Aventine (2). Agnes Obel

Na Wo. (klik hier) is het de beurt aan Erwin Zijleman om zijn licht te schijnen op Aventine, de prachtige tweede plaat van Agnes Obel.

Bijna drie jaar geleden verscheen Philharmonics, het debuut van de op dat moment nog volslagen onbekende Deense muzikante Agnes Obel. Philharmonics zou snel uitgroeien tot één van de grote verrassingen van 2010 en was voor menig muziekliefhebber de soundtrack van een natte herfst en koude winter (dat de recensie van de plaat nog steeds in de top 10 aller tijden van deze BLOG (Krenten uit de pop, Wo.) staat zegt ook wel wat). Door het succes van Philharmonics heeft de tweede plaat van Agnes Obel betrekkelijk lang op zich laten wachten, maar eindelijk wordt het lange wachten beloond. In de geschiedenis van de popmuziek hebben al heel veel muzikanten zich na een verrassend succesvol debuut verslikt in de lastige tweede plaat. Een deel doet dit door dit debuut fantasieloos te kopiëren, een ander deel door juist krampachtig op zoek te gaan naar een nieuw of ander geluid. Agnes Obel behoort zeker niet tot de laatste categorie, want Aventine ligt in het verlengde van Philharmonics. Dat betekent dat we ook dit keer worden getrakteerd op prachtige, stemmige, vaak wat klassiek aandoende popliedjes waarin de piano en strijkers (cello en viool) domineren en worden gecombineerd met de prachtige vocalen van Agnes Obel. Ook Aventine is een typische herfstplaat met klanken die bijna schreeuwen om kou, regen en natuurlijk een haardvuur. Aventine slaat misschien niet direct nieuwe wegen in, maar het is zeker geen plaat die fantasieloos voortborduurt op het debuut van drie jaar geleden. Vergeleken met Philharmonics is Aventine nog net wat intenser, donkerder en gevarieerder en persoonlijk vind ik ook de songs en de vocalen op de nieuwe plaat net wat beter dan op het al zo goede debuut. Waar de strijkers op Philharmonics nog vooral tweede viool speelden, komen ze op Aventine wat meer aan de oppervlakte, wat de plaat wat meer spanning en dynamiek geeft. Spanning en dynamiek die zelfs overeind blijven in de instrumentale tracks op de plaat. Met name de cellopartijen op de plaat zijn prachtig en voorzien het wederom prachtige pianospel en de betoverende zang van Agnes Obel van nog meer kleur en diepte. Aventine is uiteindelijk het warme bad waar ik op gehoopt had, maar het is ook een beeldende plaat die net wat andere beelden op het netvlies tovert dan Philharmonics drie jaar geleden deed en alle geheimen maar mondjesmaat prijs geeft. Een deel van de critici zal het waarschijnlijk een zwaktebod vinden dat Agnes Obel na Philharmonics geen wezenlijk andere plaat heeft gemaakt, maar na herhaalde beluistering zie ik geen enkele reden tot klagen. Agnes Obel heeft met Aventine een plaat gemaakt die doet verlangen naar de donkere seizoenen. Dat de eerste nachtvorst zich juist in het weekend na de release van Aventine aandient kan dan ook geen toeval zijn. Snel wat hout in die haard en genieten maar. Van het vuur, maar vooral van Aventine van Agnes Obel.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'The curse'.