Daryll-Ann, Tivoli 6 maart 2014

Foto: HareD

Ze zijn nogal gehypt de laatste tijd, de heren van Daryll-Ann. Na 10 jaar weer samen, een verzamelbox in de verkoop en een lange reeks toprecensies, onder andere in de NRC. Als dat maar goed gaat, denkt dan de onvervalste azijnzeiker in mij. Echter, in tegenstelling tot een groot deel van hun bestaan (1988-2004), kent de huidige clubtour veel uitverkochte zalen. Dat was ook het geval in Tivoli. Dat was wel iets anders dan het optreden medio 1995 in de LVC voor een man of 50, waar ik mij destijds prima bij heb vermaakt.

Vooral sentiment en nostalgie dreven mij naar Utrecht, ook al omdat het waarschijnlijk de laatste keer was dat ik in het oude Tivoli een concert bijwoonde. Zo’n 24 jaren concertbezoek regen zich aaneen in mijn herinnering, als een groot en heerlijk muziekfeest. Maar dit terzijde

Het moet gezegd dat Daryll-Ann de bezoeker waar voor het geld bood. Ze speelden inclusief toegiften ongeveer tweeënhalf uur, dus dat was verdienstelijk. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het voor de meeste aanwezigen best een half uurtje of langer minder had gemogen.  Begin en eind van het concert waren leuk, met een band die rockte, mooi en aanstekelijk zong en de zaal precies gaf waar het voor kwam. Maar dat middendeel van een uur…..dat boeide de meeste toeschouwers een stuk minder, afgaande op de bierruns en het gepraat door de muziek heen. Het overkomt mij ook zelden dat ik tijdens een concert denk ‘nou jongens doe iets leuk of anders inpakken maar’. Een schier eindeloze reeks liedjes van rond de vier minuten die allemaal op elkaar leken, het was gewoon saai. Volgens een van mijn vrienden, die het werk van Daryll-Ann beter kent,  kwam het ook omdat ze die nummers niet echt strak speelden.

De leuke delen van het concert waren opgebouwd rond de CD’s Seaborne West (1995) en Daryll-Ann Weeps (1996), met onder andere mijn favoriete nummers Come Around, Stay, The Doctor and I, and You’re so Vain. Melodieus, beetje uptempo, met de bijzondere stemmen van Jelle Paulusma en/of Anne Soldaat. Dat was Daryll-Ann op zijn best en het was goed om dat ook in voldoende mate te horen. Maar ik had op meer gehoopt, tijdens mijn eigen afscheid van Tivoli.

HareD