Wolf In
Loveland debuteerde nog geen jaar geleden met een opvallend sterk
titelloos debuut. De komst van Wolf In Loveland viel vorig jaar samen
met de vermeende komst van de wolf naar Nederland en helaas trok de
laatste meer aandacht dan het debuut van band uit Rotterdam. De vorig
jaar aangetroffen wolf bleek al snel een flauwe grap, maar Wolf In
Loveland is nog altijd bloedserieus. Nog geen jaar na het prima debuut
ligt We Sat Out In The Naked Dawn in de winkel. Dat is snel. De tweede
plaat na een goed ontvangen debuut ligt voor veel bands behoorlijk zwaar
op de maag, maar Wolf In Loveland lijkt er geen enkele moeite mee te
hebben gehad. Dat is knap, maar wat nog knapper is, is dat We Sat Out In
The Naked Dawn de nodige groei laat horen. Het debuut van de band
propte ik vorig jaar in het hokje folk, terwijl als meest voor de hand
liggende vergelijkingsmateriaal Fleet Foxes werd aangereikt. Het hokje
folk is nog steeds van toepassing op de muziek van Wolf In Loveland, al
zoekt de band de grenzen van het genre meer dan eens op. Ook de
vergelijking met Fleet Foxes gaat nog steeds op, al is We Sat Out In The
Naked Dawn zo goed dat ik nog maar moet zien dat Fleet Foxes ooit met
een plaat van dit niveau gaat terugkeren. Terug naar We Sat Out In The
Naked Dawn. Op haar tweede plaat heeft Wolf In Loveland de invloeden uit
de folk van het afgelopen decennium verruild voor muziek uit een verder
verleden. We Sat Out In The Naked Dawn refereert meer dan eens naar
muziek uit de jaren 70 en grijpt hierbij net zo makkelijk naar folkrock
en countryrock als naar meer Westcoast pop georiënteerde muziek. Op één
of andere manier slaagt Wolf In Loveland er echter ook in om muziek te
maken die eigentijds aanvoelt. Dat hoor je direct in de openingstrack
die strooit met zonnige gitaarloopjes die de lente onmiddellijk laten
beginnen, maar ook refereert aan de even eigenzinnige als briljante
muziek van The Go-Betweens of de legendarische gitaarplaten van het
Excelsior label. Waar de komst van de wolf vorig jaar met angst en beven
werd aangekondigd, maakt Wolf In Loveland muziek die je onmiddellijk
wilt omarmen. We Sat Out In The Naked Dawn is een plaat die inspireert
tot het noemen van vergelijkingsmateriaal, maar dit is al snel in zo’n
ruime mate aanwezig dat het je duizelt (dan weer The Jayhawks, dan weer
The Eagles, dan weer een eigenwijs gitaarbandje uit de jaren 90 of de
terugkeer van Daryll-Ann). Stoppen met vergelijken en genieten van de
prachtige songs is het devies en dat werkt perfect. Wolf In Loveland
maakte vorig jaar een positieve indruk, maar heeft deze verruild voor
een diepe indruk. De songs op de nieuwe plaat zijn van een hoog niveau
en het zijn songs die de zon in je hoofd halen, maar ook de radartjes in
datzelfde hoofd flink aan het werk zetten. De instrumentatie op de
plaat is prachtig, zeker wanneer de band kiest voor wat meer ingetogen
klanken. Ook de zang op de plaat is van grote klasse, waarbij de subtiel
toegevoegde vrouwenstem zorgt voor extra diepte. We Sat Out In The
Naked Dawn is een plaat die je bij eerste beluistering al vele jaren
lijkt te kennen, waarna de plaat bij volgende beluisteringen alleen maar
dierbaarder wordt. Kan het toeval zijn dat tijdens het schrijven van
deze recensie de zon weer doorbrak na een dag vol wolken? Nee, ik denk
het niet. Wolf In Loveland leverde vorig jaar een meer dan aardig debuut
af, maar verrast nu met een potentiële klassieker. Het is een
klassieker die je mee terug neemt naar de jaren 70, maar hier niet
blijft steken. Het is een klassieker die driftig strooit met hemelse
gitaarloopjes en oorstrelende songs, maar het is tegelijkertijd een
plaat die nergens de makkelijkste weg kiest. Zomaar één van de beste
platen van het moment, nationaal en internationaal. Het maakt het des te
schrijnender dat het vooralsnog behoorlijk stil blijft rond de tweede
plaat van Wolf In Loveland. Geloof me, deze plaat verdient echt een veel
en veel beter lot.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'The devil has no home' luisteren.
No comments:
Post a Comment