Nadat eerder Wo. zijn licht deed schijnen op One breath (klik hier) is het nu de beurt aan Erwin Zijleman.
De Brits-Italiaanse Anna
Calvi maakte in de eerste weken van 2011 een debuut dat eigenlijk
nauwelijks te overtreffen valt. Brian Eno noemde haar onmiddellijk "the
biggest thing since Patti Smith", anderen roemden de wijze waarop Anna
Calvi aan de haal ging met de muzikale erfenis van onder andere Siouxsie
Sioux, Jeff Buckley, Nick Cave en P.J. Harvey, weer anderen liep het
water in de mond van haar geweldige gitaarspel. Hoe overtref je een
debuut dat nauwelijks te overtreffen valt? Het kan door een compleet
nieuwe weg in te slaan of door gewoon voort te borduren op het debuut
maar alles net wat beter te doen. Anna Calvi kiest op One Breath voor
een combinatie van beiden, wat een geweldige plaat oplevert. One Breath
opent met twee songs die met een beetje fantasie ook op het debuut
hadden kunnen staan, al klinkt de zang wat mij betreft beter, zijn de
instrumentatie en de productie doeltreffender en en klinkt de
Brits-Italiaanse muzikante vooral grootser en meeslepender. Na de
overweldigende openers die blakend van zelfvertrouwen worden uitgevoerd
en aan komen als een mokerslag, durft Anna Calvi ook gas terug te nemen.
Ze experimenteert met complexe ritmes en elektronica en durft kwetsbaar
te klinken. Welke route Anna Calvi ook kiest, ze maakt op One Breath
muziek die zonder uitzondering overloopt van spanning en ieder moment
tot uitbarsting kan komen, wat ook meerdere keren gebeurt. Met name de
zang van Anna Calvi maakt op One Breath heel veel indruk, maar ook het
gitaarwerk mag er weer zijn. Dit gitaarwerk varieert van uiterst subtiel
tot allesvernietigend, maar het staat altijd volledig in dienst van de
songs van Anna Calvi. Ook One Breath roept weer de vergelijking op met
het werk van met name Patti Smith, P.J. Harvey en Siouxsie Sioux, maar
Anna Calvi is op One Breath de vergelijking met anderen ook wel voorbij
en maakt muziek die een opvallend eigen geluid laat horen. Natuurlijk
weet One Breath niet zo te verrassen als het debuut, maar tegenvallen
doet de plaat geen moment. Integendeel. One Breath is een plaat die
direct een onuitwisbare indruk maakt, maar pas op de juiste waarde kan
worden geschat wanneer je hem meerdere keren hebt gehoord. Dan pas hoor
je dat met name het gitaarwerk meer dan eens refereert aan de Berlijnse
periode van David Bowie, hoor je hoe mooi Anna Calvi bezwerende
strijkers en rauwe gitaren weet te vermengen, valt op hoe eenvoudig Anna
Calvi overschakelt van lawaai naar stilte en merk je hoe diep de nieuwe
songs van Anna Calvi onder de huid kruipen. De muziekcritici hebben het
nog vaak over de altijd moeilijke tweede plaat na een succesvol debuut,
maar ik kom ze eerlijk gezegd nauwelijks meer tegen. Voor Anni Calvi is
het in ieder geval geen enkel probleem gebleken. One Breath is minstens
even goed als het onaantastbaar geachte debuut en als je het mij vraagt
zelfs beter. Knap.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Sing to me'.
No comments:
Post a Comment