Sticky. Frank Carter & the Rattlesnakes

In the summer that going on a vacation was still a normal thing to do, my girlfriend and I were walking a trail from one Romanian village to another. After leaving the village there were three barking dogs ahead across an intersection blocking the road. Barking like crazy, showing their fangs. Okay?!, .... let's proceed with care. Coming closer one dog stopped barking and turned around, followed by the second and long before we crossed the intersection the third one turned around and followed his friends into the courtyard. Barking dogs don't bite proved very true here. There is actually a barking dog in 'Take It To The Brink', one of the song on this album. It did not inspire this story, that came totally by itself.

I can't help thinking about those dogs when listening to Sticky. Frank Carter is giving his all but I can't help thinking that he won't bite as well. Great fun his new album is, once again. Do not expect anything new much. Sticky is not an album filled with surprises. Far from, it is an album where Frank Carter and his Rattlesnakes perform at a consistently high level.

Having missed his second album with The Ratlesnakes, this is the third one I am enjoying thoroughly. His punky rock songs are solid and filled with energy. Although this music goes back about four decades by now. Let me take 'I Love Rock And Roll', Joan Jett and the Blackhearts' greatest hit and best known song as a departure point. All songs on Sticky have this kind of spunk and energy. Carter c.s. will not stop until they have floored all present. The road garage rock bands should walk, in fact, should have as their motto. This band has alright.

The rhythm section is so extremely solid. It has a deep sound taking care of the whole bottom end of the album. The guitars are just as dark. In that sense Sticky is a dark album. Despite Carter is spitting out some of his lyrics, he is the light on this album. Simply because I think he will not bite. He's enjoying himself so much here, doing what he does best: sing in a rock and roll band and meaning it. There's no time to bite, it's not the time to do so either.

'My Town' probably is the best example. Agression on a weekend night, is the topic. Just like smashing some teeth in 'Go Ge A Tattoo'. And then an acoustic guitar comes is under the lyrics instead of the full band. The little surprises on Sticky. Singing about agression, observing it, absorbing the energy, is a different thing than actually fighting. This band is fantastic in the translation.

The storm won't lie down before Sticky is over. Ten songs, all at a great level. How many albums do you know that deliver a constant level? Not that much, right? Sticky is up there with them. Auf Wiedersehen.

Wout de Natris

.NoWordsNeedeD, 20-10-2021

 https://www.youtube.com/watch?v=HYbXt4_r9Pw

 

.No

Kairos 128, 1 April 2021 on Concertzender

Nog steeds een half jaar achter. Zo direct is dat weer vijf maanden, maar daar gaat het niet om. Ik ga mijzelf een uur lang onderdoppelen in iets anders. Muziek die ik doorgaans nooit zou hebben gehoord, muziek ik nooit zou zijn tegengekomen, muziek die mij vreemder dan vreemd is, maar door de jaren dat ik Kairos beluister en dat zijn er inmiddels vijf of zes, toch ook vertrouwd wordt. Laat ik het zo zeggen, ik word niet altijd meer verbaasd. Dat alles geldt niet voor die paar nummers waar wij, Wino, de maker en Wout, de luisteraar elkaar beïnvloeden door onze samenwerking in dit blog. Iedere maand is het wel de vraag: wat staat mij nu weer te wachten? Niet het begin, want dat klinkt inmiddels heel vertrouwd.

Het heeft jaren geduurd, maar inmiddels begint de speellijst als volgt: 'Kairos Tune': Wino Penris en tot voor kort had ik geen idee. Wel gevraagd, nooit een antwoord. Goed gedaan, Wino.

De "echte" opening is voor mij dan weer een verrassing. Het is de Australische band (Perth) Mt. Mountain. Uit de psychedelische scene uit Perth, maar aan de klanken die opklinken zou je dat niet direct zeggen. Tegelijkertijd heeft de muziek iets Indiaas. De tabla-achtige percussie bijvoorbeeld, daar klinkt India duidelijk in door. Dat geldt eveneens voor het gitaarspel. Om de een of andere reden verwacht ik een mega-explosie aan geluid. Led Zeppelin of nog steviger. Led Zep zit sowieso wel in deze instrumental verborgen. Zoals ze klonken op kant een van 'Houses Of The Holy', al die onderwater klanken. Die explosie blijft overigens geheel uit. Voor meer over Mt. Mountain, zie mijn post uit dit voorjaar of winter.

Ware het niet dat de muziek naadloos is overgegaan in 'Dream 32' van Johanna Knutsson en Sebastian Mullaert. Dit is het 'Over The Hills And Far Away' effect. Muziek die van onder water lijkt te komen. Deels helder, deels vervormd. Het komt van een live uitvoering in een Waalse Kerk. Er staat er een in Leiden. Daar staat ook een Pieterskerk, die wordt genoemd in de eerste regel van een gedicht van Harrold Roeland dat wordt voorgelezen. 'Dream 32' is zeker mooi, maar duurt ook te lang, voor mij dan. Af en toe schiet er een geluidsfragment door het "gebubbel" heen. Alsof een harpoen het water doorklieft, op zoek naar zijn prooi.

Toeval? Moet ik denken aan 'Houses Of The Holy', is de volgende artiest 'House Of Cosy Cushions. Zacht gitaar getokkel neemt de plaats in van de bubbels. Het zal door de link zijn die ik eerder heb gelegd, maar het keyboard/fluit geluid dat ik hoor, zou zo bij John Paul Jones vandaan gekomen kunnen zijn. Ook 'Tigress' heeft iets oosters in zich.

'In The Morning Sun' is de tweede bijdrage van House of Cosy Cushions vandaag en de eerste vokale bijdrage. 'In The Morning Sun' is een liedje, met zachte stem gezongen. De invloed is uit de jaren 60. Een fraaie trompet speelt een zachte solo. Indirect heb ik vernomen dat Richard Bolhuis wel eens schrikt van mijn observeringen. Misschien dat hij dit nu ook doet, want ik vind 'In The Morning Sun' prachtig. Het nummer klinkt heel traditioneel, maar gooit af en toe ook een leuke curve ball.

Daarna gebeurt iets vreemds. 'Pleasure Prison', een leuke woordvondst op zich, wordt herhaald en herhaald over vage muziek, die vast van iets anders afkomstig is. Het is erg vervreemdend allemaal na de pracht die er aan vooraf ging. De vervreemdende muziek lijkt toch wel afkomtig van Ivan Zoloto, maar zeker weet je dat nooit bij Kairos.

Het nummer wordt overgenomen door het pomporgel dat ik al even hoorde, gevolgd door een vrouwenstem. Frederik Valentin's 'Tears' (feeaturing Soho Rezazejad). Ook hier schieten telkens vreemde geluiden tussendoor. Er staat niet bewerkt door bij, dus ik ga er van uit dat het zo hoort. Wel intrigerend, omdat het niet voorspelbaar is wat er in het verder redelijk voorspelbare 'Tears' gebeurt.

Het experimentele niveau schuift snel wat door naar links. Geknisper, een diepe synth bas, en andere vreemde geluiden. Een gesampelde vrouwenstem en een mannenstem die zo uit een Heaven 17 nummer geknipt zou kunnen zijn. Het is de band Coil met 'Broccoli'. Als ik het me goed herinner, is Coil een van die bands uit de jaren 80 waarom ik in die jaren stopte met het lezen van 'Oor' en echt afhaakte waar het nieuwe muziek betrof en opgescheept zat met matige tot slechte, nieuwe platen van mijn helden van daarvoor. Wat van 'Broccoli' te maken? Geen idee. Dit is experiment. Het is de hele tijd hetzelfde met spoken word er over heen. Wie weet, met een koptelefoon op is hier nog van te genieten ook. Ik merk wel dat het iets met me doet, in een stemming brengt. Niet prettig, niet onprettig. Een beetje alsof ik letterlijk in de uitstand ga. Of dat nu iets is om na te streven als muzikant? 10 Minuten is ook wel een hele zit, moet ik toegeven.

Ter compensatie komt er een nummer van I Am Oak's corona plaat 'Odd Seeds'. Thijs Kuijken speelde dagen lang akoestische versies van zijn songs en zette ze online tijdens de eerste lockdown. Daarvan werden er een aantal verzameld op 'Odd Seeds'. Een goed idee en een echte aanvulling op zijn oeuvre. Muziek die we nooit gehoord zouden hebben als er geen corona was geweest. Kleine lichtpuntjes. Luister overigens hoe 'Broccoli' overgaat in 'Swells'. Ik zou het oprecht nooit verzonnen hebben. Petje af! 'Swells' is overigens een van de pareltjes op 'Odd Seeds' en is terecht opgenomen in Kairos.

'Swells' stopt abrupt en toch is het alsof de subtiele en persoonlijke atmosfeer die het nummer uitstraalt overloopt in de tweede bijdrage van Knuttsen en Mullaert. Dat ligt bijvoorbeeld aan de klank van het keyboard dat 'Dream 1' begint. Dit is een compositie die over me heen wil spoelen als een golf in de zee. Ik doe mijn ogen dicht en laat het gaan. Ik merk dat ik in mijn hoofd op een van de weinige plekken terecht kom, waar ik niet hoef te zijn als het niet hoeft: een onderzeeboot. De piepjes de sonargeluiden, die blepjes het groene scherm waar de commendant op tuurt. Niet voor mij, zo'n boot.

Een akoestische gitaar neemt het over, met een vrouwenstem die wat oohs zingt. Uitermate zachtmoedige muziek vult mijn oren. Het is Lárus Sigurðsson die terugkeert bij Kairos na enige tijd van afwezigheid. 'P.P. vid daudadjup'? Doedeljo zingt zijn lied in het IJslands?

Een vrouwenstem neemt het over. Al gauw overgenomen door Nick Cave. Ik neem aan opnieuw iets van zijn samenwerking met Nicolas Lens. Inderdaad. Het wordt tijd dat ik Wino eens om een gunst ga vragen. 'L.I.T.A.N.I..E.S.' is geloof ik wel echt bijzonder. De samenzang is ronduit prachtig, met de delicate muziek die het omlijst die dat nog eens onderstreept. Langzaam zwelt de muziek aan. De vrouwenstem is minstens twee maal opgenomen, zo krachtig klinkt ze.

Het verdwijnt en maakt plaats voor een langzaam gespeelde piano. De ruimte tussen de donkere noten wordt gevuld met atmosfeer en diep weggemixte geluiden die niet meer zijn terug te brengen naar hun oorsprong. Het is SYML met 'Pure'. Ik snap waarom ik de plaat heel snel ter zijde heb gelegd waar het een blogrecensie betrof, maar hier merk ik op hoe mooi 'Pure' is en hoe ontzettend goed het past bij 'Litany Of The Gathering Up' van Lens en Cage. Ze zouden zo weer kunnen gaan zingen.

En als de muziek overgaat, is het nog Nick Cave ook, maar nu met Warren Ellis van 'Carnage' De o zo zachte duo plaat, maar ook o zo mooie duoplaat. Een plaat waarvan im mij nu realiseer dat ik hem veel te weinig gespeeld heb. Waarschijnlijk omdat er zo lang zat tussen de digitale release en de fysieke release. Gewoonweg vergeten. Wat zou de LP kosten? Ik lees af en toe prijzen, dat ik het er maar bij laat tegenwoordig. Ga maar eens tanken en kijk dan of er geld overblijft voor een LP. (Ook van olie gemaakt, dus wat wil je.) Gelukkig is er nog een nummer als 'Balcony Man' om de zinnen te verzetten.

Naast een gedicht van Harrold Roeland volgt er ook een compositie. 'Nachtlied Voor Joshua' was vorige keer al een doorlopende, terugkerende zekerheid in die Kairos. Nu is het een stuk van vijf minuten. Ik moet denken aan 'Dream 32' van hierboven en aan de onderzeebootgeluiden. Ook in dit fragment heb ik gevoel mijzelf onderwater te bevinden. Het is er zeker sppokachtiger, want bevreemdende geluiden bereiken mij, tot een piano de mix in komt.

Het is Lyenn, die met het nummer 'Morning Sun' deze Kairos mag afsluiten. Zacht, delicaat, breekbaar, maar bovenal van een enorme schoonheid. Hoe heb ik deze plaat over het hoofd kunnen zien, vraag ik mij af? Waarschijnlijk omdat hij al een tijd uit was toen ik hem kreeg toegezonden. 'Morning Sun' laat me horen hoe erg ik er naast zat. Het nummer heeft genoeg kleine vervreemdende elementen om mij te verbazen. Het is alles behalve een gewone, breekbare ballade. De stem en de piano ja, maar de rest, dat maakt het ook iets totaal anders.

Wout de Natris

Je kunt deze Kairos hier beluisteren:

https://www.concertzender.nl/programma/kairos_601566/

Dit is de speellijst:

00:00 – 00:16  Kairos tune by Wino Penris.

00:00 – 03:31  Mt Mountain. Deluge.
Album ‘Centre’. Self-released/Cabin Fever Collective.

03:04 – 11:56  Johanna Knutsson & Sebastian Mullaert: Dream 32.
Album ‘In Dreams- Live At De Waalse Kerk 2019’. Modern Matters.

06:11 – 07:02  Poem by Harrold Roeland.

11:25 – 13:49  House of Cosy Cushions. Tigress.
Album ‘Haunt Me Sweetly’. Outcast Cats.

13:34 – 16:54  House of Cosy Cushions. In The Morning Sun.
Album ‘Haunt Me Sweetly’. Outcast Cats.

16:38 – 17:40  Ivan Zoloto. Voice Message (feat. LSS).
Album ‘Pleasure Prison ‘. Modern Matters / SOTA311.

17:40 – 18:49  Ivan Zoloto elevator scene (fragment).
Album ‘Pleasure Prison ‘. Modern Matters / SOTA311.

18:41 – 21:17  Frederik Valentin. Tears (ft. Soho Rezazejad) (fragment).
Album ‘0011001 & 0011000’. Posh Isolation.

20:48 – 30:04  Coil. Broccoli. Album ‘Musick To Play In The Dark’. DAIS Records.

29:47 – 32:50  I am Oak. Swells. Album ‘Odd Seeds’. Snowstar Records.

32:25 – 38:41  Johanna Knutsson & Sebastian Mullaert: Dream 1.
Album ‘In Dreams- Live At De Waalse Kerk 2019’. Modern Matters.

38:28 – 40:54  Lárus Sigurðsson. P.P. vid daudadjup.
Album ‘We Are Told That We Shine’. Volkoren 65. 

40:32 – 44:42  Nicholas Lens & Nick Cave. Litany of the gathering up.
Album ‘L.I.T.A.N.I.E.S. Deutsche Grammophon 00289 483 9745.

44:33 – 48:10  SYML. Pure. Album ‘You Knew It Was Me’. V2 Records.

47:49 – 52:15  Nick Cave & Warren Ellis. Balcony man. Album ‘Carnage’. AWAL.

52:05 – 57:24  Harrold Roeland . Nachtlied Voor Joshua (fragment).
Album ‘Nachtlied Voor Joshua‘. Self-released.

54:40 – 59:57  Lyenn. Morning Sun.
Album ‘Adrift’. Near Gale Records – WasteMyRecords.

Sling. Clairo

Clairo’s debuut Immunity was twee jaar geleden veelbelovend, maar het door 70s singer-songwriter pop geïnspireerde en aangename maar ook fascinerende Sling had ik toch niet van haar verwacht.

Immunity, het debuut van de Amerikaanse Claire Cottrill, beter bekend als Clairo, was wel wat wisselvallig, maar ik vond het album toch ook goed genoeg voor mijn jaarlijstje over 2019. Ik was dan ook nieuwsgierig naar Sling, maar het door topproducer Jack Antonoff geproduceerde album overtreft zelfs mijn stoutste verwachtingen. Clairo sloot met haar debuut aan bij de popmuziek van dit moment, maar met Sling staat ze opeens met minstens anderhalf been in de jaren 70. In productioneel en muzikaal opzicht is Sling superieur aan Immunity, maar ook met haar songs en met haar zang zet Clairo een reuzenstap. Sling is een bijzonder knap album waarmee Clairo de belofte ver voorbij is. Geweldig album.

Ik was bijna twee jaar geleden zeer gecharmeerd van Immunity, het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Clairo. Het alter ego van de in Carlisle, Massachusetts, opgegroeide Claire Cottrill verscheen toen ze bijna eenentwintig was, maar veel songs schreef ze in haar tienerjaren, waarin ze al vanaf haar dertiende muziek uitbracht via bandcamp. 

Op Immunity maakte Clairo indruk met lekker in het gehoor liggende maar ook voorzichtig eigenzinnige popliedjes, die fraai waren geproduceerd door Vampire Weekend’s Rostam Batmanglij. Het knappe van Immunity vond ik dat het album zowel flirtte met mainstream pop als met de indiepop van bijvoorbeeld Phoebe Bridgers. De sound van Immunity werd overigens geperfectioneerd op het vorig jaar verschenen album van Claud, die bevriend is met Clairo. 

Deze week verscheen, een maand voor de drieëntwintigste verjaardag van Claire Cottrill, het tweede album van Clairo, Sling. Ik ging er van uit dat het van belofte overlopende Immunity twee jaar geleden slechts in bescheiden mate was opgepikt, maar de credits die horen bij het nieuwe album doen anders vermoeden. Zo is er een gastrol voor soort- en tijdgenoot Lorde, maar nog veel aansprekender is de naam van topproducer Jack Antonoff, die na recente klussen voor Taylor Swift en Lana Del Rey, nu aan de slag gaat met Clairo. 

Jack Antonoff leverde vakwerk af voor de genoemde wereldsterren en dat heeft hij ook gedaan voor Clairo. Haar debuutalbum Immunity liep wat mij betreft over van de belofte en op Sling maakt de Amerikaanse muzikante de belofte meer dan waar. Waar haar debuutalbum nog echo’s uit haar tienerjaren liet horen, is Sling een volwassen album, dat een duidelijk ander geluid laat horen. 

In de openingstrack verlaat Clairo de eigentijdse pop van Immunity voor muziek vol invloeden uit de 70s singer-songwriter muziek en dat zijn invloeden die ook op de rest van het album en belangrijke rol spelen. Zeker wanneer Jack Antonoff het album inkleurt met vooral organische klanken, de piano een hoofdrol geeft en fraaie koortjes toevoegt aan de stem van Clairo, doet het album wat nostalgisch aan en dit geldt voor vrijwel alle tracks op het album. 

Wat onmiddellijk opvalt is dat Claire Cottrill in vocaal opzicht haar eigen geluid heeft behouden, maar echt veel beter is gaan zingen. Omdat Sling ook in muzikaal opzicht veel interessanter is dan het debuut van Clairo zet de Amerikaanse muzikante op Sling een flinke stap. Het is hier en daar een reuzenstap, want ook de songs op het album zijn veel beter en vooral van een consistenter niveau dan die op Immunity, dat een aantal uitschieters, maar ook wel wat mindere tracks bevatte. 

Het is grappig hoe Clairo, die toch een kind van deze tijd is, aan de haal gaat met vaak lekker zwoele 70s pop en singer-songwriter muziek en aan het eind van het album ook nog eens een flinke dosis Beatles, maar het pakt geweldig uit. 

De jonge Amerikaanse muzikante sloot met haar debuut nog aan bij flink wat soortgenoten, maar met Sling slaat ze een opvallende nieuwe en eigen weg in. Het klinkt niet alleen bijzonder aangenaam, maar ook verrassend avontuurlijk, want Clairo doet een zeer smaakvolle greep uit de invloeden uit de jaren 70 en slaagt er bovendien in om ondanks deze invloeden eigentijds te klinken. Sling is een verrassend album, waarmee Clairo zich mogelijk vervreemd van een deel van haar fanbase, maar ik ben zeer onder de indruk van dit razend knappe album.

Erwin Zijleman

Take It From The Dead. Acid Dad

Psychedelic rock comes in so many guises that in a way it is impossible to chuck all the bands active in this genre into one basket. Acid Dad fits but also would fit in a basket called alternative rock with ease. Let's opt for the former.

Acid Dad is a band from New York City. The trio, Vaughn Hunt (guitars and vocals), Sean Fahey (guitars and vocals) and Trevor Mustoe (drums), has absorbed so many influences that it is almost impossible to keep up. The Strokes, so The Velvet Underground, 1967 psychedelia, UK 1980s new wave, all sorts of Dutch bands active in the past 10 years, it's all in there, and more. With this album, Acid Dad releases its second full length album after 2018's 'Acid Dad'.

The first thing I noticed is that Take It From The Dead is not hiding its music. There aren't endless layers of fuzz and whining little organs and other keyboards draped out over the rest of the band. The singer isn't hiding himself deep within the mix. What makes the music on the album psychedelic is the way of singing and the effect put on the voice. The second element is the way the instruments are played. Here The Cure rears its back-combed head. Let me point to the lead guitar line in 'A Forest'. It's definitely a reference point in the music of Acid Dad.

Most importantly you will find eight songs on Take It From The Dead and I mean songs in the taditional sense. Don't be surprised if you hear an intro that could have been from The Beatles before a song like 'Good Time' takes on some more solid parts. 'Good Time' is a good example of what this band is capable of. Obviously a lot of effort went into it. In finding and fitting all the unique elements that make up the song. Several little melodies that make up the whole, add a synth as a little extra. And there's no one who wants to hide his findings behind masking layers of sound. It all results in a great song.

True, I like a band like The Black Angels a lot as well but when I want to listen to music, I will sooner take out Acid Dad than the average The Black Angel album. It seems to me that as soon as I put on the album, Acid Dad presents me with its earliest influence, The Velvet Underground. 'Searchin'' immediately adds a 1980s synth and the singing is as if The Jesus & Mary Chain (without the chainsaws, pneumatic drills and what not) never went out of fashion. The trio takes it from there.

There you have it, reader. This is all you need to know in order to decide to start listening or not. There is something for the eye as well. The cover art design could hang from anyone's wall who likes modern art.

Wout de Natris