Posts
Schreef ik laatst
dat ik gelezen had dat er de afgelopen tijd geen goede punkrockalbums waren uitgekomen,
kom ik dit album uit 2011 tegen. Het Engelse Male Bonding uit Londen is een
trio bestaande uit John Arthur Webb (zang, guitar), Kevin Hendrick (zang, bas) en
Robin Silas Christian (drums), dat getekend is door het Amerikaanse Sub Pop
label uit Seattle. Dat is minder raar dan het klinkt als je de muziek op
Endless now hoort. Male Bonding maakt stevige melodieuze rock muziek, die op de
rand van punkrock zitten. Op de rand, want Male Bonding heeft een sterke
Teenage Fanclub component en daarmee The Posies en Big Star. Dat komt vooral
tot uiting in de enigszins dromerige zang van Webb en Hendrick, die een zeer
sterke gelijkenis heeft met de eerstgenoemde Schotse band.
De nadruk op de melodie heeft de band dan ook gemeen met de über Sub Pop band Nirvana, waar uiteindelijk het liedje het (bijna altijd) won van de herrie. Endless now zet er flink de sokken in de eerste nummers van het album. Over het stevige, up-tempo gitaarwerk ligt ook een jaren 60 gevoel. Bands als de Small Faces, The Who en The Amboy Dukes zijn niet ver weg, terwijl in de gitaar overdubs alles ter rechter- en linkerzijde van Smashing Pumpkins zijn invloed verraadt. Daar zit voor mij nu juist de aantrekkingskracht van dit album, er wordt gemusiceerd zonder spierballen en al dan niet geveinsde woede. Misschien meer Brits dan Amerikaans. Het gevoel van “acht, jongen toch”, dat mij recentelijk bij The Menzingers overviel, ontbreekt hier geheel. Gewoon het hoofd op en neer en genieten maar.
De drums zijn een enorm drijvende kracht. Dat moet ook, in een trio bezetting. De powerklappen refereren direct aan Dave Grohl en Fyfe Ewing, die ik toch als de iconen van deze drumwijze zie. Harde, droge klappen, die enorm veel power aan de muziek meegeven. In ‘What’s the scene?’ koppelen de mannen van Male Bonding die enorm druk aan perfecte popmuziek. Dit maakt Endless now een merkwaardige hybride, die misschien tussen wal en schip valt, maar Wo. prima vermaakt.
Het tempo gaat uiteindelijk in het 9e nummer omlaag. ‘The saddle’ wordt direct Beatlesque, maar heeft niet de klasse die bands als The Vines en Jet op hun debuutplaten in de rustige Beatlesachtigenummers wisten te leggen (en daarna nooit meer). Het nummer duurt gelukkig maar kort. De luisteraar mag direct het huppelende ‘Channeling your fears’ in, wat echter ook niet bepaalt het beste nummer van dit album is.
Eenmaal tegen het einde van het album, begint een zekere eenvormigheid zich over het album uit te spreiden. Als ‘Dig you out’ in de shuffle voorbij komt, is het een prima nummer overigens. Hierdoor slaat de optelsom uiteindelijk zeker positief uit voor Endless now. Geef mij Endless now maar boven The Menzingers. En een prachtige, mysterieuze hoes, maakt het beeld af. Gewoon een lekkere plaat voor in de auto en op de fiets.
De nadruk op de melodie heeft de band dan ook gemeen met de über Sub Pop band Nirvana, waar uiteindelijk het liedje het (bijna altijd) won van de herrie. Endless now zet er flink de sokken in de eerste nummers van het album. Over het stevige, up-tempo gitaarwerk ligt ook een jaren 60 gevoel. Bands als de Small Faces, The Who en The Amboy Dukes zijn niet ver weg, terwijl in de gitaar overdubs alles ter rechter- en linkerzijde van Smashing Pumpkins zijn invloed verraadt. Daar zit voor mij nu juist de aantrekkingskracht van dit album, er wordt gemusiceerd zonder spierballen en al dan niet geveinsde woede. Misschien meer Brits dan Amerikaans. Het gevoel van “acht, jongen toch”, dat mij recentelijk bij The Menzingers overviel, ontbreekt hier geheel. Gewoon het hoofd op en neer en genieten maar.
De drums zijn een enorm drijvende kracht. Dat moet ook, in een trio bezetting. De powerklappen refereren direct aan Dave Grohl en Fyfe Ewing, die ik toch als de iconen van deze drumwijze zie. Harde, droge klappen, die enorm veel power aan de muziek meegeven. In ‘What’s the scene?’ koppelen de mannen van Male Bonding die enorm druk aan perfecte popmuziek. Dit maakt Endless now een merkwaardige hybride, die misschien tussen wal en schip valt, maar Wo. prima vermaakt.
Het tempo gaat uiteindelijk in het 9e nummer omlaag. ‘The saddle’ wordt direct Beatlesque, maar heeft niet de klasse die bands als The Vines en Jet op hun debuutplaten in de rustige Beatlesachtigenummers wisten te leggen (en daarna nooit meer). Het nummer duurt gelukkig maar kort. De luisteraar mag direct het huppelende ‘Channeling your fears’ in, wat echter ook niet bepaalt het beste nummer van dit album is.
Eenmaal tegen het einde van het album, begint een zekere eenvormigheid zich over het album uit te spreiden. Als ‘Dig you out’ in de shuffle voorbij komt, is het een prima nummer overigens. Hierdoor slaat de optelsom uiteindelijk zeker positief uit voor Endless now. Geef mij Endless now maar boven The Menzingers. En een prachtige, mysterieuze hoes, maakt het beeld af. Gewoon een lekkere plaat voor in de auto en op de fiets.
Wo.
No comments:
Post a Comment