I Mean To Shine. Linda Hoover

In 1970 nam de piepjonge Amerikaanse muzikante Linda Hoover, samen met de muzikanten en de producer van Steely Dan, een mooi en bijzonder debuutalbum op, dat echter nooit zou verschijnen, tot nu dan.

Ik ging er even van uit dat I Mean To Shine van Linda Hoover een gloednieuw album was en dan doet het wel wat ouderwets aan. Het debuut van Linda Hoover heeft alle recht en reden om wat ouderwets te klinken, want het album stamt uit 1970, maar zou nooit worden uitgebracht. Het is een klein wonder, want het album dat werd geproduceerd door niemand minder dan Gary Katz en waaraan stevig werd bijgedragen door Steely Dan muzikanten Walter Becker en Donald Fagen, was zeer waarschijnlijk zeer succesvol en invloedrijk geworden. Het liep voor Linda Hoover helaas anders door een zakelijk conflict tussen platenbonzen, maar 52 jaar na de geplande release ziet I Mean To Shine gelukkig alsnog het licht. Het is, ook met de oren van nu, een prachtplaat.

Tussen de recente releases vond ik I Mean To Shine van ene Linda Hoover. Bij beluistering van het album raakte ik onder de indruk van de stem van deze Linda Hoover, maar de wat gedateerd klinkende jaren 70 productie stond me uiteindelijk toch wat tegen. Ik had I Mean To Shine al bijna terzijde geschoven, tot ik het album tegen kwam op de lijst met de Record Store Day releases van deze week en het bijzondere verhaal achter het album las. 

Dat I Mean To Shine wat gedateerd klinkt blijkt niet zo gek, want het album stamt uit 1970, al is het destijds nooit verschenen. Linda Hoover was veertien jaar oud toen ze in 1966 werd ontdekt door producer Gary Katz, die in de jaren 70 onder andere bekend zou worden door de perfect geproduceerde albums van Steely Dan. Gary Katz beloofde de piepjonge Linda Hoover een platencontract wanneer ze haar school zou hebben afgerond en kwam deze belofte na toen Linda Hoover in 1970 de universiteit al snel verliet en koos voor een onzeker bestaan als muzikant. 

Gary Katz produceerde I Mean To Shine en riep voor de muziek op het album de hulp in van de op dat moment nog onbekende Steely Dan voormannen Walter Becker en Donald Fagen, die ook meeschreven aan flink wat songs op het album. Er kwamen nog flink wat andere topmuzikanten naar de studio in New York, want de platenmaatschappij had grootse plannen met Linda Hoover. 

Er ontstond echter een wat suf zakelijk conflict over de rechten, waardoor het album uiteindelijk op de plank terecht kwam. Walter Becker en Donald Fagen zouden niet veel later wereldberoemd worden met Steely Dan, maar Linda Hoover verdween gedesillusioneerd in de anonimiteit. 

Decennia later kreeg de Amerikaanse muzikante de originele tapes van I Mean To Shine in handen en na een aantal bijzondere bewerkingen, waaronder twaalf uur in een oven, bleek alles gelukkig nog loepzuiver op de band te staan en kon worden nagedacht over een release van het album. Die release is er nu, 52 jaar nadat het album werd opgenomen. 

Het is misschien even wennen aan het toch wel wat gedateerde geluid op het album, maar dat gaat een stuk makkelijker wanneer je weet dat het gaat om een vergeten klassieker uit een ver verleden. In muzikaal opzicht is I Mean To Shine overigens een interessant album, zeker als je flarden van het zo herkenbare Steely Dan geluid hoort of topgitarist Jeff “Skunk” Baxter hoort schitteren. 

I Mean To Shine is een behoorlijk veelzijdig album met invloeden uit de folk, country, jazz en pop. Het is een album met misschien wat ouderwets aandoende, maar toch ook verrassend tijdloos klinkende songs, die net als de muziek beter tot zijn recht komen wanneer je weet dat ze ruim vijftig jaar oud zijn. 

Linda Hoover maakt zelf de meeste indruk met haar bijzondere stem en al het gevoel waarmee ze haar songs vertolkt. Het is een prestatie die nog wat knapper wordt wanneer je je beseft dat ze tijdens de opnames van het album pas 18 jaar oud was. Het is ook nog eens een stem die mooier wordt naarmate je het album vaker beluistert. 

Het is niet moeilijk om je voor te stellen wat er was gebeurt als I Mean To Shine in 1970 wel was verschenen. Ik ben er zelf van overtuigd dat het album in dat geval nu bekend zou staan als een klassieker. Dat gaat het debuut van Linda Hoover vast niet meer worden, maar een vergeten parel is het absoluut. Vast niet de meest populaire RSD release van dit jaar, maar wel een hele mooie en een hele bijzondere.

Erwin Zijleman