The Rise And Fall Of A Midwest Princess. Chappell Roan

Chappell Roan kreeg het na een veelbelovende start niet voor niets de afgelopen jaren, maar bewijst met het uitstekende The Rise And Fall Of A Midwest Princess dat ze een plekje verdient tussen de popprinsessen van het moment.

Een goed popalbum laat ik niet liggen en een heel goed popalbum al helemaal niet. Chappell Roan heeft een heel goed popalbum gemaakt, maar de jonge Amerikaanse muzikante heeft helaas nog niet alle spotlights op zich gericht. Ze past misschien niet helemaal in het perfecte plaatje dat conservatief Amerika heeft van een popprinses, maar in muzikaal opzicht is er helemaal niets aan te merken op The Rise And Fall Of A Midwest Princess. Het album werd knap geproduceerd door de gewilde Dan Nigro, maar Chappell Roan is de ster op het album. The Rise And Fall Of A Midwest Princess staat vol met buitengewoon aanstekelijke songs met een eigenwijs randje. Ik kan er wel wat mee.

Chappell Roan, het alter ego van Kayleigh Rose Amstutz, debuteerde in 2017 met de folky EP School Nights, nadat ze op de middelbare school al de aandacht had getrokken met een aantal YouTube video’s. Na de release van haar debuut EP leek de Amerikaanse muzikante voorbestemd om een van de volgende grote popsterren te worden, maar we hebben uiteindelijk ruim zes jaar moeten wachten op haar debuutalbum.

Chappell Roan begon na de release van haar eerste EP samen met producer Dan Nigro, vooral bekend van zijn werk voor Olivia Rodrigo en Caroline Polachek, aan nieuw materiaal. Ze nam onder andere de aanstekelijke, eigenzinnige en geweldig gezongen single Pink Pony Club op, maar haar platenmaatschappij zag een song over een jonge stripper die houdt van haar werk niet zitten en liet de song een jaar lang op de plank liggen.

Chappell Roan kwam vervolgens als queer uit de kast, wat ook niet direct aansloot bij het beeld dat haar platenmaatschappij had van een toekomstige popprinses. De carrière van Chappell Roan leek geknakt in de knop, maar gelukkig krabbelde ze weer overeind. Dankzij de steun van producer Dan Nigro en collega popster Olivia Rodrigo, die haar meeneemt als support act tijdens de GUTS tour, keert Chappell Roan deze week terug met haar debuutalbum The Rise And Fall Of A Midwest Princess.

Ik heb wel wat met pop, maar de concurrentie in het genre is op het moment moordend. Ik ging er van uit dat ik het album van Chappell Roan wel kon laten liggen, mede omdat er in de Verenigde Staten niet heel druk wordt gedaan over het album. Ik ben blij dat ik wel de tijd heb genomen voor het debuutalbum van de jonge Amerikaanse muzikante, die inmiddels is neergestreken in Los Angeles. The Rise And Fall Of A Midwest Princess, geweldige titel ook, is immers een uitstekend popalbum en wat mij betreft een album waar wel degelijk heel druk over gedaan moet worden.

Iedereen die Olivia Rodrigo hoog heeft zitten zou ook eens moeten luisteren naar het debuutalbum van Chappell Roan. Niet eens omdat de albums van de twee jonge muzikanten op elkaar lijken, al is er wel enige overlap tussen The Rise And Fall Of A Midwest Princess en GUTS van Olivia Rodrigo. Waar laatstgenoemde stevig flirt met rock, heeft Chappell Roan een voorliefde voor elektronisch ingekleurde popmuziek, maar in het midden komen Olivia Rodrigo en Chappell Roan elkaar meer dan eens tegen.

Dat is deels de verdienste van producer Dan Nigro, die het album heeft voorzien van een blinkende maar ook voorzichtig eigenzinnige productie, maar Chappell Roan heeft zelf ook veel te bieden. The Rise And Fall Of A Midwest Princess staat vol met geweldige popsongs en het zijn zeer veelzijdige popsongs, die variëren van tracks voor de dansvloer tot gloedvolle en wat nostalgisch klinkende ballads. In die laatste tracks hoor je dat de jonge Amerikaanse muzikante een uitstekende zangeres is, maar ook in de uptempo tracks blijft ze met haar krachtige stem makkelijk overeind.

Als je niet van pure pop houdt moet je niet eens beginnen aan The Rise And Fall Of A Midwest Princess van Chappell Roan, maar voor de liefhebbers van pure pop valt er heel veel te genieten op het album. Het is een album dat wat mij betreft niet onder doet voor de beste popalbums van 2023, wat het extra wonderlijk maakt dat Chappell Roan nog geen superster is. Het zou een kwestie van tijd moeten zijn.

Erwin Zijleman