III. Neànder

III, Neànder's thirds album, is nearly instrumental. I have a far harder time to find words for such an album, then when a band has a singer. Not that that I tend to study the lyrics always, there are far more melodies involved to follow and wrap my ears and mind around. Enter III.

First, let me state that III is a great rocking album. Perhaps Teutonic is a good description as the sound at times is massive. Metal influences are present, just like classic rock, postrock and symphonic/prog rock. There are even some ballad like sequences. Rock in its many guises is what goes around the clock from three unwards.

This starts with the sound of a mighty bass. It is very, very present as the cement of Neànder's sound. I'd be surprised if live my stomach would not vibrate to the sound. Underneath that sonic thunderstorm is the drumming of newby Flo Häuser. He's all over the place filling all the small holes his colleagues leave for him. The three guitarists Jan Korbach, Michael Zolkiewicz, and Patrick Zahn do the rest. From metal's absolute deep end to the high lead sounds. Besides that, there's someone playing a keyboard regularly as well and some strings.

What surprises me a lot, is that Neànder gets the melodies so easily in its songs. No matter how thick its sound becomes, after laying the foundation, a melody comes out in full bloom and I'm in. This is exceptional, believe me. It makes each song another adventure. Although loud, rocking sounds are the mainstay of III, there are very quiet interludes, that remind me of the acoustic guitar album of Atem (Jan Korbach).

I will not resort to comparisons but fans of all the different forms of rock I mentioned before will find points of reference and recognition on III. Which is quite okay, as no man is an island. Neànder holds places for its own favourites in rock music and then brings the members' individual skills to it's music and sound, with some quite surprising and melodic results. The Berlin based band rocks hard. That is the most important conclusion here.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order III here:

https://throughloverec.bandcamp.com/album/iii

2024, week 48. 10 singles

We are looking December in the eye at the time of writing. Outside the sun shines but it's cold alright. Greatest hits albums and their alternative, a live album have been released. The slew of releases is slowly drying up. In the singles section we are still about a month behind and as always quite diverse. Believe it or not but several acts make their debut on the blog this week. Enough to explore in other words.

Son Of The Rambling Dawn. Mondaze

Italian band Mondaze makes its debut on this blog with a single of its recently released album 'Linger'. Expect to hear some shoegazing with the band laying down a wall of (guitar) sound over which a singer whisper-sings his lyrics and the lead guitar takes the lead for 100%. I expect all members to have very long hair that hangs in front of their eyes, while staring at the floor when playing. The band formed in 2018 and with 'Linger' released its second album. Although the band members' influences range from a lot to metal, the latter is not very recognisable on Son Of The Rambling Dawn. The band calls Swervedriver and Ride, both from the 1990s, as inspiration but there's enough 2020s psychedelic influenced bands that come to mind as well. Like DIIV or Beach Fossils for example. The single is convincing, so it's time to put on 'Linger'.

Babylon. Tamino

The second artist to make his debut today is Belgian-Egyptian singer-songwriter Tamino. Although he is working towards the release of his third album in March, he was not considered before. Babylon in a mid tempo song, based on an acoustic guitar and can be called a ballad in the style of, ultimately, Jeff Buckley. Tamino is not scared to sore to those heights with his voice and getting there with ease. The single explores the composition in a few ways. By starting extremely small, just an acoustic guitar, with some atmospheric sounds in the background, Tamino gives himself the opportunity to slowly flash out the song in the five minutes that follow. More instruments are let in one by one, bringing out the inner force of the composition. The arrangement slowly gets more width and breadth. Go over and listen for yourself, as this song is truly worth it. What have I missed in the past? I don't know. It's impossible to listen to everything, but if I'm not mistaken this song can be as impressive as I expect the songs of Michael Kiwanuka's new album to be.

About Time. The Coo

And here's debut number three and, believe it or not, it's all purely coincidental. The Coo is a London - Amsterdam duo that came together at a chance meeting during an open mike evening somewhere in Amsterdam, pre-Covid. Matt Arthur (UK) and Jara Holdert (NL) started to make music together and now have presented their debut album 'a different life' to the world. About Time is one of the singles and it is an alternative folk ballad, not unlike Adrianne Lenker could write and sing with or without Big Thief. Above all the mood of the song is ultra relaxed. The music moves ever so slowly towards dissonance without ever becoming so. It scales its edges though. Arthur and Holdert sing together, with her voice taking on the Lenker role. At the same time The Coo attempts to reach for beauty and finds it with ease. About Time slowly but surely becomes more present by playing and singing louder and adding an organ. When it all fades away, the two oohs take the song to musical heaven. A very nice introduction About Time is.

Holden Miller vs The State of California EP. Holden Miller

"Holden Miller is a professional singer/songwriter, dancer, friend and human. He’s like soo smart and funny and not like other guys. Holden makes music that ranges from folk to pop and everything in between...". O.k., what else can a reviewer add?, you might ask. Nothing on Holden Miller, as I do not know the guy. On his music a little bit more. When someone sings "and the stones keep on rolling, tumbling dice are thrown ..." my brain responds immediately. 'Cool' is a song that could have been by The Black Keys but is, at least for the first part, far lighter. Holden Miller doesn't mind to play songs that sounds familiar but have a quality that deserve listening to them. Yes, it's pop and folk with some rock, Jack Johnson and Mika all thrown into the mix. It makes this EP the more fun. At the same time because of the beats the songs have a more modern sound. In other words, more than enough to discover.

Snake Oil Salvation EP. Diablogato

And now for a dose of some good old rock and roll. Not the 1950s one but a mix of punk rock and classic rock singing from the 80s. Just listen to the whoa, whoas in 'Fire And Powder' and tell me that you are not waiving a fist in the air and shouting along at the top of your voice. Boston's Diablogato is on fire here alright and doesn't need any other powder to ignite itself. Drew Indingaro, vocals & guitar, Charlie MacSteven, guitar & backing vocals, Jesse Von Kenmore, drums and Johnny Custom, upright bass have released a six song mini album containing their songs of the past few years. 'Jet Black Heart' for example can be found here already in 2022. It does not make the collection less welcome. The way the band weaves different influences, like the surf guitar in 'Wandering Hearts' or the heavy organ in 'Jet Black Night, into its music makes each song a surprise' and the EP very diverse. The latter song's groove is simply great. "This song sounds like Deep Purple and Uriah Heep were put in a blender with Lynyrd Skynyrd", I wrote in 2022 and I'm still convinced it is. The diversity makes Diablogato a modern jukebox filled with originals, leaving listeners wondering who they are listening to. Let me make that clear for you: DIABLOGATO!

Girl Loves Me. Soap & Skin

Yes, it's over six years ago I went to the Concertgebouw (or Concertgebow, as Paul McCartney pronounces it in 1975's 'Rock Show'. What comes close is (to) bow and wow) to see Stargaze. The orchestra played David Bowie's 'Black Star' album integrally with a host of guest singers of which Anja Plaschg, as Soap  & Skin is known to her family and friends, was one. She has now released a new single and it is her cover of Black Star's 'Girl Loves Me'. The arrangement of strings gives 'Girl Loves Me' an even darker vibe, as the cello is allowed to go really deep. As such the song is strange, the rhythm, the mood, the question asked in it. It is the mystery, that hangs over most of 'Black Star' that makes 'Girl Loves Me' so intriguing and then good. Anja Plaschg voice in the verses makes the song come across somewhat lighter and that element makes this release worthwhile and stand on its own, despite following the original quite closely. Soap & Skin's new album, 'Torso', has been released recently.

Ghosts Of A Different Dream. Guided by Choices

Guided by who? Indeed, Guided by Choices is a tribute band, releasing an album with sixteen tracks by Guided by Voices. Now that band has never attracted me for reasons not entirely clear to me. Oddly enough Ghosts Of A Different Dream is a song that immediately appealed to me. So explain that. It's a nice pop-rock track somewhere between The Knack and The Romantics I'd opt to point out. The kind of song that is alternative enough to be credible, with a nice surprising instrumental interlude and a chord strummed solo/outro. With a vocal melody that is not run of the mill but still easy enough to grasp. Guided by Voices was once known for its ultra short songs. With 2.41 this one is quite long. Guided by Choices was formed by Garret Vandermolen, to be found as Speedfossils on this blog. He was joined by some friends and other Speedfossils members. Together they recorded 'WATCH OUT FOR JOKER BOB: A Birthday Tribute to Robert Pollard', that was released on the man's 67th birthday, 31 October.

Elephant. Jasmine.4.t

"The Elephant is in the room", Jasmine.4.t sings in her single. Elephant is a strong single, more from the power and presence it shares with the listener than strong melodic prowess. It's not bad, don't get me wrong, it's repetitive. She just starts with her voice and an acoustic guitar. It's not long before a second joins, some percussion joins and thus slowly but surely the song becomes bigger and bigger. There's a whole story on who the singer-songwriter was, now is and the struggle how she got here, but in my humble opinion that takes away from the single and how strong it is. Let it tell its own story. Jasmine.4.t. was the first signing on Phoebe Bridgers' label and could record with her and the other boygeniuses. The result is Elephant the lead single of 'You Are The Morning' that will be released on January 17. If the songs on the album are this strong, it is something to be on the look out for.

Share It All. Girl with a Hawk

Search the blog and you find that Girl with a Hawk has become a regular on WoNoBlog. Share It All is no exception. The band around Linda Viers takes a country holiday on its new single. Not the traditional Tammy Wynette sort but somewhere between pop, mild rock and country. You can hear the clear lead guitar playing warm country notes, while a Hammond B3 (sound) provides Share It All with a warmth a person needs on a stormy, rainy day in late fall. There's almost nothing that makes Share It All stand out from thousands of songs like this that came before it and yet it does everything right. In other words, it soothes the ears and mind. Just what one needs every once in a while.

People Watching. Sam Fender

Sam Fender? He seems to be quite big, but totally past me by. HareD reported on an AFAS live show in 2022. And then I heard a song on the radio, as "new music on the DJ's radar". It sounded like either Bruce Springsteen or The War on Drugs to me and then Shazam told me it was Sam Fender. So I decided to write about it, as the song as such has a very nice drive. But, heaving listened to Sam Fender's latest single a few times, and I know I will be offending some fans, who needs this? We already have a Springsteen and The War on Drugs. Heck, we even have (far too many) songs by The Killers. People Watching does not add anything to what came before. Even Sam Fender's voice is interchangeable. What remains, is a powerful single and for someone who is not familiar with what came before probably a good act to follow. Writes someone who is not a big fan of all the other artists mentioned.

Wout de Natris - van der Borght

Girl Cried Wolf. Beau

Na het geweldige debuutalbum van het New Yorkse duo Beau uit 2016 was het heel lang stil, maar deze week keren Heather Golden en Emma Jenney terug met een wat kort, maar wederom fantastisch album.

Niet iedereen zal That Thing Reality van Beau in 2016 hebben opgemerkt, maar iedereen die dit wel deed kreeg een fantastisch album in handen. Hierna was het heel lang stil rond Heather Golden en Emma Jenney, maar in oktober keerde Beau terug met Girl Cried Wolf. Het is een album dat voor een belangrijk deel anders klinkt dan zijn voorganger, maar ook het tweede album van Beau is prachtig. De twee muzikanten uit New York hebben een uniek eigen geluid, dat uiteenlopende invloeden verwerkt en dat extra glans krijgt door twee mooie stemmen. We hebben echt veel te lang op Girl Cried Wolf moeten wachten, maar na een keer horen ben ik verslaafd aan de nieuwe muziek van Beau.

In het prille voorjaar van 2016 verscheen That Thing Reality, het debuutalbum van het New Yorkse duo Beau. Mijn recensie van het album was al behoorlijk positief, maar toen ik aan het eind van 2016 de balans opmaakte, kwam ik tot de conclusie dat ik That Thing Reality echt het allerbeste album van 2016 vond en was Beau de toch wel wat verrassende aanvoerder van mijn jaarlijstje.

Heather Golden en Emma Jenney, die samen Beau vormen, begonnen op hun debuutalbum bij de folk uit de jaren 60 en kwamen vervolgens via de new wave uit de jaren 70 in het huidige millennium terecht. Het leverde een aantal fantastische songs op, die extra glans kregen door de geweldige en emotievolle zang van de twee New Yorkse muzikanten en door de aanstekelijke energie in de songs op het album. Het was best een tijd geleden dat ik naar That Thing Reality had geluisterd, maar het album maakte bij beluistering eerder deze week direct weer een overrompelende indruk.

Heather Golden en Emma Jenney hebben mijn geduld sindsdien flink op de proef gesteld. Pas in 2020 verscheen er een nieuwe track van het Amerikaanse tweetal en ook de afgelopen jaren moesten we het doen met slechts een kleine handvol nieuwe tracks. Deze week is dan eindelijk het tweede album van Beau verschenen en heeft het prachtige That Thing Reality gelukkig een opvolger, Girl Cried Wolf. Natuurlijk is het jammer dat we het na al die jaren moeten doen met slechts zeven echte songs (en een intro), die optellen tot een klein half uur muziek, maar na achtenhalf jaar wachten ben ik blij met alles dat Beau te bieden heeft.

De verwachtingen waren gezien de status van That Thing Reality onwaarschijnlijk hoog, maar desondanks was ik direct razend enthousiast over het tweede album van Beau. Heather Golden en Emma Jenney werken op hun tweede album samen met producer en mixer Brandon Bost, die met name in die laatste hoedanigheid werkten met een aantal hele grote muzikanten.

Ook voor Beau heeft hij fraai werk verricht, want Girl Cried Wolf is voorzien van een wat voller en steviger geluid, dat laat horen dat Heather Golden en Emma Jenney niet zijn blijven steken in 2016. De twee waren destijds prille twintigers en hebben er een aantal lastige jaren in de muziek op zitten. Het heeft ze alleen maar sterker gemaakt, ook als muzikant.

Het wat vollere en deels met synths verrijkte geluid op het tweede album van Beau bevalt me wel. Het is een geluid dat wat dichter tegen de indiepop en indierock van het moment aan zit, maar Beau heeft nog altijd een duidelijk eigen geluid. Ook op Girl Cried Wolf vind ik de soms wat ruwe maar soms ook engelachtige zang van Heather Golden en Emma Jenney echt prachtig en ook dit keer hebben de twee een aantal geweldige songs geschreven.

Het zijn songs die zich, in ieder geval bij mij, direct genadeloos opdringen, maar het zijn ook songs die de fantasie blijven prikkelen. Het zijn songs die prachtig zijn geproduceerd, maar de muziek van Beau heeft ook nog steeds iets ruws en blijft ook dit keer makkelijk door de tijd en de rijke muziekgeschiedenis van New York springen.

Natuurlijk had ik liever een wat langer album gehad, maar Girl Cried Wolf is een album dat je ook makkelijk op repeat kunt zetten en dat ook na meerdere keren achter elkaar horen interessant blijft. Ik heb na 2016 vaak gefantaseerd over een nieuw album van Beau, maar eindelijk is het er. Girl Cried Wolf klinkt anders dan ik had verwacht, maar ik vind het wederom heel erg goed.

Erwin Zijleman

Uit Gewoonte En Bijgeloof. Boeije

Op een dag lag er een cd van een mij totaal onbekende muzikant op de mat. Nu komt dit wel vaker voor, maar het is niet altijd dat de eerste luisterbeurt mij zo overtuigt als Boeije deed met de debuutplaat Uit Gewoonte En Bijgeloof. Gitarist, songschrijver en zanger Rienko Boeije bracht recentelijk zijn plaat uit op Tiny Room Records en graaft behoorlijk diep in zijn persoonlijke geschiedenis.

Dat maakte dat ik meer moest luisteren dan ik normaal zou doen naar een plaat. Een mens heeft maar zoveel tijd in zijn leven beschikbaar. Muzikaal is Uit Gewoonte En Bijgeloof een plaat die te duiden is, misschien zelfs makkelijk. Maar waar gaat de plaat over? Mijn indruk, wellicht te oppervlakkig, was over het loslaten van wat was, over religie, God en dan vooral een strenge, opvoeding.

Laat ik met de muziek beginnen. Boeije speelt prettige (indie) popmuziek, met uitstapjes richting folk, maar ook rock. Dan weer hoor ik dezelfde soort stemmige popmuziek c.q. ballad als voormalig provinciegenoten De Toegift spelen, of komt de sfeer van Spinvis voorbij, maar ook de frasering van Mark van der Holst van The Avonden. Het is allemaal te horen op deze plaat, maar bovenal laat Boeije horen wie het zelf is. Er is met name een verhaal dat er uit moet.

Mooi is, dat ik mezelf als 14, 15 jarige uit het raam van de dakkapel zie hangen om voor het slapen gaan nog stiekem een shaggie te roken, in de hoop dat er niemand naar boven komt en mij betrapt, 'Wegwaaien'. Alleen dat kleine broertje ontbreekt, want die sliepen samen op een kamer beneden. De zolder was van mij alleen. Het lied eindigt met een knallende gitaarsolo, dat 'Wegwaaien' qua sfeer een heel andere kant uitstuurt. Een teken dat hij wel eens betrapt is?

"Met geknepen ogen zoek ik waar jij ligt". Boeije krijgt het in 'Dishoek' voor elkaar om een tekst vaker te herhalen dan Porridge Radio geregeld een gewoonte van maakt. Wat knap is, is dat het nummer toch interessant blijft. De muziek blijft zich gewoon door ontwikkelen en voert mij mee naar het mantra dat Rienko Boeije verspreidt.

Het is in korte interludes waar het geloof naar voren komt. Soms gaat de preek door onder de start van het nummer. De eerste preek gaat over in 'Ze Verdient Het', een zeer traditionele kijk op de man-vrouw relatie. In dit nummer komt de overeenkomst met The Avonden het sterkst naar voren. Denk aan een nummer als 'Klein Aapje'. Op de een of andere manier weten beide artiesten een eigenlijk staccato tekst zeer melodieus te maken. Het wordt gevolgd door een contemplatieve instrumental met alleen gitaar, 'Leer Mij Naar Uw Wil Te Hand'len'. Een zeer religieuze titel en de titel van een psalm.

'Afwezigheid' is echter het nummer van grote twijfel. "Mijn God schittert door afwezigheid". Ik moet dan sinds een aantal jaren denken aan de God in A.N. Rijsts roman 'Harpij'. Hij is niet dood, maar niet meer betrokken uit pure desinteresse. 'Afwezigheid' begint met een oude opname van een kinderstem die in dialect iets over de Heer lijkt te zingen. In contrast met het eigenlijke nummer, hier komt het losmaken echt naar voren. Wil ik nog wel?, vraagt Rienko Boeije zich af. Een negatieve geloofsbelijdenis anno 21e eeuw in optima forma. Ook uit de titels 'Op De Weg Naar Waarheid En Het Leven' en 'Psalm 2' blijkt de invloed en betrokkenheid bij religie.

Mooi is hoe de vergankelijkheid bezongen wordt. De contouren van het bot betasten, een voorstelling van het einde en daar voorbij maken. 'Stof' is een zeer ingetogen nummer waarin Rienko Boeije zich het einde voorstelt. De sfeer is volkomen 'Hoofdkaas' van De Kift. Enkel de grote kartonnen doos met lege conservenblikken ontbreekt. Net als 'Hoofdkaas' wordt het nummer langzaam maar zeker uitgebouwd, in alle bescheidenheid wordt een klein meesterwerk gecreëerd. 'Stof' is een proeve van bekwaamheid. "Mijn U tot lof" of niet, dit is echt heel mooi.

Boeije is deels gemaakt door Rienko Boeije in zijn thuisstudio, maar ook in een kerk in Rotterdam Zuid waar hij nu woont en in Studio Katzwijm in Voorhout, waar recentelijk ook Tramhaus en HOWRAH opnamen. Onder productionele leiding van Floyd Atema kreeg Boeije assistentie van Gerrit van der Scheer en Ilse Hamelink.

Als we het verhaal dat Uit Gewoonte En Bijgeloof vertelt weglaten, ik sluit niet uit dat het album een conceptalbum genoemd kan worden, dan blijft er een muzikaal bijzonder mooi album over. Thuisvlijt gecombineerd met studiovlijt, dat is wat te horen is op het album. Boeije laat verschillende muzikale kanten van zichzelf zien, die allemaal boeiend zijn. Mijn inschatting is dat er veel geschaafd is aan de meeste liedjes om tot de rijkdom te komen die nu hoorbaar is. Of het nu alleen gitaar is, een rijker arrangement of een enkel moment waar het rockpedaal wordt ingetrapt, het is telkens volledig overtuigend. Uit Gewoonte En Bijgeloof is een uiterst sterk album dat gehoord mag worden.

Wout de Natris - van der Borght

Je kunt Uit Gewoonte En Bijgeloof hier luisteren en bestellen:

https://tinyroomrecords.bandcamp.com/album/uit-gewoonte-en-bijgeloof

Asylum Harbour. Tombstones In Their Eyes

When you run a blog for over a decade, it seems unpreventable to forget about previous posts and especially in the singles section. It turns out that 'Sweet As Pie' was not the first entry of Los Angeles' Tombstones In Their Eyes. In 2020 two singles were reviewed, 'Maybe Someday' and 'I Can't See The Light'. Whatever album they are off, it did not make it, so Asylum Harbour is the band's album debut on WoNoBlog.

For Asylum Harbour John Treanor (vocals & guitar), Stephen Striegel (drums), Courtney Davies (vocals), Phil Cobb (guitar) and Paul Boutin (guitar), are joined by two new band members, Joel Wasko (bass) and Clea Cullen (vocals). The band started about a decade ago when Treanor and long-time friend John Cooper started exchanging ideas for songs. This grew into a band that released a string of songs over the years, as you can see on its Bandcamp page.

Asylum Harbour is attractive to fans of psychedelic rock, although the description the band provides is psychgazers. Granted, I can imagine the dark riffs in the darkest songs on the album leading to a lot of gazing at the points of shoes. The band most likely prefers day over night when creating and playing its music. Music for vampires and other denizens of the night.

This qualification does not make Asylum Harbour a less album. If I have to categorise Tombstone In Their Eyes, it would be in the The Black Angels corner of psychrock. From there the band turns even a bit darker at times. The way this album opens is a very consistent level of playing music. A Dandy Warhols pop vibe enters a song like 'In Your Eyes', a combination that really works. The deep bass and rhythm guitars, allow for a totally spacey guitar solo, that flies over the moon and back with ease. 'Sweet As Pie' holds that same deep and dark pop quality. These kind of songs grab a listener by the lapels and pull them straight into the rabbit hole of psychedelic rock.

Photo: Karin Johansson

It is here where the singing between John Treanor, Courtney Davies and Clea Cullen sores through my ears. This is such and asset to the band's music. The whole song is a mud pool of music and yet everything can be heard so distinctly. The great solid drumming by Stephen Striegel and Joel Wasko's bass that just goes on and on but also has these nice little lines between chords. Fuzzed and what not guitars are all over the place.

True, at the end of the album it may become a bit much, but that takes nothing away from the great songs that came before. 'Mirror', is another psychrock gem that graces Asylum Harbour and 'I Like To Feel Good' is even darker. Chrissie Hynde sang a long time ago "All of us are in the gutter but some of us are looking at the stars". This is what the songs on Asylum Harbour make me feel like. No matter how dark and/or bleak things may seem, there's always beauty somewhere to be heard or seen. Listening to these dark songs, makes me feel I'm discovering beauty the whole time. That conclusion sums up Asylum Harbour for me.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Asylum Harbour here:

https://tombstonesintheireyes.bandcamp.com/album/asylum-harbour