8 april, Paradiso, Amsterdam...Adele!!

Al tijden uitverkocht, en eigenlijk voelde ik mij niet al te zeer op mijn plaats bij de enorme mensenmenigte die zich  al uren voor haar optreden op aandachttrekkende wijze voor Paradiso ophielden....en toch was ik na afloop blij dat ik - op uitnodiging - dit concert mocht meemaken

Hoewel de ophef rond dit schijnbare fenomeen niet aan mij besteed is moet ik bekennen dat ik mij  geen moment heb verveeld. Een overvloed aan bekende Nederlanders en schone vrouwen waren daarmede debet aan.

20.40 uur: de zaallichten doven, gejuich volgt en langzaam gaat één spot links op het podium aan.De spot op de pianist. Intens en voorover gebogen over zijn instrument zet hij het eerste nummer in. Na de eerste maten klinkt vanuit de coulissen de stem van Adele. De eerste paar minuten zingt ze de zaal toe vanuit die plek om daarna in een orkaan van applaus het podium te betreden. Huub Stapel naast mij toont 'kippenvel' op zijn arm.

Na de opening betreedt de rest van de zevenkoppige band het toneel: naast de pianist, 2 gitaristen, een bassist en twee achtergrondzangeressen. Live vormen ze een prima backing voor de songs. Hoewel ik haar platen nauwelijks ken, klinken veel nummers hard rockend met snoeiharde percussie.

Maar het best is Adele op haar kleinst: zonder backing, alleen maar piano of gitaar en een hartverscheurende stem die het verdriet van de liefde uitdraagt. Het eindnummer bijvoorbeeld begint met een snik en verstikkende stem van emotie en bouwt uit tot een climax van onverholen verdriet, spijt en angst. Mooi concertje, zeker weten...maar het concert van het jaar in geen geval.

Hans