Solid Brass. Ten Years Of Northern Funk. Smoove & Turrell

How long do I know Spencer Davies Group's hitsingle 'I'm A Man'? I have no way of telling, but chances are as long as it is old, as songs came by when I was a small kid and some I remember vividly no matter how young I was and others were sort of there along the way. 'I'm A Man' certainly is in the latter category. Of course a few years later Chicago Transit Authority added to the fun with it's version late in 1969.

What does it say when an album released in 2019 opens with a funked and danced up version of that song from 1966/1969? For certain that the strength of the song has not abated in over 50 years. The way Stevie Winwood and the guy from CTA sang is emulated without any trouble by John Turrell. He has that rasp in his voice R&B, the classic version and soul need to sound anything near authentic. John Turrell has it in his voice realtime. I'm even reminded a little of Theo van Es of The Shoes. And if anyone had a rasp in his voice it was The Shoes' singer.

'I'm A Man' is one of two new tracks on this compilation of the past 10 years. Smoove and Turrell met in 2008 by accident, in the form of making music next door to each other. The combination managed to come up with a form of Northern Soul for the 21st century. Music that is extremely swinging, so infectiously danceable. The modern sounds in the rhythm blend with more traditional R&B and soul. The speed allows for modern dance. I hear some of Gnarles Barkley and Cee Lo Green's hits in this music. Above all I hear music from my early youth. The Four Tops, The Temptations, The Supremes, Tamla/Motown. This music has that groove.

It is quite a compliment to give. The singing is more one dimensional as it is mostly Turrell's voice I hear, the effect is the same. Songs for living, loving and dancing Solid Brass presents to the world. Songs that warm a heart and can make people extremely happy. Need I say more? I thought not.

Wo.

You can listen to and buy Solid Brass here:

https://smooveturrell.bandcamp.com/album/solid-brass-ten-years-of-northern-funk


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Untethered. Willard Grant Conspiracy

Untethered lag sinds de trieste dood van Robert Fisher op de plank, maar is nu toch nog het fraaie slotakkoord dat Willard Grant Conspiracy zo verdient.

Platen waarop muzikanten het naderende einde bezingen duiken de afgelopen jaren met enige regelmaat op en ook op Untethered van Willard Grant Conspiracy speelt de naderende dood een grote rol. Zijn terminale ziekte heeft voorman Robert Fisher geinspireerd tot een aantal intense en zeer indringende songs vol weemoed en melancholie. Het zeer stemmig ingekleurde Untethered, met strijkers die door de ziel snijden, opent nog rauw en hard maar dompelt je uiteindelijk onder in aardedonkere maar ook wonderschone klanken en nog één keer die fascinerende stem van Robert Fisher.

Willard Grant Conspiracy werd in 1995 opgericht door Robert Fisher en Paul Austin en debuteerde een jaar later. Zelf ontdekte ik de band pas toen in 1999 het prachtige Mojave verscheen. Ik vind het nog steeds een van de betere platen van de band, die met Regard The End uit 2003 echter haar onbetwiste meesterwerk afleverde.

Wanneer ik luister naar de platen van Willard Grant Conspiracy heb ik een voorkeur voor het donkere en vaak zeer melancholische werk, dat je gelukkig in ruime mate tegen komt binnen het oeuvre van de Amerikaanse band.

Ook het deze week verschenen Untethered loopt over van melancholie en dat is natuurlijk ook niet zo gek. Voorman Robert Fisher wist dat hij terminaal ziek was toen de plaat werd opgenomen en overleed uiteindelijk in februari 2017.

Dat er nu toch nog een laatste plaat van Willard Grant Conspiracy is verschenen is een klein wonder. Als sinds de eerste jaren van de band trok Robert Fisher aan alle touwtjes van Willard Grant Conspiracy en omringde hij zich met steeds andere gastmuzikanten. Na de dood van Robert Fisher verdwenen de nog ruwe Untethered tapes dan ook op de plank en leek Ghost Republic uit 2013 de zwanenzang van Willard Grant Conspiracy te worden. Frequent gastmuzikant en vriend David Michael Curry zorgde er uiteindelijk voor dat Untethered van de plank kwam, werd opgepoetst en tot leven werd gewekt.

De muziek van Robert Fisher was altijd al intens, maar op Untethered doet de Amerikaanse singer-songwriter er nog een schepje bovenop. In de openingstrack Hideous Beast schreeuwt Robert Fisher het naderende onheil van zich af en klinkt hij als Nick Cave in zijn jaren vol demonen. Het is een rauwe en indrukwekkende track die gelukkig niet de toon zet voor de rest van de plaat, want ik hoor Robert Fisher nog altijd het liefst donker en ingetogen.

Untethered bevat een groot aantal van de donkere en ingetogen songs waarop Willard Grant Conspiracy al een tijdje het patent heeft. Omgeven door donkere klanken en weemoedige strijkers imponeert Robert Fisher zoals altijd met zijn intense voordracht, die in de loop der jaren dichter naar Nick Cave is toe gekropen, maar ook nog steeds met enige regelmaat herinnert aan Johnny Cash.

De wetenschap dat het einde nabij was heeft Robert Fisher geinspireerd tot een aantal prachtige en uiteraard ook zeer indringende songs. Het zijn songs die het goed doen bij de herfststorm die over raast, maar Untethered is ook een plaat die hoort bij een stille en donkere nacht.

Ik ga Untethered niet direct vergelijken met de andere platen van de band rond Robert Fisher, maar het is absoluut een slotakkoord en een zwanenzang die recht doet aan het bijzondere talent van de Amerikaanse muzikant. David Michael Curry verdient alle respect voor de fraaie wijze waarop de plaat is vervolmaakt, maar het is uiteraard Robert Fisher die je nog eenmaal bij de strot grijpt met zijn intense voordracht en met zijn bijzondere songs. Untethered is hiermee een fraai eerbetoon aan een groot muzikant.

Erwin Zijleman

Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

 

Garden Of Earthly Delights. Susanna & The Brotherhood of Our Lady

There are albums that are easy to endear to and albums that I instantly dislike with no change at repair. And then there is a third category, an album that makes you work for your money. That is where Garden Of Earthly Delights can be found. The kind of album worthy of finding itself on the tracklist of a Kairos show on Concertzender.

On her 13th album, and this is my first, Susanna lays down a mysterious world where her voice is central to all else. And that else easily might mean hardly anything else. If the sounds had not been as modern in sound this record could have been centuries old. The chant of a primitive people in the backwoods of Norway fighting off the winter cold, hardships, angry gods and darkness with their singing.

It is all but. This is the modern world alright where sounds are manipulated, nothing is what it seems, except the voice of Susanna. She purports to live near a magical place, Jheronimus Bosch's garden of earthly delights. She looks over the fence at night. What she sees is determined strongly by the answer to the question on which side of the garden she lives. Light or darkness, joy or peril? I can imagine her standing there for hours on end, watching in awe of all that passes in front of her, safe behind her fence. This masterpiece of Medieval painting by one of the most mysterious painters of all in reality hangs in Madrid's Prado museum where I looked for minutes on end, loosing all sense of time and place, just looking at this marvel with its hundreds of small details.

Promo photo: Signe Fuglesteg Luksengard

For her new album Susanna took her inspiration from Bosch's paintings. This leads to a musical mystery wonder land. Strange electronic noises fill my ears, while in others angelic voices sing together. Although the basis of the song may be just a simple sounding riff or a few chords, they are only the starting point for the electronic treatment the atmosphere of the song undergoes, the work of Helge Sten, who is a regular musical partner of Susanna and herself.

The Brotherhood of Our Lady is a new band accompanying Susanna. Named after the society in St. Jan's cathedral in Den Bosch that supported Jheronimus Bosch, this band supports Susanna. Although it totally unclear to me who plays what on this record, the contributions are listed.

To me it is inconsequential. All in all Garden Of Earthly Delights is as mysterious as the painting is. Nothing is what it seems. Some songs are more straightforward than others. Somewhere there is a folk element like in 'Wilderness'. The song is nothing but a reference point to the more experimental elements constituting the album. There may be a Gothic element in the singing. Above all Garden Of Earthly Delights is an adventure. In listening and in the making, I presume. As soon as conventional song structures are abandoned by Susanna and collaborators, anything is possible. And that goes wide and far. It makes for hard but extremely interesting listening, including quality. And that is not a given where music and experiment goes.

Wo.

You can buy Garden Of Earthly Delights here:

http://susannasonata.com/product/garden-of-earthly-delights-susanna-the-brotherhood-of-our-lady-cd-vinyl/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

ShapeShiftingAliens. ShapeShiftingAliens

Now where have I seen this picture before? I remember being slightly shocked by the hideously stuffed and dressed little monkeys. And here one is on the cover of ShapeShiftingAliens' first album.

ShapeShiftingAliens is a Swedish duo that works in a familiar format started by duos like Yazoo, Soft Cell, Erasure and Pet Shop Boys. There's a singer and a digital musician very adept at working with all sorts of keyboards, synthesizers and beats. Singer Johan Cléve and musician/producer Niklas Rundquist (also known as Brainshadow) lay down a digital pop atmosphere that in part could have been made in the 80s like the examples mentioned, were it not they provide an extra layer over their music. And that is where it becomes more interesting for the likes of me.

Unmistakingly ShapeShiftingAliens plays out a Bowie card. The 'Heroes' guitarsound can be found on this album in different places. Cléve is not afraid of going in search of a Bowie diction in his singing. If this were a competition David Bowie would win it without even a second thought. It isn't a competition, so it is possible to notice how these influences are woven into the 80s synth sounds and more modern (sounding) beats. In a successful way to.

Promo photo: Niklas Rundquist

Like some of the 80s examples I mentioned above ShapeShiftingAliens manages to join cold, distancing electronics with warm melodies and emotions. Although never a real fan of any of these bands, they all have some superb singles, where the blend they present is of utmost quality. On 'ShapeShiftingAliens' the duo manages the same feat. There is always a melody and warmth while the coldness tries to win in favour of the warmth. Listen to 'Showing My Face'. All coldness in the beats and synths that keep pulsing. Even Cléve sings with a voice near dead. And then come in all these little oohs and aahs, like little rays of light reaching the dark side of the moon by some sort of detour.

Another strong feature of this album is found in the diversity of the songs. Like a real Bowie album from the 70s anything can come by. With hints to music from 20s and early 30s Berlin of the previous century ('Stay') back to back with the already mentioned utterly cold 'Showing My Face'. While 'Stay' is replaced by a ballad, including a real piano and those Robert Fripp/Earl Slick guitar sounds, called 'Just A Boy'. ShapeShiftingAliens is not afraid of surprising its listeners.

This album may be a homage of some sort to the artistry of David Bowie. His quality, as in his best work, is never reached here. This duo has managed to blend some of his sounds and influences into its own version of electronic music. This part worked really well. There is melodic strength galore and a sense of adventure that allows for an interesting listen trip. More than worthwhile to check out.

Wo.

You can listen to and buy ShapeShiftingAliens here:

https://shapeshiftingaliens.sublunarsociety.net/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Negative Capability. Marianne Faithfull

Marianne Faithfull maakt op haar oude dag een van haar beste en meest indrukwekkende platen

The Ballad Of Lucy Jordan was ooit mijn eerste kennismaking met de muziek van Marianne Faithfull. De Britse zangeres was pas 32, maar haar stembanden piepten en kraakten, wat haar muziek een bijzondere lading gaf. De stembanden van Marianne Faithfull kraken inmiddels nog wat meer en haar stem is nog wat donkerder geworden, maar het maakt haar muziek alleen maar stemmiger en indringender. Negative Capability is een donkere maar zeer sfeervolle plaat, waarop Marianne Faithfull de zware thema’s niet schuwt. De instrumentatie is prachtig en past perfect bij het unieke en ontroerende stemgeluid van deze unieke zangeres.

Van Marianne Faithfull verscheen in november vorig jaar een nieuwe plaat, maar  werden we ook al getrakteerd op de mooie verzamelaar Come And Stay With Me: The UK 45s 1964-1969.

Deze verzamelaar met alle singles die ze in de eerste vijf jaar van haar carrière uitbracht, opent met Marianne Faithfull’s allereerste single As Tears Go By (geschreven door Mick Jagger en Keith Richards). Het is een single die opvalt door een rijke instrumentatie, maar vooral door de heldere, meisjesachtige en wat plechtig klinkende vocalen van een piepjonge Marianne Faithfull.

Mijn eerste kennismaking met de muziek van de Britse zangeres stamt uit 1979, toen ze het fantastische Broken English uitbracht. In mijn beleving was Marianne Faithfull destijds al aardig op leeftijd, want er zat destijds al meer gruis op haar stembanden dan bij de gemiddelde mijnwerker. Marianne Faithfull was op het moment van de release van Broken English echter pas 32 en was gesloopt door vijftien jaar drank en drugs in de entourage van The Rolling Stones.

Inmiddels zijn we bijna 40 jaar verder. Marianne Faithfull vierde in de laatste dagen van 2018 haar 72e verjaardag en kwam op haar 71e met een nieuwe plaat. De Britse zangeres heeft flink wat dalen gekend tijdens haar lange carrière, maar Before The Poison uit 2005, Easy Come Easy Go uit 2008 en met name Give My Love To London uit 2014 vond ik geweldige platen.

Op haar nieuwe plaat, Negative Capability, poseert Marianne Faithfull met een wandelstok. De jaren tellen inmiddels voor de Britse zangeres, en dat hoor je in haar zang en lees je in haar teksten. Haar stembanden kraken inmiddels nog wat meer en haar stem is inmiddels bijna net zo donker als die van Nico, maar met name de manier van zingen verraadt de leeftijd van Marianne Faithfull. Het is zang die vaak de kant van voordragen op gaat, net als Leonard Cohen dat op zijn laatste platen deed. Het zit mij nergens in de weg, integendeel zelfs.

De nieuwe songs van Marianne Faithfull, die in de meeste gevallen gaan over vergankelijkheid, eenzaamheid, de dood en het leed in de wereld (met een indrukwekkende song over de terroristische aanslagen in Parijs), kunnen wat mij betreft de concurrentie aan met haar beste songs. Ze vallen ook niet uit de toon bij haar debuut single As Tears Go By en het prachtige Witches’ Song van Broken English, waarvan fraaie nieuwe versies zijn gemaakt of bij Dylan’s prachtsong It’s All Over Now, Baby Blue, dat op Negative Capability een Marianne Faithfull song wordt.

Op haar nieuwe plaat werkt de Britse zangeres wederom samen met producer Rob Ellis en hiernaast zijn er bijdragen van onder andere Nick Cave (die de meeste songs op de plaat prachtig zou kunnen vertolken), Ed Harcourt, Mark Lanegan en The Bad Seeds muzikant Warren Ellis, die met zijn viool zorgt voor prachtige en weemoedige klanken. De instrumentatie is sober maar prachtig en vult de ruimte met herfstachtige klanken, die met name later op de avond uitstekend tot zijn recht komen, maar soms ook een wat spooky karakter hebben.

Het past prachtig bij de wat krakende vocalen, die mij steeds intenser weten te raken dankzij alle emotie en doorleving die Marianne Faithfull in haar stem legt. Diep onder de indruk was ik na de eerste beluistering van Negative Capability en de plaat wordt echt alleen maar mooier en indrukwekkender. De muzikale erfenis van de Britse zangeres was al zeer indrukwekkend, maar wordt met deze nieuwe plaat nog wat imposanter.

Erwin Zijleman

Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g