Enige maanden terug schreef Wo. al een lovende recensie over het verrassend goede, nieuwe soloalbum van David Crosby. Vandaag is het de beurt aan Erwin Zijleman de loftrompet af te steken.
Ik heb van David Crosby
maar één soloplaat in mijn bezit en dat is er direct één die nauwelijks
of waarschijnlijk zelfs niet is te overtreffen. If I Could Only Remember
My Name uit 1971 behoort tot de kroonjuwelen van de popmuziek en is met
afstand de beste soloplaat die David Crosby heeft gemaakt. Croz, zijn
eerste soloplaat in een jaar of 15, zaagt dan ook niet aan de stoelpoten
van de klassieker van weleer, maar is wel een bijzonder aangename
plaat, die me beter bevalt dan de muziek die Crosby de afgelopen jaren
heeft gemaakt met zijn band CPR. David Crosby is de 70 inmiddels
gepasseerd en is ondanks stevig gebruik van meerdere minder gezonde
genotsmiddelen nog altijd in leven (al heeft hij de afgelopen jaren al
enkele keren op het randje van leven en dood gebalanceerd). Dat hij ook
nog een hele fatsoenlijke plaat kan maken bewijst hij met Croz. Crosby
heeft gezien zijn staat van verdienste flink wat te besteden wanneer hij
de studio in duikt en het zal dan ook niemand verbazen dat Croz
werkelijk prachtig klinkt. Bij eerste beluistering moest ik op één of
andere manier vooral aan de betere platen van Toto denken en dat vind ik
persoonlijk niet zo erg. Nu liet Toto zich nadrukkelijk beïnvloeden
door de popmuziek zoals die in de jaren 70 in Californië werd gemaakt,
dus heel ver van huis is David Crosby op zijn nieuwe plaat niet geraakt.
De gastenlijst op Croz is imposant en bevat grote namen (waaronder die
van Mark Knopfler), maar er wordt smaakvol en behoorlijk ingetogen
gemusiceerd, waardoor Croz lang niet zo glad en overdadig klinkt als ik
op basis van de gastenlijst had verwacht. Bij dit soort platen ligt
overproductie op de loer, maar daarvan is op Croz zeker geen sprake.
David Crosby vermaakt op zijn nieuwe plaat met mooie songs en een
smaakvolle en stemmige instrumentatie die vaak jazzy accenten legt. Echt
opzien baart hij misschien niet, maar dat kun je ook nauwelijks
verwachten van iemand met het oeuvre van David Crosby. Wat wel opvalt is
dat David Crosby op zijn 72e nog uitstekend bij stem is. Dat hoor je
zeker in de harmonieën die Crosby samen met zijn muzikale gasten heeft
ingezongen en die herinneren aan de hoogtijdagen van Crosby, Stills
& Nash, maar ook de solo-vocalen klinken soepel en laten nog maar
weinig slijtage horen. Croz is zoals gezegd een aangename en goed
gemaakte plaat, maar het is ook een plaat die groeit als je hem vaker
hoort. Dan blijkt dat de meeste songs op Croz lekker blijven hangen en
aan kracht winnen. Heel overdreven moeten we niet doen over deze eerste
soloplaat van David Crosby in heel veel jaren, maar er zijn heel veel
muzikanten die alleen maar kunnen dromen van een plaat van het niveau
van Croz. Alle reden dus om heel tevreden te zijn met deze prima plaat
van een icoon uit de geschiedenis van de popmuziek.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'Find a heart' luisteren.
No comments:
Post a Comment