In 2014 we published Erwin Zijleman's review of Soko's previous album 'I Thought I Was an Alien'. Read all about it here: http://wonomagazine.blogspot.nl/2014/02/i-thought-i-was-alien-soko.html, He likes here new album also, as you are about to find out.
Soko is het alter ego van de Française Stéphanie Sokolinski, die in eigen land bekend is als actrice, muzikante en activiste.
Soko’s
debuut I Thought I Was An Alien pikte ik bij toeval op door een tip van
Spotify, maar de plaat trok een jaar geleden ook in veel bredere kring
aandacht dankzij een viral filmpje met zoenende mensen, waarin een track
van Soko werd gebruikt ter verder vermaak.
Het debuut
van Soko stond vol met zwoele, intieme en vaak ook wat donkere songs vol
avontuur en smaakte wat mij betreft naar veel en veel meer. Dat meer is nu beschikbaar, want onlangs verscheen een nieuwe plaat van de Française, My Dreams Dictate My Reality.
Voor de
productie van haar nieuwe plaat wist Soko één van de producers van haar
favoriete band aller tijden, The Cure, te strikken. Ross Robinson
produceerde in 2004 de titelloze plaat van The Cure, maar heeft verder
vooral flink wat ervaring in de hoek van de stevige rock. De titelloze
plaat van The Cure (het een na laatste studioalbum van de band) is zeker
niet één van de betere platen van de Britse band, maar het is wel een
plaat met het zo kenmerkende geluid van de band.
Het is een
geluid dat zijn sporen heeft nagelaten op My Dreams Dictate My Reality.
Of dat de verdienste is van Ross Robinson is maar de vraag, maar op
zijn productie is verder niet veel aan te merken.
My Dreams
Dictate My Reality ligt voor een beperkt deel in het verlengde van I
Thought I Was An Alien. Gebleven zijn de zwoele vocalen van Stéphanie
Sokolinski, de intieme sfeer van veel van haar songs en de
eigenzinnigheid van de muziek van Soko. Toch is My Dreams Dictate My
Reality een andere plaat dan zijn voorganger.
De plaat
bevat wat meer rauwere gitaarsongs en bevat vooral meer invloeden uit de
jaren 80, waarbinnen invloeden van The Cure een belangrijke rol spelen.
Soko heeft zich op haar nieuwe plaat flink laten inspireren door de
bas- en gitaarloopjes uit de muziek van The Cure, maar voegt er
vervolgens een hoop eigen elementen aan toe.
My Dreams
Dictate My Reality is een compromisloze plaat die precies doet waar Soko
zin in heeft en wat valt er hierdoor veel te genieten. My Dreams
Dictate My Reality bevat een aantal van de Mazzy Star achtige zwoele
popliedjes die ook op het debuut van Soko waren te vinden, maar de plaat
bevat vooral eigenzinnige postpunk songs die zo lijken weggelopen uit
de jaren 80. Soko maakt muziek die lekker mag rammelen, want haar songs alleen maar extra charme geeft.
Frans
klinkt Soko op My Dreams Dictate My Reality geen moment. In muzikaal
opzicht grijpt de Française vooral terug op Britse en Amerikaanse muziek
uit de late jaren 70 en vroege jaren 80, al is van het reproduceren van
muziek van weleer geen moment sprake.
Soko werd
na de release van haar debuut nog vergeleken met Björk, maar daarvan is
niets over. Als ik nog iets hoor is het iets van Siouxsie Sioux, maar de
overeenkomsten tussen de twee moeten niet overdreven worden.
Op My
Dreams Dictate My Reality heeft Soko gewerkt aan een uniek eigen geluid
en dat is gelukt. In twee tracks duikt Ariel Pink op voor een plekje in
de schijnwerpers, maar verder staat alleen Soko in de spotlights. My
Dreams Dictate My Reality is een grootse plaat, die door het rammelende
karakter waarschijnlijk niet direct op de juiste waarde zal worden
geschat, maar luister een paar keer naar deze plaat en je wilt niet meer
zonder.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'I Come In Peace':
https://www.youtube.com/watch?v=EZLBPMKLlnE&list=PLWl6tteCRHbUeyiydlzgmggYfEDhspGoz
of kopen op Bol.com
No comments:
Post a Comment