In time to voices. Blood Red Shoes

Na hun debuut 'Box of secrets' (2008) en opvolger 'Fire like this' (2010) is In time to voices de derde cd die het duo uit Brighton uitbrengt. En wat voor een. Vond ik het debuut ronduit spannend, het haalde mijn jaarlijstje, de opvolger was toch wat meer van hetzelfde. Op In time to voices zoekt Blood Red Shoes de verdieping. Het woord "volwassen" valt te lezen in de media en waarom, denk ik dan altijd, betekent dat eigenlijk 'we spelen nu ook een paar langzame nummers'. De grenzen van hun kunnen opzoeken, is ook een omschrijving namelijk. Breng drie keer dezelfde plaat uit en dan weet ik ook wat de recensies zijn.

In time of voices knalt en spettert. De energie springt de plaat uit en die energie weet de band te koppelen aan enkele zeer memorabele songs. Eigenlijk is het jammer dat de band slechts een duo is. Laura May Carter, gitaar en Stephen Ansell, drums zingen om en om. Zij zijn in dat opzicht volkomen gelijkwaardig. Wie een bandfoto ziet, zal een geheel andere verdeling verwachten. Om te beginnen verbaast de band daar al mee.

De songs hebben weliswaar de energie, melodie en het meezing gehalte om vrijwel de gehele cd te boeien, wel is het geluid log en dicht gekit om de beperking van een duobezetting op vangen. Als ik die beperking accepteer voor wat hij is, dan geniet ik de volle lengte van In time of voices.

De variatie die een van "moeilijke, volwassen nummers" geeft in de vorm van 'Two dead minutes' is juist heel erg welkom. Carter en Ansell blijken dan heel goed samen te kunnen zingen, terwijl de dynamiek én spanning in het nummer heel goed zijn. Het begin van het album is behoorlijk overdonderd. Het titelnummer en 'Lost kids' knallen er enorm in, wat de rust die verder op het album geboden wordt rechtvaardig, als de kwaliteit van de songs goed zijn. Luister dan maar eens hoe 'The silence and the drones' wordt opgebouwd. Een echt kippenvel moment.

Blood Red Shoes is inmiddels acht jaar actief. Dat is te horen. De songwriting is duidelijk beter, gevarieerder. Het duo durft meer risico's te nemen. Er komen zelfs synthesizers voorbij. Het probleem voor een duo is dat de complexere, gelaagde songs en zeker de rustigere zich moeilijker naar het podium laten vertalen. Misschien toch een bassist, tweede gitarist/keyboardspeler mee nemen on tour, zoals The Black Keys nu doen? Voor een song als 'Slip into blue' met diverse gitaren en synth is dat bijna onontbeerlijk. Vooral omdat het een van de hoogtepunten is.

De plaat toont ook een rauwe, boze punk kant in de vorm van 'Je me perds'. "What the fuck am I doing here?" vraagt Ansell zich schreeuwend af. Naar het einde van de plaat ben ik nog steeds van de partij en constateer ik dan In time to voices een van de betere platen is, die in 2012 zijn verschenen. Gevarieerd, ruw, dynamisch en stoer. Na 'Box of secrets' heeft Blood Red Shoes zijn tweede top plaat afgeleverd. De rek is er nog lang niet uit. Als de band de grenzen van haar genre durft te blijven verkennen en dat kan koppelen aan ijzersterke nummers, dan gaat zij een lange carrière tegemoet. Het album sluit af met het fenomenale '7 Years', misschien wel de beste song op het album. Het eee eee koortje van Laura May is er een om bijna voor te sterven. Bijna, want ik wil er in 2014 beslist bij zijn om album nummer 4 te recenseren.

Wo.

Zelf bijdragen aan WoNoBloG? Dat kan. Laat een reactie achter en wij nemen contact met je op.