CD presentatie De Kift. Bidonville live, Patronaat, 19-09-2014

Foto: Wo.

Het was een wonderlijke dag vrijdag 19 september. De dag startte met positief nieuws op het zelfstandige werkfront, veranderde in verwondering bij de Paul Noble tentoonstelling in het Boymans Van Beuningen, ging over in totale verwarring over de warrigheid van Paul Noble tijdens zijn lezing en eindigde met ver- en bewondering in het Patronaat: De Kift heeft een nieuwe cd en dat mochten we weten. WoNo Magazine had de eer als gast aanwezig te zijn en daarover het volgende verslag.

Vooraf is het belangrijk om te beseffen dat Bidonville een muziektheater voorstelling is. Het is meer of anders dan een optreden van een band. De band vertelt een verhaal met veel visueel vertoon, een aantal hulpmiddelen en zelfs knalpotten. Verder wordt er weer een heleboel gerend en gedraafd om op tijd het juiste instrument te pakken te krijgen. Bij De Kift is energie iets dat aanstekelijk van het podium afstraalt.

Foto: Wo.

Alles begint met de podiumaankleding. Het drumstel van Wim ter Weele is omgebouwd tot een ouderwets rad van fortuin met zijn beeltenis er op en een rolstoel als drumkruk. De rand van het podium is afgezet met klonten modder, er liggen, hangen of staan knuffels, inclusief een geplukte kip. Een enorm doek met viezigheid op de achtergrond. Overal staan instrumenten. Het keyboard is zo klein dat het alleen opvalt omdat er een microfoonstandaard op keyboardniveau in een hoek staat. Chaos is eigenlijk de juiste omschrijving: Bidonville is de naam.

De opkomst was niet meer 100% een verrassing voor diegenen die 'De Wereld Draait Door' hadden gezien op woensdag. Monsieur Parnasse ziet er geweldig uit. Hovink draagt een smerig slagersschort. Lot ziet er met haar prachtige jurk uit als een vrouw die uit een Mucha schilderij is weggelopen en onderweg een moderne panty is tegen gekomen om met kleur te kunnen spelen. Frank van den Bosch is terug op toetsen en neemt de rol van acteur Sanne den Hartogh over. Zo is er eigenlijk slechts een bescheiden rol voor bandleider Ferry Heine. Pim Heijne is zijn bescheiden zelf op de achtergrond, met een kek hoedje op en speelt naast de doordenderende slaggitaar ditmaal ook drums, flessen en glazen. Samen razen ze over het toneel om telkens op de juiste plaats te kunnen zijn voor weer een ander onderdeel van de show.

Foto: Wo.

Bidonville is voor een groot deel ingetogen en moet het minder hebben van het grote gebaar. Subtiliteit is een beter woord. Dan valt op hoe goed alles in elkaar valt, maar ook dat het heel hard werken is om met een zesmans formatie Bidonville vloeiend te kunnen spelen. Enkele kleine foutjes waren op de eerste avond dan ook onvermijdelijk. Een geluidsman die vergat op tijd weer een instrument te versterken bijvoorbeeld of een De Kift lid dat wanhopig rond keek welk instrument nu op te moeten pakken. Het kwam allemaal tot een prachtig einde. Bidonville is als show geslaagd, muzikaal gelaagd en bijzonder gevarieerd. Ogen en oren te kort. En ja, alles draait om tellen in de muziek. Ook bij De Kift, zoals luidruchtig valt op te merken. Sterker het geeft een geheim prijs voor wie mee telt. Helaas, werd ik nog steeds verrast met wanneer in te vallen.

Foto: Wo.

Het eindigde met "oude meuk". Met twee versterkingen op het podium, trompettist Wouter Hakhoff en zanger/steel drummer Marco Heijne, werd alle schroom afgelegd. Er werd nog even een feestje gebouwd. De oren suisden nog lang na zal ik maar zeggen. De afsluiting was meesterlijk. Drummer Wim ging een enorme kartonnen doos halen, met een blik in de ogen alsof het spant zo juist op zijn hoofd was neergedaald. O, ja, dacht ik dit gaat zo mooi worden. Het mooiste De Kift nummer ooit werd gespeeld, de afsluiter van 'Hoofdkaas', het titelnummer 'Hoofdkaas'. Met lege blikken en al. De weemoed in dit nummer is zo groot. Het weet iedereen in de zaal te binden, omdat het nummer iets magisch heeft dat over de zaal neerdaalt. De melancholieke melodie gespeeld door de klein formaat tuba moet simpelweg van fluisterend, om de buren niet te storen, steeds harder en uiteindelijk luidkeels mee gezongen worden. Een ongelofelijk prachtig einde aan een zeer culturele dag.

Foto: Wo.

Eigenlijk laten de werkelijk enorme potloodtekeningen van Paul Noble, met zijn duizend-en-een details, zich goed vergelijken met 'Bidonville', wat ook vol zit details, van tekstuele en muzikale aard. En door het afval. Beide artiesten creëren een eigen wereld, waarin enorm veel valt te ontdekken. Welbeschouwd is een samenwerking tussen Noble en De Kift in de toekomst best een fantastisch idee.

De Kift is klaar voor een rondje theater, maar wat er na afloop in het Patronaat te koop was, moet nog een dagje wachten op dit Blog.

Wo.