Anxious. Nell Smith

Het noodloot sloeg helaas toe voordat de pas 17 jaar oude Nell Smith haar debuutalbum kon uitbrengen, maar met Anxious laat ze ons een leuk, fris, avontuurlijk en verrassend goed popalbum na.

Nell Smith maakte op haar veertiende een bijzonder album, waarop ze samen met The Flaming Lips aan de haal ging met een aantal songs van Nick Cave. Het bood haar de mogelijkheid om te gaan werken aan haar debuutalbum, dat vorig jaar werd opgenomen in het Verenigd Koninkrijk met de van Penelope Isles bekende Jack en Lily Wolter als producers. Het is een ijzersterk debuutalbum geworden met frisse en eigenzinnig maar ook aangename en aanstekelijke popsongs. Het had de start moeten zijn van een mooie carrière in de popmuziek, maar die was helaas niet weggelegd voor de talentvolle Nell Smith, die eind vorig jaar om het leven kwam bij een auto-ongeluk. Het voorziet het zo leuke Anxious van een hele donkere lading.

De van oorsprong Britse maar in Canada opgegroeide Nell Smith was al op hele jonge leeftijd een groot fan van de Amerikaanse band The Flaming Lips. Ze wist de aandacht van de band te trekken door in een opvallend papegaaienkostuum op te duiken bij de kleurrijke optredens van The Flaming Lips en kwam uiteindelijk in contact met de band.

The Flaming Lips voorman Wayne Coyne zag het talent van de jonge muzikante in de dop en kwam tijdens de coronapandemie met het idee om samen een album te maken. Dit album verscheen aan het eind van 2021 en baarde flink wat opzien. De combinatie van een pas 14 jaar oude zangeres en de eigenzinnige band The Flaming Lips was al bijzonder, maar op Where The Viaduct Looms vertolkte Nell Smith ook nog eens uitsluitend de indringende songs van Nick Cave. Het leek me op voorhand een kansloze missie, maar op een of andere manier werkte het en uiteindelijk was ik best gecharmeerd van de opvallende samenwerking.

Toen de coronapandemie was uitgedoofd begon Nell Smith na te denken over een eerste soloalbum, dat ze uiteindelijk in het Verenigd Koninkrijk opnam. Ze werd hierbij geholpen door de Britse broer en zus Jack en Lily Wolter, beter bekend als het duo Penelope Isles, die het album produceerden.

De release van het album had het afgelopen najaar de start moeten zijn van de solocarrière van de inmiddels 17 jaar oude Nell Smith, maar het noodlot sloeg toe. Nell Smith kwam in Canada om het leven bij een auto-ongeluk, waardoor het deze week verschenen Anxious niet alleen het eerste maar ook direct het laatste album is van de Brits-Canadese muzikante.

Het is een hartverscheurend verhaal en ik vond het dan ook niet makkelijk om naar Anxious te luisteren. Het is immers een album vol mooie tienerdromen en het is bovendien een album vol belofte, maar beiden werden ruw verstoord door een fataal ongeluk.

Op Anxious laat Nell Smith horen dat haar zo onverwachte album met The Flaming Lips geen toevalstreffer was. Het debuutalbum en de zwanenzang van de veel te jong overleden muzikante is een fris en origineel popalbum, dat zich vrij makkelijk weet te onderscheiden van de meeste andere popalbums van dit moment. Nell Smith klonk op Where The Viaduct Looms nog wel heel erg jong, maar op Anxious heeft haar stem zich mooi ontwikkeld en hoor je een prima zangeres, die ouder klinkt dan de 17 jaren jaren die ze telde toen ze haar album opnam.

De keuze voor Jack en Lily Wolter blijkt een verstandige, want de twee hebben Anxious voorzien van een aangenaam maar ook interessant geluid. Het is een geluid dat is te karakteriseren als indiepop, maar Nell Smith verwerkt ook invloeden uit de indierock, psychedelica en R&B op haar album.

In tekstueel opzicht is Anxious een typisch ‘coming of age’ album dat past bij de leeftijd van Nell Smith, maar in muzikaal en vocaal opzicht klinkt ze een stuk volwassener en ook de songs op het album zijn van een niveau dat je niet verwacht van een meisje van 17. Anxious is een popalbum waar ik normaal gesproken enorm vrolijk van zou worden, maar de trieste dood van Nell Smith voorziet het album helaas van een donkere lading. Ik had graag nog veel meer gehoord van de Brits-Canadese muzikante, maar we zullen het helaas moeten doen met het uitstekende Anxious.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Anxious hier luisteren en bestellen:

https://nellsmith.bandcamp.com/album/anxious

Like The First Time. The Bablers

The Bablers were introduced to this blog through the singles' section a few weeks ago. I wrote on the single presented there: "Judging by 'Where The Wind Blows' it could be an album that combines Paul McCartney style The Beatles ballads with The Connells' '74-75'". And I've found that goes for most of Like The First Time.

Let me own up and write that I'm totally strapped for time, but do not want you to miss out on this fine album. This review is going to be short but nice. The Bablers are from Finland and have been around since the late 70s when the members started to play music together as teenager, leading to the band's debut album 'What's All About'. The band returned in 2022 with a new line up, singer-songwriter and guitarist Arto Tamminen, drummer Janne Haavisto, bassist Pekka Gröhn and guitarist Hannu Pikkarainen, with the album 'Psychedelic Circus'.

Oddly enough, this new album is not new. It was released only in Japan in 1998 and now, thanks to Big Stir Records has a global release for the first time. The album from the get go reminded me of 'Catch All' an album from the year 2000 by a collaboration band of friends called Swag. And now I find Like The First Time was released two years before 'Catch All'.

In short, if you like The Beatles, as band and solo, The Travelling Willburies, ELO, Tom Petty, Like The First Time is an album to check out. It is filled to the brim with songs that instantly please. Don't expect a big spectacle, antics or shenanigans, The Bablers present true songs and nothing else. Yes, that includes a rocking song like 'Thinking Of You'. Like The First Time contains songs to listen to and enjoy from second one to the very last. My advice? Give it a try, folks.

Wout de Natris - van der Borght

The Long Way Round. Maya Delilah

De jonge Britse muzikante Maya Delilah laat op haar debuutalbum The Long Way Round horen dat ze bulkt van het talent en maakt indruk als zangeres en als gitarist op een bijzonder smaakvol en gevarieerd album.

Maya Delilah uit Londen beschikt over een stem die je heerlijk kan bedwelmen. Het is een warme stem met veel soul en jazz, waardoor de jonge Britse muzikante inmiddels is vergeleken met een aantal grote zangeressen. Maya Delilah kan niet alleen geweldig zingen, maar maakt op haar debuutalbum ook indruk als gitarist, zeker wanneer ze melodieuze solo’s uit haar gitaar tovert. The Long Way Round staat ook nog eens vol met uitstekende songs en het zijn songs die zich makkelijk over de grenzen van meerdere genres bewegen. Alle reden voor met name de Britse muziekpers om Maya Delilah een supertalent te noemen, wat ik na beluistering van haar debuutalbum zeker niet overdreven vind.

De Britse muzikante Maya Delilah, een voormalig leerling van de inmiddels fameuze BRIT school, die in maart debuteerde met het album The Long Way Round, heeft het perfecte album gemaakt voor een mooie lentezondag. Het is een album met lome en soulvolle klanken en een stem die de ruimte vult met warmte. Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam en het wordt meer dan aangenaam wanneer Maya Delilah ook nog bijzonder fraai gitaarwerk toevoegt aan haar songs.

De pas 24 jaar oude muzikante uit Londen wordt inmiddels al een tijdje geprezen als zangeres, als songwriter en als gitarist en laat op haar debuutalbum horen dat dit niet overdreven is. The Long Way Round is verschenen op het prestigieuze Blue Note label, dat niet over één nacht ijs gaat en dat met Maya Delilah een supertalent heeft binnengehaald.

De Britse muzikante wordt meer dan eens vergeleken met Norah Jones en dat is een vergelijking die ik begrijp. Net als Norah Jones beschikt Maya Delilah over een bijzonder mooi en warm stemgeluid en ook de stem van de Britse muzikante gedijt uitstekend in songs met vooral invloeden uit de soul en de jazz. Invloeden uit de jazz spelen op The Long Way Round overigens een meer bescheiden rol dan op een aantal van de albums van Norah Jones, want invloeden uit de soul, de R&B en de pop domineren op het album.

The Long Way Round klinkt voor een belangrijk deel vertrouwd, tot Maya Delilah interessante gitaarakkoorden en gitaarsolo’s toevoegt aan haar songs en de Eric Clapton in zichzelf naar boven haalt. Met name de solo’s verwacht je niet in de muziek van Maya Delilah, maar op een of andere manier past het prachtig. Echt ontsporen doet het overigens nergens, waardoor het debuutalbum van de Britse muzikante vooral een loom en wat zwoel karakter houdt.

Daar is niets mis mee en zeker niet wanneer de songs zo smaakvol zijn als die op The Long Way Round. Er wordt met veel smaak en gevoel gespeeld op het album, waarvoor gelouterde muzikanten en producers werden ingeschakeld. De muzikanten die zijn te horen op het album zijn van hoog niveau en ook de zang van Maya Delilah is zeer smaakvol.

Ze beschikt over een stem die vooral wanneer de Britse muzikante wat zachter zingt vol schoonheid en verleidingskracht zit, maar het is ook een stem die in uiteenlopende genres uit de voeten kan en zowel soulvol, jazzy, folky, bluesy als funky kan klinken. Wanneer invloeden uit de funk worden toegevoegd klinkt Maya Delilah opeens als een protegé van Prince, overigens een van haar muzikale helden, maar zelf hoor ik haar toch liefst in de wat broeierige songs met vooral invloeden uit de soul, blues en de jazz, die domineren op het album. Maya Delilah zingt in deze songs niet alleen heel erg mooi, maar zingt bovendien met veel precisie en gevoel.

De jonge Britse muzikante schakelt bijna achteloos tussen genres, wat een uiterst veelzijdig album oplevert. Het is een album dat het zoals gezegd uitstekend doet een mooie zondag in de lente, maar The Long Way Round doet ook later op de avond wonderen en lijkt me een album voor alle seizoenen. Maya Delilah is op meerdere plekken genoemd als een van de muzikanten die we in de gaten moeten houden in 2025 en na beluistering van haar uitstekende debuutalbum begrijp ik dat helemaal.

Erwin Zijleman

2025, week 19. 10 Singles

After a few days of colder weather spring returns to my country, while I'm starting preparation to travel to another country. In the meantime I've selected a new bunch of recently released singles. It is once again a mixed bunch. I hope you enjoy it.

Stone Fist EP. Stone Fist

We start with a new name on the blog. The Italian band Stone Fist released its debut mini album 'Stone Fist' on 9 May. On the album the band rocks, and no little at that. The band formed in 2022 and consists of  Christian Spolaore, guitars, vocals, Emanuele Perego, bass and Matteo Vignocchi, drums. The music is described as stoner rock and I can live with that. Stone Fist plays rock songs with distorted and/or fuzzed up guitars. Together with the bass and drums fast chord changes are made using all the usable chords in between to create a nice run or fat accents. The result is energy charged songs which may not be the very best I've ever heard in the genre, but certainly well above average. Stone Fist presents exactly what you expect from a band with the name, without just playing heavy metal and ramming in the nails with that fist regardless. This is music that also contains the subtlety of a carpenter's experienced eye.When the pace goes down, at least for a part of 'Space Trip', it is the sound Stone Fist presents that makes the song a winner. The variation is what makes 'Stone Fist' work.

It Will Get Worse. Lifeguard

Lifeguard is a Chicago based trio, Asher Case (bass, baritone guitar, vocals), Isaac Lowenstein (drums, synth), and Kai Slater (guitar, vocals), that is on route to release its album 'Ripped And Torn' on 6 June. The energy and youthful exuberance brings the earliest U2 to mind immediately. 'Stories For Boys', 'I Will Follow', 'Gloria', that sort of songs the Irish rock dinosaurs broke through with at a modest level. The jumpy nervousness in the songs, the thin sounding but longer held guitar chords, it's all there. It makes It Will Get Worse land on solid and familiar ground. With the provided addition of a little punky attitude, you have the enthusiastic mix Lifeguard offers its listeners.

Fire Sign. S.G. Goodman

With an artist signing with initials, my mind tells me: male. I'm wrong here, as S.G. Goodman is a woman with a voice that can be categorised in the Stevie Nicks part of female rock. S.G. Goodman is a new name to me but not to Erwin Zijleman. He reviewed two albums of her on this blog, 'Old Time Feeling' (2020) and 'Teeth Marks' (2022). The new album 'Planted by the Signs' will be released on 20 June. Shania Goodman is a roots artist from Murray, Kentucky and her new single 'Fire Sign' can be put in this category. Fire Sign is a song with a drive provided by the drums. The song starts with just drums and bass over which S.G. Goodman sings her lyrics. Come the chorus the band kicks in, in which the lead guitarist grabs the front seat. It is that drive though that keeps propelling the song forward in all the right ways. Fire Sign is a nice introduction to that album to come.

This Movie Sucks. Durry

Durry is brother and sister Austin and Taryn Durry from Minneapolis, Minnesota. They have put songs on Bandcamp since 2020, but for me are totally new. For folks who liked the grunge, punky songs with a pop feel from the 90s and 00s, Durry is a band to check out. This Movie Sucks may start with a wobbly organ that sounds like it is about to give up the ghost, from there the song very, very slowly but surely is fleshed out into an anthem like those songs of old did. Loud, almost bombastic but with a golden chorus that begs singing. Durry knows exactly what sentiment to play here. Where the arrangement is concerned the duo does a lot of things right, as for starters the song starts in a way that does not give away what's to follow. From there the band managed to find at least the second and third possible melody in the song's structure, making it interesting to listen to for a few reasons. This Movie Sucks is a nice single and the title of Durry's upcoming album. Expect it on 27 June.

Chambermaid. Suzanne Vega

Chambermaid? or 'I Want You'. I can't look it up right now but I'm sure Bob Dylan will have gotten a writer's credit in this song. There is a reference to the lyrics, the main riff is there and the chord sequence sounds familiar. Isn't "dancing with the chambermaid" a part of Dylan's lyrics? So, this is the chambermaid's tale it seems. It is a song that I've liked for longer than I can remember and I immediately like Chambermaid as well. The song is a part of Suzanne Vega's new album 'Flying With Angles' that was released on 2 May. What sets the song apart, is the force that Vega puts into parts of the song, making it more powerful than the original. It makes the song have an impact on me, forcing me to listen to it, notice it and incorporating it. Chambermaid is not a one ear in, the other out kind of song. For that it far too alive. That makes it another winner on 'Flying With Angles'. Be sure I will give the album a listen soon.

Get Fucked. Bongloard

Not long ago Bongloard released an album that was review worthy. Unfortunately, time prevents me from writing about everything. So, here is amends made. Bongloard released a single for Record Store Day 2025 and this is the b-side. A demo, that they left as it and I totally understand why. Why change the winning song? Get Fucked is fired up alternative rock from which sparks fly. The dynamics are taken care of superbly. Drums - guitar and the drums - finally (fuzzed) bass - drums under the vocals. Then all together for the chorus. There's even a synth solo along the way. The Utrecht based band is really going for it in Get Fucked. To think I've never even listened to the a-side, 'The Mirror', again. (I did last year, I found.) There's absolutely no need, as Get Fucked does it all.

The Actor. Folk Bitch Trio

Folk Bitch Trio, from Melbourne/Naarm, Australia, recently signed to the Jagjaguwar label and releases its first single there, The Actor. With a band name that sounds sort of passive-aggressive, I did not expect to hear a folk song with just about perfect harmonies on it. The world has a host of female folk duos and trios, starting with boygenius, HAIM and many more. Yet, there's room for Folk Bitch Trio. The Actor is simply a beautiful song, with a subtle arrangement that allows details to escape from the whole, catching my attention time and again. With the huge bonus of Heide Peverelle, Gracie Sinclair and Jeanie Pilkington singing together. No doubt more will follow. For now, I'm game.

Through The Veil EP. The Awakening

And now it's time for some darkness. Leave that to Ashton Nyte, the South-African born but Los Angeles living singer and songwriter. Nyte moves through the goth sector of music like a fish in water. On his three song EP he shows the dark side of music and singing. His voice may be compared with David Bowie's, his range is far deeper. Befitting the genre, I'd say. Musically, he does come closer. Single 'The Mirror' emulates a song like 'Scary Monsters And Super Creeps' for example. Deep sounding guitars and whole swathes of synths that are spread out of the structure of 'The Mirror'. The single can stand as a model for the other two songs, 'Thorough The Veil' and 'Haunting'. The Awakening is Ashton Nyte, who is responsible for all voices and instruments. As a band The Awakening will tour Europe, the U.S. and Mexico later this year. Time for "the bats" of old to get out that green soap, work their remaining hairs into the right The Cure style, explosion fashion, worm themselves into that grey and black clothes and gaze at their feet until the right songs by The Awakening come by to start dancing. If Through The Veil does not do the trick, nothing will get the old time bats out of their caves.

Whiskey. Goodwin

Goodwin, is Rob Goodwin of The Slow Show, who is about to release a solo record, 'PEEKABOO', slated for 19 September. To be honest, in the first  minute of Whiskey I thought to have heard enough. But two things happened. 1) The addition of singer Samia Chancrin. 2) My brain played the Matt Berninger solo card. The music is very basic. A slow, almost classical piano is played by Goodwin's musical partner Lambert. With an acoustic guitar, some atmospheric noises and voices it is all there is. It is the interaction between the two singers that does the rest. The combination between singers and musicians is pure magic. Living in Berlin, Goodwin could have worked with Sophie Hunger, as Samia Chancrin's voice reminds me of the Swiss singer. I'm happy none the same. Whiskey is a beautiful song.

Closing Credits. Rindert Lammers

And now for something completely different. We end the weekly singles' overview with an instrumental, jazzy track by Dutch musician Rindert Lammers. A name I have never heard of before. In Closing Credits he ends the overview with a piece of music that could totally unobtrusively be played at the moment the movie audience is getting up, putting on their coats and shuffling towards the exit, softly discussing what they have just seen. Music played underneath "the little letters" that some people tend to look at, hoping to find out something or to find a reference to that song they heard in the movie. Lammers has that softly played drums some jazz bands have like they are playing in a late, late night club for the final stragglers. Over that drums a lot happens though and not just softly. This usually is not my kind of music but Closing Credits is a song I can listen to with ease. It even makes me a little curious to listen to the album, 'Thank You Kirin Kuki', that was released on 18 April.

Wout de Natris - van der Borght

The Machine. Jodymoon

Digna Janssen en Johan Smeets maken als Jodymoon inmiddels al bijna twintig jaar albums geweldige albums die echt veel te weinig aandacht krijgen en ook het onlangs verschenen The Machine is weer een prachtalbum.

Sinds 2008 ben ik fan van het Nederlandse duo Jodymoon. De liefde voor de muziek van het duo uit Maastricht gaat inmiddels zes studioalbums en een live-album mee en onlangs werd er met The Machine een volgend studioalbum aan toegevoegd. Het is een album dat ik even uit het oog was verloren, maar gelukkig ben ik nog redelijk op tijd bij de les. Op The Machine vertrouwt Jodymoon wederom op de liefde voor singer-songwriter muziek uit het verleden, op het muzikale vernuft van Johan Smeets en op de prachtige stem van Digna Jansen, maar het tweetal slaat ook nieuwe wegen met een net wat steviger aangezet geluid. Het levert voor de zoveelste keer een album van wereldklasse op.

Het Nederlandse duo Jodymoon dook in 2006 op met haar debuutalbum Look At Me Look At Me Don't Look At Me en heeft sindsdien alleen maar geweldige albums gemaakt. Never Gonna Find It An Another Story (2008), Who Are You Now (2010), The Life You Never Planned On (2012), All Is Waiting (2015), A Love Brand New (2019) en Firestone (2021) zijn allemaal albums waarop zangeres Digna Janssen en multi-instrumentalist Johan Smeets indruk maken met hun muziek, die onder andere invloeden uit de 70s singer-songwriter muziek, de Britse folk, de Amerikaanse rootsmuziek en de klassieke muziek bevat.

Alle albums van het tweetal uit Maastricht zitten in muzikaal opzicht knap in elkaar, waarna de mooie stem van Digna Janssen het muzikale feestje compleet maakt. In vrijwel al mijn recensies van de albums van Jodymoon noem ik het Maastrichtse duo daarom een van de best bewaarde geheimen van de Nederlandse popmuziek en daar valt wat mij betreft niets op af te dingen.

Ik ben niet zo gek op live-albums, maar het vorig jaar verschenen album The Best Of Live 2013-2023 bood niet alleen een fraaie dwarsdoorsnede uit het oeuvre van Jodymoon, maar liet bovendien horen dat Digna Janssen en Johan Smeets ook op het podium uitstekend uit de voeten kunnen. De perscampagne voor het nieuwe studioalbum van Jodymoon werd eind vorig jaar al gestart en ik kreeg het album ook al vroeg in het jaar toegestuurd.

Het album was hierdoor helaas wel wat onder op de stapel terecht gekomen, waardoor ik de releasedatum helemaal heb gemist. Gelukkig kwam ik The Machine bij het doorlopen van de stapel toch nog redelijk op tijd tegen en kon ik al snel concluderen dat ik in maart een van de beste albums van dat moment heb laten liggen.

Ook op The Machine steken Digna Janssen en Johan Smeets weer in een uitstekende vorm. Sinds Firestone, het vorige studioalbum van Jodymoon, zijn alweer bijna vier jaren verstreken, en het zijn jaren waarin de wereld meerdere keren op zijn kop heeft gestaan. Het duo uit Maastricht kiest in de snel veranderende wereld zelf ook voor een net wat ander geluid, wat vorm kreeg toen een vergeten drummachine uit de kast werd getrokken.

In een aantal songs op The Machine heeft Jodymoon haar geluid voorzien van wat steviger aangezette elektrische gitaarlijnen en wat prominentere ritmes. Het levert in een track als Seconds Tick een bezwerend geluid op dat ook wel wat doet denken aan bands als My Baby en Cari Cari (check ook de albums van deze Oostenrijkse band). Het is een geluid dat vaker terug komt op The Machine, maar Jodymoon is ook haar wortels in de tijdloze singer-songwriter muziek niet vergeten.

Digna Jansen laat ook op The Machine weer horen dat ze een geweldige zangeres is, terwijl Johan Smeets de vormgever is van een zeer smaakvol maar dit keer ook prikkelend geluid. Door de interessante koerswijziging in een aantal tracks voegt The Machine absoluut iets toe aan het inmiddels respectabele stapeltje albums dat Jodymoon op haar naam heeft staan en het is wederom een album van hoog niveau.

Jodymoon is helaas nog altijd een van de beste bewaarde geheimen van de Nederlandse popmuziek en ook als ik naar The Machine luister begrijp ik daar weer helemaal niets van. Ga echt eens luisteren naar de muziek van het tweetal uit Maastricht, dat inmiddels een imposant oeuvre op haar naam heeft staan.

Erwin Zijleman 

Je kunt The Machine hier luisteren en bestellen:

https://jodymoon.bandcamp.com/album/the-machine