Laat ik maar
meteen met de deur in huis vallen: Maggie Brown heeft een geweldige
plaat afgeleverd. Maggie Brown is geen zangeres (een zoektocht op het
Internet brengt je bij zangeressen, actrices, journalisten en zelfs een
restaurant), maar een vijfkoppige band uit Amsterdam. Het is een band
die je met haar titelloze debuut direct met de eerste noten bij de strot
grijpt en vervolgens 11 tracks lang naar adem laat happen. De band zet
hiervoor uiteenlopende middelen in. Het titelloze debuut van Maggie
Brown opent met een prachtige instrumentale track (Alaska). Het is een
track die je laat wegdromen op melodieuze gitaarklanken en die steeds
naar een climax lijkt toe te werken die uiteindelijk niet komt, waardoor
de track maar blijft intrigeren. In de tracks die volgen verleidt
Maggie Brown met zonnige gitaarpop die perfect past bij de onverwacht
opgedoken lente en herinnert aan de perfecte gitaarplaten van het
Excelsior label, met gitaarmuziek met invloeden uit de Amerikaanse
rootsmuziek vol mooie harmonieën (in track drie lijken The Jayhawks weer
opgestaan), met ingetogen meer folk georiënteerde songs of juist met
net wat gruizigere en minder makkelijk te doorgronden songs die met
enige fantasie in het hokje postrock kunnen worden geduwd, al blijven de
bij dit genre horende uitbarstingen grotendeels uit. Maggie Brown kan
in al in deze genres uitstekend uit de voeten en slaagt er bovendien in
om alle invloeden (waaraan invloeden uit de alternatieve Amerikaanse
gitaarrock uit de jaren 90 zeker moeten worden toegevoegd) samen te
smelten tot een bijzonder eigen geluid. Het is een geluid dat opvalt
door de wat hoge vocalen, door fraai en afwisselend gitaarwerk, door een
subtiel spelende ritmesectie en vooral door songs die de zon laten
schijnen, maar zich er nooit makkelijk van af proberen te maken. De
songs van Maggie Brown zijn in veel gevallen aanstekelijk, maar
vervallen nergens in clichés. Steeds als je denkt te weten welke kant
het op zal gaan, volgt er weer een wonderschone verrassing en het is er
iedere keer één die razend knap in elkaar zit. Luister naar het debuut
van Maggie Brown en je hoort een gelouterd klinkende band die het maken
van gitaarmuziek tot kunst heeft verheven. Die kunst zie je ook terug op
de buitengewoon fraaie cover van de plaat, waarop het schilderij
Seestück - See-See van de Duitse kunstenaar Gerhard Richter wordt
weergegeven. Het is een cover die uitstekend past bij de muziek van de
Amsterdamse band. De muziek van Maggie Brown heeft veel diepte en
beweging, maar van angstaanjagende golven is geen sprake. De zon
schijnt, maar wolken zijn nooit ver weg. Ik zet het debuut van Maggie
Brown maar weer eens op en voor de zoveelste keer word ik gegrepen door
de mooie en bijzondere songs van de band. Een Amerikaanse band zou met
steun van Pitchfork en een debuut van dit niveau zomaar uit kunnen
groeien tot één van de sensaties van 2014. Of dat ook haalbaar is voor
een band uit Amsterdam is maar de vraag, maar brede erkenning voor deze
prachtige plaat zou niet meer dan terecht zijn. Ik sta zeer open voor
nieuw talent en krijg veel prima’s debuten binnen, maar platen van het
niveau van het debuut van Maggie Brown zijn zeer schaars. Dit is
absoluut één van de beste gitaarplaten van het moment en ik heb nog lang
niet alle geheimen van het debuut van Maggie Brown ontrafeld. Ga vooral
zelf luisteren naar deze geweldige plaat, die vervolgens voor een
vriendenprijsje in huis kan worden gehaald. Doen, of je krijgt later
heel veel spijt.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'Because' luisteren
No comments:
Post a Comment