Posts
Ik kan kort zijn (maar zal dat niet doen, zit contractueel aan een minimum aantal woorden per recensie): dit was een zeer heftig concert, zeker hard genoeg om mij te bekoren. De stevige percussie van Ordy Garrison, gecombineerd met zware baspartijen van Gregory Garcia Jr (knappe knul met donker lang haar en Indian look door rode hoofddoek), en stevig gitaarspel van Chuck French (de laatste twee zijn nieuw in de band en medeverantwoordelijk voor de compactheid en power die ik eerder bij Wovenhand miste) zijn voor mij de perfecte ondersteuning voor de wonderlijke stem, het gebruik van zijn Gretsch en aparte songteksten van de in 1968 te Colorado geboren David Eugene.
Na enkele jaren bekend te zijn met de muziek van Sixteen Horsepower, (lees David Eugene Edwards, lees Wovenhand) werd het tijd om een live optreden bij te wonen. Prachtige locatie natuurlijk, Paradiso. Maar deze locatie zorgde even voor de herinnering aan een ander optreden, van de wijlen Chris Whitley. En waarom dan wel? Omdat Chris evenals Eugene zowel met een stevige band kon spelen alsook op de rustiger meer solo-achtige tour en het rustige optreden van Chris (door velen bejubeld) was voor mij een afknapper. Dus met enige reserve toog ik naar Paradiso om Wovenhand, voor mij de slow uitvoering van Sixteen Horsepower (what’s in a name?) te gaan meebeleven. Ik moet wel zeggen dat de meest recente cd, The Laughing Stalk, bij mij reeds de nodige positieve verwachting had geschapen.
Na een opwarmronde
door Herrek, waar ik niet te veel over zal schrijven, aan mij niet geheel en al
besteed op een enkel nummer na, maar dit kan zijn doordat ik hun,
waarschijnlijk zelfgeschreven, nummers niet kende, werd de volgestroomde zaal
overdonderd door een muur van geluid. Dit was te danken aan de nummers van
bovengenoemde nieuwe cd, zoals ‘Glistening Black’ (ja, ja, hier werd voor mij
in de percussie, een soort trance drumming, de Indiaanse afkomst van David
Eugene hoorbaar), ‘Closer’ (mooi, mooi, mooi……), ‘Maize’ (zie plaatje op cd
hoesje, prachtig verzorgd, songteksten, ziet er goed uit), ‘In the Temple’ en
‘King o King’.
Ergens halverwege
het optreden gebeurde dan toch even waar ik bang voor was: David Eugene pakt
zijn banjo en Gregory en Chuck slaan de armen over elkaar en gaan het plafond
bestuderen. Voor de liefhebbers geweldig natuurlijk, maar niet mijn genre, wel
leuk voor degenen die de nieuwste cd nog niet kenden en waarschijnlijk hoogst
verbaasd zijn geweest over de nieuwe wending van Wovenhand.
Ook om te zien was
dit optreden zeer aantrekkelijk. David Eugene, ditmaal staand en met hoed op,
supergeconcentreerd, in trance bijna en de eveneens sterk gefocuste gitaristen
en drummer vormen een mooie eenheid, waar de intensiteit voelbaar van is. Recht
voor het podium gaat iemand volledig uit zijn dak, met zijn armen deze
intensiteit onderstrepend.
Wanneer de avond na
een optreden van bijna anderhalf uur wordt afgesloten met een fragiel ingezet
maar bikkelhard eindigend ‘As Wool’, wil ik maar één ding, dat Wovenhand door
blijft spelen, zijn ritme, klanken en beat over de zaal uit blijft storten,
maar we weten allemaal hoe het afloopt met dit soort wensen. Blijft over een
visuele toegift: Gregory loopt op Chuck af voor een high five en omhelzing,
great!
Het publiek is het
met me eens: wildenthousiast wordt geapplaudisseerd, schoorvoetend verdwijnt
men richting garderobe en uitgang, een perfecte avond.
ReginA
You can order The Laughing stalk here
or here
No comments:
Post a Comment