Year Of The Dark Horse. The White Buffalo

Ik had tot dusver niet zo veel met de muziek van The White Buffalo, maar Year Of The Dark Horse is een verpletterend mooi album, waarop het alter ego van Jake Smith bijzondere, nieuwe wegen in slaat.

White Buffalo, het alter ego van de Amerikaanse muzikant Jake Smith, gaat inmiddels al heel wat jaren mee en wist vooral liefhebbers van wat traditioneel aandoende countrymuziek aan zich te binden. Op Year Of The Dark Horse voegt Jake Smith elektronica en vooral flink wat rock aan zijn songs toe. Het levert een bijzonder en vaak fascinerend album op, dat twaalf songs lang intens en urgent klinkt en steeds weer net wat andere kanten op gaat. Op zijn nieuwe album overtreft Jake Smith zichzelf als songwriter en laat hij horen dat The White Buffalo met de besten mee kan. Year Of The Dark Horse is een mooie en soms woeste luistertrip, die alleen maar aan kracht blijft winnen.

Het blijft gek als een muzikant jarenlang weinig tot niets met je doet en je dan opeens verplettert met een nieuw album. Het is me deze week overkomen met Year Of The Dark Horse van The White Buffalo. Het alter ego van de Amerikaanse muzikant Jake Smith debuteerde zo’n twintig jaar geleden en heeft inmiddels een zeer respectabel stapeltje albums op zijn naam staan. Het zijn albums waarvan ik er een aantal heb beluisterd, waaronder het in 2020 verschenen On The Widow’s Walk, waarvan een paar weken geleden nog een luxe reissue verscheen.

The White Buffalo maakte tot Year Of The Dark Horse vooral wat traditioneel aandoende en voornamelijk akoestische country, die mij in ieder geval niet bijzonder raakte. Jake Smith wilde op zijn nieuwe album eens wat anders doen en dat is hem uitstekend gelukt. Op Year Of The Dark Horse zijn de invloeden uit de country zeker niet verdwenen, maar The White Buffalo slaat vooral andere wegen in. Het zijn meerdere wegen, want de muzikant uit California heeft een behoorlijk veelzijdig album gemaakt.

Het is een album dat een groot deel van de speeltijd donker tot aardedonker klinkt en dat is voorzien van een wat voller en elektronischer geluid. Ook op Year Of The Dark Horse maakt The White Buffalo ingetogen songs met invloeden uit de country, waarin de donkere stem van Jake Smith sfeerbepalend is. Ook de meer ingetogen songs van de Amerikaanse muzikant kunnen dit keer echter flink ontsporen in ruwe en woeste klanken, waarbij de duivel Jake Smith soms op de hielen zit en de zang misschien nog wel meer uit de bocht vliegt dan de gitaren.

Jake Smith kan het ene moment nog tekenen voor rustgevende vocalen waarbij het aangenaam wegdromen is, maar kan je het volgende moment ruw wakker schudden met uithalen om bang van te worden. Year Of The Dark Horse is sowieso een album van contrasten. Hard en zacht wisselen elkaar af, net als donker en licht, maar The White Buffalo is dit keer ook niet zo stijlvast als op zijn vorige albums.

Het levert een album op dat zich met geen enkel album laat vergelijken. Steeds weer duiken andere namen op, wat het vergelijken van de muziek van The White Buffalo met de muziek van anderen vrij zinloos maakt. Als ik dan toch namen moet noemen kom ik uit bij Tom Waits en Bruce Springsteen en kan ik alleen maar concluderen dat Year Of The Dark Horse alles heeft dat het nieuwe Springsteen album niet heeft en dat het een album is dat Tom Waits nog moet maken.

Bijgestaan door een aantal geweldige muzikanten en een topproducer, laat Jake Smith horen dat hij een bijzondere muzikant en zanger is, maar toont hij zich vooral een geweldige songwriter. Year Of The Dark Horse bevat twaalf songs en ik vind ze stuk voor stuk bijzonder. Het zijn songs die met zevenmijlslaarzen door de muziekgeschiedenis springen en het zijn songs die lak hebben aan de grenzen van genres, maar het nieuwe album van The White Buffalo is ondanks alle dynamiek en verscheidenheid een consistent klinkend album, dat ik het liefst van kop tot staart beluister, wat goed is voor een fascinerende luistertrip van drie kwartier.

Ik heb het voor de zekerheid ook nog even geprobeerd met de vorige albums van het alter ego van Jake Smith, maar geen van deze albums doet net zoveel met mij als het briljante Year Of The Dark Horse, ook al staat het album zeker niet volledig los van de rest van het oeuvre van The White Buffalo. Of de fans van het eerste uur uit de voeten kunnen met dit bijzondere album weet ik niet, maar een ieder die, net als ik, tot dusver niet viel voor de muzikale verrichtingen van The White Buffalo, moet Year Of The Dark Horse zeker eens proberen.

Erwin Zijleman