Oh, Smokey. Clem Snide

Het oeuvre van de Amerikaanse band Clem Snide is redelijk onbekend, maar de band heeft een respectabel aantal prachtalbums op haar naam staan, waar deze week het echt wonderschone Oh Smokey aan wordt toegevoegd.

Ruim 25 jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Amerikaanse band Clem Snide en het was liefde op het eerste gehoor. De band uit Boston leverde in een paar jaar tijd een handvol fantastische albums af, waarna het licht helaas langzaam maar zeker uit ging. De band rond Eef Barzelay begon een paar jaar geleden aan haar tweede jeugd en die krijgt deze week een vervolg. Eef Barzelay maakte Oh Smokey samen met de gerenommeerde muzikant en producer Josh Kaufman, die het nieuwe album van Clem Snide heeft voorzien van een redelijk sober geluid. Het is een setting waarin de melancholische songs van Eef Barzelay uitstekend tot zijn recht komen.

De Amerikaanse band Clem Snide dook aan het eind van de jaren 90 op en maakte met name in de eerste jaren van haar bestaan een aantal geweldige albums. You Were A Diamond uit 1998, Your Favorite Music uit 2000, The Ghost Of Fashion uit 2001, Soft Spot uit 2003 en End Of Love uit 2005 zijn stuk voor stuk geweldige albums, die dan ook volkomen terecht de hemel in werden geprezen. Dat gebeurde helaas slechts in zeer kleine kring, waardoor Clem Snide toch vooral een cultband bleef.

Op haar albums verwerkt de band uit Boston, Massachusetts, vooral invloeden uit de alt-country en een beetje indierock en zeker Your Favourite Music en The Ghost Of Fashion zijn albums die ik schaar onder de allerbeste albums van de jaren 00. Na 2005 werden de albums van Clem Snide langzaam maar zeker wat minder en in 2010 leek het doek definitief te vallen voor de zo onderschatte Amerikaanse band. Voorman Eef Barzelay bracht nog wel wat soloalbums uit, al dan niet onder de naam Clem Snide, maar na 2015 werd een aantal jaren niets meer van de band vernomen.

In 2020 keerde Clem Snide echter terug in de spotlights en leverde het met het samen met Scott Avett gemaakte Forever Just Beyond een album af dat niet onder deed voor de beste albums van de band. Een recente opmerking die bij dit album werd geplaatst op het muziekforum Musicmeter.nl zette me op het spoor van het nieuwe album van de band, dat vorige week is verschenen en dat ik in geen enkele releaselijst ben tegen gekomen.

Dat is best bijzonder, want zo groot is het aanbod op het moment niet. Oh Smokey is ook nog eens een geweldig album, dat zich net als voorganger Forever Just Beyond kan meten met de beste albums van Clem Snide en dat zegt wat. Alles draait nog altijd om singer-songwriter Eef Barzelay, maar op Oh Smokey koos hij voor de samenwerking met muzikant en producer Josh Kaufman, die we kennen van Bonny Light Horseman en van zijn werk voor onder andere Cassandra Jenkins, Taylor Swift, The Hold Steady en This Is The Kit.

Josh Kaufman was verantwoordelijk voor het grootste deel van de muziek op het album en tekende voor de productie. Hij heeft Oh Smokey voorzien van een mooi en vaak wat stemmig klinkend geluid, waarin invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek centraal staan. Het is een sfeervol maar ook wat weemoedig klinkend geluid, dat uitstekend past bij de stem en de songs van Eef Barzelay.

De muzikant uit Boston is nooit vies geweest van flink wat melancholie in zijn songs en heeft een stem die goed past bij wat donkerdere songs. Vergeleken met het vroege werk van Clem Snide klinkt Oh Smokey wat soberder en wat meer ingetogen en dat vergroot wat mij betreft de impact van de songs en de stem van Eef Barzelay. Oh Smokey klinkt misschien vrij sober, maar Josh Kaufman heeft veel mooie details verstopt in de muziek, die vooral aan de oppervlakte komen wanneer je het album met de koptelefoon beluistert.

De naam Clem Snide zal heel veel mensen echt niets zeggen, maar de Amerikaanse band heeft inmiddels een respectabele stapel vijfsterrenalbums op haar naam staan en hoeveel bands kunnen dat zeggen? Ruim 25 jaar na het debuutalbum van de band laat Clem Snide met Oh Smokey horen dat het nog altijd albums kan maken die niet onder doen voor het allerbeste werk van de band en dat is knap. Ik had Oh Smokey zomaar kunnen missen door de beperkte aandacht voor het album, maar dit is er een voor de jaarlijstjes.

Erwin Zijleman

Je kunt Oh, Smokey hier luisteren en bestellen:

https://clem-snide.bandcamp.com/album/oh-smokey

You Are The Morning. jasmine.4.t

With You Are The Morning jasmine.4.t releases an album that is strong, varied and makes a statement on who she is. Let me start there for once and make a statement. Where have tolerance, acceptance, compassion and understanding gone in the last few years? Since Covid it seems like it has left the world. It most likely has not, but it certainly seems that way with right wing politicians creating the enemies they need to thrive on and an easy victim are the LHTBIQA+ people. jasmine.4.t is a transperson, so she must be a monster, if I am to believe too many current administrations and those striving to become one. If this is the silent majority coming back in power, then we better start bracing ourselves. The time to not look away is now. Live and let live, people. We all are the better for it when we do so.

Back to You Are The Morning. Things started with single 'Elephant', reviewed on this blog late in 2024. It made me curious to hear more and that more is here today. For jasmine.4.t things started when she started touring with a band of likeminded people. The songs are a sort of diary of her period before and of transitioning from the, for the outside world, man who grew up in Manchester to the woman she's today. All band members were able to support each other and You Are The Morning is the proof of that period of darkness and light.

Musically, the album reminds me of Canadian musician Patrick Watson, mostly because of the way of singing and in some songs because of the ethereal music as well. jasmine.4.t moves well beyond Watson, when she ventures into folk music and even indie rocks out.

The folk part brings to mind the folk music that was popular for a while about ten plus years ago, the hey-ho or ho-hey without that shout outs, but there are even short Irish references, like in the intro to 'Guy Fawkes Tesco Disociation', before the rock part of the album kicks in. The song certainly is my personal favourite of the album.

jasmine.4.t is the first U.K. signing to Phoebe Bridgers' Saddest Factory Records. The album was produced by the three boygenius members. The good thing is that Baker, Bridgers and Dacus have not tried to copy their music but left the U.K. band in its own, allowing for an album that scales a light form of Antony and Patrick Watson to an indie rock band.

The delicate songs win out though, the ones telling the whole story of transitioning and all that affects the person undergoing it. It makes You Are The Morning a deeply personal album that is shared with the whole world. It may not be easy to keep singing these songs after life moved on and things hopefully keep getting better. That is why my live and let live comment above is so important. That's why I repeat it, live and let live and we'll all be the better for it. You Are The Morning is tangible proof of just that.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to You Are The Morning here:

https://jasmine4t.bandcamp.com/album/you-are-the-morning

2025. Week 3, 10 singles

And already the third week of the year is nearly over. Grey, foggy, wet-coldish and very little sun. The Christmas tree is out of the house and all days seem like 'Blue Monday'. We can always put on the New Order 12" and celebrate that the days are a little longer already. Or listen to a bunch of new singles and EPs, like I have. Enjoy.

Christmas Came Early (But Not in a Good Way)!. After Elmer

Christmas comes rather late to WoNoBlog, I'm afraid, but not too late to point to Rotterdam's After Elmer's Christmas single of 2024. The band debuted on the blog with single '246 Toothpicks' just under two years ago and returns with this so enthusiastic single. Fans of Green Day can start listening without any qualms. After Elmer wrote the band's Christmas single for 2025 for them in 2024. That conclusion is enough, as the melody is there, the power, the fun and cheekiness. For a good punkrock song Christmas never comes too early, let alone too late.

Launch The Rocket EP. Tape Toy

Rotterdam label Mattan Records signed another band from Amsterdam, showing relationships between the two cities can be perfectly normal. Tape Toy is a band that combines alternative pop, with eighties doom and synths, creating its own version of postpunk pop. Single 'Anyone, Anything' was welcomed on this blog in September but is only partly a harbinger of what is to come. 'Shotgun' for example is a far more direct song. This band knows how to rock when it wants to and releases a rock version of Kim Wilde to name one famous artist from the 80s. Where opening song 'Anyone, Anything' knows layers of synths, they disappear in 'Shotgun', like in the final and title song 'Launch The Rocket'. This song is a ballad, yet explodes at the right moments. Label mate Pom is not far away in this song. This EP is consistent in quality, yet varied in the way songs are approached. Tape Toy is able to move from the somewhat mysterious to very direct 80s style rock. The band may not have a very distinctive sound, but then who has these days unless you're a band like Franz Ferdinand?, Launch The Rocket convinces me. The two remaining songs 'Swim and 'Shirt' attest to that statement. Mattan Records has signed yet another very worthwhile band.

I Cried. The Hellflowers

More punkrock fun pouring from the local tap in Boston, Rum Bar Records. The Hellflowers make their debut on WoNoBlog. The band is from Los Angeles, so I can only hope everyone is alright!, and formed in 2015. Christina Hellflower, vocal, guitar, Matt Eskew, bass, Alex Mack, lead guitar, Stevyn Grey, drums (on the record) and Richie Mendez, drums bring back good memories with an urgent yet fun punkrock song that contains a truckload of pop melodies on the side. The opening is already different with a keyboard producing a gamalan sounding riff, that keeps returning all throughout the song. Whoever is playing it, it's a nice addition making the song a little different from the pack. Yes, I certainly would like to hear more from where this is coming in 2025.

The Blues Is Still #1. The Mono Kids

Since 2023 The Mono Kids regularly feature in the singles section of this blog. It's new maxi single The Blues Is Still #1 is no exception. Drummer Roelof and guitarist and singer Michel are raging for a while before silence descends in the home once again. Not for long though, as the inclination to push play once again is certainly present. The single is a homage to a band that grew to notoriety in the 1990s, the Jon Spencer Blues Band. The individual songs are dedicated to the band's three members. The band existed longer than I thought, 2016. The Mono Kids recreates the dirty punk sound perfectly. The sound is like wading through a bog sucking at your feet the whole of the time. Yet, there's so much energy that moving forward is guaranteed. The Mono Kids do not allow any rest for the wicked. Nor anyone else for that matter. If you still have not gotten the message, it's repeated throughout the single: the blues is still #1, even for the punk/garage rock band The Mono Kids is.

Bleu. Scarlet Rae

"This is my most vulnerable song", Scarlet Rae tells the world. The song takes its title from a part of her sister's name. She's from California, where she fronted a folk band called Rose Dorn. After moving to Brooklyn she started working on her own songs and here is the first one released on Bayonet Records, where she signed to. The song is obviously vulnerable and downcast, underscoring the title. It is however not so much the sound as a whole, as there are electric guitars, a bass and softer drums. The sound is far from clean. Scarlet Rae's voice is soft and vulnerable, mixed a little into the music, as she doesn't really want to be heard. Around her voice are all sorts of little digitised vocal effects, giving Bleu some playfulness anyway. Bleu is not a song for all moments of the day, but definitely one that makes me curious what is coming next. Welcome to the blog, miss Rae.

The Way I See It. I Am Oak

Not so long ago, I thought that I Am Oak could be a good band for a living room show,  immediately followed by the thought, when did I hear a new song by the band? That turns out to be four years ago, according to my blog's search engine. Today a new song is here, to be followed by a new album, 'Time Drifts', in April. Expect a dreamy song, as that is Thijs Kuijken's line of business. But that is not all. It may be because it's been a while since I played an I Am Oak album, yet I have the strong impression that the music is richer, more layered. Multitracked vocals and a layer of synths meander through The Way I See It, making it a warm and rich song. The Way I See It may be dreamy, I assure you, you will not fall asleep. Too much is happening here. The music slowly but surely wraps itself around you like a warm blanket.

I Love How You Love Me EP. Lynda Mandolyn

I have no idea who Lynda Mandolyn is, but her EP reminds me of one of the oldest singles I own, Nancy Sinatra's 'Like I Do'/ 'To Know Him Is To Love Him'. Wikipedia tells me its from 1962, that may be. It's there for most of my life, as it was a part of my aunt's collection, and today mine's. The title track of I Love How You Love Me, is the reversed version of Nancy's B-side. It has the mood and sweet stickiness of the track that of course has been recorded by many artists. The atmosphere may be caught perfectly, the sound is totally different. It's more like Laura Palmer is singing the song, just before the 'Twin Peaks' mystery starts. There is a certain darkness in the sound and in the way I Love How You Love Me seems to drag its feet. And then hear that dark guitar in the background in the whispered part. A mighty thunderstorm is gathering over Lynda's head. The two songs that follow, 'Little Dreamer' and 'Billet Doux', remain in this segment of early 60s pop girl song, with a dark sheen over them, giving them a mystique that is David Lynch worthy. We have to live on without the cinematic master and Lynda Mandolyn is leading the way.

Something Good. Shane Alexander

If it is possible to call a foreign musician a friend, Shane Alexander fits the bill. I am glad to hear a new song from him and am surprised to read that he wrote this single with Dutch singer-songwriter Judy Blank. In our weekly Covid front lawn shows in 2020 my, now, wife and I played her song 'Mary Jane' with a lot of fun. Something Good is a softer and more serious song. The two wrote the song during Zoom sessions, after having been put together by Shane Alexander's publishing company. "Someday soon something good is going to come", he sings. That day is here, folks. Something Good is a pop track, incorporating a country vibe, underscored by a pedal steel playing in the background, yet very audible. Everything is delicate about the track. As a whole it is very present though, the kind that I can play multiple times in a row with ease. If this is the result of a Zoom session, I would opt for a few more in the future. Album 'Forever Songs' will come out this spring.

Shut Up And Drink Your Beer. Miss Georgia Peach

'There's A Guy Down At The Chips Shop Swears He's Elvis'. If you like that Kirsty McColl classic hit, you're at the right address with Miss Georgia Peach and band. This is rock and roll with a country twist if I ever heard one. Shut Up And Drink Your Beer is the kind of amalgam that created the genre rock and roll long before all involved in this review were born. Once again the people from Nashville Pussy join Peach and her partner Travis Ramin to really rock out together. Ruyter Suys plays a few guitar solos that are simply on fire, just like they should be. This single is simply too much fun to pass over.

Mudcrawlers. Mekons

For a band that's active since forming at the University of Leeds in the mid 70s and releasing records since 1979, it managed to stay off my radar until early 2025. Quite a feat, I'd say. It only took a few seconds into Mudcrawlers for me to know that I wanted to hear the whole song and most likely write on the single as well. Mudcrawlers somehow manages to mix folk with punk and rock and the type of folk singing that became popular in the late 1960s. Most of the band's members appear to be singing here in a way that reminds me of Moody Blues, with female voices added. There's a violin really spiking the song. Expect a dense sound, yet extremely playful. What I also like, is how the song slowly shifts from the rocking guitar to a seemingly softer version of itself when the violin joins in. That is all in the mind, as this song really rocks. Mudcrawlers brings decades together, from when Mekons' members were teenagers and everything since. That is a lot of musical power that comes together in 2025.

Wout de Natris - van der Borght

Diamond Jubilee. Cindy Lee

Diamond Jubilee van Cindy Lee werd eerder dit jaar vooral binnengehaald als een rariteit, maar gezien een aantal aansprekende jaarlijstjes is het album inmiddels uitgegroeid tot een meesterwerk en dat is het ook.

De Canadese muzikant Patrick Flegel haalt op het zevende album van zijn project Cindy Lee alles uit de kast. Diamond Jubilee houdt je iets meer dan twee uur lang aan de speakers gekluisterd met een stortvloed aan goede ideeën. Cindy Lee laat zich beïnvloeden door een rijke collectie muziek uit met name de jaren 60 en smeedt al deze invloeden aan elkaar in unieke songs. Het zijn songs die van de hak op tak springen en behoorlijk rammelen, maar ondertussen is Diamond Jubilee een aaneenschakeling van briljante momenten. Het gitaarwerk op het album is fascinerend en dat geldt ook voor de zang, die perfect contrasteert met de ruwe gitaarklanken. Diamond Jubilee van Cindy Lee is een krankzinnig album, maar wat is het goed.

De grootste verrassing in de tot dusver verschenen jaarlijstjes is voor mij zonder enige twijfel het album Diamond Jubilee van Cindy Lee. Het album staat hoog genoteerd in meerdere aansprekende jaarlijstjes en de gerenommeerde Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork heeft het album zelfs op de eerste plaats gezet.

Pitchfork was het afgelopen voorjaar ook al heel enthousiast over het album, dat destijds alleen op YouTube en op een vrij obscure website was te vinden. Het album ontbreekt nog altijd op de streaming media diensten, maar is inmiddels wel op bandcamp te vinden, waar ook de fysieke versie van het album besteld kan worden. Pas begin volgend jaar wordt het album verwacht in de Nederlandse platenzaken. Het is een bijzondere situatie, want hoe vaak haalde een album dat zo lastig verkrijgbaar was een hoge positie in zoveel jaarlijstjes?

Diamond Jubilee is niet alleen lastig verkrijgbaar, maar is ook in andere opzichten een lastig album. Het is een album dat ruim twee uur duurt en dat maar liefst 32 songs bevat. Twee uur muziek is al een hele uitdaging, maar Diamond Jubilee van Cindy Lee is ook nog eens een album dat overloopt van de goede ideeën en die goede ideeën er ook nog eens in hoog tempo doorheen jaagt.

Cindy Lee is een project van de Canadese muzikant Patrick Flegel, die jaren werkte aan het album dat in meerdere Canadese studio’s werd opgenomen. Deze Patrick Flegel maakte eerder deel uit van de band Women, die kwam tot twee cultalbums, maar is met Diamond Jubilee ook al toe aan het zevende album van Cindy Lee. Het is me allemaal ontgaan en ook voor Diamond Jubilee deed ik in het afgelopen voorjaar niet veel moeite.

De afgelopen week heb ik me echter ondergedompeld in het bijzondere muzikale universum van Cindy Lee en inmiddels intrigeert Diamond Jubilee me hopeloos. Het terecht zo bejubelde album van Cindy Lee heeft een aantal karakteristieken van een lo-fi album. De songs zijn in een aantal gevallen kort, maar ook lange tracks worden niet geschuwd. De muziek van Patrick Flegel rammelt aan alle kanten, maar ondertussen strooit de Canadese muzikant wel met briljante songs of op zijn minst flarden van briljante songs.

Het zijn songs met vaak wat ruw gitaarwerk, dat op het eerste gehoor niet heel bijzonder lijkt, maar dat steeds dingen doet die je niet verwacht. Dat geldt ook voor de zang, die soms net zo rammelt als de muziek, maar ook in alle opzichten raak kan zijn en ook kan verbazen met verrassend trefzekere koortjes.

Diamond Jubilee heeft het rammelende en van de hak op de tak springende van de lo-fi albums uit de jaren 90, maar in muzikaal en vocaal opzicht laat Patrick Flegel zich toch vooral beïnvloeden door popmuziek uit de jaren 60, al pakt Cindy Lee de jaren 50, 70, 80 en 90 ook gewoon bij.

De Canadese muzikant is qua invloeden niet kieskeurig, want er komt van alles voorbij, waardoor het album klinkt als een omgevallen platenkast en het is er een met een zeer smaakvolle collectie. Diamond League klinkt vaak flink psychedelisch, maar schuwt ook de aardse rockmuziek niet en sluit qua zang net zo makkelijk aan bij The Beach Boys als bij Phil Spector girlpop als bij een aantal grote crooners.

Luister een kwartiertje naar het album en je hoort meer goede ideeën dan op de meeste hele albums en dan heb je nog ruim zeven kwartier tegoed bij Cindy Lee. Ondanks al die goede ideeën is het geen probleem om er in één keer een flink deel van het album doorheen te jagen en dat hoef je maar één keer te doen om in de ban te raken van in ieder geval een van de meest bijzondere albums van 2024. Het beste album van 2024 is het voor mij waarschijnlijk niet, maar iedereen die het album wel op de eerste plaats zet begrijp ik wel.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Diamond Jubilee hier luisteren en bestellen:

https://cindylee.bandcamp.com/album/diamond-jubilee

Back To California. 20/20

Slowly but surely new albums are being released in the new year and one that I was on the look out for on the basis of the lead single and title song, 'Back To California', is 20/20's first album in twenty seven years. We have all moved on in live, but I would not say so on the basis of Back To California. It is an album filled with great songs somewhere between pop, (country) rock and the late 1970s.

Let that be the time, 1979, when high school friends Steve Allen and Ron Flynt (with Chris Silagyi and Mike Gallo) released their debut album as 20/20. The band never reached me at the time, but based on Back To California it is an album to check out.

Somewhere around 2019 the two played a new song to each other as there was talk of doing a show in LA in 2020. Ron's son Ray would be on drums and that signed it. The two went to work to write new songs. As we all know, things happened along the way in 2020 and beyond, but finally the result is here. 20/20 has released an album that is filled with pop gems both warm and with enough urgency to keep any listener on its toes.

Today the two protagonists are at least in their mid-sixties, but it's not something you will hear. The music is alive and regularly sparkles. This is a band that has something to prove to the world all over again. This starts with the already mentioned single. The rhythm is driving. The music is a spiced up version of The Byrds and Roger McGuinn's great solo album 'Back From Rio'. The band spruces it up with some rock elements, as was popular in the late 70s and early 80s in the U.S. 'Back To California' is the kind of song I instantly relate to and can sing along with. Yes, I think it's the best song on the album when all is said and done, but it's also a great opener that leads the way into Back To California. 'Why Do I Hurt Myself' follows right on its heals and even adds some modern sounding 'aahhs' as background vocals to convince those who are harder to convince. Just very well done.

Promo photo

20/20 leads the listener through its album. I am reminded a few times of how good Dutch band The Maureens is, as its music fishes in the same striving-for-perfect-pop-songs-pond as 20/20 is here. Both bands succeed or come very close. Songs flow like they are supposed to flow, while all sorts of interesting embellishments are added to the core of the song. 20/20 obviously took its time to find them and record them. The effort paid off, as Back To California has that kind of songs in abundance.

When the band starts rocking as well in 'Springtime Love Song', I'm more than sold. A slide enters the mix, making the song just this little dirtier. It gives the album a little and welcome spice.

In the past, say from the late 80s onwards, comebacks were usually for bands that formed again after years of inactivity and often presented lacklustre affairs. In recent years dozens of comebacks, mainly from the U.S., have reached me and a lot of them are all ambitious in the musical sense but often made for the love of music and not with the idea of making it big anyway. 20/20's Back To California comes across as such an album. The love for the new music and playing it is all over the album. It is what makes me appreciate it just this little more, as this album is not just good. It's a little better than that.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Back To California here:

https://bigstirrecords.bandcamp.com/album/back-to-california-single