Hour of the dawn. La Sera

La Sera is het alter ego van de Amerikaanse muzikante Katy Goodman, die een enkeling onder ons zal kennen als de bassiste van de band Vivian Girls.
 
La Sera debuteerde al weer drie jaar geleden met een hele aardige titelloze plaat, die een jaar later een vervolg kreeg met het al even aardige Sees The Light (beide platen zijn overigens volkomen ten onrechte niet door mij besproken.)

Katy Goodman kan zich na het uiteenvallen van Vivian Girls eerder dit jaar volledig richten op La Sera en doet dat direct met een ambitieuze derde plaat.
 
Ook Hour Of The Dawn krijgt tot dusver niet al teveel aandacht in Nederland en dat is jammer. Heel jammer zelfs. La Sera heeft immers een plaat gemaakt waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden.
 
La Sera maakt op haar derde plaat muziek die bestaat uit gelijke delen powerpop, 60s girlpop, shoegaze en dreampop en brengt deze opwindende cocktail vervolgens op smaak met een vleugje lo-fi. Kortom, licht gruizige popmuziek met onweerstaanbare refreinen maar ook voldoende eigenzinnigheid. Het is popmuziek die de zon onmiddellijk laat schijnen en die nadrukkelijk uitnodigt tot meezingen, meefluiten of een gewenste andere vorm van interactie.
 
La Sera maakt muziek zoals de Dum Dum Girls dat een paar jaar geleden nog deden, of muziek zoals het Ierse Dott dat eerder dit jaar nog zo overtuigend deed. En zo kan ik nog heel wat namen noemen, maar laat ik me beperken tot recent op deze BLOG bejubelde namen als Bleached, Cults, Veronica Falls, Tennis, Best Coast, al hoor ik op één of andere manier ook wel wat van de eerste twee platen van The Pretenders. Katy Goodman noemt zelf weer hele andere namen: “I wanted the new La Sera record to sound like Lesley Gore fronting Black Flag” schrijft ze in het persbericht bij haar nieuwe plaat. Ook een mooie omschrijving, maar ik vind de zelf verzonnen namen eerlijk gezegd treffender.
 
De muziek van La Sera is op het eerste gehoor misschien eenvoudige muziek zonder al te veel pretenties, maar ondertussen zit het zo verrekte goed in elkaar dat je na één keer horen zwaar verslaafd bent aan Hour Of The Dawn.
 
Vergeleken met de vorige platen van La Sera klinkt het allemaal net wat rauwer en energieker. Kate Goodman heeft kennelijk iets van de muzikale erfenis van Vivian Girls meegenomen naar haar solocarrière en dat is een wijs besluit; een suikerspin is immers maar heel even lekker.
 
Hour Of The Dawn bevindt zich in muzikaal opzicht in een de laatste jaren flink uitgedijd gezelschap, maar weet zich op een aantal manieren te onderscheiden. Zo beschikt Katy Goodman over een bijzonder aangenaam stemgeluid, voorziet ze haar zoete en zachte popliedjes gelukkig van een voldoende bitter en scherp randje en is het gitaarwerk op de plaat bijna onweerstaanbaar lekker. Nog belangrijker is het feit dat Hour Of The Dawn eigenlijk geen slecht popliedje bevat. Hour Of The Dawn bevat tien tracks en het is tien keer raak.
 
Tegelijkertijd is het tien keer anders. De ene keer wat meer ingetogen, de volgende keer juist net wat gruiziger. De ene keer Phil Spector, de volgende keer bijna Beatlesque of juist opgeschoven richting My Bloody Valentine of de eigentijdse soortgenoten.
 
Hour Of The Dawn heeft uiteindelijk hetzelfde effect als de spreekwoordelijke roze bril. Met deze plaat uit de speakers is de wereld opeens een stuk mooier en aangenamer en maken donkere wolken plaats voor een stralende zon. Heerlijk.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Fall in place' luisteren.