Er zijn niet veel
muzikanten die het aandurven om in de eerste week van december hun
debuut uit te brengen. De aandacht in de pers zal waarschijnlijk
minimaal zijn, want de pers is bezig met haar jaarlijstjes, waarvoor je
ook direct kansloos bent. Verder zal je als debuterend muzikant moeten
opboksen tegen stapels prachtig verpakte verzamelaars en heruitgaven,
die momenteel, mede door de aankomende feestdagen, gretig aftrek vinden
en dat zal vaak een ongelijke strijd zijn. Het debuut van Sumie zal
daarom waarschijnlijk wel wat ondersneeuwen de komende maand en dat is
jammer. Heel jammer zelfs. Sandra Sumie Nagano heeft een Zweedse moeder
en een Japanse vader en is geboren en getogen in het Zweedse Göteborg,
dat ze na vele omzwervingen weer als haar thuisbasis heeft gekozen. Op
haar debuut maakt ze met minimale middelen prachtige akoestische
popmuziek. Het is ondanks de minimale middelen muziek met maximale
impact. In de meeste tracks op het titelloze debuut van Sumie moeten we
het doen met haar akoestische gitaar en haar mooie en warme stem. Dat is
een beproefde combinatie, maar het is ook een combinatie die bijna
vereist dat alles klopt. Op het debuut van Sumie klopt alles. De
akoestische gitaar en de stem van Sumie sluiten perfect op elkaar aan,
haar stem weet je te raken en in haar songs gebeurt ondanks het beperkte
wapenarsenaal van alles. Het debuut van Sumie is een plaat die dwingt
tot luisteren en je vervolgens vrij makkelijk weet te betoveren. Sumie
laat zich op haar plaat bijstaan door pianist Dustin O’Halloran en
muzikant/componist Nils Frahm, maar in de meeste tracks hoor je alleen
Sumie, soms met wat eigen achtergrondvocalen, maar meestal zo puur als
de eindeloze natuur van Zweden. En als er dan uiteindelijk toch nog wat
extra instrumentatie opduikt draagt het alleen maar bij aan de kracht
van de bijzondere muziek van de Zweedse singer-songwriter. Net zoals
zoveel andere muzikanten uit Scandinavië heeft Sumie een voorkeur voor
popsongs met een wat melancholieke ondertoon, maar zwaarmoedig wordt het
nergens. Het debuut van Sumie is door de enorme puurheid en intimiteit
geen plaat die je op de achtergrond moet laten voortkabbelen, al klinkt
het ook dan best lekker. Het is echter vooral een plaat waarmee je
jezelf op moet sluiten. Met maximale aandacht klinken de op het eerste
gehoor misschien nog eenvoudige popliedjes van Sumie nog wat intenser en
ook complexer. In een tijd waarin het merendeel van de zangeressen
denkt dat het nodig is om alles voluit te zingen, is het fluisterzachte
debuut van Sumie een oase van rust. Een verademing als je het mij
vraagt. Sumie zal dit jaar door de ongelukkige releasedatum maar weinig
jaarlijstjes halen vrees ik, maar in die van mij krijgt ze een
ereplaats, vlak naast de schitterende plaat van Laura Marling, waarmee
het debuut van Sumie absoluut raakvlakken heeft. Het debuut van Sumie is
immers niet alleen een knappe en gedurfde plaat, maar ook een plaat van
een bijna onwerkelijke schoonheid en intimiteit. Een plaat derhalve om
hopeloos verliefd op te worden.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Show talked windows'.
No comments:
Post a Comment