Parenthesis, I. Josien Clark

De Britse muzikante Josienne Clark levert sinds 2019 geweldige albums af en ook het even subtiele als complexe Parenthesis, I is weer een album dat in muzikaal opzicht sprankelt en in vocaal opzicht betovert.

Josienne Clark maakte op mij een onuitwisbare indruk met haar vorige vier albums, waarvan ik Now & Then uit 2022 het mooiste vond. Die onuitwisbare indruk maakte de Britse muzikante ook bij de eerste beluistering van haar nieuwe album Parenthesis, I. Het album houdt het enorm hoge niveau van zijn voorgangers moeiteloos vast en fascineert met bijzonder fraaie klanken en natuurlijk met de bijzonder mooie stem van de Britse muzikante. Josienne Clarke maakt ook op haar nieuwe album weer muziek met veel invloeden uit de Britse folk, maar ze geeft er wederom een spannende, complexe en zonder uitzondering wonderschone draai aan. Parenthesis, I is een volgend hoogtepunt in het fascinerende oeuvre van Josienne Clarke.

De Britse singer-songwriter Josienne Clarke maakte in 2011 een soloalbum en maakte vervolgens tussen 2011 en 2018 vier albums met de eveneens Britse muzikant Ben Walker. Het zijn allemaal albums die opvielen door een subtiele maar bijzonder mooie instrumentatie, maar het zijn vooral albums die imponeerden door de bijzonder mooie stem van de Britse muzikante. Het zijn albums die ik inmiddels zeer kan waarderen, maar destijds klonk de Britse folk van Josienne Clarke en Ben Walker me net wat te traditioneel in de oren. Het is een kwalificatie waarmee ik de albums van de twee zeker geen recht doe, maar als ik de albums vergelijk met de albums die Josienne Clarke vanaf 2019 in haar eentje maakt, gaat mijn voorkeur absoluut uit naar haar recentere werk. 

In 2019 maakte Josienne Clarke een nieuwe start nadat haar relatie op de klippen was gelopen. Ze verruilde de blinkende lichten van Londen voor een ruig eiland aan de Schotse kust en sloeg ook in muzikaal opzicht nieuwe wegen in. Op het album In All Weather liet ze zich nog steeds beïnvloeden door traditioneel klinkende Britse folk, maar de instrumentatie op het album was bijzonder spannend en complex en kleurde, net als de prachtige zang op het album, buiten de lijntjes van de Britse folk van weleer. 

Dat deed Josienne Clarke ook op het in 2021 verschenen A Small Unknowable Thing, waarop de prachtige stem van de Britse muzikante werd gecombineerd met wat zwaarder aangezette gitaarlijnen, smaakvolle elektronische impulsen en opvallende ritmes. Het geluid van Josienne Clarke werd vervolgens geperfectioneerd op het in 2022 verschenen mini-album Now & Then, dat zowel in muzikaal als vocaal opzicht imponeerde en fascineerde en wat mij betreft moet worden gerekend tot het mooiste dat in het betreffende jaar werd gemaakt. 

Vorig jaar moesten we het doen met herbewerkingen van vroeg werk van de Britse muzikante op Onliness, maar ook dit album was prachtig en deed niet onder voor de albums die er aan vooraf gingen. Josienne Clarke vervolgt haar weg deze week met haar nieuwe album Parenthesis, I. Het kan na de prachtige muziek van de afgelopen jaren eigenlijk alleen maar een topalbum zijn en dat is het dan ook. 

Josienne Clarke deed bijna alles zelf op haar nieuwe album, want ze schreef de songs, tekende voor het overgrote deel van de instrumentatie, was uiteraard verantwoordelijk voor de vocalen, maar nam ook het opnemen en produceren van het album voor haar rekening. In muzikaal opzicht is Parenthesis, I wat minder uitgesproken dan zijn voorgangers, maar het is wederom een spannend en soms wat complex album, waarop veel meer gebeurt dan je in eerste instantie waarneemt. 

De bijdragen van de elektrische en akoestische gitaren en de saxofoon en klarinet van Josienne Clarke zijn vooral subtiel maar ook razend knap en dat geldt ook voor de toegevoegde bijdragen van piano en keyboards en de vaak wat jazzy spelende ritmesectie. De instrumentatie is ook dit keer bijzonder smaakvol, maar staat in dienst van de prachtige stem van Josienne Clarke. 

De Britse muzikante blijft ook op haar nieuwe album in de buurt van de Britse folk, maar Parenthesis, I klinkt, net als de vorige albums van Josienne Clarke, avontuurlijker en door de zeer persoonlijke en indringende teksten ook emotioneler dan de meeste andere muziek in het genre en schuwt bovendien uitstapjes richting met name de jazz niet, zonder de authentiek klinkende folksong volledig uit het oog te verliezen. 

Ik heb de afgelopen jaren een ongelooflijk zwak ontwikkeld voor de muziek van Josienne Clarke, wat me al vier albums opleverde die me inmiddels zeer dierbaar zijn. Ook haar nieuwe album Parenthesis, I is weer prachtig, met een flink aantal uitstapjes richting opzienbarende schoonheid. Zeer warm aanbevolen dit fantastische album.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Parenthesis, 1 hier luisteren en bestellen:

 https://josienneclarke.bandcamp.com/album/parenthesis-i

Morrissey Live. Amsterdam, AFAS Live, donderdag 19 juni

Foto: HareD

De onbetwiste, zeker volgens zichzelf, koning van de Britpop kwam, zag en overwon. Morrissey, de aparte vogel die de popmuziek veranderde met The Smiths. Die een iets te hoge dunk van zichzelf heeft, maar daar ook wel weer met zelfspot grappen over kon maken tijdens het concert. Die niet meer de lieveling van de popjournalisten is, omdat hij niet tot het woke-kamp te rekenen is, zo liet de Volkskrant optekenen. Die een concert nog kan eindigen met het doormidden scheuren van zijn T-shirt, dat in het publiek gooide, en vervolgens louter met een knikje het podium verliet. Maar dat dan wel nadat even daarvoor ieder bandlid apart naar voren was gekomen om iets aardigs over Amsterdam of het publiek te zeggen en te bedanken. Ze stonden als bij schoolgym in een rijtje opgesteld. En die het concert begon met een 40 minuten durende video, met daarin vooral clips van al dan niet zoetsappige nummers uit begin jaren zeventig, schat ik, met Bowie’s Ziggy Stardust als afsluiter.

Die Morrissey dus, die gaf gewoon een superconcert. Met een dijk van een stem als in zijn jonge jaren en een steengoede band, samengesteld uit muzikanten uit de VS, Colombia en Italië.  En dankzij de over het algemeen korte nummers toch heel veel waar voor je dure kaartje (95 euro), in een concert van anderhalf uur. Natuurlijk hoopte ik, net als vele aanwezigen, op meer The Smiths nummers dan er zouden komen. Dat was een zekerheidje. Maar het oeuvre van Morrissey zelf is ook imposant. Dus het was genieten, met veel variatie, en ook veel kort geklets tussendoor, vaak van het volledig onbegrijpelijke soort!

Foto: Hared

Het feest begon al met opening, ‘You’re the one for me, fatty’, een van mijn favoriete Morrissey nummers, waarna de eerste van de The Smith’s langskwam, ‘Shoplifters of The World Unite’. Het ging in midtempo door met ‘I Wish You Lonely’ en ‘Rebels Without Applause’. ‘Sure Enough, The Telephone Rings’, ‘All You Need is Me’, ‘One Day Goodbye Will Be Farewell’ waren iets steviger. Morrissey benadrukte van tevoren dat ‘I ex-Love You’ zeker niet over ons ging, en ‘Istanbul’ was een van de hoogtepunten, omdat het heerlijk intens werd gespeeld. Daarna twee rustige The Smiths songs: ‘I Know It’s Over’, en het fijne ‘How Soon is Now’. ‘Life is A Pigsty’ was mooi en ‘Everyday is Like Sunday’ was het absolute hoogtepunt van de avond. ‘The Bullfighter Dies’ was prachtig, net als ‘The Loop’ waarna hij doortrok met ‘Scandinavia’. ‘Jack The Ripper’ werd zo zuiver gespeeld, heerlijk, net als ‘I will See You in Faraway Places’. De toegift was maar een nummer lang, ‘Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me’, een The Smiths klassieker, waarbij de toesteniste alle kans kreeg en nam om de intro prachtig uit te voeren. Genieten.

Ik heb geen zwak moment gezien of gehoord, allemaal mooie nummers, subliem gebracht, met een perfect geluid. Morrissey, wat een held.

HareD   

Sweet Decline. Holly Lerski

Een liefdesbreuk die werd gevolgd door een roadtrip door de Verenigde Staten inspireerde de Britse muzikante Holly Lerski tot een serie uitstekende songs, waarmee Sweet Decline zich makkelijk weet te onderscheiden.

Direct bij eerste beluistering deden de songs van de Britse muzikante Holly Lerski me wat. Het zijn afwisselend melancholische en zonnige songs en het zijn songs die opvallen door bijzonder smaakvolle klanken en vooral door de bijzondere stem en manier van zingen van Holly Lerski. Het zijn songs die bijzonder lekker in het gehoor liggen, maar het zijn ook songs vol gevoel en het zijn songs die direct iets memorabels hebben. Holly Lerski heeft een verleden in vooral door Britse folk beïnvloede songs, maar de roadtrip door de Verenigde Staten inspireerde haar tot het verwerken van flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek op. Het levert een album op dat me echt zeer aangenaam heeft verrast.

Voor liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters was het behoorlijk lastig kiezen de afgelopen week, maar het album van Holly Lerski sprong er voor mij direct uit. Holly Lerski is een Britse singer-songwriter, die met Sweet Decline haar vijfde studioalbum aflevert, waarvan er overigens maar drie zijn te vinden op de streaming media platforms. 

Ik kan me niet herinneren dat ik de naam van Holly Lerski eerder ben tegen gekomen, laat staan dat ik naar haar muziek heb geluisterd. Op de andere twee albums die ik inmiddels heb beluisterd laat Holly Lerski zich vooral beïnvloeden door Britse folk, maar het zijn zeker geen hele traditionele Britse folkalbums. 

Op het deze week verschenen Sweet Decline klinkt de muziek van Holly Lerski een stuk Amerikaanser en dat heeft een reden. De muzikante uit Norwich zag in 2019 een lange relatie op de klippen lopen en besloot niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar de weide wereld in te trekken op een moment dat dit nog kon. Met een miniatuurgitaar in haar koffer ging ze op pad en op het Londense vliegveld Heathrow schreef ze de eerste song voor Sweet Decline. 

De Amerikaanse westkust bood vervolgens voldoende inspiratie voor de overige songs op het album, die uiteindelijk in Nashville werden opgenomen. Zowel het Amerikaanse landschap als de muziekscene van Nashville inspireerden Holly Lerski tot een geluid waarin invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek wat nadrukkelijker aanwezig zijn dan op haar vorige albums, maar de Britse muzikante is ook haar verleden als folkie zeker niet vergeten. De combinatie van invloeden uit de Britse en Amerikaanse rootsmuziek zorgt er voor dat Sweet Decline anders klinkt dan de albums van Britse of juist Amerikaanse bodem en dat is niet het enige waarmee Holly Lerski zich weet te onderscheiden. 

De Britse muzikante beschikt over een stem waarin voldoende doorleving doorklinkt om van Sweet Decline een oprecht breakup album te maken, maar het is ook een stem met een eigen geluid, wat wordt versterkt door de bijzondere manier van zingen van Holly Lerski, die haar teksten met veel expressie zingt. 

De muzikante uit Norwich slaagt er ook nog eens in om invloeden uit het verleden en heden te combineren en doet dat met een zeer smaakvol en opvallend veelkleurig geluid, dat zich laat beluisteren als het muzikale equivalent van de roadtrip die Holly Lerski maakte na het op de klippen lopen van haar relatie en waarin flink wat verschillende instrumenten opduiken, met fraai akoestisch gitaarspel en bijdragen van de cello als meest in het oor springende elementen.

Ondanks de melancholie op het album is Sweet Decline een album dat hoorbaar ook met veel plezier is gemaakt, wat prachtig is vastgelegd door de ervaren Nashville producer en multi-instrumentalist Matthew Roley, die het album heeft voorzien van een aangenaam en warm geluid. 

Holly Lerski gaat al een tijdje mee in de Britse muziekscene en dat hoor je in haar songs, die klinken als de songs van een gelouterde songwriter. De songs van de Britse muzikante variëren van behoorlijk ingetogen tot flink vol en in alle gevallen weet ze de juiste snaar te raken met songs vol gevoel, hier en daar wat weemoed, maar ook de nodige zonnestralen. Het zijn van de songs die je bij de eerste keer horen direct een goed gevoel geven, maar hoe vaker ik naar het album luister hoe dierbaarder ze me worden.

Erwin Zijleman

Glovemaker. Loren Kramar

De Amerikaanse muzikant Loren Kramar trekt op zijn debuutalbum Glovemaker onmiddellijk de aandacht met een fascinerende soulstem, maar ook in muzikaal opzicht maakt het album makkelijk indruk.

De openingstrack van het eerste album van de Amerikaanse muzikant Loren Kramar maakt een verpletterende indruk. De muzikant uit Los Angeles maakt indruk met een authentiek klinkend soulgeluid en imponeert met een fascinerende stem. Die stem maakt het je op Glovemaker niet altijd makkelijk, maar toen ik eenmaal gewend was aan de stem van Loren Kramar was ik om. De Amerikaanse muzikant maakt indruk als zanger, maar verrast ook in muzikaal opzicht met songs die meerdere kanten op kunnen en zeker niet altijd kiezen voor de makkelijkste weg. Glovemaker van Loren Kramar levert vooral jubelrecensies op en daar valt uiteindelijk niets op af te dingen.

Glovemaker, het debuutalbum van de Amerikaanse muzikant Loren Kramar, opent met een song waarvoor de grote soulzangers uit de jaren 60 en 70 zich absoluut niet zouden hebben geschaamd. Het is een zeer smaakvol ingekleurde soulsong, die afwisselend subtiel en bombastisch klinkt en waarin de stem van Loren Kramar de hoofdrol opeist, ook al is de openingstrack van Glovemaker in muzikaal opzicht minstens net zo interessant. 

Het is een stem die ik bij mijn eerste kennismaking met Glovemaker direct imponerend vond, maar het is een stem, die, in ieder geval voor mij, ook makkelijk teveel van het goede kan zijn. Na mijn eerste beluistering van het debuutalbum van Loren Kramar schoof ik het album dan ook tijdelijk terzijde, maar de stem van de muzikant uit Los Angeles intrigeerde me ook op een of andere manier, waardoor ik het album er toch steeds weer bij pakte. En met resultaat. 

De stem van Loren Kramar is er een die makkelijker van kleur verschiet dan de gemiddelde kameleon, want de Amerikaanse muzikant klinkt het ene moment als een soulzanger uit de jaren 60 en 70, maar het volgende moment meer een folkie uit dezelfde periode. De zang van Loren Kramar doet me af en toe ook wel wat aan die van Simply Red’s Mick Hucknall denken, maar dan wel ten tijde van Picture Book, het uitstekende debuutalbum van de Britse band. 

Loren Kramar had met zijn stem en de geweldige muzikanten die op Glovemaker zijn te horen een tijdloos soulalbum kunnen maken, maar de Amerikaanse muzikant oriënteert zich op zijn debuutalbum breder. Na de prachtige soulsong Hollywood Blvd richt Loren Kramar zich een aantal tracks op het soort muziek dat werd gemaakt door de grote singer-songwriters uit de jaren 70. 

Zijn stem klinkt opeens als die van Cat Stevens en ook de wat theatrale songs doen wel wat denken aan die van de Britse folkzanger uit de jaren 70, al hoor ik ook wel wat van de wat pompeuzere songs van David Bowie in de songs van Loren Kramar en hier en daar ook wel wat van Randy Newman. Ook in de songs waarin invloeden uit de soul niet domineren is de muzikant uit Los Angeles de soul overigens niet helemaal vergeten. De zang zat me bij mijn eerste beluisteringen van Glovemaker nog wel eens in de weg, maar inmiddels ben ik vooral onder de indruk van de vocale prestaties van de muzikant uit Los Angeles, die zeker in de sober ingekleurde songs makkelijk goed is voor kippenvel. 

Ik was wel direct onder de indruk van de muziek op het album, want de songs op Glovemaker zijn soms misschien wat overdadig, maar altijd heel smaakvol ingekleurd met prachtig pianowerk, fraaie bijdragen van strijkers en blazers en een prachtig spelende ritmesectie. De soms zwaar aangezette klanken, waaronder de strijkersarrangementen van Drew Erickson en de prachtige en juist weer subtiele accenten van saxofonist Sam Gendel en pianist John Carroll Kirby passen verder perfect bij de zang van de Amerikaanse muzikant. 

De songs op Glovemaker zijn soms wat pompeus en theatraal, maar uiteindelijk vliegt Glovemaker wat mij betreft nergens echt uit de bocht. Het doet me soms wel wat denken aan de muziek van Father John Misty, maar Loren Kramar voegt een flinke hoeveelheid soul toe en die soul komt na enige gewenning stevig binnen. Het is allemaal prachtig geproduceerd door Sean O'Brien, die een stevige reputatie heeft als technicus, onder andere voor The National, maar ook als producer vakwerk aflevert. Ik ben inmiddels helemaal om.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Glovemaker hier luisteren en bestellen:

https://lorenkramar.bandcamp.com/album/glovemaker 

I Kept These Old Blues. Muireann Bradley

De Ierse muzikante Muireann Bradley is pas 18 jaar oud, maar vertolkt op haar debuutalbum I Kept These Old Blues stokoude bluessongs met werkelijk prachtig gitaarwerk en de doorleefde stem van een oude ziel.

Muireann Bradley kwam de coronapandemie door met het luisteren naar stokoude bluessongs en het leren spelen van deze songs op haar gitaar. Op haar zestiende vertolkte ze een aantal van deze songs op haar debuutalbum, dat helaas niet de aandacht kreeg die het album verdiende. De opgepoetste versie van I Kept These Old Blues kreeg een nieuwe kans en verdient absoluut een plekje in de spotlights. Muireann Bradley trekt de aandacht met fraai fingerpicking gitaarspel en met het gevoel dat ze in haar songs legt. De vertolkingen van de bluessongs uit het verre verleden zijn behoorlijk sober, maar I Kept These Old Blues verveelt echt geen moment en maakt steeds meer indruk.

Tussen de recente nieuwe albums kwam ik I Kept These Old Blues van Muireann Bradley tegen. Het is geen echt nieuw album, want het debuutalbum van de Ierse muzikante verscheen oorspronkelijk aan het eind van 2023, vlak voor haar zeventiende verjaardag, bij een klein Amerikaans label. Muireann Bradley maakte vervolgens indruk tijdens de jaarlijkse Hootenanny Nieuwjaar show van Jools Holland, maar echt breed opgepakt werd I Kept These Old Blues destijds niet. 

Ik was eind 2023 zelf ook niet heel erg onder de indruk van het album, maar weet niet meer precies waarom de bijzondere songs van Muireann Bradley me destijds niet wisten te raken. Mogelijk had het te maken met de geluidskwaliteit, want het is waarschijnlijk niet voor niets dat het album deze week in een geremasterde versie is uitgebracht. 

Muireann Bradley komt uit het Ierse County Donegal en is nog altijd pas achttien jaar oud. Ze perfectioneerde haar gitaarspel tijdens de coronapandemie en dit gitaarspel is een van de sterke punten van I Kept These Old Blues. Op het album moeten we het doen met de stem en het gitaarspel van de Ierse muzikante, maar beiden zijn prachtig. Muireann Bradley tekent op haar debuutalbum voor fraai akoestisch fingerpicking gitaarspel, dat zeker in de geremasterde versie de ruimte prachtig vult. 

De Ierse muzikante heeft een zwak voor bluessongs zoals deze ruim honderd jaar geleden werden gemaakt. De oude blues op haar debuutalbum valt niet alleen op door het uitstekende gitaarspel van Muireann Bradley, maar ook door haar bijzondere stem. De Ierse muzikante was pas 16 jaar oud toen ze de songs op I Kept These Old Blues opnam. Dat hoor je met enige regelmaat, want de stem van Muireann Bradley kan behoorlijk jong klinken, maar aan de andere kant is de Ierse muzikante ook een oude ziel, die de stokoude bluessongs op het album met veel gevoel en doorleving vertolkt. 

Het doet me met grote regelmaat denken aan de vroege albums van Gillian Welch, die weliswaar songs uit een andere genre vertolkte, maar wel songs uit dezelfde tijd en dit bovendien deed met ongeveer dezelfde middelen. De stemmen van de twee lijken ook wel wat op elkaar, zeker wanneer de stem wat overslaat. 

Muireann Bradley maakt op haar debuutalbum vijftig minuten muziek met slechts haar gitaar en haar stem, maar I Kept These Old Blues houdt de aandacht verrassend makkelijk vast en verslapt eigenlijk geen moment. Het album krijgt deze week een tweede kans met een geremasterde versie op de streaming media diensten en op vinyl en cd en wat mij betreft wordt het debuutalbum van de Ierse muzikante dit keer breed opgepakt. 

I Kept These Old Blues blaast nieuw leven in honderd jaar oude songs en maakt dankzij het fraaie gitaarwerk en de overtuigende stem van Muireann Bradley makkelijk indruk. Ik ben lang niet altijd gek op dit soort akoestische blues en het fingerpicking gitaarwerk dat is te horen op I Kept These Old Blues, maar het album heeft wat mij betreft een bijzondere uitwerking op de luisteraar, zeker wanneer deze terecht komt in de ontspannende flow die het debuutalbum van Muireann Bradley heeft. Het is een album dat nog wat meer glans krijgt wanneer je je bedenkt dat de Ierse muzikante nog altijd pas 18 jaar oud is. We gaan nog veel van haar horen, dat is zeker.

Erwin Zijleman

 

Je kunt I Kept These Old Blues hier bestellen:

https://tompkinssquare.bandcamp.com/album/i-kept-these-old-blues