Bidonville. De Kift

25 Jaar onderweg, op vele wijzen gevierd, maar er komt een einde aan alle vormen van terugkijken. Ooit moet de weg vooruit weer worden ingeslagen en breekt het 26e jaar aan. De Kift doet dat met Bidonville. En hoe. Alle aspecten van 26 jaar De Kift komen voorbij.

Gebleven is het geluid. De kale, typische slaggitaar is de basis van die sound. Daaromheen, overheen en onderdoor zitten de bas en drums. En dan begint het feest van het arrangement. De geluiden die zo typisch De Kift zijn. Ditmaal vaak het getoeter van een ieder die een hand of mond vrij heeft. Als laatste element, datgene wat De Kift zo uniek maakt, de hoekige ritmes. De ritmes die er tegelijkertijd voor zorgen dat de band nooit meer zal bereiken dan het nu doet. De ritmes die De Kift boven alles uit laat stijgen. De ritmes die het zo'n wonder van muzikale vernuftigheid maken dat de zang- en blazersmelodie vaak zo enorm vloeiend is.

Vrijdag jl. heb ik iets heel aparts gedaan. Ik heb in een concertzaal valuta geruild. Geld waar De Kift nu iets aan heeft, heb ik geruild voor geld waar ik niets aan heb. Ergens verstopt in die bankbiljetten van een enorme nominale waarde, maar van geen enkele waarde zijn, biljetten waar een mens economisch gezien niets aan heeft, zit een cd. Wat ik dus wel heb, is een schat aan muziek: Bidonville, de nieuwe cd van De Kift. Opnieuw heeft Wim ter Weele, de designer en natuurlijk drummer van De Kift, zich waarlijk overtroffen. Geen idee hoe deze "cd hoes" de tand des tijds gaat doorstaan, maar de verpakking is ongekend en er een in een waarlijk uniek oeuvre. De cd hoes als stapeltje bankbiljetten die een rijk iemand uit zijn broekzak trekt om af te rekenen. Prachtig mooi, met diverse verrassingen voor wie er doorheen bladert.

Bidonville is een De Kift plaat die, in ieder geval voor mijn gevoel, meer gesproken tekst kent dan 'Brik' en 'Hoofdkaas'. Het is ook meer een geluidsdrager die verslag doet van een voorstelling dan een "cd", al is het verhaal niet een geheel, maar meer een collage van figuren die wonen en leven in Bidonville.

Dat gezegdhebbende komt 'Harde munt' voorbij, waarin acteur Sanne den Hartogh op een fantastische manier speelt met het ritme van de song. Samen maken acteur en band een enorm swingend nummer, dat onmogelijk als rap kan worden omschreven, maar op een aparte en afwijkende manier dat toch is. Het doet mij sterk denken aan de "lenen, lenen, betalen, betalen", scene van Youp van 't Hek.

Hiermee is een van de grotere verschillen met de laatste cds van De Kift genoemd. Ferry Heijne doet een grote stap terug. Naast Sanne den Hartogh hebben ook drummer Wim ter Weele en Lot Vandenkeybus een grote vocale rol. Vergelijkbaar met de opera 'Vier bij vier' dus.

Waar ik De Kift enorm in gegroeid vind, is de kwaliteit van de onderliggende muziek. De band is zo veel muzikaler dat pak 'm beet 16 jaar geleden. De muziek zit zoveel vernuftiger in elkaar, dat ik al vele malen met plezier naar Bidonville heb zitten luisteren, ondanks de voordracht, waar dat vroeger voor mij de vaart uit de cd haalde.

De muzikale fantasie en verbeelding hebben opnieuw toegeslagen. Wijnflessen als instrument, glazen, een trekorgel, lege bierflesjes? Het kan allemaal worden gebruikt en levert muziek op, dat zich ook nog eens laat reproduceren op een podium.

Er staan meerdere hoogtepunten op Bidonville. Qua voordracht is het al genoemde 'Harde munt' ronduit geweldig. Tekstueel is 'Hovink' een plaatje. Een hovenier/tuinier in Bidonville genaamd "Hovink", vertolkt door bassist Mathijs Houwink, die mijmert over de zin van het bestaan, de moraal en de twijfel van Descartes en de vragen beantwoordt aan de hand van zijn tuin. Dat alles met een prachtig stuk muziek en zang op de achtergrond. 'Een man' speelt met ritmiek en melodie. 'Lotti' is in het Vlaams met Lot, gejaagd en met prachtige toeters. 'Witte haring' is het prijsnummer qua melodie. 'Geld' is een prachtige wisselwerking tussen voordracht, tekst, humor, melodie en uitvoering. 'Parnasse' zou 'Hoofdkaas' kunnen evenaren als er gezongen zou worden om de voordracht heen. Een prachtnummer.

Als geheel is Bidonville een evenwichtige plaat, waarin diverse emoties op een volwassen wijze de aandacht krijgen die zij verdienen. Van de uitbundige, maar ietwat desperate, halve charlatan, tot de weemoed van de moeder die geen moeder of toch wel of toch niet is, alles heeft zijn plaats in Bidonville. De Kift heeft wederom een plaat gemaakt die indruk maakt, waarmee het de wereld niet zal veroveren, maar al zijn fans innig aan zich bindt.

Er rest slechts een vraag. Waar is het prijsnummer van monsieur Parnasse die van ons allen houdt?

Wo.

Je kunt hier luisteren naar 'Witte haring':

http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/320587