Marie Fredriksson (1958 - 2019)

No, I have never been what one can call a fan of Roxette. For that the band was to poppy and too much 80s in sound. Not rock, not pop, what was Roxette really?

For me several of the singles of the band did add up to a guilty pleasure. The first single I got to know was 'The Look', something like 1988 I'd say. I just liked the firm sound of the very danceable song. Something that was important, as I at the time was the "musical director" of our student flat. Come a huge party, I'd be mixing cassette tapes for the whole evening. From 50s rock and roll songs, to 60s hit, 70s disco and hardrock to the latest hits in the 80s. 'The Look' certainly will have been one of those songs, to sing and dance to together with our friends.

So while the duo at such meant nothing to me, 'The Look' is a song to still enjoy in 2019 each time it comes by. After that I mostly remember semi ballads like 'It Must Have Been Love' or 'Listen To Your Heart'. As ballads were at the time, they had to be firm in sound, with strong, loud drumming and loads of tinkering keyboard/synths. It may be because of this amount of toughness that I can listen to them. They are not my favourite Roxette songs, but sort of alright, with 'It Must Have Been Love' as my personal favourite.

The second song by Roxette having true meaning to me is that other rocksong, 'Joyride'. A number 1 on the Top 40 in 1991. It has that same sort of toughness, 'The Look' has. This one being sung by Per Gassle. Looking in my singles collection I ran into 'Spending My Time', but do not have any recollection of the song at all, yet must have bought it at the time. (Not on hearing either.)

Only now I found that Roxette had been active off and on right up to a few years ago. I had no idea, but then this band had other fans than me.

A day after we heard that an acquaintance of us is going to die because of a brain tumour, the news that Marie Fredriksson had died from the same disease was made known. Although she was more a memory from a time long ago when life was extremely uncomplicated, with still so much more to learn, the news affected me. And not just because of the previous news.

What brings it closer, is that she is of the same generation as I am. A sign of my own mortality and all the things that can go wrong within a body. How lucky those being healthy are, and let me count myself in that group. Something to cherish and enjoy. Although a little older than I am, 61 is extremely young. There's still so much to do.

Roxette is no more, I suppose, but for me it was over after 'Joyride', 28 years old this year. So thank you, Marie and Per, for two great songs. Two songs I still love to hear when they come by somewhere and will always sing along to.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

5 Jaar Tiny Room Records

Garciaphone door Ab Al-Tamimi

Op zaterdag 30 november jongstleden vierde Tiny Room Records zijn vijfjarig bestaan. Sinds een aantal jaren zijn de banden tussen dit blog en het label, maar vooral de muziek die het label uitbrengt, gewoonweg goed te noemen. Veel releases vonden hun weg naar een recensie en diverse artiesten zijn op zeer uiteenlopende locaties bekeken en beluisterd.

Normaal gesproken was Wo. dan ook van de partij geweest op het feest, maar het zat er door omstandigheden gewoonweg niet in. Wie de lijst van participerende artiesten ziet, weet hoe jammer dat was, maar niets aan te doen.

Het leek ons daarom een goed idee om het feestvarken zelf aan het woord te laten. Labelbaas Stefan Breuer schrijft het volgende over de feestavond.

Afgelopen weekend vierden we het 5-jarige bestaan van mijn label Tiny Room Records. Twee avonden met in totaal tien artiesten verdeeld over De Kromme Haring en Studio Patrick. Een flinke productie met artiesten die speciaal hiervoor overkwamen uit Barcelona, Bordeaux en Luik. Altijd spannend: gaat alles goed, hoe zijn de shows, komt er genoeg publiek op af?

De korte samenvatting is: ja, alles ging goed. Het was zelfs een perfect weekend. Een mooie aanloop ernaartoe met features op 3voor12/Utrecht en in het UIT Magazine. Het publiek kwam uit alle hoeken en gaten van Nederland maar ook uit Berlijn, Chicago en Clermont-Ferrand. Het was druk! Minder usual suspects dan ik had verwacht maar wel veel nieuw volk. De mix van goede vrienden met mensen die overal vandaan kwamen aanwaaien maakte het warm en tegelijkertijd opwindend. Ik schreef het al op de Tiny Room pagina: dit was een eerlijke, echte viering van een anti-kapitalistische community. Dit is dus wat er gebeurt als je muziek en sfeer voorop stelt. Wat een bijzonder, gezellig en hartverwarmend geheel blijft er dan over. Een kroon op de afgelopen vijf jaar, trots dat het gelukt is om samen op deze manier, vasthoudend aan mijn idealen, van al deze prachtige muziek en elkaar te kunnen genieten.

Naked Shortsellers, Ab Al-Tamimi

De shows waren hierdoor extra speciaal. Op vrijdag speelden mijn vader, broer en ik voor het eerst in een jaar weer een paar liedjes samen als The World of Dust. Alex van LOGOUT deed mee op het harmonium en Julien Pras zong (net als op de plaat) het refrein van Hyenas mee. Hierna vond er een bijzondere Howart-performance plaats, waar Anneke een communitygevoel creëerde d.m.v. publieksparticipatie bij het traditionele (en anti-feministische) Daar Was Laatst Een Meisje Loos. Victory Hall bracht me tot tranen met een setje indieliedjes waar ik 15 jaar geleden non-stop naar luisterde (waaronder het briljante lied Tiny Room) en met nieuw werk van de die dag uitgebrachte cassette. LOGOUT verraste met covers van The World of Dust, I am Oak en Queen of the Meadow en natuurlijk ook met zijn eigen gecomprimeerde set. Het podium was open hierna, The Fire Harvest toonde als verrassing hun kunsten en de sfeer was fantastisch.

Op zaterdag nam dit (voor mij) epische proporties aan. Met grote dank aan Arthur voor het geluid in De Kromme Haring en Gibson voor het overnemen van de productie in Studio Patrick. Het eten van De Klub voor 20 man was heerlijk en Thomas was als altijd een fantastische gastheer. Maar het komt niet vaak voor dat je tien kratten bier kado krijgt. Die gingen later op de avond (na de laatste band) in een uur erdoorheen, maar daar komen we later. De avond begon rustig met Garciaphone, waar bij mij de spanning van de avond loskwam. Man, wat was dit prachtig, intiem, intens en goed. Vervolgens rockte Taïfun er in onze volgepakte oefenruimte op los, wat gebeurt er toch veel (moois) in hun liedjes. Queen of the Meadow bracht weer een serene sfeer terug met een van hun mooiste optredens tot nu toe. Breekbaar en overtuigend tegelijk. Hierna speelden we met Combo Qazam een heerlijk losse set, waarna iedereen voor de afsluitende act Naked Shortsellers verzamelde. Daniel & co overtuigden met een punky alt. country set vol eigen materiaal (nieuw en oud) en covers. Goede zet, deze oudgedienden als afsluiter. Hier kwamen de kratten gratis bier van pas en we gingen nog even door met de DJ's van The GNI Collective, trouw het hele weekend achter de draaitafels met toffe rare shit. Er was veel liefde.

Dank aan iedereen voor de aanwezigheid, in je eentje is het ook maar een slappe community. Heel veel dank aan Arthur Duijzers voor het geluid, Ab Al-tamimi voor de kassa en foto's (waaronder deze... wat een talent is het ook), Cees Breuer voor de merch, Don Goean en Cyrill voor de plaatjes, Thomas Geurts en Gijs Van Wiechen voor de gastvrijheid, Gibson Houwer voor alle hulp in Patrick, Anneke Nieuwdorp voor de art zine en neverending support (thuis en in de zaal), Gerard Kollaard voor de foto's en de artiesten voor het spelen: λογκ ουτ, Arno Breuer, Julien Pras, Helen Ferguson, Gerben Houwer, Jacco van Elst, Nicolai Adolfs, Olivier Perez, Gino Wht Miniutti, Boy Ler Utrecht, Leo Meijer...

Stefan Breuer

Je kunt hier meer vinden over de releases op het label:

https://www.tinyroom.nl/

of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Two Hands. Big Thief

Na het prachtig dromerige U.F.O.F. levert Big Thief met het stekelige, aardse en intieme Two Hands haar tweede en misschien nog wel indrukwekkendere jaarlijstjesplaat van 2019 af.

Big Thief dook drie jaar geleden op met het geweldige Masterpiece, dat ik goed genoeg vond voor mijn jaarlijstje. Opvolger Capacity was niets minder en ook het vorig jaar verschenen soloalbum van Adrienne Lenker was uitstekend. Dit jaar zet de band uit Brooklyn, New York, echter reuzenstappen. Eerder dit jaar was er het dromerige en wonderschone U.F.O.F. en nu is er het vrijwel direct erna opgenomen Two Hands. Het is een totaal ander album geworden. Two Hands is sober, intiem, broeierig en ruw, maar is net als zijn voorganger van een unieke schoonheid. Het is een album dat je meesleept in de bijzondere wereld van Big Thief, waarna je Two Hands voorgoed wilt koesteren.

Big Thief leverde maar net iets meer dan vijf maanden geleden met U.F.O.F. een album af dat het waarschijnlijk heel goed gaat doen in de jaarlijstjes. En terecht. Het is kennelijk niet voldoende voor de band uit Brooklyn, New York, want deze week verscheen een gloednieuw Big Thief album.
 
Two Hands is zeker geen verzameling restjes van de U.F.O.F. sessies. De band verruilde vrijwel meteen na het voltooien van U.F.O.F. de studio in de indrukwekkende bossen van Washington State in de buurt van Seattle voor een studio in de woestijn bij El Paso, Texas. Samen met technicus Dom Monks en producer Andrew Sarlo, die ook achter de knoppen zaten bij de opnames van U.F.O.F., werd het tweede album van het jaar in korte tijd en vrijwel in één take opgenomen.
 
Big Thief noemt U.F.O.F. zelf haar hemelse album en Two Hands de aardse tegenhanger. Two Hands klinkt inderdaad flink aardser dan de terecht zo bewierookte en heerlijk dromerige voorganger, maar ook de aardse variant van Big Thief steekt in een geweldige vorm. Je hoort goed dat Two Hands werd opgenomen in een intieme setting en dat de songs op de plaat live werden ingespeeld. De rol van producer Andrew Sarlo is kleiner dan op U.F.O.F., al is hij er wel in geslaagd om de intieme songs op Two Hands prachtig ruw te vangen.
 
Ook de omgeving heeft invloed gehad op het geluid op het album. Het in de Texaanse woestijn opgenomen album klinkt loom, sober en broeierig, maar af en toe ook flink ruw. Je voelt de zinderende hitte van de Texaanse woestijn hier en daar, maar ziet ook bijna de mooie sterrenhemel die de band in de kleine uren heeft kunnen bewonderen. Het nieuwe album van Big Thief bevat tien fonkelende sterren en de een is nog mooier dan de ander.
 
Two Hands bevat een aantal wat stevigere songs, waarin de gitaren heerlijk gruizig mogen klinken, maar de meeste songs op het album zijn behoorlijk ingetogen. Two Hands is een flink andere plaat dan zijn voorganger, maar ik vind het zeker niet minder goed. Op haar nieuwe album verwerkt Big Thief meer invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en dat gaat de band goed af.

De instrumentatie op het nieuwe album van Big Thief klinkt stekelig en direct, met incidenteel wat stevigere gitaaruithalen, maar ook wonderschone gitaarloopjes of fraai ondersteunend akoestisch gitaarwerk. Het gitaarwerk staat centraal op het nieuwe album van Big Thief, maar ook het inventieve drumwerk trekt in de wat stevigere songs nadrukkelijk de aandacht.
 
De trefzekere instrumentatie krijgt vervolgens nog wat meer glans door de bijzondere en inmiddels zeer herkenbare zang van frontvrouw Adrianne Lenker. Adrianne Lenker zingt op het eerste gehoor vaak wat onvast, maar haar zang voorziet de songs van Big Thief ook van een bijzondere intimiteit en schoonheid. Zeker de wat rauwere tracks, met hier en daar een echo naar Neil Young & The Crazy Horse overtuigen bijzonder makkelijk, maar ook de wat meer ingetogen songs op het album winnen snel aan kracht en laten je vervolgens niet meer los.
 
Big Thief presteert momenteel op de toppen van haar kunnen en is de status van cultband dit jaar definitief ontgroeid. Waar we in 2016 en 2017 genoegen moesten nemen met één jaarlijstjesplaat en het in 2018 moesten doen zonder nieuwe muziek van Big Thief (al was er natuurlijk wel de ingetogen soloplaat van Adrienne Lenker), levert de band uit New York in 2019 twee albums af die niet misstaan in de jaarlijstjes (iets dat in de jaren 60 en 70 wel vaker voorkwam, maar nu ongekend is). Ik kan echt niet kiezen tussen U.F.O.F. en Two Hands, maar dat hoeft dat ook niet. Wat een prachtalbum(s) van deze bijzondere band.

Erwin Zijleman

Je kunt Two Hands hier beluisteren en kopen:

https://bigthief.bandcamp.com/album/two-hands-3


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Skepsels. Het Zesde Metaal

Met de schrille tonen van de stem van Josephine Foster nog in mijn oren zet ik Skepsels van Het Zesde Metaal op. De overgang van de psychedelische freak folk naar de gestileerde klanken van Het Zesde Metaal kan niet groter zijn. En toch hebben beide platen onmiskenbaar hun eigen kwaliteiten.

Mijn kennismaking met Wannes Capelle verliep via Broeder Dieleman in hun samenwerking met cellist Frans Grapperhaus 'Dit Is De Bedoeling'. Hij heeft al meer dan 10 jaar een muzikale carrière met zijn band Het Zesde Metaal. De taal is West-Vlaams, meestal gezongen op een manier dat ik het nog kan verstaan. (In tegenstelling als ik diep in West-Vlaanderen op straat rondloop. We mogen het hetzelfde opschrijven, qua spreken kan het ook Chinees zijn.)

Op Skepsels maakt Het Zesde Metaal muziek die ik in eerste instantie sympathiek wil noemen. Bij afstandelijke beluistering kabbelt het rustig voort. Muziek die meer op de marathon is gericht dan de 100 meter sprint. Vanzelf komt de nadruk dan te liggen op de vocale melodie en de woorden.

Promo foto: Ramy Fouad

Wie meer gaat luisteren, hoort veel fijne en kleine details die zich niet zo zeer opdringen als, in eerste instantie althans, als bij toeval mijn oor in lijken te springen. Een klein piano motief, een mooie overgang naar een andere passage in een song. Het is dan ook op zo'n moment dat ik moet denken aan Meindert Talma's laatste plaat en misschien straks wel magnus opus, 'De Domela Passie'. Net als daar gaat het om de gezongen tekst tot dat ik die loslaat en er zoveel meer blijkt te zijn.

Als ik nog beter luister, wordt Skepsels betoverend. De in eerste instantie vrij vlakke muziek blijkt een zacht wuivende, gelaagde massa. Zoals ooit een groot kiezelbed in het SMAK in Gent bleek te golven voor wie er iets langer naar keek. Zo verrassend is Skepsels. Het album toont een ontzettende volwassenheid, die de muzikanten in staat stelt het beste uit zichzelf naar boven te halen. En dat zonder dat iemand de show hoeft te, laat staan moet stelen. Men ondersteunt de stem en de teksten en creëert ondertussen een zeer spannende wereld. Skepsel is een genot om naar te luisteren.

Wo.

Je kunt Skepsels hier kopen:

http://www.undayrecords.be/news/het-zesde-metaal-skepsels-out-now


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

The Bullfight and The Sweet Release of Death live. Patronaat Café Haarlem, Friday 6 December 2019

Photo: Wo.

Can a contrast between two bands be bigger than between the two performing in the café of the Patronaat on this evening? Of course it can, but there is no bridge wide enough to cover this distance. There should have been one, The Fire Harvest. Unfortunately the band had to cancel. In March when I had a ticket to a show of the band, I had to cancel due to being indisposed. Perhaps it is just not meant to be and I will have to enjoy the band solely on record. Let's go back to what I did see/hear.


The Bullfight
When I entered the café the band was working to get the sound on stage right. In the venue itself it already sounded crystal clear. This is an element totally unknown to people not playing in a band. If the balance on stage is wrong it has negative effects on the performance. No matter how often you practice, it is impossible to play an outstanding show if you can't hear yourself in perfect balance to the others. Not to speak of singing harmonies.

The Bullfight is touring on the back of its excellent new album or better the Gesamtkunst called 'Eggs & Marrowbone' is. This night the music stood central but the art book was present at the stand. Musically the band is able to create an extremely intense mood that accompanies the intense lyrics about murder in various ways, the theme of the new album and some older songs as well. Playing against a red, ceiling high draping, I was expecting to see a dancing midget coming out of the draping and agent Cooper sitting dazed and confused in a chair. The music at times would have been totally fitting that famous 'the red room' scene.

Photo: Wo.

With the music perfectly balanced it was possible to hear every note and every word. The interacting between the two singers, the lead notes on violin or piano, the mostly soft played, brushed drums, the upright bass and the guitar. Together they changed the mood from mysterious to lyrical or soft and delicate to a harsh explosion, all underscoring the things going on in the lyrics. During the song about the killing village priest singing doo-da-da after his abuse and then killing, the band members couldn't hold their laughter during the doo-da-da section which is so estranging to what went before. How the priest met his fate is quite surprising, although I could have imagined a final verse with the devil singing doo-da-da and an into hell descending priest.

The music is influenced by all sorts of music long presaging the era of modern pop music. Played this way it becomes the perfect kind of pop able to sway people and move them in unpredictable and uncertain ways. To sum up, this was a perfect show. The Bullfight is a must see band.

Photo: Wo.

The Sweet Release of Death
Haarlem personality Mr. Weird Beard opened the show with a poem and the second performance with a fantastic collaboration as if band and MC were doing this for years. Mr. Weird Beard told a story about a friend who called him to say that his father was seriously ill, to slowly weave the personal story into the name and announcement of the band. The band behind him in the meantime from the outset started to produce sounds. The bass player repeating a single note in a time that lay ages apart, while in between producing more and more sounds that sang around more and more, slowly gaining more attention and loudness. The guitarist looped sounds he made on and through his guitar. Towards the climax of the story sounds started to escape, as if out of control. No longer containable within the loops that were going round and round with new sounds added. When the MC reached the name of the band all sounds stopped and bass player Alicia started strumming her bass in a one chord position in a tempo that was relentless for player and audience. The drummer kicked in and there was no returning from that moment onwards.

It was not difficult to imagine a torture chamber in Iraq with this music on louder than loud for hours on end with people in their prison cells slowly but surely going completely crazy. I imagined a tiger in a cage, slowly but surely trying to find the way out, contemplating revenge on each and every one in front of its way to the exit. This is how some sounds The Sweet Release of Death produced seemed to behave. They were constrained within a song structure they did not want to belong to. While the drummer pounded away keeping it all together, the bass being supertight or producing feedbacking sounds, it is the guitar that plays through God knows what effects all set to the extreme to produce sounds that can only be derived at after countless hours of testing, playing with knobs, joining in another stomp box and see what happens. All subtlety disappears even when a few single notes seem to be played in a tempest of sounds flying and flowing through the room. Sounds created now or somewhere before, repeated over and over in the loop.

Photo: Wo.

I haven't got a clue which songs the band played. I was part of a sonic onslaught that was simply impressive.

The beautifully contrasting title of the album, 'The Blissful Joy Of Living', is underscored by the artwork of the album. The LP is totally white, reminding me of the photo's of the funeral of either prince Hendrik or queen Emma in 1934. The cover of the album isn't smooth but a little rough, the writing in grey pencil. Having bought the LP before the show, I noticed the stark contrasts while unpacking. The only written communication on the LP itself is on the label on the side containing no music, 'Joy' it reads, in grey pencil. A lot of thought went into the artwork that at first looks almost primitive. It is in the fine details The Sweet Release of Death shows the joy being alive can bring to humans. The band scored another point with me.

I can totally understand that a live show can be too much for many people, the record is another one of the fine albums produced in this country in 2019, no matter how hard in your face it is.

Wo.

You can listen to and buy music of The Bullfight here:

http://brandyalexander.nl/index.php/bar-shop

and of The Sweet Release of Death here:

https://thesweetreleaseofdeath.bandcamp.com/album/the-blissful-joy-of-living


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g