i wanna feel happy. Rosie Carney

De Brits-Ierse singer-songwriter Rosie Carney keert na haar geweldige debuutalbum Bare en de fraaie remake van Radiohead’s The Bends terug met het werkelijk wonderschone i wanna feel happy.

Ik had Rosie Carney na haar eerste twee albums al heel hoog zitten, maar met het deze week verschenen i wanna feel happy weet ze me toch weer te verrassen. Het is even wennen aan de vollere instrumentatie en productie, maar al snel valt alles op zijn plek. Rosie Carney beschikt over een van de mooiste stemmen van het moment en vertolkt haar songs, ondanks haar jonge leeftijd, met heel veel gevoel en doorleving. De ingetogen songs op het album snijden ook dit keer door de ziel, maar ook als de muzikante uit Londen kiest voor een rijker ingekleurd geluid blijft de intimiteit en intensiteit van haar muziek behouden. Het levert een van de mooiste albums van 2022 op.

De in Engeland geboren maar in Ierland opgegroeide singer-songwriter Rosie Carney maakte in 2019 diepe indruk met haar debuutalbum Bare. De muzikante uit Londen was bij de release van haar debuut pas 21 jaar oud, maar had er al een aantal jaren in de muziekindustrie op zitten en droeg bovendien het nodige persoonlijke leed met zich mee. Het leverde een bijna beangstigend intiem en verrassend doorleefd album op, dat ik pas veel later op de juiste waarde kon schatten, maar dat ik inmiddels schaar onder mijn favoriete singer-songwriter albums van de afgelopen jaren. 

Rosie Carney kwam de coronapandemie door met het integraal opnemen van haar versie van de Radiohead klassieker The Bends. Heiligschennis volgens veel fans van de band, maar ik vond de uiterst ingetogen en aangenaam dromerige versie van Rosie Carney echt prachtig en reserveerde zelfs een plek in mijn jaarlijst voor het album. 

Deze week keert de nog altijd jonge singer-songwriter terug met haar derde album, i wanna feel happy (geen hoofdletters). Het derde album van de Brits-Ierse muzikante is gestoken in een kleurige verpakking, maar Rosie Carney bekijkt het leven nog altijd niet door een roze bril, wat terug komt in de melancholische en persoonlijke teksten. 

Het album opent met net wat meer elektronica dan we gewend zijn van de twee vorige albums, maar Rosie Carney slaagt er ook dit keer onmiddellijk in om een bijzondere sfeer te creëren met haar muziek, die zich als een warme deken om je heen slaat en die onmiddellijk nieuwsgierig maakt naar alles dat komen gaat. 

In de tweede track horen we weer de akoestische klanken die we van Rosie Carney kennen. De akoestische gitaar vloeit dit keer prachtig samen met atmosferische elektronische klanken en subtiele percussie, maar het is weer vooral de zang die zorgt voor betovering. Rosie Carney beschikt over een van de mooiste stemmen in het genre, maar het is vooral een stem die er in slaagt om je diep te raken en die, in ieder geval bij mij, garant staat voor kippenvel. 

Vergeleken met het debuutalbum en de remake van The Bends is i wanna feel happy een stuk voller ingekleurd. Na de elektronica in de eerste twee tracks, bouwt Rosie Carney in de derde track ook nog eens hoge gitaarmuren op, maar door de prachtige zang blijft de muziek van de Brits-Ierse muzikante dromerig en vooral intiem klinken. Het is een kunstje dat wordt herhaald in steeds weer verrassend maar smaakvol ingekleurde songs. 

Rosie Carney legde de lat hoog met haar zo fascinerende debuutalbum, consolideerde met het wat mij betreft zeer geslaagde tussendoortje The Bends, maar groeit flink door op haar derde album, dat absoluut behoort tot het beste dat momenteel in het genre wordt gemaakt. Met name de meer ingetogen songs op i wanna feel happy zijn betoverend mooi, maar het zijn door de persoonlijke teksten ook songs met enorm veel zeggingskracht en diepgang. 

Rosie Carney heeft op zich niet meer nodig dan een akoestische gitaar en haar stem, maar de toch behoorlijk volle klanken op haar derde album hebben zeker meerwaarde. Ze zorgen voor dynamiek en avontuur, die het album interessanter maken voor een breed publiek. Er is vooralsnog nauwelijks informatie over het album te vinden, maar de productie van het album verraadt de hand van een topkracht. 

De meeste songs op i wanna feel happy hebben een ingetogen en akoestische basis, maar om deze basis gebeurt er van alles. De soms behoorlijk volle klanken op het album zouden makkelijk ten koste kunnen gaan van de intensiteit en schoonheid van de muziek van Rosie Carney, maar zeker na enige gewenning versterken ze de prachtsongs op het album alleen maar en op een of andere manier blijft i wanna feel happy een echt singer-songwriter album. Het derde album van Rosie Carney is elf songs lang van een betoverende schoonheid, maar ik lees er vooralsnog bijna niets over. Schande!

Erwin Zijleman