De Britse folkie Kathryn
Williams schaar ik ongeveer sinds het begin van het huidige millennium
onder mijn favoriete singer-songwriters. Dat Kathryn Williams tot dusver
geen plekje heeft weten te bemachtigen op mijn BLOG heeft alles te
maken met haar magere productie de afgelopen jaren, al moet ik met het
schaamrood op de kaken bekennen dat ik het in 2009 verschenen The
Quickening helemaal gemist heb (en dat is doodzonde weet ik inmiddels).
Kathryn Williams debuteerde in 1999 met het veelbelovende Dog Leap
Stairs, maar maakte pas echt indruk met het in 2000 verschenen Little
Black Numbers (dat overigens genomineerd werd voor de Britse Mercury
Prize; de overwinning ging destijds naar Badly Drawn Boy); een plaat die
ik serieus zou overwegen wanneer er nog eens een koffertje moet worden
klaargemaakt voor een enkeltje onbewoond eiland. Ook in de jaren die
volgden bleef Kathryn Williams prachtige platen maken met vooral
fluisterzachte, maar ook buitengewoon inventieve folk. Old Low Light uit
2002 is bijna even goed als Little Black Numbers, terwijl Relations uit
2004 een van de weinige platen met louter covers is die ik aan iedereen
kan aanbevelen. Na een stilte van een jaar of vier kwam Kathryn
Williams een maand of twee geleden op de proppen met Crown Electric.
Het duurde even voor ik de plaat op het spoor was, maar vervolgens was
ik weer heel snel verkocht. Heel veel veranderd is er in alle jaren dat
Kathryn Williams muziek maakt niet. Ook Crown Electric valt weer op door
prachtige ingetogen folkliedjes met een instrumentatie om van te
watertanden en bovendien één van de mooiste stemmen in en buiten het
genre van de Britse folk. In tegenstelling tot de meeste van haar
soortgenoten moet Kathryn Williams het absoluut niet hebben van vocale
krachtpatserij. Kathryn Williams zingt vaak fluisterzacht, maar wel met
zoveel emotie dat het je alleen maar kan raken. Dat ze wel erg
meisjesachtig klinkt voor een vrouw van haar leeftijd neem ik graag voor
lief. De folky popsongs die Kathryn Williams ons op Crown Electric
voorschotelt liggen stuk voor stuk bijzonder lekker in het gehoor, maar
prikkelen allemaal ook op een of andere manier de fantasie, bijvoorbeeld
door invloeden uit andere genres (waaronder jazz en zelfs een vleugje
bossa nova) ruimte te geven. Crown Electric doet dit meer dan eens via
de prachtig gearrangeerde strijkers en bassen of andere accenten in de
als een warm bad aanvoelende instrumentatie , maar hiernaast is er ook
altijd de hele bijzondere stem van Kathryn Williams. Kathryn Williams
bekijkt het leven zeker niet door een roze bril, maar desondanks
sprankelen haar van melancholie over lopende folksongs volop en is Crown
Electric een plaat waarvan je alleen maar heel blij kunt worden. Ik
ging er op voorhand van uit dat Kathryn Williams het idioot hoge niveau
van Little Black Numbers niet zou kunnen halen, maar inmiddels ben ik
daar niet meer zo zeker van. De instrumentatie, de zang en de kwaliteit
van de songs liggen op Crown Electric op een geweldig hoog niveau en de
plaat is nog zeker niet uitgegroeid. Een aantal tracks (waaronder een
duet met Ed Harcourt) zijn zelfs zo mooi dat ik best durf te spreken van
een meesterwerk. Vanaf de eerste luisterbeurt was ik verslaafd aan de
prachtige nieuwe plaat van het toch wat miskende talent Kathryn Williams
en dat gaat voorlopig ook niet meer veranderen. Liefhebbers van
vrouwelijke singer-songwriters in het folk segment moeten deze plaat
absoluut horen, al is het niet zonder risico. Na Crown Electric volgt
immers nog een stapeltje Kathryn Williams platen van een soms bijna
ongekend hoog niveau.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'Heart shaped tone' luisteren.
No comments:
Post a Comment