Lost In Light. Sumie

Lost In Light van de Zweedse singer-songwriter Sumie roept vooralsnog gemengde reacties op, waarbij vooral de uitersten goed zijn vertegenwoordigd.
 
De een vindt de tweede plaat van het alter ego van Sandra Sumie Nagano (zus van Yukimi Nagano van Little Dragon) van een bijna onwerkelijke schoonheid en intimiteit, de ander vindt de plaat ondraaglijk saai en totaal kleurloos.
 
Lost In Light is mijn tweede kennismaking met de muziek van de Zweedse singer-songwriter met deels Japanse roots, want precies vier jaar geleden was ik al erg enthousiast over haar titelloze debuut, dat de muziekliefhebber overigens ook al in twee kampen verdeelde. (Lees hier Erwins recensie van 'Sumie': https://wonomagazine.blogspot.nl/2014/01/sumie-sumie.html?m=0)
 
Laat ik er niet langer omheen draaien. Ik vind ook Lost In Light weer wonderschoon.
 
Ook op haar tweede plaat kiest Sumie voor uiterst ingetogen songs vol echo’s uit het verleden. De Zweedse singer-songwriter raakt nog altijd aan de pastorale Amerikaanse en Britse folkies uit de jaren 60 (Linda Perhacs, Vashti Bunyan, Karen Dalton en noem ze maar op), maar schuurt ook stiekem tegen de muziek van het door mij bewonderde Mazzy Star aan en raakt heel af en toe ook aan een Portishead (maar dan wel een totaal gestripte versie van Portishead).
 
De songs van Sumie worden gedomineerd door haar prachtige stem, die een brug slaat tussen de folkies en psychedelische folkies uit het verleden en de zwoele en zweverige zangeressen uit het heden (onder wie uiteraard Mazzy Star’s Hope Sandoval en Portishead's Beth Gibbons).
 
De mooie, indringende en vaak wat pastoraal aandoende zang wordt net als op het debuut spaarzaam begeleid. De akoestische gitaar vormt hierbij de basis, maar laat je niet misleiden door de op het eerste gehoor uiterst sobere klanken op de tweede plaat van Sumie.
 
Op haar debuut wist de singer-songwriter uit Gothenburg pianist Dustin O’Halloran en muzikant en componist Nils Frahm te strikken voor bijzonder fraaie accenten en dit keer geven niemand minder dan Peter Broderick en een aantal Zweedse muzikanten de songs van Sumie veel meer glans dan je bij oppervlakkige beluistering zult horen en betovert de muziek van Sumie ook met strijkers, piano en hele mooie gitaarklanken.
 
Het gekke is dat ik Lost In Light na een aantal keren horen helemaal geen hele sobere plaat meer vind. De songs van Sumie zitten vol wonderschone details en worden gedomineerd door ingehouden en onderhuidse spanning.
 
De stem van Sumie klinkt op het eerste gehoor misschien wat vlak en plechtig, maar hoe vaker ik naar de muziek van de Zweedse singer-songwriter luister, hoe mooier en gevoeliger ik haar stem vind en hoe meer impact haar muziek heeft.
 
Het debuut van Sumie sneeuwde vier jaar geleden wat onder door een onhandig getimede release in december. Het vorig jaar verschenen Lost In Light moest concurreren met stapels andere releases en komt hierdoor nog maar weinig aan de oppervlakte. Het is doodzonde, want ook de tweede plaat van Sumie is er een die bij voldoende aandacht naar grote hoogten kan stijgen en heel wat kleine of vroege uurtjes op bijzonder fraaie wijze kan inkleuren. Hele mooie en bijzondere plaat.

Erwin Zijleman

Je kunt het album hier beluisteren en kopen:

https://sumie.bandcamp.com/album/lost-in-light