Met Funeral leverde The
Arcade Fire negen jaar geleden een debuut af dat onvoorwaardelijke
liefde afdwong, maar sindsdien heeft de band uit het Canadese Montreal
het me niet altijd even makkelijk gemaakt. Zowel Neon Bible als The
Suburbs stelden me in eerste instantie wat teleur, al is het kwartje na
enige tijd toch wel gevallen, zonder overigens de impact van Funeral te
benaderen. Ook het nieuwe album van de band maakte op mij niet direct de
onuitwisbare indruk die Funeral negen jaar geleden wel maakte.
Reflektor opent met een track die je mee terugneemt naar de dansvloer
van de jaren 80. Dat kabbelt een tijdje voort tot het er aan het eind
van de track opeens op lijkt dat David Bowie en Roxy Music samen zijn
teruggekeerd naar hun betere dagen (de stem is overigens echt van
Bowie). Dan zit je opeens toch weer op het puntje van je stoel, al
blijft het moeilijk te geloven dat het dansbare deuntje echt van The
Arcade Fire komt. Deze verbazing blijft bij de twaalf tracks die volgen.
Reflektor duurt maar liefst 75 minuten en is verspreid over twee cd’s.
Voor de productie deed de band een beroep op James Murphy, de man achter
LCD Soundsystem. Aan de hand van Murphy neemt The Arcade Fire je mee
langs een muzikale ontdekkingsreis die vooral door de jaren 80 en 90
voert en uiteindelijk een hele waslijst namen oplevert. Dat begint soms
met namen die ik liever was vergeten (ik ga ze dan ook niet noemen),
maar uiteindelijk kom ik ook terecht bij namen die mij weer op het spoor
zetten van platen die ik snel weer eens uit de kast moet halen, als de
eerste platen van Big Audio Dynamite (en de laatste van The Clash) en
het boxje met alle cd’s van Talking Heads. Reflektor is een grootse en
bij vlagen bombastische plaat vol invloeden. Bij de beoordeling van de
plaat zal het er vooral om gaan of het overvolle geluid functioneel is
of dat het holle bombast is. De critici neigen tot dusver in de richting
van het laatste, maar dat is omdat ze de plaat niet vaak genoeg hebben
beluisterd. Reflektor wordt immers alleen maar beter wanneer je de plaat
vaker hoort, waarbij het er bij pakken van de koptelefoon een goede zet
is. Bij herhaalde en intensieve beluistering vallen veel meer van de
schakeltjes op hun plaats en blijkt Reflektor een complex bouwwerk dat
loopt als een geoliede machine. Wat bij eerste beluistering nog vooral
overbodige versiering lijkt, draagt, wanneer je eenmaal gewend bent aan
de plaat, nadrukkelijk bij aan het geheel. Reflektor is nauwelijks te
vergelijken met zijn voorgangers. Dat is aan de ene kant jammer, maar
aan de andere kant is vernieuwing de belangrijkste kracht van The Arcade
Fire en deze wordt op Reflektor weer intensief aangesproken. Over de
productie van James Murphy zal nog wel even stevig worden
gediscussieerd, maar ik vind het na enige gewenning prachtig klinken.
Luister goed naar Reflektor en je hoort talloze lagen, die vaak lang
weinig met elkaar te maken lijken te hebben, maar uiteindelijk toch
altijd weer samen komen. Hoewel Reflektor uitnodigt om goed naar alle
details te luisteren is het ook een plaat waarop je je mee kunt laten
voeren. De ritmes op de plaat zijn buitengewoon fascinerend en variëren
van opzwepend naar uiterst loom (en bijna dub). Het maakt van de
beluistering van Reflektor een bijzondere ervaring die steeds aan kracht
lijkt te winnen. Ik weet inmiddels wel dat ik een totaal andere
recensie zou hebben geschreven wanneer ik Reflektor maar 1 of 2 keer zou
hebben beluisterd. Luister een paar keer achter elkaar naar de
individuele tracks en nog een paar keer naar het complete album en je
hoort een totaal andere plaat. Bij eerste beluistering was ik zeer
sceptisch, inmiddels durf ik wel te roepen dat Reflektor een van de
belangrijkste platen van het jaar is en misschien zelfs wel van het
decennium. The Arcade Fire heeft wederom lef getoond door het over een
andere boeg te gooien. Het is een keuze die de gemoederen nog wel even
bezig zal houden, maar uiteindelijk zal vrijwel iedereen toch moeten
concluderen dat The Arcade Fire het weer heeft geflikt. Wederom op
totaal onverwachte wijze, al zijn we dat inmiddels wel gewend van de
Canadezen.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Here comes the night time'.
No comments:
Post a Comment