Noah Gundersen heeft een platencontract en heeft met Ledges tot
dusver al redelijk wat aandacht gekregen; met name in Engeland waar de
critici driftig met superlatieven strooiden voor een muzikant die
volgens deze critici zomaar in de voetsporen van Ryan Adams zou kunnen
treden. In Nederland is het tot dusver relatief stil rond Ledges en dat
is zonde. Ledges is immers een fantastische plaat, die inderdaad wel wat
doet denken aan de inmiddels al bijna vergeten Ryan Adams. Ledges is
niet het debuut van Noah Gundersen. De muzikant uit Olympia, Washington,
bracht in 2008 in eigen beheer al een plaat uit en heeft ook een
live-plaat en een aantal EP’s op zijn naam staan. Ze zijn lang niet zo
goed als zijn officiële debuut Ledges, dat direct vanaf de eerste noten
indruk maakt en hier pas mee stopt wanneer de laatste noten van de
laatste track al een tijdje zijn weggeëbd. Gundersen legt de lat direct
hoog en opent met een deels a capella en een deels sober ingekleurde
track, waarin hij samen met zus Abby verrast met doorleefde vocalen en
een rootsgeluid dat is verrijkt met gospel. Invloeden uit de gospel hoor
je vaker terug op Ledges. Noah Gundersen is afkomstig uit een zeer
religieus gezin, waarin gospel lang de enige toegestane muziek was. Dat
heeft zijn sporen nagelaten en geeft de Gundersen uiteindelijk een
bijzonder eigen geluid. Na de eerste paar coupletten ben je verkocht en
is het duidelijk dat Noah Gundersen met Ledges een hele bijzondere plaat
heeft gemaakt. Het is een plaat die zich vooral laat beïnvloeden door
Amerikaanse singer-songwriter muziek uit vervlogen tijden. Noah
Gundersen slaagt er hierbij in om meerdere invloeden te combineren. Deze
variëren van de al genoemde gospelinvloeden uit het diepe Zuiden van de
Verenigde Staten tot invloeden uit de singer-songwriter muziek uit de
Canyons rond Los Angeles, West Coast pop, countryrock uit de
Californische woestijn en een vleugje modernere alt-country. Ledges is
uitgebracht als een soloplaat van Noah Gundersen, maar de naam van zijn
zus Abby had wat mij betreft ook best op de cover mogen prijken. Haar
vioolspel geeft Ledges immers een prachtige melancholische ondertoon en
hiernaast tillen haar achtergrondvocalen de zang van haar broer naar
grote hoogten. Ledges is een pure plaat zonder poespas. Noah Gundersen
maakt Amerikaanse rootsmuziek zonder echt verrassende uitstapjes, maar
compenseert het gebrek aan vernieuwing door heel veel emotie in zijn
songs te leggen. Ledges doet ook mij zoals gezegd wel wat denken aan de
muziek van Ryan Adams en dan met name aan de man’s briljante debuut
Heartbreaker. Vergeleken met Ryan Adams moet Noah Gundersen het doen met
een aanmerkelijk bescheidener budget, maar de eenvoud is misschien wel
de grote kracht van Ledges. Ik heb persoonlijk een voorkeur voor de
songs met flink wat dynamiek, maar ook als de songs van de Amerikaan wat
rustiger voortkabbelen houdt hij de aandacht moeiteloos vast en hoor ik
opeens wel wat van Damien Rice in zijn muziek. Ik heb Ledges inmiddels
heel vaak beluisterd en twijfel al lang niet meer over mijn oordeel.
Ledges is met name door de eenvoud en de emotie met gemak één van de
beste rootsplaten van het moment. Dat hebben we in Nederland tot dusver
nog niet door, maar dat is een kwestie van tijd. Let maar op.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Ledges'.
No comments:
Post a Comment