a larger role The sound becomes more modern, but is less attractive in my ears. Or it could be that the music is just not for me. 'In Blue', the fifth song, is the first in which this happens. Where 'A Thousand Years' combines 70s soul, like e.g. Minnie Riperton, with modern electronics. In the spoken word section there is, again, a link with Wet Leg.

So after a good start, I slowly lose my way on Soft Power. Some songs start with a nice guitar intro but drift away into something else, often more electronic, even towards The xx I find later on, without creating that band's inner and outer tensions.

Fazerdaze has made a distinctive turn in her career, which is her good right and I wish her all the best, but it seems like our ways are parting for now. Don't let that keep you from trying the album out anyway, especially because of the first three, perhaps for you four, songs.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Soft Power here:

https://fazerdaze.bandcamp.com/album/soft-power

Mad Sometimes. Ella Raphael

Mad Sometimes van Ella Raphael is allereerst een album van een echt geweldige zangeres, maar ook in muzikaal opzicht is Mad Sometimes een bijzonder album, dat je zowel door de tijd als over de wereld sleept.

Je hebt van die albums die direct bij eerste beluistering een onuitwisbare indruk maken. Mad Sometimes van Ella Raphael is er zo een. Die onuitwisbare indruk maakt het debuutalbum van de Britse muzikante in eerste instantie met haar bijzonder mooie stem, die lastig is te karakteriseren, maar song na song betovert. Dat doet Mad Sometimes ook in muzikaal opzicht, want het debuutalbum van Ella Raphael is een bonte mix van folk, Franse popmuziek, jazz en veel meer. De Britse muzikante springt ook nog eens met zevenmijlslaarzen door de tijd, waardoor haar debuutalbum steeds weer weet te verrassen en ondertussen vermaakt met zwoele en zonnige klanken. Heerlijk album.

Ella Raphael groeide op in Londen en kreeg de muziek thuis met de paplepel ingegoten. De uit de kluiten gewassen platencollectie van haar vader bevatte flink wat albums van de grote jazzzangeressen uit de jaren 50 en 60, maar ook de albums van The Beatles lagen vaak op de draaitafel. Beide invloeden hoor je terug op het deze week verschenen debuutalbum van Ella Raphael.

Hier blijft het zeker niet bij, want de Britse muzikante probeerde het ook een tijdje op het prestigieuze Berklee College Of Music in Boston, maakte haar muziekopleiding uiteindelijk af in het Spaanse Valencia en reisde vervolgens uitvoerig door Australië en Europa. Met heel veel en behoorlijk diverse muzikale bagage begon ze vervolgens aan haar muzikale carrière, die deze week pas echt van start gaat met de release van Mad Sometimes.

Het is een album, of met ruim 26 minuten muziek misschien eerder een mini-album, dat na een paar noten al laat horen dat Ella Raphael een fantastische zangeres is. De stem van de Britse muzikante is opvallend zuiver, maar het is ook een stem met een duidelijk eigen karakter en veel warmte. Het is bovendien een stem die in meerdere genres uit de voeten kan. Dat laatste komt goed uit, want Mad Sometimes is een album dat alle kanten op kan.

Amerikaanse folk uit de jaren 60 is een belangrijke inspiratiebron voor de songs op Mad Sometimes, maar Ella Raphael is ook de Britse folk niet vergeten en heeft bovendien een zwak voor Franse popmuziek, die ze tijdens haar opleiding in Valencia ontdekte. Die opleiding heeft meer sporen nagelaten op het debuutalbum van Ella Raphael, want de instrumentatie op Mad Sometimes doet soms wat Mediterraan aan of schuift zelfs op richting Tropicalia.

Dat kan zo weer veranderen, want de albums van The Beatles die ze in haar jeugd zo vaak beluisterde hoor je terug in een aantal arrangementen op het album en hier en daar in het gitaarwerk. Dat gitaarwerk neemt je overigens veel vaker mee terug naar de jaren 50, waardoor Mad Sometimes soms klinkt als een album dat vele decennia oud is, tot Ella Raphael je toch weer het heden in sleurt met modern klinkende synths. En dan zijn er ook nog de grote jazzzangeressen uit de platencollectie van haar vader, die je hoort in een aantal songs met een duidelijke jaren 50 en 60 vibe en in de songs met een vleugje Norah Jones.

Ondanks de vele invloeden, de teksten in meerdere talen en het veelkleurige geluid is Mad Sometimes zeker geen ratjetoe geworden. Dat ligt enerzijds aan de over het algemeen genomen redelijk ingetogen klanken op het debuutalbum van Ella Raphael, maar het ligt vooral aan de prachtige stem van de Britse muzikante, die track na track imponeert met zang die het oor genadeloos streelt.

Door de bijzondere stem, de hang naar het verleden en de veelheid aan invloeden klinkt Mad Sometimes anders dan al die andere albums van vrouwelijke singer-songwriters, maar het is een album dat zich bijzonder makkelijk opdringt. Ik was zelf zoals gezegd al na een paar noten overtuigd van de schoonheid van de stem van Ella Raphael en ook de songs en de muziek op het album, waarvoor een flinke bak instrumenten uit de kast is getrokken, hadden niet veel meer tijd nodig. De herfst en de winter komen er aan, maar met de prachtige klanken van Mad Sometimes van Ella Raphael door de speakers is het nog even lente of zomer.

Erwin Zijleman

Je kunt Mad Sometimes hier luisteren en bestellen:

https://ellaraphaelmusic.bandcamp.com/album/mad-sometimes