Holandaluz live. Huiskamer concert Haarlem, zondag 16 november

Foto WdN-vdB

Alweer voor de 22e keer vond er een huisconcert plaats in deze huiskamer, ditmaal met de flamenco gitarist van Nederlandse bodem, Marnix Ducroock.

Voor mij persoonlijk was het een geheel nieuwe ervaring. Ik ken flamenco voornamelijk als gepassioneerde gitaarmuziek die dansers begeleidt die veel en vaak met de voeten stampen om het temperament van de muziek en dans te onderstrepen. Mijn onkennis voert zelfs zo ver, dat ik geen idee had dat de vermaarde gitarist Paco de Lucia een flamenco gitarist was. Ik dacht altijd dat hij klassieke muziek speelde (en heb hem nooit, bewust althans, gehoord).

Ducroock studeert als een kleine twintig jaar flamenco en reist daarvoor geregeld naar Sevilla om lessen te nemen bij vermaarde gitaristen. Maar daar stopt het verhaal niet bij. Op zijn vierde (!) raakte hij onder de indruk van het gitaarspel van David Gilmour op de cd 'The Division Bell' en wilde vanaf dat moment gitarist worden, wat vanaf zijn zesde mogelijk werd.

Die twee wijzen van gitaar spelen is hij in zijn eigen werk gaan combineren. De flamenco is vermengt met een liedstructuur, als vervanging van een klassieke flamenco compositie. Hij doet dat sinds zijn laatste plaat onder de naam Holandaluz, de Hollandse Andalusiër. Voor puristen is dit natuurlijk not done, evenals het vermengen met Braziliaanse rumba. Echter, zonder invloeden van buitenaf en mensen met ingevingen zou er nooit iets veranderen in de wereld. Enter, Marnix Ducroock.

Gedurende een kleine twee uur, inclusief een korte pauze en onderhoudende verhalen over zijn spel, de muziek, haar achtergronden en helden, speelde hij zo hard met zijn armen, polsen, vingers, vingertoppen en nagels tot dat de stukken er bijna afvlogen. Iemand van zo dichtbij, zo virtuoos zien spelen, is een enorm voorrecht. Met open mond heb ik zitten kijken, en luisteren natuurlijk, naar schier eindeloze runs over de snaren van hoog naar laag en terug, met ritmische riffjes tussen door, terugkerende thema's, ritmische stukken die typisch flamenco waren, maar overgaan in een stuk dat van een akoestisch deel van een Pink Floyd plaat kon komen, waarop een riff à la 'Pinball Wizard' volgt, om er daarna weer een virtuoos stuk achteraan te gooien. Wat ook zichtbaar was, is hoe zwaar het spelen an sich is. Niet alleen voor het lijf, maar ook het brein. Het was gewoon genoeg toen de toegift er op zat. Daarvoor speelde hij overigens een nieuw nummer, in ontwikkeling. "Mijn beste tot op heden". Het was van een verbluffende schoonheid. De wereld moet nog circa twee jaar geduld hebben voordat het op plaat verschijnt.

Foto: WdN-vdB

Over dat voorrecht gesproken. Nog nooit heb ik iemand zo in zijn gitaar zien kruipen. Ogen dicht, gitaar dicht tegen het lichaam en het hoofd naast de hals gebogen. Totaal opgaand in de muziek, maar ook de opperste concentratie om dit te kunnen spelen. En dan te bedenken dat Ducroock stelt nog niet goed genoeg te zijn. Hij dacht nog een jaar of vijf nodig te hebben om zijn streefniveau te bereiken. Dat is nog steeds niet de 100%, want dat vergt hele delen van de waakzame dag om te kunnen besteden aan oefenen.

Ik heb het geluk gehad om een aantal zeer gerenommeerde rock gitaristen live te zien, die fantastische dingen uit een gitaar weten te krijgen, maar iets als dit? Nee, dat was een eerste keer. Wat een belevenis en wat een bezieling.

Na afloop kochten we een paar LPs en ook die zijn, hoewel ze anders klinken dan ik had verwacht, ze zijn prachtig. Hier speelt Marnix Ducroock zijn composities in een bandsetting met een viool als prominent instrument. En, mocht u iemand kennen die huisconcerten organiseert, Marnix houdt zich warm aanbevolen.

Wout de Natris - van der Borght

 

Je kunt de muziek van Holandaluz hier bestellen:

https://holandaluzmusic.com/music